ΑΣ ΤΡΑΒΗΞΟΥΜΕ ΚΑΠΟΙΕΣ "ΜΑΣΚΕΣ"

  Στις 6-12-08,ένα παιδί 15 μόλις χρόνων, δολοφονήθηκε άγρια, εν μέση οδώ, από έναν ειδικό φρουρό- στυγερό φονιά, ο οποίος σε όλη την άθλια ζωή του, ήταν εν δυνάμει φονιάς (προετοιμαζόταν από παντού γι΄αυτό), όπως ακριβώς  είναι όλοι οι εθνοκάπηλοι  (πατριωταράδες-Ελληνάρες). Θύματα, φυσικά κι αυτοί, αλλά καθόλου συγχωρητέοι, του παρανοϊκού,- αφύσικου αξιακού καθεστωτικού συστήματος (πατρίς, θρησκεία, οικογένεια), που τους επέβαλαν και της στρεβλής εθνικιστικής ιστορίας, που τους δίδαξαν.

   Ο Αλέξης ήθελε να μη μεγαλώσει, όπως μεγάλωσε ο δολοφόνος και να μην καταντήσει σαν κι αυτόν. Είχε, αν και μικρούλης, αντιληφθεί πως, όσο πιο γρήγορα αποστασιοποιηθεί από πρότυπα σαν εκείνου, που επέπρωτο να τον δολοφονήσει, τόσο καλύτερα και γι αυτόν και για τη χώρα που μεγάλωσε και στην οποία, ίσως, ήθελε για πάντα να ζήσει. Ο  δολοφόνος από την άλλη, που  ήθελε να  απο-δείξει πως, αν επιλέξεις  να είσαι αλλιώτικος από εκείνον και τολμήσεις να αποποιηθείς την κατεστημένη εθνική αξιακή κλίμακα, είσαι επικίνδυνος σε αυτό τον τόπο (οπότε, ή περιθωριοποιείσαι, ή πας φυλακή, ή σε σκοτώνουν ), τον πρόφτασε και του έκοψε το δρόμο .

   ΄Ηταν ζήτημα χρόνου και τόπου να συναντηθούν οι «αυτοί » με  τους «τέτοιους». Κάποια  στιγμή, η μοιραία συνάντηση δεν απεφεύχθη και  μια σφαίρα στην καρδιά ενός αθώου παιδιού,  άνοιξε τον «ασκό του Αιόλου».Μια χώρα (και δεν εννοούμε την κυβερνητική της εκπροσώπηση μόνο), η οποία από συστάσεώς της σε έθνος-κράτος μέχρι και σήμερα,  δολοφονεί μεταφορικά και  κυριολεκτικά τα παιδιά της ,που στη  σύντομη εθνική –ιστορική της πορεία,  φαίνεται να «σπέρνει ανέμους και να θερίζει θύελλες»), με αυτή την αναπόφευκτη για τέτοια  χώρα δολοφονία ,και για μια ακόμα φορά, βρέθηκε στο «μάτι του κυκλώνα» .

   Για σχεδόν τέσσερις ημέρες «κάηκε το σύμπαν». Ένα εξεγερμένο πλήθος, γνωστής, αλλά και άγνωστης  σύστασης, κινούμενο με μια πραγματική και  πρωτόγνωρη τα τελευταία χρόνια αφοβία νόμου, ισοπέδωσε τα πάντα, νίκησε  και κατέλυσε την περίφημη τάξη, που επιβάλλουν οι κατασταλτικές δυνάμεις του κράτους και σχεδόν το εξουθένωσε και το ταπείνωσε.

    Η κυβέρνηση-κράτος τουλάχιστον τις δύο πρώτες ημέρες  έχει χάσει την  «αίσθηση καθήκοντος», που επιβάλει άμεση δράση σε έκτατες ανάγκες και είναι εξαφανισμένη από προσώπου χώρας. Από τις λίγες  σπασμωδικές της κινήσεις, δείχνει να είναι ή υποκρίνεται την αποσβολωμένη . Στέλνει, συλλυπητήρια   στους οικείους του αδικοχαμένου παιδιού και ζητάει συγγνώμες από δω κι από κει. ΄Ενας «λίγος» πρωθυπουργός πανικόβλητος κρύβεται, όπως πάντα, και  απολογείται  ακόμα και σε εκείνους που είναι συνυπεύθυνοι για όσα έγιναν.

