|
1. "MIA FOTOGRAFIA HILIES LEXIS" 30-3-2013
"Ολοκληρώθηκε η έρευνα των Οικονομ. Εισαγγελέων για τη λίστα Λαγκάρντ Στην άσκηση ποινικών διώξεων σε ότι αφορά τα μη πολιτικά πρόσωπα που ενεπλάκησαν στην υπόθεση της «λίστας Λαγκάρντ» αναμένεται να προχωρήσουν τις επόμενες ημέρες οι Οικονομικοί Εισαγγελείς μετά το πέρας της έρευνας που διενήργησαν."(ΜΜΕ)  ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ κ. κ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥΣ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΙΣ ΜΕ ΤΑ...ΓΥΑΛΙΑ.
Πολύ καλά με τους "μεσαίους" φοροφυγάδες, που πιάνετε, τους "κλεφτοκοτάδες" ,που στέλνετε φυλακή και τους ...παραπτωματικούς της λίστας Λαγκάρντ (με τα... στικάκια τζερτζελέ και το αφασικό ρεσιτάλ της κόρης του Κωνσταντόπουλου), που ετοιμάζετε για " μέσα". Στον περίγυρο του Κώστα Καραμναλή ,που δεν έχει βουλευτική ασυλία ,πότε θα στείλετε κλήσεις, για να ξεκινήσει έτσι ο "σεισμός" των εξεταστικών στη Βουλή και να οδηγηθούν (επιτέλους) οι πραγματικοί "δολοφόνοι" της οικονομίας της χώρας στο ειδικό δικαστήριο; Γιατί, αν συνεχίζετε να φυλακίζετε "παραπτώματα" και να καλύπτετε "κακουργήματα", κάτι σάπιο υπάρχει στο "βασίλειο της Δανιμαρκίας". (Και ο νοών νοείτω).
_________________________________________________________________________________________________ "Απίστευτoς Μπουτάρης: Το να κρατάμε μίσος στους Τούρκους είναι βλακείαΟύτε λίγο ούτε πολύ μιλώντας στην εκπομπή του κ. Κοττάκη ζήτησε να ξεχάσουμε την ιστορία μας, να διαγράψουμε από τις μνήμες μας τα 400 χρόνια σκλαβιάς υπό τον τουρκικό ζυγό και να δώσουμε τα χέρια με τους "καλούς" μας γείτονες! Χαρακτηριστικά η δήλωσή του: «Υπάρχουν πολλοί Τούρκοι πρόσφυγες που θεωρούν τα Γιαννιτσά και πολλές άλλες περιοχές της Βόρειας Ελλάδας σαν δεύτερο σπίτι τους, σαν τη μητέρα γη. Εγώ δεν είπα να ξεχάσουμε τις γενοκτονίες. Αλλά πάει πέρασε δεν μπορούμε να το αλλάξουμε τώρα. Το να κρατάμε μίσος με τους Τούρκους είναι βλακώδες! Όσον αφορά το τούρκικο σήριαλ και τα δημοσιεύματα που υπήρξαν για δική μου συμμετοχή σε αυτό θα ήθελα να πω πως αυτό που με ενδιέφερε ήταν η προβολή της Θεσσαλονίκης μας με κάθε τρόπο. Εγώ απλά ήπια καφέ με τους πρωταγωνιστές του σήριαλ» σχολίασε ο Μπουτάρης. Δηλαδή κύριε Μπουτάρη επιμένετε στο ξεπούλημα;"
 30-3-2013 Το είναι η ιντερνετική φυλλάδα που την έστησαν για να προπαγανδίζει κάθε στιγμή την...αθωότητα του τ. πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή και της παρέας του που είναι οι βασικοί υπαίτιοι της οικονομικής κατάρρευσης της χώρας, όπως έχουμε αποδείξει επανειλημμένα εδώ. Σκοπός της, πάση θυσία, να δημιουργεί αντιπερισπασμό ,για να κρατηθεί έξω από τη φυλακή η τελευταία κυβέρνηση της Ν.Δ.΄Ετσι, κατασκευάζει ενόχους, λασπολογεί, παίζει θέατρο, αποκρύπτει και διαστρεβλώνει την αλήθεια, με ΜΟΝΑΔΙΚΟ στόχο αυτόν που αποκαλύπτουμε. Δεν υπάρχει χειρότερο ιντερνετικό έντυπο από το εν λόγω. Πέρα από τη συμμετοχή του σ΄αυτή τη συνωμοσία σιωπής ,σύγχυσης, προπαγανδισμού και αποπροσανατολισμού, είναι και μια...εξαίρετη πορνοφυλλάδα για όλα τα γούστα. Και φυσικά από τέτοια αισχρά υποπροϊόντα...ενηέρωσης-ψυχαγωγίας, δε θα μπορούσαν να λείπουν ο ρατσισμός και ο εθνικισμός. "Απ΄όλα έχει ο μπαξές", όπως αντιλαμβάνεται κανείς. Κάθε κλικ στο "ΝΕWSBOMB"είναι μια μαχαιριά στην αλήθεια, τη σοβαρή δημοσιογραφία, την εντιμότητα και την αξιοπρέπεια. Ας τους ξεσκεπάζουμε σε κάθε ευκαιρία
29-3-2013
" Παρατηρείται μεγάλη κινητικότητα σύμφωνα με στρατιωτική πηγή της Νότιας Κορέας Η Βόρεια Κορέα έθεσε σε ετοιμότητα τους στρατηγικούς πυραύλους της 28-3-2013 "Ο Πάπας έπλυνε τα πόδια νεαρών κρατουμένων
ΠΡΟΒΕΒΛΗΜΕΝΕΣ ΚΑΤΑΧΩΡ Οι γνωστές γελοιότητες-υποκρισίες του καθολικισμού. "Απ΄έξω κούκλα κι από μέσα...πανούκλα"! Για Παράδειγμα:
Απόψε η ΕΤ1 προβάλει το ντοκιμανατέρ Η «ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ» και είναι το πρώτο ντοκιμαντέρ που ερευνά τον διωγμό των Sinti και των Roma σε ευρωπαϊκή κλίμακα, επιχειρώντας να ρίξει φως στην γενοκτονία αυτή, όπως εγινε σε κάθε μία από τις χώρες τους καθώς και στον αποφασιστικό ρόλο της «φυλετικής επιστήμης» στη διαμόρφωση της Ναζιστικής πολιτικής. Πάρτε μια γεύση γι΄αυτό το έγκλημα από δημοσίευμα στο " ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ"
| Η γενοκτονία των Σίντι και Ρομά από τους Nαζί |  |  |  |
| Συντάχθηκε απο τον/την Administrator | | Κυριακή, 28 Οκτώβριος 2012 | Η γενοκτονία των Σίντι και Ρομά από τους Nαζί
Xρειάστηκε να περάσουν σχεδόν 7 δεκαετίες, από το τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, για να στηθεί ένα μνημείο για τους Σίντι και τους Pομά που οι ναζί εξόντωσαν στα στρατόπεδα θανάτου από το 1933 έως το 1945. Tο μνημείο, στους κήπους κοντά στο Pάιχσταγκ (γερμανική ομοσπονδιακή βουλή) εγκαινιάστηκε από την καγκελάριο Άνγκελα Mέρκελ.
Παράλληλα, το Κέντρο Πολιτισμού Γερμανών Σίντι και Ρομά της Χαϊδελβέργης παρουσιάζει έκθεση με θέμα την γενοκτονία 500.000 Σίντι και Ρομά από το ναζιστικό καθεστώς. Oι άνθρωποι που εξοντώθηκαν από τους χιτλερικούς φασίστες δεν ήταν όλοι νομάδες όπως πιθανόν να νομίζει κανείς. Ανάμεσα σ’ αυτούς που εξοντώθηκαν, γιατί η καταγωγή τους κρίθηκε αταίριαστη με τα ναζιστικά κριτήρια περί φυλετικής καθαρότητας, ήταν αστικές οικογένειες, όπως η οικογένεια Μπάμπεργκ. Oι φωτογραφίες δείχνουν μια καταξιωμένη αστική οικογένεια, αθιγγανικής καταγωγής, που δεν γλύτωσε από τη ρατσιστική παράνοια. Κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο πολλοί Σίντι και Ρομά υπηρέτησαν στο γερμανικό στρατό, στη Βέρμαχτ. Oύτε αυτό τους έσωσε. Ενας από αυτούς που εξοντώθηκαν είναι ο Έμιλ Κριστ. Κατατάχθηκε στο στρατό, στάλθηκε στο μέτωπο, όμως σύντομα εκδιώχθηκε και στάλθηκε κατ’ ευθείαν στο κολαστήριο του Άουσβιτς. Ο ίδιος επέζησε, όχι όμως η σύζυγός του καθώς και ένα από τα παιδιά του. Στο Άουσβιτς, αλλά και σε άλλα στρατόπεδα, γερμανοί επιστήμονες που εργάζονταν για το ναζιστικό καθεστώς κατέγραφαν και εξέταζαν άτομα της μειονότητας. Oι ναζί ψευτοεπιστήμονες κατασκεύαζαν γύψινα μοντέλα κεφαλής των «κατώτερων φυλών». Εκείνη την περίοδο καταγράφηκαν περίπου 24.000 πορίσματα σχετικά με τη «φυλή των αθίγγανων», με δήθεν «γενεαλογικό και ανθρωπολογικό ενδιαφέρον». Πολλά από τα θύματα στειρώνονταν. Oι Εβραίοι και οι αθίγγανοι θεωρούνταν φυλετικά κατώτεροι, σύμφωνα και με τις θεωρίες των ναζιστών «ειδικών επιστημόνων για φυλετικά θέματα». Το 1938 ο αρχηγός των SS Χάινριχ Χίμλερ έδωσε διαταγή στο «Επιστημονικό Τμήμα Φυλετικής Υγιεινής» του Βερολίνου να συλλάβει όλους τους Σίντι και Ρομά. Ήταν η εποχή του μεγάλου πογκρόμ και κατά των Eβραίων, που κορυφώθηκε στις 9 προς 10 Nοεμβρίου με τη Nύχτα των Kρυστάλλων. Kι αν οι Eβραίοι υποχρεώνονταν να φορούν το αναγνωριστικό κίτρινο αστέρι, οι Σίντι και οι Pομά υποχρεώνονταν να φέρουν το γράμμα Z, από τη Γερμανική λέξη Zigeuner, που σημαίνει Γύφτος. Στο μεταξύ, ρόλο στην εξόντωση των τσιγγάνων έπαιξε και η καθολική εκκλησία. Οι περισσότεροι Σίντι και Ρομά ήταν καθολικοί και τα ονόματά τους υπήρχαν στις λίστες των εκκλησιών. Αυτές οι λίστες παραδόθηκαν από την καθολική εκκλησία στους Ναζί που έτσι πέτυχαν τον εντοπισμό και τη σύλληψη των τσιγγάνων.Σε μια περίπτωση, αναφέρεται η περιπέτεια 39 παιδιών Σίντι που φιλοξενούνταν στο καθολικό ορφανοτροφείο «St. Josefspflege» του Μούλφιγκεν. Τα παιδιά στάλθηκαν στο Άουσβιτς, όπου τα ανέλαβε μια ναζίστρια «επιστήμονας». Ουσιαστικά, τα παιδιά έγιναν πειραματόζωα για τις δήθεν επιστημονικές της έρευνες. Από τα 39 παιδιά τα 35 δολοφονήθηκαν. Yπάρχουν επίσης εικόνες όπου ένα κορίτσι, η Σίντι Σέτελα Στάινμπαχ, μεταφέρεται από το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Βέστερμπροκ της Ολλανδίας, στο Άουσβιτς. Το κορίτσι δολοφονήθηκε μαζί με τη μητέρα της και τα αδέρφια της στο θάλαμο αερίων, όπως σχεδόν όλοι οι 21.000 Ρομά και Σίντι, που μεταφέρθηκαν εκεί Ενας πασίγνωστος γιατρός της «φυλετικής καθαρότητας», ο εγκληματίας Μέγκελε, γιατρός των SS, πραγματοποίησε εις βάρος των Σίντι και Ρομά στο Άουσβιτς-Μπίρκεναου κτηνώδη πειράματα – σε ενήλικες και παιδιά. Η Γιοχάνα Σμιντ και ο αδερφός της βασανίστηκαν μέχρι θανάτου τον Ιούνιο του 1943. Μετά τον πόλεμο, ο Μέγκελε κατέφυγε στη Νότια Αμερική, όπου πιθανότατα το 1978 να πνίγηκε σε ατύχημα στη θάλασσα. Οι περισσότεροι από τα 500.000 θύματα Σίντι και Ρομά, δεν πέθαναν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αλλά στα κατεχόμενα εδάφη της ανατολικής Ευρώπης. Τα SS έψαχναν στην περιοχή για Εβραίους, Σίντι και Ρομά. Συχνά τους δολοφονούσαν επί τόπου και τους έθαβαν σε μαζικούς τάφους, όπως στο Λίμπαου της Λετονίας τον Δεκέμβριο του 1941. Όταν στις 15 Απριλίου 1945 οι Βρετανοί απελευθέρωσαν το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μπέργκεν-Μπέλσεν βρήκαν πάνω από 50.000 αποστεωμένους ή βαριά αρρώστους επιζήσαντες, μεταξύ των οποίων Σίντι και Ρομά. Πολλές χιλιάδες από αυτούς δεν κατάφεραν να επιζήσουν, ενώ αυτοί που επέζησαν υπέφεραν όλη τους τη ζωή σωματικά και ψυχικά. Στην Eυρώπη σήμερα ζουν περί τα 12 εκατομμύρια Pομά. Oι ρατσιστικοί διαχωρισμοί και το ανθρωποκυνηγητό εναντίον τους σε πολλές χώρες της Eυρώπης, από τη «δημοκρατική» - ιμπεριαλιστική Γαλλία, ως την Ελλάδα συνεχίζονται. Και εξ αιτίας της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης εντείνονται καθώς ς χρειάζονται οι αποδιοπομπαίοι τράγοι για την εξιλέωση των κυρίαρχων του καπιταλισμού… Θ.Κ. |
________________________________________________________________________________________________ "Οι τελευταίες επιθυμίες της 14χρονης που συγκίνησαν χιλιάδες ανθρώπους Όταν η 14χρονη Κέιτλιν Νόρμαν έμαθε ότι ο καρκίνος των οστών της επρόκειτο να την πάρει από τη ζωή, έφτιαξε έναν κατάλογο των τελικών επιθυμίες της με τελευταία της επιθυμία έναν χορό που θα της έμενε αξέχαστος και ένα τελευταίο φιλί. Έτσι λοιπόν οι φίλοι της συγκεντρώθηκαν σε ένα χώρο του νοσοκομείου στο Τενεσί το βράδυ της Τρίτης που μας πέρασε και αφιέρωσαν το χορό στην Κέιτλιν, η οποία δίνει μάχη με τη ζωή. Συγγενείς και συμμαθητές της μετέφεραν το κλίμα του πάρτι στο νοσοκομείο, φέρνοντας μπαλόνια, βάζοντας μουσική και διακοσμώντας το χώρο ανάλογα. Η μικρή Κέιτλιν Νόρμαν αντιμετωπίζει μία επιθετική μορφή καρκίνου των οστών, εδώ και δύο χρόνια, με τους γιατρούς να της μεταφέρουν άσχημα νέα την περασμένη εβδομάδα ότι ο καρκίνος είχε εξαπλωθεί στην καρδιά, στις αρτηρίες της, στη λεκάνη και της σπονδυλική στήλη και ότι δεν υπάρχει δυστυχώς τίποτα περισσότερο που μπορούν να κάνουν για να τη σώσουν. Σε μια επίδειξη θάρρους της και αποφασιστικότητας, η Κέιτλιν είχε καταρτίσει μια λίστα με επιθυμίες όταν έμαθε τα άσχημα νέα και που ευελπιστεί να ολοκληρώσει πριν «αποχαιρετίσει» φίλους και συγγενείς της. Οι στόχοι που έχει θέσει στη λίστα της περιλαμβάνουν έναν τελευταίο αργό χορό, ένα μάθημα οδήγησης με αυτοκίνητο, ένα τατουάζ με τη Μέριλιν Μονρόε και να περάσει και μια ημέρα με καθένα από τα τρία αδέλφια της ξεχωριστά. Η μικρή που παραμένει σε σταθερή κατάσταση έδειξε ότι το διασκέδασε πολύ το βράδυ της Τρίτης, έχοντας πολύ κέφι. Έξω από το νοσοκομείο, βρίσκονταν χιλιάδες άνθρωποι κατά μήκος της οδού Highway 63 κάνοντας τη νύχτα μέρα με κεριά αναμμένα, τηρώντας αγρυπνία για την Κέιτλιν και προσευχόμενοι να προλάβει να εκπληρώσει κάθε της επιθυμία μέχρι ο Θεός να απαλύνει την ψυχούλα της. Η μητέρα της Κέιτλιν, Έρικα Νέλσον, είπε ότι ελπίζει να ολοκληρωθούν όσο το δυνατόν γρηγορότερα οι δραστηριότητες που έχει θέση η αγαπημένη της κόρη για να την δει να φεύγει από τη ζωή γεμάτη ευτυχία.
