ΜΑΖΟΠΟΙΗΣΗ-ΜΑΖΙΚΟΠΟΙΗΣΗ-ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΑ-ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ-ΜΟΝΑΧΙΚΟΤΗΤΑ  ΥΠΟ ΤΗΝ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΣ “ΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΗΣ” ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ.

 "Απόρρητο κατηγορητήριο» στις ΗΠΑ για τον  ΤΖΟΥΛΙΑΝ ΑΣΑΝΤΖ.

Η αυστραλή δικηγόρος του, η Τζένιφερ Ρόμπινσον, ζήτησε σήμερα από την Καμπέρα να προστατεύσει τον πελάτη της. "Είναι καιρός η αυστραλιανή κυβέρνηση και οι Αυστραλοί να αρχίσουν να διερωτώνται. Είναι αυστραλός πολίτης και αξίζει την προστασία μας" (ΜΜΕ).

                                  ***

΄Οπως έχουμε επισημάνει και σε παλιότερο κείμενό μας με τίτλο “Κράτος, αναπόσπαστο συστατικό του η ανηθικότητα” ,δεν υπάρχει παγκοσμίως περίπτωση, κράτος (κυβέρνηση) να διαθέτει, έστω και στοιχειώδη “ηθικά” -φυσικά ανακλαστικά. ΄Ενα από τα κυρίαρχα και πλέον αρνητικά χαρακτηριστικά του κράτους είναι πως δεν ορρωδεί προ ουδενός.

Τα εργαλεία που χρησιμοποιεί, για να συντρίψει, όποιον χαρακτηρίσει εχθρό του, είναι ποικίλα και η χρήση τους ανάλογη με το...έγκλημα του αντιπάλου. Δυσφήμιση, κατασυκοφάντηση, “στημένες” κατηγορίες (ειδικά με  ναρκωτικά και εμπλοκή του “εχθρού” σε σεξουαλικού περιεχομένου (“παράνομες”) δραστηριότητες) ,απειλές και τέλος δολοφονία του (συνήθως με...ατύχημα) είναι τα πιο συνήθη.

΄Ατιμοι, αδίστακτοι, ανήθικοι (υπό την ερμηνεία της Φύσης) οι άνθρωποι που ασκούν εξουσία. ΄Εχουν τη διαστροφική συμπεριφορά “εγκληματία” (και πάλι με την έννοια που η Φύση εγκαλεί κάποιον ως εγκληματία) στη συντριπτική τους πλειοψηφία. Επομένως, δεν πρέπει να αναρωτιέται κανείς, αν ο ιδρυτής του ιστότοπου WikiLeaks Τζούλιαν 'Ασαντζ, είναι ένοχος, αλλά πόσο βρωμερές και ανήθικες είναι οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ, Σουηδίας και Αγγλίας, που προσπαθούν με κάθε ανήθικο μέσο να 'κλείσουν το στόμα" του θαραλέου ακτιβιστή.

Με αυτή τη νέα τροπή στην υπόθεση ΄Ασαντζ ,όμως, μας δίνεται μια ευκαιρία να στείλουμε ένα ιστορικό μήνυμα-τελεσίγραφο σε όλους αυτούς που είναι οι φορείς (κυβερνήσεις- “παρατρεχάμενοι”) του Κράτους , ασκούν οποιασδήποτε μορφής εξουσία και πιστεύουν πως “έτσι”  θα διαιωνίζεται η “κατάσταση” και πως ,εν τέλει, θα βρίσκονται πάντα στο απυρόβλητο .

Κατά αρχήν, ας μη “θεοποιούμε”, ας μη δίνουμε “μεταφυσικές “ και “ακαδημαϊκές” (αόριστες και ασαφείς) ιδιότητες στην έννοια του έθνους-κράτους. Η θεωρία της προέλευσης της εξουσίας (βασιλιά, άρχοντα) από το θεό και του δικαιώματος (απευθείας από εκείνον) άσκησής της, είναι ένας μύθος που ήταν σε ισχύ χρόνια πριν, στους ιστορικούς “μεσαίωνες” .Τα πράγματα είναι απλά: Οι εκάστοτε “κυβερνήσεις” και τα άτομα που επιλέγονται να τις συγκροτήσουν , ενσαρκώνουν την έννοια του κράτους και  με τη δικιά τους “δραστηριότητα” λειτουργούν και υφίστανται. Μάλιστα, και σε μια υπέρβαση της λογικής και φυσικής ανάλυσης των “πραγμάτων”, το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με το ΄Εθνος. Αλλά, και όλες οι υστερότερες (μοντέρνες) σχετικές θεωρίες (σε ισχύ ακόμα και σήμερα) για την προέλευση, τη σημασία-αξία- ιερό προορισμό του κράτους -έθνους- πατρίδας δεν είναι παρά "πομφόλυγες” και έννοιες χωρίς κανένα ουσιαστικό περιεχόμενο.