 Λίγο μετά  δείχνουν να παίρνουν ανάκαρα και ως γνήσιοι πολιτικάντηδες, αρχίζουν τα γνωστά κόλπα: Μοιράζουν δεκαχίλιαρα στους  οργισμένους από τις καταστροφές καταστηματάρχες. Προφυλακίζουν το μισθοφόρο τους δολοφόνο,  αφού, έτσι, όπως εξελίχτηκαν τα πράγματα δεν μπορεί (δε συμφέρει, δηλαδη) να τον αφήσουν «έξω». (Δεν προφυλακίζει, όμως,  τον ανεκδιήγητο συνήγορό του, που δολοφονεί για δεύτερη φορά ηθικά το νεκρό παιδί).  Υπόσχονται παραδειγματική τιμωρία του δράστη (σα να πρόκειται να μας κάνουν χάρη με την αυτονόητη παραδειγματική τιμωρία του)  και απόλυτη αποκατάσταση της διασαλευθείσας τάξης .

  Και η χώρα (διάβαζε πολιτικό-οικονομικό κατεστημένο με τους υπηρέτες-φορείς του) φαίνεται πως και πάλι θα τα καταφέρει (όπως πάντα άλλωστε). Σιγά-σιγά η «κρατικότητα» (κατά το «ποτηρότητα του Πλάτωνα), η ηρεμία, η καθημερινότητα, το κέφι και η ρουτίνα  επανέρχονται .Η πολιτεία-κράτος  παίρνει τον απόλυτο έλεγχο, που προς στιγμή είχε απολέσει σε ένα μέρος του και  ΟΛΟΙ, πλην του νεκρού παιδιού και των γονιών του, μετράνε τώρα κέρδη και ζημίες.

  Αλλά, ας δούμε  ποιοι ήταν εκείνοι που πραγματικά έστησαν στον τοίχο την κυβέρνηση, παρέλυσαν και ανέτρεψαν το παραδοσιακά και εξ ορισμού ισχυρό κατασταλτικό σύστημα του κράτους και εξευτέλισαν  τόσο γρήγορα και για τόσο πολύ θεσμούς, που έδειχναν άτρωτοι και δυνάμεις (κρατικές και παρακρατικές) που φαίνονταν ανίκητες? (Θα μείνουμε στην Αθήνα περισσότερο, αν και στην περιφέρεια πάνω-κάτω ίδια ήταν η σύσταση των εξεγερμένων).΄Ηταν οι λεγόμενοι «γνωστοί-άγνωστοι»-μπαχαλάκηδες των ΜΜΕ? ΄Ηταν χιλιάδες νεολαίοι, που τα έκαναν λίμπα,  έμπλεοι οργής και  «δίκης» για τον προμελετημένο φόνο?΄Ηταν… κάτι τσιγγάνοι από το Ζεφύρι, κάτι χούλιγκανς και άνεργοι μετανάστες, που κατέβηκαν για πλιάτσικο στα μαγαζιά της Σκουφά και του Κολωνακίου?

  Αυτοί ήταν ΟΛΟΙ.΄Οντως, γνωστοί -άγνωστοι και καθόλου τελικά κουκουλοφόροι. Ας  δείξουμε, λοιπόν, τα πρόσωπά τους. Τα πρόσωπα των πρωταγωνιστών,όμως:

1.Οι μονίμως εξεγερμένοι παλιοί αναρχικοί (κουκουλοφόροι ή όχι), που με αφορμή την άγρια αυτή δολοφονία πρωτοστάτησαν στην εξέγερση .Όχι περισσότεροι από καμιά 500αρια «παιδιά» του «Δικτύου», του  Νώντα  Σκυφτούλη, του Γιώργου Καραμπελιά , του Αργύρη Τσακαλία , που μαζί με την αντιεξουσιαστική τους εκδίκηση πήραν και …ιδεολογικά και αριθμητικά  τα πάνω τους, αφού: α. Σήκωσαν το κύριο βάρος της εξέργεσης και σε κάποιες φάσεις της, μάλιστα, την κράτησαν «καθαρή» και σε επίπεδο πραγματικής επανάστασης, β. «Παρά τους πόδας τους», μαθήτευσαν και έλαβαν το βάπτισμα του πυρός αρκετοί οργισμένοι νεοπροσύλητοι νεολαίοι, μερικοί από τους οποίους θα στελεχώσουν-διευρύνουν από εδώ και μπρός  την ομάδα των αναρχικών αντιεξουσιαστών της ιστορικής πλατείας .Δεν αποκλείεται, έτσι, να φτάσουν  πλέον τον όχι και τόσο ευκαταφρόνητο αριθμό των  2.500-3000 (κατά προσέγγιση φυσικά). Τούτοι ΟΛΟΙ, οφείλουμε να παραδεχτούμε ,ότι καλά τα κατάφεραν τελικώς  (για την «τιμή των όπλων», τουλάχιστον) και κράτησαν ψηλά την αξιοπρέπεια αυτού του τόπου σε αυτή την πραγματικά δύσκολη και εξευτελιστική ,ως χώρα και κοινωνία, στιγμή.

