Η.Π.Ε.=ΗΝΩΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ ΕΥΡΩΠΗΣ “Μέσω τηλεδιάσκεψης, που θα πραγματοποιήσουν σήμερα το απόγευμα οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης αναμένεται να αποφασιστεί η αποδέσμευση της πέμπτης δόσης των δανείων προς την Ελλάδα, ύψους 12 δισ. ευρώ. Αντίστοιχα, η εκταμίευση των χρημάτων αναμένεται να γίνει στα μέσα Ιουλίου”. (MME,Ιούλιος 2011). 10 δισ. Ευρώ σε ελληνικά ομόλογα έχουν στα θησαυροφυλάκιά τους οι γερμανικές τράπεζες. Και όχι μόνο οι γερμανικές. ΄Αλλες τράπεζες επίσης, ιδιώτες – επενδυτές σε όλο τον κόσμο , κατέχουν μεγάλο αριθμό ελληνικών τίτλων. Είναι επομένως «ηλίου φαεινότερον» πως όλοι αυτοί καρδιοχτυπούν από το ενδεχόμενο να μη συνεχιστεί η δανειοδότηση της Ελλάδας ή η ίδια η χώρα να μην προβεί στην εκταμίευση των δόσεων. Η Ε.Ε και το ΔΝΤ στην ουσία δίνουν χρήματα με το ένα χέρι και τα παίρνουν με το άλλο ,μοιράζοντάς τα στους “δικαιούχους” επενδυτές. Γι΄αυτό και οι αποδεσμεύσεις των υπόλοιπων δόσεων και η, συνεπεία τούτου ,αναγκαστική επιμήκυνση του χρόνου εξόφλησης, είναι δεδομένα ,αφού αποτελούν όρο «εκ των ων ουκ άνευ», για να συνεχιστεί το υφιστάμενο καθεστώς της «φερεγγυότητας» μεταξύ δανειστών και οφειλέτη. Η διασφάλιση των συμφερόντων εκείνων που χορηγούν τα δάνεια στη χώρα μας, αλλά και ο φόβος της Ε.Ε να μην ακολουθήσει το ντόμινο της οικονομικής κατρακύλας άλλων χωρών, αποτελούν εγγυήσεις πως οι δόσεις των δανείων θα αποδεσμεύονται κανονικά. Τα δάνεια και η βοήθεια που χορηγούνται στην Ελλάδα, είναι το «αναγκαίο κακό» αυτή τη στιγμή, διακηρύσσει σε όλους τους τόνους η κυβέρνηση. Για να γίνει κατανοητό αυτό, επικαλούνται το ακόλουθο πρακτικό ενδεχόμενο: Αν οι δανειστές μας αρνιούνταν την εκταμίευση κάποιας δόσης, θα είχαμε να «μετράμε» τις εξής κύριες παρενέργειες: 1. Δε θα ήταν εφικτή η συνέχιση της καταβολής μισθών και συντάξεων δημοσίου και ιδιωτικού τομέα. 2.Δε θα μπορούσε η χώρα να εκπληρώσει τις δανειακές της υποχρεώσεις . Η κυβέρνηση με άλλα λόγια θα προχωρούσε σε αναγκαστική «στάση πληρωμών». Ούτως εχόντων των πραγμάτων, και όσο η κυβέρνηση συνεχίζει να τηρεί την ίδια στάση, να προχωράει, δηλαδή, στην εφαρμογή του «μεσοπρόθεσμου» προγράμματος που ψήφισε και των άλλων δεσμευτικών μέτρων, η δανειοδότησή της, όχι μόνο προς το παρόν αλλά και στο «διηνεκές» είναι… αναπόφευκτη, εξασφαλισμένη και επιβεβλημένη, ως συνέπεια της συμμόρφωσης της χώρας στη διεθνή «νομιμότητα». Κατ΄άλλους, αυτή η «αμοιβαιότητα» είναι συνέπεια του «φαύλου κύκλου» που έχει ανοιχτεί , αφ΄ ενός μεν από τον αλόγιστο δανεισμό της χώρας επί συναπτά έτη και αφ΄ ετέρου από τους νόμους της αφύσικης λειτουργίας της οικονομίας της «Αγοράς» ,που επιβάλει την εξόντωση εκείνων που αρνούνται να συμμορφωθούν με το καθεστώς της. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της άρνησης δανειοδοτούμενης χώρας να συμμορφωθεί στις υποχρεώσεις της, αποτελεί η Αργεντινή. Η χώρα από το 1998 μέχρι το 2001 προσπαθούσε με «αίμα» να τηρήσει το πρόγραμμα που της είχε επιβληθεί από ΔΝΤ έναντι των δανείων που της είχαν χορηγηθεί. Στο διάστημα αυτό, η οικονομία της χώρας είχε στην κυριολεξία τιναχτεί στον αέρα. ΄Ενας ολόκληρος λαός βίωσε την έσχατη εξαθλίωση και τη φτώχεια όλη εκείνη την περίοδο, ΄Ετσι, το 2001 αποφασίστηκε η μεγάλη στροφή. Η Αργεντινή κηρύσσει «στάση πληρωμών» και, ώ του θαύματος, η οικονομία της χώρας αρχίζει να ανασαίνει . Το 2001 θεωρείται χρονιά ορόσημο για τους Αργεντινούς και η απαρχή της θεαματικής αλλαγής στην οικονομική τους πορεία Σήμερα, πράγματι, μπορεί να μην είναι η χώρα εντελώς απαλλαγμένη από τη φτώχεια, όμως το επίπεδο διαβίωσης των ανθρώπων έχει ανέβει αισθητά και η οικονομία της συνεχίζει την ανοδική της πορεία. ΄Οσο η Αργεντινή από το 1998 μέχρι το 2001 εκπλήρωνε τις δανειακές της υποχρεώσεις και τηρούσε με θαυμαστή υποταγή τις εντολές του ΔΝΤ, σύσσωμη η παγκόσμια βιομηχανία «ενημέρωσης» αφιέρωνε μόνο διθυράμβους για τη στάση της χώρας ,που ακολουθούσε με «θρησκευτική ευλάβεια» το πρόγραμμα του ΔΝΤ. Από το 2001 ,όμως, που κήρυξε «στάση πληρωμών» και αρνήθηκε να συμμορφωθεί πλέον με τις εντολές του ΔΝΤ, τα μεγάλα μέσα «ενημέρωσης» (BBC, TIMES κ.α) ξεκίνησαν και συνεχίζουν μέχρι σήμερα ένα «βρώμικο» πόλεμο κατά της χώρας με ψεύτικα στοιχεία, παραμορφωτικά της πραγματικότητας άρθρα, με απειλές και νουθεσίες, τιμωρώντας έτσι με εντολή των «αφεντικών» τη χώρα που τόλμησε να αποστασιοποιηθεί από τη «νομιμότητα» ,δηλαδή τους νόμους της οικονομίας της «Αγοράς» και να χαράξει τη δική της ανεξάρτητη οικονομική πορεία. Η Ελλάδα, βέβαια, δεν είναι ακριβώς Αργεντινή. Το γεγονός και μόνο πως η χώρα μας ανήκει στην Ευρωπαϊκή «οικογένεια» του ευρώ, διαφοροποιεί καθοριστικά τα πράγματα . Γι΄αυτό , ιστορικά προβλέποντας, δεν μπορούμε να αποφανθούμε πως , αφού η κυβέρνηση επέλεξε να συμμορφωθεί η χώρα με τις επιταγές της οικονομίας της ίδιας «Αγοράς» που συνέθλιψε την Αργεντινή, είναι σίγουρο πως θα εισπράξει και η Ελλάδα αναλογικά την αναπόφευκτη ζημιά στην οικονομία της, όπως η χώρα της Λατινικής Αμερικής τα χρόνια που εκτελούσε τις εντολές του ΔΝΤ . Από την άλλη, για τους λόγους που θα επισημάνουμε στη συνέχεια, μάλλον δεν είναι καθόλου απαραίτητο να περάσει η χώρα από την «κόλαση» της Αργεντινής .΄Η, τουλάχιστον, να χρειαστεί να πορευτεί από τον ίδιο δύσβατο δρόμο, που διένυσε εκείνη. Πάντως, για να είμαστε απόλυτα αντικειμενικοί ,αυτή τη στιγμή η Ελλάδα στην πραγματικότητα εισπράττει την «αμοιβή» της (εφήμερη, βέβαια, και ανά πάσα στιγμή ανατρέψιμη) για τη στάση της υπακοής που διάλεξε .Και όσο εκταμιεύει τα δάνεια και σ΄ αντάλλαγμα εφαρμόζει το «μεσοπρόθεσμο» και τα υπόλοιπα μέτρα, αποφεύγει και «το μη παρέκει» και φυσικά τα επακόλουθα της τιμωρίας, που υπέστη η Αργεντινή. ΄Αρα, ούτε η καλή καρδιά της Μέρκελ ,ούτε το …κουβαρνταλίκι των επενδυτών μας που έσπευσαν να μας «στηρίξουν» και συνεχίζουν να το κάνουν (με το υψηλό «αζημίωτό» τους, φυσικά) είναι ανεξήγητα . Αυτά τα δυο ,υποταγή στη «νομιμότητα» του δανεισμού- απαρέγκλιτη εφαρμογή του «μεσοπρόθεσμου» και η πρόσκαιρη εξυπηρέτηση του οφειλέτη με παράλληλη εξασφάλιση των κερδών του δανειστή, είναι αλληλένδετα κα αυτονόητα. Στην ουσία οι δανειστές μας διασφαλίζουν τα δικά τους συμφέροντα , χορηγώντας νέα δάνεια και έτσι… «μαζί με το βασιλικό, ποτίζεται και η γλάστρα». Ποιος είναι ο»βασιλικός» και ποια η «γλάστρα» στην προκειμένη περίπτωση δε χρειάζεται και πολύ μυαλό για να το καταλάβει κανείς. Ασφαλώς αυτοί που μας δανείζουν είναι το … ευγενές μυρωδικό και εμείς η…ταπεινή γλάστρα. Τράπεζες, ΔΝΤ και ιδιώτες επενδυτές αποκομίζουν τεράστια ποσά από αυτές τις συναλλαγές ,αφού δίνουν «50» και εισπράττουν «500» . ΄Ετσι, έχουν και την «πίττα σωστή και το σκύλο χορτάτο». Το απόλυτο κέρδος είναι καταλυτικά υπέρ των δανειστών μας, αλλά και εμείς, όμως, κερδίζουμε προσωρινά χρόνο ή καλύτερα μεταθέτουμε –μετακυλύουμε το μεγάλο «μπαμ» (που δεν είναι και απαραίτητο να γίνει για τους