Οι συγκρούσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης με την κυβέρνηση και τoν πρωθυπουργό, μονοπώλησαν τις τελευταίες ημέρες τον ενδιαφέρον και επηρέασαν κάθε πτυχή της ζωή μας. Οι πραγματικά δραματικές στιγμές που ζούσε η χώρα τα προηγούμενα, λίγα 24ωρα, εξελίχτηκαν σιγά-σιγά και "τεχνητά" σε "αρχαία τραγωδία", κυρίως λόγω του συγκινησιακού φόρτου, που προκαλούσε η σικέ αναμέτρηση  που είχαν "στήσει" στα κανάλια-ριγκ οι επαγγελματίες "πυγμάχοι" με τους "προπονητές" τους. 

Εκείνη η λέξη που "παίχτηκε" περισσότερο απ' όλες σ΄αυτό το στημένο,όπως είπαμε, σκηνικό  και "κλίθηκε"στους δυο   αριθμούς και σε όλες τις πτώσεις είναι η λέξη "Λαός". ΄Αλλωστε,αυτόν αφορούσαν άμεσα τα "τεκταινόμενα" των ημερών. Ειδικά τα κόμματα  (ανέκαθεν και σήμερα), όταν αναφέρονται στο "Λαό", θαρρείς και εκστασιάζονται, ριγούν, υποκλίνονται  σε θεό.  (Παράβαλε και "προσκυνώ τη χάρη σου, λαέ μου"). Τον αναγορεύουν σε κυρίαρχο, σοφό, υπεύθυνο, μοναδικό, αλλά και βασανισμένο, προδομένο και υπό συνεχή εκμετάλλευση διατελούντα. Δεν υπάρχει κόμμα στην Ελλάδα που να μην "ομνύει"  στο όνομα του "Λαού" και να μην ισχυρίζεται ότι αντλεί τη δύναμή του από εκείνον. Γι΄αυτό και η μοναδική αποστολή των κομμάτων είναι η υπηρεσία αυτού  του "Λαού" και η καλυτέρευση της μοίρας του. Είναι το "ευαγγέλιο" της αποστολής και των λόγων τους.

Υπ΄αυτές τις έννοιες, φαίνεται πως ο "Λαός" είναι τελικά εκείνος που υπαγορεύει στα κόμματα τις εντολές και τα κόμματα απλά τις εκτελούν, ως πειθαρχημένοι στρατιώτες. Δε θα τολμούσε ποτέ ένας κομματικός σχηματισμός στην Ελλάδα να αυτονομηθεί από τις παγιωμένες και συνταγματικά κατοχυρωμένες αρχές περί σχέσεων κόμματος- "Λαού" και να επιβιώσει.΄Αλλωστε και το αντιπροσωπευτικό σύστημα διακυβέρνησης της χώρας, αυτό υπονοεί, πως  οι εκλεγμένοι στη Βουλή αντιπρόσωποι  είναι εντολείς του εκλογικού σώματος.

Μάλιστα, για να προχωρήσουμε ακόμα περισσότερο,ΟΛΑ τα κόμματα χωρίς καμιά εξαίρεση, διατείνονται πως  υπάρχουν και λειτουργούν  για το σύνολο του ελληνικού λαού και εν τω ονόματί του και όχι αποκλειστικά για τους ψηφοφόρους τους .Για παράδειγμα, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου  στην πρόσφατη ομιλία του στη Βουλή για την ψήφο εμπιστοσύνης ,αναφερόταν στο "Λαό", είναι αυτονόητο πως δεν εννοούσε μόνο τους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ, αλλά  όλους τους ΄Ελληνες,ανεξάρτητα από "χρώματα" και παρατάξεις.Το ίδιο και  η γραμματέας του ΚΚΕ,που αν και δεν εκπροσωπεί παρά ένα 4-5% του ελληνικού λαού (αυτή είναι στην πραγματικότητα η  "στέρεη"(η μη ευκαιριακή) βάση του ΚΚΕ),όταν   εκείνο το βράδυ στο βήμα της Βουλής μιλούσε για "Λαό",που υποφέρει, που προδίδεται, που τον εκμεταλλεύονται, που ερήμην του υπογράφουν "μνημόνια" και κρυφές συμφωνίες, εννοούσε σύμπαντες τους ΄Ελληνες και όχι το ποσοστό του 4-5% που είπαμε πως εκπροσωπεί, ακόμα κι εκείνους που δε θέλουν να τη δουν ούτε "ζωγραφιστή".Να κρατήσουμε αυτές τις διαπιστώσεις στο μυαλό μας,προχωρώντας την ανάπτυξη του θέματός μας .

