Η ιστορία της εξαφάνισης της μικρής Ζαχαρένιας τον Αύγουστο του 2008 είχε απασχολήσει έντονα τη κοινή γνώμη, ενώ από τη πρώτη στιγμή για την υπόθεση ενημερώθηκαν οι διωκτικές αρχές της χώρας μας και του εξωτερικού...Κατηγορούμενος για την αρπαγή - πριν από τέσσερα χρόνια - της μόλις 3,5 ετών κόρης του, θα βρεθεί ένας κάτοικος του νηησιού, στο εδώλιο του Τριμελούς Εφετείου επί Κακουργημάτων Δωδεκανήσου τη προσεχή Πέμπτη.

Η επιμέλεια του κοριτσιού, είχε δοθεί στη μητέρα της. Στις 2 Αυγούστου του 2008, ο πατέρας, πήρε το παιδί και επί περίπου πέντε μήνες ζούσαν μαζί στο εξωτερικό. Τελικά παιδί και πατέρας εντοπίστηκαν στις 27 Δεκεμβρίου 2008 σε χώρα του εξωτερικού (στη Πολωνία σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση από το «Χαμόγελο του Παιδιού», στη Γαλλία σύμφωνα με τον πατέρα).

«Η Ζαχαρένια είναι μόλις τριάμισι χρόνων. Την πήρε ο πατέρας της παραβιάζοντας τη δικαστική απόφαση για την επιμέλεια και εξαφανίσθηκε. Μετά την αρπαγή κάθε γέφυρα επικοινωνίας μου με το παιδί έχει κοπεί» είχε δηλώσει στην εφημερίδα «Τα Νέα» η μητέρα του παιδιού δυόμιση μήνες μετά την εξαφάνιση.

Σύμφωνα με τη rodiaki.gr, μετά τον εντοπισμό του παιδιού, ο πατέρας τον Ιανουάριο του 2009 με επιστολή του εξηγούσε τους λόγους που τον ανάγκασαν να πάρει το παιδί του στο εξωτερικό τονίζοντας πως «η δική του μάχη ήταν να γίνει καλύτερο το παιδί του»! Ο ίδιος επεσήμανε πως «καθ΄ όλη τη διάρκεια των πέντε μηνών που λείπαμε από την Ελλάδα, καθημερινά της υπενθύμιζα τη μητέρα της. Συνέχεια τη ρωτούσα αν την πεθύμησε και τόνιζα ότι, όποτε θελήσει, θα γυρίσουμε»

«Δεν μετανιώνω»

''Δεν μετανιώνω λοιπόν. Αν δεν φεύγαμε, θα μου παραπονιόταν κάποια στιγμή στο μέλλον ότι δεν έκανα αρκετά για να τη βοηθήσω. Τουλάχιστον ξέρω πως έκανα ό,τι μπορούσα. Είδα το παιδί μου να χαμογελάει και αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο. Και αν το καλοσκεφτεί κανείς, σήμερα η Ζαχαρένια είναι σε καλύτερη μοίρα απ΄ ό,τι ήταν πριν από έξι μήνες. Και σίγουρα σε πολύ καλύτερη απ΄ ό,τι θα ήταν αν είχαμε μείνει στην Κω όλο αυτό το διάστημα...

Το ότι κλήθηκαν οι τηλεοράσεις να σκαλίσουν τα οικογενειακά μας προφανώς και με αηδιάζει, από την άλλη όμως σκέφτομαι ότι τώρα δεν θα μπορεί κανείς να την πειράξει, αφού όλοι θα δείχνουν το καλύτερό τους πρόσωπο μπροστά στην κάμερα. Ίσως, επιτέλους, ασχοληθεί και η δικαιοσύνη με την ουσία του θέματος. Και ίσως από όλα αυτά να κερδίσουν κάποια παιδιά στο μέλλον. Τα παιδιά αυτά που δεν φταίνε σε τίποτα και που γίνονται βορά της κάθε τηλεδίκης ώστε να προβληθούν κάποιοι και να τα κονομήσουν κάποιοι άλλοι''.(ΜΜΕ)

Πικρή, πικρότατη είναι αυτή η "ιστορία" στην Ελλάδα με τις δικαστικές αποφάσεις,που αναθέτουν σε ένα διαζύγιο την επιμέλεια του παιδιού κατά κανόνα στη μητέρα. Δικαστίνες κυρίως , καλούνται να αποφασίσουν μέσα σε λίγα λεπτά για μια τόσο σοβαρή υπόθεση,όπως είναι η ανάθεση της επιμέλειας του παιδιού σε ένα γονέα . Με ελαφρά τη καρδία και επειδή αντιλαμβάνονται το όλον θέμα περισσότερο, ως μια παράμετρο (κι αυτό) της υποβούσκουσας αρχέγονης αντιπαλότητας των δύο φύλων , κρίνουν πως, ως...γυναίκες, πρέπει να υπερασπιστούν το φύλο τους και να δείξουν αλληλεγγύη,οπότε αναθέτουν την επιμέλεια του παιδιού στη μαμά-γυναίκα. Υποσυνείδητα,δηλαδή,αυτές οι δικαστίνες μεταφέρουν εαυτές στη θέση της μητέρας και λειτουργούν όπως θα ήθελαν κι αυτές να έκανε ο δικαστής για το δικό τους παιδί.