  Βέβαια, χρειάζεται προσοχή τώρα. Η διεύρυνση του «χώρου» και η «επαναστατική έξαρση» των ημερών, όσο και αν ικανοποιεί και τους ίδιους τους παλιούς αναρχικούς  και κάθε ελεύθερα σκεπτόμενο πολίτη, εγκυμονεί, όμως, και κινδύνους. Οι αναρχικοί, οι νέοι περισσότερο, πιο ενθουσιώδεις, όπως όλοι οι νεοπροσύλητοι, θα πρέπει να καταλάβουν ότι άλλο πράγμα είναι να βάζεις κουκούλα και να σπάζεις βιτρίνες καταστημάτων και τραπεζών και άλλο με την ίδια κουκούλα να αυτοαναγορεύεσαι σε αντάρτη των πόλεων, να βάζεις μια ταμπέλα, τα αρχικά της οποίας παραπέμπουν σε ένοπλη λαϊκή βία, να παίρνεις ένα «45άρι», να αρχίζεις να καθαρίζεις … ένοχους στυλοβάτες  του συστήματος και να βγάζεις μια ανακοίνωση-προκήρυξη, όπου θα λέει τα συνήθη και  αυτονόητα , που λέμε και εμείς από δω μέσα, χωρίς να χρειάζεται να σκοτώνουμε κόλας. Για ποιους λόγους αυτή η μέθοδος «ένοπλης λαϊκής πάλης»  δεν προωθεί την υπόθεση της εξέγερσης των «μαζών» και της επανάστασης και γενικότερα είναι αδιέξοδη σε όλες της τις… πλευρές και τις γωνίες, θα το αναπτύξουμε άλλη φορά εδώ. Σήμερα, όσο κι αν ακούγεται ως κήρυγμα, θα επιμένουμε να λέμε ότι οποιαδήποτε ένοπλη δραστηριότητα ομάδας «λαϊκής βίας»,μόνο την αντίδραση και το πολιτικό-οικονομικό κατεστημένο ευνοεί, ενώ είναι καταδικασμένη και να αποτύχει και να πάει το κίνημα πίσω, σε «πέτρινα χρόνια».

2.Οι χιλιάδες νεολαίοι, που έμαθαν, όσοι δεν το ήξεραν ή δεν το είχαν νιώσει στο πετσί τους, ότι τα πράγματα δεν είναι αστεία. Ο 15χρονος έφηβος και στην πόλη και στο χωριό ωρίμασε  απότομα με αυτό το ηχηρό σκαμπίλι και συνειδητοποίησε ζαλισμένος ότι: 

-Ο γονιός του,  θύμα κι αυτός των ίδιων θυτών, αν και θέλει να αλλάξει η κατάσταση, ούτε  ξέρει πώς μπορεί να το κάνει, αλλά ούτε και ελπίζει πως είναι εφικτό  να αλλάξει κάτι πια  Γι αυτό και από συναισθηματική και ηθική υποχρέωση περισσότερο, αρκείται στις άνευρες (τετριμμένες) συμβουλές της μορφής : «Μάθε παιδί μου γράμματα, αλλιώς βγάλε το ρώ» και άλλες  τέτοιες  συνώνυμες και συγγενείς    εφετμές .   ΄Ετσι, αν και έχει όλη την καλή πρόθεση να κάνει τη ζωή του παιδιού του καλύτερη, του συσκοτίζει  περισσότερο τον ορίζοντα, περιπλέκει ακόμα πιο πολύ  τα ήδη μπλεγμένα στο μυαλό του πράγματα, αφού η «καλή ζωή», που ευαγγελίζεται  είναι    εκείνη τελικά, που και ο ίδιος κυνηγάει και εμπερικλείεται στη φιλοσοφία του «αμερικάνικου (και τελειωμένου τώρα πια) «ονείρου».

