Με χτεσινό διάγγελμα από το Καστελόριζο ο πρωθυπουργός  Γ. Παπανδρέου, ανακοίνωσε την προσφυγή της χώρας στο λεγόμενο «μηχανισμό στήριξης ΔΝΤ-ΕΕ».Η απόφαση αυτή, όπως είχαμε πει σε παλιότερα κείμενα μας εδώ, ήταν  αναμενόμενη και σχεδόν μονόδρομος. Το έναυσμα για να προχωρήσει ο πρωθυπουργός στην υποβολή του αιτήματος της ενεργοποίησης του «μηχανισμού στήριξης», δόθηκε από την πρόσφατη εκτίναξη των «spreads» σε ανεξέλεγκτα ύψη και την πρόβλεψη  ότι το έλλειμμα θα ξεπεράσει και το 14%.

Αν η  «λύση» αυτή ήταν η πιο ενδεδειγμένη η όχι, δεν έχει καμιά σημασία για τον απλούστατο λόγο πως, εδώ που είχαν φτάσει τα πράγματα ,δεν υπήρχε άλλη λύση. Βέβαια, η εμπειρία από  τις περισσότερες χώρες που προσέφυγαν  στο ΔΝΤ , όπως η Βρετανία, η Βραζιλία, η Ρωσία, η Τουρκία και τελευταία οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης (Λετονία, Ρουμανία, Ουκρανία, Ουγγαρία) και πρόσφατα η Ισλανδία, έδειξε πως  η προσφυγή των χωρών σε τέτοιες οικονομικές «λύσεις, είναι κινήσεις απόγνωσης περισσότερο, που ανακουφίζουν βραχυπρόθεσμα, αλλά  σε βάθος χρόνου είναι επώδυνες και γίνονται θηλιά στο λαιμό του εμπλεκομένου. Αλλά και ο νέος «μηχανισμός στήριξης ΔΝΤ-ΕΕ» που επινόησαν οι ηγέτες στην Ε.Ε, δεν είναι κάτι διαφορετικό στην ουσία του από το ΔΝΤ ,ούτε μπορεί να προσφέρει οριστικές λύσεις  και να απεγκλωβίσει τη χώρα από το θανατερό αγκάλιασμα της χρεοκοπίας. Αντίθετα, όσο  περνάει ο καιρός θα φαίνεται  πως η επιλογή αυτή ναι, μεν ήταν παροδικά αναπόφευκτη, όχι όμως και η πλέον συμφέρουσα μελλοντικά. Θα εμπεδωθεί επίσης σε όσους  ακόμα  αρνούνται να το αντιληφθούν πως η εγκληματική πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων της «μεταπολίτευσης» να εδράσουν την  οικονομία της χώρας όχι στους στέρεους πυλώνες μιας ουσιαστικής  ανάπτυξης, αλλά στα πήλινα πόδια του αλόγιστου και συνεχούς δανεισμού, σε συνδυασμό με την πελατειακή αντίληψη της πολιτικής που εφάρμοσαν , ήταν μαθηματικά βέβαιο πως θα οδηγούσαν  τη χώρα εκεί που την οδήγησαν σήμερα.

Τα πράγματα θα γίνονται ακόμα χειρότερα, όταν πολύ σύντομα θα πρέπει, για να χορηγηθούν αυτά τα δάνεια, να εφαρμοστούν απαρέγκλιτα οι όροι που θέτουν οι δανειστές μας για να εκταμιευτεί μέρος αυτού  του δανείου (κατάργηση δώρων-επιδομάτων, μείωση μισθών και στον ιδιωτικό τομέα, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, απελευθέρωση των απολύσεων κ.α).Τότε, η κατάσταση μάλλον θα ξεφύγει από τον έλεγχο της κυβέρνησης, δοθέντος ότι οι  ΄Ελληνες, οπαδοί των κομμάτων, δεν είναι ούτε Βρετανοί, ούτε Ιρλανδοί. Tι θα γίνει για παράδειγμα με τους «αγρότες»- τρακτεράδες, που θα κληθούν σε λίγο να επιστρέψουν τα 500 εκατομμύρια ευρώ, όπως απαίτησε η Ε.Ε, που τους χάρισε πέρυσι ο τ. υπουργός Χατζηγάκης ; Θα τα γυρίσουν ή θα κατεβάσουν τα πάλι στους δρόμους τα «τανκς»; Και αν γίνει αυτό, με τι «μούτρα» η  κυβέρνηση θα ζητήσει εκταμίευση νέων δανείων από το ΔΝΤ;  

Τέλος, όταν οι οπαδοί-πελάτες των κομμάτων  αισθανθούν στο «πετσί» τους την πραγαματική κρίση, που δεν άρχισε ακόμα,όταν πια θα καταλάβουν πως οι πολιτικοί που έστελναν στη βουλή για να τους εξυπηρετούν με δανεικά τα προσωπικά τους μικροσυμφέροντα, δεν έχουν πια «ζεστό» χρήμα να τους ταϊσουν, θα ξεχάσουν εν ριπή οφθαλμού τα ιδεολογήματα των κομμάτων τους και… «ο σώζων εαυτόν, σωθήτω». Το πιθανότερο είναι να μην αφήσουν τίποτα όρθιο, αν μέχρι τότε  έχει μείνει κάτι όρθιο.

