Εύβοια, Ψαχνά, καταμεσήμερο . Φτάνω στην έδρα του δήμου Διρφύων-Μεσσαπίων  αποκαμωμένος  από την πεζοπορία στα γύρω χωριά  Να κάτσω να πιω ένα ποτήρι  νερό εδώ,  να παραγγείλω ένα φρέντο καπουτσίνο. Από νωρίς το πρωί περπατάω. Με δροσούλα έφυγα  και  ζέστη δεν «έπιασε» μέχρι τις 11. Μετά, το «έτσουξε» ομολογουμένως. Ξεκίνησα  από τη Στενή, πέρασα Καθενούς, Πάλιουρα, έστριψα Μακρυκάπα και κατέληξα ΄Ατταλη.  Ωραία χωριά τα περισσότερα, χωμένα μέσα στη βλάστηση. Κάποτε θα ήταν Βλαχοχώρια ,τεράστια βοσκοτόπια που τα κατοίκησαν Σλαυβλάχοι από τα Βόρεια και την ΄Ηπειρο. Τα σπίτια μοντέρνα, περιποιημένα, κάποια πέτρινα και καλοχτισμένα.  Φαίνεται να το «φυσάνε» το παραδάκι οι ντόπιοι εδώ.

 Στην ΄Ατταλη, στο κέντρο του χωριού, ξαναβλέπω τη βυζαντινή εκκλησία της «Θεοτόκου». Κάποιοι τη λένε του 10 αι, «τρίκλητη βασιλική». (Νομίζω χρονολογείται πιο παλιά, δεν είναι της παρούσης να εξηγήσω το λόγο). Είχα να τη δω χρόνια. Θυμάμαι ένα καλοκαίρι, είχα τυχαία ξαναπεράσει απ΄αυτό το χωριό. Μου έκανε εντύπωση το όνομά του ,΄Ατταλη. Ελληνιστικών χρόνων. Με το που μπήκα στη μικρή πλατεία, πέφτω πάνω στο ναό-ερείπιο και 50 μέτρα πιο κάτω, ένας άλλος εντελώς ισοπεδωμένος ναός , του Αγίου Νικολάου. Η  «Θεοτόκος»  ένα υπέροχο σπάνιο βυζαντινό χτίσμα, που με πρώτη ματιά σε εκείνη την πρώτη μου επίσκεψη, το «ταυτοποίησα» κοντά στην πρωτοβυζαντινή περίοδο και λίγο μετά. Παθαίνω, βγάζω την κάμερα, παίρνω φωτογραφίες, μπαίνω μέσα, περιεργάζομαι το χώρο, ένα «χάλι μαύρο». Η πόρτα κομμάτια. Δάπεδο, τοίχοι κατεστραμμένα, μούχλα, μαυρίλα και των γονέων.,  Η σκεπή να κρέμεται, πατερά, δοκάρια σάπια , πέτρες, κεραμίδια, έτοιμα να πέσουν στο κεφάλι σου. Εντελώς παρατημένη.

 Λίγο μετά, πλακώνουν  δυο τρεις  ντόπιοι, γερόντοι. «Γιατί την έχετε παρατήσει έτσι την εκκλησία;», τους ρωτάω, οργισμένος. «΄Οπου  νάναι, θα την γκρεμίσουμε» μου λένε. «΄Εχουμε πάρει άδεια από τη Μητρόπολη να κάνουμε στο οικόπεδο αυτό, άλλη, μεγάλη εκκλησία». Το ακούω και κοντεύω να πάθω έμφραγμα. «Τι λέτε, βρε, αθεόφοβοι»,τους κράζω, έτοιμος να κατεβάσω το ραβδί μου στην κεφάλα του γέρου που με ενημέρωνε. Αυτός είναι βυζαντινός ναός, πολύ παλιός, μνημείο, τι να γκρεμίσετε, π΄ ανάθεμά σας; ΄Εχετε απέναντι μια εκκλησία πανύψηλη , 300 τετραγωνικά την «κόβω», τί τη θέλετε κι άλλη καινούρια;» Φωνές, «κακό» εγώ. Από την αντάρα, πλακώνουν και άλλοι  δυο τρεις κάτοικοι. Τούτοι, όμως, ήταν με το μέρος μου. «΄Ασε, αδερφέ», με ενημερώνουν. «΄Εχουμε πόλεμο εδώ», μου λένε, «Οι παπάδες-επίτροποι με το Δεσπότη θέλουν να γκρεμίσουν το ναό, με το ζόρι τον κρατάμε» Είπανε πολλά, πήρα μια πλήρη και κατατοπιστική ενημέρωση .

Φεύγω «βουή», κατεβαίνω Χαλκίδα στην Εφορεία .΄Ελειπε η έφορος. Βρίσκω μια μικρούλα  στο γραφείο, αρχαιολόγος μου συστήθηκε. Της λέω  τα καθέκαστα για το ναό στην΄Ατταλη. Ιδέα δεν είχε. Την ενημερώνω επακριβώς, «θα τον γκρεμίσουν» της λέω, «προλάβετε». Της παραγγέλνω να τα πει και στην κυρία Αμαλία, να ενδιαφερθούν. Μου υποσχέθηκε να μην ανησυχώ, θα κινηθούν αμέσως.  Παίρνω τηλέφωνο και τη Νομαρχία, ενημερώνω κι εκεί τον υπεύθυνο. Στη Στενή,  κανα  χρόνο αργότερα, που κάναμε την «ημερίδα» για την Οιχαλία, ήταν όλοι οι «αρμόδιοι» εκεί. Τους βρίσκω μαζεμένους και τους ενημερώνω. ΄Ηταν και ο  υπουργός πολιτισμού ,ο περιφερειάρχης, ο νομάρχης, η έφορος, άλλοι αρχαιολόγοι . Μάθανε κι εκείνοι τα καθέκαστα για την απειλή κατεδάφισης του βυζαντινού ναού. ΄Εκτοτε, δε ματαπέρασα από την ΄Ατταλη.

Σήμερα, είδα το ναό και καταχάρηκα. Αλλάξανε τη σκεπή, «μαζέψανε» τα χαλάσματα, νοικοκυρέψανε το χώρο. «Αρχόντισσα» στεκόταν η «Παναγιά, η Θεοτόκος» με την ανακαινισμένη της «φορεσιά» και μου «έκλεινε το μάτι». Δάκρυσα.

Στην καφετέρια, στου Μακρυκάπα,  ώρα 11 το πρωί, τέρμα οι τηλεοράσεις. Οι θαμώνες  έπιναν φραπέδες και τσίπουρα, απορροφημένοι στο φραμπαλά των πρωινάδικων και στις χτεσινές εξαγγελίες του Βενιζέλου. ΄Ελεγε ,έλεγε ο υπουργός, κι αυτοί να ακούνε με προσοχή, με ευλάβεια, με φόβο. Δε μιλούσε κανείς,  συμφωνούσαν, διαφωνούσαν. Αγανάκτησα για το θέαμα. Αυτή η κατάρα, που λέγεται  μονομέρεια στην πληροφόρηση, κατευθυνόμενη –τεχνητή  ενημέρωση. ΄Ό,τι θέλει το Σύστημα τους πασάρει. Μόνο αυτοί που είναι «εντός των τειχών»  έχουν δικαίωμα «φωνής».Δηλαδή, κόμματα, συνδικάτα, επιχειρήσεις. Σ εκείνους μόνο χορηγούν «βήμα».Με τον τρόπο αυτό καταφέρνουν να  διαμορφώνουν μια ισοπεδωτική αντίληψη, από τη μια ως την άλλη άκρη της χώρα, για τα πράγματα. Και διαπαιδαγωγούν, όπως γουστάρουν τους ανθρώπους. ΄Ετσι τους πείθουν να είναι «οπαδοί», Αγανακτισμένοι,  Ελληνάρες. τηλεόπληκτοι, ποδοσφαιρόδουλοι, σεξιστές, τζογαδόροι, πρεζόνια. ΄Αβουλοι στην ουσία. Τους έχουν κανονίσει επακριβώς πόσα «μέτρα» είναι η  πορεία, που  μπορούν, να ακολουθήσουν και συγκεκριμένα τα «βήματα» που έχουν δικαίωμα να κάνουν. Κι αυτοί ακούνε, διδάσκονται, συμμορφώνονται ,θεωρούν ότι αυτή είναι η μοναδική αλήθεια για  τον «κόσμο» και τα πράγματα. «Αντάμ παπαντάμ». Δεν έχουν ούτε άλλες επιλογές, ούτε ενδιαφέρονται να μάθουν, αν υπάρχουν. Σκέφτονται με τον τρόπο που θέλει το Σύστημα. Δε θα αλλάξουν ποτέ τον τρόπο που τους έμαθαν να σκέφτονται. Αυτή τη μεγάλη  επανάσταση, την «πρώτη των πρώτων», δε θα την κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Κι εμάς, κανείς απ΄αυτούς δε θα μας ακούσει ,δε θα φτάσει ποτέ η φωνή μας στα αυτιά τους. Είπαμε, αν δεν είσαι μέσα στο Σύστημα, δεν υπάρχεις.  Υπάρχεις μόνο για τους ίδιους με σένα.

