"ΦΩΝΑΖΕΙ Ο ΚΛΕΦΤΗΣ ΝΑ ΦΥΓΕΙ Ο ΝΟΙΚΟΚΥΡΗΣ".ΑΛΛΑ, ΠΟΙΟΣ Ο... ΚΛΕΦΤΗΣ ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ Ο... ΝΟΙΚΟΚΥΡΗΣ?

  Δεν είναι η πρώτη φορά που το Ισραήλ ξεπερνά όχι μόνο  τον…εαυτό του σε αγριότητα και φανατισμό, αλλά ακόμα και τους άσπονδους εχθρούς του, όπως το φονταμενταλιστικό, θεοκρατκό κράτος του Ιράν. Αυτή τη φορά, η απάνθρωπη κυβέρνηση του Ισραήλ με αφορμή τις επιθέσεις της εγκληματικής  παλαιστινιακής οργάνωσης Χαμάς εναντίον εβραϊκών στόχων, δε  δίστασε να παραβεί ακόμα και τους κανόνες των δικών τους ιερών κειμένων, που θέλουν την εκδίκηση να ισορροπεί στα κράσπεδα του «οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος».Οι πιστοί του Ιεχωβά, αντί οφθαλμού, προτίμησαν-και δεν είναι η πρώτη φορά- την αντι-βιβλική…λογική: Οφθαλμόν οι άλλοι,...κιμά εμείς!

   Αυτοί, που στη διάρκεια της πολύχρονης ιστορίας τους υπέφεραν τις «πληγές του Φαραώ» και τα «παθήματα του Ιώβ» (ο παρανοϊκός  Χίτλερ μόνο εξόντωσε κοντά στα πέντε εκατομμύρια ομοεθνείς τους), δε διδάχτηκαν, δε συνετίστηκαν από όσα  έπαθαν. Αντίθετα, εξελίχτηκαν (τηρουμένων των αναλογιών) σε νέους ναζί, σε τρομοκρατική στρατιωτική δύναμη που συναγωνίζεται επάξια σε αγριότητα και εγκληματικές πράξεις τον έτερο τρομοκρατικό  άξονα των φονταμενταλιστών μουσουλμάνων. 

   Μπορεί  η κυβέρνηση του Ισραήλ να επικαλείται το επιχείρημα πως, επειδή, ακριβώς οι Εβραίοι  είναι ένας πολύπαθος λαός  αγωνίζονται με  νύχια και με δόντια να μην  ξαναζήσουν ποτέ πια άλλες τέτοιες τραγικές στιγμές του παρελθόντος. Μπορεί να πρεσβεύουν  στη μακιαβελική αρχή πως καλύτερα να σε φοβούνται ως κράτος, παρά να σε σέβονται. Μπορεί να επικαλούνται την, ούτως ή άλλως, άγνωστη ιστορία χιλιάδων χρόνων που θέλει τα εδάφη που κατοικούν σήμερα οι Εβραίοι κι αυτά που τα διεκδικούν, να είναι εδάφη στα οποία πάλαι ποτέ έζησαν οι πρόγονοί τους και επομένως τα δικαιούνται. Μπορεί να κατηγορούν  την ηγεσία των Παλαιστινίων πως είναι εγκληματίες και κοινοί τρομοκράτες και πως αφήνουν σκόπιμα τα παιδιά να γίνουν στόχοι των ισραηλινών οβίδων, για να προκαλέσουν διεθνή συγκίνηση και συμπαράσταση από το τραγικό θάνατο αυτό των παιδιών.

  Μπορεί και οι Παλαιστίνιοι να διατείνονται ότι και οι ίδιοι  υπέστησαν τα επίχειρα της κακίας τους ανά τους αιώνες και δεν ανέχονται «μύγα στο σπαθί» τους πια. Μπορεί και αυτοί να είναι το ίδιο μακιαβελιστές, ως κράτος,  όπως και οι άσπονδοι εχθροί τους. Μπορεί να επικαλούνται και τούτοι την…άλλη ιστορία που θέλει αυτά τα εδάφη να είναι δικά τους, αντάμ παπαντάμ, και πως αυτοί δικαιούνται να μένουν εδώ και όχι οι Εβραίοι. Μπορεί!

 Εμείς, όμως, αλλιώς  και αντι-ιστορικώς συλλογιόμαστε: Λέμε πως και οι δύο αντίπαλοι είναι το ίδιο ένοχοι και ύποπτοι. Και οι δυο, πάση θυσία, θέλουν να είναι έθνη, κράτη, εξουσία. Ως τέτοια, δεν ορρωδούν προ ουδενός. Και οι δύο διαθέτουν την ανηθικότητα των κρατικιστών-εξουσιαστών. Θέλουν αμιγείς τους λαούς τους (διάβαζε υπηκόους, ψηφοφόρους, στρατιώτες, φορολογούμενους),που τους ταϊζουν τα ίδια «σανά» της καθεστωτικής ιστορίας με τα φληναφήματα περί κοινής συνείδησης καταγωγής, ιστορικής πορείας, δράσης κ.λπ, για να τονώνουν τον εθνικισμό και το ρατσισμό τους. Θέλουν και οι δύο σύνορα, εθνικούς ύμνους και σημαίες. Εξ ορισμού και αντικειμένου, επομένως, είναι και οι δύο ένοχοι, ανήθικοι και εγκληματίες.

Ν.Α,Ιστορικός.