λόγους που θα εξηγήσουμε) στις επόμενες γενιές των Ελλήνων. Το ίδιο ακριβώς, που είχαν επιλέξει και ΟΛΕΣ οι ελληνικές κυβερνήσεις, τουλάχιστον μετά το 1974. Και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου (για να περιοριστούμε μόνο στους «κορυφαίους» πολιτικούς αυτής της περιόδου), διάλεξαν συνειδητά αυτή την αφύσικη –ανήθικη τακτική: Να αδιαφορούν στην ουσία για την οικονομική θωράκιση της χώρας, που θα εξασφαλιζόταν με την επένδυση στην ανάπτυξη και την έδραση της «εθνικής» οικονομίας στα δικά της «πόδια» και να προσφεύγουν σε ευκαιριακές οικονομικές «ανάσες», στην εύκολη λύση του δανεισμού, μεταθέτοντας, δηλαδή, κι αυτοί τα βάρη στους ώμους των «επόμενων». Με αυτή την πάγια τακτική, υποθήκευαν συνειδητά το «μέλλον» του τόπου και καταδίκαζαν τις γενιές μας στα σημερινά δεινά, που με μαθηματική ακρίβεια ήταν προδιαγεγραμμένο να έρθουν. Το «Τσοβόλα δώστα όλα»,για παράδειγμα ,του Ανδρέα Παπανδρέου, είναι η αποκαλυπτική φράση της ανευθυνότητας, της αδιαφορίας και της αναλγησίας των Ελλήνων πολιτικών της περιόδου που μιλάμε Τα δεινά που επισώρευαν στις κατοπινές γενιές των Ελλήνων με την τακτική που ακολουθούσαν δεν ήταν τόσο αποτέλεσμα της ανικανότητάς του να τα προβλέψουν, όσο της εγκληματικής αδιαφορίας τους να τα αποτρέψουν. Γιατί δε χρειάζεται να είσαι δα και…πανεπιστήμων, για να αντιληφθείς πως η αδιαφορία για την εγχώρια ανάπτυξη και την πάταξη των αιτιών που προκαλούσαν τον οικονομικό της μαρασμό από τη μια, η προσφυγή στην αδιέξοδη τακτική της εξοικονόμησης εύκολου χρήματος δια του δανεισμού από την άλλη, δεν ήταν, παρά «άντλημα στον πίθο των Δαναϊδων». Οι παππούδες και οι πατεράδες των σημερινών «Αγανακτισμένων», τουλάχιστον των μικρών σε ηλικία, ήταν εκείνοι οι οποίοι, πριν κάποιες δεκαετίες, «απολάμβαναν» την πρόσκαιρη ευδαιμονία του «ζεστού» και εύκολου δανεικού χρήματος, που τους εξασφάλιζαν οι πελατειακές τους σχέσεις με το κομματικό κατεστημένο του ελληνικού δικομματισμού. Σήμερα, τα παιδιά και τα εγγόνια τους, εισπράττουν ακριβώς τις παρενέργειες του ωχαδερφισμού, της ιδιοτέλειας, της στενοκεφαλιάς και της αφροσύνης των γεννητόρων τους. Αν με κάποιους, λοιπόν, πρέπει να αγανακτούν οι…Αγανακτισμένοι είναι περισσότερο με τους «γονιούς» τους και όχι με τους πολιτικούς, που στο κάτω-κάτω, στο ελληνικό πελατειακό κομματικό σύστημα ,αυτοί είναι στην ουσία όμηροι των οπαδών τους, των οποίων η ψήφος έχει εξαργυρώσιμη «αξία», αφού προσφέρεται με την προσμονή ανταλλάγματος. Την «πεπατημένη», επομένως, την ίδια ,δηλαδή, «αφύσικη» τακτική των προκατόχων του, ακολούθησε και ο σημερινός πρωθυπουργός . Δεν είναι ούτε πρωτάκουστη και ασυνήθιστη ούτε περισσότερο ανήθικη και εξοργιστική η επιλογή του Γιώργου Παπανδρέου. Απλά, συνέχισε κι αυτός να πορεύεται στον ίδιο δρόμο του κομματισμού και των «αρχών» του ,που διαμορφώθηκαν επί σειρά ετών σ΄αυτό τον τόπο. Σύμφωνα με τις «αρχές» αυτές, το συμφέρον του κόμματος είναι υπεράνω ΟΛΩΝ και προηγείται ακόμα και του «εθνικού». Αυτή, ακριβώς, τη «διαχρονική αρχή» πλήρωσε η χώρα στο παρελθόν με πολλές συμφορές και τραγωδίες, με κορυφαίες εκείνες στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 και την εκστρατεία στη Μ. Ασία. Και ας μείνουμε στα πρόσφατα. Πολλοί, ακόμα και συνετοί, δυσκολεύονται να αποφασίσουν για το τι ήταν καλύτερο να γίνει τελικά στη σημερινή κρίση που βιώνει η χώρα. Να προστατεύσει η κυβέρνηση τις γενιές που έρχονται, κάτι που όπως είπαμε δεν έκαναν παλιότερες κυβερνήσεις, βυθίζοντας στην πτώχευση τη χώρα (σταματώντας τους δανεισμούς) ή να λάβει πρόνοια αποκλειστικά για στους σημερινούς ΄Ελληνες , εξασφαλίζοντάς τους, τουλάχιστον προς το παρόν, ένα «λογικό-αξιοπρεπές»» όριο φτώχειας; Αυτό, δηλαδή, που έκανε ο Γιώργος Παπανδρέου; ΄Οντως, το δίλημμα είναι πολύ δύσκολο και η επιλογή του πρακτέου εμπεριέχει την αγωνία και την επικινδυνότητα της «ρώσικης ρουλέτας». Ο Γιώργος Παπανδρέου με το που ανέλαβε την εξουσία, τον Οκτώβριο του 2009, βρέθηκε πραγματικά να «κολυμπάει» ,χωρίς να ξέρει και το καλύτερο «κολύμπι» ,σε «άγρια και βαθιά νερά». «Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα» αλλιώς. Το δίλημμα είχε τότε τα εξής σκέλη: ΄Η αρνούμαστε να συμμορφωθούμε με τη «νομιμότητα» της διεθνούς «Αγοράς» ή συμμορφωνόμαστε και μετακυλύουμε το χρέος (σε τεράστια μορφή) στο απώτερο μέλλον (όπως έκαναν σχεδόν όλοι οι παλιότεροι πρωθυπουργοί στην Ελλάδα), διαπράττοντας έτσι, με απλά λογικά κριτήρια, τουλάχιστον μια καταφανή «ανήθικη» πράξη. Αν διαλέξουμε το πρώτο, κάνουμε στην ουσία «επανάσταση» και διαφοροποιούμαστε εντελώς από την «εθνική» μας γραμμή-τακτική σε αυτές τις περιπτώσεις με το κόστος να είναι άμεσα ορατό, «καταβλητό» και επώδυνο. Αν ακολουθήσουμε την πάγια τακτική και συμμορφωθούμε με τη «νομιμότητα» και τις εντολές των δανειστών μας, «σώζουμε» και εκείνους, αλλά κερδίζουμε παράλληλα ως αντάλλαγμα «πίστωση χρόνου» ,να μη βυθιστεί, δηλαδή, η χώρα απότομα στα «τάρταρα». Αυτό σημαίνει εξασφάλιση προς το παρόν ενός ανεκτού επιπέδου διαβίωσης του πληθυσμού της χώρας. Ο πρωθυπουργός τελικά αποφάσισε υπέρ της δεύτερης «λύσης». Το διάγγελμα από το Καστελόριζο στις 23-4-2010, δεν ήταν, παρά το αντίστοιχο « alea jacta est» (“ο κύβος ερρίφθη») του Καίσαρα .Από τότε μέχρι σήμερα ο Γιώργος Παπανδρέου, αναπόφευκτα και νομοτελειακά, πορεύεται (και μάλιστα με θαυμαστή συνέπεια) το δρόμο εκείνης της επιλογής. Διάλεξε να διανύσει η χώρα την ίδια αδιέξοδη «εθνική πορεία»,που ακολουθείται πάντα ως τώρα. ΄Αρα, οι τωρινές και μελλοντικές γενιές θα «δρέψουν» και τους «καρπούς» εκείνης της ιστορικής απόφασης, αν στη συνέχεια δεν υλοποιηθούν, όχι απλώς διορθωτικές, αλλά πρωτοποριακές, ρηξικέλευθες αλλαγές, όπως θα περιγράψουμε παρακάτω. Το ίδιο « ακριβώς «έργο» με διαφορετικούς κάθε φορά πρωταγωνιστές έχει παιχτεί άπειρες φορές στην Ελλάδα. Τα κακό είναι πως αυτός ο λαός (ανέκαθεν) ή αγνοεί την πραγματική ιστορία του ή φροντίζει να την ξεχνά. Γι΄αυτό και νομίζει πως τα «δρώμενα» σήμερα είναι «πρεμιέρα» και έχει την ψευδαίσθηση πως για πρώτη φορά διαδραματίζονται τόσο τραγικά στη δική του εποχή. Η Ιστορία, όμως, δεν έχει κανένα λόγο και καμιά αναστολή να μη μιλήσει τη «γλώσσα» της αλήθειας. ΄Ισα-΄Ισα, που αυτή είναι η δουλειά της. Κι αυτό ακριβώς κάνει πάντα, σε πείσμα εκείνων που «βουλώνουν τα αυτιά» τους ή όσων προσφεύγουν στη συνήθη μέθοδο της «χάλκευσης» του υλικού της, γιατί δεν τους συμφέρει να καταλήξει στην αλήθεια και να την καταγράψει . Επομένως, η Ιστορία δεν μπορεί να διστάζει ή να αποφεύγει να απαντήσει από τώρα ευθέως και επακριβώς στα κρίσιμα ερωτήματα: Σωστά ενήργησε ο πρωθυπουργός ,επιλέγοντας τη συμμόρφωσή του στη διεθνή «νομιμότητα», όπως την εννοεί η οικονομία της «Αγοράς»; Θα μπορούσε να κάνει κάτι άλλο, καλύτερο (ή και χειρότερο) από αυτό που έκανε; Ποιες θα είναι οι συνέπειες αυτής της επιλογής και μπορούν να εκτιμηθούν από τώρα; Η απόφαση να «εκφραστεί» η Ιστορία είναι αναγκαίο να γίνει