"Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κ. Γ. Παπανδρέου αφιερώνει το χρόνο του στην εκ νέου διεκδίκηση της προεδρίας της Σοσιαλιστικής Διεθνούς". (ΜΜΕ).

΄Οπως, ουκ ολίγες φορές  έχουμε  υποστηρίξει  σε κείμενά μας εδώ, ο Γιώργος Παπανδρέου με την ανάληψη της πρωθυπουργίας  είχε τη δυνατότητα να ανακόψει την πορεία  της χώρας προς την καταστροφή, αλλά δεν το πέτυχε. Κι αυτό, γιατί επέλεξε να υποταχτεί στους νόμους του παγκόσμιου Συστήματος   και της Οικονομίας της “Αγοράς”.   ΄Εχασε έτσι τη μοναδική,ιστορική ευκαιρία να αναδειχτεί ο καλύτερος πρωθυπυργός στη νεότερη ιστορία της Ελλάδας. Και δεν πέτυχε να "σώσει” τη χώρα, όχι γιατί δεν μπορούσε, αλλά, γιατί δεν κατάφερε να απαλλαγεί από τα κομματικά “σύνδρομα” και τα βαρύδια,που κουβαλούσαν σχεδόν  όλοι  οι προηγούμενοι αρχηγοί κομμάτων όσοι κυβέρνησαν στο παρελθόν αυτό τον τόπο.

Ο γιος του Ανδρέα Παπανδρέου είναι σίγουρο πως αν δεν ήταν “γόνος” πολιτικής οικογένειας και μάλιστα εγγονός και γιος δύο πρωθυπουργών,δεν επρόκειτο να εξελιχθεί σε "πολιτκό",πολύ περισσότερο  να αναδειχτεί σε πρωθυπουργό. ΄Οπως ακριβώς και οι υπόλοιποι “γόνοι” από τα “πολιτικά τζάκια” της χώρας  τα τελευταία χρόνια ,με κορυφαίους εκπροσώπους τον  Κώστα Καραμανλή,την Ντόρα Μητσοτάκη-Μπακογιάννη ,τον Αντώνη Σαμαρά. ΄Ολοι αυτοί (και άλλοι πολλοί), αν...πρόκοψαν στην “πολιτική” -κομματική κονίστρα το κατάφεραν “ελέω γεννητόρων”,αφού, ούτε ιδιαίτερα προσόντα διέθεταν  για τέτοια "προκοπή", ούτε υπήρξαν “χαρισματικοί, όπως η εκλογική πελατεία της Ελλάδας απαιτεί από τους αρχηγούς των κομμάτων της.

Για να επιστρέψουμε στον Γ. Παπανδρέου, μπορεί μεν να έχει σημαντικές διαφορές  που τον διαφοροποιούν από τους περισσότερους ΄Ελληνες “πολιτικούς” (είναι πιο κόσμιος, χαμηλών τόνων, ανθρωπινότερος ως  διαχειριστής της εξουσίας κ.λπ), όμως,  σίγουρα, δεν είναι φτιαγμένος από  τη "στόφα" εκείνη των χαρισματικών, όπως   ο παππούς και ο πατέρας του,οι οποίοι όντως  "σαγήνευαν" τα πλήθη. Βεβαίως, δε θα υποστηρίζαμε πως αυτή ακριβώς η “αρετή” του χαρισματικού, "πολιτικού” ηγέτη ,την οποία η ελληνική, εκλογική πελατεία θεωρεί  ως  μέγα προσόν για να “τραβήξει” ο αρχηγός, είναι  πράγματι αρετή και οπωσδήποτε αναγκαία για την παραγωγή   έργου από έναν που ασκεί  εξουσία. Αυτού του είδους οι “χαρισματικοί” ΄Ελληνες "πολιτικοί", μάλλον “μπαλκωνάτοι” θα έπρεπε να χαρακτηρίζονται, επειδή  γνωρίζουν  πολύ καλά την τέχνη του “δημαγωγείν”,η οποία όντως συναρπάζει τα πλήθη και τους οπαδούς.