«Είναι ένας μαχητής. Την αγαπώ πολύ και θέλω να φύγει ευτυχισμένη. Μόνο αυτό επιθυμώ», δήλωσε η μαμά της εμφανώς συγκινημένη."(MME)  ____________________________________________________________________________________________________ "Ο Γερμανός διευθυντής του Ινστιτούτου Γκαίτε τα βάζει με τα ξένα ΜΜΕ για την επίθεση στην Κύπρο ! Έξω από υποκατάστημα της Τράπεζας Κύπρου ένας άντρας, κρατάει ένα πλακάτ, ελπίζοντας ότι οι δημοσιογράφοι από τα ξένα πρακτορεία που μαζεύτηκαν κατά δεκάδες έξω από τις τράπεζες, θα μεταδώσουν αυτή την εικόνα, αντί την χαώδη κατάσταση που παρουσιάζουν ότι έχει προκληθεί στην Κύπρο, με το άνοιγμα των τραπεζών.
Ο Κύριος αυτός, είναι ,γερμανός στην καταγωγή, είναι ο Διευθυντής του Πολιτιστικού Τμήματος του Γερμανικού Ινστιτούτου Γκαίτε στην Κύπρο Μπτιόρν Λούλει!
Στο πλακάτ αναγράφεται στ’ αγγλικά το χαρακτηριστικό σχόλιο
«Γιατί τα διεθνή ΜΜΕ, είναι τόσο άπληστα με τα σενάρια τρόμου. Έχει πεθάνει η διερευνητική και έντιμη δημοσιογραφία; Αλληλεγγύη προς τον κόσμο της Κύπρου, όχι προς τις τράπεζες» (MME)  Ο Δημοσιογράφος, όπως είπαμε, χρησιμοποιεί το συμβάν, το γεγονός της "ημέρας",συνήθως υπό την εφήμερη μορφή του. Αν όχι αύριο, πιθανότατα μεθαύριο, θα είναι "μπαγιάτικο",αφού άλλη επικαιρότητα περιμένει στη σειρά, για να ικανοποιήσει την ακόρεστη πείνα του πελάτη ή του οπαδού για συγκεκριμένη "ενημέρωση".Κι αυτή,ακριβώς, είναι που θα τον κάνει να αγοράσει αυτό και όχι το άλλο έντυπο ή θα γυρίσει το τηλεκοντρόλ στο τάδε και όχι στο δείνα κανάλι. Αυτή είναι κυρίως η χρηστικότητα της δημοσιογραφικής επικαιρότητας.Ο Ιστορικός από την άλλη, χρησιμοποιεί κι αυτός το ίδιο υλικό της επικαιρότητας,αλλά υπό άλλους όρους και για διαφορετικά ζητούμενα. Το συμβάν, το γεγονός, το "καθημερνό γίγνεσθαι" επιλέγεται από τον ιστορικό με εντελώς αλλιώτικα κριτήρια απο εκείνα του δημοσιογράφου. Δηλαδή,αναρωτιέται: Είναι ένα γεγονός, εν δυνάμει, "ιστορικό γεγονός" (ανεξάρτητα από το μέγεθος και την ποιότητά του) του ή όχι; ΄Εχει τη δυναμική να εξελιχθεί σε τέτοιο, σύντομα ή άργότερα; Μπορούν, μεμονωμένα ή σε σύνολα, αυτά τα συμβάντα-γεγονότα να καταστούν αργότερα ιστορικό υλικό; Αυτά είναι τα βασικά ερωτήματα στην επιλογή, την καταγραφή και την κριτική ή άλλη επεξεργασία του καθημερινού γεγονότος που απασχολούν τον Ιστορικό. Αυτά γράφουμε στις ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ ΜΑΣ . Ανάμεσα στις...αρετές της δημοσιογραφίας είναι και η ...τρομολαγνία. Οι δημοσιογράφοι πολλές φορές πουλάνε φόβο,ανασφάλεια, υπερβολή έναντι αμοιβής. Το κέρδος είναι η κυρίαρχη "αξία" στην (ελεεινή) δημοσιογραφία. " Συγκλονίζει η φωτογραφία του 7χρονου μαχητή Μια συγκλονιστική φωτογραφία από τον πόλεμο στη Συρία - ενός μικρού αγοριού που καπνίζει ένα τσιγάρο και κρατάει ενα πολυβόλο κάνει τον γύρο του κόσμου.
Στην φωτογραφία ο 7χρονος Αχμέντ - γιος αντάρτη -καπνίζει λες και το κάνει χρόνια και με το δεξί του χέρι κρατάει το πολυβόλο έτοιμος για μάχη." (ΜΜΕ) 27-3-2013
" Το ντοκιμαντέρ του Αντώνη Κανάκη στη Σιέρα Λεόνε. kanakis«Οι άνθρωποι αυτοί φώναζαν ρυθμικά το όνομά μου και ήθελα να ανοίξει η Γη να με καταπιεί, άσχετα που δεν το έδειχνα. Τραγουδούσαν, όμως, και κάτι άλλο: "ο Αντώνης θα δώσει τέλος στη φτώχεια και την πείνα μας"! Πόσο άσχημα ένιωσα Θεέ μου! Πόσο ανάγκη έχουν να πιστέψουν ότι οποιοσδήποτε Ευρωπαίος επισκέπτης θα λύσει όλα τους τα προβλήματα». Αυτό δήλωσε ο Αντώνης Κανάκης στο ντοκιμαντέρ Impression (που προβλήθηκε χθες από τον Ant1) που αποτυπώνει την εμπειρία του παρουσιαστή να ζήσει -τον Οκτώβριο του 2012- μια εβδομάδα στο χωριό Φέγκεχουν στη Σιέρα Λεόνε." (ΜΜΕ) Πω-πω , μιλάμε για...ΠΟΛΥ μεγάλο ψώνιο το άτομο! Μια πλαστική αρβύλα (αντί για "βρεγμένη σανίδα") θα του χρειαζόταν οπωσδήποτε μη και συνέλθη. Αλλά, μπα. Είναι τελειωμένη περίπτωση. 26-3-2013
"Σε απαγχονισμό οφείλεται ο θάνατος του Μπερεζόφσκι Τον απαγχονισμό έδειξε έως πιθανή αιτία θανάτου του Ρώσου μεγιστάνα Μπόρις Μπερεζόφσκι, η νεκροψία που διεξήχθη στη σορό του. Η ανακοίνωση της βρετανικής αστυνομίας αναφέρει ότι «νεκροψία διεξήχθη την Δευτέρα στη σορό του ρώσου υπηκόου Μπόρις Μπερεζόφσκι 67 ετών, ο οποίος πέθανε στην κατοικία του στο Άσκοτ. Τα αποτελέσματα της νεκροψίας, η οποία πραγματοποιήθηκε από ιατροδικαστή του βρετανικού υπουργείου Εσωτερικών, έδειξε πως τα αίτια θανάτου συνάδουν με τον απαγχονισμό. Ο ιατροδικαστής δεν εντόπισε ίχνη πάλης», πριν από το θάνατο, διευκρινίζεται στην ανακοίνωση. Ο ρωσικός Τύπος επικαλούμενος ειδικούς ή πολιτικούς αναλυτές αναφέρεται σε όλες τις πιθανότητες, ακόμα και τη δολοφονία του από το ΜΙ5 ή τον σκηνοθετημένο θάνατό του. Από τη μεριά τους, τα βρετανικά μέσα ενημέρωσης τόνιζαν την Κυριακή πως ο Μπερεζόφσκι είχε γλιτώσει από δύο απόπειρες δολοφονίας, η μια από αυτές στη Ρωσία με αποτέλεσμα να σκοτωθεί ο οδηγός του. Ο Μπερεζόφσκι, ήταν ένας από τους πιο γνωστούς ρώσους επιχειρηματίες, μέλος της ομάδας των αυτοεξόριστων πολέμιων του Πούτιν στο Λονδίνο και είχε σχέσεις με τον πρώην μυστικό πράκτορα Αλεξάντερ Λιτβινένκο, ο οποίος πέθανε από δηλητηρίαση με πολώνιο, μια ραδιενεργή ουσία, το 2006."(MME)
 Ο δικτάτορας της Ρωσίας εδώ και πολλά χρόνια λύνει τις διαφορές του με τους αντιπάλους-ανταγωνιστές του (ακτιβιστές, δημοσιογράφους, αντιπολίτευση, επιχειρηματίες) με τέτοιες μεθόδους: Εν ψυχρώ δολοφονίες με "συμβόλαια", "ατυχήματα", σκηνοθετημένους θανάτους.Ο Πούτιν με τον Λουκασένκο της Λευκορωσίας ειναι οι τελευταίοι πραγματικοί δικτάτορες στην Ευρώπη
25 Μαρτίου 2013! "Η κραυγή του Αλκίνοου για την Κύπρο "...Τα παιδιά που έβγαλαν το σχολείο διαβάζοντας με το κερί στα αντίσκηνα, χειμώνες στη σειρά, βρίζονταν στην Ελλάδα από τους Ελλαδίτες, γιατί τους έτρωγαν τις θέσεις στα πανεπιστήμια. Η Μεγάλη Μαμά τίποτα δεν κατάλαβε. Κι ακόμη δεν καταλαβαίνει. Γιατί, μπορεί η Κύπρος να είναι ελληνική, όμως, πόσο λίγο κυπριακή είναι η Ελλάδα! Πόσο λίγο ελληνική είναι η Ελλάδα!Το «Όχι» της Κυπριακής Βουλής, είναι σημαντικότερο απ' ότι κάποιοι χαιρέκακοι μπορούν να υποψιαστούν. Κι ας επιστρέψει η Βουλή εκλιπαρώντας τους Τροϊκανούς, κι ας πέσει στα γόνατα, κι ας τους γλύψει τα πόδια, μετά. Κι ας χάσουμε περισσότερα. Γιατί, για μια στιγμή έστω, έμοιασε η Δημοκρατία να έχει νόημα..." (ΜΜΕ) ΄Ενα κείμενο-κατεβατό άλλο πράμα γράφει και δημοσιεύει ο Αλκίνοος. Μπλα-μπλα-μπλα... ένα ντελίριο, μια κιτς, γλυκανάλατη ανάλυση-περιγραφή της κατάντιας της κυπριακής κονωνίας, με μπόλικο "χώσιμο" στη... μάνα Ελλάδα, των πολιτικών της και φυσικά της Τρόικας. Για να καταλήξει στο πόσο υπερήφανος νιώθει κι αυτός από το ηρωικό ΟΧΙ της κυπριακής Βουλής, που αντιστάθηκε στη...λαίλαπα της Ευρώπης. Για τα ναρκοδολάρια, το ξέπλυμα του βρώμικου χρήματος της ρωσικής μαφίας, τον "πακτωλό" που τόσα χρόνια έρρεε παχύρευστος, για να κορέσει την αστείρευτη δίψα για "τα μονόλιρα, πεντόλιρα τσε πούντα " των...αδελφών μας Κυπρίων, τσιμουδιά. Κήρυγμα, εθνικισμός, ηθικολογία-αριστερολογία το κείμενο του Αλκίνοου, όλα ένας ακταρμάς, ένα παραλήρημα. Και στο τέλος του δακρύβρεκτου αυτού κειμένου, ο συντάκτης του δεν έχει ούτε καν την αυτονόητη ευαισθησία να διατυπώσει κάτι που να μοιάζει με συγγνώμη στην Ελλάδα, "ρε γαμώτο", που τόσα χρόνια στήριζε (υλικά και ηθικά), Ψωροκώσταινα μάνα η ίδια, την αγνώμονα "θυγατέρα". Και όχι μόνο αυτό. Ο Κύπριος καλλιτέχνης δε φαίνεται να δείχνει ούτε ίχνος μεταμέλειας και για τα θύματα της ρώσικης μαφίας, που παρέμειναν χωρίς δικαιοσύνη και εκδίκηση τόσα χρόνια, γιατί έπρεπε να μετουσιώνεται η εκλεκτή έμπνευση του τραγουδοποιού Ιωαννίδη σε " μόνευ" για τον ίδιο και τους έντιμους συμπολίτες του. Κουβέντα για τα ματωμένα "ευρώπουλα" που μοσκοβολούσαν πάστρα από τα τραπεζικά ταχυ-πλυντήρια της Μεγαλονήσου. Τώρα που ήρθαν τα πάνω κάτω, αμετανόητοι, ανήθικοι, αγνώμονες, παλικαράδες οι Κύπριοι, παριστάνουν τις "αθώεες περιστερές" (δεν ήξερα, δεν έβλεπα, δεν άκουγα) και από τη μια το παίζουν "τζάμπα" επανάσταση, και από την άλλη κλαίγονται σαν "γυναικούλες" και "φιλάνε κατουρημένες ποδιές", για να τους σώσουν, βρίζοντας ταυτόχρονα και καταρώμενοι, αντί τους εαυτούς τους , εκείνους που όφειλαν να τους σέβονται και να τους ευγνωμονούν. Ουδείς αγνωμονέστερος του ευεργετηθέντος,τελικά! _________________________________________________________________________________________________ " Δήμαρχος Ελευσίνας : "Με απείλησε ο Κασιδιάρης" Απειλητικό τηλεφώνημα από τον βουλευτή της Χρυσής Αυγής Ηλία Κασιδιάρη, καταγγέλλει πως δέχτηκε ο δήμαρχος Ελευσίνας Γιώργος Τσουκαλάς, επειδή απάντησε αρνητικά στο αίτημα του ακροδεξιού κόμματος να καταθέσει εκπρόσωπος του, στεφάνι την ημέρα της 25ης Μαρτίου στο μνημείο Αγωνιστών της πόλης." (ΜΜΕ)