Στις 100 τέτοιες αποφάσεις στην Ελλάδα, μας διαβεβαιώνει δικηγόρος που ασχολήθηκε με εκατοντάδες τέτοιες υποθέσεις, τουλάχιστον οι μισές είναι άδικες, παράλογες-αντιφατικές και σε πολλές περιπτώσεις εγκληματικές για το ίδιο το παιδί. Aν και οι δυο γονείς διαθέτουν τα εχέγγυα εκείνα που απαιτούνται για την ανατροφή ενός παιδιού, γατί το δικαστήριο στερεί την επιμέλεια από τον έναν και συνήθως αυτός είναι ο πατέρας, επειδή η παρωχημένη κοινωνική αντίληψη ήθελε,τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα, τον πατέρα θεατή στα δρώμενα της ανατροφής του παιδού; Μόνο σε περιπτώσεις φανερής ανικανότητας ενός εκ των γονέων να επωμιστεί το βάρος της επιμέλειας του παιδιού ,πρέπει η δικαστική απόφαση να την αναθέτει στον ικανό. Αλλιώς,όπως συυνέβαινε και μέχρι την έκδοση του διαζυγίουν, η άσκηση της επιμέλειας να ανήκει εξ ολοκλήρου και στους δύο,όπως γίνεται σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο.

"Βογγούν" πατεράδες που με μια δίκη στο "πόδι" και επειδή έτσι αποφάσισε μια δικαστίνα, του αποσπούν το παιδί από την αγκαλιά και κάνουν τη ζωή του ,αλλά και τη ζωή του παιδιού πολλές φορές, συντρίμια και κόλαση. Το ψυχολογικό κόστος (ένταση,αγωνία, πόνος σε καθημερινή βάση) είναι απερίγραπτα σ΄αυτές τις περιπτώσεις. Αλλά και το οικονομικό βάρος αποβαίνει δυσβάστακτο, όταν ξαφνικά κάποιος θα πρέπει να επωμιστεί και ένα επιπλέον μηνιαίο έξοδο,όπως είναι (πάλι απο το δικαστήριο καθορισμένο) το ύψος μιας διατροφής.Πολλοί στερούνται ακόμα και τα βασικά, για να μπορέσουν να ανταποκριθούν σ΄αυτό το επιπρόσθετο οικονομικό βάρος, αλλιώς κινδυνεύουν να μη βλέπουν το παδί τους ούτε και κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο όπως ορίζουν συνήθως στις αποφάσεις τους τα δικαστήρια του... Ελλαδιστάν.

Ιδιαίτερο σοβαρό είναι το πρόβλημα σε αποφάσεις ανάθεσης επιμέλειας σε αλλοδαπές μητέρες (κυρίως από τις πρώην "ανατολικές" χώρες), οι οποίες και χωρίς δικαστικές αποφάσεις απαγάγουν στην κυριολεξία τα παιδιά τους (παρατηρείται "βιομηχανία" τέτοιων απαγωγών παιδιών από μητέρες τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας), εγκαθίστανται στην πατρίδα τους ,αναγκάζοντας το παιδί να ζει ακόμα και σε άθλιες συνθήκες περιβάλλοντος και το πετάνε σε ένα σχολειό της "γειτονιάς" να τα βγάλει πέρα μόνο του ,όταν το άμοιρο ούτε τη γλώσσα δε γνωρίζει καλά-καλά. Στη συνέχεια, κερδίζουν εύκολα στα δικαστήρια των χωρών τους αποφάσεις ανάθεσης της επιμέλειας σε εκείνες , βγάζουν και μια γερή διατροφή από τον "Ελληνα" και άσε τον "αγαθιάρη" να προσπαθεί να ξυπνήσει από τον εφιάλτη,να μαζέψει τα συντρίμια του και να καταλάβει πώς ήρθαν τα πάνω κάτω σε μια στιγμή. Οπότε πλέον αντιλαμβάνεται πως ,αν θέλει να βλέπει το παιδί του, έστω και μια φορά το εξάμηνο, θα πρέπει πρώτα απ΄όλα να καταβάλει την διατροφή για τα επόμενα δέκα-δεκαπέντε χρόνια στην "απαγωγέα", η οποία δε χρειάζεται πλέον να εργάζεται στη χώρα της, αφού κάθε μήνα φτάνει εκεί το έμβασμα από την Ελλάδα ανελλιπώς και παχυλό.

Μιλάμε για ένα δράμα, δηλαδή, που βιώνουν καθημερινά χιλιάδες γονείς-πατέρες στην Ελλάδα,αλλά και τα παιδιά τους που βρίσκονται πεταμένα μακριά, σχεδόν φυλακισμένα από τέτοιες αισχρές δικαστικές αποφάσεις. Οι ελληνικές αρχές και οι πρεσβείες-προξενεία μας στις χώρες αυτές, αδιαφορούν παντελώς για τέτοια ζητήματα και στέλνουν κατ'ευθείαν στο καλάθι των αχρήστων αιτήσεις,αναφορές και υπομνήματα των ανθρώπων που ζητούν απεγνωσμένα συμπαράσταση στην τραγωδία στην τραγωδία τους.(Παλιότερα είχαμε δημοσιεύσε εδώ τέτοιες καταγγελίες-φωνές απόγνωσης) .

Δυστυχώς, είναι πολύ πιθανό στο μέλλον να δούμε και τα " χειρότερα" να συμβαίνουν , αφού, όσοι αντιμετωπίζουν τέτοιες παρανοϊκές καταστάσεις, νιώθουν να πνίγονται, ζουν έναν πραγματικό εφιάλτη και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τις αντιδράσεις τους.

Τελευταία ανανέωση ( 07.11.12 )

< Προηγ.		Επόμ. >

[ Πίσω ]

ENGLISH MENU