Ανεξάρτητα από όλα αυτά ,όμως, ο Γιώργος Παπανδρέου δεν απέτυχε στο έργο του ,επειδή δεν είναι χαρισματικός.΄Αλλωστε,το μόνο που δε χρειάζονται οι σημερινές “συγκυρίες” είναι ηγέτες   -δημαγωγούς.  Θα μπορούσε, αν δεν είχε υποπέσει στο ολέθριο  λάθος της υποταγής στην "Αγορά" ,να έχει βγάλει τη χώρα από το οικονομικό-πολιτικό-κοινωνικό  χάος που βιώνει και να ξεπεράσει έτσι σε “ πολιτικό ανάστημα” και προσφορά όλους συλλήβδην τους προηγούμενους πρωθυπουργούς. Αλλά, η κομματική του“παιδεία”,η νοοτροπία  και η συμπεριφορά,δεν του το επέτρεψαν. Γι΄αυτό και δεν είναι περίεργο που  αυτή την ώρα πολιτικά-κομματικά οι περισσότεροι τον "κανιβαλίζουν" και έχει επιλεγεί από τους συν-΄Ελληνες ως  ο “αποδιοπομπαίος τράγος” ,αφού, ως γνωστόν ,στην ελληνική ιστορία, πάντα μετά από κάποια μεγάλη καταστροφή, ο όχλος   “διψάει για αίμα”, απαιτεί “εξιλαστήρια θύματα” και "κρεμάλες", για να εκτονωθεί η οργή του.

Παρ΄όλα αυτά  και μετά από την αποτυχημένη πορεία ως πρωθυπουργός της χώρας, ο Γ. Παπανδρέου συνεχίζει σήμερα να πορεύεται σε αδιέξοδους  δρόμους, αφού επιμένει  να ασχολείται με την "πολιτική", με τη διεκδίκηση τώρα της προεδρίας της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Η θητεία του, όμως, στον πρωθυπουργικό θώκο απέδειξε πως δεν είναι και ο καλύτερος για θέσεις “ηγεσίας”.Γιατί, αφού απέτυχε ως πρωθυπουργός  ,να πετύχει ως πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς; Φαίνεται μάλλον δύσκολο ο Γ.παπανδρέου,αν καταφέρει να κερδίσει την προεδρία, να ανακόψει την πτωτική πορεία αυτού του 'πολιτικού” συστήματος, που πάνω του “ασέλγησαν” για πολλά χρόνια οι κορυφαίοι εκπρόσωποι και ηγέτες του, όπως ο Α.Παπανδρέου,Ο Μιτεράν,ο Γκονζάλες κ.α

΄Οπως, όμως,και αν έχει το πράγμα, αυτό το  “κακέκτυπο” του  πάλαι ποτέ 'υπαρκτού σοσιαλισμού”,  είναι καταδικασμένο να αποτύχει, όχι  τόσο επειδή λείπουν  οι ηγέτες εκείνοι  που θα μπορούσαν να του δώσουν πνοή ,αλλά επειδή αυτού του ειδους τα "Συστήματα" στην ουσία δε διαφέρουν από τα υπόλοιπα που στηρίζονται στην Οικονομία της “Αγοράς” ,την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, στην κοινωνία της “αφθονίας” και της κατανάλωσης. Η Ιστορία έχει αποδείξει πως οι κοινωνίες (διάβαζε ανθρώπινες μάζες)  συνάπτουν με ΟΛΑ τα "Συστήματα"  “πατρικές” σχέσεις και απαιτούν συμπεριφορές “νταντέματος” από εκείνα. Τα μέλη τους, όσο  είναι εγκλωβισμένα σε  τέτοιους είδους πελατειακές λογικές και   διαθέτουν χαρακτηριστικά  μάζας ,δεν έχουν τη δύναμη να αυτονομηθούν, να τολμήσουν “υπέρβαση,να  χρησιμοποιήσουν την αυτογνωσία ως εργαλείο  για τη διαμόρφωση ενός “ανθρώπινου-φυσικού” χαρακτήρα, με την κατάκτηση υψηλότερων επιπέδων  ζωής. Αυτό, για να περιοριστούμε στην    Οικονομία , μεταφράζεται στην αρχή :  ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΩ  Ο,ΤΙ ΠΑΡΑΓΩ ΚΑΙ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ.

΄Ολες οι άλλες μορφές Οικονομίας ιστορικά είναι καταδικασμένες να απτυγχάνουν συνεχώς (και  αποτυγχάνουν),όπως βλέπουμε καθαρά στις ημέρες μας.