"Κόμμα «WikiLeaks» στην Αυστραλία

Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 

 Από newsbomb.gr

                                                                       ***

  Στην υπόθεση Ασάνζ, η συμπεριφορά των τριων κυβερνήσεων (Σουηδίας, Αμερικής, Αγγλίας)  κρίνεται εντελώς απαράδεκτη απέναντί του. ΄Οχι μόνο του έστησαν την κατηγορία ενός  βιασμού, που "βγάζει μάτι" πως είναι μαϊμού, αλλά τον έκλεισαν ζωντανό στον "τάφο" της πρεσβείας του Ισημερινού στο Λονδίνο  τόσους μήνες τώρα, συνεχίζουν να ζητούν εκδίκηση  και επιδιώκουν τη  εξαφάνιση του ηρωικού μπλόγκερ από "προσώπου γης", μια και  δεν τους αφήνει (ούτε πρόκειται)  σε "χλωρό κλαρί" με τις συγκλονιστικές αποκαλύψεις του. Μόνο, αν τον βάλουν φυλακή και για πολλά χρόνια, νομίζουν πως θα ξεπλύνουν τη βρωμιά των "άπλυτων" που τους έβγαλε στη φόρα ο κυνηγημένος ακτιβιστής και θα ησυχάσουν μια για πάντα, για να μπορούν κάνουν τις παλιανθρωπιές τους τους στα άδυτα.

Αλλά, μετά την εξέλιξη αυτή, ας μην παραπονιούνται οι κρατικιστές και λογής "εθνοπατέρες", γιατί όλο και πιο πολλοί, ειδικά νέοι, μισούν την "εξουσία" και το "κράτος",  προσχωρούν στους αντιεξουσιαστές και την αναρχία  και στρέφονται εναντίο τους. Με "πομπές", με σκοτεινές διαδρομές διπλωματίας, με απάτες ,κομπίνες, τερτίπια, ψεύδη και προπαντός με έγκλημα και "αίμα” που όπως αποκαλύφτηκε ,  μέσα από τις "σελίδες" του ιστορικού ιστότοπου WikiLeaks  είναι "βαμμένα τα χέρια" πολλών κυβερνήσεων (με πρώτη και καλύτερη η Αμερική), δεν μπορεί σε καμιά των περιπτώσεων ένα κράτος να απαιτεί σεβασμό και αναγνώριση από τους πολίτες του. Πολλώ μάλλον να είνα "κράτος δικαίου".

΄Οταν ένας κυρίρχος  θεσμός συμπεριφέρεται σαν τον τελευταίο κακοποιό του κοινού ποινικού δικαίου, χάνει αυτόματα και κύρος και αξιοπρέπεια. Και οι κυβερνήσεις των τριων εμπλεκομένων κρατών είναι υπόλογες και υπόδικες στη συνείδηση όλων των ανθρώπων στη γη, που επιμένουν ακόμα να έχουν  κώδικα αρχών και αξιακή συγκρότηση στη ζωή τους. Ντροπή σ΄αυτές τις κυβερήσεις της διαφθοράς, της απάτης και της βάναυσης  καταπάτησης των αναφαίρετων ατομικών δικαιωμάτων.

Από την άλλη, όμως, "ουδέν κακόν αμιγές καλού". Μ΄αυτή την ιστορία του Ασάνζ, μπορεί κανείς να διαπιστώσει και την "αντίφαση",να δει και την άλλη πλευρά του ποταμού, την άλλη όχθη.   Να ανακαλύψει και να συνειδητοποιήσει  αυτό που πολλά χρόνια λέμε και υποστηρίζουμε εδώ στο  Homo-Naturalis. Συγκεκριμένα.