Επομένως, ο δρόμος που διάλεξε ο Γ.Παπανδρέου ήταν «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα». Γι΄αυτό, από δω και μπρος η κυβέρνηση, η όποια κυβέρνηση, δεν μπορεί πια να ασκεί πραγματική εξουσία, αλλά θα έχει ρόλο διαχειριστικό, θα υλοποιεί, δηλαδή, τους όρους της συμφωνίας δανειοδότησης και θα «αναφέρει» στις Βρυξέλες τις …επιτυχίες της.

Το μόνο παρήγορο, βέβαια,(αλλά χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα για την Ελλάδα) είναι πως  αργά ή γρήγορα την τύχη  μας, θα ακολουθήσουν και άλλες υποψήφιες για χρεοκοπία ευρωπαϊκές χώρες. Εφ΄ όσον η Ε.Ε δεν ασκεί ούτε παράγει  ενιαία οικονομική και χρηματοοικονομική πολιτική ,αλλά ούτε ουσιαστική αλληλεγγύη και κατανόηση έχει αναπτυχθεί μεταξύ των εταίρων, το βέβαιο είναι πως το μέλλον δεν είναι καθόλου ρόδινο για την ενότητα της.  Εν όσω στην Κοινότητα θα συνεχίσουν να υπάρχουν και να διογκώνονται οι εθνικιστικές υστερίες και οι εθνικοί εγωισμοί, όπως συμβαίνει σήμερα, μια και η Ευρώπη δεν είναι, όπως θα έπρεπε, ένα ενιαίο έθνος, με μια κυβέρνηση, ένα ταμείο και μια ενιαία πολιτική, πολύ σύντομα η «αυτοκρατορία» θα καταρρεύσει ή (το ευκταίο)θα αναγκαστεί από την ανάγκη ,να ενώσει ουσιαστικά και πραγματικά τους λαούς της λεγόμενης γηραιάς Ηπείρου.

Επομένως, επαναλαμβάνουμε, αφού τα πράγματα είχαν  πάρει τη δική τους ανεξέλεγκτη πορεία ,η απόφαση του πρωθυπουργού για ενεργοποίηση του «μηχανισμού  ΝΔΤ-ΕΕ»,ναι μεν θα προσφέρει προσωρινή ανακούφιση ,δε θα λύσει όμως σε καμιά περίπτωση το οικονομικό πρόβλημα της χώρας, το οποίο μαζί με το πολιτικό και το κοινωνικό, έχουν τεράστια ελλείμματα και οσημέραι θα παίρνουν διαστάσεις και επικινδυνότητα παγόβουνου.

΄Υστερα απ΄όλα αυτά, εύλογα θα αναρωτηθεί κανείς.: Δηλαδή, λες πως η χώρα είναι χαμένη «από χέρι»; Η κατάσταση είναι 100% μη αναστρέψιμη; Δεν υπάρχει περίπτωση οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής ανάκαμψης της Ελλάδας; Υπό αυτές τις προϋποθέσεις και σε αυτό το δρόμο που βαδίζει η χώρα, ΟΧΙ!  Αλλά, όπως συνέβη και με τη «λύση»-μονόδρομος της προσφυγής στο ΔΝΤ-ΕΕ , έτσι αυτή τη στιγμή, κατά τη γνώμη μας, η πραγματική λύση-σωτηρία της Ελλάδας ,είναι πάλι μονόδρομος και περιλαμβάνει  τις ακόλουθες στάσεις:

