Σωρηδόν συλλαμβάνονται πια οι τελευταίοι πρωταγωνιστές-Μοϊκανοί  της «΄Ενοπλης Λαϊκής Πάλης» στην Ελλάδα. "Επαναστατικός Αγώνας," "Σέχτα Επαναστατών", "Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς", οι σημαντικότερες «επαναστατικές ομάδες τρίτης γενιάς", που δρούσαν, ως «συγκοινωνούντα δοχεία», κυρίως στην Αθήνα, φαίνεται πως  έχασαν πια τόσο το ανθρώπινο υλικό τους, όσο και το πλούσιο οπλοστάσιό  τους και όλα δείχνουν πως σ’αυτό το χρονικό σημείο  «εξεμέτρησαν το ζην».

Στις 19-2-209  στο κείμενο που ανεβάσαμε στο HOMO NATURALIS με τίτλο "Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ ΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ «ΑΛ ΚΑΪΝΤΑ» γράφαμε: 

 « ΄Οσο και αν φαίνεται, όμως, εντυπωσιακή η επιχειρησιακή τους ικανότητα και όσο κι αν τα ΜΜΕ προσπαθούν για τους δικούς τους λόγους, να καλλιεργήσουν πάλι το μύθο των πάνοπλων και αδίστακτων ομάδων, με διασυνδέσεις στο εξωτερικό και ειδικά στη Μ.Ανατολή, ομάδες που θα αποβούν στο μέλλον ο φόβος και ο τρόμος, εξαιτίας της τυφλής βίας που υιοθετούν, στην ουσία τίποτα δε διαθέτουν από όλα αυτά Τα όπλα που έχουν, μπορεί και ο τελευταίος Ζωνιανός να τα προμηθευτεί από την "αγορά". Να έχουν σχέση και συνεργασία με ξένες οργανώσεις ούτε κατά διάνοια. Οργάνωση, αυτοέλεγχο και συνωμοτικότητα τα μέλη τους δε διαθέτουν. Λάθη και μάλιστα πολύ μεγάλα, δείξανε πως κάνουν σε όλες σχεδόν τις ενέργειές τους.

΄Ολα αυτά και άλλα πολλά, που δεν είναι συνετό να λέγονται αυτή την ώρα, καθιστούν τους "μπαχαλάκηδες" εντελώς "ευδιάκριτους", και γι αυτό "εκτεθειμένους" και "εύκολους". ΄Οσο και αν προσπαθήσουν με θεαματικές ενέργειες να καταπλήξουν, το βέβαιο είναι πως, είτε με τη βοήθεια ξανά των ξένων μυστικών υπηρεσιών, είτε με μια αναβαθμισμένη ελληνική αντιτρομοκρατική, πολύ σύντομα θα συλληφθούν και τα όπλα τους θα σιγήσουν».

 «Αμ'έπος αμ'έργον». Οι "μπαχαλάκηδες» τελικά συνελήφθησαν, αν όχι όλοι, οι περισσότεροι, και  συνεπώς τα όπλα τους θα σιγήσουν. Η κατάληξη αυτή, όπως γράφαμε, ήταν προδιαγεγραμμένη για τους λόγους που μνημονεύουμε στο ίδιο κείμενο.

Μετά το τέλος και της τρίτης φάσης της "΄Ενοπλης Λαϊκής Πάλης"  στην Ελλάδα  («Α΄17Ν-ΕΛΑ/Β΄17Ν-ΕΛΑ/Ε.Α- ΣΕΧΤΑ- ΠΥΡΗΝΕΣ ΦΩΤΙΑΣ ), θα είναι δύσκολο, αν δε δοθεί άλλη, μεγάλου βάρους  αφορμή στο μέλλον (όσο εκείνη της δολοφονίας του μικρού Αλέξη Γρηγορόπουλου),να συγκροτηθούν νέες τέτοιες ομάδες και να αναπτύξουν σοβαρή ένοπλη δράση. Το πιθανότερο είναι ,η αυριανή συσσωρευμένη «επαναστατική ενέργεια» κάποιων, να εκτονώνεται  σε βομβιστικές ενέργειες, εύκολων στόχων και «σημειολογικού» χαρακτήρα.

Η προσέγγιση της ιδεολογίας των τελευταίων φορέων της "΄Ενοπλης Λαϊκής Δράσης", ιδιαίτερα της πολιτικής και πολύ περισσότερο η περιγραφή της σε λεπτομέρειες,  δεν είναι μια εύκολη υπόθεση, όπως εκείνης των προηγούμενων φάσεων. Αφελείς και απλουστευτικές δημοσιογραφικές προσεγγίσεις για την "τρομοκρατία" στην Ελλάδα τύπου «Πρετεντέρη, Παπαχελά-Τέλλογλου", υπάρχουν βέβαια, αλλά θα είναι και θα παραμένουν  αβαθείς και υπαγορευμένες.

Η πολιτική ιδεολογία, ας πούμε, της 17Ν και ειδικά της πρώτης γενιάς, που την ίδρυσε, έχει  συγκεκριμένο χαρακτήρα (μαρξιστικό,  λενινιστικό κυρίως)  και ο πολιτικός της λόγος αρθρώνεται καθαρός. Η πρώτη γενιά των «αναρτών πόλεων» (οι «γέροι»), δεν ήταν, παρά η συνέχεια των  παλιότερων ανταρτών του βουνού, του «καθαρού» ιδεολογικά ΚΚΕ που διεξήγαγε τον «υπέρ πάντων» εκείνον αγώνα  έτσι, όπως τον βίωσαν και τον υπηρέτησαν οι Βελουχιώτηδες, οι Πουλόπουλοι, οι Μπελογιάννηδες. Ακόμα και οι αφορμές της ίδρυσής της ήταν περισσότερο κατανοητές και ερμηνεύσιμες την εποχή που πρωτοεμφανίστηκε: Να τιμωρήσει τους φορείς της στρατιωτικής δικτατορίας και ειδικά τους βασανιστές του καθεστώτος ,που η τότε δικαιοσύνη τους είχε ρίξει στα «μαλακά». Η «ομάδα» εκείνη, μάλιστα, δε χρειάστηκε ιδιαίτερη ζύμωση για να συσταθεί. ΄Ηταν ήδη έτοιμη από πριν και τα μέλη της δραστηριοποιούνταν στη διάρκεια της δικτατορίας μέσα από αντιστασιακές οργανώσεις, ειδικά του εξωτερικού. Γι΄αυτό και η δράση των πρώτων μελών  της 17 Νοέμβρη μέχρι και την «άλωσή» της από τους «πιτσιρικάδες» (Κουφοντίνα, Ξηρούς κ. ά), έθρεψε τα επαναστατικά όνειρα ενός μεγάλου τμήματος του ελληνικού λαού και ήταν σιωπηρά αποδεκτή , όχι μόνο από το παραπάνω πληθυσμιακό κομμάτι, αλλά και από πολλούς διανοητές της εποχής, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Στα ιδεολογικά «αχνάρια» της Α΄17Ν περπάτησε, βέβαια και η Β΄17Ν,αλλά διαφοροποιήθηκε στη συνέχεια και στην ουσία «ατύχησε» στις επιλογές των «στόχων» της και ειδικά με τη δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη, που λειτούργησε ως ο «από μηχανής θεός» -μηχανισμός κάθαρσης των πολιτικών εγκλημάτων του Κ.Μητσοτάκη και ανάδειξης της νέας εποχής "Μητσοτάκη" και της δυναστείας του. Αυτή η ενέργεια ήταν και η αρχή του τέλους  της Β΄17Ν, ιδεολογικά περισσότερο, αφού αμαυρώθηκε εν πολλοίς το επαναστατικό της προφίλ, και  το «λαϊκό» της έρεισμα γινόταν συνεχώς όλο και πιο ανίσχυρο.

Η άλλη, αξιόλογη επίσης, οργάνωση του ΕΛΑ, συμπορευόταν ιδεολογικά με τη 17Ν της πρώτης φάσης και κάποια από τα μέλη της «γνωρίζονταν" μεταξύ τους από τις αντιστασιακές οργανώσεις της δικτατορίας  ή  ανήκαν και στις δυο οργανώσεις και  συνεργάζονταν .Το ίδιο και με τις άλλες, τις μικρότερες «ομάδες» (π.χ 1^η Μάη), που σε αντίθεση με τις δύο μεγάλες, αυτές ήταν  ολιγομελείς, συστάθηκαν για συγκεκριμένα «χτυπήματα» και γι΄αυτό ήταν και θνησιγενείς. Η θεωρία των «συγκοινωνούντων δοχείων», αφορούσε όλες τις οργανώσεις εκείνης της εποχής, αφού τα μέλη της ήταν πάντα τα ίδια σε όλο το φάσμα της "΄Ενοπλης Λαϊκής Βίας".

Γι΄ αυτή, όμως, την τελευταία φάση της και τους "αντάρτες" των οργανώσεων που εξαρθρώθηκαν πρόσφατα, υποστηρίζεται πως  πέρα από τη χρήση της «βίας» και μάλιστα «τυφλής», ελάχιστη, ως καθόλου, ιδεολογική συγγένεια ,είχαν με τα μέλη των οργανώσεων των δύο παλιότερων φάσεων. Πολλοί τη θεώρησαν μια «κακέκτυπη» έκδοση εκείνων και τα μέλη της, αν είχαν κάποια ιδεολογική συνοχή, ήταν η «φιλοσοφία»  των λεγόμενων «μπαχαλάκηδων», όπως εκφράστηκε ειδικά μετά τη δολοφονία Γρηγορόπουλου. Γι΄αυτό, παρ΄όλες τις  εκκλήσεις τους να τους «υιοθετήσουν»-καλύψουν ιδεολογικά οι φυλακισμένοι της 17Ν, δεν κατάφεραν να αποσπάσουν ούτε έναν ουσιαστικό έπαινο απ΄αυτούς (Δες και κείμενά μας στο HOMO NATURALIS  "Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ "ΑΛ ΚΑΪΝΤΑ" (19-2-2009) και “ΠΡΟΣ ΣΕΧΤΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ»(9-6-2009).

Αλλά, στην Ιστορία θα πρέπει να «βλέπει» κανείς τα ιστορικά δρώμενα, ενταγμένα μέσα στην εποχή που «διαδραματίζονται» και ποτέ με τα «μάτια» του σήμερα. Αν κοιτάξουμε, λοιπόν, πίσω στα πρώτα χρόνια της λεγόμενης «μεταπολίτευσης»,εκείνη η εποχή ήταν ιδεολογικά υπερβολικά «φορτισμένη» και σίγουρα σε πολλά αλλιώτικη από τη σημερινή.

Στην πολιτική περιρρέουσα ατμόσφαιρα και  την επικρατούσα τότε  ιδεολογία υπερίσχυαν τα κόμματα της Αριστεράς με τα παρακλάδια  τους, λενινιστές-μαρξιστές, τροτσκιστές,  μαοϊκούς και λοιπά κομμάτια της κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς .Τέτοια ήταν και  η κυρίαρχη ιδεολογία στα χρόνια της δράσης της 17Ν και του ΕΛΑ, όπως  εκφράστηκε μέσα από τις προκηρύξεις τους. Η  αναρχική ιδεολογία ακολουθούσε δεύτερη και με περιορισμένη εμβέλεια και αυτό οφειλόταν σε ιστορικές αιτίες, αλλά κυρίως είχε να κάνει με το «ασαφές» του  περιεχομένου της και την έλλειψη αυστηρής συνοχής και  οργάνωσης. (Λέγοντας «ιδεολογία» αναφερόμαστε στην ευρύτερη ιδεολογία της Αριστεράς, συμπεριλαμβανομένης και εκείνης του ΠΑΚ και του μετέπειτα ΠΑΣΟΚ, ιδιαίτερα του αποκαλούμενου αριστερού.  Κομματικές «συμπεριφορές» και πελατειακές σχέσεις, όπως εκείνες που χαρακτηρίζουν πάντα το κεντροδεξιό  ελληνικό πληθυσμιακό κομμάτι,  δεν είναι ιδεολογίες).

 Αλλά και τα χρόνια  της «μεταπολίτευσης» ήταν  «πέτρινα» για το μεγαλύτερο κομμάτι του ελληνικού πληθυσμού.  Γι΄αυτό και  η σύσταση και η δράση ομάδων «Λαϊκής Βίας» ήταν περισσότερο κατανοητές τότε, απ΄ όσο σήμερα και τα μέλη τους είναι η αλήθεια πως είχαν πιο καθαρό ιδεολογικό προσανατολισμό.

Ποιος, όμως, θα μπορούσε να αμφισβητήσει πως κάθε εποχή έχει τις δικές της αιτίες να εκκολάψει επαναστάτες, ακόμα και αν υπάρξει εποχή «χωρίς αιτία»; Η δολοφονία Καλτεζά το 1986, για παράδειγμα, δεν ήταν περισσότερο απεχθής από εκείνη του Γρηγορόπουλου το 2008. Για να μην αναφερθούμε στις πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές, πολιτισμικές συνθήκες που όχι μόνο δεν άλλαξαν «μεταπολιτευτικά», αλλά κάποιες απ΄αυτές χειροτέρεψαν, με πρώτη τη δεινή οικονομική κρίση που πλήττει κυρίως τους νεότερους στις ημέρες μας.

 Με αυτή την προσέγγιση-θεώρηση, επομένως, κάθε εποχή, κάθε γενιά έχει τους δικούς της λόγους να επαναστατήσει. Δεν είναι τόσο η εκτίμηση και η αποδοχή της βαρύτητας των  όποιων αναγκών για επανάσταση, όσο η ίδια η ανάγκη της επανάστασης, της αντίδρασης, της διαφοροποίησης από το «κοινώς συμβαίνον», που είναι χαρακτηριστικό όλων των γενεών.

Υπ΄αυτή την έννοια, το νέο «κίνημα» της  βίας, που εκφράστηκε με τις σημερινές οργανώσεις και τα μέλη τους που συνελήφθηκαν, δεν είναι ιστορικά ανεξήγητο. Εκείνο που διαφοροποιεί κυρίως αυτές τις οργανώσεις είναι η ικανότητα  άρθρωσης ή μη καθαρού (ή καθαρότερου) πολιτικού λόγου.

 Γι΄αυτό και  οι φορείς της τελευταίας «επαναστατικής άνοιξης»,  δεν είναι λιγότερο δικαιολογημένοι ως επαναστάτες από τους προηγούμενους. Ο ιδεολογικός τους λόγος όμως, όπως εκφράστηκε μέσα από τα κείμενά τους, δίχασε, γιατί είναι «περίεργος»  (και από πολλούς κατακριτέος), όχι τόσο επειδή δεν είναι διαυγής, όσο των παλιότερων, αλλά γιατί: α. δεν είχε ως βάση την καθιερωμένη  και αποδεκτή  ιδεολογία της Αριστεράς (παρουσιάζεται ως ένα συμπίλημα  απόψεων, ένα κράμα θεωριών, με  κυρίαρχες κάποιες αναρχικές-αντιεξουσιαστικές θέσεις) και β. είναι ασυνήθιστα βίαιος, σκληρός, ωμός.   

Μπορεί, πάντως, οι τελευταίοι «αντάρτες» να εξώθησαν σε μερικές περιπτώσεις τη βία στην πιο σκληρή μορφή της, να είπαν «κουβέντες»,που δε λέγονται τόσο εύκολα από «επαναστάτες», να «προκάλεσαν»   ακόμα και ιδεολογικά συγγενείς τους ή να επέσυραν τη μήνι της συντριπτικής μερίδας της  ελληνικής κοινωνίας.  Όμως, ενταγμένοι κι αυτοί μέσα στο χώρο της «΄Ενοπλης Λαϊκής Δράσης» ,όπως αυτός οροθετήθηκε από  προηγούμενες τέτοιες ομάδες, δε χάνουν την «επαναστατική» τους ταυτότητα για τις παραπάνω αιτίες. Αν θέλουν οι θεωρητικοί οπαδοί και θιασώτες της «ένοπλης επαναστατικής βίας» να είναι συνεπείς με τα πρεσβευόμενά  τους (και εμείς ιστορικά ακριβείς και δίκαιοι στην κρίση μας), θα πρέπει να τους υπενθυμίσουμε ότι, αν απονέμουν επαναστατικά εύσημα σε παλιότερους, δεν πρέπει να τα αρνηθούν και στους νεότερους «συντρόφους» τους. Και τούτοι, όπως και εκείνοι, «πήραν τα όπλα» για τους ίδιους λόγους που «αρματώνονται» όλοι  όσοι επιλέγουν τέτοιες «λύσεις».

Αν κάποιοι υιοθετούν και μάλιστα «εκ του ασφαλούς» τέτοιες μεθόδους «ένοπλης πολιτικής δράσης» , ας μη σπεύσουν εύκολα να  χωρίσουν τους πρωταγωνιστές αυτής της δράσης σε ήρωες και μη,  σε δικαιολογημένους και αδικαιολόγητους «αντάρτες».Αυτός ο διαχωρισμός  είναι το πρώτο λάθος που γίνεται. Το δεύτερο έχει να κάνει με την αποτελεσματικότητα ή όχι της επιλογής, είτε έμπρακτα είτε θεωρητικά ,του «ένοπλου επαναστατικού αγώνα».

Να δεχτούμε,λοιπόν,  πως κάποιοι  πολιτικά και κοινωνικά «οργισμένοι» συμπολίτες μας, είτε από έλλειψη ικανότητας διαχείρισης του θυμικού τους (υπερευαισθησία), είτε από ιδιόμορφη αίσθηση του δικαίου ή από άλλους, χιλιοειπωμένους αντίστοιχους λόγους, επιλέγουν να λύσουν τις διαφορές τους με το Σύστημα ενόπλως. Τι γίνεται μετά;

Αν εξαιρέσουμε τα επιφανειακά, ατομικά αποτελέσματα μιας ένοπλης, επαναστατικής δράσης για τους ίδιους τους «δράστες»   (π.χ «ηδονή» του τιμωρού-εκδικητή, που όμως δεν είναι  «αμοιβή»  μόνο του αδικημένου αλλά και του αδικούντος, όταν μετέρχεται κι εκείνος βία, η αίσθηση της ισχύος, ο ευκολότερος προπαγανδισμός απόψεων, η απόλαυση των extreme παιχνιδιών, που στήνει η αδρεναλίνη, κυρίως στις φάσεις της  συνωμοτικότητας και της προετοιμασίας ενός «εγχειρήματος»), η ουσία για τη γενικότερη υπόθεση της «αλλαγής του κόσμου»,  είναι πάντα μία και μοναδική: ΑΔΙΕΞΟΔΗ  ΠΑΛΗ. Για εκείνους,  βέβαια, που δεν τους νοιάζουν τέτοιες… λεπτομέρειες και  σημασία δεν έχει το «φτάσιμο στην Ιθάκη», αλλά το «ταξίδι»,αυτό το αδιέξοδο δε μετράει. Για μας τους υπόλοιπους όμως;

 Τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει το Σύστημα, ειδικά βάζοντας βόμβες ή εκτελώντας ανθρώπους του. Είναι μια προσπάθεια Σίσυφου, αφού η Λερναία ΄Υδρα του Συστήματος, αν του κόψεις ένα κεφάλι, το αντικαθιστά αμέσως και διηνεκώς με άλλα. Το πηγάδι δε σώνεται βγάζοντας νερό με τον κουβά. Στο τέλος την «πληρώνει» μόνο ο κουβάς. Ούτε και συνειδητοποιείται η λαϊκή μάζα με προκηρύξεις που «γράφονται» με αίμα.  Η μάζα, όπως και η εξουσία, τρέφουν η μια την άλλη και η μια υπάρχει χάριν της άλλης. Το περίεργο είναι πως σε πολλές των περιπτώσεων η «μάζα» διαμορφώνει την εξουσία και όχι το αντίθετο. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως κάθε λαός έχει την εξουσία που του αξίζει.  Ούτε έχει   αξία να μάθουμε ποτέ, αν « η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα».

Σημασία έχει πως οι λαοί, οι «ανθρωπομάζες» έχουν τις δικές τους ομοιόμορφες συμπεριφορές και δεν εννοούν ούτε να τις θυσιάσουν ούτε να τις αλλάξουν με άλλες, αμφιβόλης γι αυτές ή μη δοκιμασμένης αξίας. «Κάθονται στ΄αυγά» τους και είναι  ΠΑΝΤΑ με αυτούς που θα τους «ταϊσουν καλά» που θα τους  δώσουν τα περισσότερα, συνήθως «άρτον και θεάματα» ,είτε είναι κόμματα είτε είναι ηγέτες.

 Η εμπειρία από την πλούσια δεξαμενή της πραγματικής ιστορίας  μας διδάσκει ότι ΟΛΕΣ οι επαναστάσεις αυτού του είδους, που δεν είχαν τη συμμετοχή της λαϊκής πλειοψηφίας, μπορεί να κέρδισαν εν μέρει και σε κάποιες περιπτώσεις την αποδοχή του «λαού», αλλά ουδέποτε τις αγκάλιασε ή συνειδητοποιήθηκε τόσο από τα μηνύματά τους, ώστε να συμμετέχει ομαδικά σε αυτές. Η πορεία και τα αποτελέσματα, ειδικά  της ιταλικής, γερμανικής, γαλλικής και ελληνικής «΄Ενοπλης Λαϊκής Πάλης», απέδειξαν πως οι «αντάρτες των πόλεων» θυσίασαν τους εαυτούς τους, αλλά και τα θύματά τους «εις μάτην». Και το Σύστημα τελικά τους συνέτριψε εύκολα και χωρίς  απώλειες για το ίδιο και οι λαϊκές μάζες αρνήθηκαν να συνταχθούν και να συνταυτιστούν με τον αγώνα των «τρομοκρατών», προτιμώντας τη ζεστασιά του καναπέ και τα λίγα, αλλά σταθερά και αναίμακτα αγαθά, που τους παρέχει το Σύστημα.

Προς επίρρωση των παραπάνω, να θυμίσουμε από την ελληνική ιστορική εμπειρία κάτι: Σε κάποια από τις προκηρύξεις, η Β΄ 17 Νοέμβρη είχε πει πως θα μπορούσε να κατεβάσει στο Σύνταγμα 1 εκατομμύριο κόσμο. Δεν τον κατέβασε ποτέ. Στην αίθουσα της δίκης των συλληφθέντων μελών της, παρευρέθηκαν για συμπαράσταση μόλις 200 άνθρωποι και μάλιστα από εκείνους, που ούτε καν τους περίμεναν οι δικαζόμενοι. «Τι χρείαν έχομεν άλλων μαρτύρων»;

Αλλά, δεν είναι μόνο οι επαναστάσεις των «ομάδων». Ειδικά στα νεότερα και  χρόνια, ακόμα και εκείνες που είχαν ευρύτερη λαϊκή συμμετοχή και αποδοχή, όσο και να ξεκίνησαν με τις αγαθότερες των προθέσεων, κατέληξαν σε «Βατερλό». (Να θυμηθούμε τις κυρίαρχες Γαλλική και Ρωσική).  Και δεν έφταιγαν φυσικά οι επαναστάσεις που δεν τελεσφόρησαν, αλλά οι φορείς τους. Αυτοί που τις δημιούργησαν και τις διεκπεραίωσαν, λίγο μετά οι ίδιοι τις ενταφίασαν. Δεν αναφερόμαστε μονάχα στους «ηγέτες», αλλά και στους ίδιους τους αγωνιστές, τους μαχητές της επανάστασης, που ήταν έτοιμοι «συναισθηματικά» να τη φέρουν σε πέρας, όχι όμως και να τη χειριστούν και να τη βιώσουν στην περίοδο της ειρήνης. Γιατί, όμως; Πού είναι το λάθος και γιατί ΟΛΑ αυτά τα κινήματα αποτυγχάνουν όχι συνήθως, αλλά παγίως;

Γιατί οι «επαναστάτες» επαναστατούν εναντίον  ΟΛΩΝ των άλλων, αλλά όχι εναντίον του εαυτού τους, της «αφύσικης» φύσης τους. Παλεύουν να αλλάξουν τους άλλους, αλλά οι ίδιοι δεν έχουν αλλάξει. Διδάσκουν, αλλά με τη μέθοδο του  «δάσκαλε που δίδασκε και νόμους δεν εκράτεις». Ευαγγελίζονται κυρίως να φέρουν ένα νέο κόσμο με «πολύ ψωμί» και εύκολη ζωή .Και ο καθένας ερμηνεύει, όπως θέλει αυτή τη «νέα ζωή».

Εκείνο, πάντως, που ούτε επαγγέλλονται οι «επαναστάτες» ούτε οι ίδιοι βιώνουν ,είναι η ζωή του «φυσικού ανθρώπου». Τέτοιος άνθρωπος είναι εκείνος που ζει σύμφωνα με τους αρχέγονους και απαρασάλευτους νόμους, που έχει ορίσει η φύση. Ο «φυσικός» άνθρωπος, για να μνημονεύσουμε κάποια από τα γνωρίσματά του, είναι  πρωτίστως ο λογικός, ο «ορθολογιστής», ο αυτάρκης- ολιγαρκής,  ο απλός,  ο απαλλαγμένος από κοινωνικές στρεβλώσεις, απωθημένα, στερεότυπα και συμπλέγματα που εξαρθρώνουν και καταπολεμούν το φυσικό ,το γνήσιο, το ανεπιτήδευτο.

 Σε τέτοια πορεία προγραμμάτισε η ΦΥΣΗ τον άνθρωπο να πορεύεται. Η απομάκρυνση, ο εκτροχιασμός , η εκούσια ή η υπαγορευμένη εγκατάλειψη αυτής της πορείας και η αντικατάστασή της με άλλες, ακόμα και με τις  κατ΄ευφημισμό «επαναστατικές», αναιρούν τη φύση του, τη μεταλλάσσουν, την αλλοτριώνουν, καθιστώντας το κυρίαρχο γέννημα της φύσης, τον άνθρωπο, «σκια» της πραγματικής του ύπαρξης. Φαίνεται, τουλάχιστον, στις ιστορικές περιόδους, απ΄όσο μπορούμε να γνωρίζουμε, τέτοιος  άνθρωπος, ο φυσικός άνθρωπος, δεν έζησε ποτέ. Πάντα ο «κοινωνικός» νόμος ,καθυπότασσε το φυσικό. ΄Ισως, στη χαραυγή της ύπαρξής του, τα πράγματα να ήταν αλλιώς. Αλλά, ποιος μπορεί να γνωρίζει τι συνέβαινε σε τέτοιες απώτερες εποχές, που απέχουν από τις «ιστορικές» σε  χρονικές αποστάσεις που μετριούνται σε  εκατομμύρια έτη;

΄Οσο κι αν τέτοιο ακροβατισμοί της σκέψης δείχνουν επικίνδυνοι και δεν «ταυτοποιούνται»  σε συγκεκριμένα μοντέλα ζωής και ιστορικά υπαρκτές κοινωνίες ανθρώπων, η πραγματικότητα είναι μία. Κι αυτή η πραγματικότητα έχει τη σφραγίδα της αλήθειας της ΦΥΣΗΣ και τα εχέγγυα των νόμων της και γι΄αυτό δεν μπορεί να είναι λάθος:

 ΚΑΜΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ «ΦΥΣΙΚΗ» ,ΔΕ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ, ΑΝ Ο ΙΔΙΟΣ ΔΕ ΓΙΝΕΙ ΦΥΣΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. ΑΝ ΑΛΛΑΞΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ, ΑΡΓΑ ΄Η ΓΡΗΓΟΡΑ, ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΜΙΑ ΦΥΣΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΤΟΜΑ, ΠΟΛΙΤΕΣ, ΟΧΙ «ΛΑΪΚΗ ΜΑΖΑ». ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΟΥ ΟΡΑΜΑΤΙΖΕΤΑΙ   Ο “HOMO NATURALIS”.