 -Ο στρατευμένος δάσκαλος, είναι ο πρώτος μέχρι εκείνη τη στιγμή πραγματικός  αστυνόμος της μικρής του ζωής  και το σχολείο η πρώτη φυλακή από τις χιλιάδες που του έχουν ετοιμάσει να μπει. Αυτός  τον προετοιμάζει «εξ απαλών ονύχων» να είναι υπάκουος, αλλά και παρτάκιας, κοινωνικά ενταγμένος και παραγωγικός αστός. Κι ακόμα, γιατί όχι, καλός ΄Ελληνας και «πολίτης». (Με το τελευταίο υπονοεί, φυσικά, τον οπαδό κάποιου καθεστωτικού  κόμματος και ποτέ πολίτη κάποιον έξω απ΄αυτά). . Εκείνος, όχι μόνο με τη διδαχή του, αλλά και με το παράδειγμα της ζωής του,  είναι ο πρώτος και ο πιο στέρεος κρίκος της  εξουσιαστικής αλυσίδας, που θα τον δέσει πισθάγκωνα για την επόμενη ζωή του. Εν τέλει, αυτός ο ΄Ελληνας δάσκαλος «έμαθε γράμματα» και στο δολοφόνο «ειδικό φρουρό»,  γι΄αυτό  είναι ο κατ΄εξοχήν ηθικός αυτουργός της δολοφονίας  του συνομηλίκου του Αλέξη. Αλλά θα είναι ταυτόχρονα και φονιάς της δικιάς τους μίζερης ζωής, αν επιλέξει να ζει, όπως εκείνος και ο γονιός  του.

 -Τα στρατευμένα στην υπηρεσία του κέρδους και της προπαγάνδας ΜΜΕ, , οι καλοπληρωμένοι μεγαλοδημοσιογράφοι, πλαισιωμένοι από τους  μικρότερης εμβέλειας μισθοσυντήρητους  συναδέλφου τους ,θα πάρουν τη σκυτάλη από το γονιό και το δάσκαλο, για να του δια-μορφώσουν (διάβαζε παραμορφώσουν) την προσωπικότητα του. Λειτουργούν με βασικό γνώμονα τη γνωστή  παροιμία  «μια στο καρφί και μια στο πέταλο». ΟΦΑ (Οπου Πνέει Ανεμος) κατά το δη λεγόμενο, ανάλογα με το τι συμφέρει το «μαγαζί», πιο κατανοητά. Αναπαράγουν  μέχρι εμετικού χορτασμού την καθημερινή, γνώριμη μιζέρια του νεοέλληνα, τη ροζ παιδεία του, τη μυθομανία του, το ψώνιο του, τον εγωκεντρισμό του, την κουτοπονηριά του, τον εθνικισμούλη του και όλα τα λοιπά ελαττώματα της φυλής, τα οποία καλλιεργούν, επαυξάνουν , αναπαλαιώνουν και ,σε αγαστή συνεργασία με το λοιπό κατεστημένο, προωθούν για εμπέδωση το ήδη γνωστό  μάθημα, «όλα για την πάρτη σου, αρκεί αν παίζεις με τους κανόνες του παιχνιδιού, έστω κι αν ξέρεις ότι η τράπουλα είναι σημαδεμένη από πριν».

-Η Κυβέρνηση και τα υπόλοιπα  κοινοβουλευτικά κόμματα, που έσπευσαν, η μεν κυβέρνηση να αποποιηθεί την ευθύνη της δολοφονίας και να απαλύνει το πολιτικό κόστος από την «απαράδεκτη και καταδικαστέα συμπεριφορά  ενός αστυνομικού οργάνου»(όπως τη χαρακτήρισε συνδικαλιστής αστυνομικός )  ,τα δε άλλα κόμματα,έπεσαν πιο πρώτο πιο μετά,  να σκυλέψουν το άψυχο κορμί του  τραγικού έφηβου και να καρπωθούν μεγαλο-μικροκομματικά οφέλη. ΄Απαντες, σε επίπεδο ηγεσίας και κομματικών γραφείων, μηδενός εξαιρουμένου ,έδωσαν  ρεσιτάλ υποκρισίας και αμοραλισμού. Η γνωστή τακτική των καθεστωτικών κομμάτων που δεν ορρωδεί μπροστά σε τίποτα, αν είναι να προσθέσει ένα όνομα-κουκί στο πελατολόγιό της