Με το χρόνο, το μόνο σίγουρο ιστορικά (και απαραίτητο) είναι η κατάργηση αυτής της μορφής του κράτους-έθνους (και συνακόλουθα και της “κρατικοποιημένης” κοινωνίας), όπως τη γνωρίζουμε σήμερα. Αυτός ο “εκρηκτικός” συνδυασμός λειτουργίας σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο “΄έθνους-κράτους-ανθρώπινης κοινωνίας”, είναι ο ισχυρότερος παράγοντας καταδυνάστευσης του ατόμου (με ποικίλους μηχανισμούς) κατά τους τελευταίους αιώνες .

Η γέννηση- “δια-μόρφωση” του κράτους-έθνους πρέπει να αναζητηθεί στη Γαλλική επανάσταση. Οι περίφημοι Γάλλοι "διαφωτιστές" (Βολταίρος, Μοντεσκιέ,Ρουσσώ και οι λοιποί), που το έργο τους ουσιαστικά αφορούσε τη συμμετοχή και της αστικής τάξης στη νομή της εξουσίας, την οποία μέχρι τότε ασκούσε αποκλειστικά η “απολυταρχία”, είναι οι “οικοδόμοι” του σύγχρονου έθνους-κράτους.  Οι αλλαγές στην οικονομία, παιδεία και στους άλλους τομείς που πρότειναν, ήταν για να στηρίξουν ακριβώς το νέο θεσμό που έχτιζαν και αφορούσαν λιγότερο, ως ελάχιστα το άτομο. Βεβαίως, ενταγμένο το έργο τους σε μια εποχή “μεσαιωνικής” συμπεριφοράς της απολυταρχίας στον υπήκοο, δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει και τη θετική του πλευρά, ούτε να υποτιμήσει την αναμφισβήτητη προσφορά τους στον τομέα των ανθρώπινων δικαιωμάτων.

Ιδωμένα, όμως, τα πράγματα σε κατοπινές από το “Διαφωτισμό” εποχές, η ιστορία διαπίστωσε πως οι σκαπανείς του υπέπεσαν σε σοβαρότατα λάθη και υπέσκαψαν την ελευθερία του ατόμου και την ανεμπόδιστη άσκηση της ατομικότητάς του. Ιδιαίτερα, σε ό,τι αφορά την έννοια, την ανάγκη-σημασία-σκοπό ύπαρξης του κράτους και των σχέσεών του με το άτομο , το πρώτο φαίνεται πως υπήρξε η αποκλειστική προτεραιότητα και το κυρίαρχο ενδιαφέρον των διαφωτιστών και μάλιστα σε βάρος του δεύτερου. Το “κοινωνικό συμβόλαιο” του Ρουσσώ , που η κρατική εξουσία όλων των εποχών αγωνίστηκε να προπαγανδίσει τη σημασία του (με το κύρος της αποκλειστικής νόμιμης-δίκαιης “φωνής”) και στη συνέχεια να το επιβάλει ,σχεδόν θεοποιώντας το , σήμερα τουλάχιστον, πέρα από μεγάλη "απάτη" θεωρείτα (και είναι) εντελώς επικίνδυνο.

