Στις ημέρες μας, οι περισσότερες από τις παγκόσμιες κυβερνήσεις αυτοαποκαλούνται "κοινοβουλευτικές δημοκρατίες".Με τον όρο "δημοκρατικές" υπονοούν πως προασπίζουν και κατοχυρώνουν,  με τον τρόπο που ασκούν την εξουσία και με τα Συντάγματά τους , τα δημοκρατικά ιδεώδη και τα ανθρώπινα δικαιώματα (ελευθερία, δικαιοσύνη, ισότητα κ.λπ), έτσι, όπως διατυπώθηκαν κυρίως στα "κλασικά", ιστορικά κείμενα habeas corpus, bill of rights και τα "Συντάγματα" της Αμερικανικής και Γαλλικής επανάστασης.

  Οι ίδιες αυτές οι κυβερνήσεις, όμως, δεν είναι, παρά κατ΄έπίφαση  "δημοκρατικές", (έστω και όπως αυτές ορίζουν τη "δημοκρατία").   Γιατί, συνήθως, αυτοαναιρούνται στη διαχείρισή της, καταπατώντας βάναυσα τα ατομικά δικαιώματα και τα υπόλοιπα άρθρα των υπέρτατων καταστατικών τους κειμένων (Συντάγματα), που αυτές οι ίδιες καταρτίζουν και ψηφίζουν στα κοινοβούλιά τους.

  Βεβαίως, δεν μπορούμε να μιλάμε "ισοπεδωτικά" για όλες συλλήβδην τις κυβερνήσεις, αφού κάποιες απ΄αυτές, είτε στην ουσία είτε προσχηματικά, καταφέρνουν να διατηρούν σε ικανοποιητικά επίπεδα το σεβασμό των  ανθρώπινων δικαιωμάτων κατα τη διαχείριση και την άσκηση της εξουσίας τους. Τέτοιες συνήθως είναι οι κοινοβουλευτικές δημοκρατίες του Δυτικού λεγόμενου κόσμου. Στον αντίποδα, βρίσκονται σχεδόν το σύνολο των κυβερνήσεων των Αφρικανικών και Ασιατικών χωρών (κυρίως τα "ισλαμικά" καθεστώτα) και οι περισσότερες από τις κυβερνήσεις των κρατών της Λατινικής Αμερικής.

  Σήμερα, μια απο τις χώρες που συναγωνίζεται επάξια σε αυταρχισμό και καταπάτηση ατομικών δικαιωμάτων χώρες εντελώς δικτατορικές (όπως είναι για παράδειγμα το Ιράν) και πολλές φορές τις ξεπερνούν, είναι η  Κίνα.Το δικτατορικό  κομμουνιστικό Κόμμα αυτής της χώρας ,δεν ενδιαφέρεται ούτε καν τα προσχήματα να κρατήσει σε θέματα καταπάτησης ανθρώπινων δικαιωμάτων.

  Και δεν είναι μόνο εκείνο το μεγάλο έγκλημα του κινεζικού καθεστώτος στην πλατεία Τιενανμέν του Πεκίνου (3/4 Ιουνίου 1989), όπου ο στρατός αιματοκύλησε τις μαζικές διαδηλώσεις (κυρίως φοιτητών) εναντίον του καθεστώτος, σκοτώνοντας πλήθος διαδηλωτών. Χρόνια τώρα συλλαμβάνει, βασανίζει, φυλακίζει, δολοφονεί αντιφρονούντες πολίτες,όπως τον ακτιβιστή ΖΑΝΓΚ ΣΙΤΖΟΥΝ, τον οποίο απήγαγε το καθεστώς στις 18-3-09 (δες σχετική διαμαρτυρία στις ΑΠΟΨΕΙΣ-BLOG), τον Μπάο Τονγκ,που ήταν ένας από τους κορυφαίους αξιωματούχους του κινεζικού Κ.Κ (μέλος του), ο οποίος συνελήφθη στις 29 Ιουνίου 1989, γιατί προσπάθησε να σταματήσει τη σφαγή στην ιστορική πλατεία και   φυλακίστηκε για μεγάλο διάστημα. Σήμερα σε ηλικία 77 χρόνων, ζει υπό κράτηση στο σπίτι του στο Πεκίνο και καταγγέλλει: "Το κινεζικό Κ.Κ είναι όπως ακριβώς η μαφία. Αν ο "νονός" πιστεύει ότι μπορεί να τον προδώσεις, σε σκοτώνει ή σε ρίχνει στη φυλακή για όσο καιρό του κάνει κέφι. Σε επαρχίες και χωριά ,όταν οι άνθρωποι προσπαθούν να δείξουν τη δυσαρέσκειά τους, η κυβέρνηση στέλνει 500 αστυνομικούς, για να καταστήλουν την κινητοποίησή τους..." (Εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ" (2/6/09), αναδημοσίευση από τους"Φαϊνάνσιοαλ Τάιμς").

  Οι επίσημες κυβερνήσεις των "δημοκρατικών", τουλάχιστον,   κρατών, κάνουν τα στραβά μάτια μπροστά σ΄αυτά τα εγκλήματα του κινεζικού δικτατορικού καθεστώτος, με την πρόφαση πως δεν μπορούν να διακινδυνεύουν, κυρίως τα εμπορικά  τους  συμφέροντα, με μια χώρα,που τα τελευταία  χρόνια οι δείκτες ανάπτυξής της εξελίσσονται ραγδαία. Και αυτό είναι αλήθεια. Βέβαια,θα πρέπει να σημειώσουμε πως η  οικονομική αυτή ανάπτυξη, δεν αφορά το σύνολο του κινέζικου λαού, ο οποίος συνεχίζει να ζει υπό άθλιες συνθήκες, σε εντελώς υποβαθμισμένο φυσικό περιβάλλον ,με μεροκάματα και μισθούς, που για το δυτικό κόσμο  θεωρούνται εξευτελιστικά. Η υποκρισία  των άλλων κυβερνήσεων απέναντι σ΄αυτή τη δικτατορία, φάνηκε σε όλη της την έκταση στη διάρκεια των τελευταίων Ολυμπιακών αγώνων,που έγιναν στο Πεκίνο. Καμιά χώρα δεν αρνήθηκε να συμμετάσχει σε ενδειξη διαμαρτυρίας σε αυτούς και το χειρότερο, ΟΛΟΙ οι ηγέτες "έκλεισαν τα αυτιά" στις εκκλήσεις και τις διαμαρτυρίες των κινέζων ακτιβιστών.

Το αντίθετο θα ήταν περίεργο.