  Αυτός, λοιπόν, ο έφηβος, με αυτή τη δολοφονία, έπαθε το σοκ της ζωής του. Του ήρθε ο ουρανός σφοντύλι, μόλις κατάλαβε πως μπορεί αύριο να είναι αυτός το θύμα, πως δεν είναι καθόλου δύσκολο να είναι ο επόμενος Αλέξης. Το σύστημα που με όλα τα «μεγάφωνά» του ,μέχρι τώρα του χάιδευε τα αυτιά,  πως, δηλαδή, ως παιδί, αυτός είναι προστατευμένος και  δεν έχει τίποτα να φοβηθεί από τον κόσμο των μεγάλων, έδειξε το πραγματικό του απαίσιο   πρόσωπο. Γιατί, κανένας δεν είναι στο απυρόβλητο για το σύστημα κι αυτούς που το εκπροσωπούν ,το στηρίζουν και το διαιωνίζουν, ούτε μικρός ούτε μεγάλος. Και αν δε  σκοτώνει κάθε φορά  με σφαίρες, δολοφονεί σιγά-σιγά και πιο ύπουλα με τον τρόπο ζωής, που σου προετοίμασε να σε εντάξει. Μια ζωή α-φύσικη, εξαθλιωμένη, εξαρτημένη, με άχαρες…χαρές και πλαστικές απολαύσεις. ΄Ετσι, όπως έζησαν (δηλαδή, δεν έζησαν) οι γονείς  και οι παππούδες, αντάμ παπαντάμ.

 Τα είδε όλα αυτά και πανικοβλήθηκε. Μετά αηδίασε. Και ήρθε η απόγνωση, που  γέννησε την ΟΡΓΗ και το ΔΙΚΙΟ (οι γονείς  της επανάστασης) και…έγινε το απίστευτο. Αυτό το δειλό 15χρονο, τον εγκλωβισμένο, δίκην μαϊμούς, στο κομματικό κλουβί φοιτητή, το  χιλιοταλαιπωρημένο από τα αδιέξοδα νέο ,ξαφνικά, η ΟΡΓΗ και το ΔΙΚΙΟ τον μεταμόρφωσαν σε "εκτός εαυτού" ήρωα, σε ,"σαν έτοιμο από καιρό", εξεγερμένο επαναστάτη, τέτοιον που νόμιζε πως μόνο στις σκονισμένες σελίδες της ιστορίας μπορούσε να συναντήσει. Πήρε όπλα τις πέτρες  και τα ρόπαλα και εν ριπή οφθαλμού τα έκανε όλα «γης μιαδάμ».

  Σήμερα, πήγε πάλι σπίτι του αυτός ο έφηβος. Αλλά, τώρα πια είναι αλλιώς, εντελώς διαφορετικός και θα μείνει έτσι για πάντα. Κοιτάζει τους γονείς του  και δεν τους σιχτιρίζει άλλο. Τους διδάσκει σιωπηλός ήθος , αξιοπρέπεια και δύναμη. Μετά τις γιορτές θα πάει και πάλι στο άθλιο σχολείο του. Και εκεί θα είναι αλλιώς. ΄Εχει να μοιράζεται   τα «μαθήματα» που έμαθε στη «μάχη» του πεζοδρομίου με τους άλλους συμμαθητές, που  εκείνοι για τους δικούς τους λόγους, δεν «κατέβηκαν». Αλλά, οι δάσκαλοί τους τώρα πια δεν θα είναι και τόσο λαλίστατοι, όπως πριν. Το δράμα τους θα είναι το μεγαλύτερο απ όλων των άλλων, που θα υποστούν τις συνέπειες αυτής της εξέγερσης  του χειμωνιάτικου ΜΑΗ του 2008,ανήμερα "τ' Αγιου Νικόλα του παναστάτη".

   Μια νέα εποχή έχει ανατείλει. Η κοινωνία των  συνειδητοποιημένων πολιτών  αυγαταίνει. Εδώ το τονίζαμε καιρό. Τώρα, η δολοφονία του Αλέξη και ο ξεσηκωμός των 15χρονων, πήγαν το κίνημα βήματα μπροστά. Είναι η πιο κρίσιμη ώρα, η ώρα της  μαζικής συσπείρωσης και της δυναμικής  οργάνωσης .Θα γεννηθεί  ένα πραγματικά μεγάλο ΚΙΝΗΜΑ-ΠΟΤΑΜΙ με συγκεκριμένη ταυτότητα, με ξεκαθαρισμένους στόχους και πλάνα δράσης. Πλησιάζει πολύ γρήγορα κι αυτή η ΗΜΕΡΑ.