Ειδικά για τους Πολίτες, εκείνα, δηλαδή,τα άτομα που απέρριψαν σε θεωρητική και σε πρακτική βάση τη θρυλούμενη “αξία” του κράτους και αποσπάστηκαν από την ανθρωπόμαζα ,δηλώνουν πλέον “ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ” της εξουσίας, των ανθρώπων που την ασκούν σε όλες της τις μορφές. Γι΄αυτό και αρνούνται να δεχθούν και να προσφέρουν -ασκήσουν “κρατική” υπηρεσία-εξουσία . Αποφεύγουν ομοίως και σε πρακτικό και σε θεωρητικό επίπεδο την ισοπεδωτική αντίληψη “όλοι είμαστε ίδιοι” (με την έννοια των συστατικών μιας ανθρωπόμαζας) και δε “στοιχίζονται” σε οποιαδήποτε μορφή οχλοποίησης-ομαδοποίησης. Δε δέχονται, πολύ περισσότερο, να ενταχθούν σε ομάδες, υποσύνολα, σύνολα , να καταστούν οπαδοί ή αρχηγοί και να αφομοιώσουν -εκδηλώσουν συμπεριφορές και χαρακτηριστικά δικά τους.

Να διευκρινίσουμε δω πως η αποδοχή της ιδιότητας του “αιχμαλώτου” για έναν Πολίτη και της ανακήρυξης του κράτους ως εχθρού της ατομικότητάς του, υπό τις παρούσες συνθήκες , που καθιστούν αδύνατη τη σύγκρουση με τους μηχανισμούς του, το άτομο- Πολίτης, εκών άκων, αποδέχεται-ανέχεται την κατάστασή της “αιχμαλωσίας” του και δεν αναλώνεται ούτε εκτίθεται σε λεονταρισμούς και παράτολμες ενέργειες μετωπικής σύγκρουσης με την κρατική-κοινωνική εξουσία. ΄Εχει χίλια- δυο “όπλα” να διεξάγει εναντίον τους πόλεμο, αποφεύγοντας τη βία, η οποία σε αυτή τη φάση και για πολλά χρόνια ακόμα, αν ασκείται , είναι βία απονενοημένη, παράτολμη ,εκτονωτική, ψυχοπαθητική πολλές φορές και επομένως εκ των προτέρων αποτυχημένη, αφού κανένα πρακτικό αποτέλεσμα δεν παράγει. Αντίθετα, στην αναμέτρηση αυτή ,θύμα δεν είναι ποτέ το κράτος.

Πολλοί, βέβαια,υποδύονται τους "αιχμαλώτους" και παράλληλα τους πολίτες και διατείνονται πως κηρύσσουν πόλεμο εναντίον του κράτους με τη μορφή που παίρνει αυτός στη λεγόμενη ΕΝΟΠΛΗ ΒΙΑ από τους αυτοχαρακτηριζόμενους ως ΑΝΤΑΡΤΕΣ ΤΩΝ ΠΟΛΕΩΝ. ΄Εχουμε γράψει σε άλλα κείμενά μας, πως η ιστορική εμπειρία του παρελθόντος σε όλα τα κράτη, απέδειξε και το μάταιο - “ανεπίκαιρο” τέτοιων “πολέμων”, αλλά και την επικινδυνότητά του για την ατομικότητα και την άσκηση των ιδιοτήτων του Πολίτη. Οι Αντάρτες των πόλεων, δεν είναι Πολίτες. Μπορεί να είναι αποτυχημένοι και εν συγχύσει “ιδεολόγοι”, με σωτηριακές-πατερναλιστικές περί... λαού και “κοσμάκη” απόψεις, με θυμική υπερδιέγερση και εν αγνοία τους θύματα υπερλειτουργίας της αδρεναλίνης τους, “μπαχαλάκηδες”, αυτοανακηρυχθέντες τιμωροί της...κακής εξουσίας (ενώ αυτοί είναι... καλοί), χούλιγκανς, πλιατσικολόγοι,αλλά πάντως Πολίτες δεν είναι. Αν ο άνθρωπος δεν αλλάξει πρώτα μέσα του, δεν μπορεί (και δεν έχει δικαίωμα) να "αλλάξει" τον κόσμο (γιατί, πώς και προς τα πού θα τον "αλλάξει";)