24-3-2013 "Τσίπρας: Να χορηγηθούν 2 δισ. ευρώ από την Ελλάδα στην ΚύπροΠαρέμβαση του πρωθυπουργού, Αντώνη Σαμαρά, και χορήγηση 2 δισ. ευρώ άμεσα στην Κύπρο, ώστε να αρθεί η απειλή χρεοκοπίας, ζήτησε σήμερα ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Αλέξης Τσίπρας «Είναι εθνικό μας καθήκον να εξαντλήσουμε κάθε δυνατότητα να αποτραπεί μια νέα τραγωδία στη Κύπρο», τονίζει σε δήλωσή του" (ΜΜΕ) Μην τολμήσετε και δώσετε δεκάρα. Κανένα καθήκον ούτε...εθνικό ούτε ανθρωπιστκό έχουμε να συνδράμουμε ανθρώπους που μέχρι τώρα ...ευημερούσαν στο "νησί" με ναρκο-δολάρια και "συμβόλαια θανάτου", απαγωγές και άλλες εγκληματικές δραστηριότητες της ρώσικης μαφίας.Μην τολμήσετε, λέμε. Και αφήστε το γραφικό Μαυρογυαλούρο να κάνει... ...μαυρογυαλουρισμό .Δεν αξίζε ούτε καν να απαντάτε πια σε τέτοιους.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- "ΣΟΥΡΩΤΗΡΙ ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΡΙΚΑΛΩΝ. ΑΠΕΔΡΑΣΑΝ ΟΚΤΩ ΕΜΠΟΡΟΙ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ
ην ίδια ώρα, σε εξέλιξη βρίσκονται εντατικές έρευνες τόσο στο νομό Θεσσαλίας αλλά και κατά μήκος των Ελληνοαλβανικών συνόρων, για τον εντοπισμό των υπολοίπων οκτώ κακοποιών" .(ΜΜΕ)
  (
 
 
 
Αφήστε τα...παιδιά ελεύθερα να πουλάνε ηρωίνη!(Απίστευτη χώρα. Πληρώνονται από τον κοσμάκη , για να φυλάξουν τα παιδιά τους από τη μανία-φιλαργυρία των εικονιζόμενων τεράτων, εμπόρων ναρκωτικών.Και τους αφήνουν ελεύθερους. Τάχα απέδρασαν και δεν "έβαλαν πλάτη" οι φύλακες.Σε ποιους τα λέτε αυτά, παλιάνθρωποι; Πόσα πήρατε; Δεν είσαστε σεις καλύτεροι απο τους εμπόρους που αφήσατε να αποδράσουν). 2 "DROMENA" EDO KE PARAPERA OLOS O KOSMOS MIA AVLI 30-3-2013
"Παγκόσμιο σοκ! 'Ενα βήμα πριν τον πόλεμο - Το καθεστώς της Βόρειας Κορέας ανακοίνωσε ότι η χώρα τέθηκε σε "κατάσταση πολέμου" με τη Νότια Κορέα - Tο Πεντάγωνο έστειλε πάνω από τον ουρανό της Νότιας Κορέας ένα ζεύγος βομβαρδιστικών Β-2 - Αγωνιώδεις εκκλήσεις από Γαλλία και Γερμανία:''Σταματήστε να παίζετε με τη φωτιά'' - Συναγερμός και στη Ρωσία λόγω των πυρηνικών όπλων της Βόρειας Κορέας Μόνο οι ΗΠΑ θα λύσουν το πρόβλημα "μια και έξω" (για πάντα).Οι άλλες χώρες μόνο συμπαράσταση μπορούν να δείξουν. Ρωσία και Κίνα, βέβαια, θα τηρήσουν (όπως πάντα) στάση "ουδέτερη",αλλά ρητορική επιθετική. Ας μη λαμβάνουν υπόψη τέτοιες κραυγές οι ΗΠΑ.Να τελειώνουμε με τη δυναστεία της Πιονγκγιάνγκ και αμέσως μετά να δοθεί λύση και στη Μεσόγειο με τους "Μουλάδες". Β.Κορέα και Ιράν οι 2 όψεις του ιδίου νομίσματος. Οι τρομοκράτες της υφηλίου. 28-3-2013
" Οπαδοί της Χρυσής Αυγής οι εμπρηστές της τράπεζας Κύπρου Οπαδοί της Χρυσής Αυγής φέρεται ότι είναι οι τρεις νεαροί που συνελήφθησαν στο Βόλο για εμπρησμό με βόμβες μολότοφ, σήμερα τα ξημερώματα, του μηχανήματος αυτομάτων συναλλαγών υποκαταστήματος της τράπεζας Κύπρου. Πριν πετάξουν τις μολότοφ, είχαν επιχειρήσει να σπάσουν το τζάμι και να τις ρίξουν στο εσωτερικό. Οι συλληφθέντες είναι ηλικίας 21, 23 και 17 ετών και σε βάρος τους σχηματίσθηκε δικογραφία κακουργηματικού χαρακτήρα για εμπρησμό, διακεκριμένες περιπτώσεις φθοράς, έκρηξη, παράβαση της νομοθεσίας περί όπλων και εκρηκτικών υλών." Γιατί με ζώνει η υποψία -διαίσθηση πως εντός ολίγου το ναζιστικό κονκλάβιο στο Σταθμός Λαρίσης θα εκδώσει ανακοίνωση, με την οποία θα...διαρρηγνύει τα ιμάτιά του για τα... συκοφαντικά δημοσιεύματα, που χρεώνουν τους 3 βομβιστές στους (τρελαμένους) οπαδούς τους.Δε μας πείθουν όμως. Ο....αρχηγός, Νεο-Ναζί Μιχαλολιάκος, είναι ήδη καταδικασμένος στο παρελθόν για "τυφλές" βομβιστικές ενέργειες. Γιατί όχι και οι...φαντάροι του να μην περπατούν στα χνάρια του "Μεγάλου"; 27-3-2013 (ΑΠΟ ΤΙΣ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ ,ΣΗΜΕΡΑ) Iρλανδία , Κύπρος, Λουξεμβούργο στην Ευρώπη, εδώ και πολλά χρόνια (η Κύπρος από το 1974) , επέλεξαν να κτίσουν μια γιγάντια τραπεζική βιομηχανία με τραπεζικούς-φορολογικούς παραδείσους κυρίως για το "ακάθαρτο" χρήμα από όλο τον κόσμο. Οι τραπεζικές καταθέσεις ιδωτών στις χώρες αυτές ήταν-είναι υπερβολικά δυσανάλογες με το ΑΕΠ τους, κάτι που σε καμιά άλλη χώρα της Ευρώπης δε συμβαίνει. Το "Μεγάλο Δουκάτο", για παράδειγμα, παρουσιάζει μέγεθος καταθέσεων ιδιωτών και επιχειρήσεων, η αναλογία των οποίων ως προς το ΑΕΠ τοποθετείται στο 500%(!) ,πολύ μεγαλύτερη από της Κύπρου.
Στην Ευρώπη, η παλιά "ανθούσα" ιταλική μαφία, έχει πολύ καιρό τώρα παραδώσει τα σκήπτρα στη Ρώσους...συναδέλφους της που, ως γνωστόν, είναι πιο σκληροί και αδίστακτοι. Ειδικότητά των Ρώσων μαφιόζων (μεταξύ αυτών πολλοί φίλοι του Πούτιν) είναι οι πωλήσες όπλων, πάσης ...φύσεως και τεχνολογίας, ακόμα και διάθεση στην "αγορά" πυρηνικού υλικού (π.χ εμπλουτισμένου ουρανίου),ειδικά μετά τη διάλυση του πανίσχυρου σοβιετικού στρατού. Τέτοιοι πελάτες είναι κυρίως φανατικοί Ισλαμιστές,αλλά και αιμοσταγείς δικτάτορες στην αφρικανική (περισσότερο) ήπειρο,που πληρώνουν αδρά και απλόχερα να αποκτήσουν ό,τι δεν μπορούν από τη "νόμιμη" αγορά. Η ρώσικη μαφία,βέβαια, δε λέει όχι κα σε οποιαδήποτε άλλη κερδοφόρα "επιχείρηση" , όσο εγκληματική και παράνομη κι αν είναι, όπως "συμβόλαια θανάτου",ναρκωτικά, απαγωγές κ.α. Γνωστά τοις πάσι όλα αυτά.
΄Ολο, όμως, αυτό το μαφιόζικο χρήμα πρέπει από τη μια να "καθαριστεί" (να αποκτήσει νομιμότητα) και από την άλλη να μείνε μακριά από το "αδηφάγο στόμα" του δικτάτορα της Ρωσίας, ο οποίος, άγριος και άφιλος όπως είναι ,δε θα δίσταζε , αν το δικό του συμφέρον το απαιτούσε ,ακόμα και να δεσμεύσει το "ακάθαρτο" αυτό χρήμα ή να του επιβάλει βαριά φορολόγηση. ΄Ετσι, οι μεγιστάνες του "μαύρου" πλούτου της Ρωσίας επέλεξαν να εμπιστευτούν τον...ιδρώτα τους στον φορολογικό "παράδεισο" της Μεσογείου, στη βαριά τραπεζική βιομηχανία -πλυντήριοτης Κύπρου, οι τράπεζες της οποίας άνοιξαν γι΄αυτό αποκλειστικά το σκοπό, αφού ΚΑΙ καθάριζαν το εγκληματικό χρήμα ΚΑΙ έδιναν υψηλά επιτόκια στις μεγάλους αυτούς καταθέτες. "Με ένα σμπάρο δυο τριγόνια" για δαύτους. Και έτσι...ζούσαν και οι Κύπριοι καλά κι οι μαφιόζοι καλύτερα!
Αυτό το οικονομικό μοντέλο ίσχυε μέχρι χτες και για πολλά χρόνια στη μεγαλόνησο. Η πολιτική της οικονομίας του “υψηλού ρίσκου” λειτούργησε "επαγγελματικα" στην Κύπρο και εκτίναξε την τεχνητή ευημερία των κατοίκων της στα ύψη. Δάσκαλοι, αστυνομικοί,δικαστές,όλοι οι δημόσιοιοι υπάλληλο, φυσικά και οι άνθρωποι του ιδωτικού τομέα, αμείβονταν με παχυλότατους μισθούς και κέρδη ,που μπροστά τους ωχριούσαν ακόμα και οι π.κ (προ κρίσης) προκλητικότατοι μισθοί των Ελλήνων "Φωτόπουλων -Κωλάδων" ή τα αφορολόγητα υπερ-κέρδη των ιδοκτητών των “σκυλομάγαζων” και των "σκυλάδων" της παραλιακής. Ουδείς ,όμως ,από τους (για πολλούς λόγους) αγαπητούς αδελφούς Κυπρίους επί συναπτά έτη αναρωτήθηκε "από πού στα κομμάτια,ρε παιδιά, τρώμε με χρυσά κουτάλια", αφού καμιά άλλη βαριά βιομηχανία (πλην της εν λόγω... ανορθόδοξης τραπεζικής) δε διαθέτουμε στο νησί; Ούτε πάλι άλλες πλουτοπαργωγικές πηγές είχαν ανακαλυφθεί ή αξιοποιηθεί ,για να δικαιολογούν τη...ροή τόσου χρήματος , σε σημείο που οι συμπαθείς Κύπριοι όταν τους απηύθυνες χαιρετισμό "τί κάνετε;" αντί για το "καλά, ευχαριστώ" , απαντούσαν με υπερηφάνεια περισσή... " το nhsi(n) ευημερεί"!
Κάποια στιγμή, όμως, στην αγορά της ελεύθερης οικονομίας, το "πρωτόκολλο" είναι άκαμπτο. ΄Οταν δεν ακολουθείς τους κανόνες, όταν τα συμφέροντα άλλων βλάπτονται και συνεχίζεις να στηρίζεσαι σε "πήλινα πόδια", είναι επόμενο πως τέτοιου τύπου οικονομίες με το πρώτο φύσημα του ανέμου θα καταρρεύσουν και μάλιστα με πάταγο, όπως και έγινε σήμερα στη Κύπρο.
Βέβαια,δεν κατηγορούμε αποκλειστικά και μόνο τους συν-΄Ελληνες Κύπριους γι΄αυτή την "απερισκεψία". Και εμείς εδώ οι Ελλαδίτες, οι "Καλαμαράδες" είναι σίγουρο πως δεν είμαστε καλύτεροι. Το οικονομικό μοντέλο της "μητρός" μπορεί να μην ήταν το ίδιο με εκείνο της "θυγατρός", αλλά δεν απείχε και πολύ απ΄εκείνο. Εμείς εδώ επιλέξαμε (επέλεξαν) το μοντέλο του ...ξετσίπωτου δανεισμού και με τέτοιο χρήμα ευμερούσε και η "μαμά" τόσα χρόνια. Αλλά, το είπαμε, αυτού του είδους οι οικονομίες δεν μπορούν να σταθούν εσαεί σε μια ελεύθερη αγορά, που έχει σκληρούς κανόνες, εξοντωτικό ανταγωνισμό και χτυπάει αμείλικτα όποιον δεν υπακούει, κάνει τον ξύπνιο ή δεν υποτάσσεται. ΄Ετσι, με... μαθηματική και ιστορική ακρίβεια έγιναν όσα έγιναν (και ευτυχώς).