 Στην περίπτωση Ασάνζ ,από τη μια είναι απόλυτα ορατή  η  χείριστη μορφή της κρατικής εξουσίας (πολιτική, δικαστική, αστυνομική-κατασταλτική),  το κακό-άδικο κράτος, που εκπροσωπούν-εκφράζουν  οι παραπάνω   κυβερνήσεις και από την άλλη, η κυβέρνηση του Ισημερινού (κι αυτός κράτος) που επέδειξε ευαισθησία και πίστη στο θεσμό και τις αρχές  της δημοκρατίας, της δικαιοσύνης και τις αξίες των  ανθρώπινων, ατομικών δικαιωμάτων . Και  αυτό όχι "ανέξοδα".Αντίθετα, με μεγάλο ρίσκο και  άμεσα επαπειλούμενο κίνδυνο ακόμα και διακοπής των διπλωματικών  σχέσεων με την Αγγλία (τέτοια έκβαση σημαίνει σοβαρή  ζημιά, οικονομική κυρίως ,του ασθενέστερου ,  εν προκειμένω του Ισημερινού) .Και όμως, η κυβέρνηση του μικρού αυτού κράτους, τόλμησε να τα βάλει με μια ισχυρή δύναμη και  να παραχωρήσει πολιτικό  άσυλο σε έναν άδικα κυνηγημένο  από  απάνθρωπες και ανήθικες, κρατικές εξουσίες άνθρωπο ,όχι μόνο χωρίς κανένα συμφέρον, αλλά αντίθετα, όπως είπαμε, με πασιφανή τον κίνδυνο να υποστεί πολλές κυρώσεις και  απώλειες ως κρατική υπόσταση και ως κυβέρνηση.

Το κράτος, λοιπόν, "αυτό καθ΄αυτό", ειδικά ως έννοια, δεν είναι ανήθικο ούτε "εξ ορισμού" ο θεσμός κατακριτέος. Είναι ιστορικά διαπιστωμένο πως οι κοινωνίες των ανθρώπων έχουν την ανάγκη της ύπαρξης και της διατήρησης του κράτους,  μιας κεφαλής- κεντρικής εξουσίας, που θα φροντίζει για την αποφυγή-αποσόβηση της σύκρουσης μεταξύ των μικρών " κρατών" (συμμαχιών-συντεχνιών,συμφερόντων) στο εσωτερικό του, των άλλων, δηλαδή μικρο-εξουσιών για την ομαλή συμβίωση των υπόλοιπων μελών των κοινωνιών. Κι αυτό, εκτός των άλλων, μεταφράζεται επιπλέον σε διασφάλιση της εσωτερικής, κοινής ειρήνης, των ατομικών δικαιωμάτων, της πρόνοιας, της ασφάλειας, της απονομής δικαιοσύνης, της παροχής εκπαίδευσης και άλλων αγαθών, τα οποία το κράτος είναι επιφορτισμένο να εξασφαλίζει για τους υπηκόους- πολίτες του. Σε αντάλλαγμα, το άτομο με τη γέννησή του υπογράφει ένα "άτυπο" (σχηματικό) συμβόλαιο με το οποίο εκχωρεί μέρος από την προσωπική του ελευθερία στο κράτος  (το "κοινωνικό συμβόλαιο" του Διαφωτισμού), σε αντάλλαγμα, για να νέμεται και να απολαμβάνει τα παραπάνω αγαθά.

 Ο άνθρωπος στην πορεία του προς  τον πολιτισμό, όπως δείχνει η μελέτη της Ιστορίας αδυνατεί  μέχρι σήμερα, ως  ως άτομο και σύνολο,  να κατακτήσει τις ανώτερες σφαίρες  της εξέλιξης του ανθρώπου σε "΄Ανθρωπο" και να κατοχυρώσει ουσιαστικά και αμετάκλητα τις ιδιότητες εκείνες που θα τον αναγορεύσουν σε Φυσικό  "άκακο" ΄Ον για τον εαυτό του, τους συνανθρώπους του  και τη Φύση. Γι αυτό, η ανάγκη ύπαρξης ενός άλλου έξω-ατομικού τρόπου χαλιναγώγησης και καταστολής των επιθετικών και άλλων  καταστροφικών ενστίκτων του, καθίσταται περισσότερο από  αναγκαία.  Στη διαδρομή της ανθρώπινης ιστορίας μέχρι σήμερα, διαπιστώνουμε πως τα μέλη των ομάδων και των κοινωνιών  σε προσωπικό-ατομικό επίπεδο (πολύ περισσότερο σε ομαδικό), όχι μόνο  δεν έχουν καταφέρει ακόμα  να κατακτήσουν την "κορυφή του βουνού", αλλά  και κατά την πορεία της ανάβασής τους σ ΄αυτήν,    αδυνατούν να  αυτο-συγκρατηθούν, αυτο-οργανωθούν ως "οδοιπόροι",  να πειθαρχήσουν, να εγγράψουν στη συνειδησή τους ανεξίτηλα,  δίκην  DNA, τη δικαιοσύνη, τις πανανθρώπινες αξίες και τους άγραφους νόμους της Φύσης (που θα τους απάλλασσε  από την ανάγκη ύπαρξης  γραπτών νόμων) και να λειτουργήσουν ασφαλώς και διηνεκώς, ως υπεύθυνα και αυτάρκη άτομα-άνθρωποι -πολίτες.  ΄Ετσι, η  ύπαρξη του κράτους ,της εξουσίας καθίσταται "αδήριτος ανάγκη", "εκ των ων ουκ άνευ" και ιδιαίτερα για τον ανίσχυρο, τον αδύνατο, εκείνον που δεν έχει πρόσβαση  στις άλλες μορφές εξουσίας (όπως χρήμα, αξιώματα, δύναμη, ομάδα, “γένος-φάρα” κ.α).