ΣΗΜΕΡΑ, γιατί αύριο θα είναι πολύ αργά. Όμως, στο σημείο αυτό είμαστε υποχρεωμένοι για τους αναγνώστες που δεν επισκέπτονται τις ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ και δε διαβάζουν τα κείμενα που ανεβάζουμε εκεί, να διευκρινίσουμε-επαναλάβουμε τα εξής: Όπως έχουμε αναλύσει , ανέκαθεν την Ιστορία ταλαιπωρούν δύο «εχθροί» της: Παλιότερα οι «στρατευμένοι ιστορικοί» και στις ημέρες μας η βιομηχανία της «ενημέρωσης» . Το έργο της διαστρέβλωσης της Ιστορίας έχει ανατεθεί από το «Σύστημα» σχεδόν «εργολαβικά» και πάντα στους διάφορους Ξενοφώντες, τους Πολύβιους , στους Χατζηνικολάου, τους Πρετεντέρηδες (πάντα, βέβαια, με το «αζημίωτο» και των παλιότερων και των νεότερων). Ο λόγος της διαστρέβλωσης της Ιστορίας είναι σχεδόν πάντα ο ίδιος : Η εξάρτηση («ιδεολογική» ή οικονομική) εκείνων που αναλαμβάνουν να διαπράξουν αυτό το έγκλημα. Αλλά, θα ήταν ανεπίκαιρο να επιχειρήσουμε να αναλύσουμε πάλι το μεγάλο αυτό θέμα. Το έχουμε ήδη αναλύσει διεξοδικά στις ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ. Εδώ θα σταθούμε μόνο στη μέθοδο ,που χρησιμοποιούν οι σύγχρονοι «χαλκείς» της Ιστορίας και στα αποτελέσματά της «χάλκευσης». Η μέθοδος είναι απλή: Για κρίσιμα ,ιστορικά θέματα, όπως είναι αυτό σήμερα της οικονομικής καταβαράθρωσης της χώρας, οι εκπρόσωποι της «Δημοσιογραφικής Ιστορίας» (αντίθετη η «Ιστορική Δημοσιογραφία) συγκεντρώνουν ένα ανεξέλεγκτο και ογκώδες πληροφορικό «υλικό»,επιλέγουν επιμέρους εκείνο που εξυπηρετεί την «επικαιρότητα»,το σχολιάζουν, το κρίνουν χωρίς συνήθως να τηρούν στο ελάχιστο τη δεοντολογία και τις βασικές αρχές της δημοσιογραφίας (πχ. αντικειμενικότητα). Στη συνέχεια, για να προσδώσουν κύρος στα «τσιτάτα» τους, «πετάνε» και ένα ασαφές και απροσδιόριστο «ο ιστορικός του μέλλοντος» θα αποφασίσει περί του «ορθού», αλλά ήδη, όμως, έχουν αποδώσει αυτοί άκριτα, βιαστικά και «στρατευμένα» ευθύνες ή όχι στους συντελεστές και δημιουργούς του «ιστορικού γίγνεσθαι». Με τον τρόπο αυτό προλαβαίνουν να κορέσουν την αδηφάγα πείνα της επικαιρότητας (αυτή είναι η δουλειά τους), αλλά «τραυματίζουν» την Ιστορία, που δεν ανέχεται πέρα από τα αυτονόητα (αντικειμενικότητα, μονομέρεια, αμεροληψία κ.λπ) ειδικά έλλειψη το πρόχειρο και το εφήμερο. Με άλλα λόγια, υποδύονται τους ιστορικούς και προκαταλαμβάνουν την «άποψη» της Ιστορίας, την οποία όχι μόνο καταδικάζουν σε αναμονή ενός μη προσδιοριζόμενου μέλλοντος, αλλά και στερούν το δικαίωμά της (ως επιστήμη) να αποτιμά αυτή μόνη το «ιστορικό γίγνεσθαι» με τα δικά της αποκλειστικά κριτήρια. Ακολουθώντας τέτοιες τακτικές και μεθόδους εξυπηρετείται άμεσα ο βασικός σκοπός της βιομηχανίας της «ενημέρωσης»,που δεν είναι φυσικά η εξεύρεση της ιστορικής αλήθειας και η απόδοση ευθυνών, αλλά ΜΟΝΟ το κέρδος. Κι αυτό γίνεται με το «ξεπέταγμα» του ιστορικού υλικού και τη γρήγορη, πρόχειρη, αβαθή προσέγγιση των ιστορικών γεγονότων, για να προχωρήσουν στο «παραπέρα» στη «ροή» της επικαιρότητας, που αυτό ακριβώς ενδιαφέρει πρωτίστως τη δημοσιογραφία . ΄Ετσι, η εποχή που διαδραματίζονται τα ιστορικά δρώμενα δείχνει να πορεύεται ερήμην της Ιστορίας, αφού η υποδυόμενη το ρόλο της «Δημοσιογραφική Ιστορία» την υποκαθιστά και ξεμπερδεύει με το …ιστορικό της καθήκον, πετώντας το μπαλάκι στο χρονικό «χάος», που έχει την «έδρα» του ο «Ιστορικός του μέλλοντος». Στο μεταξύ, δε μας λένε ποιος είναι αυτός ο Ιστορικός, που θα αγγίξει με το «μαγικό του ραβδί» το σημερινό «δημοσιογραφικό γίγνεσθαι» και θα το μεταμορφώσει σε «ιστορικό». Τι μορφή θα έχει; Θα είναι μήπως κανένας «αγιασμένος», χωρίς ανθρώπου πρόσωπο και συμπεριφορές; Αλλά, τέτοιο πρόσωπο δεν έχει παρουσιαστεί και υπάρξει στην ανθρώπινη Ιστορία. Ακόμα και ο θεωρούμενος ως πατέρας της επιστημονικής Ιστορίας Θουκυδίδης στο περίφημο ιστορικό του έργο, λειτούργησε εν πολλοίς ως Αθηναίος και στρατηγός παρά ως ιστορικός. Τα έχουμε αναλύσει αυτά στις ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ και θα πούμε περισσότερα με άλλη ευκαιρία. Επ' αυτού, λοιπόν ,ποιος θα είναι ,δηλαδή, αυτός ο «ιστορικός του μέλλοντος», που θα αποφασίσει για την τη ιστορική αλήθεια του δικό μας «ΣΗΜΕΡΑ», δε μας λένε οι… λαλίστατοι τίποτα. ΄Εχουν, όμως, φροντίσει να παραδώσουν σ΄ αυτόν το…μάγο ιστορικό, ήδη «χαλκευμένο» το υλικό, τη δική τους «αλήθεια». Κι αυτή η «αλήθεια» είναι πάντα εκείνη που την υπαγορεύει το καθεστώς της βιομηχανίας «ενημέρωσης» ,που υπηρετούν . Με τον τρόπο αυτό καθιστούν τις «διαδρομές» των γεγονότων δαιδαλώδεις, ώστε και ο υποτιθέμενος αντικειμενικός, «αυριανός» ιστορικός τους (υπονοούν περισσότερο τον αποστασιοποιημένο συναισθηματικά λόγω χρονικής απόστασης από το παρελθόν), να έχει χάσει το «μπούσουλα» και να αναγκάζεται να αποδεχτεί, ως ιστορική αλήθεια, αυτή που έχουν διαμορφώσει ως τέτοια, οι σύγχρονοι με τα γεγονότα «καταγραφείς» και κριτές τους . Είναι αναγκαίο εδώ ένα παράδειγμα για να γίνουν πιο σαφείς οι θέσεις μας. ΄Ολοι γνωρίζουν πως τα πρακτορεία ειδήσεων, οι εφημερίδες, οι τηλεοπτικοί σταθμοί και τα ραδιόφωνα (η βιομηχανίας της «ενημέρωσης») συλλέγουν κατ΄ αποκλειστικότητα το παγκόσμιο υλικό της πληροφόρησης, το «ρετουσάρουν»,το κατανέμουν και το διοχετεύουν στη διεθνή αγορά, έτοιμο προς «κατανάλωση» .Με τη διαδικασία αυτή και τον τρόπο, που το αξιοποιούν, διαμορφώνουν ανάλογα τη λεγόμενη «κοινή γνώμη», αφού είναι σχεδόν μοναδικές πηγές πληροφόρησης. Για να επιτύχουν τη διαμόρφωση αυτή και να λάβουν την εξουσιοδότηση της αποκλειστικότητας της διαχείρισης της παγκόσμιας ενημέρωσης, υποστηρίζουν πως διαθέτουν τα εχέγγυα αντικειμενικότητας και πλουραλισμού, που τους εξασφαλίζει και τους εκχωρεί το πολίτευμα της δημοκρατίας μέσα στο οποίον -και για το οποίο- «λειτουργούν» και του οποίου αποτελούν τον … τέρτατο πυλώνα («Τέταρτη εξουσία»). Αυτοαναγορεύονται ταυτόχρονα με αυτό τον «ύπουλο» τρόπο και σε αυθεντικές ιστορικές πηγές γι΄αυτό τον… περίεργο ιστορικό του μέλλοντος», τον οποίο καλούν ,όπως είπαμε, αυτός να «βγάλει από τη φωτιά τα κάστανα» της ιστορικής αλήθειας. Αυτό λίγο πολύ συμβαίνει σε όλο τον κόσμο και όχι μόνο εδώ. Επομένως, για να μείνουμε στη χώρα μας το συμπέρασμα από την εικόνα που έχουν διαμορφώσει τα λεγόμενα ΜΜΕ για την παρούσα ιστορική φάση της οικονομικής κρίσης που διέρχεται η χώρα είναι το ακόλουθο: ΄Ολοι έχουν δίκιο!! Και όσοι λένε «όχι» στα «πεπραγμένα» της κυβέρνησης, όσον αφορά τη διαχείριση της κρίσης και όσοι λένε «ναι». Κι αυτή η παράξενη συνύπαρξη του ορθού και του λαθεμένου για την ίδια πράξη, η παράλογη αντίφαση στην κριτική , επιτυγχάνεται στο όνομα της…ελευθεροτυπίας. Και ελευθεροτυπία, λένε, σε ένα «δημοκρατικό» καθεστώς σημαίνει ,πως ο ΚΑΘΕΝΑΣ μπορεί να λέει τη γνώμη του, να κρίνει, να δικάζει ,να αθωώνει, να απ-ενοχοποιεί, εν πάση περιπτώσει να αποφασίζει για το ορθό σύμφωνα με τη δική του γνώμη. Δε λένε όμως, κάτι πολύ βασικό, «ανατρεπτικό» καλύτερα, πως αυτή η «ΓΝΩΜΗ-ΑΠΟΨΗ» είναι από πριν διαμορφωμένη στα κομματικά «χαλκεία» ή παρέχεται «επί πληρωμή» και άλλα ανταλλάγματα στις εκπομπές των διάφορων… «ΑΝΑΤΡΟΠΩΝ». Και στην πρώτη περίπτωση ,η «χάλκευση» εξυπηρετεί το συμφέρον του κόμματος (όπως το εννοεί και το διαμορφώνει) η ηγετική ομάδα του και το οποίο, όπως είπαμε, προέχει και υπερτερεί ακόμα και του «εθνικού». Στη δεύτερη , η βιομηχανία της «ενημέρωσης», καθορίζει το «προϊόν-ΑΠΟΨΗ»,που θα πουλήσει με βάση το κέρδος, που εκείνο θα της αποφέρει. Δεν είναι επομένως περίεργο γιατί στα σημερινά «δρώμενα», παριστάμεθα μάρτυρες του παράλογου φαινομένου ο Σαμαράς, ο Τσίπρας , η Παπαρήγα , οι «Αγανακτισμένοι, να διαφωνούν μεταξύ τους στα περισσότερα από τα …«άλλα» και ο ένας να αντιμάχεται με λύσσα τον άλλον, αλλά για το «Μεσοπρόθεσμο»,όμως, να διαμορφώνουν μια κοινή στάση και να το πολεμούν σε αγαστή συνεργασία. Αφού το κομματικό-παραταξιακό τους συμφέρον ,όπως το αντιλαμβάνονται εκείνοι, συμπίπτει εν προκειμένω , η αντίδραση είναι κοινή. Επ΄αυτού δεν έχουν να «χωρίσουν» τίποτα .