Τα πόδια είναι «διαλυμένα» μετά από  4 ώρες αγκομαχητό σε κακοτράχαλους δρόμους. Θα πάρω το λεωφορείο της γραμμής, να κατέβω Ψαχνά και να τελειώσει εκεί το οδοιπορικό μου σήμερα. Αποθαύμαζα  τη διαδρομή από το ανοιχτό παράθυρο, όταν, στη διασταύρωση, έξω από το χωριό, τα τζάμια του λεωφορείου σαν να τρέμουν και τα αυτιά μου  να «χτυπάνε μπιέλα». ΄Ένα κατάμαυρο, ολοκαίνουργο αγροτικό-τζιπ, περνούσε «αστραπή», σύρριζα στο λεωφορείο με 180 και βάλε. Από πίσω να το  «κυνηγάει» μια γιαμάχα, τσίτα τα γκάζια, να κάνει «κωλιές» ο  «ξέφρενος καβαλάρης», με εξατμίσεις «πειραγμένες», να ξερνάει μαυρίλα, να βογκάει  η Δίρφυς από τον αχό . Δυο λωρίδες δρόμος μιλάμε όλος κι όλος. Μόλις και πρόφτασε ο οδηγός μας να πετάξει το όχημα στην άκρη και να γλιτώσουμε την ανατροπή «παρά τρίχα». Είχε κατακιτρινίσει. Τον ακούω που μίλαγε στο κινητό, είχε πάρει το «100»,τους έλεγε τι πάθαμε, τους έδινε το «στίγμα» του και υπολόγιζε πού στο δρόμο θα βρίσκονταν τώρα οι γκαζοφονιάδες. Μόλις έκλεισε, «να δεις»,μουρμούριζε, «που θα φτάσουμε στα Ψαχνά και δε θα  έρθει «100», δε θα στείλουν». ΄Οντως.20 λεπτά μετά, μέχρι να φτάσουμε κάτω, δεν υπήρχε αμάξι αστυνομίας στο δρόμο.

      Στα Ψαχνά, που κάθομαι για καφέ, μεσημέριασε για καλά . Η πλατεία γεμάτη κόσμο, νεαροί  στις καφετέριες, οι μεγαλύτεροι στα καφενεία. Πήγα να μετρήσω γύρω τα γεμάτα τραπέζια, όπου έφτανε το μάτι μου. Μάταιο. Δεκάδες, φίσκα, μιλάμε. -Καλά, τί είναι όλοι τούτοι; Πώς κάθονται έτσι «ραχάτι» μέρα μεσημέρι, εργάσιμο; Δεν έχουν δουλειές, δεν κάνουν κάτι αυτοί ;Πιάνω κουβέντα με ένα φιλόλογο, που κάθεται απέναντι και διαβάζει «Ελευθεροτυπία». «Είναι φοιτητές», μου λέει, «στα ΤΕΙ Ψαχνών.΄ Ηρθαν να γραφτούν, να βρουν σπίτια. Οι άλλοι στα καφενεία, αγρότες, έχουν τους Πακιστανούς και δουλεύουν στα χωράφια». -Με 20 ευρώ μεροκάματο; ρωτάω. «Όχι, δεν κατάλαβες», με ειρωνεύεται. «Εκεί είσαι συ ακόμα; Τώρα με την κρίση ,τους παίρνουν …υπαλλήλους , τους δίνουν… μιστά. 200 ευρά το μήνα  και μια παράγκα να μένουν, για να δουλεύουν 12 και 15 ώρες στον κάμπο»!