Η αναγκαιόητα-χρησιμότητα επομένως του κράτους είναι δεδομένη  στις σημερινές (και τις παλιότερες) συνθήκες υπό τις οποίες συμβιώνουν και δραστηριοποιούνται τα μέλη των κοινωνικών ως άτομα, ομάδες-σύνολα.  Αν,τώρα,το κράτος δεν επιτελεί τους σκοπούς  για τους οποίους έχει συσταθεί  και δεν καταφέρνει να φέρει εις πέρας την αποστολή που έχει επωμιστεί, αλλά ,αντίθετα , παραποιεί και αποδυναμώνει με τις συμπεριφορές του το κύρος, την αξία και τη χρησιμότητά του, τότε φαίνεται σε πρώτη, αστόχαστη ματιά πως  είναι από ανίκανο, έως άχρηστο -επικίνδυνο γι΄αυτό και πρέπει να καταργηθεί . Αλλά δεν είναι, όμως, έτσι, απλά τα πράγματα.

Οι λέξεις αυτοκρατορία, κράτος, εξουσία είναι  αφηρημένες, ακαδημαϊκές έννοιες και  όπως όλες οι έννοιες ,δεν υπάρχουν και δεν υφίστανται, έως ότου υλοποιηθούν. Αν δεν ενσαρκώνονται, αν δε λαμβάνουν φυσική υπόσταση μέσα από την ανθρώπινη διαχείριση, αν δεν παίρνουν "σάρκα και οστά" στην καθημερινή ή τη διαχρονική, ανθρώπινη τριβή της πραγματικότητας παραμένουν μόνο ως... λήμματα λεξικού.  Αυτή τη μετάβαση του κράτους από  έννοια-ιδέα στο σχήμα -μορφή του κράτους,όπως το γνωρίσαμε στη διαδρομή της ανθρώπινης ιστορίας και η αναγωγή του σε  "πράξη"-πρακτική, την αναλαμβάνουν  πάντα κάποιοι από τα ίδια τα μέλη της κοινότητας που  ανάλογα με τις ιστορικές συνθήκες και το επίπεδο πολιτικής ωριμότητας της εποχής, επιχειρού να  υλοποιήσουν την έννοια της  εξουσίας-κράτους, ως οι φορείς του,ως  οι εκπρόσωποί του,  είτε "ελέω θεού-καταγωγής", είτε άλλης, καθορισμένης διααδικασίας ανάδειξης  ατόμων, ως επικεφαλής συνόλων και κοινωνιών.

Αν, επομένως, σε όλες τις εποχές, αυτά τα πρόσωπα-  φορείς που διαχειρίζονται την εξουσία στο όνομα του κράτους είναι ή ανίκανοι-ανεύθυνοι  ή , το χειρότερο, ανήθικοι, απάνθρωποι, διεφθαρμένοι, άδικοι, χρησιμοθήρες δεν ευθύνεται το κράτος ούτε οι δομές του γι αυτήν την παρέκκλιση, τη μετάλλαξη,  την εκ-ανα-τροπή του οχήματος "κράτος-εξουσία". Τα άτομα που έχουν την ευθύνη ως οδηγοί, μηχανικοί, προσωπικό να λειτουργεί και να κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση αυτό το όχημα , εκείνοι επωμίζονται ακέραια και την ευθύνη,αν δε επιτυγάνεται  η πορεία.