 Τη Δευτέρα, 31 Οκτώβρη 2011  και ενώ όλα έβαιναν ομαλώς πολιτικά  μετά τις αποφάσεις της Ευρώπης στη σύνοδο των Βρυξελών  ( 26-27 Οκτώβρη 2011) για το "κούρεμα" του ελληνικού χρέους ,ο πρωθυπουργός βγαίνει ξαφνικά και ανακοινώνει την απόφασή του να τεθούν οι αποφάσεις της παραπάνω συνόδου υπό την έγκριση του ελληνικού λαού με δημοψήφισμα. "Κεραυνός εν αιθρία" η ανακοίνωση, που δεν πρόφτασε να φύγει από το γραφείο του πρωθυπουργού και επακολούθησε "σεισμός" πολλών ρίχτερ. Οι πάντες, εντός και εκτός Ελλάδας, μένουν ενεοί, με "ανοιχτό το στόμα" .Κόμματα  αντιπολίτευσης, Βρυξέλες, ξένες κυβερνήσεις, ειδικά ευρωπαϊκές, αλλά και μέλη της ίδιας της κυβέρνησης (υπουργοί, βουλευτές,παράγοντες του ΠΑΣΟΚ) επιτίθενται με δριμύτητα κατά του πρωθυπουργού, τον κατηγορούν για προδοσία, ανευθυνότητα, παραλογισμό, άκρατο κομματισμό, δημαγωγία και τον καλούν να παραιτηθεί "εδώ και τώρα".Οι Ευρωπαίοι ηγέτες μάλιστα τον καλούν εσπευσμένα, την επομένη κιόλας, να πάει στις Κάννες,όπου, όπως αυτόπτες μάρτυρες περιέγραψαν ,ο ΄Ελληνας  πρωθυπουργός και ο αντιπρόεδρός του δέχτηκαν σκαιότατη επίθεση απ΄όλους τους "εταίρους", ειδικά από  Σαρκοζί, Μέρκελ και Μπαρόζο. Λέγεται πως η παραπάνω ομάδα "έλουσε" το Γιώργο Παπανδρέου με τέτοια "κοσμητικά" και  χυδαιότατες φράσεις,που δεν είναι επιτρεπτό για το κύρος της ευρωπαίκής ηγεσίας να δουν το φως της δημοσιότητας. Ακολουθεί παγκόσμιο πατατράκ, αγορές ζαλίζονται, χρηματιστήρια βυθίζονται, χώρες αγωνιούν για το δικό τους αύριο.΄Ενα χάος, ένας πανικός, μια πρωτοφανής παραζάλη και όχι μόνο στη Ευρώπη.

΄Εντρομος ο πρωθυπουργός και οι συνεργάτες του, ύστερα απ΄αυτή την εξέλιξη-κατακραυγή, "ανακρούουν πρύμνα" και παίρνουν πίσω το...ξορκισμένο δημοψήφισμα. Η "ζημιά", όμως, είχε γίνει ήδη. Κατ΄αρχήν, κατακρημνίστηκε  εν μια στιγμή από το "θρόνο" του  ένας πρωθυπουργός ,ο οποίος, αν μη τι άλλο, έδειχνε πως τα πήγαινε καλά τελευταία στην Ευρώπη με το μέγα θέμα της χρεοκοπίας της χώρας  και είχε τη συμπάθεια και των οπαδών του κόμματός του ,αλλά και μιας ευρύτερης μερίδας του ελληνικού λαού. Και άντε, αυτό να μην το λογαριάσουμε για "ζημιά". Διασύρθηκε, όμως, και η χώρα μαζί με τον πρωθυπουργό της και τα διεθνή ΜΜΕ χαρακτήριζαν για μέρες τους ΄Ελληνες ως ανεύθυνους,πονηρούς,αχάριστους.

Ακολουθεί η "μεγάλη νύχτα" της συνδρίασης της Βουλής για ψήφο εμπιστοσύνης κατά την οποία  ο πρωθυπουργός αναγκάζεται μπροστά στη γενική κατακραυγή να υποσχεθεί παραίτηση, δεσμεύεται να διερευνήσει τη δυνατότητα σχηματισμού εθνικής κυβέρνησης και να εργαστεί να πείσει προς τούτο τα κόμματα της αντιπολίτευσης.  Με αυτές τις δεσμεύσεις, η κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός πήραν ψήφο εμπιστοσύνης από το σύνολο των βουλευτών τους ,με μια μια μόνο "απουσία".

 Σήμερα,που γράφονται αυτές οι γραμμές, όλα εκείνα μείνανε πια  πίσω μας και αρχίζει να επικρατεί "νηνεμία" στα πολιτκά πράγματα της χώρας. Η νέα κυβέρνηση εθνικής ενότητας με πρωθυπουργό που θα στηρίξουν και τα δύο μεγάλα κόμματα, θα είναι σε λίγες ώρες ένα πραγματικό (και μεγάλο) γεγονός. Στις διεθνείς αγορές αρχίζει  να επανακάμπτει η "ψυχραιμία" και οι Βρυξέλες δείχνουν απόλυτη ικανοποίηση από την εξέλιξη της κατάστασης στη χώρα-μέλος ,"μαύρο" πρόβατο".