Επί πλέον, οι εξεγερμένοι αυτοί λαϊκοί "στρατηλάτες"-"ζηλωτές" προξενούν μεγάλη ζημιά στην ίδια την “ατομικότητα” των Πολιτών, αφού η δράση τέτοιων ομάδων δίνει το άλλοθι-πρόφαση στο κράτος,να εντείνει την αυταρχικότητά του και να θεσπίζει νόμους και απαγορεύεις που στρέφονται ενατίον των Πολιτών. Υπό τέτοιο καθεστώς αυταρχικότητας και τρόμου (με ηθικούς αυτουργούς τους...αντάρτες) οι Πολίτες καταδικάζονται στον απόλυτο περιορισμό της άσκησης, ακόμα και των στοιχειωδών ατομικών δικαιωμάτων τους. Μάλιστα, στην απίθανη περίπτωση, που αυτού του είδους οι ομάδες (“αντάρτες” σήμερα) κατάφερναν να γίνουν ποτέ “εξουσία”, τρομακτικό θα ήταν το σενάριο καταπίεσης και εξόντωσης των Πολιτών με τις ιδιότητές του, όπως τις περιγράφουμε εδώ.Αντίθετα, είναι σίγουρο πως με πολλούς από τους σημερινούς κρατικιστές-αντιπάλους τους,  θα τα “βρίσκανε μια χαρά”.

Να επισημάνουμε τώρα μερικές από τις προτεραιότητες των υπο “ αιχμαλωσία”,όπως είπαμε, διατελούντων Πολιτών. Βασικό (χαρακτηριστικό) μέλημά τους είναι η (πάση θυσία) προάσπιση της αξιοπρέπειας και της “υπερηφάνειάς” τους. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που φροντίζουν να απέχουν από τα “κοινά” και να αποστασιοποιούνται γενικώς από τις μορφές “αγώνων” που επιλέγει η μάζα για την εξυπηρέτηση των μικρο-συμφερόντων των συστατικών-μερών της. Στο μέτρο που οι συνθήκες επιτρέπουν και οι επιλογές τους ευνοούνται, οι Πολίτες παίρνουν οι ίδιοι τη ζωή στα "χέρια" τους και δεν επιτρέπουν να διαφεντεύει την “τύχη” τους η “εξουσία-κοινωνία” με τα κοινοβούλια, τους θεσμούς, τους νόμους, τις παραδόσεις και τους υπόλοιπους φορείς της. Ολοκληρωμένη,όμως, τη συμπεριφορά και τη δράση του ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΜΕΝΟΥ ΠΟΛΙΤΗ, θα την αναλύσουμε-περιγράψουμε σε άλλο κέιμενο, όταν μιλήσουμε για τις αρχές και τις επιδιώξεις του Homo-Naturalis. Βέβαια,η ολοκληρωτική αυτονόμηση του Πολίτη είναι ανέφικτη με τις σημερινές δυνατότητες που του επιτρέπουν να διαθέτει, αφού  οι ασφικτικές περισφύξεις και το αγκάλιασμα της εξουσίας (κρατικής και κοινωνικής), περιορίζουν σε μεγάλη έκταση την ελευθερία και την ανεξαρτησία του και επομένως την πλήρη άνθηση και ευδοκίμηση και  της ατομικότητας.

Οι άνθρωποι,όμως, του μέλλοντος ,όσο θα προκόπτουν σε εξέλιξη-πολιτισμό, όσο θα κερδίζουν ουσιαστική και όχι κατάκτηση "λούστρο” ανθρώπινων δικαιωμάτων, που θα διασφαλίζουν την ατομικότητά τους ,είναι σίγουρο πως θα καταργήσουν το κράτος.΄Η μάλλον θα καταργηθεί από μόνο του ,θα αυτοδιαλυθεί. Μαζί του, θα συμπαρασυρθεί και η εξουσία της “κοινωνίας”, που συντηρείται από το κράτος και αποτελεί ισχυρό βραχίονά του. Η επιδίωξη και τω δύο σημερινών “δυναστών”, κράτους και κοινωνίας ,είναι να προωθούν με τους μηχανισμούς και τα εργαλεία τους τη διατήρηση- συντήρηση της ομαδοποίησης- συλλογικότητας, που είναι ο βασικός εχθρός της ισοπέδωσης της προσωπικότητας και της απώλειας της ατομικότητας. Με το χρόνο,όμως,αυτή η ικανότητα θα αμβλυνθεί και θα εκλείψει μαζί με την αποδόμηση του ίδιου του κράτους -έθνους-κοινωνίας.

Στη θέση τους, όπως είπαμε, θα κυριαρχήσουν και θα διασφαλιστούν οι έννοιες της "ατομικόητας" με την αυτονόμηση του ατόμου και τον απεγκλωβισμό  του από το θανάσιμο αυτό "αγκάλιασμα" της ομάδας , της μάζας, του κράτους-έθνους-κοινωνίας. Ο  υπό ολοκλήρωση  άνθρωπος του μέλλοντος, θα αντιληφθεί στην πορεία του πως δεν μπορεί να συνεχίζει να υπάρχει,να ζει,να δραστηριοποιείται με φυσικό τρόπο μέσα σε καμιά μορφή κράτους-έθνους -κοινωνίας (με τη σημερινή υπόσταση) σε σχέσεις (στην ουσία) αφέντη-δούλου.  Πολύ γρήγορα θα ζητήσει να απελευθερωθεί απ΄αυτούς τους δυνάστες μια για πάντα.

Επομένως, η ιστορική διαπίστωση είναι πως τα κράτη-έθνη -κοινωνίες (κοινωνικό σύστημα) ζουν τις τελευταίες τους ημέρες. Η ακμή τους, οσονούπω τελειώνει. Κι αν σήμερα συνεχίζουν ακόμα να υπάρχουν, είναι γιατί καταπολεμούν με λύσσα την ανάπτυξη της ατομικότητας, φροντίζουν με κάθε τρόπο να τη στραγγαλίζουν και με περισσό ζήλο καλλιεργούν τη μαζικοποίηση (ωραιοποιούν τον όρο με τη χρήση άλλων εύηχων λέξεων, όπως  συλλογικότητα, μαζικότητα, κοινωνικοποίηση,κοινωνικότητα) και την άνάδειξη-επικράτηση της έννοιας και των χαρακτηριστικών του μοντέλου της ανθρωπόμαζας (εξωραϊζουν κι αυτή τη λέξη με όρους, όπως λαός (σε αντιδιαστολή με τον όχλο), πολίτες, μέλη της κοινωνίας).

Επί πλέον, οι κυβερνήσεις-κράτη φροντίζουν να λειτουργούν στο πρότυπο της συμπεριφοράς του παλαιού “πατερούλη” (του κακού “πατριού” θα λέγαμε μάλλον). Η ανθρωπόμαζα, όσο συμεριφέρεται ως “καλό παιδί”, ο “γονιός-αφέντης- πατέρας-πατριός” της παρέχει (φαινομενική) προστασία και έχει αναλάβει μάλιστα...ισοβίως τη συντήρηση και τη διατροφή της με την (αμφίβολη) καταβολή-εξασφάλιση μισθού και σύνταξης ( για “άρτον και θεάματα”). Από την άλλη, αν η ανθρωπόμαζα ως σύνολο, μέρος ή “συστατικό”, υποπέσει σε ανυπακοή, τιμωρείται γιατί, ως γνωστό... “το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο” για το άτακτο παιδί. Μάλιστα, για να είναι η υπακοή εξασφαλισμένη και “εξαιρετική” χορηγούν, μέσω των ΜΜΕ, της  "βιομηχανίας ενημέρωσης” (ένας από τους ισχυρότερους βραχίονες στήριξης του κράτους), μεγάλες δόσεις αποχαύνωσης-αποβλάκωσης (“αίμα, σπέρμα, θέ(α)μα”). Η έλλειψή τους ή η χορήγηση ανίσχυρων δόσεων προκαλούν στερητικά σύνδρομα, όπως ανασφάλεια, άγχος, απογοήτευση, μοναξιά, κατάθλιψη, μίσος για τη ζωή και αυτοκτονική συμπεριφορά. Πέρα από αυτό το στόχο, μια άλλη βασική επιδίωξη της “βιομηχανίας ενημέρωσης” είναι να μην ακουστεί η "άλλη φωνή", να μη βρει ποτέ "βήμα"  να εκφραστεί ο Πολίτης. Αν κάποτε συμβεί αυτό, το οικοδόμημα-τέρας της παραπληροφόρησης, της προπαγάνδας, της χάλκευσης-παραποίησης της αλήθειας, η μολυσματική εστία της κοινωνικής σήψης και κάθε μορφής παθογένειας, θα καταρρεύσει με πάταγο και αποπνικτικό κορνιακτό.