Στο θέμα της Κύπρου οι Ευρωπαίοι (οι Γερμανοί,δηλαδη) έπραξαν "άγια". ΄Οπως και με την Ελλάδα επίσης. Σε καμιά περίπτωση δεν μπορούσε να συνεχιστεί η ανάπτυξη μιας χώρας με τέτοιες μεθόδους απάτης και στηριγμένη σε τέτοια "αφύσικα" οικονομικά μοντέλα.Εκτός των άλλων , είναι και ανήθικα και προκλητικά. Πόσο πια θα κλέβεις τις επιδοτήσεις της Ε.Ε, θα ζεις με λαμογιές ,κομπίνες και "τούβλα" από μωβ, μαφιόζικα πεντακοσάρικα ; Ποιος ΄Ελληνας αμειβόταν μέχρι σήμερα με χρήμα ανάλογο και αντίστοιχο της προσφοράς εργασίας του; Το ίδιο και ο Κύπριος. Αυτοί ακόμα χειρότερα, γιατί εδώ μπαίνει και το ηθικό θέμα. Εμείς, πάει στα κομμάτια, ξεκοκαλίζαμε δανεικό χρήμα , αυτοί...αιματοβαμμένο! Δεν μπορείς (και ας λες) να κάνεις πως δε βλέπεις ότι τα παιδιά σου μεγαλώνουν με "παντεσπάνι" βουτηγμένο σε αίμα και δάκρυ! Δε γίνονται αυτά, δεν επιτρέπονται αυτά.
"΄Αγια" ,λοιπόν ,όπως είπαμε ο "Γερμανός" έβαλε τέλος σε τέτοια πρόκληση, σε τέτοιους είδους ΄Υβριν. (Σύντομα πιστεύουμε θα κάνουν το ίδιο και με το Λουξεμβούργο και αργότερα με την πολύ δύσκολη (και διαφορετική) περίπτωση της Ελβετίας). Ειδκά τώρα για μας τους "ανάδελφους" ΄Ελληνες (Ελλαδίτες και Κύπριους), πρέπει να παραδεχτούμε πως δεν ήταν οι Γερμανοί εκείνοι που τους δίδαξαν την "κομπίνα" ,το εύκολο πλουτισμό και το οικονομικό "vivere pericοlosamente". Oύτε ανάγκασαν Ιταλούς, Iσπανούς, ΄Ελληνες και λοιπoύς ανεπρόκοπους να δανείζονται ασύστολα και...θανατερά . Μήπως η "Μέρκελ" έστησε στην Κύπρο τα "γκισέ" είσπαρξης του βρώμικου χρήματος των Ρώσσων; Μη λέμε ανοησίες. "΄Οπως στρώνεις κοιμάσαι"
Ακόμα πιο σκληρή θα έπρεπε να είναι η Ευρώπη ειδικά με την Ελλάδα και για έναν άλο λόγο. Τεράστια ποσά ξοδεύτηκαν για τη χώρα μας (και ως φαίνεται σε ένα "καλάθι χωρίς πάτο"). Την ίδια ώρα σε χώρες, όπως η Λετονία, η Βουλγαρία, η Ρουμανία που "είχαν λαμβάνειν" από τον ευρωπαϊκό 'κορβανά”, οι πολίτες τους είδαν με πόνο και οργή να τροχοπεδείται προκλητικά η ανάπτυξή τους, αφού οι Ευρωπαίοι προτίμησαν να "σώσουν" την Ελλάδα και όχι μόνο για λόγους συμφέροντος, όπως μονοδιάστατα και ανόητα παραληρούν και λένε στους ανά τη χώρα "δεκάρικους" οι διάφοροι "Τσίπρες".
Να λέμε ευτυχώς που έγινε ό,τι έγινε. Να ευχαριστούμε τους Γερμανούς και ας φροντίσουμε να ξεμπροστιάσουμε τους ντόπιους "Μαυρογυαλούρους" που κομματικά αδίστακτοι, με ανεύθυνες, παρανοϊκές κραυγές και τον παραληρηματικό τους λόγο ,εξωθούν κάποιους θερμοκέφαλους ή απερίσκεπτους ΄Ελληνες να θεωρούν την Ευρώπη αντίπαλο,ενώ έπρεπε να την ευγνωμονούν.Το ίδιο και οι Κύπριοι. Οι δύο χώρες είναι υποχρεωμένες πλέον να μάθουν να "ψαρεύουν" μόνες τους. Αρκετό ψάρι έφαγε η "οικογένεια" χωρίς τα μέλη της να "βρέξουν κ@λο"! Η Ελλάδα και η Κύπρος έχουν πλούτο, μην τα ξαναλέμε. Εκείνο που τους κάνει φτωχούς είναι η νοοτροπία τους, η ...κακή τους ανατροφή. Είναι καιρός πια να συνειδητοποιήσουν τις κατανοητές και από μικρό παιδί αρχές πως 1. "καταναλώνεις, ό,τι παράγεις" 2.Στηρίζεσαι πρώτα στα δικά σου πόδια, στη δική σου περιφερειακή οικονομία και όχι στις πατερίτσες ,όσο γερές κι αν είναι, που μπορεί (και σκόπιμα) να σου χάρισαν οι άλλοι.
Στο μεταξύ, οι ευρωπαϊκοί λαοί δεν έχουν περιθώρια να ζουν υποβλέποντες ή εκμεταλλευόμενοι ο ένας τον άλλο. Κάπια στιτγμή, όλα αυτά πρέπει να γίνουν παρελθόν. Εθνικισμοί, ρατσιμσοί, αγκυλώσεις κάθε μορφής,. Μάθαμε τόσα πολλά από την κρίση. Αν σπουδάσαμε καλά μια αλήθεια είναι τούτη: ΄Ολοι είμαστε ή πρέπει να είμαστε κρίκοι μιας αλυσίδας. Αν σπάσει ένας, διαλύεται ολόκαρη. Γι αυτό και η μόνη λύση είναι η δημιουργία μιας παραγματικά Ενωμένης Ευρώπης (πολιτικά,οικονομικά,πολτιστικά). Να γεννηθεί και στην Ευρώπη μια "Αμερική" (ΗΠΕ), όπου, όταν η πολιτεία Ελλάδα -"Καλιφόρνια" βρεθεί σε μια κρίση, μια περιπέτεια, ένα απρόβλεπτο δεινό, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση από τις Βρυξέλλες θα σπεύσει να δώσει λύση στο πρόβλημα,γιατί η πολιτεία που πλήττεται είναι το πόδι,το χέρι, το δάχτυλο του ίδιου οργανισμού, του ίδου σώματος και κανένα από τα μέλη , ακόμα και εκείνα που φαίνονται να είναι ασήμαντα, δεν είναι τέτοιο.
Απλές, κατανοητές ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ αλήθειες. Η Ιστορία δεν ψεύδεται, δεν τρέφει αυταπάτες, δε χαρίζεται, δε φανατίζεται. Δουλειά της είναι να βλέπει μπροστά. Πρωτίστως να μάχεται με "νύχια και με δόντια" για την αλήθεια. Η Ιστορία δεν είναι η επιστήμη του παρελθόντος. Είναι του "σήμερα". Κι ακόμα περισσότερο, είναι το γνήσιο και μοναδικό "διαβατήριο" για το ασφαλές ταξίδι των γενεών στο ΜΕΛΛΟΝ. Γι΄αυτό δεν επιτελεί απλά ένα έργο, αλλά αναντικατάστατη ΑΠΟΣΤΟΛΗ. "Η Β. Κορέα έκλεισε το «κόκκινο τηλέφωνο» στη Σεούλ Ο στρατός της Βόρειας Κορέας ανακοίνωσε ότι διακόπτει τη γραμμή έκτακτης ανάγκης με το στρατό της Νότιας Κορέας, το γνωστό «κόκκινο τηλέφωνο», στο πλαίσιο των απειλών πυρηνικής επίθεσης εναντίον της Σεούλ και της Ουάσινγκτον.
«Από σήμερα, όλες οι στρατιωτικές επικοινωνίες της Βόρειας Κορέας με τη Νότια Κορέα διακόπτονται», μετέδωσε το βορειοκορεατικό πρακτορείο ειδήσεων KCNA επικαλούμενο ανώτερο στρατιωτικό αξιωματούχο.
«Σε μια κατάσταση κατά την οποία ένας πόλεμος μπορεί να ξεσπάσει ανά πάσα στιγμή, δεν υπάρχει πλέον λόγος να διατηρούμε τις επικοινωνίες αυτές», τόνισε ο ίδιος αξιωματούχος. «Η γραμμή θα παραμείνει κλειστή όσο συνεχίζονται οι εχθρικές ενέργειες», τόνισε, αναφερόμενος στην ανάπτυξη επιπλέον αμερικανικών δυνάμεων στη Νότια Κορέα, μετά την κοινή στρατιωτική άσκηση των δύο χωρών. Στα μέσα Μαρτίου, η Βόρεια Κορέα διέκοψε την «κόκκινη γραμμή» ανάμεσα στις κυβερνήσεις της Πιονγκγιάνγκ και της Σεούλ, μια γραμμή επικοινωνίας για τις περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης. Η γραμμή αυτή, η οποία λειτούργησε για πρώτη φορά το 1971, έχει διακοπεί πέντε φορές από τη Βόρεια Κορέα" (ΜΜΕ) Τί θα κάνουν οι Αμερικανοί με τον τρελό δικτάτορα της Πιονγκγιάνγκ; Η Ιστορία διδάσκει πως αυτοί οι τύποι δεν ορρωδούν ποτέ και μπροστά σε τίποτα. Είναι ικανοί να αιματοκυλήσουν τον κόσμο. ΄Εχουν στα χέρια τους πυρηνικά και μπορούν να πλήξουν θανάσιμα τη Νότια Κορέα ,αλλά και να προξενήσουν μεγάλες καταστροφές και όχι μόνο στις γύρω περιοχές. Και οι Αμερικανοί παρακολουθούν εκ του μακρόθεν, σαν να πρόκειται για παιχνίδι ή μπλόφα της Βορ.Κορεάτικης κυβέρησης!
Αλλεπάλληλα τα λάθη της Αμερικής τα τελευταία χρόνια. Βοήθησε τους "Αδελφούς Μουσουλμάνους" να επικρατήσουν σε Αίγυπτο και Λιβύη και έτσι έφερε την Αλ Κάιντα στο υπογάστριο της Ευρώπης. Αφήνει τους παρανοϊκούς Ιρανούς μουλάδες εδώ και πολύ καιρό να αναπτύσσουν μια μεγάλη γκάμα όπλων και μάλιστα πυρηνικών και να απειλούν τη Μεσόγειο (μαζί και την Ελλάδα). Τώρα,συνεχίζουν την ίδια τακτική με τη Βόρεια Κορέα. Απίστευτη τακτική. Ανιστόρητη. Ιράν και Βόρεια Κορέα ΔΕΝ ΜΠΛΟΦΑΡΟΥΝ. Είναι αποφασισμένοι να πάρουν εκδίκηση, έτσι, όπως αυτοί την εννοούν. Να αιματοκυλήσουν τον κόσμο.΄Οσο πιο γρήγορα το καταλάβουν αυτό οι Αμερικανοί, τόσο καλύτερα και για τους ίδιους και για μας τους υπόλοιπους. Θα το καταλάβουν;
26/3/2013 " Σε γράφημα ο Economist παρουσιάζει την κατ' άτομο αναλογία του εξωτερικού δανεισμού διάσωσης σε κάθε μια από τις χώρες της ευρωζώνης που ζήτησαν βοήθεια. Έτσι: - κάθε Έλληνας πολίτης οφείλει στους δανειστές 21.657 ευρώ, - κάθε Ισπανός 2.170 ευρώ, - κάθε Πορτογάλος 7.306 ευρώ, - κάθε Ιρλανδός 14.989 ευρώ και κάθε Κύπριος 12.500 ευρώ." Σιγά τα λεφτά. ΄Ενας ΄Ελληνας με μια μέση σύνταξη-μισθό 500 ευρώ ξεχρεώνει σε 3μιση χρονάκια μέσα.Τίποτα. Αρκεί να ζει με...κοπανιστό αέρα. 24-3-2013
"Παίζουν με την αγωνία ενός ολόκληρου λαού! Δεν έχει ξεκινήσει το Eurogroup – Απείλησε με παραίτηση ο Αναστασιάδης"(ΜΜΕ) Ζούσαν πλουσιοπάροχα από μια οικονομία που στηριζόταν στο ξέπλυμα χρήματος της μαφίας και δε μιλούσε κανείς. Διανοούμενοι(;), παπάδες, πολιτικοί, δικαστές. Ξεκοκάλιαζαν το βρώμικο χρήμα και ...τσιμουδιά μη μας πάρουν είδηση. Τώρα, που κινδυνεύουν να το χάσουν, πέταξαν τις μάσκες και έδειξαν το τερατώδες πρόσωπό τους. Μόνο τα λεφτά τους ενδιαφέρουν.
Κανένα σώφρωνα και ηθικό δεν αφορά αυτή η υπόθεση της χρεοκοπίας του ανήθικου νησιού και οποιαδήποτε συμπαράσταση σε τέτοιους είναι σύμπραξη και κάλυψη ανομίας.
"Ας κοιμηθούν όπως έστρωσαν" ο Κύπριοι...αδελφοί μας.
3. ETSI TA "VLEPOUN" ALLI ΤΑ ΝΕΑ/ 29-3-2013
«Ο Σπυρίδων Λαπατσιώρας, λέκτορος το επάγγελμα, που με εντολή Αλέξη ανελίχθηκε προσφάτως σε συντονιστή της Επιτροπής Ελέγχου Κυβερνητικού Εργου (ΕΕΚΕ για τους ρέκτες των αρχικών) για την Οικονομία, είναι αυτός ο οποίος ανέλαβε να βοηθήσει το ΑΚΕΛ στην Κύπρο για την εκπόνηση, λέει, ενός σχεδίου εξόδου από την κρίση», αναφέρει το άρθρο και συνεχίζει: «Διερωτώμαι, γιατί ο συναγωνιστής Αλέξης δεν τον είχε στείλει πακέτο στη Λευκωσία πριν από κανέναν χρόνο, όταν ο πρόεδρος Χριστόφιας έπαιζε την «πινακωτή» με την τρόικα που του ζητούσε να λάβει μέτρα; Διότι αν το είχε κάνει (ο Χριστόφιας, όχι ο Αλέξης), πιθανότατα η Κύπρος να μην αντιμετώπιζε σήμερα αυτή την τραγωδία... Ρώτησα σχετικά ειδήμονα περί των θεμάτων του ΣΥΡΙΖΑ και το απέδωσε στην πιθανότητα ο φωστήρας αυτός να μην μπορούσε -όχι ότι ο πρόεδρος Αλέξης δεν είχε τη διορατικότητα- να προβλέψει τις εξελίξεις στην Κύπρο...." «Κουβάλα τον προτζέκτορα για να σε κάνω λέκτορα"
Με αφορμή τις παραπάνω ...επιστημονικές επιδόσεις-κατακτήσεις του "Σπυρίδωνος Λαπατσιώρα, λέκτορος το επάγγελμα , συμβούλου του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ"(sic), θυμήθηκα την παρακάτω ιστορία: Εκεί κάπου το 2001-02, όταν είχα την αφέλεια να πιστεύω πως μπορεί και να τα κατάφερνα να...εμφιλοχωρήσω ( στη ...λαλέουσα να "χωθώ") στις "τάξεις" της πανεπιστημιακής μαφίας, υπέβαλα αιτήσεις στις σχολές ιστορίας-αρχαιολογίας στα πανεπιστήμια της Θεσσαλονίκης, Κέρκυρας και Ρεθύμνου για λέκτορας.
Φτιάχνω, λοιπόν, ένα "βαρύ φάκελο" με βιβλία, εργασίες, δημοσιεύσεις, εκπαιδευτικό έργο, διδακτορικά, άλλα διπλώματα-μετεκπαιδεύσεις και λοιπά και λοιπά ...προσόντα ,τα καταθέτω στις γραμματείες και περίμενα να με... εκλέξει η μαφία ΛΕΚΤΟΡΑ.
΄Ηταν η περίοδος που έλειπα αρκετά χρόνια στο εξωτερικό και δεν παρακολουθούσα από κοντά τα τεκταινόμενα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.΄Ετσι, είχα χάσει πολλές σκηνές από το έργο "εκλογές ΔΕΠ" ,έρευνα, διδασκαλία, ΚΟΝΔΥΛΙΑ(!) και ό,τι αφορούσε το χώρο των ΑΕΙ. Ούτε καν είχα μάθει πως στο πανεπιστήμιο Αθηνών οι...μεγάλοι πανεπιστημιακοί εκλέκτορες στη σχολή της Φυσικής είχαν απορρίψει το μεγάλο αστροφυσικό της ΝΑΣΑ Νανόπουλο (ανάμεσα στους 3-4 σπουδαίους στον κόσμο), διότι δε...διέθετε τα προσόντα, που είχαν αυτοί!
Είχα μείνει, λοιπόν, πίσω και ως αφελής και αιθεροβάμων, υπέβαλα την αίτηση. ΄Ενα πρωί μου στέλνουν από το Αριστοτέλειο ένα τομίδιο-αντίγραφο των πρακτικών της διαδικασίας της εκλογής στη θέση λέκτορα, που ήμουνα υποψήφιος. Δύο είμαστε όλοι κι όλοι οι διεκδικητές του...θρόνου. Ο αντίπαλός μου στο μεταξύ παρουσάστηκε με "αδειανό" φάκελο.΄Ενα διδακτορικό όλο- και όλο που του το είχαν δώσει στην ίδια τη σχολή της Ιστορίας από την οποία είχε αποφοιτήσει δια της γνωστής μεθόδου "κουβάλα τον προτζέκτορα για να σε κάνω λέκτορα"! Είχε επίσης 1-2 δημοσιεύσεις της... πλακός και ένα βιογραφικό τόσο ισχνό ,που δεν εκτεινόταν πέραν της μιας σελίδας. Το αστείο ήταν πως ούτε διδακτική εμπειρία διέθετε, αλλά ούτε είχε εκδώσει έστω και ένα βιβλίο "για τα μάτια",που λένε. Απλώς έγραφε στο βιογραφικό πως έχει στο "συρτάρι" 12 εργασίες που...μελλοντικά θα εκδοθούν.
Φυσικά ο "κουβαλητής του προτζέκτορα" (παλιά ήταν της τσάντας του κυρίου καθηγητού της έδρας) ψηφίστηκε σχεδόν απ΄όλους τους "μιλημένους-μυημένους" εκλέκτορες. Κάνα 2 μόνο (κι αυτοί από άλλες σχολές) αρνήθηκαν να του δώσουν ψήφο και ζήτησαν να γραφεί στα πρακτικά πως "όταν έχουμε υποψήφιο έναν επιστήμονα με έναν ασήκωτο και ουσιαστικό φάκελο τυπικών και ουσιαστικών προσόντων και έναν άλλο που τον φάκελό του τον... παίρνει ο αέρας, δεν μπορούμε να ψηφίσουμε υπέρ της εκλογής του...αεριτζή" (Μπράβο χιούμορ οι, κατά κανόνα ,ξενέρωτοι πανεπιστημιακοί!).΄Ετσι και έγινε. Ψήφισαν μεν οι δυο τον γράφοντα, αλλά εκλέχτηκε ο έχων "μπάρμα (αλλά και ξάδελφο και νουνό) στην Κορώνη". ΄Εκτοτε, σταμάτησα να ξοδεύω λεφτά σε κούριερ και να στέλνω ασήκωτους φακέλους στις γραμματείες των σχολών, για να μου... "βάζουν γκόλ από τα αποδυτήρια".
"Ελλάς της φαιδράς πορτοκαλέας", χώρα των πανεπιστημίων ,που "κουβαλούν προτζέκτορες για να τους κάνουν λέκτορες" και φυσικά του... "Σπυρίδωνος Λαπατσιώρα, λέκτορος το επάγγελμα , συμβούλου του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ" (sic)! Αρον-άρον φεύγουν οι Αλβανοί 27/3/2013 «Επιστροφή στην Αλβανία». Κατ’ αυτόν τον τρόπο μεταφράζεται για την πλειοψηφία των Αλβανών μεταναστών στη Μαγνησία η οικονομική κρίση. Τα στοιχεία είναι ενδεικτικά των όσων ακούγονται, αφού πριν ένα δίμηνο από τη Μαγνησία είχαν φύγει μόλις... 50 οικογένειες αλβανών για την χώρα τους, ενώ σήμερα αυτός ο αριθμός αυξήθηκε ραγδαία καθώς καταγράφονται 230 οικογένειες που έφυγαν από τη Μαγνησία, ενώ σύμφωνα με εκτιμήσεις με το κλείσιμο των σχολείων, οι οικογένειες αλβανών που θα φύγουν θα ξεπεράσουν τις 400! Ο πρόεδρος του Αλβανικού Συλλόγου «Η πρόοδος» κ. Ασίμ Κούκα, κάνει λόγο για δεύτερο ξεριζωμό, αφού αναγκάζονται πολλές οικογένειες να επιστρέψουν στην πατρίδα τους μετά από 20 χρόνια διαμονής τους στην Ελλάδα. Η οικονομική κρίση της χώρας έχει οδηγήσει τους τελευταίους μήνες, πολλούς μετανάστες στην ανεργία, ειδικά σε περιοχές όπου η οικονομία στηρίζεται κατά μεγάλο βαθμό στην γεωργία, την οικοδομή και στην κτηνοτροφία. Μεγάλος είναι πλέον ο αριθμός των μεταναστών από τη γειτονική χώρα που δεν μπορούν να εξασφαλίσουν την εργασία και τη διαμονή τους στο Βόλο και στο Πήλιο, με αποτέλεσμα σε πολλές περιπτώσεις, χωρίς να το θέλουν να αναγκάζονται όπως τονίζουν να υποστούν «έναν δεύτερο ξεριζωμό» μέσα σε 25χρόνια. Το χειρότερο, όπως λένε οι ίδιοι, είναι ότι ούτε στην Αλβανία μπορούν να επιβιώσουν καθώς ούτε εκεί μπορούν να βρουν δουλειά, αλλά και επειδή πολλοί από αυτοί αντιμετωπίζονται ακόμη και στην ίδια τους την πατρίδα ως μετανάστες…. αφού πολλά παιδιά αλβανικών οικογενειών, που έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει στην Ελλάδα δεν μιλούν καθόλου την αλβανική γλώσσα! Σύμφωνα με τον κ. Ασίμ Κούκα, πριν από περίπου ένα δίμηνο είχαν φύγει για Αλβανία περίπου 50 οικογένειες σήμερα όμως μετράει περίπου 230 οικογένειες που, μάζεψαν ότι περιουσία δημιούργησαν στην περιοχή και έφυγαν πίσω για την πατρίδα τους, αφού πλέον δεν υπάρχουν δουλειές ούτε για μεροκάματο! «Πλέον μιλάμε για μαζική φυγή των αλβανικών οικογενειών. Εκτιμήσεις κάνουν λόγο ότι με το κλείσιμο των σχολείων θα έχουν φύγει από την Μαγνησία περίπου 400 οικογένειες αλβανών», επισημαίνει ο κ. Κούκα. Να σημειωθεί ότι οι περισσότεροι αλβανοί που έχουν έρθει στην Ελλάδα έχουν δημιουργήσει εδώ οικογένειες και μια καινούργια ζωή, αφού τα παιδιά τους πηγαίνουν σχολείο ή σπουδάζουν εδώ και η μετακίνηση ολόκληρης της οικογένειας είναι ακόμη πιο δύσκολη από την πρώτη τους μετακίνηση από την Αλβανία προς της Ελλάδα. Ένα μεγάλο ποσοστό αλβανικών οικογενειών έχουν για περισσότερα από 20 χρόνια στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα τα παιδιά τους να μην γνωρίζουν την αλβανική γλώσσα και να αντιμετωπίζονται ακόμη και στην ίδια τους την παρτίδα ως μετανάστες. «Οι οικογένειες που έχουν φύγει προσπαθούν για δεύτερη φορά να ξαναχτίσουν την ζωή τους από την αρχή μέσα σε 25χρόνια. Καθημερινά υπάρχουν άτομα που φεύγουν από το Βόλο, ειδικά τα άτομα που δεν έχουν οικογένεια εδώ τους είναι πολύ πιο εύκολο να φύγουν. Τόσα χρόνια στο Βόλο έχουμε χτίσει εδώ τα σπίτια μας, τις επιχειρήσεις και τις οικογένειες μας», τονίζει ο κ. Κούκας. Τέλος σύμφωνα με τον κ. Κούκα, το 85% του όγκου των αλβανών μεταναστών που ήρθαν στο Βόλο ασχολούνται με την οικοδομή ενώ οι υπόλοιποι απασχολούνται σε γεωργικές εργασίες. «Αυτή την στιγμή στην οικοδομή υπάρχει πτώση της τάξης του 75%, με δεδομένη αυτή την κατάσταση, δεν μπορούμε να βρούμε ούτε μεροκάματα. Πριν 20 χρόνια που είχα πρωτοέρθει στην Ελλάδα, δεν υπήρχε περίπτωση να θες να δουλέψεις και να μην μπορείς να βρεις». ..." Όπου φτωχός και η μοίρα του"! Εγκώμια της Liberation για την επιστολή του Αλκίνοου ΙωαννίδηNEWSBOMB.GR /27 Μαρτίου 2013 Η γαλλική Liberation στην ηλεκτρονική έκδοσή της αναφέρεται στον τραγουδιστή Αλκίνοο Ιωαννίδη, με αφορμή την χειμαρρώδη επιστολή του προς τους Κυπρίους.
Μάλιστα τον χαρακτηρίζει ως τη μόνη «σίγουρη επένδυση στην Κύπρο». Όπως γράφει χαρακτηριστικά το κείμενο «όταν οι μεγάλες τράπεζες του κόσμου θα έχουν εκτεθεί και η σαστισμένη ανθρωπότητα θα κοιτάξει με προσοχή τα ερείπια του καπιταλισμού, θα μείνει μόνο η μουσική». Ο συντάκτης συμπληρώνει, μάλιστα, πως «ορισμένοι οικονομολόγοι καλά πληροφορημένοι (μα δεν είναι αυτό οξύμωρο;) νομίζουν πως η Κύπρος θα μας προσφέρει μια ευχάριστη πρόγευση στο προσεχές μέλλον. Αλλιώς, στην Κύπρο, όταν σκεφτόμαστε μουσική, σκεφτόμαστε τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, του οποίου η καριέρα ξεκίνησε δυναμικά στη δεκαετία του '90 και δεν έπαψε έκτοτε να δείχνει την ίδια δύναμη». Τέλος, αναφέρει πως ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του είναι το «Οι περιπέτειες ενός προσκυνητή». Η ΕΠΙΣΤΟΛΗΔεν θα πω για τους άλλους. Λίγο με ενδιαφέρει η ποιότητα και η στάση τους σε τέτοιες στιγμές. Ούτε και περίμενα καλύτερη αντιμετώπιση. Όσο και να τους βρίσω, χαϊδεύω τα αυτιά μας και τίποτα δεν αλλάζει. Θα πω για εμάς, και συγχωρήστε με: Έρχεται η μέρα που η μάσκα τραβιέται βίαια. Η μέρα που το αληθινό μας πρόσωπο φανερώνεται, θέλουμε-δεν θέλουμε, αφτιασίδωτο και τρομακτικά αληθινό. Πρέπει να το κοιτάξουμε, είναι θέμα ζωής και θανάτου. Πρέπει να το ρωτήσουμε, να μας πει ποιοι είμαστε. Γιατί μόνο αυτό γνωρίζει. Γυρνάμε απότομα, για να αντικρίσουμε μια τρύπα στον καθρέφτη. Πού απουσιάζει το πρόσωπό μας; Το ξεχάσαμε σε μικρά, ταπεινά, εγκαταλελειμμένα σπίτια, στη σκόνη χαμηλών, πλύνθινων ερειπίων, στους τάφους αγράμματων, ακατέργαστα σοφών παππούδων. Εκεί αφήσαμε θαμμένες τις αληθινές καλημέρες, τη συγκίνηση των στίχων, την αλληλεγγύη των ανθρώπων κι ότι πολύτιμο δεν μετριέται σε χρήμα. Έκτοτε, προχωρήσαμε στον «σύγχρονο κόσμο» απρόσωποι, γυμνοί, παλεύοντας να κρατήσουμε το νήμα της ύπαρξής μας άκοπο, μέσα σε εποχές δύσκολες, μέσα σε ένα τοπίο που δεν μας μοιάζει. Γίναμε αρχοντοχωριάτες, επενδύοντας στα χειρότερα χαρακτηριστικά των δύο συνθετικών της λέξης. «Έχω γάμο», λέγαμε και στεκόμασταν καλοντυμένοι σε γκαζόν ξενοδοχείων, με φακελάκια στα χέρια, χωρίς αληθινή, από καρδιάς ευχή. «Και οι γάμοι μας, τα δροσερά στεφάνια και τα δάχτυλα, γίνουνται αινίγματα ανεξήγητα για την ψυχή μας». Ούτε αινίγματα, ούτε τίποτε. Όλα απαντημένα, όλα πεζά. Μεγάλα και άδεια. Απομείναμε αναίσθητοι μπροστά στο ιερό, ζώντας ένα γυαλιστερό, αντιαισθητικό, άχαρο, ανέραστο, ανίερο, ξοδεμένο παρόν. Χωρίς μνήμη, χωρίς όνειρο, διαζευγμένοι από το είναι μας. Τα καλύτερα παιδιά μας τα πουλήσαμε. Τα αφήσαμε να σπαταλούν τη ζωή τους σε λογιστικά βιβλία, σε γραφεία εταιρειών, σε άψυχους λογαριασμούς. Τα κάναμε σκλάβους με τίτλους διευθυντικού στελέχους. Τα ταΐσαμε χρήματα, τα σπουδάσαμε χρήματα, τα μάθαμε να σκέφτονται χρήματα, να υπηρετούν χρήματα, να ονειρεύονται χρήματα, να παντρεύονται χρήματα, να γεννάνε χρήματα, να είναι χρήματα. Μιλούν άπταιστα τα χειρότερα Αγγλικά (αυτά της δουλειάς) και άθλια τα καλύτερα Ελληνικά (τα Κυπριακά). Όταν τα χρήματα λείψουν, από πού θα κρατηθούν; Αντικαταστήσαμε το γλέντι στην πλατεία του χωριού με το σκυλάδικο. Τον έρωτα με το στριπτιζάδικο. Τα αναγκαία για την επιβίωση, με ένα τζιπ γεμάτο άχρηστα ψώνια. Τον ελεύθερο χρόνο με την υπερωρία. Κάναμε το παιγνίδι των παιδιών υπερπαραγωγή, σε πάρτι γενεθλίων κατά παραγγελία. Ξεχάσαμε ποια είναι τα βασικά συστατικά της ύπαρξής μας, ως ατόμων και ως κοινωνίας, αντικαθιστώντας τα με ότι μάς γυάλισε στη βιτρίνα. Γίναμε ότι μας έπεισε ο διαφημιστής, η τηλεόραση ή το περιοδικό να γίνουμε. Καταντήσαμε οπαδοί ομάδων, φανατικοί, με μαχαίρια και μίσος. Έφηβος, προτού σιχαθώ όλες τις ομάδες εξίσου, ήμουν με την Ομόνοια. Μια μέρα που έπαιζε με το ΑΠΟΕΛ, αρρώστησε ο τυμπανιστής των αντιπάλων. Ήρθαν στην άλλη κερκίδα και μου ζήτησαν να πάω στη δική τους, για να παίξω το τύμπανο. Πήγα ευχαρίστως. Πέρασε ο καιρός, αλλάξαμε. Ξεχάσαμε. Χωριστήκαμε σε κόμματα και τα ψηφίσαμε τυφλά, διχαστήκαμε με τρόπο αταίριαστο στην ιστορία και την παράδοσή μας. Σε μια σταλιά τόπο, λέγαμε «οι άλλοι». Πήραμε τα χειρότερα χαρακτηριστικά της Ελλάδας και τα κάναμε αξιώματα. Να πάει στο καλό τέτοιος εαυτός, να μην ξανάρθει. Καθόλου μην τον κλάψουμε, καθόλου μη μας λείψει. Στον αγύριστο! Πέρασαν χρόνια. Το κορίτσι από τις Φιλιππίνες έκλαιγε κρυφά στο κρεβάτι του για το παιδί και τη μάνα που άφησε για να σερβίρει καφέ τον κύριο Πάμπο, που έγινε σερ, για να σιδερώνει τα ακριβά βρακιά της κυρίας Αντρούλλας, που έγινε μάνταμ. Η κοπέλα θα γυρίσει φτωχή στο Μπάγκιο Σίτι ή στη Μανίλα. Θα αγκαλιάσει τη μάνα της, θα φιλήσει το παιδί της. Εμείς, πού επιστρέφουμε; Τι μένει όταν ο σερ και η μάνταμ, έκπληκτοι, χάνουν το αυτοκίνητο, την υπηρέτρια, το λούσο και το σπίτι τους; Τι κρατιέται αναλλοίωτο μέσα στον χρόνο, κάτω από την επιφάνεια που βουλιάζει; Πού ακριβώς βρίσκεται ανεξίτηλα χαραγμένος ο βαθύς Χαρακτήρας, που μας επιτρέπει, όταν όλα αλλάζουν, να λέμε ακόμη «Εμείς»; Μπορούμε σήμερα να αποφασίσουμε ξανά, ο καθένας για τον εαυτό του και όλοι μαζί, ποιοι είμαστε. Τι είναι σημαντικό και τι όχι. Τι αξίζει να προσπαθήσουμε μέχρι τέλους. Ποια λόγια αξίζει να πούμε προτού φύγουμε, πώς αξίζει να σταθούμε και απέναντι σε τι, προτού πεθάνουμε. Κι αυτό, μπορούμε να το κάνουμε, ακόμη και νηστικοί, άνεργοι και άστεγοι. Ήταν όμως αδύνατον να το κάνουμε χορτάτοι και υποταγμένοι, με έναν εαυτό-καταναλωτή, εξαρτημένο και ευχαριστημένο. Μείναμε σε σκηνές, στο ύπαιθρο, για χρόνια. Χάσαμε για πάντα τα σπίτια, τα χωριά και τις ζωές μας. Περιμέναμε κάθε μέρα, για χρόνια, αγνοούμενους που δεν γύρισαν. Για δεκαετίες, ακούγαμε αεροπλάνο και στρέφαμε έντρομοι τα μάτια στον ουρανό. Χιαστί ταινίες στα παράθυρα, μη σπάσουν από τον βομβαρδισμό που μπορούσε ανά πάσα στιγμή να ξαναρχίσει. Τα παιδιά που έβγαλαν το σχολείο διαβάζοντας με το κερί στα αντίσκηνα, χειμώνες στη σειρά, βρίζονταν στην Ελλάδα από τους Ελλαδίτες, γιατί τους έτρωγαν τις θέσεις στα πανεπιστήμια. Η Μεγάλη Μαμά τίποτα δεν κατάλαβε. Κι ακόμη δεν καταλαβαίνει. Γιατί, μπορεί η Κύπρος να είναι Ελληνική, όμως, πόσο λίγο Κυπριακή είναι η Ελλάδα! Πόσο λίγο Ελληνική είναι η Ελλάδα! Επιτρέψαμε στους μικρούς πολιτικούς ενός αδύναμου και απροστάτευτου τόπου, να συμπεριφέρονται σαν άρχοντες αυτοκρατορίας. Να υπηρετούν κόμματα και τσέπες, σαν να μην υπάρχει απειλή, κίνδυνος και γκρεμός, σαν να είναι αδύνατον από τη μια μέρα στην άλλη να γίνουμε μπουκιά στο στόμα κροκοδείλων. Είδαμε τα τρυφερά, αγνά χαμόγελα των παιδιών του Απελευθερωτικού Αγώνα να χρησιμοποιούνται από βάρβαρους, απαίδευτους «πατριώτες» με ξυρισμένα κεφάλια, φαλακρούς «απ" έξω κι από μέσα». Ζήσαμε την αδικία, την απώλεια, την εγκατάλειψη. Τα ξέρουμε όλα, τα είδαμε όλα, τα ζήσαμε όλα. Τώρα θα φοβηθούμε; Όταν κλαίγαμε το '74, κλαίγαμε για τα σπίτια μας. Σήμερα θα κλάψουμε για τις επαύλεις μας; Τότε, κλαίγαμε για το χωριό μας. Θα κλάψουμε σήμερα για την τράπεζα; Τότε, για τους τάφους των γονιών μας. Σήμερα για τα χρέη μας; Τότε, για τις ζωές μας. Σήμερα για τις δουλειές μας; Δεν νομίζω... Η κοινωνία μας, αυτή η διαλυμένη, πιέζοντας ασταμάτητα την όποια επίσημη πολιτική ηγεσία, αλλά και πέρα απ" αυτήν, θα αναπτύξει μηχανισμούς στήριξης των ανέργων, θα φροντίσει τα παιδιά της. Όχι από ελεημοσύνη. Από αλληλεγγύη. Και με τη γνώση πως, αν ο διπλανός δε ζει καλά, κανείς δε ζει καλά. Γιατί, ότι ποτέ μας κράτησε σ" αυτόν τον τόπο, ήταν ένας ιδιόμορφος, ποιητικός, παράλογα ωραίος κοινωνικός ιστός, που αυτοπροστατεύεται και που μας προστατεύει. Αυτός είναι που ανάγκασε τους βουλευτές να πουν, για μια έστω στιγμή, «Όχι». Το «Όχι» της Κυπριακής Βουλής, είναι σημαντικότερο απ" ότι κάποιοι χαιρέκακοι μπορούν να υποψιαστούν. Κι ας επιστρέψει η Βουλή εκλιπαρώντας τους Τροϊκανούς, κι ας πέσει στα γόνατα, κι ας τους γλύψει τα πόδια, μετά. Κι ας χάσουμε περισσότερα. Γιατί, για μια στιγμή έστω, έμοιασε η Δημοκρατία να έχει νόημα, ένα νόημα ξεχασμένο εδώ και δεκαετίες. Έμοιασαν, έστω και για μια στιγμή, οι εκπρόσωποι να εκπροσωπούν πράγματι. Η στιγμή καταγράφεται και μένει, δημιουργώντας προηγούμενο, παρά την όποια κατάληξη. Και το γεγονός πως το προηγούμενο δημιουργήθηκε από μισή μερίδα τόπο, αγαπητοί λογικοί λογιστές, το κάνει ακόμη σημαντικότερο. Τίποτα «δικό σας» δεν θα μείνει ποτέ στην Ιστορία, να σηματοδοτεί, να καθορίζει, ή έστω να θυμίζει κάτι υπαρξιακά σημαντικό. Αφήστε μας να το χαρούμε. Δεν μας προσφέρονται συχνά τέτοιες χαρές. Αυτό το «Όχι», φαίνεται να είχε και χειροπιαστά αποτελέσματα: Εκτός από τη δυνατότητα μη φορολόγησης των μικροκαταθετών, εκτός από το χρονικό περιθώριο που έδωσε για τη νομοθετική ρύθμιση του περιορισμού των συναλλαγών και τη δημιουργία Ταμείου Αλληλεγγύης, που μπορούν να παίξουν σημαντικά θετικό ρόλο στο μέλλον, έδωσε και τη δυνατότητα, έστω σπασμωδικά, έστω την τελευταία στιγμή, έστω με απογοητευτικό αποτέλεσμα, να μετρηθούν οι δυνάμεις και οι «φιλίες», τόσο της Κύπρου, όσο και της Ελλάδας. Βοήθησε να καθαρίσει το τοπίο, να τελειώσουμε με ψευδαισθήσεις, να καταλάβουμε ξανά το πόσο μόνοι είμαστε, το πόση ευθύνη έχουμε. Κι όσοι πιστεύουν πως με ένα «Ναι» θα σώζαμε κάτι, τη Λαϊκή Τράπεζα ή την Κύπρου (αλήθεια, πόσο «δική μας» μπορεί να είναι μια τράπεζα;) και μαζί τις δουλειές, ή τους κόπους μιας ζωής που τους εμπιστευτήκαμε, να μην ξεχνούν πως, όποιο κομμάτι μας έμεινε απροστάτευτο, ούτως ή άλλως, και με τα «Ναι» και με τα «Όχι», θα κατασπαραχθεί. Δυστυχώς, δεν ήταν δυνατόν να υπάρχει «plan B». Θα ήταν αδύνατον να έχει εκπονηθεί από ανθρώπους της γενιάς μου και της προηγούμενης, από ανθρώπους βουτηγμένους στην κατανάλωση, στο εφήμερο, στο συμφέρον, στο νεοπλουτισμό και στο τίποτε, μια πολιτική που να έχει βάθος και σοβαρότητα. Κι όμως, αυτοί οι άνθρωποι, χωρίς δικλίδες ασφαλείας, χωρίς λογική, είπαν ενστικτωδώς «Όχι». Έστω και για μια στιγμή. Ένα «Όχι» καταστροφικό