(Να έχουμε πάντα στην «άκρη του μυαλού» μας, πως αυτά τα «πολιτικά» μορφώματα, που ονοματίσαμε, είναι εντελώς πολιτικά ασυνείδητα, αφού έχουν υποστεί έναν καταλυτικό «αβδηριτισμό» ,μια ανήκουστη «αφασία», σε σημείο, που, ενώ με όσα λένε και πράττουν ΜΟΝΟ για το κομματικό συμφέρον τους νοιάζονται, παρουσιάζονται ως να …κόπτονται αποκλειστικά για το «εθνικό»). Τον ίδιο αβδηριτισμό ή το σύνδρομο της «αυτο-απενοχοποίησης» έχει υποστεί και η νεοεμφανισθείσα «τάξη»-«συνομοταξία των «Αγανακτισμένων», οι οποίοι , διατελούντες σε σύγχυση φρενών και σε …τριχασμό προσωπικότητας, υποδύονται με τις συμπεριφορές τους διάφορους ρόλους, προεξάρχοντος εκείνον του «Πιλάτου». Οι ίδιοι, διατείνονται, καμιά ευθύνη δεν έχουν για το κατάντημα της χώρας. Οι πολιτικοί-κομματικοί και, εν πάση περιπτώσει, οι «άλλοι», τα φταίνε όλα. Σαν να μην ήταν, όπως λέγαμε, οι πατεράδες τους εκείνοι (ή ίδιοι νεότεροι), που «μαζί τα τρώγανε τα λεφτά» του …Τσοβόλα στον πελατειακό –κομματικό «τζόγο». Λες και δεν έτρεχαν αυτοί «προχτές» στα γραφεία των κομματαρχών, απαιτώντας (εκλιπαρώντας) μια θεσούλα στο δημόσιο, μια επιδότηση, ένα δάνειο. Τώρα, που «γύρισε ο κόσμος ανάποδα» και μια και δεν έχουν αυτοί, ως ά(ε)νεργοι πια , να χάσουν τίποτα…αγωνίζονται για να μην περάσει το «Μεσοπρόθεσμο», όχι από πολιτική, συνειδητή επιλογή, αλλά ως ευκαιριακό μέσο εκτόνωσης και εκδίκησης. Οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι, οι επιχειρηματίες που άντεξαν και το «Μεσοπρόθεσμο» φαίνεται να τους βολεύει (τουλάχιστον προς το παρόν ), όσοι «κουτσά-στραβά» την «παλεύουν» την κρίση, ξαφνικά έγιναν εχθροί και «ταξικοί αντίπαλοι(!) . «Να τους πάρουν κι αυτούς μαζί τους»,λοιπόν, αφού οι εξεγερμένοι -Αγανακτισμένοι,ως άλλοι «κολασμένοι της γης, δεν έχουν να χάσουν ,παρά μόνο τις αλυσίδες τους»(!) ΄Οσο για τη βιομηχανία «ενημέρωσης» τώρα, το κάθε επιμέρους «μαγαζί» καθορίζει τη στάση του και διάκειται θετικά ή αρνητικά απέναντι στην «επιλογή» Παπανδρέου ,αλλά και στο όποιο κυβερνητικό έργο με βάση το δικό του συμφέρον. Οι Κουρήδες, ο Μπόμπολας, οι Τεγόπουλοι, ο ΔΟΛ, ο Τράγκας , ο Χατζηνικολάου βρίζουν ή όχι, επικροτούν ή διαφωνούν, καταδικάζουν ή αθωώνουν τον πρωθυπουργό και την κυβέρνησή του , ανάλογα με: 1. Το «είδος» των πελατών, που τους προτιμά και εμπιστεύονται τη δημοσιογραφική τους κρίση 2. Τις…εξυπηρετήσεις, που έτυχαν από το κυβερνών κόμμα παλιότερα. Αν ο πελάτης δε θέλει για τους δικούς του λόγους ούτε ζωγραφιστό τον Παπανδρέου, αν τον θέλει και δεν τον θέλει, αν είναι «ορκισμένος» οπαδός ή αντίπαλος του κόμματος , το έντυπο ,το κανάλι, το ράδιο προσαρμόζεται και ανάλογα μεταμορφώνεται σε πολέμιο ή υποστηρικτή του έργου της κυβέρνησης, σε «χλιαρό» παρατηρητή, σε κριτικό της …φιλοσοφίας «μια στο καρφί και μια στο πέταλο». Ακολουθεί, ως επιχείρηση, ακριβώς το νόμο της «αγοράς και ζήτησης»: «Προέχει το δίκιο του πελάτη». Αλλά, δεν είναι μόνο αυτό. Υπάρχουν και τα άλλα, μη ορατά από τους πολλούς, κριτήρια, που καθορίζουν τη συμπεριφορά του. Αν δεν χορήγησαν στον καναλάρχη-ιδιοκτήτη τα δάνεια που ζήτησε, ούτε του διέγραψαν οφειλές του στο …ΙΚΑ, αν πήρε ή όχι εργολαβίες, επιχορηγήσεις, διαφημίσεις, αν θα ήταν πιο επικερδές για την «επιχείρηση» να ασκεί την εξουσία «αυτό» το κόμμα και όχι το «άλλο», τέτοια και συναφή, καθορίζουν αποφασιστικά τη στάση που θα ακολουθήσουν οι «βαρόνοι του τύπου» απέναντι στις επιλογές του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης (σήμερα και παλιότερα). Με τέτοια κριτήρια διαμορφώνουν ΑΠΟΨΗ επί παντός θέματος και όχι μόνο περί του «Μεσοπρόθεσμου» οι ΄Ελληνες ιδιοκτήτες των λεγόμενων ΜΜΕ και τέτοιο δημοσιογραφικό πληροφορικό-ιστορικό υλικό έχουν σκοπό να παραδώσουν στον περίφημο…ιστορικό του μέλλοντος οι «γκουρού» της σημερινής βιομηχανίας «ενημέρωσης» και οι υπάλληλοί της. Κι εκείνος φυσικά είναι σίγουρο πως θα… αγανακτήσει ,γιατί δε θα βρίσκει ούτε άκρη ούτε απάντηση στο αμείλικτο ιστορικό ερώτημα: Ποιος τελικά είχε τότε δίκιο; Ο Γιώργος Παπανδρέου που ως νεοεκλεγείς τότε πρωθυπουργός επέλεξε τη «λύσης της υποταγής στις επιταγές των δανειστών και όχι της σύγκρουσης μαζί τους; Η κυβέρνηση, η οποία συνεπής στην επιλογή εκείνη, ψήφισε το «Μεσοπρόθεσμο» ή οι άλλοι που το ξόρκιζαν; Ποιος ευθύνεται και ποιος όχι για κακούς-επιζήμιους χειρισμούς σε εκείνες τις δύσκολες στιγμές και υπό εκείνα τα δεδομένα και τις συγκυρίες; Βέβαια, χρόνια μετά, θα έχουν ξεκαθαρίσει τα πράγματα, θα έχει διαμορφωθεί η εικόνα. Η χώρα θα έχει πορευτεί το δρόμο της («Γολγοθά» ή όχι). Μόνο που τα κοινωνικά, οικονομικά και λοιπά δεδομένα εκείνης της εποχής του μέλλοντος και οι συνιστώσες του ιστορικού της γίγνεσθαι (πολύ αργότερα από σήμερα) δε θα είναι αποκλειστικά απόρροια των επιλογών εκείνων που αποφασίζουν ΣΗΜΕΡΑ, αλλά ένα σύνολο πολλών παραγόντων, αστάθμητων και μη, που θα διαμορφώνονται στην πορεία και θα ερμηνεύουν σχετικά, καθόλου ή ελάχιστα τη σημερινή επιζήμια ή επικερδή συμπεριφορά των πρωταγωνιστών των σημερινών «δρώμενων»,δικαιώνοντας ή απαξιώνοντας τους τωρινούς χειρισμούς των υπεύθυνων. Είναι γνωστά όλα αυτά στους ιστορικούς, ακόμα και στους καθεστωτικούς. Να επιστρατεύσουμε ένα ενδεικτικό παράδειγμα : Για σχεδόν έναν αιώνα μετά τα γεγονότα που οδήγησαν στην αποτυχημένη-καταστροφική για τη χώρα εκστρατεία στη Μ.