1. Ανάληψη της ευθύνης διακυβέρνησης της χώρας από οικουμενική κυβέρνηση, όπως είπαμε και παλιότερα, η σύσταση της οποίας θα είναι ολοκληρωτικά εξωκοινοβουλευτική από πρόσωπα άφθαρτα και εγνωσμένου κύρους .Αρμόδιος να κινήσει αυτή τη διαδικασία, που είναι καθ΄όλα συνταγματική, αφού η χώρα βρίσκεται στον «έσχατο κίνδυνο», είναι ο πρόεδρος της Δημοκρατίας. Δυστυχώς, ο Κάρολος Παπούλιας αποδείχτηκε κατώτερος των περιστάσεων και είναι ο πρώτος, που θα πρέπει να τιμωρηθεί για «έσχατη προδοσία» και να οδηγηθεί στις φυλακές ΄Αρα, ο μόνος που απομένει και θα μπορούσε αυτή τη στιγμή να πραγματοποιήσει μέσα στα πλαίσια του Συντάγματος αυτό το ,«εκ των ων ουκ άνευ», πρώτο βήμα της σωτηρίας της χώρας, είναι ο Γ. Παπανδρέου. Αν δεν το κάνει, θα είναι κι αυτός πολύ γρήγορα υπόδικος,  μαζί με το συνάδελφό του Κώστα Καραμανλή.

2.Με την ανάληψη των καθηκόντων της η νέα κυβέρνηση θα αναλάβει το μέγα ζήτημα της «κάθαρσης» με την τιμωρία  ΟΛΩΝ εκείνων που οδήγησαν τη χώρα, εδώ που την οδήγησαν. Την απαγγελία κατηγοριών και τη διεκπεραίωση της δικαστικής διαδικασίας θα πρέπει να αναλάβουν έντιμοι δικαστές ,με έξωθεν καλή μαρτυρία και καλή νομική παιδεία. Βέβαια, όπως και άλλες φορές  έχουμε υποστηρίξει εδώ (δες στο τέλος παράθεση του σχετικού κειμένου), απόλυτα υπεύθυνοι για τον όλεθρο της χώρας είναι οι πελάτες-ψηφοφόροι των ελληνικών κομμάτων, που επέλεγαν τόσα χρόνια εκείνους που με τους χειρισμούς τους υπέγραψαν την καταδίκη της χώρας. Επειδή, όμως είναι εκ των πραγμάτων αδύνατον να τιμωρήσει κανείς το 70% σχεδόν του ελληνικού λαού (ούτως ή άλλως, η δεινή πενία που θα τους ζώσει σε λίγο θα είναι η δικαιότερη τιμωρία τους), η  παραπομπή και η τιμωρία των ενόχων θα είναι συμβολική- σωφρονιστική. Τέτοια πρόσωπα, που πέρα από τη συμβολική σημασία της καταδίκης τους ,έχουν και πραγματικές-ουσιαστικές ευθύνες για την χρεοκοπία της χώρας, τις οποίες προβλέπει το ελληνικό και ευρωπαϊκό δίκαιο για να καταστεί κάποιος υπόδικος, να δικαστεί και να τιμωρηθεί, είναι: α.Ο Κάρολος Παπούλιας, ο οποίος αποδείχτηκε τόσο «λίγος» ,για να αναλάβει, ως όφειλε, πραγματικά σωτήριες πρωτοβουλίες για τη χώρα. β. Οι δύο τελευταίοι ανώτατοι δικαστικοί  λειτουργοί, ο Ρ. Κεδίκογλου τ. πρόεδρος του Αρείου Πάγου και ο  Γ. Σανιδάς, τ. εισαγγελέας του ίδιου ανώτατου δικαστηρίου, οι οποίοι, ενώ διαπίστωναν καθημερινά την καθοδική πορεία της χώρας, όχι μόνο αδράνησαν και δεν κίνησαν καμιά διαδικασία για την τιμωρία των υπαιτίων, αλλά οι ίδιοι  κάλυπταν και απάλλασσαν, με τις ενέργειες και τα λόγια  τους, τους  ενόχους . γ. Οι πολιτικοί που στην τελευταία θητεία τους ,ως μέλη της κυβέρνησης, υπερφόρτωσαν με δάνεια τη χώρα (μέχρι το 2006 το ελληνικό δημόσιο δανειζόταν  7 δις ευρώ το χρόνο. Από κει και μετά για 2-3 χρόνια δανειζόταν 17 δισ το χρόνο!)  και όταν είδαν πως το σκάφος πήρε την επικίνδυνη κλίση για να βυθιστεί, το εγκατέλειψαν άρον -άρον. Υπεύθυνοι γι αυτά τα οικονομικά (και όχι μόνο) εγκλήματα είναι ο τ. πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής ,ο «παρακοιμώμενός» του Π. Παυλόπουλος, οι υπουργοί Οικονομίας Γ. Αλογοσκούφης και Ι. Παπαθανασίου και τέλος ο  Β. Πολύδωρας (ο βασικός υπεύθυνος για την καταστροφή της χώρας από τις πυρκαγιές του 2007 στις οποίες κάηκαν ζωντανοί πολίτες και γονείς με μικρά παιδιά).δ.΄Ολοι εκείνοι,οι οποίοι ως αρμόδιοι φορείς της δημόσιας κρατικής εξουσίας, ως προϊστάμενοι ή υπάλληλοι (στατιστική υπηρεσία, γενικό λογιστήριο, τράπεζα Ελλάδος  κ,α) όχι μόνο δεν ανακοίνωναν-κατήγγειλαν, όπως είχαν υποχρέωση τα στοιχεία εκείνα που έδειχναν την πραγματική κατάσταση και τα μεγέθη των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, αλλά πρωταγωνιστούσαν στην απόκρυψη και την αλλοίωσή τους. ε. Δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι, εταιρείες και οργανισμοί που τα τελευταία χρόνια έχουν εμπλακεί σε σοβαρά οικονομικά σκάνδαλα (εξοπλισμοί, Ζίμενς, σιδηρόδρομοι, ομόλογα ταμείων κα).