και λυτρωτικό μαζί, που εσείς, αγαπητοί Ελλαδίτες μνημονιακοί, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, με πρόσχημα το καλό μας, δεν θα πείτε ποτέ. Θα προτιμήσετε να καταστραφούμε εξίσου, λέγοντας «Ναι». Οι Κύπριοι προσφυγοποιούμαστε ξανά στην ίδια μας την πατρίδα. Χάνουμε ξανά τη ζωή όπως τη χτίσαμε, όπως νομίζουμε πως τη διαλέξαμε, όπως νομίσαμε πως μας ανήκει. Και φοβόμαστε. Είναι ανθρώπινο. Όμως, τι πραγματικά φοβόμαστε; Ότι θα πεινάσουμε; Πεινάσαμε και παλιότερα. Ότι θα κρυώσουμε; Κρυώσαμε χρόνια. Ότι θα μείνουμε μόνοι; Πάντα μόνοι ήμασταν. Ότι θα πονέσουμε; Από πόνο άλλο τίποτε... Ότι θα μας κατακτήσουν; Πάντα κατακτημένοι υπήρξαμε. Θα τα καταφέρουμε, το ξέρουμε καλά! Γιατί, τελικά, δεν φοβόμαστε τίποτε. Γιατί, τελικά, το μόνο που φοβόμαστε, είναι το υποχρεωτικό κοίταγμα στον καθρέφτη. Το μόνο που μας φοβίζει, είναι το μόνο που πραγματικά έχουμε: το αληθινό μας πρόσωπο. Ας το ξεθάψουμε, ας το θυμηθούμε, ας το κοιτάξουμε. Ενώ όλοι, φίλοι και εχθροί, μας αγριοκοιτάζουν, ενώ η μάσκα μας πέφτει νεκρή, αυτό θα μας χαμογελάσει. Πηγή: Newsbomb.gr - See more at: http://www.ogdoo.gr/portal/index.php?option=ozo_content&perform=view&id=6066&Itemid=16#sthash.7aWYEvDg.dpuf Πηγή: www.ogdoo.grΔεν θα πω για τους άλλους. Λίγο με ενδιαφέρει η ποιότητα και η στάση τους σε τέτοιες στιγμές. Ούτε και περίμενα καλύτερη αντιμετώπιση. Όσο και να τους βρίσω, χαϊδεύω τα αυτιά μας και τίποτα δεν αλλάζει. Θα πω για εμάς, και συγχωρήστε με: Έρχεται η μέρα που η μάσκα τραβιέται βίαια. Η μέρα που το αληθινό μας πρόσωπο φανερώνεται, θέλουμε-δεν θέλουμε, αφτιασίδωτο και τρομακτικά αληθινό. Πρέπει να το κοιτάξουμε, είναι θέμα ζωής και θανάτου. Πρέπει να το ρωτήσουμε, να μας πει ποιοι είμαστε. Γιατί μόνο αυτό γνωρίζει. Γυρνάμε απότομα, για να αντικρίσουμε μια τρύπα στον καθρέφτη. Πού απουσιάζει το πρόσωπό μας; Το ξεχάσαμε σε μικρά, ταπεινά, εγκαταλελειμμένα σπίτια, στη σκόνη χαμηλών, πλύνθινων ερειπίων, στους τάφους αγράμματων, ακατέργαστα σοφών παππούδων. Εκεί αφήσαμε θαμμένες τις αληθινές καλημέρες, τη συγκίνηση των στίχων, την αλληλεγγύη των ανθρώπων κι ότι πολύτιμο δεν μετριέται σε χρήμα. Έκτοτε, προχωρήσαμε στον «σύγχρονο κόσμο» απρόσωποι, γυμνοί, παλεύοντας να κρατήσουμε το νήμα της ύπαρξής μας άκοπο, μέσα σε εποχές δύσκολες, μέσα σε ένα τοπίο που δεν μας μοιάζει. Γίναμε αρχοντοχωριάτες, επενδύοντας στα χειρότερα χαρακτηριστικά των δύο συνθετικών της λέξης. «Έχω γάμο», λέγαμε και στεκόμασταν καλοντυμένοι σε γκαζόν ξενοδοχείων, με φακελάκια στα χέρια, χωρίς αληθινή, από καρδιάς ευχή. «Και οι γάμοι μας, τα δροσερά στεφάνια και τα δάχτυλα, γίνουνται αινίγματα ανεξήγητα για την ψυχή μας». Ούτε αινίγματα, ούτε τίποτε. Όλα απαντημένα, όλα πεζά. Μεγάλα και άδεια. Απομείναμε αναίσθητοι μπροστά στο ιερό, ζώντας ένα γυαλιστερό, αντιαισθητικό, άχαρο, ανέραστο, ανίερο, ξοδεμένο παρόν. Χωρίς μνήμη, χωρίς όνειρο, διαζευγμένοι από το είναι μας. Τα καλύτερα παιδιά μας τα πουλήσαμε. Τα αφήσαμε να σπαταλούν τη ζωή τους σε λογιστικά βιβλία, σε γραφεία εταιρειών, σε άψυχους λογαριασμούς. Τα κάναμε σκλάβους με τίτλους διευθυντικού στελέχους. Τα ταΐσαμε χρήματα, τα σπουδάσαμε χρήματα, τα μάθαμε να σκέφτονται χρήματα, να υπηρετούν χρήματα, να ονειρεύονται χρήματα, να παντρεύονται χρήματα, να γεννάνε χρήματα, να είναι χρήματα. Μιλούν άπταιστα τα χειρότερα Αγγλικά (αυτά της δουλειάς) και άθλια τα καλύτερα Ελληνικά (τα Κυπριακά). Όταν τα χρήματα λείψουν, από πού θα κρατηθούν; Αντικαταστήσαμε το γλέντι στην πλατεία του χωριού με το σκυλάδικο. Τον έρωτα με το στριπτιζάδικο. Τα αναγκαία για την επιβίωση, με ένα τζιπ γεμάτο άχρηστα ψώνια. Τον ελεύθερο χρόνο με την υπερωρία. Κάναμε το παιγνίδι των παιδιών υπερπαραγωγή, σε πάρτι γενεθλίων κατά παραγγελία. Ξεχάσαμε ποια είναι τα βασικά συστατικά της ύπαρξής μας, ως ατόμων και ως κοινωνίας, αντικαθιστώντας τα με ότι μάς γυάλισε στη βιτρίνα. Γίναμε ότι μας έπεισε ο διαφημιστής, η τηλεόραση ή το περιοδικό να γίνουμε. Καταντήσαμε οπαδοί ομάδων, φανατικοί, με μαχαίρια και μίσος. Έφηβος, προτού σιχαθώ όλες τις ομάδες εξίσου, ήμουν με την Ομόνοια. Μια μέρα που έπαιζε με το ΑΠΟΕΛ, αρρώστησε ο τυμπανιστής των αντιπάλων. Ήρθαν στην άλλη κερκίδα και μου ζήτησαν να πάω στη δική τους, για να παίξω το τύμπανο. Πήγα ευχαρίστως. Πέρασε ο καιρός, αλλάξαμε. Ξεχάσαμε. Χωριστήκαμε σε κόμματα και τα ψηφίσαμε τυφλά, διχαστήκαμε με τρόπο αταίριαστο στην ιστορία και την παράδοσή μας. Σε μια σταλιά τόπο, λέγαμε «οι άλλοι». Πήραμε τα χειρότερα χαρακτηριστικά της Ελλάδας και τα κάναμε αξιώματα. Να πάει στο καλό τέτοιος εαυτός, να μην ξανάρθει. Καθόλου μην τον κλάψουμε, καθόλου μη μας λείψει. Στον αγύριστο! Πέρασαν χρόνια. Το κορίτσι από τις Φιλιππίνες έκλαιγε κρυφά στο κρεβάτι του για το παιδί και τη μάνα που άφησε για να σερβίρει καφέ τον κύριο Πάμπο, που έγινε σερ, για να σιδερώνει τα ακριβά βρακιά της κυρίας Αντρούλλας, που έγινε μάνταμ. Η κοπέλα θα γυρίσει φτωχή στο Μπάγκιο Σίτι ή στη Μανίλα. Θα αγκαλιάσει τη μάνα της, θα φιλήσει το παιδί της. Εμείς, πού επιστρέφουμε; Τι μένει όταν ο σερ και η μάνταμ, έκπληκτοι, χάνουν το αυτοκίνητο, την υπηρέτρια, το λούσο και το σπίτι τους; Τι κρατιέται αναλλοίωτο μέσα στον χρόνο, κάτω από την επιφάνεια που βουλιάζει; Πού ακριβώς βρίσκεται ανεξίτηλα χαραγμένος ο βαθύς Χαρακτήρας, που μας επιτρέπει, όταν όλα αλλάζουν, να λέμε ακόμη «Εμείς»; Μπορούμε σήμερα να αποφασίσουμε ξανά, ο καθένας για τον εαυτό του και όλοι μαζί, ποιοι είμαστε. Τι είναι σημαντικό και τι όχι. Τι αξίζει να προσπαθήσουμε μέχρι τέλους. Ποια λόγια αξίζει να πούμε προτού φύγουμε, πώς αξίζει να σταθούμε και απέναντι σε τι, προτού πεθάνουμε. Κι αυτό, μπορούμε να το κάνουμε, ακόμη και νηστικοί, άνεργοι και άστεγοι. Ήταν όμως αδύνατον να το κάνουμε χορτάτοι και υποταγμένοι, με έναν εαυτό-καταναλωτή, εξαρτημένο και ευχαριστημένο. Μείναμε σε σκηνές, στο ύπαιθρο, για χρόνια. Χάσαμε για πάντα τα σπίτια, τα χωριά και τις ζωές μας. Περιμέναμε κάθε μέρα, για χρόνια, αγνοούμενους που δεν γύρισαν. Για δεκαετίες, ακούγαμε αεροπλάνο και στρέφαμε έντρομοι τα μάτια στον ουρανό. Χιαστί ταινίες στα παράθυρα, μη σπάσουν από τον βομβαρδισμό που μπορούσε ανά πάσα στιγμή να ξαναρχίσει. Τα παιδιά που έβγαλαν το σχολείο διαβάζοντας με το κερί στα αντίσκηνα, χειμώνες στη σειρά, βρίζονταν στην Ελλάδα από τους Ελλαδίτες, γιατί τους έτρωγαν τις θέσεις στα πανεπιστήμια. Η Μεγάλη Μαμά τίποτα δεν κατάλαβε. Κι ακόμη δεν καταλαβαίνει. Γιατί, μπορεί η Κύπρος να είναι Ελληνική, όμως, πόσο λίγο Κυπριακή είναι η Ελλάδα! Πόσο λίγο Ελληνική είναι η Ελλάδα! Επιτρέψαμε στους μικρούς πολιτικούς ενός αδύναμου και απροστάτευτου τόπου, να συμπεριφέρονται σαν άρχοντες αυτοκρατορίας. Να υπηρετούν κόμματα και τσέπες, σαν να μην υπάρχει απειλή, κίνδυνος και γκρεμός, σαν να είναι αδύνατον από τη μια μέρα στην άλλη να γίνουμε μπουκιά στο στόμα κροκοδείλων. Είδαμε τα τρυφερά, αγνά χαμόγελα των παιδιών του Απελευθερωτικού Αγώνα να χρησιμοποιούνται από βάρβαρους, απαίδευτους «πατριώτες» με ξυρισμένα κεφάλια, φαλακρούς «απ" έξω κι από μέσα». Ζήσαμε την αδικία, την απώλεια, την εγκατάλειψη. Τα ξέρουμε όλα, τα είδαμε όλα, τα ζήσαμε όλα. Τώρα θα φοβηθούμε; Όταν κλαίγαμε το '74, κλαίγαμε για τα σπίτια μας. Σήμερα θα κλάψουμε για τις επαύλεις μας; Τότε, κλαίγαμε για το χωριό μας. Θα κλάψουμε σήμερα για την τράπεζα; Τότε, για τους τάφους των γονιών μας. Σήμερα για τα χρέη μας; Τότε, για τις ζωές μας. Σήμερα για τις δουλειές μας; Δεν νομίζω... Η κοινωνία μας, αυτή η διαλυμένη, πιέζοντας ασταμάτητα την όποια επίσημη πολιτική ηγεσία, αλλά και πέρα απ" αυτήν, θα αναπτύξει μηχανισμούς στήριξης των ανέργων, θα φροντίσει τα παιδιά της. Όχι από ελεημοσύνη. Από αλληλεγγύη. Και με τη γνώση πως, αν ο διπλανός δε ζει καλά, κανείς δε ζει καλά. Γιατί, ότι ποτέ μας κράτησε σ" αυτόν τον τόπο, ήταν ένας ιδιόμορφος, ποιητικός, παράλογα ωραίος κοινωνικός ιστός, που αυτοπροστατεύεται και που μας προστατεύει. Αυτός είναι που ανάγκασε τους βουλευτές να πουν, για μια έστω στιγμή, «Όχι». Το «Όχι» της Κυπριακής Βουλής, είναι σημαντικότερο απ" ότι κάποιοι χαιρέκακοι μπορούν να υποψιαστούν. Κι ας επιστρέψει η Βουλή εκλιπαρώντας τους Τροϊκανούς, κι ας πέσει στα γόνατα, κι ας τους γλύψει τα πόδια, μετά. Κι ας χάσουμε περισσότερα. Γιατί, για μια στιγμή έστω, έμοιασε η Δημοκρατία να έχει νόημα, ένα νόημα ξεχασμένο εδώ και δεκαετίες. Έμοιασαν, έστω και για μια στιγμή, οι εκπρόσωποι να εκπροσωπούν πράγματι. Η στιγμή καταγράφεται και μένει, δημιουργώντας προηγούμενο, παρά την όποια κατάληξη. Και το γεγονός πως το προηγούμενο δημιουργήθηκε από μισή μερίδα τόπο, αγαπητοί λογικοί λογιστές, το κάνει ακόμη σημαντικότερο. Τίποτα «δικό σας» δεν θα μείνει ποτέ στην Ιστορία, να σηματοδοτεί, να καθορίζει, ή έστω να θυμίζει κάτι υπαρξιακά σημαντικό. Αφήστε μας να το χαρούμε. Δεν μας προσφέρονται συχνά τέτοιες χαρές. Αυτό το «Όχι», φαίνεται να είχε και χειροπιαστά αποτελέσματα: Εκτός από τη δυνατότητα μη φορολόγησης των μικροκαταθετών, εκτός από το χρονικό περιθώριο που έδωσε για τη νομοθετική ρύθμιση του περιορισμού των συναλλαγών και τη δημιουργία Ταμείου Αλληλεγγύης, που μπορούν να παίξουν σημαντικά θετικό ρόλο στο μέλλον, έδωσε και τη δυνατότητα, έστω σπασμωδικά, έστω την τελευταία στιγμή, έστω με απογοητευτικό αποτέλεσμα, να μετρηθούν οι δυνάμεις και οι «φιλίες», τόσο της Κύπρου, όσο και της Ελλάδας. Βοήθησε να καθαρίσει το τοπίο, να τελειώσουμε με ψευδαισθήσεις, να καταλάβουμε ξανά το πόσο μόνοι είμαστε, το πόση ευθύνη έχουμε. Κι όσοι πιστεύουν πως με ένα «Ναι» θα σώζαμε κάτι, τη Λαϊκή Τράπεζα ή την Κύπρου (αλήθεια, πόσο «δική μας» μπορεί να είναι μια τράπεζα;) και μαζί τις δουλειές, ή τους κόπους μιας ζωής που τους εμπιστευτήκαμε, να μην ξεχνούν πως, όποιο κομμάτι μας έμεινε απροστάτευτο, ούτως ή άλλως, και με τα «Ναι» και με τα «Όχι», θα κατασπαραχθεί. Δυστυχώς, δεν ήταν