Με αυτά τα δεδομένα, λοιπόν, ας προσπαθήσουμε "χωρίς φόβο και πάθος"να ερμηνεύσουμε,σύμφωνα με τη δική μας ιστορική κρίση,αυτά τα πράγματι "ιστορικά γεγονότα" που συνέβησαν πρόσφατα και περιγράψαμε. Θα επιχειρήσουμε την ερμηνεία μέσα από μια σειρά ερωτημάτων και απαντήσεων, που θα "υπακούουν", κυρίως, σ ΄αυτό που λέμε στη νομική γλώσσα, κρίση-γνώμη του "μέσου, συνετού ανθρώπου", πιο απλά του λογικού ανθρώπου. Η Ιστορία στις κρίσεις της, θεωρεί ως ένα από τα αποφασιστικά -αποδοτικά εργαλεία της, αυτή τη γνώμη, επειδή ακριβώς συμπίπτει με ό,τι λέμε Νόμος και Επιταγή της Φύσης. Το πρώτο και κυρίαρχο ένστικτο-γνώρισμα του ανθρώπου (και μέγα δώρο της) είναι Ο ΝΟΥΣ,η κοινή λογική. Ας ξεδιπλώσουμε τώρα τις ερωτήσεις και τις απαντήσεις  υπ΄αυτές τις προϋποθέσεις-δεσμεύσεις:

1. Τί κακό-τρομερό-αδιανόητο έκανε ο πρωθυπουργός εξαγγέλοντας-προτείνοντας ένα δημοψήφισμα για ένα όντως τόσο σοβαρό θέμα,όπως ήταν οι συμφωνίες των Βρυξελών,26-27/10/2011); Δε θα έπρεπε ο "Λαός" να αποφασίσει για την τύχη του, μια και οι αποφάσεις αυτές δεσμεύουν το μέλλον το δικό του και των παιδιών του για πολλά χρόνια; Δεν παραδεχτήκαμε παραπάνω πως κυρίαρχος είναι ο "Λαός" και πως τα κόμματα,ειδικά οι κυβερνήσεις, οφείλουν να ενεργούν με βάση τις εντολές του και το συμφέρον του; Αυτή τη θέση δεν ισχυροποιεί και ο καταστατικός χάρτης της χώρας, που τη θεωρεί κυρίαρχη και "εκ των ων ουκ άνευ"; ( Καταλυτική η συνταγματικό διακήρυξη "πάσα εξουσία πηγάζει από το λαό και υπάρχει υπέρ αυτού").

2. Γιατί εξανέστησαν και μάλιστα με αυτόν  τον πρωτοφανή και ανοίκειο  τρόπο ΟΛΑ τα ελληνικά κόμματα;  Γιατί επέπεσαν ως ύαινες να κατασπαράξουν τον πρωθυπουργό,σαν να είχε διαπράξει έγκλημα "καθοσίωσης"; Ο Σαμαράς, η Παπαρήγα, ο Τσίπρας, ο Θεοδωράκης, οι "Αγανακτισμένοι" δεν διαλαλούσαν  σε όλους τους τόνους επί μήνες,πως  η κυβέρνηση (και προσωπικά ο Γ.Παπανδρέου) ξεπουλάει την Ελλάδα ; Δε δήλωναν την αντίθεσή τους σ΄αυτές τις συμφωνίες που τις θεωρούσαν αντίθετες στα συμφέροντα της χώρας, γιατί υποθήκευαν το μέλλον της; Δε ζητούσαν να αποφανθεί ο ίδιος ο "Λαός" γι΄αυτές τις αποφάσεις που λάμβαναν ερήμην του ο πρωθυπουργός και οι Βρυξέλες; Δεν έκανε το αυτονόητο ο Γιώργος Παπανδρέου, ζητώντας να τεθούν όλα αυτά στην κρίση του ελληνικού λαού με έναν άμεσο, δημοκρατικό και συνταγματικά κατοχυρωμένο τρόπο, το δημοψήφισμα;

3. Και καλά η αντίδραση στην Ελλάδα. Αλλά, γιατί ενοχλήθηκαν τόσο  τα "σύμπαντα"; Γιατί οι ξένοι ,ειδικά οι "εταίροι" μας, αντέδρασαν με τέτοια οργή και θρασύτητα και οι αγορές  ταρακουνήθηκαν σαν να ήταν βαρκούλες σε  λυσσομανούσα θάλασσα; Γιατί πέσανε σαν τα "κοράκια" πάνω στον πρωθυπουργό μιας χώρας και έστελναν τελεσίγραφα και απειλούσαν και έβριζαν και σιχτίριζαν όχι μόνο τον παρεκτραπέντα από τη γραμμή τους Γ. Παπανδρέου,αλλά ολόκληρη τη χώρα ;

Αυτά είναι τα σημαντικότερα ερωτήματα,τα οποία, όπως είπαμε, προκύπτουν στον προβληματισμένο μέσο-λογικό άνθρωπο",στον αντικειμενικό-συνετό παρατηρητή. Τα ερωτήματα,όμως, τίθενται για να απαντηθούν και εν προκειμένω ζητούνται απαντήσεις σφραγισμένες επίσης με τη λογική του κρίση, που καταλήγει στα ακόλουθα συμπεράσματα:

1.΄Οχι, δεν ήταν "κακό, τρομερό, αδιανόητο" να εξαγγείλει ο πρωθυπουργός δημοψήφισμα για ένα όχι απλά μείζονος σημασίας θέμα, αλλά κορυφαίο και μοναδικό. Το αντίθετο. ΄Ηταν ΑΝΑΓΚΑΙΟ ,δημοκρατικό και συνταγματικά κατοχυρωμένο. Παραδεχτήκαμε: Ο "Λαός" είναι κυρίαρχος, "αφέντης", εκείνος αποφασίζει και η εξουσία ακολουθεί. Αυτή είναι , έστω και στην αιθεροβάμονα  μορφή της, η επιταγή του ελληνικού συντάγματος που  κατοχυρώνει-επιβάλει τα πολιτικά δικαιώματα του "Λαού" . Ορθά ,ορθότα, λοιπόν, συνταγματικά, συνταγματικότατα, ηθικά, ηθικότατα αποφάσισε ο πρωθυπουργός και οι συν αυτώ εκείνο το δημοψήφισμα.

 2.Κακώς,κάκιστα ξεσηκώθηκαν οι πάντες εντός Ελλάδας και ζήτησαν την κεφαλήν Παπανδρέου "επί πίνακι". Αφού όλοι αυτοί ,ειδικά τα κόμματα της αντιπολίτευσης, εκόπτοντο  υπέρ του "Λαού" και κατηγορούσαν σε όλους τους τόνους την κυβέρνηση και την Ευρώπη πως  αποφασίζουν να ξεπουλήσουν τη χώρα ερήμην της θέλησής του , γιατί ξαφνικά ανέτρεψαν όλο εκείνο το σκηνικό της προδοσίας, που είχαν στήσει περίτεχνα ; Γιατί εν μια στιγμή, μεταμορφώθηκαν σε  εχθρούς του "Λαού", αρνητές του αναφαίρετου δικαιώματος να αποφασίζει εκείνος για τις υποθέσεις του; Πώς  ακριβώς διάλεξαν να υποδυθούν τον αντίθετο ρόλο από εκείνο που πριν έπαιζαν, πώς  έγιναν "συνήγοροι του διαβόλου", ανατρέποντας  την "υπερασπιστική γραμμή",που ακολουθούσαν πριν, ως συνήγοροι του προδομένου και συρόμενου στην καταστροφή ελληνικού λαού; Ο Τσίπρας δεν έβριζε "θεούς και δαίμονες" και απειλούσε πως θα τα κάνει "λίμπα" ; Δε χαρακτήριζε δυνάστες, πουλημένους  και προδότες,όλους όσοι βυσσοδομούσαν πίσω από την πλάτη του "Λαού" και  δεν του επέτρεπαν να αποφασίσει εκείνος για την τύχη του;  Η Παπαρήγα,  δεν εξαπέλυε μύδρους "επί δικαίων και αδίκων", απαιτώντας οι προδότες να πάνε στο ...Γουδί; (Για το Σαμαρά,ας μη μιλάμε καλύτερα.΄Ετσι κι αλλιώς, η συντηρητική παράταξη ανέκαθεν έγραφε το Σύνταγμα στα παλαιότερα των υποδημάτων της, αν το κομματικό της συμφέρον αυτό απαιτούσε).

Γιατί, λοιπόν, τουλάχιστον η "αριστερή" αντιπολίτευση, να μη χειροκροτήσει την απόφαση του Γ. Παπανδρέου για δημοψήφισμα,αφού εκείνος,έστω και αργά, εδέησε να συμμορφωθεί με το σύνταγμα και να ασπαστεί τη δική τους άποψη ; Το δημοψήφισμα τους έδινε στο "πιάτο" ό,τι εκείνοι ζητούσαν επίμονα τόσο καιρό και θα μπορούσε η εξαγγελία του να εκληφθεί ως επίτευγμα των δικών τους αγώνων και της επιμονής τους να απαιτούν "ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ  ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΤΟΥ".

΄Οσο για τους  Ευρωπαίους ,το ΔΝΤ, τις  αγορές, εκεί τα πράγματα είναι πιο απλά και η ερμηνεία της οργισμένης  αντίδρασής τους περισσότερο κατανοητή. Εκείνοι διακήρυσσαν επανειλημμένα πως ο δρόμος που ακολουθήθηκε, για να βγει η χώρα μας από την κρίση, είναι μονόδρομος και πως το "ηλεκτροσόκ"  που υφίσταται ,λόγω μνημονίου και "κουρέματος", είναι   λυτρωτικό και σωτήριο. Οι αντιδράσεις του κόσμου στην Ελλάδα,αν και ενοχλητικές, τους ήταν κατανοητές και  ο Γ. Παπανδρέου τους καθησύχαζε πως ελέγχει την κατάσταση ,η οποία με το χρόνο, προέβλεπε, θα βελτιωθεί και  η αντίδραση του κόσμου σιγά-σιγά θα εκτονωθεί. Και ξαφνικά, βλέπουν έναν πρωθυπουγρό "έρμαιο", να κλυδωνίζεται,να παλινωδεί και τελικά να αποφασίζει ένα δημοψήφισμα με αμφίβολη γι΄αυτούς έκβαση. ΄Ηταν οι μόνοι τελικά που δικαίως οργίστηκαν. Τους πείραξε περισσότερο η διγλωσσία Παπανδρέου και η αψυχολόγητη για σοβαρούς πολιτικούς "ζαριά" που έριξε και η οποία,αν δεν "έβγαινε", κινδύνευε και η δική τους υπόσταση. Χωρίς αμφιβολία οι ξένοι είχαν τα "χίλια δίκια" να χάσουν την ψυχραιμία τους και να πανικοβληθούν.

