Δίκαιη η απόφαση του δικαστηρίου για τον Κορκονέα, η επιβολή,δηλαδή, των ισοβίων για τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου.΄Ομως, ο δεύτερος κατηγορούμενος Βασίλης Σαραλιώτης τελικά "έπεσε στα μαλακά”,αφού το δικαστήριο τον θεώρησε απλό συνεργό στη δολοφονία. Τα πράγματα,όμως,δεν είναι έτσι. 

 Κατ΄αρχήν, δε θα πρέπει να μας διαφεύγει πως ο Σαραλιώτης ήταν και αυτός αστυνομικός,όπως και ο Κορκονέας. Ως αστυνομικός, στα καθήκοντά του ήταν και η αποτροπή της αξιόποινης πράξης και μάλιστα, όταν αυτή ακόμα βρισκόταν στο στάδιο της ανολοκλήρωτης τέλεσης. Ο συγκεκριμένος αστυνομικός δεν εμφανίστηκε ξαφνικά στη διάρκεια τέλεσης του εγκλήματος,οπότε πιθανόν και να μην μπορούσε να το αποτρέψει, αλλά ήταν από την αρχή μαζί με το συνάδελφό του και παρακολούθησε (για να μην πούμε από τώρα προετοίμασε) "καρέ-καρέ"την εξέλιξη της εγκληματικής πράξης μέχρι την ολοκλήρωσή της, που σημαίνει πως συνηγορούσε στην τέλεσή της.

 Αν ήθελε να την αποτρέψει,όταν είδε πως ο Κορκονέας “τράβηξε πιστόλι” και ήταν αποφασισμένος να σκοτώσει είτε τον Αλέξη είτε οποιονδήποτε άλλον από τους συγκεντρωμένους, θα έπρεπε να πέσει πάνω του, να του στρέψει το χέρι στο έδαφος και στη συνέχεια να τον συλλάβει μόνος ή με τη βοήθεια άλλων. Αυτό ήταν και το αστυνομικό και το ανθρώπινο καθήκον του. Δεν ήθελε, όμως, να τον σταματήσει. Αντίθετα, η παντελής έλλειψη αντίδρασης εκ μέρους του που ισοδυναμεί εδώ με εγκληματική αδράνεια, ενίσχυσε τη θέληση του δολοφόνου,ο οποίος διασφαλίζοντας τη συναίνεση του συναδέλφου του,προχώρησε ευκολότερα στο έγκλημα .

 Ο Σαραλιώτης επιθυμούσε διακαώς να σκοτώσει ο Κορκονέας. Επομένως, μόνο απλός συνεργός δεν ήταν. Πολύ περισσότερο,επειδή,όπως τονίστηκε, ήταν αστυνομικός και είχε, ως εκ της ιδιότητάς του αυτής, υποχρέωση να επέμβει και να αποτρέψει το έγκλημα. Και αφού δεν είναι απλός συνεργός ,είναι έμμεσος. Ο έμμεσος συνεργός επιδιώκει την τέλεση της εγκληματικής πράξης, αλλά επειδή θέλει να αποφύγει τις συνέπειες του άμεσου συνεργού, χρησιμοποιεί και εκμεταλλεύεται έναν, κατά την άποψή του, “ποινικά ανεύθυνο” και τον αφήνει να τελέσει την αξιόποινη πράξη. Συγκεκριμένα: Ο Σαραλιώτης μόλις είδε τον Κορκονέα σε έξαλλη κατάσταση και έτοιμο να σκοτώσει, υπέθεσε πως ο δολοφόνος είχε πολλά ελαφρυντικά, για να την “σκαπουλάρει” (“κατάσταση άμυνας”, “βρασμό ψυχής” κ.α).΄Ετσι,τον κατέστησε στο μυαλό και τη θέλησή του “ποινικά ανεύθυνο” και εκπληρώνοντας  το δικό του διακαή πόθο να “φάμε έναν αναρχικό”,όχι μόνο δεν απέτρεψε τον Κορκονέα,αλλά τον εξώθησε στο έγκλημα με την ανοχή, την αδράνεια, πιθανότατα και με λεκτική παρότρυνση της μορφής “φάτο το κωλόπαιδο”.Τέτοια στάση, τέτοια βούληση χαρακτηρίζει τον έμμεσο συνεργό.

Κακώς,επομένως, το δικαστήριο επεφύλαξε τέτοια μεταχείριση στον Σαραλιώτη,ο οποίος, θα τολμούσε κανείς να πει, είναι χειρότερος και από τον Κορκονέα,γιατί, αν καταλογίσουμε στο δεύτερο ασυγκράτητο θυμικό και ανικανότητα στη σωστή διαχείριση των συναισθημάτων του,ο Σαραλιώτης είναι ύπουλος,ψυχρός και υπολογιστής. Δεν εκτίθεται μεν άμεσα,επειδή φοβάται τις συνέπειες, όμως έχει την ψυχραιμία να αποφασίσει και να πραγματώσει την “καταδίκη” και του θύματος και του θύτη. Κουτοπόνηρος, σατανικός, μπαμπέσης,αλλά προπαντός άτιμος.

 Γι αυτό και πιστεύουμε πως δεν ενήργησε απλά με συγκατάβαση,αλλά  με εγκληματικό δόλο. ΄Αρα,μια τέτοια στάση δεν μπορεί να τιμωρείται με μια ποινή,που θα εισέπραττε ένας συνηθισμένος ληστής τράπεζας,αν είχε συλληφθεί.