 Οι διαχειριστές της εξουσίας σε όλες τις εποχές (τις ιστορικές πάντα,γιατί δε γνωρίζουμε στη "χαυραγή" της ανθρώπινης ιστορίας ,πριν,δηλαδή,την εμφάνιση της ιδοκτησίας, πώς λειτουργούσε το άτομο,ποιες ήταν οι ατομικές και οι  κοινωνικές του συμπεριφορές ) ,ανεξάρτητα από τον τρόπο που την αποκτούν και την ενσαρκώνουν, με τη διαδικασία που την ασκούν είναι αυτοί οι ίδιοι που καταξιώνουν την έννοια του κράτους ή την εξευτιλίζουν . Διεφθαρμένα μέλη κυβερνήσεων ή όλη η κυβέρνηση, ομάδες ή διαπλεκόμενοι- στρατευμένοι δικαστές, ασυνείδητοι αστυνομικοί, για να μείνουμε στους βασικούς φορείς που υλοποιούν πρωτογενώς την εξουσία, είναι εκείνοι που γελοιοποιούν και αμαυρώνουν την εικόνα του κράτους και δίνουν επιχειρήματα στους αντικρατιστές να επιτίθενται εναντίον  του  (ως ένοια και υπόσταση)  και συλλήβδην εναντίον της δημοκρατίας και των θεσμών.

Πριν μερικές ημέρες  τα παιδιά, που συνελήφθησαν στην Κοζάνη για τις ληστείες και κατηγορούνται ως μέλη οργάνωσης "ανταρτών πόλεων"  έδωσαν στη δημοσιότητα ένα συγκροτημένο και συγκινητικό κείμενο στο οποίο προσπαθούσαν να τεκμηριώσουν ,ανάμεσα στα άλλα, και την άποψή τους για την απόλυτη ανάγκη και την ατομική υποχρέωση  κήρυξης πολέμου εναντίον του κράτους και της εξουσίας. Πολλά από εκείνα που έγραψαν στην ανακοίνωση-προκήρυξη είναι αλήθειες , ειπωμένες μάλιστα και από πολλούς άλλους, που δεν  υιοθετούν τη βία ως μέσο ανατροπής του κράτους, αλλά την εξηγούν  μόνο ως ατομική διέξοδο σε λογής αδιέξοδα-εκτόνωση ή  προσωπική εκδίκηση.

 Κάποια,όμως από εκείνα που αναλύουν στο κείμενό τους δεν έχουν ούτε την ιστορική υποστήριξη, αλλά ούτε και τη φυσική-λογική ενίσχυση .Για παράδειγμα, είναι  πέρα ως πέρα, τουλάχιστον ιστορικά ,ατεκμηρίωτη η γενίκευση  ότι  η ίδια η έννοια του κράτους ("εξ ορισμού και αντικειμένου") και οι ίδιες  δομές της σύστασής του, ευθύνονοται για την εκτροπή του και την ανάδειξη της εξουσίας του σε μηχανισμό και δεξαμενή παραγωγής αδικίας,  βαρβαρότητας,  βιαιότητας ή  σε  "αγρό"  για την καλλιέργεια  και τη συντήρηση  επικίνδυνων "ζιζανίων"(των ανισοτήτων, της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και των άλλων ιδιοτήτων του λεγόμενου άδικου κράτους) .

Μας λένε, δηλαδή, πως δεν είναι ο Νεο-Ναζί Κορκονέας,που εκτέλεσε ένα παιδί στην ψύχρα, υπεύθυνος γι αυτό το ανήκουστο έγκλημα ,αλλά  δολοφόνος παιδιών και αθώων είναι το ίδιο κράτος! Πως ο αναίσχυντος δικαστής που χορήγησε άδεια λειτουργίας ως κόμμα στους υμνητές του Χίτλερ (κατέκαυσε στους φούρνους πάνω από πέντε εκατομμύρια αθώους ανθρώπους!) και οι δικαστές, που κρατούν στη φυλακή μανάδες ανήλικων παιδιών την ίδια ώρα που ορθώνουν τείχος προστασίας στην τελευταία κυβέρνηση Καραμανλή (οδήγησε τη χώρα στο οικονομικό  βάραθρο) ή για τις άλλες εκατοντάδες ίσως και χιλιάδες "ανομίες"  και  εγκλήματα "καθοσίωσης-εσχάτης προδοσίας" άλλων,δεν είναι αυτοί  οι άμεσα εμπλεκόμενοι σε διαφθορά και "απιστία", αλλά το κράτος φταίει (ΠΑΝΤΑ το κράτος ως έννοια σ΄αυτές τις περιπτώσεις έχει την ευθύνη), επειδή τυχαίνει να το λένε...κράτος. Από την άλλη,όμως, ενώ  ο Κορκονέας είναι το κακό κράτος και αυτός το εκπροσωπεί ,  όσοι αστυνομικοί δεν είναι μπάτσοι-Κορκονείς δεν εκπροσωπούν ένα καλό και δίκαιο κράτος!("Μονά ζυγά δικά μας").

Αλλά, κι αν υποθέσουμε ,όπως λένε οι συντάκτες της παραπάνω προκήρυξης, πως η επανάσταση που επαγγέλονται κάποια στιγμή "σπάσει ο διάολος το ποδάρι"  του και  "πιάσει", πραγματοποιηθεί,δηλαδή, η  ανατραπή του υφιστάμενου μοντέλου κράτους και καταργηθεί η δύναμή του. Με ποια άλλη μορφή "εξουσίας" ή σχήμα (όπως κι αν το πουν) σκέφτονται να το αντικαταστήσουν;΄Η δεν πρόκειται να συστήσουν κυβέρνηση -κεντρική εξουσία, οπότε "μπάτε χίλιοι αλέστε και αλαστικά μη δώστε”; Και θα αφήσουν το  "κουβέρνο" μπάχαλο, το σκάφος ακυβέρνητο; Να πάμε τότε στοίχημα πως η πλειοψηφία των...φιλήσυχων πολιτών,αλλά και πολλοί από τους επικεφαλής επαναστάτες, εν ριπή οφθαλμού θα μεταμορφωθού σε βοσκό Γύγη, στο μύθο της πλατωνικης "Πολιτείας" και δε θα προφταίνουν οι εναπομείναντες, ως αιθερονάμονες,   ηγέτες της επανάστασης να μετράνε... "πτώματα".

Κι αν υποθέσουμε πως ήταν αλήθεια αυτό που έλεγε η 17Ν  παλιότερα σε προκήρυξή της πως μπορούσε να κατεβάσει στο Σύνταγμα 1.000.000 κόσμο (που σημαίνει πως υπήρχαν άλλα 2.000.000 από πίσω) και πως, αν τα μέλη της κατέβαιναν σε εκλογές  ή αναλάμβαναν την εξουσία επαναστατικώ δικαίω, ("δημιουργούσε δίκαιο") άνετα θα σχημάτιζαν  κυβέρνηση ή άλλη μορφή κυβερνητικού σχήματος, θα μπορούσαν να μας απαντήσουν οι...σύντροφοί σε μας που  μεγαλώσαμε κάποτε ΚΑΙ  με τέτοια οράμα σ΄αυτά τα  λίγα και απλά ερωτήματα;  1. Πώς, ως κυβέρνηση, θα αντιμετώπιζαν τους εργατοπατέρες συνδικαλιστές, τους  "Φωτόπουλους” ,τους "Σταμούλους" και τους "Κωλλάδες";  Σε μια απεργία, που θα κατέβαζε, ας πούμε, το διακόπτη της ΔΕΗ, για να διατηρήσει η συντεχνία τα 3χίλιαρα και 4χίλιαρα, θα  άφηναν αυτές τις απολαβές αλώβητες ,εν μέσω οικονομικής κρίσης, ή θα έδινε εντολή ο Κουφοντίνας  να κατέβουν τα ΜΑΤ της επανάστασης με το σήμα της 17 Ν στις ασπίδες των Ματατζήδων , να κάνουν "τόπι" στο ξύλο τα μέλη της συντεχνίας και να πνίξουν το κέντρο της Αθήνας στα χημικά;  Τον “Φωτόπουλο” που έφτασε να  "εννοεί" και να υποστηρίζει  πως δίκαιο είναι το δικό του "δίκαιο", το συμφέρον της συντεχνίας του και πως  αγώνας, ιδανικό, αξία , "Τσε Γκεβαρα" είναι να παλεύεις για το "παντεσπάνι" του δικού σου παιδιού ,στερώντας  τη "γαλέτα" από το παιδί του διπλανού σου ;  Μ ΄αυτόν τον (γελοίο, εκτός των άλλων) τύπο, τί θα έκανε ο Κουφοντίνας; Θα τον έστελνε ως εχθρό της επανάσταση στη "Σιβηρία" ,στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στο εκτελεστικό απόσπασμα, υπείκων στο (κατ΄αυτόν) εύλογο και ηθικά εξαγνισμένο "τσιτάτο-σύνθημα" πως ο "εχθρός της επανάστασης είναι εχθρός του λαού” και  άρα ο σκοπός αγιάζει τα μέσα ; Και τί κάνουμε τότε; Φτάνουμε στη ιδεολογική σύγυση   του ΚΚΕ  να αποφαινόμαστε-αποδεχόμαστε  εν έτει 2013 πως σωστά ο Στάλιν εξόντωσε εκατομμύρια "συντρόφους", αλλά...εχθρούς της επανάστασης (και αυτό φυσικά  για το καλό της);