Ασία, δεν μπορέσαμε, ως ιστορικοί, ούτε να συμφωνήσουμε ούτε να αποφασίσουμε οριστικά για το ποιος τελικά έχει τη μερίδα του λέοντος στην ευθύνη για εκείνες τις αποφάσεις-ενέργειες ,που οδήγησαν σε «εθνική» τραγωδία και να αποδοθούν αντικειμενικές ευθύνες για την καταστροφή. Αντίθετα, γελοιοποιήθηκε κάθε έννοια ιστορικής αντικειμενικότητας και παραβιάστηκαν κατάφωρα το δικαίωμα και η αυτονομία της Ιστορίας να αποφασίζει για το παρελθόν, αφού λίγο καιρό πριν, ανέλαβε ο…΄Αρειος Πάγος (ω, Κλειώ!) να στήσει ξανά δικαστήριο και να…δικάσει άλλη μια φορά τους καταδικασμένους από στρατοδικείο σε θάνατο έξη πρωταγωνιστές εκείνης της συμφοράς !! Για όλους αυτούς τους λόγους υποστηρίζουμε πως η πραγματική Ιστορία (συγγραφή, κρίση κλπ) δεν πορεύεται ερήμην των ιστορικών δρώμενων ,αλλά προχωρούν αντάμα, «χέρι –χέρι». Και η «Ιστορική Δημοσιογραφία», σε αντίθεση με τη «Δημοσιογραφική Ιστορία», όπως αναλύουμε στα αντίστοιχα μαθήματα ,είναι εκείνη που προσφέρει ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ το πραγματικό-αυθεντικό υλικό της Ιστορίας (σε ακατέργαστη μορφή μερικές φορές) στο ΣΥΓΧΡΟΝΟ με τα γεγονότα, αλλά και στον κατοπινό ιστορικό, να «ιστορεί». Αυτό το «ιστορείν» είναι (στα μέτρα του ανθρωπίνως εφικτού, αφού και ο ιστορικός είναι «άνθρωπος») πιο κοντά στην πραγματικότητα, μπορεί και η ίδια η αλήθεια, και πάντως είναι η καλύτερη εγγύηση διάσωσης του ιστορικού υλικού στις γενιές που έρχονται, για να μελετούν τον παρελθόν και να σωφρονίζονται από τα διδάγματά του, όταν αποφασίζουν για το παρόν η το μέλλον τους. Να, γιατί κι εμείς με την ιδιότητα του ιστορικού «γράφουμε» ΣΗΜΕΡΑ τη Σύγχρονη-Βιωματική Ιστορία μας. ΣΗΜΕΡΑ καταλογίζουμε ευθύνες. ΣΗΜΕΡΑ δικάζουμε ή αθωώνουμε. Μετά απ΄ αυτή την αναγκαία (φαινομενικά εξωθεματική) παρένθεση, επανακάμπτουμε στην κύρια ανάλυση μας. Το ερώτημα, λοιπόν, ήταν: Σωστά επέλεξε ο πρωθυπουργός, όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας, να συμμορφωθεί με τη διεθνή «νομιμότητα», να συνεχίζει, δηλαδή, η χώρα να τηρεί τις ανειλημμένες δανειακές υποχρεώσεις που έχει ως μέλος της παγκόσμιας κοινότητας (αυτής της νομιμότητας που έχει επικρατήσει ή επιβληθεί); Και ήταν αναγκαία και ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ αυτή η συμμόρφωση; Η απάντηση είναι μονολεκτική: ΟΧΙ. Δεν ήταν ιστορικά σωστή η απόφαση, δεν ήταν εκείνη η επιλογή η πρέπουσα, η επιβεβλημένη από την εμπειρική ικανότητα της επιστήμης της Ιστορίας να κρίνει.(Μιλάμε πάντα για την «ημέρα» που ο Γιώργος Παπανδρέου ανέλαβε πρωθυπουργός της χώρας). Πιο αναλυτικά: ΄Ανθρωπος «χαμηλών τόνων» ο πρωθυπουργός, χωρίς αυτό που λένε με στόφα «χαρισματικού ηγέτη» (τέτοιος στην πραγματικότητα αρχηγός είναι ο «δημαγωγός»), «Ευρωπαίος» πολιτικός ,εργατικός, αποφασιστικός και με καλά τα ανακλαστικά του για την εποχή μας , εν τούτοις, δεν κατάφερε να απεγκλωβιστεί από τη χρόνια και παγιωμένη στα ελληνικά κόμματα αντίληψη -ασθένεια περί κομματικού συμφέροντος και «πολιτικού κόστους», όπως ακριβώς και οι προκάτοχοί του πρωθυπουργοί και έχασε την ευκαιρία, ΜΟΝΑΔΙΚΗ τότε (23-4-2010) να κάνει μια «αναίμακτη επανάσταση». Πολύ πιο πριν (Νοέμβριος 2008) από την εποχή, που ο πρωθυπουργός είχε αναλάβει την εξουσία και αποφάσιζε τη γραμμή που θα ακολουθούσε, εμείς από τις σελίδες του HOMO-NATURALIS.GR, είχαμε επισημάνει την επερχόμενη κρίση, καταδικάζαμε σε όλους τους τόνους το έγκλημα που διέπραττε η βιομηχανία των λεγόμενων ΜΜΕ να αποκρύβει την ενημέρωση για τη «χιονοστιβάδα» που πλησίαζε και να «παίζει την καυτή επικαιρότητα» (συνήθη για την ελληνική «πολιτική» πραγματικότητα σκάνδαλα) και καλούσαμε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να ζητήσει εθνική –εξωκοινοβουλευτική κυβέρνηση, για να προφτάσει-χειριστεί πιο ανώδυνα τη σοβούσα κρίση, πριν λάβει τις διαστάσεις που έλαβε. ΟΛΟΙ κώφευαν, γιατί αυτό βόλευε το προσωπικό τους συμφέρον εκείνη την εποχή . Λίγο μετά και αφού συνέχιζαν την ίδια τακτική, καταγγείλαμε και τους «βαρόνους τη ενημέρωσης» και ειδικά τον Κάρολο Παπούλια, ως ενόχους «εσχάτης προδοσίας». Αργότερα, τις ημέρες που ξέσπασε πια η κρίση, δημοσιεύσαμε τη δική μας ιστορική αντίληψη περί της πορείας που έπρεπε να ακολουθήσει η χώρα . Η επιλογή της συγκεκριμένης πορείας ήταν καρπός των ιστορικών συμπερασμάτων που προέρχονται από τη μελέτη αντίστοιχων εποχών και επιλογών στην ελληνική και την παγκόσμια ιστορία. Προτείναμε, λοιπόν τότε: 1. Να διαμηνύσει ο πρωθυπουργός με λόγο πειστικό και ειλικρινή στους ΄Ελληνες την ιστορική ανάγκη να πάψει πια η χώρα να σηκώνει το «σταυρό» που τις φόρτωσαν, όχι αποκλειστικά και μόνο κάποιοι «άλλοι», αλλά και ο ΙΔΙΟΣ Ο ΛΑΟΣ της με την «ιδιότροπη» συμπεριφορά του (ελαττώματα της φυλής) και ειδικά με την πελατειακή και αρρωστημένη διαπλοκή του με τα κόμματα ,ιδιαίτερα με εκείνα της εξουσίας. Να τους επισημάνει σε όλους τους τόνους πως με οποιοδήποτε κόστος, είτε το θέλουν είτε όχι ,ήρθε η ώρα να αλλάξουν εντελώς νοοτροπία και το κράτος να ακολουθήσει τον τρόπο λειτουργίας των σύγχρονων ,πολιτισμένων κρατών. Να τους ανακοινώσει- προειδοποιήσει πως η χώρα με την επιλογή της κυβέρνησης διαλέγει να βαδίσει ένα διαφορετικό δρόμο από εκείνον που περπατούσε μέχρι σήμερα ,ένα δύσβατο δρόμο, με συνέπειες σοβαρές και τραγικές για τις τωρινές γενιές των Ελλήνων, ο οποίος όμως είναι ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ, για να βγει διαχρονικά η χώρα από την κρίση (όχι μόνο την οικονομική). Να τους ενθαρρύνει επίσης με την υπόσχεση πως η δύσκολη αυτή πορεία, θα είναι σύντομη και το «φτάσιμο» θα δώσει «καρπούς» για ΟΛΟΥΣ και το σημαντικότερο με ΔΙΑΡΚΕΙΑ. (μόνιμους) .2. Να σχηματίσει εξωκοινοβουλευτική κυβέρνηση από φερέγγυα και αναγνωρισμένου, ουσιαστικού (όχι «τεχνητού»-φαινομενικού) κύρους πρόσωπα. 3. Να δρομολογήσει την έξοδο από την ΟΝΕ και την επιστροφή στη δραχμή με υποτίμησή της έως και 40-45% .4. Να ζητήσει την άμεση και ουσιαστική συμπαράσταση όλων των κρατών, ειδικά της Ε.Ε, ενημερώνοντας τους δανειστές πως η χώρα θα εκπληρώσει τις νόμιμες υποχρεώσεις της προς εκείνους, αν παράλληλα και εκείνοι της χορηγήσουν μια περίοδο «χάριτος», έως ότου η ορθοποδήσει από την οικονομική κρίση. Αλλιώς, σε όσους αρνούνται να παράσχουν τέτοια διευκόλυνση ,οι υποχρεώσεις των οφειλών της προς εκείνους θα διαγράφονται 100%. 5. Να δρομολογηθούν άμεσες προσφυγές στα Δικαστήρια (διεθνές, ευρωπαϊκό, ελληνικά) και να ζητήσει η κυβέρνηση αποζημιώσεις από τους «οίκους αξιολόγησης» και τους επενδυτές εκείνους, που δημιούργησαν «τεχνητή κρίση» με απώτερο στόχο το το κογλυφικό κέρδος. Να αρνηθεί επίσης η κυβέρνηση να καταβάλει οφειλές ,προϊόντα τοκογλυφίας από την ημέρα που οργανωμένα παρατηρήθηκαν οι πρώτες οικονομικές (και όχι μόνο) επιθέσεις εναντίον της χώρας 6. Να ακολουθήσει άμεση παύση κάθε στρατιωτικής δαπάνης , «επίθεση φιλίας» στην Τουρκία και κήρυξη της χώρας σε κατάσταση ανάγκης και ΟΥΔΕΤΕΡΟΤΗΤΑΣ με ταυτόχρονο αίτημα στη «γείτονα», όση περίοδο η χώρα προσπαθεί να ανακάμψει από την κρίση, να αποφεύγεται κάθε είδους πρόκληση . Παράλληλα ,να ακολουθήσει άμεση προσφυγή στο διεθνές δικαστήριο για διευθέτηση των διαφορών και των εκκρεμοτήτων των δύο χωρών με δέσμευση τήρησης των αποφάσεων εκείνων .7. Να εμποδιστεί με κάθε τρόπο η εκροή χρήματος εκτός της χώρας και να απαιτηθεί από τις κυβερνήσεις των χωρών που έχουν ως βασικό τους έσοδο την εκμετάλλευση του «μαύρου» χρήματος μέσω των τραπεζών τους, ειδικά της Ελβετίας, να χορηγήσουν τις λίστες με τα ονόματα των Ελλήνων πελατών τους για ποσά πάνω από 200.000 ευρώ. Να ερευνηθεί εξονυχιστικά η προέλευση αυτή των χρημάτων με ταυτόχρονη δήμευση του «μαύρου» χρήματος και άσκηση δίωξης κατά των κατόχων του. Με τη χώρα που δε θα παρέδιδε τις λίστες με τα ονόματα, να διακόπτονται οι διπλωματικές σχέσεις , να ακολουθήσει άμεση προσφυγή σε ιθαγενή και αλλοδαπά δικαστήρια, αφού τέτοια άρνηση είναι εμφανώς παράνομη και να επιβληθεί επίσημο μποϋκοτάζ στα προϊόντα της. 8. Να επιβληθεί «εφάπαξ εισφορά» , ανάλογη των εισοδημάτων τους, σε εκείνους που διαθέτουν οποιαδήποτε κινητή ή ακίνητη περιουσία, μεγαλύτερη από 500.000 ευρώ. Τα ποσά, που θα εισπραχθούν να προσφέρονται για την προσωρινή ανακούφιση εκείνων, που θα έχουν πληγεί άμεσα και εξοντωτικά από την νέα οικονομική πραγματικότητα. 