Στο σημείο αυτό ο λογικός, όπως είπαμε, ΄Ελληνας  παθαίνει "μπλακ" άουτ. Τρελαίνεται, "δεν το χωράει ο νους του". Διότι, επιστρατεύοντας τη ...σοφία των προγόνων του, συλλογάται: "Και την πίττα σωστή και το σκύλο χορτάτο", δε γίνεται. Ούτε μπορεί κανείς "να κρατάει δυο καρπούζια σε μια μασχάλη". Τι τερτίπια είναι αυτά; Τι μου λένε τούτοι; Τι μια φωνάζουν πως πρέπει να αποφασίσει ο "Λαός" για τις συμφωνίες και πως αν δε γίνει αυτό, τότε, όσοι αποφασίζουν ερήμη του, είναι  προδότες. Την άλλη, μόλις δοθεί "πράσινο φως",για να γίνει ο "Λαός "νοικοκύρης στο σπίτι" του, να μπει μπροστά στις ευθύνες του, να πάρει εκείνος την απόφαση "Ναι"στις συμφωνίες, γιατί αυτό είναι το συμφέρον μας , ή " Οχι" για τον αντίθετο ακριβώς λόγο, οι "ποδηγέτες" του  βάζουν  φωνές και τρικλοποδιές

 Ο "κοινός νους" με τέτοιους συνειρμούς οργίζεται. Πότε λέγατε,άθλιοι, την αλήθεια για το "Λαό" και τις συμφωνίες; Τότε που κατηγορούσατε τον Παπανδρέου πως δρα στα σκοτεινά και ενάντια στα συμφέροντα της χώρας, υπογράφοντας δεσμεύσεις πίσω από την πλάτη του  ; ΄Η τώρα με το δημοφήφισμα ανακαλύψατε το σωστό, πως ορθά,δηλαδή, τόσο καιρό δεν αποφάσιζε ο πρωθυπουργός να ζητήσει την άποψη του "Λαού" σε τέτοια ζητήματα ; Μάλιστα, είχατε και...καταλυτικό σκεπτικό: Αν στο δημοψήφισμα ρίξουν οι ψηφοφόροι "Οχι", καταστράφηκαν τα πάντα. Οι Ευρωπαίοι  μας πετάνε από ΄Ενωση και ευρώ. Αν βγει "Ναι", πάλι καταστραφήκαμε, γιατί οι δεσμεύσεις και οι συμφωνίες θα μας εξοντώσουν και θα ξεπουληθούμε στους ξένους εντελώς!

Αφασία, παράνοια, διχασμός "εαυτών και αλλήλων". Σαν να σου λένε πως μαύρο και άσπρο είναι ένα και το αυτό. Και πως άλλα χρώματα ,έξω από αυτό το ασπρόμαυρο, δεν υπάρχουν. Ο εχέφρων, ο έντιμος, ο  ασαλτάριστος ξαφνικά παθαίνει "πλάκα". Και ως γνωστόν,όταν παθαίνεις "πλάκα" και λειτουργείς στην "τσίτα",πάει περίπατο η λογική. Οπότε, το πρώτο που σου έρχεται στο νου είναι να αρπάξεις ένα καλάσνικοφ, να κάνεις μια γύρα  κατά Ιπποκράτους, Συγγρού, Περισσού, Κουμουνδούρου μεριά και να αρχίζεις να γαζώνεις τους τοίχους των γραφείων,που στεγάζεται η παράνοια. "Δεν μπορεί ,οι αθεόφοβοι, να με δουλεύουν "ψιλό γαζί". Δε θα με τρελάνουν αυτοί, εγώ θα τους βγω από πάρα πέρα και από τη δικιά τους τρέλα",αποφασίζει στην ταραχή του μέσα.   