Γι΄αυτο λέμε: Αν ο "Φωτόπουλος", καλέ και αξιαγάπητε Νίκο Ρωμανέ, δεν αλλάξει πρώτα μέσα του, αν δεν ολοκληρώσει εκείνη τη διαδικασία της προσωπικής επανάστασης, που θα τον κάνει πραγαματικό ΄Ανθρωπο, αν δε νιώσει το λυτρωτικό κλικ της ατομικής αλλαγής-στροφής του μυαλού του,  ΚΑΜΙΑ συλλογική επανάσταση και ΚΑΝΕΝΑ κίνημα στον κόσμο δε θα μπορούσε ούτε τον πρόεδρο της ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ  να κάνει πραγματικό αγωνιστή  ούτε να καταργήσει τα ΜΑΤ του Κουφοντίνα, αφού δε θα είναι απαραίτητα, όπως σήμερα τα ΜΑΤ του Σαμαρά! Αφελείς  ανιστόρητες, αβασάνιστες απόψεις, Γιάννη Μιχαηλίδη (και συ αξιαγάπητε).

Αν, επομένως θέλουμε να μην πέφτουμε στην παγίδα των  "εύκολων λύσεων",των απλουστεύσεων και των γενικεύσεων, οφείλουμε να δεχτούμε τα εξής , όσο και αν κάποιους σε προσωπικό επίπεδο  τους πνίγει το καταπατημένο δίκιο τους από τον τρόπο διαχείρισης (κακής,  δηλαδή, άσκησης της εξουσίας)  από φορέα ή φορείς της, όσο και αν πολλά  "τόξα" δείχνουν-χαράσουν μια κατεύθυνση, αυτής της ενοχής, της μετάλλαξης του κράτους δικαίου σε άδικο: Εμείς (όσοι προσπαθούμε να διαφυλάξουμε "ως κόρη οφθαλμού" τον "ορθό λόγο",την ορθή-καθαρή σκέψη ως εργαλείο εξήγησης του "κόσμου"), αντικειμενικά και με σύνεση, ψυχραιμία και κατανόηση υποχρεούμεθα να εντρυφήσουμε στις βαθύτερες αιτίες των  φαινομένων, να ασκήσουμε την όρασή μας ακόμα και στο σκοτάδι για την ανακάλυψη στιγμάτων της κρυμμένης αλήθειας, να αρθούμε  από το "φαίνεσθαι" στο "είναι", στην "ουσία" των πραγμάτων, στο "φως", που καταυγάζει. Και  όσον αφορά το συγκεκριμένο θέμα της ανάγκης ύπαρξης ή μη του κράτους στην τρέχουσα ιστορική περίοδο, να παραδεχτούμε, όχι χωρίς   "γροθιά" στο στομάχι, αφού αυτή η παραδοχή σήμερα γκρεμίζει το χτεσινό ιδολογικό μας οικοδόμημα, πως είναι ματαιοπονία, "λάκτισμα προς  κέντρα" να ανάγουμε σε αγώνα, σε ιδιανικό, σε υπέρτατη υποχρέωση  την οριστική κατάλυση του κράτους (ως έννοια, ιδέα και χρησιμότητα). Να καταλήξουμε  με γενναιότητα και ειλικρίνεια στο συμπέρασμα  πως δεν καταδικάζεται συλλήβδην το κράτος, εξαιτίας της "άρρωστης" συμπεριφοράς κάποιων (έστω και πολλών)  ή της ανεπιτυχούς  διαχείρισης της δύναμής του από τους εξουσιοδοτημέους να λειτουργούν ως εκφραστές και φορείς του. Και είναι πράγματι κατανοητή αλήθεια πως η αποτυχία των κρατικών λειτουργών στο ρόλο που τους ανετέθη, όντως στρέφεται εναντίον της ίδια της πολιτείας και την καθιστά ανίκανη να λειτουργήσει και να σταθεί ως "κράτος δικαίου", με αποτέλεσμα να υποσκάπτονται-υποβαθμίζονται το κύρος και η αξιοπρεπειά του, να απαξιώνεται ως θεσμός και  να προπαγανδίζεται η ανάγκη κατάργησής του.

Να βρούμε, λοιπόν, τρόπους να επιβάλουμε στους εκπροσώπους-φορείς τους κράτους να λειτουργούν σωστά ( εφ ω ετάχθησαν) ή, αλλιώς, να "πάνε να πνιγούν" αυτοί  (ή να τους "πνίξουν" οι εντεταλμένοι προς τούτο) .΄Οχι να ζητάμε εντελώς την κατάργηση και την εξαφάνισή του.

Μέσα από αυτή την συνεχή διαδικασία και την τριβή, με τη σωστή άσκηση της εξουσίας του κράτους  και την επίτευξη του στόχου του, όπως τον καθορίσαμε παραπάνω , ως " κράτος δικαίου"  σε όλα τα επίπεδα, καθημερινά και αδιάκοπα, δικαιώνεται η ύπαρξή του  και παράλληλα με τα δικά του εργαλεία , την παιδεία ("μόρφωση"), το παράδειγμα, το στερεότυπο, τη μίμηση, το άτομο θα προετοιμάζεται "εξ απαλών ονύχων" προς την εξέλιξη, για να καταστεί με το χρόνο ελεύθερος-συνειδητοποιημένος πολίτης , Φυσικός άνθρωπος, για  τον οποίο η υπακοή στους νόμους που έχει ορίσει η Φύση , οι πανανθρώπινες αξίες-αρχές που επιβάλει ο πρύτανης  των αρετεών του  Ανθρώπου, ο Νους, θα  καταστούν πλέον αταβιστικές, μόνιμες  αξίες που θα έχουν εμφυτευτεί στο μυαλό,την "καρδιά" και τη συνείδησή του και κανείς δε θα μπορεί να τις  ανατρέψει.

΄Οταν συμβεί αυτό, τότε και το κράτος θα είναι πια άχρηστο. Θα έχει επιτελέσει το έργο του, θα έχει πραγματώσει  το ρόλο του και θα εκπνεύσει-καταρρεύσει από μόνο του. Θα είναι  περιτό, αναχρονιστικό,αφύσκο πια.

Υ.Γ Κράτα Τζούλιαν Ασάνζ, είμαστε μαζί σου. Αύριο, ποιος ξέρει,όταν τελειώσουν τα δικά σου βάσανα, μπορεί να αρχίσουν τα... δικά μας και να χρειαστεί να είσαι και συ  κοντά σε μας, να συμπαρασταθείς. Με το κράτος και τους θεσμούς που έχουμε σ΄αυτή τη χώρα, "μας βλέπουμε" και μας να καταφεύγουμε σε καμιά ξένη πρεσβεία στην Αθήνα, ζητώντας πολιτικό άσυλο και σωτηρία.  Αχρείαστη να είναι εκέινη η πρεσβεία!