9. Να προχωρήσει η ουσιαστική και σε μεγάλη έκταση εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου της χώρας (πρωτίστως πετρέλαια, χρυσός) ,να στηριχτεί αποφασιστικά η εξαγωγή «εθνικών προϊόντων» και φυσικά να αξιοποιηθεί στο «μάξιμουμ» ο τουρισμός, η «ατμομηχανή» (αυτή τη στιγμή) της ελληνικής οικονομίας («μάρμαρα»,ήλιος ,θάλασσα). 10. Να συσταθεί επιτροπή διερεύνησης ευθυνών για ΟΛΑ τα πρόσωπα (πολιτικά και μη), τα οποία με τις ενέργειές τους συνετέλεσαν τα τελευταία χρόνια στην, πέρα από την «κόκκινη γραμμή», διόγκωση του «εθνικού χρέους» και η προσαγωγή τους σε ειδικό δικαστήριο. Αυτή την επιλογή και αυτές τις αποφασιστικές προτεραιότητες προτείναμε στην κυβέρνηση να ακολουθήσει τότε. Συνοπτικά, ζητούσαμε την αποκοπή της χώρας από το «κακό» παρελθόν της και την υιοθέτηση της σταθερής απόφασής της να ξεκόψει εντελώς από τη μέχρι σήμερα πάγια τακτική της, να δανείζεται δηλαδή, για να «επιβιώνει»-ξεχρεώνει τα παλιά και νέα της χρέη και να στηριχτεί πια σε πραγματικούς πυλώνες «ανάπτυξης». Τα άμεσα απότοκα μιας τέτοιας «επανάστασης», ίσως θα ήταν πρωτόγνωρα και οδυνηρά για τη χώρα. Στην Ιστορία, όμως, ΠΟΤΕ δε μπορούμε να αποφασίζουμε για μια κατάσταση ερήμην των «γεγονότων». Δεν μπορούμε, δηλαδή, να «υποθέτουμε» πως αν δεν ήταν «έτσι», θα ήταν «αλλιώς». Η Ιστορία «βλέπει» γεγονότα και κρίνει μόνο, αν αυτά συνέβησαν. Αν δε συνέβησαν, δεν έχει λόγο να αποφανθεί για μη υπαρκτά γεγονότα, πολύ περισσότερο να προβλέπει αποτελέσματα ανύπαρκτων . Για να βοηθήσουμε πρακτικά την αφομοίωση αυτής της άποψης θα επικαλεστούμε ένα παράδειγμα: Πολλοί αναρωτιούνται: Τι θα είχε συμβεί, αν ο Αλέξανδρος ο Μακεδών δεν είχε πεθάνει τόσο νέος και είχε καταφέρει να ιδρύσει ένα παγκόσμιο για την εποχή του, απέραντο κράτος; Σε τέτοιο ερώτημα ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να απαντήσει η Ιστορία και όσοι το επιχειρούν ή δεν είναι ιστορικοί ή είναι καθεστωτικοί-εξαρτημένοι και εξυπηρετούν σκοπιμότητες, όταν το επιχειρούν. Για την πραγματική Ιστορία λοιπόν, είναι ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟ να απαντάει και να αποφασίζει για το πώς θα ήταν ο κόσμος (τότε και αργότερα) από τη δράση ενός ζώντος μέχρι τα 80 του Αλέξανδρου. Αφού ο Αλέξανδρος ο Μακεδών πέθανε σε εκείνη την ηλικία που πέθανε και παρήγαγε το συγκεκριμένο έργο μέχρι την ώρα του θανάτου του, ο ιστορικός αναλαμβάνει να κρίνει το υπαρκτό έργο και όχι το φανταστικό. Τέτοια αρμοδιότητα έχει το (ιστορικό) μυθιστόρημα και στη χειρότερη περίπτωση είναι ,όπως είπαμε, επικερδής και προσφιλής ενασχόληση των καθεστωτικών ιστορικών. Για το τι θα συνέβαινε, επομένως, πραγματικά ,αν η νέα (τότε) κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου αποφάσιζε να αλλάξει ρότα στο «καράβι» 360 μοιρών, να κηρύξει πτώχευση, δηλαδή, η χώρα, δεν είμαστε αρμόδιοι να απαντήσουμε. Καταγράφουμε μόνο, χωρίς παράθεση κριτικής, τα σοβαρότερα αποτελέσματα, που μέλη της κυβέρνησης και γενικότερα του λεγόμενου «πολιτικού κόσμου» της χώρας ,αλλά και των «απλών» πολιτών, υποστηρίζουν πως θα προέκυπταν: 1. Ορυμαγδός επιθέσεων από παντού. «Εχθροί και φίλοι» θα έπεφταν να κομματιάσουν την κυβέρνηση. Ο Γιώργος Παπανδρέου θα είχε «επικηρυχθεί», θα είχε γίνει το «μαύρο» πρόβατο της ευρωπαϊκής (ίσως και της παγκόσμιας) πολιτικής σκηνής. Οι περισσότερες κυβερνήσεις και όχι μόνο οι ευρωπαϊκές ,θα τον κατηγορούσαν σχεδόν ως εγκληματία πολέμου, γιατί παρέβη τη διεθνή «νομιμότητα» και η παγκόσμια βιομηχανία της «ενημέρωσης» θα απαιτούσε την «κεφαλήν του επί πίνακι». Η συμπεριφορά των μεγάλων «Μέσων ενημέρωσης» απέναντι στην Αργεντινή, θα έμοιαζε με ένα απλό χαστούκι συγκρινόμενη με την ολομέτωπη επίθεση εναντίον της Ελλάδας. Το πρώτο πλήγμα θα δεχόταν ο τουρισμός με προειδοποιήσεις και ταξιδιωτικές οδηγίες να μην επισκέπτονται τη χώρα. Οι «δανειστές» με πρώτες τις γερμανικές τράπεζες και τη Μέρκελ να κανοναρχεί, θα ζητούσαν την αποπομπή της Ελλάδας από την Ε.Ε και θα ζητούσαν την επιβολή αυστηρών κυρώσεων, οικονομικών κατά κύριο λόγο. Φυσικά, θα είχε διακοπεί κάθε είδους επιδότηση ,βοήθεια και δανεισμού από όλες τις κυβερνήσεις, ακόμα και απ΄ αυτές που θα είχαν όφελος να προσεγγίσουν τη χώρα, ως νέοι δανειστές, όπως π.χ η Κίνα. 2. Η πρώτη και ουσιαστική “πράξη” της πτώχευσης ενός κράτους είναι η «στάση πληρωμών» αρχικά στις εξοφλήσεις των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας και στη συνέχεια δραστικές περικοπές μέχρι και 70-8% μισθών και συντάξεων και σε ορισμένες περιπτώσεις αδυναμία καταβολής τους για τους πρώτους μήνες ή κλιμακωτή καταβολή. Αυτό σημαίνει υπολειτουργία του κράτους και των υπηρεσιών του και σε ορισμένες περιπτώσεις παντελής παύση. Φυσικά οι τράπεζες θα σταματούσαν τη λειτουργία τους, τα ποσά των καταθετών θα είχαν δεσμευτεί και το εμπόριο και οι άλλες επιχειρηματικές δραστηριότητες θα είχαν καταρρεύσει. Οι μαζικές και ογκώδεις διαδηλώσεις θα ήταν καθημερινό φαινόμενο και τα περιστατικά σκληρής βίας και εγκληματικότητας θα είχαν εκτοξευθεί στα ύψη. 3. Με παρότρυνση της Ε.Ε και της αμερικανικής κυβέρνησης και με δέλεαρ την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.,Ε, τις εξαγγελίες του πρωθυπουργού περί πτώχευσης θα ακολουθούσε ομοβροντία προκλητικών ενεργειών της ΄Αγκυρας ή ακόμα και επιχείρηση κατάληψης αμφισβητούμενων περιοχών στο Αιγαίο(«μαύρες ζώνες»). Αυτά, υποστηρίζουν πως θα συνέβαιναν ,ως οι χειρότερες παρενέργειες, που θα ακολουθούσαν την απόφαση του πρωθυπουργού τότε να αναμετρηθεί με το «γίγαντα», που λέγεται παγκόσμια οικονομία της αγοράς. Ξεκαθαρίσαμε, όμως, πως δεν είναι δουλειά της Ιστορίας να καταπιάνεται με υποθετικούς υπολογισμούς και προβλέψεις. Μπορεί να συνέβαιναν όλα αυτά τα δραματικά, ίσως και ακόμα χειρότερα, μπορεί όμως και όχι. Αυτό δε θα το μάθουμε ποτέ. Εκείνα που γνωρίζουμε και μπορούμε να κρίνουμε είναι όσα συμβαίνουν αυτή τη ώρα μπροστά στα μάτια μας, ως απότοκα της «άλλης» επιλογής του πρωθυπουργού και όχι “εκείνης”, που αναλύσαμε παραπάνω. Συγκεκριμένα: Η χώρα πέρασε όντως τις «Συμπληγάδες»,αλλά λαβωμένη όχι μόνο στην «ουρά». Η ζημιά είναι μεγαλύτερη από εκείνη που υπολόγιζαν στην κυβέρνηση. Φυσικά, δεν έχει την έκταση που θέλουν να λένε πως έχει για τους ευνόητους λόγους τα γαντζωμένα στις συμπεριφορές του παρελθόντος ελληνικά κόμματα, ούτε οι κασσανδρισμοί εκείνων που εκπροσωπούν τους « «Αγανακτισμένους-Σπιθίτες» και η αντιπολιτευόμενη την κυβέρνηση ελληνική βιομηχανία «ενημέρωσης». Μέχρι τώρα, τα θετικά αποτελέσματα που έχουν προκύψει από τη βασική επιλογή της κυβέρνησης να επιλέξει συμβιβασμό και όχι ρήξη με την «Αγορά» είναι τα ακόλουθα: 1.