Επειδή όμως ,όπως δεχτήκαμε, ο  συνετός και λογικός νους  μπορεί μεν ώρες-ώρες να τα ...παίρνει κρανίο, αλλά δεν κινάει να εκτονώνει με ντουφεκιές το θυμικό και την απόγνωσή του, ηρεμεί, πιάνει πάλι τα πράγματα από την αρχή,τα σκέφτεται καλύτερα και καταλήγει εν μέσω ...χειροκροτημάτων της λογικής του στα εξής: Εδώ, σου λέει, κάτι παίζεται, κάτι συμβαίνει. Κάποιοι, ή ίσως ΟΛΟΙ, δε λένε αλήθεια, δεν πιστεύουν σ΄αυτά που εξαγγέλουν και υποστηρίζουν. Συγκεκριμένα: Ο πρωθυπουργός, εδώ και πολύ καιρό, όταν έπαιρνε αποφάσεις με τους Ευρωπαίους  και τους εκπροσώπους του ΔΝΤ, ισχυριζόμενος πως δε χρειάζονται λαϊκές επικυρώσεις αυτές οι αποφάσεις,επειδή ήταν πρόσφατη η λαϊκή εντολή για διακυβέρνηση της χώρας από το ΠΑΣΟΚ, έλεγε ψέματα. Αυτό φαίνεται από το γεγονός πως μετά τις αποφάσεις των Βρυξελών περί "κουρέματος" του χρέους,  αντελήφθη ότι δεν έφτανε η "νωπή" εντολή του "Λαού" πριν δυο χρόνια,αλλά ήταν τόσο σοβαρό το θέμα, που χρειαζόταν νέα επικύρωση από το "Λαό" με δημοψήφισμα. Γι΄αυτό και το εξήγγειλε. Τότε, γιατί δεν το έκανε από την αρχή αυτό; ΄Ενα το κρατούμενο. Και το άλλο κρατούμενο:Αν ήταν ζήτημα "ζωής και θανάτου" να εφαρμοστούν οι αποφάσεις της 26/27 Οκτώβρη,για να μην πάει η χώρα στα "τάρταρα", πώς τόσο αστόχαστα-επιπόλαια διακινδύνεψε να το αφήσει στην κρίση του "Λαού"; Κι αν ο αποφάσιζε "΄Οχι";΄Η μήπως είχε... απόλυτη εμπιστοσύνη στη σοφή κρίση της λαϊκής βούλησης και γνώριζε πως με την... ωριμότητα που τη διακρίνει θα ψήφιζε "Ναι" στις συμφωνίες;

Το πιθανότερο,ως βέβαιο, όμως, είναι πως ο πρωθυπουργός και οι σύμβουλοί του κάτι άλλο είχαν στο "μέσα" μυαλό τους. Σκέφτηκαν:  Εξαγγέλουμε εκ του ασφαλούς ένα δημοψήφισμα,για να φανούμε πως παίζουμε με όλους τους κανόνες του δημοκρατικού μας πολιτεύματος. Στη συνέχεια, διατυπώνουμε εκβιαστικό το δίλημμα και βάζουμε τα "παπαγαλάκια" της βιομηχανίας ενημέρωσης να τους πιπιλίζουν το μυαλό μέρα νύχτα : ΄Η ψηφίζεται ΝΑΙ ή βγαίνουμε από το ευρώ, που αυτό σημαίνει στάση πληρωμών, μισθών, συντάξεων, χρεοκοπία, κατάρρευση, πανικός, χάος, "Δευτέρα παρουσία"! Η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, σίγουρα δε θέλει τέτοιο σκηνικό. Απεχθάνεται  την ανασφάλεια,το αβέβαιο, το χάος. Οπότε, είναι σίγουρο πως είχαν το "Ναι" στο "τσεπάκι". Με ένα σμπάρο ο Γιώργος Παπανδρέου έριχνε στα πόδια του δυο "τριγόνια". Και ατσαλάκωτος δημοκρατικά και με τη βούλα του "Λαού" η επικύρωση των αποφάσεων. Επομένως, δεν ήταν οι δημοκρατικές ευαισθησίες του πρωθυπουργού και των "παρακοιμώμενων",που τους έκαναν να αποφασίσουν το δημοψήφισμα, αλλά πονηρά σκεφτόμενοι και έχοντας εξασφαλισμενο το "διάφορο, πέταξαν τη βόμβα  που κόντεψε να τινάξει στον αέρα την οικουμένη. Συμπέρασμα: Εντελώς ανήθικο αυτό που έκανε ο πρωθυπουργός. Προέταξε το κομματικό του συμφέρον, ακόμα και το προσωπικό του, και με μια "ζαριά", λίγο έλειψε να κηδέψει την Ελλάδα! Τελειώσαμε με τον πρωθυπουργό και τους συμβούλους του. Πάμε τώρα να πιάσουμε την αντιπολίτευση.

Η εξαγγελία για δημοψήφισμα ήταν η "απασφαλισμένη χειρομβοβίδα" που τους πέταξε ο πρωθυπουργός. Τόσο καιρό, μπορούσαν να ψαρεύουν στα θολά νερά. Να βγαίνει ο "Αντώνης",η "Αλέκα",ο "Αλέξης",ο "Μίκης" να επιτίθενται λάβροι, αλλά ασφαλείς κατά της κυβέρνησης και να την κατηγορούν πως λαμβάνει εγκληματικές αποφάσεις ερήμην του "Λαού". Δε ζητούν τη γνώμη του, δε θέλουν να τον ακούσουν. Είναι προδότες. Κι εκεί πάνω που "έδενε το γλυκό" και κάναν καλά τη δουλειά τους, έρχεται η απόφαση για δημοψήφισμα και τα κάνει μπάχαλο.Ο πρωθυπουργός με κομματική-δημαγωγική μαεστρία (έτσι νόμιζε), τους τράβηξε απότομα το χαλί από τα πόδια, "άφησε γυμνούς τους βασιλείς".Τί να πουν τώρα;  Το "πονηρό πουλί πιάστηκε από τα τέσσερα".