3.Παραμονή της χώρας στην Ε.Ε, αλλά έξοδός της από την ευρωζώνη, στην οποίαν κακήν κακώς την ενέταξε  ο Κ.Σημίτης με τις γνωστές αλχημείες και τις  παραποιήσεις στοιχείων.  Στη συνέχεια, να ακολουθήσει  υποτίμηση του εθνικού μας νομίσματος κατά 35-40%.Η υποτίμηση αυτή είναι σίγουρο πως θα βοηθήσει αποτελεσματικά το εμπορικό ισοζύγιο, αφού θα μπορούσαν έτσι να αυξηθούν και οι εξαγωγές προϊόντων και εισροή «ζεστού» χρήματος να γίνει  από τον τουρισμό. Παράλληλο βήμα θα πρέπει να είναι και η αναστολή-κατάργηση κάθε εξοπλιστικού προγράμματος και η προσέγγιση με κάθε τρόπο της Τουρκίας, πρωτίστως με την υποχώρηση, ως προς την προσφυγή στο Διεθνές δικαστήριο για την οριστική λύση των εκκρεμοτήτων που ταλανίζουν τις σχέσεις των δύο χειρών. Στο σημείο αυτό θα ήταν επίσης  εφικτή, η διερεύνηση  του ενδεχομένου αναδιάρθρωσης ή αναδιαπραγμάτευσης του χρέους  σε συνδυασμό με την προσφυγή της χώρας στο Ευρωπαϊκό και Διεθνές δικαστήριο κατά των πάσης φύσεως κερδοσκόπων, που έπαιξαν εμφανώς παράνομα παιχνίδια σε βάρος της οικονομίας της χώρας με την απαίτηση καταβολής σοβαρής οικονομικής αποζημίωσης.

Κάποιοι, άριστοι κατά τα άλλα οικονομολόγοι και κοινωνιολόγοι, εισβάλλοντας στα «εδάφη» της Ιστορίας,  αποφάνθηκαν πως «η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα». Χαζομάρες. Η Ιστορία  επαναλαμβάνεται αυθεντικά, γιατί υπακούει σε σταθερούς νόμους, τόσο μάλιστα σταθερούς, όσο και οι φυσικοί. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με  …μεταφυσικές ή άλλες ερμηνείες Η εξήγησή του φαινομένου είναι απλή, όπως απλή είναι και η «γλώσσα»,που αρθρώνει γενικά η Ιστορία. ΄Εχει, λοιπόν, απαρασάλευτους νόμους, επειδή την ιστορία τη «γράφουν»-δημιουργούν οι άνθρωποι. Και οι άνθρωποι, όλων των εποχών και των πολιτισμών, επειδή έχουν από τη φύση την ίδια οργανική και διανοητική-πνευματική υπόσταση και σύσταση, παράγουν ίδιες συμπεριφορές. ΄Οσο και αν διαφοροποιούνται  σε επίπεδα πολιτισμών (ανώτεροι-κατώτεροι), τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει ριζικά τις συμπεριφορές τους, γιατί αυτές είναι επιγεννήματα ίδιων νοητικών διεργασιών, αφού ίδιος είναι ο ΝΟΥΣ του ανθρώπου ανέκαθεν και ο ίδιος θα είναι  εσαεί.