Ο κλυδωνισμός και τα ρήγματα από την πρόσκρουση του «σκάφους» στην «ξέρα»,που προσέκρουσε (και δεν ήταν μόνο οικονομική), κρίνονται ως ισχυρά, βαθειά και κάποια πολύ επικίνδυνα . Για να συγκεκριμενοποιήσουμε τα πράγματα , οι επιπτώσεις της κρίσης έπληξαν ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, αλλά όχι το μεγαλύτερο. Κι αυτό γιατί η ευκολία που η κυβέρνηση πέτυχε να εκταμιεύσει τις δόσεις από τα δάνεια και τη βοήθεια, σε συνδυασμό με το δισταγμό της να βάλει το «μαχαίρι στο κόκαλο», εφαρμόζοντας εδώ και τώρα οδυνηρά «αντιλαϊκά» μέτρα (κάτι που θα αναγκαστεί να κάνει σύντομα), απεσόβησαν τα χειρότερα και έδωσαν τη δυνατότητα στην κυβέρνηση να διαχειριστεί την κρίση χωρίς μεγάλες απώλειες για εκείνη και το επακόλουθο σ΄ αυτές τις περιπτώσεις «πολιτικό» κόστος. Η κρίση ,βέβαια, έπληξε τους «πάντες»,αλλά κυρίως έγινε οδυνηρή για τα μέλη ορισμένων πληθυσμιακών ομάδων. Συγκεκριμένα έχουν πληγεί: Αυτοί που είχαν παλιότερα εύκολη πρόσβαση στο χρήμα των δανείων από τις τράπεζες και εκείνοι που αποπληρώνουν δόσεις μεγάλων δανείων. ΄Οσοι «ροκάνιζαν» παράνομα ή ημιπαράνομα τις επιδοτήσεις των ευρωπαϊκών κονδυλίων κι αυτοί που έτρωγαν ευκαιριακό «ψωμί» από τα ρουσφετολογικά αλισβερίσια οπαδών-κομμάτων. Η «αγορά»,που στηριζόταν στο κέρδος καταναλωτικών προϊόντων, παντελώς ή ελάχιστα απαραίτητων για τις ανάγκες των αγοραστών .Από το κλείσιμο τέτοιων επιχειρήσεων έμειναν στο «δρόμο» πολλοί απασχολούμενοι ή δραστηριοποιούμενοι σ΄ αυτές. Τεχνίτες, τεχνικοί και εργάτες, ειδικά της οικοδομής, που λόγω αισθητής μείωσης στη ζήτηση εργασίας, έμειναν άνεργοι. Οι άεργοι, κυρίως νέοι, που σνομπάρουν τις δουλειές των «Αλβανών και των Πακιστανών» ή αρνούνται για λόγους …γοήτρου και οκνηρίας να συμβιβαστούν σε «υποδεέστερη» ή διαφορετική με την ειδικότητά τους εργασία (συνήθως επιβιώνουν εκμεταλλευόμενοι την ελληνική αντίληψη-πατέντα της οικογένειας για τα άεργα μέλη της). Οι οικονομικοί, μετανάστες όλων των κατηγοριών και ηλικιών. Αυτές οι πληθυσμιακές ομάδες, είναι και το κυρίαρχο συστατικό του λεγόμενου κινήματος των «Αγανακτισμένων».΄Ολοι αυτοί, που δεν πρέπει να υπερβαίνουν το 30% του «εκλογικού σώματος», δεν έχουν (με τις αυτονόητες εξαιρέσεις) καμιά ιδεολογική συνοχή, καμιά «αγωνιστική» περγαμηνή στο παρελθόν, δεν μπορούν να αρθρώσουν κατανοητό πολιτικό λόγο και οροθετούν την επανάσταση, τη διαδήλωση, τον αγώνα στο πλαίσιο της κατάκτησης «άρτου και θεάματος» ή «άρτου» μόνο. Μόλις «αποκατασταθούν» αυτά, λήγει και η «επαναστατική» τους φούρια. Γι΄αυτό και η «κατάληψη της πλατείας» έχει ημερομηνία λήξης, το σύντομο ή όχι της οποίας είναι στο χέρι της ίδιας της κυβέρνησης με τα μέτρα που θα προτείνει ή θα λάβει γι΄ αυτούς. Η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού εκλογικού σώματος, όμως, είναι μισθωτοί, συνταξιούχοι στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, επαγγελματίες ,επιχειρηματίες, αγρότες με αντικείμενα εργασιών και παραγωγή ή διακίνηση προϊόντων άμεσα συνδεδεμένων με την ικανοποίηση βασικών αναγκών του καταναλωτικού κοινού κ.λπ. ΄Ολοι αυτοί ούτε ήθελαν, ούτε θέλουν «επαναστατικές» επιλογές της κυβέρνησης και είναι ικανοποιημένοι , που η μείωση των αποδοχών τους ήταν η αναμενόμενη και δεν επεκτάθηκε ουσιαστικά πέραν του 15-20%. Γι΄αυτό και τάσσονται αναφανδόν κατά των ενεργειών των «Αγανακτισμένων» και όσοι απ΄ αυτούς δεν έχουν ισχυρούς δεσμούς με τα κόμματα ,πλην του κυβερνώντος, δε θα είχαν καμιά αντίρρηση να τα εγκαταλείψουν και να προσχωρήσουν οι περισσότεροι στο «κόμμα» των «Αναποφάσιστων» και λιγότεροι στο κυβερνών. Ακόμα, όμως, είναι «παρατηρητές» σε αγωνία και περισυλλογή. ΄Αρα, …ελέω ,περισσότερο των «ομολόγων» των γερμανικών τραπεζών, που δεν έγιναν «κουρελόχαρτα» και των «Μέρκελ» και «Ντομινίκ», παρά των επιλογών της κυβέρνησης, δεν ήρθαν τελικά τα «πάνω-κάτω» στη χώρα. Και για να παραφράσουμε την οικεία στους ΄Ελληνες ορολογία των σεισμολόγων, ο «σεισμός» ήταν και ισχυρά αισθητός και σε ορισμένες «περιοχές» καταστροφικός, αλλά δεν «ισοπέδωσε» τα πάντα, Και ως φαίνεται, ούτε πρόκειται να υπάρχουν ισχυρότεροι «μετασεισμοί» από τον «κύριο» ,όπως καταγράφηκε, αν η κυβέρνηση ακολουθήσει την πορεία που θα περιγράψουμε στη συνέχεια. Τότε, γιατί, θα αναρωτηθεί κανείς, ισχυριζόμαστε πως ήταν λάθος η επιλογή «συμμόρφωση στην Αγορά» του πρωθυπουργού και καλύτερη η «επαναστατική» λύση; Από ιστορικής άποψης για πολλούς λόγους, άλλοι από τώρα σταθμητοί και άλλοι όχι ακόμα. Οι σπουδαιότεροι: 1. Το σύνολο του ελληνικού λαού δε διδάχτηκε το «μάθημα», που ήταν ζήτημα «ζωής και θανάτου» να εμπεδώσει και έχει σχέση με την αλλαγή της νοοτροπίας του. Συνεχίζει να διακατέχεται από τα ίδια «σύνδρομα»,τις ίδιες παθογόνες συμπεριφορές. Τα περίφημα «ελαττώματα της φυλής», με κορυφαίο εκείνο των πελατειακών σχέσεων και διαπλοκών με τα κόμματα εξουσίας, συνεχίζουν να υφίστανται και να ταλαιπωρούν τον ίδιο και τη χώρα ως κράτος, όπως και παλιά. Η έλλειψη πολιτικής παιδείας, η οριστική ανατροπή-αποδόμηση του φαύλου κομματικού σκηνικού, η συνειδητοποίηση της έννοιας του Πολίτη και η εμπέδωση των χαρακτηριστικών του ,ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός της χώρας, για να επισημάνουμε τα σπουδαιότερα, παραμένουν ακόμα ζητούμενα. 2. Η διαχείριση της οικονομικής κρίσης με τον τρόπο που έγινε από κυβέρνηση και κόμματα της αντιπολίτευσης, επέτεινε την «ιδεολογική» σύγχυση του πληθυσμού και επαναδραστηριοποίησε ξεχασμένα σύνδρομα της «φυλής», όπως εκείνα της «κατοχής» και της «μετακατοχικής» εποχής. Ισχυροποίησε επίσης αντί να αμβλύνει τη στρεβλή ιστορική πεποίθηση πως ο ανάδελφος και περιούσιος ελληνικός λαός και το ΄Εθνος του «βάλλονται πανταχόθεν», πως εξυφαίνονται μυστικά σενάρια εξολόθρευσής του και σχεδιάζονται συνωμοτικές συμμαχίες επιθέσεων εναντίον του, πως για όλα ευθύνεται ο «ξένος» δάκτυλος (παλιότερα οι Αμερικανοί και σήμερα οι Ευρωπαίοι με επικεφαλής τους Γερμανούς) . Όλα τούτα, όπως κυκλοφορούν και ανακυκλώνονται, υποβοηθούν τη σύνθεση και τη δραστηριοποίηση ετερόκλητων συμμαχιών οπαδών, με ψυχολογία «γηπέδου», που εκφράζονται και «αναγνωρίζονται» υπό τη σημαία του εθνικισμού, του αλόγιστου μίσους κατά των άλλων ,ειδικά των πολιτικών, αλλά και των «διαφορετικών» συμπατριωτών τους, της αποκήρυξης του «πολιτικού» συστήματος, του ποίου μέχρι χτες διετέλεσαν ισχυροί πυλώνες του , της συλλήβδην αποδόμησης κάθε αντεθνικού (στη δική τους εκδοχή του «εθνικού»). Τέτοιες είναι οι ευκαιριακές συνυπάρξεις και φανατικές «συνεργασίες» Σπίθα-Αγανακτισμένων-Χρυσής Αυγής»- «μπαχαλάκηδων». Και έτσι εξηγείται πώς μπορεί να συμπίπτει και να συναντάται σε κομβικά σημεία ο παραληρηματικός «λόγος» Θεοδωράκη-Καρατζαφέρη- Τσίπρα-Λαζόπουλου . 