Αν έλεγαν,όπως ζητούσαν τόσο καιρό, "Ναι" στην επικύρωση των αποφάσεων από τη λαϊκή βούληση με δημοφήφισμα και έβγαινε "Ναι" (που θα έβγαινε και το ξέρανε) ,όλη η προηγηθείσα επιχειρηματολογία τους, όλος ο θυμός, η ...δίκαιη αγανάκτηση, πήγαιναν περίπατο. "΄Ανθρακες ο θησαυρός". Αναγόρευαν κυρίαρχο του παιχνιδιού τον Παπανδρέου, που έπαιξε τη "ζαριά" και έφερε "εξάρες". Κι αυτοί αποδεικνύονταν ψεύτες, δημαγωγοί, επικίνδυνοι, προδότες.Για χρόνια δε θα τολμούσαν να βγουν από το καβούκι τους. Ο πρωθυπουργός ήταν ο αναμφισβήτητος νικητής του κομματικού αυτού παιχνιδιού.

Πανικόβλητοι,και φυσικά ανήθικοι και μικρόνοες  παντελώς, όπως είναι οι περισσότεροι  κομματικοί στην Ελλάδα από συστάσεως ελληνικού κράτους (οι εξαιρέσεις "μετρημένες") μέχρι σήμερα, είδαν το κομματικό τους οικοδόμημα να καταρρέει. Ο συναγερμός χτύπησε "κόκινο". "Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον εστί" το.. ΚΟΜΜΑ ."Τελεία και παύλα". Τεράστιο το κομματικό κόστος.  "΄Οχι" ,λοιπόν, στο δημοψήφισμα, γιατί το είπε ο Παπανδρέου. "΄Οχι" στην έκφραση της λαϊκής βούλησης, γιατί τη ζητάει η κυβέρνηση. Και για να κουκουλωθεί αυτό όπως -όπως και να μη γίνουν εντελώς ρεζίλι, επιστρατεύουν, μια και δεν υπήρχε χρόνος ,αφού τους "έπιασαν στον ύπνο", ό,τι φαιδρό, γραφικό, αστείο, παλαβό, παράλογο πρόσχημα τους κατέβηκε στην κούτρα. "΄Αλλού ο παπάς, αλλού τα ράσα του".΄Αλλος να απαιτεί εκλογές εδώ και τώρα, λες και το δημοψήφισμα δεν ήταν "εκλογές".΄Ετεροι να παραληρούν για προδοσία, νοθεία, εγκληματικό δίλημμα, εγκλωβισμό. Ο τιδήποτε θα μπορούσε να δείχνει πως τους βγάζει έστω και προς στιγμήν από το αδιέξοδο ,το ανάσυραν , το στήριξαν.΄Εδωσαν κι αυτοί   τον "υπέρ πάντων αγώνα" για το ΚΟΜΜΑ.

Συμπερασματικά, τα ελληνικά κόμματα τα οποία, όπως αναφέραμε, ομνύουν στο όνομα του "Λαού"  και υπάρχουν,όπως ισχυρίζονται, υπέρ αυτού, αποκάλυψαν με τη στάση τους τη γνώμη που έχουν για την ποιότητα και την "μπέσα" αυτού του "Λαού" που λένε πως υπηρετούν.΄Εδειξαν και διατράνωσαν σε όλους τους τόνους ότι δεν τον εμπιστεύοντα σε τίποτα. Τον θεωρούν ένα σύνολο, χωρίς ιδεολογική σταθερότητα,χωρίς δημοκρατικό υπόβαθρο, που "άγεται και φέρεται" από τις καταστάσεις.΄Ενας τέτοιος "Λαός" εύκολα μπορεί να εγκλωβιστεί σε διλήμματα και αν τον φοβίσεις, μπορείς και να τον κατευθύνεις στη γραμμή που θέλεις. Αυτή ήταν,άλλωστε, και η διαπίστωση και η πρόθεση του πρωθυπουργού και των συμβούλων του. Από την άλλη, τα κόμματα της αντιπολίτευσης γνώριζαν πολύ καλά πως ένας τέτοιος "Λαός" εύκολα θα τους πουλούσε και θα έδινε στον Παπανδρέου το "Ναι",που ζητούσε. Επομένως, έπρεπε πάση θυσία να παλέψουν για να  ματαιώσουν το δημοψήφισμα,πριν βρεθούν προ τετελεσμένων γεγονότων, στον απόλυτο, δηλαδή, εξευτελισμό και στην ταπεινωτική ήττα.΄

Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, πρέπει να συμφωνήσουμε με αυτή τη συλλογιστική. ΄Ολες οι άλλες αναλύσεις, οι ερμηνείες, οι υποψίες, οι αναφορές σε σύνδρομα, στερεότυπα, συλλογικά  ασυνείδητα και επιστημονικοφανείς προσεγγίσεις του θέματος, είναι "κουραφέξαλα" και "κολοκύθια τούμπανα". Στομφώδεις παρεμβάσεις ανίδεων ή άσχετων...ειδικών, που δουλειά τους είναι να συσκοτίζουν ,αποπροσανατολίζουν,παραποιούν τα δρώμενα με "διάφορο" τη δημοσιότητα ή άλλες οικονομικές συναλλαγές-διαπλοκές.

Και ο "Λαός";  Η πεμπτουσία-αναγκαιότητα της ύπαρξης πολιτευμάτων, συνταγμάτων, βουλής,κοινοβουλευτισμού,η ενσάρκωση της έννοιας της δημοκρατίας ( προσθέστε και όσα άλλα "ηχηρά" σας έρχονται στη γλώσσα) τί έκανε ο... Λαός σ΄αυτές τις κρίσιμες στιγμές,όταν ο πρωθυπουργός έριχνε "ζαριά", να φέρει "εξάρες" για εκείνον και το κόμμα του και οι αφιονισμένοι  αρχηγοί των άλλων κομμάτων άφριζαν από το κακό τους που κατάφερε να τους αφήσει "θεόγυμνους" ένας... Γιωργάκης;

Ο "Λαός" είναι πάντα με το ...Λαό. Πιο...λαϊκά με την πάρτη του. Δεν έχει αναστολές, συγκρουσιακές δυσκολίες, διλήμματα,ενοχές,απορίες. Δεν έχει ούτε δημοκρατικές ευαισθησίες, αλλά και δεν πιστεύει πως τον...εμπιστεύονται. Γνωρίζει πολύ καλά ότι ΑΠΑΝΤΕΣ, "Λαός" και πολιτικοί, είναι  εξίσου ανήθικοι και παρατάκηδες και πως μόνο η "κουτάλα" ενδιαφέρει. "΄Οποιος έχει το μέλι θα το γλείψει", αυτή είναι  η απλοϊκή φιλοσοφία του, το απαύγασμα της πείρας του ...σοφού λαού. Στο "πολιτικό" παιχνίδι ξέρει πως το ζητούμενο είναι ποιος θα παίξει καλύτερα το "θέατρο". Ποιος θα επινοήσει τα καλύτερα προσχήματα.Στη βιτρίνα δίνεται η μάχη.΄Οποιος κερδίζει εκεί, είναι και ο νικητής.

  Αλλά, κυρίως και αποκλειστικώς ,νοιάζεται για "άρτον". Αν έχει  συμπλήρωμα και "θέαμα", ακόμα καλύτερα. Πάντα και σε  όλες τις εποχές έτσι ήταν  οι "Λαοί". Ποιά εξουσία, ποιες συμφωνίες, ποια "πολιτική" εξασφαλίζουν, τουλάχιστον το μίνιμουμ των... ύψιστων αυτών αγαθών; Αυτός  ας κυβερνήσει.  Τα λοιπά, περί πατρίδος, ιδεολογίας,"οσίων και ιερών",  είναι κουβέντες για ...πολιτικούς και "δεκάρικους" γυμνασιαρχών σε εθνικές.. επ(ε)αιτίους. Κι αν κάποτε εξαπατηθεί από "φουσκωμένα" λόγια ("τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα"), αν του πάρουν το μυαλό  προς στιγμή και μεταμορφωθεί ακόμα και σε ήρωα "περί πίστεως και πατρίδος," σύντομα συνέρχεται και επανακάμπτει στη "σωστή" θεώρηση των πραγμάτων. Απαιτεί εξαργύρωση των θυσιών του εδώ και τώρα (Παραδείγματα : Αγωνιστές του ΄21 . Ελλαδικός πληθυσμός το ΄22 κατά  προσφύγων.Οι "νικητές" μετά το αντάρτικο κίνημα .  Αντιστιασιακοί της δικτατορίας στη μεταπολίτευση).

"Εν τη παλάμη και ούτω βοήσομεν". Κι αν δεν του "πέσουν"  στην παλάμη, ο ίδιος ο "Λαός" από...λαός μεταμορφώνεται εν ριπή οφθαλμού σε όχλο, σε... αγωνιζόμενους "Αγανακτισμένους και διαμαρτυρόμενες συντεχνίες.

Τελικά, μήπως από πάντα οι δύο αυτές  λέξεις διέφεραν μεταξύ τους μόνο... μορφολογικά, στο περιεχόμενο, όμως, είναι ίδιες; Εμείς αυτό πιστεύουμε. Ο "Λαός"-όχλος, είναι "μόρφωμα". ΛΑΟ συγκροτούν μόνο οι ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΜΕΝΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ.