« Σε ρόλο γενικού διαχειριστή της ελληνικής οικονομίας επιθυμούν να αναγορευτούν οι υπόλοιπες κυβερνήσεις της ευρωζώνης, προκειμένου να προχωρήσουν σε νέo δανεισμό της Ελλάδας», υποστηρίζουν τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ. Την αρχή έκαναν οι Financial Times σε πρόσφατο δημοσίευμά τους και την είδηση αναπαρήγαγαν στο σύνολό τους τα ξένα και τα ελληνικά ΜΜΕ. 

Είναι κοινό μυστικό πως στους κύκλους της  Ε.Ε από καιρό συζητείται πράγματι η άποψη ότι οι «Βρυξέλες»  θα έπρεπε να έχουν προτείνει (και επιβάλει) όχι μόνο γενικό διαχειριστή της ελληνικής οικονομίας, αλλά   και τη δυνατότητα να αναλάβει ειδική επιτροπή Ευρωπαίων την εποπτεία ΟΛΩΝ των νευραλγικών τομέων  των κρατικών υπηρεσιών, ακόμα και των πιο “ευαίσθητων”, όπως είναι η δικαιοσύνη, η υγεία, η εκπαίδευση, η τοπική αυτοδιοίκηση κ.λπ. Εκείνων, δηλαδή, που στη γλώσσα της ελληνικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας καλούνται θεσμοί.  Και για να το πούμε ξάστερα και «έξω από τα δόντια», οι «Ευρωπαίοι»  προτείνουν να τεθεί η χώρα υπό κηδεμονία για όσο διάστημα χρειαστεί να «συνέλθει» και να αλλάξει.

Βεβαίως, αυτή η πρόταση  φαντάζει αδύνατη, αφού δεν   υφίσταται σήμερα στο συνταγματικό χάρτη της χώρας ,αλλά ούτε και της Κοινότητας τέτοιου είδους πρόβλεψη ή διαδικασία (θα επρόκειτο για πραξικόπημα, δηλαδή, αν συνέβαινε) και  μόνο ως  φαντασιακή –ευχετική εκείνων που τη διατύπωσαν  θα μπορούσε να χαρακτηριστεί .Το σκεπτικό (επιχείρημα) εκείνων που άνοιξαν αυτό το θέμα και συντηρούν ένα τέτοιο ενδεχόμενο είναι το ακόλουθο: Αν οι ΄Ελληνες απαιτούν και επαιτούν πλέον τη βοήθεια της Ευρώπης και των "αγορών", για να επιβιώσουν ,αφού έπιασαν στην κυριολεξία "πάτο", γιατί να μην παραδεχτούν πως από μόνοι τους  δεν έχουν πια τη δυνατότητα να "σωθούν" και να αφήσουν τους άλλους να προσπαθήσουν γι΄αυτό; Ας προχωρήσουν σε συνταγματική κατοχύρωση αυτής της δυνατότητας και θα ησυχάσουν  και οι Ευρωπαίοι  και οι ίδιοι οι ΄Ελληνες,  που  από πολύ καιρό είναι το κατ΄εξοχήν «μαύρο πρόβατο» της Ε.Ε .

Είναι γεγονός πως η Ελλάδα στη νεότερη ιστορία της, δυστυχώς, έχει αποτύχει ως χώρα να διοικεί τα του  οίκου της.  Σε όλη τη διάρκεια που υφίσταται ως κράτος-έθνος, αντιμετωπίζει πάντα το ίδιο ακριβώς πρόβλημα: Από τη μια την έλλειψη ικανών και αδιάφθορων  πολιτικών  για τη σωστή διακυβέρνησή της, την αυτονόητη, δηλαδή, σε πολλά άλλα ευρωπαϊκά κράτη λογική και  αποδοτική άσκηση-διαχείριση της εξουσίας και από την άλλη τη νοοτροπία ενός λαού, που εκτός των άλλων ελαττωμάτων του (ατομικισμός, ανικανότητα αυτοκριτικής, πελατειακή σχέση με το κράτος, διαφθορά, κουτοπονηριά, τεμπελιά, τάση για εύκολο πλουτισμό κ.α ), αντιμετωπίζει και σοβαρή κρίση ταυτότητας (βρίσκεται με το ένα πόδι στην "Ανατολή" και το άλλο στη Δύση).

Η χώρα, ως συντεταγμένη πολιτεία, γνωρίζουμε όλοι πως  είναι "άρρωστη" συγκρινόμενη με τις περισσότερες χώρες της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης . Μπορεί, ο ΄Ελληνας να διαθέτει αρετές (μέχρι σήμερα τουλάχιστον), που δύσκολα  συναντάς σε άλλους (ανθρωπισμός,  αισιοδοξία-διάθεση για ζωή, έντονο αίσθημα ελευθερίας),όμως τα βασικά  εκείνα ελαττώματα που αναφέραμε πως τον διακρίνουν και τον ταλαιπωρούν στον εθνικό του βίο, τον καθιστούν ανίκανο να "συμμορφωθεί" με τις απαιτήσεις των σύγχρονων οργανωμένων κρατών από τους υπηκόους-"πολίτες" τους . Το κράτος για τον ΄Ελληνα είναι πρωτίστως αντίπαλος, αλλά   και "πατερούλης", που υποχρεούται να του παρέχει σχεδόν τα πάντα, χωρίς εκείνος να έχει καμιά υποχρέωση απέναντί του. 

 Αν δούμε αντικειμενικά και χωρίς εθνικιστικές - φυλετικές («ανάδελφες») αγκυλώσεις τη νεότερη ιστορική πορεία του ελληνικού κράτους, θα διαπιστώσουμε πως οι παραπάνω «θέσεις» δεν είναι απλές και αμφισβητούμενες απόψεις «κάποιου», έστω και ιστορικού, αλλά η οδυνηρή πραγματικότητα. Προς επίρρωση των όσων υποστηρίζουμε, να αναφέρουμε επιγραμματικά και ενδεικτικά πως ακόμα και η ίδια η ελληνική επανάσταση του ΄21,  κινδύνευσε να «τιναχτεί στον αέρα»(και ουσιαστικά απέτυχε) από τις ίδιες ακριβώς αιτίες και τα ίδια ελαττώματα, που μνημονεύσαμε, πως ανέκαθεν κατατρύχουν τον ΄Ελληνα ως «άρχοντα» και «αρχόμενο». Και αν τότε (1827) ο ενωμένος στόλος της Ευρώπης  δεν έδινε τη «λύση» στο Ναυαρίνο, η εξέλιξη εκείνης της επανάστασης θα ήταν εντελώς διαφορετική .

 Το ίδιο και αργότερα, ως ελεύθερο κράτος πια  (ειδικά τις εποχές Καποδίστρια, ΄Οθωνα, Τρικούπη, πολέμου 1897,συνθήκες Βενιζέλου) ,χρειαζόταν πάντα στήριγμα την Ευρώπη, η οποία, όντως, ήταν πάντα παρούσα για να βοηθήσει (με το "αζημίωτο", βέβαια,που τις περισσότερες  φορές ήταν από δυσβάστακτο ως εξοντωτικό). ΄Απειρες  φορές  στάθηκε «αρωγός» μιας χώρας, που δεν  «ορθοπόδησε» ποτέ, αφού δεν κατάφερε  να  ελέγξει και να εξαλείψει τις αιτίες  της κακοδαιμονίας της.

 Και αυτό είναι το χειρότερο ίσως  κακό, πως ουδέποτε, δηλαδή,  τα «μαθήματα έγιναν παθήματα» για τους ΄Ελληνες. Το ίδιο «έργο» παίζεται εδώ και σχεδόν 2 αιώνες, αλλά ούτε το κράτος, ως συντεταγμένη πολιτεία αλλάζει, ούτε  ο ΄Ελληνας αποβάλλει ή έστω βελτιώνει τη  νοοτροπία του. ΄Εμαθε -και τον βολεύει- να ρίχνει πάντα τα βάρη στην «κακιά του μοίρα», αλλά  κυρίως στους άλλους.  «Εξ απαλών ονύχων» του μαθαίνουν στην εθνικιστική του εκπαίδευση πως για όλα φταίνε οι «ξένοι» και πως παντού  καραδοκεί ο «αλλότριος δάχτυλος», για να εξολοθρεύει τη χώρα. Οι «οικονομικοί δολοφόνοι» του Τζων Πέρκινς για παράδειγμα, έχουν μόνιμα εγκατασταθεί ση χώρα από εποχής…Κολοκοτρώνη και τη μαχαιρώνουν πισώπλατα. Ως οι ξένοι, ας πούμε, να του επιβάλουν τα «δάνεια» με τα υψηλά επιτόκια, που μια ζωή «μαζί τα τρώνε» πολιτικοί και οπαδοί, σαν εκείνοι να τον υποκινούν να ξεκινάει καταστροφικούς πολέμους, όπως  εκείνον  το 1897 και  παράλογες εκστρατείες, όπως εκείνη στη Μ.Ασία τις συνέπειες των οποίων υφιστάμεθα ακόμα και στις ημέρες μας. 

Με τέτοια, επομένως νοοτροπία του λαού σε συνδυασμό  με το "βίο και την πολιτεία" των πολιτικών του, αλλά και των υπόλοιπων «θεσμικών»  οργάνων του ( ας μην ξεχνάμε πως κάθε λαός έχει τους πολιτικούς, τους δασκάλους, τους δικαστές ,τους δημοσιογράφους κ.λπ, που του αξίζουν), εύκολα ένας ουδέτερος παρατηρητής αντιλαμβάνεται, γιατί η χώρα βρέθηκε στα "τάρταρα" και όχι μόνο όσον αφορά την οικονομία της. Και όπως δείχνουν τα πράγματα, καμιά ουσιαστική «λύση» δε διαφαίνεται στον ορίζοντα για να αντεπεξέλθει  στα  τραγικά της αδιέξοδα.  Από δω και πέρα, ανεξάρτητα από ποια κομματική κυβέρνηση ασκεί την εξουσία, αν δε γίνει κάτι «επαναστατικό», η κατάσταση θα καρκινοβατεί.  Θα διαιωνίζεται  η τραγική (ατελέσφορη)  τακτική του δανεισμού με τα γνωστά υπέρογκα επιτόκια και το ξεπούλημα της «δημόσιας» περιουσίας ,που και την ανέχεια των σημερινών Ελλήνων δε θα ανακουφίζει (αντίθετα όσο περνάει ο καιρός θα γίνεται περισσότερο οδυνηρή ),αλλά και το μέλλον των γενεών, που έρχονται θα  υποθηκεύει κατά τρόπο παράλογο και ανήθικο για εκείνες.

  Γι΄αυτό, η δεινή  πραγματικότητα μας οδηγεί να πιστεύουμε ότι δεν έχουν άδικο εκεί στην «Ευρώπη», όταν συζητούν πως ΜΙΑ ΕΙΝΑΙ Η  ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΛΥΣΗ, για να βγει η χώρα αποφασιστικά από την κρίση σε όλα τα επίπεδα:  Η ανάληψη της διακυβέρνησής της από επιτροπή της Ε.Ε .

 Βεβαίως, αν ποτέ (και για να) συμβεί αυτό, υπάρχουν  τρεις,“sine qua non”, προϋποθέσεις: α. Να αντιληφθούν οι ίδιοι οι ΄Ελληνες, πως  αυτή η λύση είναι μονόδρομος («αδήριτη» ανάγκη) και να την αποφασίσουν οι ίδιοι, έστω και οριακά πλειοψηφικά. β. Να προωθηθεί ομαλά, ψύχραιμα  χωρίς ευρωπαϊκούς «τσαμπουκάδες» και απειλές, αλλά ούτε και υπό το καθεστώς της δικής μας ηττοπάθειας και της αντίληψης»  πως ο «πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται». γ. ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΘΑΡΕΣ (ΓΡΑΠΤΕΣ) ΕΓΓΥΗΣΕΙΣ ΠΩΣ ΟΙ «ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ» γνωρίζουν ότι αναλαμβάνουν το κυβερνητικό έργο της χώρας  πρόσκαιρα , «λόγω ανωτέρας βίας» και δε θα λειτουργήσουν αποκλειστικά ως «εισπράκτορες» και τοποτηρητές των δανειστών μας, αλλά ως έντιμη και ανεξάρτητη αρχή  αλληλεγγύης για τη θεραπεία ενός "άρρωστου", αλλά αναπόσπαστου μέλους του κορμού της Ε.Ε. Σε αντίθετη περίπτωση, αν  αποδειχτεί στην πορεία πως η "ευρωπαϊκή κυβέρνηση" παρεκκλίνει από αυτή τη βασική αρχή, θα κληθεί από ελληνική εξωκοινοβουλευτική κυβέρνηση να παραιτηθεί.

Υπό τις παρούσες συνταγματικές «δεσμεύσεις», όμως, για να "περπατήσει" μια τέτοια «επαναστατική» και απάδουσα στην έννοια και τα δεδομένα ενός  κυρίαρχου κράτους αντίληψη, την κύρια ευθύνη την έχουν ο πρόεδρος της Δημοκρατίας και τα κόμματα. Επομένως, αν υπάρχει, όπως ακούγεται, τέτοια μυστική «πίεση» από τη μεριά της Ε.Ε στην πολιτική ηγεσία της χώρας, έστω και κομψά εκφρασμένη προς το παρόν, τα ελληνικά κόμματα οφείλουν, αν διαθέτουν ίχνη «πατριωτισμού» και αξιοπρέπειας (προσωπικά  πιστεύουμε πως δε διαθέτουν, αφού έχουν υποστεί  αθεράπευτο «αβδηριτισμό» και προέχει πάντα το κομματικό τους κέρδος) να συμφωνήσουν πάνω σε ένα πλάνο κοινής δράσης και να ενημερώσουν με ειλικρίνεια και θάρρος τους ΄Ελληνες για την ανάγκη να περάσει η χώρα προσωρινά υπό ευρωπαϊκή κηδεμονία. Η τελική απόφαση, όμως, πρέπει  ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ να είναι αποτέλεσμα δημοψηφίσματος, που θα διεξαχθεί νηφάλια και υπεύθυνα, αφού προηγηθεί μια σε βάθος και απόλυτα ειλικρινής ενημέρωση-αυτοκριτική και από τους ΄Ελληνες πολιτικούς και από την ίδια την Ε.Ε (από τα υποψήφια μέλη του κυβερνητικού της επιτελείου) .

Βεβαίως, θα ήταν ευχής έργον, αν τα ίδια τα κόμματα του ελληνικού κοινοβουλίου προχωρούσαν σε συμφωνία για την τροποποίηση του Συντάγματος προς στην κατεύθυνση που είπαμε και το σχηματισμό εξωκομματικής κυβέρνησης (θα περιγράψουμε τη σύστασή της σε ξεχωριστό κείμενο) με "έκτακτες" εξουσίες και εντολή να προχωρήσει   στις όποιες άλλες διαδικασίες απαιτούνται, για να  εξασφαλιστεί η απόλυτη νομιμότητα, ώστε να περάσει η χώρα στην κυβερνητική «κηδεμονία» της Ε.Ε. Πέρα από  αυτή τη δραστηριότητα και την ευθύνη , καμιά άλλη αρμοδιότητα να μην έχει η εξωκοινοβουλευτική κυβέρνηση, αλλά, όσο πιο γρήγορα γίνεται να παραδώσει την εξουσία στην επιτροπή που θα ορίσει η Ε.Ε ,για να ξεκινήσει η «νέα εποχή» για τη χώρα.

Το μοναδικό έργο  της ελληνικής εξωκοινοβουλευτικής αυτής «ομάδας» από δω και ύστερα θα είναι να παρακολουθεί με άγρυπνο μάτι την πορεία της ευρωπαϊκής κυβέρνησης και αν διαπιστώσει πλειοψηφικά πως η κυβέρνηση  των Ευρωπαίων παρεξέκλινε αισθητά του σκοπού της, να την απαλλάσσει ΑΜΕΣΑ από τα καθήκοντά της, σύμφωνα με την αρμοδιότητα, που θα της παραχωρεί το νέο σύνταγμα, όπως περιγράψαμε παραπάνω.

Η  «θητεία» τώρα αυτή της ευρωπαϊκής «άνοιξης» για την Ελλάδα  θα πρέπει να διαρκέσει τόσο, όσο χρειάζεται για να φανούν ουσιαστικά τα αποτελέσματα της προσπάθειας. Η βασική προτεραιότητα ασφαλώς θα πρέπει να αφορά την οικονομία της χώρας. Συγκεκριμένα η ευρωπαϊκή κυβέρνηση  να προχωρήσει: 1.Σε ουσιαστικό «κούρεμα» χρεών και «απόσβεση» εκείνων των δανείων που έχουν συναφθεί τελευταία υπό το κράτος απειλών και τρόμου με παράλληλη χορήγηση πενταετούς περιόδου χάριτος στη χώρα για την έναρξη της αποπληρωμής των οφειλών που απομένουν προς «τρίτους». 2.Σε δυναμική εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, ειδικά  του τουρισμού ,αλλά και των ορυκτών της ( χρυσό και πετρέλαιο ιδιαίτερα). 3. Στην αξιοποίηση και προώθηση με ευνοϊκότερους όρους έναντι των λοιπών εταίρων στις διεθνείς αγορές των «εθνικών» προϊόντων,  πολλά από τα οποία είναι και  «μοναδικά» στο είδος τους.

Στη συνέχεια,το προβάδισμα να εστιαστεί στην  πάταξη της διαφθοράς και ειδικά της φοροδιαφυγής, αλλά  και στο  βαρύ  έργο της «εκπαίδευσης» του ΄Ελληνα. Να αποβάλει πια αυτή την καταραμένη νοοτροπία που περιγράψαμε. Να  αποκτήσει μια «ταυτότητα», την ευρωπαϊκή και να «εθιστεί» στην αξιοκρατία, την εργατικότητα, την αυτογνωσία, στην αρχή πως «τίποτα δεν του χαρίζεται» και τις άλλες αρετές των ευρωπαϊκών λαών, διατηρώντας πάντα, ως «κόρη οφθαλμού» τις αρετές του, ειδικά τον ανθρωπισμό του, το «ελεύθερο» της ιδιοσυγκρασίας του και τον αυθορμητισμό του. ΄Ισως, αυτό αποδειχτεί και το δυσκολότερο  κεφάλαιο της «θητείας» της ευρωπαϊκής κυβέρνησης της χώρας, μια και η ελληνική νοοτροπία είναι σχεδόν μια "sui generis" συμπεριφορά λαού, που  έχει καταντήσει αρρώστημα πια  και καταγραφεί ανεξίτηλα στο συλλογικό, εθνικό του DNA.

Αλλά,βέβαια, βασική προϋπόθεση όχι μόνο να πετύχουν όσα αναφέραμε αλλά και να παγιωθούν στη συνείδηση του νεοέλληνα και των γενεών που έρχονται είναι να συνειδητοποιήσει πως πρέπει πια ξεκόψει εντελώς από το παρελθόν του. Κι αυτό δε θα συμβεί από τη μια στιγμή στην άλλη. Η διαδικασία θα είναι επώδυνη και θα έχει μεγάλη διάρκεια. Στο ξεκίνημά της όμως είναι ανάγκη να προτάξει δύο ενέργειες:

1.Να προχωρήσει στην απομυθοποίηση της εθνικής μας ιστορίας και την εμπέδωση της πραγματικής , που έχει και λαμπρές αλλά και κατάμαυρες σελίδες.

 2 Να υπάρξει   συμβολική, αλλά αυστηρή τιμωρία ΟΛΩΝ εκείνων που συνήργησαν, ώστε να έχουμε οδηγηθεί σήμερα στο «μη παρέκει».΄Οπως επανειλημμένα έχουμε γράψει, εκείνοι που έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη για το σημερινό κατάντημα της χώρας, είναι οι ΟΠΑΔΟΙ. Αυτοί, που για το μικροσυμφέρον τους , χρόνια και χρόνια και σε ποσοστό 80 και 85% ,έστελναν με εξουσιοδότηση τους χειρότερους των Ελλήνων  στις κυβερνήσεις για να «τα τρώνε μαζί» . Οι ίδιοι, όταν αντιλήφθηκαν πως το "πανηγύρι" τελείωσε πια, "εν μια νυχτί" από οπαδοί μετατράπηκαν σε...Αγανακτισμενους και άρχισαν να πετροβολούν τους πάλαι ποτέ "εκλεκτούς"- προστάτες τους. 