Αλλά, θα είμαστε άδικοι, αν μέναμε μόνο στη 'βιομηχανία ενημέρωσης”. Το κράτος ,εκτός των άλλων, μικρών ή μεγάλων εγκλημάτων του, βαρύνεται με το ειδεχθέστερο των εγκλημάτων . ΄Εχει φροντίσει, μέσω της “εκ-παίδευσης) που επιβάλει, να επιτυγχάνει τον ολοκληρωτικό ευνουχισμό της προσωπικότητας του ατόμου, την τρομακτική ισοπέδωση της ατομικότητας, ήδη “εξ απαλών ονύχων”, απομακρύνοντας έτσι κάθε δυνατότητα-ενδεχόμενο “μόρφωσης” (σωστή διαμόρφωση-διάπλαση) της προσωπικότητας του υπηκόου του. Παράλληλα, όλοι οι θεσμοί, οι φορείς,οι μηχανισμοί, που διατηρεί το κράτος-κοινωνία, σε έναν καταπληκτικό συντονισμό και συνδυασμό μέσων-τρόπων-εργαλείων, έχουν εξειδικευτεί στην επιτυχή "λοβοτόμηση" της ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΑΣ με την καλλιέργεια και ανάδειξη σε ύψιστο αγαθό, αντί  εκείνης, της ΕθΝΙΚΟΤΗΤΑΣ ( συλλογικό ασυνείδητο!). Μιας τεχνητής, δηλαδή, φυλετικής, θρησκευτικής, γλωσσικής, συντεχνιακής, συνοχής-συσπείρωσης- συνομοταξιοποίησης-ομαδοποίησης των ατόμων ,που εξαφανίζουν την ατομικότητα και επιβάλουν την αναγκαιότητα και μοναδικότητα των τεχνητών αυτών στοιχείων. Με το τρόπο αυτό, παύει η ταυτότητα του ατόμου να έχει φυσική ισχύ και  είναι υποχρεωμένο να (αυτο)προσδιορίζεται με βάση την τεχνητή ,πλαστογραφημένη ταυτότητα, που του χορηγούν η κρατική -κοινωνική εξουσία.(π.χ ΄Ελληνας, Γερμανός, Τσιγγάνος, θρησκευόμενος, άθρησκος κ.λπ).

 Μόνο που το κράτος, δηλαδή, τα ανήθικα-αφύσικα μέλη της ομάδας που  το στηρίζουν-απαρτίζουν, οι θεωρητικοί θιασώτες του και οι πρακτικοί διαχειριστές της λειτουργίας του (με την κυρίαρχη συνεισφορά-συμβολή-αποδοχή, φυσικά, και των μελών των άλλων κομμάτων, όλων των “αποχρώσεων” και των...κατευθύνσεων ),στη φούρια τους να επιτύχουν την ισοπέδωση της ατομικότητας και να αναδείξουν τη μαζικότητα-συλλογικότητα,ως ύψιστο... δημοκρατικό αγαθό, λησμόνησαν να σκεφτούν (ή φρόντισαν να το καταχωνιάσουν), εκείνο ακριβώς που υπογράφει την καταδίκη τους: ΤΗ ΦΥΣΗ. Αγνόησαν την αρχέγονη και απαρασάλευτη αρχή πως δεν μπορείς ποτέ να τα βάλεις με τη Φύση και να βγεις νικητής.

΄Οσο για το άτομο, σε όλες τις κορυφαίες φάσεις της ζωής του έχει προγραμματιστεί από τη Μάνα Φύση να “πορεύεται” με μοναδική συνοδεία την ιδιότητα της ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΑΣ και ας λένε οι αξιολύπητοι κρατικιστές και λοιποί ...εραστές της μαζικότητας, μαζικοποίησης, μαζοποίησης ό,τι θέλουν. Για παράδειγμα: Ο άνθρωπος γεννιέται και πεθαίνει ως “άτομο-πρόσωπο”, μόνος, “ατομικά”, όχι συλλογικά, ως ομάδα-σύνολο. Το μεγαλείο της μοναδικότητας στις πιο κορυφαίες στιγμές του! Απολαμβάνει μια μουσική, ένα ηλιοβασίλεμα, μια συναισθηματική φόρτιση, μια ερωτική στιγμή, ένα απολαυστικό γεύμα ,πάντα ως άτομο με τα δικά του ερεθίσματα, τις δικές του προσλαμβάνουσες, τα ταλέντα του,τις ιδιαιτερότητες-δεξιότητές του που είναι μοναδικές και μπορεί μεν να προσομοιάζουν, αλλά δε μοιάζουν-ταυτίζονται (όπως, ακριβώς, και τα αποτύπώματά του) με των άλλων.

Στο “κρατικό” ,όμως, στρατόπεδο ( και στο “κοινωνικό” με τον διαρκή και έντονο κι εδώ κρατικό παρεμβατισμό) που ενέταξαν-εγκλώβισαν το άτομο-πρόσωπο, χωρίς τη συγκακατάθεσή του , τού απαγορεύουν να δρα, να λειτουργεί με τα γνωρίσματα και τις ιδιότητες της ατομικότητάς του, της μοναδικότητας του  και μέσω αυτών να βιώνει τον “κόσμο” σύμφωνα με το φυσικό του προγραμματισμό. Του επιβάλλουν να διαστρεβλώνει τη φύση του, να εθίζεται στον αφύσικο τρόπο ζωής με τη ένταξη  και λειτουργία του ως συστατικό μιας “μάζας”, με στερεότυπες, μονότονα επαναλαμβανόμενες , προγραμματισμένες συμπεριφορές επί γενεές γενεών σε όλα τα πεδία που του επιτρέπουν να δρα .Και μόνο, όπως είπαμε, στη γέννηση ,το θάνατο και τις άλλες “καταδικές” τους στιγμές έχει διατηρήσει το αναφαίρετο δικαίωμα το άτομο να βιώνει τις εμπειρίες αυτές ΜΟΝΟΣ του.

Επομένως, κι αν παραβλέψουμε όλες τις υπόλοιπες καταπιεστικές ιδιότητες του κράτους-κοινωνίας στο άτομο, το γεγονός πως του στερούν το δικαίωμα στην ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΑ δείχνει καθαρά ότι τον έχουν καταστήσει εξ αρχής ΑΧΜΑΛΩΤΟ. Μάλιστα, χωρίς το ίδιο το άτομο να έχει εκφράσει καμιά διάθεση για "πόλεμο" ή να παρουσιάζει οποιαδήποτε άλλη μορφή επιθετικότητας.

Βεβαίως ,θα πρέπει να διευκρινιστεί εδώ πως η ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΑ, η  ΜΟΝΑΧΙΚΟΤΗΤΑ, Η ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ του ατόμου σε καμά περίπτωση δεν αναιρεί ή απαγορεύει την ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΤΗΤΑ του, τη συνύπαρξη ("συζήν") με τους υπόλοιπους συνανθρώπους. Αντίθετα, συμπληρώνει, ποικίλλει, ομορφαίνει τη σύνύπαρξη, επειδή, κατά τον “λογικό-φυσικό” Αριστοτέλη, “κοινωνικόν όν ο άνθρωπος και συζήν πεφυκώς”. Αλλά, αυτό το “συζήν” δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να σημαίνει “εξουσιάζειν, επιβάλλειν, ταλαιπωρείν, καταπέζειν, εγκλωβίζειν”.

Η φύση δεν ανέχεται αναγκαστική “σιαμαιοποίηση” των ατόμων. Τέτοια μορφή "ζωής" είναι υποκατάσταση της πραγματικής και  προέρχεται από “μεταμόσχευση” α-φύσικων ιδιοτήτων και υπαγόρευση α-φύσικων συμπεριφορών, που καθιστούν το σύνολο των εκφάνσεων της ζωής αφύσικο.

Περαίνοντας, ας κρατήσουμε δύο από τις κορυφαίες αλήθειες. 1. Βαίνουμε αργά, αλλά σταθερά στην κατάργηση του κράτους αφέντη-πατερούλη-πατριού. 2.΄Ηδη ξεκίνησε η διαδικασία γέννησης του φυσικού ανθρώπου, του οποίου (όταν “ανδρωθεί” ) τα κύρια χαρακτηριστικά θα είναι: Η κατάργηση της ΟΜΟΑΔΙΚΟΤΗΤΑΣ με τη μορφή της μαζοποίησης-μαζικοποίησης και η κατάκτηση της ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΑΣ-ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑΣ- ΜΟΝΑΧΙΚΟΤΗΤΑΣ,που ταυτόχρονα διασφαλίζουν , προάγουν και καθιστούν απαραίτητο συμπλήρωμά τους την υγιή ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΤΗΤΑ.