1.     

Η φωτογραφία  μιας δυστυχισμένης Πακιστανής,που περιμένει κι αυτή επειγόντως φαγητό (όπως και άλλλοι 20.000.000 συμμπατριώτες της), που έχουν πληγεί από τις πλημμύρες των τελευταίων ημερών. Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ (ΤΟ ΣΤΙΓΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ,19-8-2010).

Σε  παραλία της Εύβοιας, σήμερα κατά τις 12, πίναμε τον καφέ μας με τον κολλητό . Στο απένατι τραπέζι, απολάμβανε τις μπύρες και το μεζεδάκι τους μια παρέα "επώνυμων"  (αστέρες τηλεόρασης).΄Ενας από δαύτους κρατάει ΤΑ ΝΕΑ στα χέρια του, δείχνει την κοπελίτσα της φωτογραφίας στο συνδαιτημόνα του (πασίγνωστο τηλεπαρουσιαστή) και τον ρωτάει:

-Την έπαιρνες τη μικρά;

 Και ο η απάντηση του... διάτονος αστέρος:

-Μετά από ένα γερό ξεβρώμισμα στα επίμαχα με λάστιχο, δε θα έλεγα όχι!

Η αμετροέπεια και ο κυνισμός έχουν ονοματΕΠΩΝΥΜΟ. Σιγά,που δεν το ξέρουμε.

2.Πολλοί άνθρωποι των κομματικών εξουσιών ,ιδιαίτερα στη Γερμανί,α ξεσπάθωσαν εναντίον της Google,γιατί το μεγάλο αφεντικό της δήλωσε πως "κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί από αυτή."Tρομαχτικό,απίστευτο,εγκληματικό,καταστρατηγείται η ιδιωτικότητα..." και τι δεν είπαν οι ...κέρβεροι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Για σταθείτε,βρε καλόπαιδα. Εμένα γιατί δε με ενοχλεί να ξέρει ο πάσα-ένας τί κάνω,πού πάω, τί λέω; Μήπως, γιατί δεν έχω να κρύψω ΑΠΟΛΥΤΩΣ τίποτα ούτε από αρχές, ούτε από άγνωστο,γνωστό και φίλο;Γι΄αυτό δε φοβάμαι μη με καταγράψει η κάμερα ή μην υποκλέψουν τα μηνύματά μου.΄Ο τι λέω και κάνω γίνονται στο φως και αναλαμβάνω την ευθύνη τους.΄Αρα, κανένας φακός και καμιά συσκευή υποκλοπής δε με ενδιαφέρει αν καταγράφει τα...προσωπικά μου,γιατί δεν έχω προσωπικά.

Εσάς γιατί σας κόπτει και δεν επιθυμείτε να σας πιάνει η κάμερα ;Μήπως γιατί έχετε "χεσμένη τη φωλιά σας;"Τι έχετε να κρύψετε και από ποιούς; Μόνο οι ένοχοι φοβούνται. Κοροϊδεύετε  κάποιους και τρέμετε μην έρθουν στο φως οι πράξεις και τα λόγια σας;Για παράδειγμα,μήπως παίρνετε λεφτά από πηγές που δε θα έπρεπε:Μήπως μπαίνετε σε...δωμάτια που ντρέπεστε για όσα κάνετε εκεί μέσα;Ποια είναι τα ανομολόγητα που δε θα θέλατε να ξέρουν οι άλλοι; Γιατί πρέπει να σας ξέρουν με ένα διαφορετικό πρόσωπο από εκείνο που έχετε στην πραγματικότητα;

 

Λοιπόν,για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους:Τις κάμερες τις φοβούνται όσοι έχουν λόγους να παρουσιάζονται διαφορετικοί από ό,τι είναι. ΄Οποιος είνα "καθαρός"..."καθαρός ουρανός αστραπές δε φοβάται".Βάλτε, επομένως, κάμερες παντού. Ιδιαίτερα στους φονικούς τους δρόμους, στις εφορίες,στις λογής  πονηρές συναλλαγές,στα λογιστικά γραφεία που συμπληρώνονται οι φορολογικές δηλώσεις των έχηδων, στα καζίνα και στις χαρτοπαιχτικές λέσχες,στα νοσοκομεία και σε όλα τα "κοινωφελή" ιδρύματα.Παντού βάλτε δορυφόρους και κάμερες.Να τους βλέπουμε και μεις τους εγκληματίες,να μην μπορούν να κρυφτούν,να  ξεμπροστιαστούν,να μάθουμε όλοι πόσα και ποια κουμάσια κυκλοφορούν ανάμεσά μας.

Οι δορυφόροι είναι ευλογία,οι κάμερς είναι ΛΥΣΗ.Αφήστε τις τάχα μου ευαισθησίες σας για την...ιδιωτικότητα.Τι πομπές σας θέλετε να κρύψετε και  το δικαίωμά σας να παρανομείτε ατιμώρητα.Δεκάρα δε δίνετε για τα πραγματικά  ατομικά δικαιώματα,όπως πχ,ΤΟ ΑΝΑΦΑΙΡΕΤΟ ΦΥΣΙΚΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ να έχουν ένα κομμάτι ψωμί τα εκατομμύρια των παιδιών που πεθαίνουν κάθε στιγμή από την πείνα.

Η ιδιωτικότητα σας μάρανε,Φαρισαίοι.

 

 

3.Τους "σφάζει με το μπαμπάκι" ο Ηλίας Κανέλλης στις ΑΙΧΜΕΣ (ΤΑ ΝΕΑ,19-8-2010).Ωραίος,το φχαριστήθηκα!

Ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ Τσακνής (είτε με τον Μαχαιρίτσα είτε και μόνος του) θέλει να είναι κάτι σαν λαϊκός βάρδος. Η ατυχία του; Αρχισε να τραγουδά στον απόηχο της ηρωικής εποχής του μεταπολιτευτικού λαϊκισμού. Δεν πρόλαβε δηλαδή να ανθήσει πλάι στους συνθέτες, οι οποίοι ύμνησαν την υποτιθέμενη εποποιία των αντιστεκόμενων γενικώς μαζών - μια πολυφορεμένη μυθολογία που υμνήθηκε κατά κόρον στα γήπεδα και στα κομματικά φεστιβάλ περίπου ώς τα μέσα της δεκαετίας του 1980.

Ο Τσακνής ήρθε μετά στη δισκογραφία και στην κοινωνική ζωή. Οταν τα λιοντάρια της αντίστασης ανακάλυψαν την παγκοσμιοποίηση και την πολέμησαν με υλικά παρμένα, πάλι υποτίθεται, από τον πλούτο της ελληνικής λαϊκής παράδοσης. Κλαυθμυρίζοντας με συνοδεία από ούτια, λύρες και μερικά συνθεσάιζερ και χτίζοντας το ιδίωμα του σκοταδόψυχου τραγουδιού το οποίο ονομάστηκε έντεχνο (προφανώς ως ευφημισμός, όπως δηλαδή ο άξενος Πόντος ονομάστηκε Εύξεινος). Στην ελεύθερη αγορά της δισκογραφίας αλλά και επιδοτούμενα σε περιφερειακά φεστιβάλ και σε λοιπές εκδηλώσεις της τοπικής αυτοδιοίκησης, τα είδωλα του σκοταδόψυχου τραγουδιού συμβόλισαν τη λεγόμενη «αντίσταση-με-το-ταγάρι» (έστω κι αν το ταγάρι είχε αντικατασταθεί ήδη με Ντίζελ και Νάικ).

Κυρίαρχο χαρακτηριστικό των τραγουδιών αυτού του τύπου, που συγκέντρωσαν τους πάντα υποτίθεται αντιστασιακούς της παράδοσης, είναι, εκτός της κλαψούρας (που χρειάζεται για να διαφοροποιείται από την καψούρα του σκυλάδικου, είδος συγγενές, αλλά και εχθρικό, διότι συγκεντρώνει τους αντιστασιακούς της Δεξιάς), και η ποιητική ασάφεια. Ευνόητο υφολογικό εύρημα. Η ασάφεια, πασπαλισμένη με ποιητική διάθεση και ευαισθησία ψυχής, δείχνει και προσπελάζει εύκολα μεγαλύτερα ακροατήρια, που έμαθαν να διαμορφώνουν απόψεις χωρίς να χρειάζεται να τις ταυτίσουν με γνώση και ορθό λόγο, δηλαδή με διανοητική κούραση.

«Πιστός στο ρόλο μου, κάνω το σόλο μου,/ στους αδιάφορους και στους παράφορους/ τους θεατές μου./ Καυτές σταγόνες μου, γκρίζες εικόνες μου,/ πώς θα χωρέσετε, πώς θα με δέσετε,/ στους έρωτές μου». Τέτοιοι ψυχοψαχτικοί λήροι (ενίοτε και παραληρήματα) ταιριάζουν στο λαϊφστάιλ όσων, ευαίσθητων, πιστεύουν ότι η τέχνη υπάρχει για να κάνει αντίσταση γενικώς και αορίστως- και ότι η δημοκρατία είναι αυτό που έχει ονομαστεί «δημοκρατία της συγκίνησης». Στην επικράτεια αυτής της δημοκρατίας της συγκίνησης επένδυσε η ψυχοψαγμένη Αριστερά του Αλέξη Τσίπρα. Ακόμα μια φορά, δεν υπολόγισε σωστά. Δεν υπολόγισε δηλαδή ότι ο Διονύσης Τσακνής, με την τέχνη του, εκτός από πολιτική, κάνει και το «σόλο του». Δηλαδή καριέρα...

 

                                             18-8-2010

Αυτές τις ημέρες το 1975 ο συνταγματάρχης Σπύρος Μουστακλής, τον οποίο είχαν καταντήσει "φυτό"  οι βασανιστές του καθεστώτος της δικτατορίας,κατέθετε στο δικαστήριο που δικαζόταν η Χούντα .Ο ίδιος δεν μπορούσε πια να μιλήσει γι΄αυτό κατέθεσε μέσω της συζύγου του και υπέδειξε τους βασανιστές του.

Στις 16-8-2010 πέθανε ο δικτάτορας Δημ. Ιωαννίδης σε ηλικία 87 ετών. Είχε αρνηθεί να ζητήσει χάρη για να αποφυλακιστεί και ισχυριζόταν πως δεν έχει καμιά ευθύνη για τους νεκρούς του πολυτεχνείου το 1973 ούτε για τους βασανισμούς των αντιστασιακών.

Πολλοί ειδικοί υποστηρίζουν πως οι διαφορές ανάμεσα στο ζώο και τον άνθρωπο δεν είναι και πολλές. Μια απ΄αυτές η πιο ισχυρή,είναι πως οι άνθρωποι μπορούν να αναγνωρίζουν τα λάθη τους και να μετανιώνουν γι΄αυτά.

                                  ΤΑ ΖΩΑ ΠΟΤΕ!

                                        18-8-2010

Πριν ένα μήνα πήγε ο Παπανδρέου στο Τελ Αβιβ. Τώρα ανταποδίδει την επίσκεψη ο Ισραηλινός πρωθυπουργός . Επίσημα διαδίδουν πως θα συζητήσουν και θα αποφασίσουν διάφορα...αμυντικά.Τα ίδια λένε και τα ΜΜΕ (ξένα και ελληνικά).Αλλά δεν πρέπει τα πράγματα να είναι έτσι.Εμείς άλλο μυριζόμαστε.

Το Ισραήλ μάλλον ετοιμάζεται να βομβαρδίσει πυρηνικές εγκαταστάσεις στο Ιράν. Ο ημιπαράφρων Ιρανός πρόεδρος-"Ταλιμπάν",ο Αχμαντινετζάν και οι μουλάδες που τον καθοδηγούν, φαίνεται πως έχουν ήδη έτοιμη τη "βόμβα" και βιάζονται να την πετάξουν στη Μεσόγειο.Οι Ισραηλινοί το γνωρίζουν και θα σπεύσουν πρώτοι να σηκώσουν βομβαρδιστικά ,για να επιτεθούν στο Ιραν και μάλιστα αυτή τη φορά χωρίς την έγκριση των Αμερικανών.

΄Ομως ο Νετανιάχου ξέρει πως αν  προλάβουν οι φονταμενταλιστές της Τεχεράνης να πετάξουν πυρηνικά στη Μεσόγειο, το Ισραήλ θα εξαφανιστεί από το χάρτη. Μαζί, όμως, με το Ισραήλ,άμεσο κίνδυνο διατρέχει και η Ελλάδα,ιδιαίτερα η Κρήτη .Ο διαπιστευμένος του Ιράν στην Αθήνα είχε παλιότερα απειλήσει άμεσα τη χώρα και μάλιστα στη διάρκεια επίσκεψης   αβροφροσύνης που του είχαν κάνει η Παπαρρήγα και ο Αλαβάνος.

Στις 5-9-2007 γράφαμε εδώ γι΄αυτό το ζήτημα:

Ο ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ ΤΗΣ ΙΡΑΝΙΚΗΣ "ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑΣ",ΛΟΙΠΟΝ, ΑΠΕΙΛΕΙΣΕ  ΑΜΕΣΑ  ΠΩΣ  " Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΘΑ  ΥΠΟΣΤΕΙ ΤΙΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ, ΑΝ ΔΕΝ ΠΡΟΣΕΞΕΙ" .ΤΟ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΕΙΝΑΙ  ΠΩΣ  ΞΕΣΤΟΜΙΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΩΜΗ ΑΠΕΙΛΗ   ΠΑΡΟΥΣΙΑ   ΑΛΑΒΑΝΟΥ ΚΑΙ ΑΛΕΚΑΣ,ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΝ ΣΤΗΝ ΙΡΑΝΙΚΗ ΠΡΕΣΒΕΙΑ ΓΙΑ... ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΑΒΡΟΦΡΟΣΥΝΗΣ. ΚΑΙ ΑΝΤΙ ΟΙ  ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΤΗΣ "ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ" ΝΑ ΤΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΟΥΝ ΕΥΘΕΩΣ ΚΑΙ ΑΥΣΤΗΡΑ ΟΤΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΔΕΝ ΦΤΑΙΕΙ ΣΕ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΥΠΟΣΤΕΙ ΤΙΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ ΑΦΡΟΣΥΝΗΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΑΙ  ΤΩΝ ΦΑΝΑΤΙΚΩΝ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΝΑ ΑΠΟΧΩΡΗΣΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΕΣΒΕΙΑ ΣΕ ΕΝΔΕΙΞΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ,ΣΥΝΕΧΙΖΑΝ ΝΑ ΧΑΡΙΕΝΤΙΖΟΝΤΑΙ ΑΔΙΑΦΟΡΑ ΜΕ ΤΟΝ "ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΟ" ΕΚΠΡΟΣΩΠΟ ΤΩΝ ΜΟΥΛΑΔΩΝ.

Ο Παπανδρέου έχει ενημερωθεί για όλα αυτά και έσπευσε στο Ισραήλ να μάθει από πρώτο χέρι τι μαγειρεύεται στη "γειτονιά".΄Οταν εκεί διαπίστωσε πως τα πράγματα είναι πολύ ζόρικα,αποφάσισε  να συνεργαστεί στενά με τον ομόλογό του Ισραηλινό,θέτοντας στη διάθεσή του βάσεις στην Ελλάδα,που θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν οι δυνάμεις του Ισραήλ στη περίπτωση που πραγματοποιηθεί η φονική αυτή επίθεσή τους στο Ιράν.

Η πιθανότητα να επαληθευτεί αυτό ο σενάριο είναι πολύ μεγάλη, αφού οι μουλάδες δε δείχνουν καμιά διάθεση συνεργασίας και απειλούν πως  οι "άπιστοι",μεταξύ αυτών και η Ελλάδα, πρέπει να τιμωρηθούμε σκληρά.

                                      16-8-2010

Δεκαπενταύγουστος χτες, της Παναγίας, και ακούγοντας τις καμπάνες να χτυπούν πένθιμα για το θάνατο της μητέρας του Χριστού, θυμήθηκα άλλη μια φορά τον παππού, τον Μπαρμπα-Νικολάκη,όπως τον αποκαλούσαν στο χωριό.΄Ηταν ο μοναδικός άνθρωπος από την οικογένεια που είχε βγάλε Σχολαρχείο και  "ήξερε καλά γράμματα"έλεγε ο Τσέλαλης,ο διευθυντής της  ξακουστής Βιβλιοθήκης της Ανδρίτσαινας. ΄Ενα φεγγάρι,πριν πάρει την απόφαση να ασχοληθεί αποκλειστικά με τη γη, είχε κάνει και δάσκαλος στο χωριό.

Τον θαύμαζα παιδί. Μετά, φοιτητής τον είχα απορρίψει σε πολλά,για να τον παραδεχτώ κάτι χρόνια αργότερα και να τον κατατάξω στους "αγίους" μου, στις σταθερές μου αξίες. Πέθανε "πλήρης ημερών", όταν πια ήμουνα μεγάλος και θυμάμαι χιλιάδες κουβέντες του,αλλά και κάποιες περίεργες συμπεριφορές (ειδικά γι΄αυτές, μπορεί και να μιλήσω μιαν άλλη φορά).

Πάλι ανήμερα, λοιπόν, Δεκαπενταύγουστου στο χωριό, εκεί κάπου  δεκαετία του '60 . Από τα χαράματα με είχε βάλει ο παπα Καστανάς να χτυπάω χωρίς σταματημό το σήμαντρο στο εκκλησάκι της Παναγίας της Καρκαλούς ή Κουφοπλιώτισσας στο Φαναρίτικο ποτάμι. Μέχρι την "τρίτη καμπάνα",φίσκα το ξωκλήσι από Κουφοπουλαίους,Αντριτσάνους,Φαναρίτες.

Ο παππούς , από Ιούλιο μέχρι μέσα Σεπτέμβρη,έμενε νύχτα μέρα στη "Λίμνα",στο χτήμα μας, που το καλλιεργούσε μόνος του από τα μικράτα ως τα βαθιά γεράματά του. Κάποιες φορές, με άφηνε κι εμένα η μάνα να μένω μαζί του νύχτα και να ακούω ώρες ολόκληρες τις ιστορίες,που δεν ήταν μόνο ατελείωτες,αλλά και σαγηνευτικές.

 Η Παναγία Καρκαλού ήταν απέναντι από το χτήμα ,ο παππούς θα έπρεπε να ήταν από τους πρώτους που εκείνη την πανηγυριώτικη ημέρα θα πήγαινε στη λειτουργία. Αλλά, δεν πήγαινε. Δεν τον είχα δει ποτέ σε  εκκλησία,ούτε καν Χριστούγεννα και Πάσχα.Εμείς οι άλλοι στην οικογένεια, εκκλησιαζόμαστε τακτικά, ιδιαίτερα της μεγάλες γιορτές.

Εκείνη τη χρονιά δεν άντεξα ,ήμουνα παιδί ,είχα απορίες για όλους και για όλα. Σιγά που θα του τη χάριζα. Ποτίζαμε μαζί, αργά το απόγεμα τους, κήπους: - Παπού,γιατί δεν πας ποτέ εσύ στην εκκλησία, του κάνω μια στιγμή, αδιάφορα τάχα.- Δε σε είδα ποτέ να έρθεις να λειτουργηθείς. Πότιζε τις ντοματιές και σα να τον χτύπησα με τα λόγια μου εκεί που τον πονούσε, αλλά δεν είπε αμέσως τίποτα.Με άφησε να ολοκληρώσω,όπως πάντα,άλλαξε το νερό στην αυλακιά, ήρθε κάθισε  δίπλα μου,όπως έκανε κάθε φορά, όταν ήθελε να μου μιλήσει σοβαρά, και μου εξιστόρησε:

"΄Ηταν της Παναγιάς, σα σήμερα, το ΄35 ή το ΄36,δε θυμάμαι καλά. Εκείνη την εποχή,  έκανα το δάσκαλο στο χωριό.Θα είχα και 70 μαθητές σε όλο το δημοτικό και να τα βγάζω πέρα μόνος μου σε όλες τις τάξεις, Ανάγνωση,Αριθμητική, Γεωγραφία,όλα τα μαθήματα από τα χέρια μου να περνάν.Είχα και τα δυο δίδυμα  στην Τετάρτη, την Καλυψούλα και το Διαμαντή. Ορφανά από πατέρα,είχε πεθάνει ο καψερός,από το χτικιό,μωρά τα άφησε να τα αναστήσει η Ασήμω,η μάνα τους.

Εκείνα τα χρόνια, θέριζε η φυματίωση, χτικιό τη λέγανε την αρρώστια.Τις πόλεις χτύπαγε περισσότερο,αλλά και τα χωριά δεν πηγαίναν πίσω. Να κολλάει ο ένας από τον άλλο, με το βήχα,με τον αέρα στη στιγμής, βάκιλος θανατηφόρος λέγανε. Και τους μολυσμένους, τους βαριά άρρωστους, να τους βγάζουν έξω από χωριά και πόλεις, σε καλύβες στα χτήματα, στις λαγκαδιές και τα βουνά σε πρόχειρες δραγατσούλες,για να μην κολλήσουν και οι υγιείς .Εκεί μένανε,εκεί υποφέρανε,εκεί ξεψυχάγανε οι άρρωστοι. ΄Οσο ήταν ζωντανοί, οι πιο θαρρετοί ,2-3 φορές τη βδομάδα,  τους πετάγανε από μακριά  ένα κομμάτι ψωμί, ένα πανί να τυλιχτούν,να νιώσουν αθρώποι.

Η Αθήνα,μολογάγανε, υπόφερε πιο πολύ.Πεθαίναν  ο κόσμος  στους δρόμους και τις πλατείες σαν τις μύγες. Να έχουν κάνει την Πεντέλη Σπιναλόγκα,χιλιάδες οι άρρωστοι, σαν τους βρυκόλακες να τριγυρνάνε στα πεύκα του βουνού, αύριο- μεθαύριο να περιμένει καθένας την ώρα του. Μια τραγωδία, σου λέω, από τη μια ως την άλλη άκρη της χώρας.

Τα δίδυμα, τα βρήκε μαζί  η παλιαρρώστια, χειμώνα ΄35,΄36,σου είπα δε θυμάμαι.  Η επιτροπή τα έκοψε την ίδια στιγμή από το σχολειό και είπαν στην Ασήμω να μην τα αφήνει να βγαίνουν στο χωριό.Ανοιξη βαρύνανε και ο πρόεδρος έδωσε εντολή να τα πάνε έξω, στη Μούσγα, στο παλιάμπελο  της Ασήμως,κοντά στη Λίμνα μας. Μια καλύβα ήτανε στη μέση φτιαγμένη, κάτι χρόνια πριν, από ξερά χόρτα,Τα ξάπλωσαν σε  κάτι καλαμποκιές πάνω  και τα ξεχάσαν όλοι στο χωριό, πλην της μάνας τους και μένα.

Σάββατο απόγεμα και Κυριακή όλη μέρα που δεν είχα σχολείο κατηφόριζα στο κτήμα να βοηθήσω το γέρο μου στις δουλειές.Τα δίδυμα ήταν  πάνω από τη Λίμνα και κάθε φορά που κατέβαινα στο χτήμα πάγαινα να τα δω,πότε με παστέλια στο χέρι,πότε με κανα σάμαλι ή καραμέλες.Η μάνα τους εκεί απίκω,καθημερινά.Να τους φέρνει φαγί,να τους φτιάχνει κλωτσοσκύφι από τις φανέλες του μακαρίτη του αντρός της, να ασπρίζει με χορήγι την είσοδο της καλύβας,όπως είχε εντολή.

Παραμονή της Παναγίας της Καρακαλούς,ανηφόρισα πάλι στην καλύβα να τα δω.Είχαν βαρύνει και τα δυο,λες και είχαν αποφασίσει ό,τι κάνουν, να το κάνουνε μαζί. Ο Διαμαντής είχε πέσει σε λήθαργο βαρύ,δε με κατάλαβε που πήγα.Η Καλυψούλα σαν να την είδα να σκάει στα χείλη της χαμόγελο,αλλά την έκοβε εκείνος ο ξερός βήχας,άγριος,υπόκωφος και το αίμα να πετάγεται ποτάμι από τα ξέψυχα στηθάκια και να πιτσιλάει τους χορταρένιους τοίχους και τα φουστάνια της Ασήμως.

-Καλυψούλα,αύριο είναι της Παναγίας,θα πάω στο πανηγύρι και θα σου φέρω εκείνη την κούκλα που σου έταξα .Θα έχουν όσες θες οι εμπόροι από την Κρέστενα,θα σου πάρω την καλύτερη και θα στη φέρω σαν θα σχολάσει η εκκλησιά. Κατάλαβα πως μου χαμογέλασε πάλι,πως μου έγνεψε ναι, με το κεφάλι, κάτι σαν "τράβα δάσκαλε και θα σε περιμένω να μου τη φέρεις" και μετά έπεσε και κείνη στο λήθαργο του Διαμαντή.

Ανήμερα,με τη "δεύτερη καμπάνα", ήμουνα στην εκκλησιά.΄Εκατσα απέναντι από το εικόνισμα της Παναγιάς,την έβλεπα καρσί και όπως  δεν προσευχόμουνα ποτές, μου ήρθε παράξενο που κοίταζα το εικόνισμα στα μάτια και είχα βουρκώσει.Της μίλαγα κιόλας,θυμάμαι ακριβώς τι της έλεγα: -Κράτα τα Παναγιά μου ζωντανά, μέχρι να τελειώσει η λειτουργία σου, να πάρω της Καλυψώς την κούκλα,να της την πάω της καψερής που καρτερεί.Δε σου λέω να τα κάνεις καλά, ξέρω πως δεν έχουν πια πνεμόνια. Μα, κάνε το θάμα σου και άστα να ζήσουν σήμερα,που είναι η δικιά σου μέρα,να πάρουν ένα ψίχουλο χαράς απ το δικό σου χέρι.Αυτό μονάχα σου ζητώ.

Πρέπει να έκλαιγα με λιγμούς,με κοίταζε ο κόσμος,ντράπηκα,βγήκα έξω,να ανάψω ένα τσιγάρο να καλμάρω. Κάθισα στη ρίζα στο πλατάνι, κάπνιζα και συλλογιόμουνα τα παιδιά. Με τα πολλά, σχόλασε ο παπάς την εκκλησία, βγήκε ο κόσμος στην αυλή,άνοιξαν και οι μικροπωλητές τις πραμάτειες. Η κούκλα ήταν στο δεύτερο ράντζο πάνω,μια κόκινη πάνινη κούκλα,με κραγιόν στα χείλη και κρεμασμένο πενταγιόν στο στήθος. Δίπλα της  ένας παλιάτσος, ντυμένος παράξενα ,με μια μύτη πράσινη και μεγάλη.Τα άρπαξα, πλήρωσα και έφυγα βουή για τη Μούσγα.

Πήδαγα τις ριζιμιές και τα ρέματα σαν ελάφι,να προφτάσω,είχα υπόσχεση δώσει στη μικρή και θα περίμενε τη κούκλα της. Και όλο έτρεχα και έτρεχα να φτάσω και ήμουνα σίγουρος πως η Παναγιά θα κάνει το θάμα της και θα με περιμένουν τα παιδιά. Συλλογιζόμουν πως θα  απόθαγα τα δώρα τους στα ανήμπορα χεράκια πάνω,θα χαμογέλαγαν ευτυχισμένα και μετά...ας γινόταν ό τι ήταν να γενεί.

Στο σύνορο,που χώριζε τα χωράφια μας,άκουσα το ουρλιαχτό της μάνας και το μοιρολόγι που έπιασε να σέρνει. ΄Εδινε συμβουλές στα άμοιρα  πώς να διαβούν τον κάτω κόσμο,πώς να ζητήσουν και να βρουν τον κύρη τους και τους έλεγε, τους έλεγε και τα μάλωνε που φύγαν και  έκλαιγε με σπαραγμό, πεσμένη πάνω στα άψυχα κορμάκια. Στάθηκα αποσβολωμένος,κοίταζα μια τα νεκρά παιδιά και τη μάνα που σπάραζε μια την κόκινη κούκλα και τον παράξενο παλιάτσο.

Μετά, βουρλίστηκα, με έπιασε παράπονο στην αρχή, πόνος, μετά πλημμύρισα μανία και οργή. Πήρα πάλι να πηλαλάω στο πουθενά μέσα στο λόγγο,με τα πάνινα ανθρωπάκια στα χέρια, να τα ανεμίζω και να ουρλιάζω και να παγαίνω, να παγαίνω για ώρες,μπορεί κι ολόκληρη τη μέρα να έτρεχα,να ήμουνα χαμένος στα διάσελα και τα ρουμάνια.

 Κι από τότε, που λες, έκοψα τις σχέσεις μου με τη θρησκεία .Δεν ματαμπήκα σε εκκλησιά".

Είπε και σαν να είδα πως τρέχαν δάκρυα από τα μάτια του.Αλλά και πάλι δεν είμαι σίγουρος ,γιατί σηκώθηκε απότομα και πήγε να αλλάξει το νερό, που είχε ξεχειλίσει στην αυλακιά, όση ώρα μου διηγιόταν το παράπονό του από την Παναγιά την Καρκαλού την Κουφοπλιώτισσα.