Φεύγω, «τινάζω και τη σκόνη από τα παπούτσια» μου. Αναλογίζομαι: Πώς ακόμα οι Γερμανοί και οι λοιποί  Ευρωπαίοι δεν πήραν τη «βρεγμένη  σανίδα» και … «πού τους πονεί και πού τους σφάζει», όλους αυτούς του τελμπεχανάδες, τους τεμπέληδες, τους  αργόσχολους, τα «τσιπουροπρέζονα»; Πού πετάει η Ε.Ε τα λεφτά της, τρομάρα της κι αυτής;

Στο μεταξύ, αύριο το φοιτηταριό  αυτό, θα τελειώσει, θα πάρει ένα πτυχίο της πλάκας με αντιγραφή  (με «μπούτι»  οι όμορφες)  και θα μπουν …άεργοι στην ουρά για μια θέση στο δημόσιο, στις ΔΕΚΟ, στην τοπική αυτοδιοίκηση ,στις επιχειρήσεις  Δουλειές που κάνουν οι Αλβανοί και οι Πακιστανοί, δεν τις καταδέχονται οι απόγονοι του…Περικλέους. ΄Όμως, μέχρι να τους βολέψει ο κομματάρχης κάπου,  θα εισπράττουν το επίδομα ανεργίας ή θα αγοράζουν τσιγάρα μέχρι τα 40 τους από τη συνταξούλα του παππού και της γιαγιάς. Παράλληλα, θα φωνάζουν, θα κατεβαίνουν στους δρόμους, θα τους κλείνουν, θα γεμίζουν πλατείες, θα διαμαρτύρονται, θα μουτζώνουν τους πολιτικούς και θα τους γιαουρτώνουν, γιατί δεν τήρησαν τις υποσχέσεις τους, όπως τους είχαν τάξει, πως θα τους  έκοβαν, δηλαδή,  ένα μισθό «βρέχει –χιονίσει» σε μια δουλίτσα εύκολη (όπως έκαναν στους γονιούς τους)  ή θα τους παρείχαν  ένα …αξιοπρεπές επίδομα ανεργίας και  με διάρκεια. Οι «αγρότες» θα κατεβάζουν τα τρακτέρ-τανκς τους και θα κλείνουν τις εθνικές ,για να πάρουν επιδοτήσεις τζάμπα και με πλαστά στοιχεία. Οι Δεητζήδες, Οτετζήδες, Ταξιτζήδες, όλοι οι –«ίδες» και μη (υπό κοινό παρανομαστή  ΛΑΜΟΓΙΑ), θα «σέρνουν το χορό» των απεργιών και τις ταλαιπωρίας των άλλων για το δικό τους συντεχνιακό «δίκιο»,που αυτό είναι το…δίκιο. «Ας κόψουν το σβέρκο» τους οι άλλοι.

Μια τρέλα, μια απάτη είναι αυτή χώρα από τη μια ως την άλλη άκρη. Τα «Ψαχνά» είναι παντού, σε ΄Ηπειρο, Θράκη, Κρήτη.΄Ολη  η Ελλάδα είναι «Ψαχνά».Αυτή η χώρα σε πληγώνει παντού, κάθε στιγμή.  Σκέφτομαι να φύγω, να πάω έξω πάλι, να μην τα βλέπω όλα αυτά. Από την άλλη, λέω -όχι. Γιατί να φεύγω σαν κυνηγημένος; Αυτοί να φύγουν, αυτοί διέλυσαν τη χώρα. Τούτα τα χώματα είναι δικά μας. Σε μας ανήκουν που δεν κλέψαμε, δεν τεμπελιάσαμε, δεν παριστάναμε τους Ελληνάρες,δεν ανήκαμε σε κόμματα, δεν ψηφίζαμε συνειδητά. Ζούσαμε και ζούμε με αξιοπρέπεια, με μέτρο, με ΛΟΓΙΚΗ, ρε γαμώτο.

Αυτός ο τόπος μας ανήκει. Κάποια στιγμή θα πρέπει όλοι να καταλάβουν πως μια χώρα την αγαπάς και σου ανήκει, αν τη ΣΕΒΕΣΑΙ. Και με τον τρόπο που ζουν και σκέφτονται οι Συν-΄Ελληνες δεν τη σέβονται την Ελλάδα. Εχθροί της είναι, όχι παιδιά της.  Κι ας λες ό,τι θες εσύ.