Παρακολουθώντας ο ιστορικός με επιμέλεια και διορατικότητα  τα «ιστορικά δρώμενα» των ανθρώπων στις διάφορες εποχές, αλλά ιδιαίτερα της δικής του, ανακαλύπτει στην αρχή έκπληκτος και μετά καταχαρούμενος πως πάντα τα ίδια πράγματα συμβαίνουν  σε αυτόν τον κόσμο και «ουδέν καινόν υπό τον ήλιον». Αυτή η διαπίστωση είναι ένα πολυεργαλείο στα χέρια του ιστορικού, γιατί πολύ εύκολα του παρέχει τη δυνατότητα να  μπορεί να αποφανθεί για το μέλλον, παρατηρώντας το παρελθόν, χωρίς να χρειάζεται να είναι ούτε προφήτης ούτε μελλοντολόγος Γνωρίζει πως, αν αυτές οι συγκεκριμένες αιτίες επέφεραν τα συγκεκριμένα αποτελέσματα, το ίδιο αποτέλεσμα θα παράγεται πάντα, όσο εμφανίζονται και επενεργούν οι ίδιες αιτίες. Θα αλλάζουν τα πρόσωπα ,οι εποχές ,οι τόποι, αλλά το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο ,κάποτε τόσο ίδιο, που είναι δύσκολο κανείςνα διακρίνει ουσιαστική  διαφορά  .

Στη χώρα μας τα δραματικά ιστορικά γεγονότα ,που ζούμε σήμερα, εξαιτίας της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής της κατάρρευσης, έχουν ξανασυμβεί και μάλιστα πολλές φορές. Οι αιτίες ήταν πάντα  οι ίδιες γι΄αυτό και τα αποτελέσματα δε διαφέρουν μεταξύ τους ανά εποχή. Γι΄αυτό, παρατηρώντας αυτά ,  γνωρίζουμε από σήμερα πολύ καλά τι θα συμβεί αύριο.

Μια σοφή ρήση   λέει πως «οι λαοί που δε θυμούνται την ιστορία τους, είναι υποχρεωμένοι να ξαναζήσουν τις δραματικές της στιγμές».Στο χέρι μας, όμως, είναι να μη ξαναζήσουμε ΠΑΛΙ τραγωδίες. Αυτή η χώρα είναι όμορφη παρ΄όλες τις ταλαιπωρίες,που έχει υποστεί και έχει πολλούς που την αγαπούν ακόμα.  

                                                                                       ***

  ΝΑ ΠΟΙΟΙ ΕΥΘΥΝΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛ.ΟΙΚΟΝΟΜIAΣ.

 ΚΑΙ ΠΑΛΙ Η ΧΩΡΑ ΣΤΗ ΔΙΝΗ ΤΗΣ ΠΤΩΧΕΥΣΗΣ. "ΤΙΣ ΠΤΑΙΕΙ"?                                                     

                                                             24-3-09     

  Η πρόσφατη παγκόσμια οικονομική κρίση έχει μια και μοναδική αιτία:Το οικονομικό μοντέλο που έχουν υιοθετήσει τα κράτη. Αυτό που οι πολλοί αποκαλούν «καπιταλιστικό», αντιδιαστέλλοντάς το κυρίως από το «σοσιαλιστικό», είτε όπως εφαρμόστηκε στα πρώην κομμουνιστικά κράτη, είτε όπως το ευαγγελίστηκε ή λειτούργησε στις λεγόμενες σοσιαλδημοκρατίες . Εμείς, γι΄ αυτά τα δύο κυρίαρχα , εφαρμοσμένα και αποτυχημένα οικονομικά μοντέλα ,αλλά και για κάθε άλλο, που δε στηρίζεται στην «οικιακή» οικονομία, χρησιμοποιούμε τον όρο οικονομία της «αγοράς» (ανεξάρτητα από την έκταση του κρατικού παρεμβατισμού).Το μοντέλο αυτό της οικονομίας της «αγοράς»  βρίσκει  την εφαρμογή του με τη μέθοδο της ανταλλαγής είδους με είδος, προϊόντος με προϊόν, προϊόντος με χρήμα.        

   Αυτή λοιπόν είναι η πρώτη αιτία της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Το «κραχ» του ΄29 στην Αμερική, η κατάρρευση της οικονομίας των κρατών της πρώην Σοβιετικής ΄Ενωσης που συμπαρέσυρε και όλο το πολιτικό τους εποικοδόμημα, η συντριβή του ιαπωνικού και πρόσφατα του κινεζικού οικονομικού  «θαύματος», η σημερινή παγκόσμια οικονομική κρίση, είναι τα διαυγέστερα ιστορικά παραδείγματα, που αποδεικνύουν ότι η οικονομία της «αγοράς», όσα ψιμύθια και αν υποστεί, όσες δι(α)ορθωτικές κινήσεις και αν γίνονται από τις κυβερνήσεις, το αποτέλεσμα θα είναι ΠΑΝΤΑ το ίδιο. Αν δεν αλλάξει, αυτό το μοντέλο της οικονομίας και δεν αντικατασταθεί από την εναρμονισμένη με τη φύση και την ιστορία του ανθρώπου «οικιακή» οικονομία,  θα ορθοποδεί για κάποιο διάστημα, θα δείχνει ότι ξεπερνά την κρίση (όπως αυτή του ’29 στην Αμερική) και ύστερα από κάποιο καιρό (σε βάθος χρόνου 20-50 χρόνων), θα αρκεί μια «στραβή» κίνηση, ένα απρόβλεπτο γεγονός (όπως σήμερα με τις «φούσκες» των τραπεζών), μια φυσική καταστροφή, να το ανατρέψει, να το γονατίσει και… άντε πάλι από την αρχή. Όλα τα λοιπά είναι απλά επακολουθήματα αυτής της κύριας και μοναδικής αιτίας και όχι αίτια της κρίσης.      