Μια και δε γίνεται, όμως, να υπάρξει «συλλογική» τιμωρία ενός ολόκληρου λαού, αλλά ούτε φυσικά και «δεκατισμός»,να τιμωρηθούν συμβολικά συγκεκριμένοι φορείς αυτής της  άρρωστης νοοτροπίας του ελληνικού μοντέλου διακυβέρνησης της χώρας και άλλων θεσμικών παραγόντων, που βαρύνονται με «εγκλήματα καθοσίωσης». Όπως έχουμε επισημάνει και σε άλλο κείμενο που ανεβάσαμε παλιότερα,αυτοί ΟΛΟΙ έχουν ονοματεπώνυμα και σύντομα θα τα αναγράψουμε εδώ, γιατί αυτό είναι το χρέος ενός πολίτη ,που συμβαίνει να έχει και  την ιδιότητα του ιστορικού.

2.Να ελεγχθούν εξονυχιστικά και αμερόληπτα, σε βάθους χρόνου  ΟΛΕΣ οι φορολογικές δηλώσεις των Ελλήνων τα τελευταία χρόνια, για να διαπιστωθεί   αν  ανταποκρίνονται τα περιουσιακά τους στοιχεία και ο τρόπος ζωής τους γενικότερα, με όσα δήλωναν ως εισόδημα. Να εφαρμοστεί εν ολίγοις ένα αυστηρό «πόθεν και πώς έσχες»,σε ΟΛΟΥΣ ,ΟΣΟΙ διέθεταν (και μεταβίβασαν) ή διαθέτουν περιουσιακά στοιχεία ή έχουν υψηλές καταθέσεις σε τράπεζες του εξωτερικού. Ο έλεγχος να είναι αυστηρός και ουσιαστικός  και όχι επιλεκτικός προς συγκεκριμένες πληθυσμιακές ομάδες-συντεχνίες ή δειγματοληπτικός. Τα εισοδήματα ΟΛΩΝ των Ελλήνων, παλιότερα και σήμερα,  να περάσουν από «κόσκινο»΄Οπου εντοπιστεί  ) «μαύρο» χρήμα , αδυναμία δικαιολόγησης πλουτισμού  και φορολογική απάτη στις δηλώσεις εισοδήματος τουλάχιστον δεκαετίας, θα γίνεται ΑΜΕΣΗ δήμευση της περιουσίας. Στις βαρύτερες των περοιπτώσεις να επιβάλονται και πολύχρονες φυλακίσεις .

"Κάθαρση» δεν θα υπάρξει ούτε με μια συμβολική τιμωρία των θεσμικών παραγόντων ούτε με την αύξηση της παραγωγικότητας της χώρας και την οικονομική της καλυτέρευση. Για να κοπεί μια και έξω ο «ομφάλιος λώρος» της φυλής με τη νοσηρή νοοτροπία της, πρέπει να περάσουν  ΟΙ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗΣ ΕΝΟΧΟΙ  από την επώδυνη διαδικασία της τιμωρίας . Η τιμωρία αυτή είναι επιβεβλημένη, πρώτα για το ηθικό περιεχόμενο που περικλείει  και το μήνυμα που εκπέμπει και ύστερα, όσον αφορά τους "διεφθαρμένους", γιατί είναι και ένας βασικός πυλώνας της οικονομικής ανάκαμψης της χώρας, αφού θα κληθούν να  «φέρουν πίσω τα λεφτά» εκείνοι που τα έκλεψαν-έφαγαν ,ώστε να μη πληρώνουν συλλήβδην και συνέχεια εκείνοι που δεν παρανόμησαν ,αλλά ήταν συνεπείς, τουλάχιστον στις φορολογικές υποχρεώσεις τους.