3.Να χτυπηθεί στη ρίζα του το «κακό». Δηλαδή: Να ελεγχθούν αποτελεσματικά οι αιτίες της ελληνικής κακοδαιμονίας, της κοινωνικής και οικονομικής ατροφίας. Ειδικά για το «παλαιόν των ημερών» μοντέλο της «εθνικής» οικονομίας, να διαπομπευθεί και «εξοριστεί» το από συστάσεως ελληνικού κράτους εθνικό «σπορ» του δανεισμού ,το οποίο άρχοντες και αρχόμενοι αναγόρευσαν σε «πανάκεια» για κάθε ε αρρώστημα. Επιτέλους, η οικονομική ανάπτυξη της χώρας να εδραστεί στα δικά της «πόδια», να βρίσκεται σε συνάρτηση με τις παραγωγικές δυνατότητες του τόπου και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της . Δεν έγιναν αυτά. Αντίθετα, έγιναν ακριβώς τα αντίθετα: Η κυβέρνηση συνέχισε να πορεύεται στην αδιέξοδο ατραπό του ιλιγγιώδους δανεισμό με ανεξέλεγκτα τώρα πια επιτόκια. Επισώρευε το ένα χρέος πάνω στο άλλο, που δε μετριέται, τουλάχιστον από τους «αμύητους», σε καταληπτούς αριθμούς και επιχειρείται να αποκρυβεί και εξωραϊστεί η τρομακτικότητά του πίσω από ακατάληπτες οικονομικές ορολογίες. Και να έλεγε κανείς πως δανειζόμασταν τέτοια ιλιγγιώδη ποσά, για να χρησιμοποιηθούν- απορροφηθούν στην πραγματική, αναπτυξιακή πορεία του τόπου , «κομμάτια να γίνει». Όμως , τα νέα δάνεια και η… βοήθεια με το «αζημίωτο», μόλις αρκούν για να πληρωθούν τα προηγούμενα δυσβάστακτα χρεολύσια, να στηριχτεί το αδηφάγο τραπεζικό σύστημα και να καταβληθούν οι μισθοί και οι συντάξεις. Ούτε λόγος περί απορρόφησης πόρων για την ανάπτυξη και τη διαγραφή της χώρας από τη λίστα των «τριτοκοσμικών» οικονομιών . Ο «φαύλος κύκλος» της συνεχούς εκταμίευσης δανεικού χρήματος με τα εξοντωτικά επιτόκια που άνοιξαν γενιές Ελλήνων πολιτικών και οπαδών, θεριεύει ,καταπίνει κάθε προσπάθεια ορθοπόδησης της χώρας και δε φαίνεται να κλείνει σε ορατό από σήμερα χρονικό σημείο. Το χειρότερο, όμως ( σε κλίμακα ηθικής), είναι τα άλλο: Το «βουνό» των χρεών που σωρεύεται στην πραγματικότητα με σύμφωνη (έστω και σιωπηλή ) γνώμη κυβέρνησης-αντιπολίτευσης και πλειοψηφίας του εκλογικού σώματος, μετακυλύεται στις πλάτες των μελλοντικών γενεών. Όπως γινόταν πάντα, δηλαδή, σε αυτόν τον τόπο. Μόνο, που αυτή τη φορά, τα «χρέη» θα έχουν το δυσβάστακτο βάρος και τη χρονική διάρκεια εκείνων που προέκυψαν ως συνέπεια «αποφράδων στιγμών του ΄Εθνους», όπως για παράδειγμα του άφρονος πολέμου του 1897( η τελειταία δόση του χρέους αποπληρώθηκε το 1998,εκατό,δηλαδή, χρόνια αργότερα. Φρίκη!). Η ορθότητα της επιλογής της «λύσης», που προέβλεπε κάθετη ρήξη με το σύστημα της οικονομίας της «Aγοράς» και την οποία δεν επέλεξε ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του τον Απρίλιο του 2010, δε θα αποτιμηθεί ποτέ ιστορικά, αφού δεν εφαρμόστηκε ούτε δοκιμάστηκε. Υποθέσεις επίσης δεν μπορούν να γίνουν. Μόνο από την εμπειρία της Ιστορίας μπορούμε να «καλυφθούμε», να επιστρατεύσουμε τους νόμους της («ίδιες αιτίες προκαλούν ίδια αποτελέσματα»), να μελετήσουμε-συγκρίνουμε «υπαρκτές» όμοιες ή παρόμοιες «περιπτώσεις», που καταγράφηκαν και «κρίθηκαν» πλέον ιστορικά, για να υποστηρίξουμε ότι: Υπό «κανονικές» συνθήκες (κάτι ανάλογο σχηματικά που δέχεται η Φυσική για να παραχθεί φυσικό αποτέλεσμα), χωρίς τις «νοθεύσεις» των αποτελεσμάτων που προκαλεί η παρουσία αστάθμητων παραγόντων (η «ανωτέρα βία») στην εξέλιξη των ιστορικών γεγονότων στη χρονική τους πορεία , η επιλογή εκείνης της «λύσης» και όχι της επιλεγμένης από τον πρωθυπουργό και την κυβέρνησή του, προκρίνεται από την Ιστορία ως η πλέον ΕΝΔΕΔΕΙΓΜΕΝΗ. Κι αυτό με την έννοια πως θα απέδιδε «καρπούς» άμεσους ,ότι τα αποτελέσματα που θα προέκυπταν θα είχαν ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΖΩΗΣ ,ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑ και ΜΟΝΙΜΟΤΗΤΑ. Αλλά, και η «κοινή» λογική το αντιλαμβάνεται αυτό εύκολα με την ακόλουθη εικόνα παρομοίωσης: ΄Εναν «επιθετικό» καρκίνο ούτε να τον αναχαιτίσεις μπορείς ,ούτε, πολύ περισσότερο, να τον θεραπεύσεις με «ασπιρίνες». Αν δεν χτυπηθεί στη ρίζα του, αν δεν «αναλάβει το νυστέρι» ,δηλαδή, να αποκόψει τον κακοήθη όγκο, να καθαρίσει το χώρο που αναπτύχθηκε – εξελίχθηκε και να συντριβεί τελικά με επιθέσεις σκληρής χημειοθεραπείας, σύντομα ο όγκος θα εξελιχτεί σε μεταστατικό και θα καταφάει ολόκληρο τον οργανισμό. Αυτονόητα, απλά, καταληπτά. Περισσότερα δεν μπορούμε ούτε να αναφέρουμε ούτε να αναλύσουμε για κάτι που, όπως είπαμε, δε συνέβη και δεν έδωσε αποτελέσματα για ιστορικό σχολιασμό και κρίση. Μόνο σε μια παρατήρηση θα επιμείνουμε: Αν η «λύση» που επέλεξε ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του με τη σύμφωνη γνώμη, αν όχι την υπόδειξη, των εταίρων μας, δεν τελεσφορήσει και δε αποδώσει τα αναμενόμενα αποτελέσματα, τότε η «άλλη» ,η «διαφορετική» λύση, που δεν επιλέχτηκε και που επιμένουμε να τη θεωρούμε (με ιστορικά δεδομένα) πως θα ήταν ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΕΡΗ ,θα γίνει το «σκοινί»,που θα κρεμαστούν ΟΛΟΙ: Ευρωπαϊκή ΄Ενωση, ελληνική κυβέρνηση-κόμματα, ελληνικός λαός. Αλλά, υπάρχει πιθανότητα να καρποφορήσει η επιλογή «υποταγή στη νομιμότητα της Αγοράς» του πρωθυπουργού και της κυβέρνησής του και να φέρει καρπούς; Η «συνταγή»,όπως αποδείχτηκε από την εμπειρία άλλων χωρών, που τη δοκίμασαν (π.χ Αργεντινή), είναι από μόνη της αποτυχημένη και επομένως η τύχη της προδιαγεγραμμένη; Τα «Μνημόνια - Μεσοπρόθεσμα», είναι ΜΟΝΟ βρόγχος στο λαιμό της ελληνικής οικονομίας, όπως αφορίζουν για καθαρά μικροκομματικούς λόγους τα κόμματα και οι λογής «Αγανακτισμένοι»; Σε καμιά περίπτωση, δε θα μπορούσε κανείς να προεξοφλήσει το αδιέξοδο στο δρόμο που ακολούθησε και πορεύεται η κυβέρνηση. Ούτε οι αποφάσεις που λαμβάνονται και τα μέτρα που εφαρμόζονται είναι «βραδυφλεγείς βόμβες», που θα εκραγούν σίγουρα μια μέρα, όπως κινδυνολογώντας ισχυρίζονται σε όλους τους τόνους εκείνοι, που έχουν ιδιοτελείς λόγους να το κάνουν. Στα ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΔΡΩΜΕΝΑ ανεβάσαμε κείμενο με τίτλο "ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ Η ΧΩΡΑ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΚΗΔΕΜΟΝΙΑ ΤΗΣ Ε.Ε",στο οποίο διαπραγματευόμαστε αναλυτικά τον τρόπο, που η χώρα θα μπορέσει έστω και υπό τις σημερινές συνθήκες όχι μόνο να ορθοποδήσει, αλλά και να βγει εντελώς από το τέλμα. Και είμαστε σίγουροι ότι αυτό θα συμβεί. Και η σιγουριά δεν απορρέει από κάποια κεκτημένη οπτιμιστική προδιάθεση ,αλλά από τα ίδια τα συμπεράσματα της Ιστορίας, που διδάσκει ότι: Λαοί και άτομα, που συνειδητοποιούν τα λάθη τους και δε μένουν μόνο στην αναγνώρισή τους, αλλά προχωρούν στο επόμενο βήμα που είναι η καταδίκη των σφαλμάτων, η αλλαγή πορείας και η επιλογή του ΟΡΘΟΥ για το μέλλον, δεν έχουν μόνο πιθανότητες, αλλά τη βεβαιότητα πως μπορούν να αντιμετωπίσουν κάθε «κρίση» και να βγουν απ΄αυτή πιο κερδισμένοι και πιο δυνατοί. ΄ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
|