   Την Ελλάδα, η οικονομική κρίση τη «χτύπησε» πιο σκληρά απ΄ό,τι της υπόλοιπες  χώρες της Ε.Ε (πλην Ιρλανδίας).Ενδεικτικό είναι το γεγονός πως  μέσα σε μόλις πέντε χρόνια, η χώρα μπήκε δύο φορές σε επιτήρηση από τις Βρυξέλλες  και απαιτήθηκε άμεση και αποτελεσματική εξυγίανση των οικονομικών της. Ευρωπαϊκοί πολιτικοί και οικονομικοί κύκλοι μάλιστα, ιδιαίτερα γερμανικοί, αφήνουν να εννοηθεί ότι δεν αποκλείεται η Ελλάδα να κηρύξει προσεχώς  πτώχευση, λόγω αδυναμίας της να δανειστεί από τις διεθνείς αγορές χρήματος, ακόμα και με υψηλά επιτόκια, αφού κανείς δεν πρόκειται να χορηγήσει δάνεια σε μια χώρα που προσθέτει το ένα έλλειμμα πάνω στο άλλο και το δημόσιο χρέος έχει φτάσει πια σε δυσθεώρητα ύψη. Φαίνεται πως ούτε τα «πακέτα» της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης, ούτε η σφικτή δημοσιονομική προσαρμογή και η λήψη νέων σκληρών μέτρων, που θα αναγκαστούν να εφαρμόσουν οι ελληνικές κυβερνήσεις συνεργασίας στο μέλλον, θα βγάλουν εύκολα τη χώρα από την κρίση και αν τελικά θα αποφύγει την πτώχευση. 

    'Υστερα απ’ αυτά, ξαναπροβάλει αμείλικτο το…τρικουπικό  ερώτημα: «Τις πταίει? Ποιος-οι τίναξαν την οικονομία  της χώρας στον αέρα? Είπαμε, βέβαια,  πως η μοναδική αιτία είναι η οικονομία της «αγοράς». Ναι, αλλά γιατί οι άλλες χώρες της  Ε.Ε, με το ίδιο οικονομικό μοντέλο, δεν έφτασαν τόσο κοντά στην πτώχευση και την ολοκληρωτική οικονομική κατάρρευση? Γιατί η ειδικά Ελλάδα? Φτάνουν μόνο  εξηγήσεις σαν κι αυτές,  ότι η Ελλάδα δεν ήταν έτοιμη ακόμα να μπει στη ευρωπαϊκή νομισματική ένωση ή  ότι είναι μια φτωχή χώρα χωρίς βιομηχανική υποδομή ,χωρίς παραγωγικό πλούτο? ΄Εχουν κι αυτές οι αιτίες τη θέση τους, ψηλά ή χαμηλά ,στη κλίμακα αξιολόγησης των αιτιών της κατάρρευσης.  

 Αλλά,  πρώτη αιτία  σ αυτή την κλίμακα, με  «άριστα και τόνο» (από την ανάποδη),είναι άλλη: Το 70% του  ελληνικού λαού ευθύνεται γι΄αυτή την οικονομική-και όχι μόνο-κατάντια της χώρας. Οι πελάτες, δηλαδή, ΟΛΩΝ των ελληνικών κομμάτων που αυτοί πρώτοι, ίσως και μόνο αυτοί, ευθύνονται για όλη την κακοδαιμονία που επικρατεί και περισσεύει σ αυτή τη χώρα. Οι οπαδοί των Παπανδρέου, των Καραμανλήδων του Περισσού ,της Κουμουνδούρου, του Καρατζαφέρη  σήμερα. Αυτό το άθλιο μεγάλο κομμάτι των Ελλήνων (κάποτε ξεπερνούσε και το 70%),που  «κάθε τέσσερα χρόνια» προσέρχεται στις κάλπες για να επιτελέσει το… ύψιστο καθήκον της ψήφου  και να διαμορφώσει τον κοινοβουλευτικό χάρτη της χώρας.   

  Οι  ψηφοφόροι των δύο μεγάλων κομμάτων από τα οποία θα προέρθει η εκάστοτε κυβέρνηση, ευελπιστούν πως, αν  έρθουν οι δικοί τους στα πράγματα, θα βολευτεί και το δικό τους μικροσυμφέρον. Το κόμμα που θα ασκήσει την εξουσία επίσης γνωρίζει πολύ καλά πως, αν δεν «ταϊσει» τα δικά του «παιδιά»,όχι μόνο δεν μπορεί να ελπίζει σε επανεκλογή του, αλλά ούτε καν   τετραετία μπορεί να βγάλει  ως κυβέρνηση .Μια άθλια σιωπηρή συμφωνία, μια ομερτά, που θυμίζει σε πολλά μαφία, γίνεται απολύτως σεβαστή από όλους τους εμπλεκομένους, εν προκειμένω από το κόμμα εξουσίας  και τους οπαδούς-πελάτες. (Και αυτό, ακριβώς, το αλισβερίσι από μόνο του, δείχνει  το ήθος και την ποιότητα και των δύο).   Γι΄αυτό, την επομένη κιόλας των εκλογών, οι «νικητές» αλώνουν πανηγυρικά,  δίκην κατακτητή, το κράτος και σπεύδουν χωρίς προσχήματα «εδώ και τώρα» να τηρήσουν τις προεκλογικές τους υποσχέσεις.  Τη μια οι«πράσινοι» την άλλοι οι «βένετοι», ανάλογα με το ποιος έχει σειρά, τα τελευταία τουλάχιστον τριάντα χρόνια, οι μεν «παρακατιανοί» και «μεσαίοι»κομματικά, προσλαμβάνονται κατά «μιλιούνια», τρόφιμοι στο δημόσιο ή τους χαρίζονται φόροι και χρέη, οι δε «στυλοβάτες», οι χρηματοδότες του κόμματος…ασκούνται στο  «χοντρό» παιχνίδι. Σ αυτούς, για να γίνει πολλαπλάσια  απόσβεση  των καταβληθέντων ποσών στο κόμμα,  αλλά και για να καταβληθούν  οι παχυλές μίζες  στους υψηλά ιστάμενους κομματικούς, ειδικά στα «παραγωγικά" υπουργεία, δωρίζεται η… εκποίηση  των «φιλέτων» του δημοσίου (έργα, συμβάσεις, στρατιωτικοί εξοπλισμοί, οικονομικά πακέτα της Ε.Ε κ.λπ) .    

Αλλά ,τέτοιες παροχές σε τόσους πολλούς, όπως ο καθένας καταλαβαίνει, χρειάζονται χρήματα, πακτωλός χρημάτων, που σίγουρα ο δημόσιος κορβανάς δε διαθέτει. Πώς και από πού  γεμίζει, λοιπόν, το δημόσιο ταμείο, για να ικανοποιηθούν όλες αυτές οι απαιτήσεις? ΑΠΟ ΤΑ ΔΑΝΕΙΚΑ, ΦΥΣΙΚΑ. Αυτό ,δηλαδή το ζεστό χρήμα, που εκταμίευαν με συνάψεις υψηλότοκων  δανείων,   και τώρα έγινε βρόγχος στο λαιμό μας. Αυτά τα δανεικά λεφτά χάρισαν οι πράσινες και οι γαλάζιες κυβερνήσεις  στους πελάτες-οπαδούς τους. Ο Ανδρέας Παπανδρέου από το ’81 και μετά, αλλά και οι λοιπές πασοκικές κυβερνήσεις στη συνέχεια, με τα  δανεικά και «αγύριστα»,  «τάισαν» τους πρασινοφρουρούς τους (αυτό το αποκάλεσαν λαϊκή κοινωνική πολιτική). ΄Ετσι εκτοξεύτηκαν τα ελλείμματα και το δημόσιο χρέος στα ύψη, αρχής γενομένης από τους…σοσιαλιστές του Ανδρέα. Οι κυβερνήσεις του Καραμανλή που διαδέχτηκαν τους πασόκους, συνέχισαν με ακόμα πιο ένθερμο ζήλο να  βολεύουν τους ζήτουλες οπαδούς τους πάλι με δισεκατομμύρια που προέρχονταν από τα δανεικά.    

 Τώρα, όμως, λένε, καλούμαστε  ΟΛΟΙ να  επιστρέψουμε στο πολλαπλούν αυτά που δανείστηκαν και φάγανε. Αλλά, γιατί εμείς? Δεν είμαστε ούτε ζήτουλες ούτε άτιμοι σαν κι αυτούς. Ποτέ δε θα  καταδεχόμαστε το παραμικρό να μας δώσουν από τέτοιο βρώμικο χρήμα, που το «ξέπλυναν» μέσω των δανείων.   Εσύ. μαφιόζε πρασινο-γαλαζο-φρουρέ, να τσακιστείς να τα πληρώσεις. Εσύ τα έκλεψες ,εσύ θα υποστείς τις συνέπειες. Ας μη λουφάζουν τώρα  τα σιχαμερά ερπετά,  που σεμνύνονται κιόλας  πως είναι…σοσιαλιστές ή πατριώτες . Μαφιόζοι είναι και τίποτα διαφορετικό. Εκείνοι οδήγησαν τη χώρα στην πτώχευση, αυτοί να λογοδοτήσουν και να πληρώσουν μέχρι τελευταίας δεκάρας τα χρέη τους από την προσωπική τους περιουσία.    

 Οι  οπαδοί-πελάτες των μικρών λεγόμενων κομμάτων του ελληνικού κοινοβουλίου τώρα,   έχουν κι αυτοί τις ίδιες ευθύνες με τους  πελάτες-οπαδούς των δύο άλλων κομμάτων εξουσίας. Κι αυτοί, ίδιοι είναι, ίσως και χειρότεροι, από τους πρώτους. Προφασίζονται τάχα μου «ιδεολογία», αλλά στην ουσία τα συμφέροντά τους εξυπηρετούν και τούτοι, αφού ψηφίζουν τη «βουλή της αντιπολίτευσης», που θα  τα υπερασπιστεί.  Από τα δανεικά  έτρωγαν και αυτοί τόσα χρόνια με μεροκάματα,  που δίνονταν από τα κλεμμένα κεφάλαια των εργοδοτών τους. Οι μισθοί, οι συντάξεις, τα δώρα και τα λογής επιδόματά τους από τα δανεικά καταβάλλονταν.  Δεν έβλεπαν τα μικρά κόμματα της βουλής που οδηγείται η χώρα με αυτή την πολιτική του δανεισμού? Πότε τόλμησαν να βγουν και να πουν πως πριονίζουμε το κλαρί που καθόμαστε? Πότε ευθαρσώς υποστήριξαν  πως δε θα πρέπει μεροκάματα, μισθοί και συντάξεις να πληρώνονται από χρέη και να απαιτήσουν εδώ και  τώρα να σταματήσουν τα δάνεια, έστω κι αν αυτό σήμαινε τέρμα οι πληρωμές  των εργαζόμενων?

Τόσα χρόνια ΟΛΟΙ αυτοί οι ανεκδιήγητοι πολιτικάντηδες, ασκούσαν (και ασκούν) κοινωνική πολιτική με «ξένα κόλλυβα». Φαντάζεται κανείς να έβγαινε η Αλέκα ας πούμε, και να ανακοίνωνε τη..νέα  απόφαση του κόμματος, που προβλέπει ανάληψη σταυροφορίας από  το κόμμα κατά της συνέχισης του δανεισμού?  Την ίδια στιγμή οι πελάτες-οπαδοί τους θα είχαν λακίσει μέχρι ενός «τήδε κακείσε» και θα είχαν προσχωρήσει ομοθυμαδόν στα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας, που, αν μη τι άλλο, τουλάχιστον θα τους πετάξουν ένα ξεροκόμματο. Αυτή είναι η «ιδεολογική» συνέπεια των τάχα μου αριστερών της Ελλάδας (και όχι αυτών μόνο, φυσικά).    ΟΛΟΙ τούτοι, λοιπόν, μέλη της ίδιας μαφιόζικης, ληστρικής ομάδας, είναι οι ένοχοι. Ούτε ο Καραμανλής, ούτε ο Παπανδρέου, ούτε  η αρχηγική  «τριας»  των μικρών κομμάτων της βουλής ευθύνονται για τη δεινή οικονομική κατάσταση της χώρας. Την πολιτική στην Ελλάδα δεν την ασκούν οι πολιτικοί, αλλά οι οπαδοί-πελάτες τους. Οποιοσδήποτε κομματικός τολμήσει να αποστασιοποιηθεί από αυτή την αρχή, είναι καμένο χαρτί για το κόμμα, το όποιο κόμμα. Οι πολιτικοί, εν ολίγοις, είναι οι τελευταίοι τροχοί της αμάξης  και πρώτοι οι  πελάτες-οπαδοί.   'Ετσι, για να γνωρίζουν οι γενιές που έρχονται ποιοι είναι οι κομματικοί «Γερμανοτσολιάδες» ,οι πραγματικοί κουκουλοφόροι της ελληνικής κοινωνίας, που τους υποθήκευσαν το μέλλον.                                                                                                                                                       ***