δυνατόν να υπάρχει «plan B». Θα ήταν αδύνατον να έχει εκπονηθεί από ανθρώπους της γενιάς μου και της προηγούμενης, από ανθρώπους βουτηγμένους στην κατανάλωση, στο εφήμερο, στο συμφέρον, στο νεοπλουτισμό και στο τίποτε, μια πολιτική που να έχει βάθος και σοβαρότητα. Κι όμως, αυτοί οι άνθρωποι, χωρίς δικλίδες ασφαλείας, χωρίς λογική, είπαν ενστικτωδώς «Όχι». Έστω και για μια στιγμή. Ένα «Όχι» καταστροφικό και λυτρωτικό μαζί, που εσείς, αγαπητοί Ελλαδίτες μνημονιακοί, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, με πρόσχημα το καλό μας, δεν θα πείτε ποτέ. Θα προτιμήσετε να καταστραφούμε εξίσου, λέγοντας «Ναι». Οι Κύπριοι προσφυγοποιούμαστε ξανά στην ίδια μας την πατρίδα. Χάνουμε ξανά τη ζωή όπως τη χτίσαμε, όπως νομίζουμε πως τη διαλέξαμε, όπως νομίσαμε πως μας ανήκει. Και φοβόμαστε. Είναι ανθρώπινο. Όμως, τι πραγματικά φοβόμαστε; Ότι θα πεινάσουμε; Πεινάσαμε και παλιότερα. Ότι θα κρυώσουμε; Κρυώσαμε χρόνια. Ότι θα μείνουμε μόνοι; Πάντα μόνοι ήμασταν. Ότι θα πονέσουμε; Από πόνο άλλο τίποτε... Ότι θα μας κατακτήσουν; Πάντα κατακτημένοι υπήρξαμε. Θα τα καταφέρουμε, το ξέρουμε καλά! Γιατί, τελικά, δεν φοβόμαστε τίποτε. Γιατί, τελικά, το μόνο που φοβόμαστε, είναι το υποχρεωτικό κοίταγμα στον καθρέφτη. Το μόνο που μας φοβίζει, είναι το μόνο που πραγματικά έχουμε: το αληθινό μας πρόσωπο. Ας το ξεθάψουμε, ας το θυμηθούμε, ας το κοιτάξουμε. Ενώ όλοι, φίλοι και εχθροί, μας αγριοκοιτάζουν, ενώ η μάσκα μας πέφτει νεκρή, αυτό θα μας χαμογελάσει. Πηγή: Newsbomb.gr - See more at: http://www.ogdoo.gr/portal/index.php?option=ozo_content&perform=view&id=6066&Itemid=16#sthash.7aWYEvDg.dpuf Πηγή: www.ogdoo.gr Δεν θα πω για τους άλλους. Λίγο με ενδιαφέρει η ποιότητα και η στάση τους σε τέτοιες στιγμές. Ούτε και περίμενα καλύτερη αντιμετώπιση. Όσο και να τους βρίσω, χαϊδεύω τα αυτιά μας και τίποτα δεν αλλάζει. Θα πω για εμάς, και συγχωρήστε με: Έρχεται η μέρα που η μάσκα τραβιέται βίαια. Η μέρα που το αληθινό μας πρόσωπο φανερώνεται, θέλουμε-δεν θέλουμε, αφτιασίδωτο και τρομακτικά αληθινό. Πρέπει να το κοιτάξουμε, είναι θέμα ζωής και θανάτου. Πρέπει να το ρωτήσουμε, να μας πει ποιοι είμαστε. Γιατί μόνο αυτό γνωρίζει. Γυρνάμε απότομα, για να αντικρίσουμε μια τρύπα στον καθρέφτη. Πού απουσιάζει το πρόσωπό μας; Το ξεχάσαμε σε μικρά, ταπεινά, εγκαταλελειμμένα σπίτια, στη σκόνη χαμηλών, πλύνθινων ερειπίων, στους τάφους αγράμματων, ακατέργαστα σοφών παππούδων. Εκεί αφήσαμε θαμμένες τις αληθινές καλημέρες, τη συγκίνηση των στίχων, την αλληλεγγύη των ανθρώπων κι ότι πολύτιμο δεν μετριέται σε χρήμα. Έκτοτε, προχωρήσαμε στον «σύγχρονο κόσμο» απρόσωποι, γυμνοί, παλεύοντας να κρατήσουμε το νήμα της ύπαρξής μας άκοπο, μέσα σε εποχές δύσκολες, μέσα σε ένα τοπίο που δεν μας μοιάζει. Γίναμε αρχοντοχωριάτες, επενδύοντας στα χειρότερα χαρακτηριστικά των δύο συνθετικών της λέξης. «Έχω γάμο», λέγαμε και στεκόμασταν καλοντυμένοι σε γκαζόν ξενοδοχείων, με φακελάκια στα χέρια, χωρίς αληθινή, από καρδιάς ευχή. «Και οι γάμοι μας, τα δροσερά στεφάνια και τα δάχτυλα, γίνουνται αινίγματα ανεξήγητα για την ψυχή μας». Ούτε αινίγματα, ούτε τίποτε. Όλα απαντημένα, όλα πεζά. Μεγάλα και άδεια. Απομείναμε αναίσθητοι μπροστά στο ιερό, ζώντας ένα γυαλιστερό, αντιαισθητικό, άχαρο, ανέραστο, ανίερο, ξοδεμένο παρόν. Χωρίς μνήμη, χωρίς όνειρο, διαζευγμένοι από το είναι μας. Τα καλύτερα παιδιά μας τα πουλήσαμε. Τα αφήσαμε να σπαταλούν τη ζωή τους σε λογιστικά βιβλία, σε γραφεία εταιρειών, σε άψυχους λογαριασμούς. Τα κάναμε σκλάβους με τίτλους διευθυντικού στελέχους. Τα ταΐσαμε χρήματα, τα σπουδάσαμε χρήματα, τα μάθαμε να σκέφτονται χρήματα, να υπηρετούν χρήματα, να ονειρεύονται χρήματα, να παντρεύονται χρήματα, να γεννάνε χρήματα, να είναι χρήματα. Μιλούν άπταιστα τα χειρότερα Αγγλικά (αυτά της δουλειάς) και άθλια τα καλύτερα Ελληνικά (τα Κυπριακά). Όταν τα χρήματα λείψουν, από πού θα κρατηθούν; Αντικαταστήσαμε το γλέντι στην πλατεία του χωριού με το σκυλάδικο. Τον έρωτα με το στριπτιζάδικο. Τα αναγκαία για την επιβίωση, με ένα τζιπ γεμάτο άχρηστα ψώνια. Τον ελεύθερο χρόνο με την υπερωρία. Κάναμε το παιγνίδι των παιδιών υπερπαραγωγή, σε πάρτι γενεθλίων κατά παραγγελία. Ξεχάσαμε ποια είναι τα βασικά συστατικά της ύπαρξής μας, ως ατόμων και ως κοινωνίας, αντικαθιστώντας τα με ότι μάς γυάλισε στη βιτρίνα. Γίναμε ότι μας έπεισε ο διαφημιστής, η τηλεόραση ή το περιοδικό να γίνουμε. Καταντήσαμε οπαδοί ομάδων, φανατικοί, με μαχαίρια και μίσος. Έφηβος, προτού σιχαθώ όλες τις ομάδες εξίσου, ήμουν με την Ομόνοια. Μια μέρα που έπαιζε με το ΑΠΟΕΛ, αρρώστησε ο τυμπανιστής των αντιπάλων. Ήρθαν στην άλλη κερκίδα και μου ζήτησαν να πάω στη δική τους, για να παίξω το τύμπανο. Πήγα ευχαρίστως. Πέρασε ο καιρός, αλλάξαμε. Ξεχάσαμε. Χωριστήκαμε σε κόμματα και τα ψηφίσαμε τυφλά, διχαστήκαμε με τρόπο αταίριαστο στην ιστορία και την παράδοσή μας. Σε μια σταλιά τόπο, λέγαμε «οι άλλοι». Πήραμε τα χειρότερα χαρακτηριστικά της Ελλάδας και τα κάναμε αξιώματα. Να πάει στο καλό τέτοιος εαυτός, να μην ξανάρθει. Καθόλου μην τον κλάψουμε, καθόλου μη μας λείψει. Στον αγύριστο! Πέρασαν χρόνια. Το κορίτσι από τις Φιλιππίνες έκλαιγε κρυφά στο κρεβάτι του για το παιδί και τη μάνα που άφησε για να σερβίρει καφέ τον κύριο Πάμπο, που έγινε σερ, για να σιδερώνει τα ακριβά βρακιά της κυρίας Αντρούλλας, που έγινε μάνταμ. Η κοπέλα θα γυρίσει φτωχή στο Μπάγκιο Σίτι ή στη Μανίλα. Θα αγκαλιάσει τη μάνα της, θα φιλήσει το παιδί της. Εμείς, πού επιστρέφουμε; Τι μένει όταν ο σερ και η μάνταμ, έκπληκτοι, χάνουν το αυτοκίνητο, την υπηρέτρια, το λούσο και το σπίτι τους; Τι κρατιέται αναλλοίωτο μέσα στον χρόνο, κάτω από την επιφάνεια που βουλιάζει; Πού ακριβώς βρίσκεται ανεξίτηλα χαραγμένος ο βαθύς Χαρακτήρας, που μας επιτρέπει, όταν όλα αλλάζουν, να λέμε ακόμη «Εμείς»; Μπορούμε σήμερα να αποφασίσουμε ξανά, ο καθένας για τον εαυτό του και όλοι μαζί, ποιοι είμαστε. Τι είναι σημαντικό και τι όχι. Τι αξίζει να προσπαθήσουμε μέχρι τέλους. Ποια λόγια αξίζει να πούμε προτού φύγουμε, πώς αξίζει να σταθούμε και απέναντι σε τι, προτού πεθάνουμε. Κι αυτό, μπορούμε να το κάνουμε, ακόμη και νηστικοί, άνεργοι και άστεγοι. Ήταν όμως αδύνατον να το κάνουμε χορτάτοι και υποταγμένοι, με έναν εαυτό-καταναλωτή, εξαρτημένο και ευχαριστημένο. Μείναμε σε σκηνές, στο ύπαιθρο, για χρόνια. Χάσαμε για πάντα τα σπίτια, τα χωριά και τις ζωές μας. Περιμέναμε κάθε μέρα, για χρόνια, αγνοούμενους που δεν γύρισαν. Για δεκαετίες, ακούγαμε αεροπλάνο και στρέφαμε έντρομοι τα μάτια στον ουρανό. Χιαστί ταινίες στα παράθυρα, μη σπάσουν από τον βομβαρδισμό που μπορούσε ανά πάσα στιγμή να ξαναρχίσει. Τα παιδιά που έβγαλαν το σχολείο διαβάζοντας με το κερί στα αντίσκηνα, χειμώνες στη σειρά, βρίζονταν στην Ελλάδα από τους Ελλαδίτες, γιατί τους έτρωγαν τις θέσεις στα πανεπιστήμια. Η Μεγάλη Μαμά τίποτα δεν κατάλαβε. Κι ακόμη δεν καταλαβαίνει. Γιατί, μπορεί η Κύπρος να είναι Ελληνική, όμως, πόσο λίγο Κυπριακή είναι η Ελλάδα! Πόσο λίγο Ελληνική είναι η Ελλάδα! Επιτρέψαμε στους μικρούς πολιτικούς ενός αδύναμου και απροστάτευτου τόπου, να συμπεριφέρονται σαν άρχοντες αυτοκρατορίας. Να υπηρετούν κόμματα και τσέπες, σαν να μην υπάρχει απειλή, κίνδυνος και γκρεμός, σαν να είναι αδύνατον από τη μια μέρα στην άλλη να γίνουμε μπουκιά στο στόμα κροκοδείλων. Είδαμε τα τρυφερά, αγνά χαμόγελα των παιδιών του Απελευθερωτικού Αγώνα να χρησιμοποιούνται από βάρβαρους, απαίδευτους «πατριώτες» με ξυρισμένα κεφάλια, φαλακρούς «απ" έξω κι από μέσα». Ζήσαμε την αδικία, την απώλεια, την εγκατάλειψη. Τα ξέρουμε όλα, τα είδαμε όλα, τα ζήσαμε όλα. Τώρα θα φοβηθούμε; Όταν κλαίγαμε το '74, κλαίγαμε για τα σπίτια μας. Σήμερα θα κλάψουμε για τις επαύλεις μας; Τότε, κλαίγαμε για το χωριό μας. Θα κλάψουμε σήμερα για την τράπεζα; Τότε, για τους τάφους των γονιών μας. Σήμερα για τα χρέη μας; Τότε, για τις ζωές μας. Σήμερα για τις δουλειές μας; Δεν νομίζω... Η κοινωνία μας, αυτή η διαλυμένη, πιέζοντας ασταμάτητα την όποια επίσημη πολιτική ηγεσία, αλλά και πέρα απ" αυτήν, θα αναπτύξει μηχανισμούς στήριξης των ανέργων, θα φροντίσει τα παιδιά της. Όχι από ελεημοσύνη. Από αλληλεγγύη. Και με τη γνώση πως, αν ο διπλανός δε ζει καλά, κανείς δε ζει καλά. Γιατί, ότι ποτέ μας κράτησε σ" αυτόν τον τόπο, ήταν ένας ιδιόμορφος, ποιητικός, παράλογα ωραίος κοινωνικός ιστός, που αυτοπροστατεύεται και που μας προστατεύει. Αυτός είναι που ανάγκασε τους βουλευτές να πουν, για μια έστω στιγμή, «Όχι». Το «Όχι» της Κυπριακής Βουλής, είναι σημαντικότερο απ" ότι κάποιοι χαιρέκακοι μπορούν να υποψιαστούν. Κι ας επιστρέψει η Βουλή εκλιπαρώντας τους Τροϊκανούς, κι ας πέσει στα γόνατα, κι ας τους γλύψει τα πόδια, μετά. Κι ας χάσουμε περισσότερα. Γιατί, για μια στιγμή έστω, έμοιασε η Δημοκρατία να έχει νόημα, ένα νόημα ξεχασμένο εδώ και δεκαετίες. Έμοιασαν, έστω και για μια στιγμή, οι εκπρόσωποι να εκπροσωπούν πράγματι. Η στιγμή καταγράφεται και μένει, δημιουργώντας προηγούμενο, παρά την όποια κατάληξη. Και το γεγονός πως το προηγούμενο δημιουργήθηκε από μισή μερίδα τόπο, αγαπητοί λογικοί λογιστές, το κάνει ακόμη σημαντικότερο. Τίποτα «δικό σας» δεν θα μείνει ποτέ στην Ιστορία, να σηματοδοτεί, να καθορίζει, ή έστω να θυμίζει κάτι υπαρξιακά σημαντικό. Αφήστε μας να το χαρούμε. Δεν μας προσφέρονται συχνά τέτοιες χαρές. Αυτό το «Όχι», φαίνεται να είχε και χειροπιαστά αποτελέσματα: Εκτός από τη δυνατότητα μη φορολόγησης των μικροκαταθετών, εκτός από το χρονικό περιθώριο που έδωσε για τη νομοθετική ρύθμιση του περιορισμού των συναλλαγών και τη δημιουργία Ταμείου Αλληλεγγύης, που μπορούν να παίξουν σημαντικά θετικό ρόλο στο μέλλον, έδωσε και τη δυνατότητα, έστω σπασμωδικά, έστω την τελευταία στιγμή, έστω με απογοητευτικό αποτέλεσμα, να μετρηθούν οι δυνάμεις και οι «φιλίες», τόσο της Κύπρου, όσο και της Ελλάδας. Βοήθησε να καθαρίσει το τοπίο, να τελειώσουμε με ψευδαισθήσεις, να καταλάβουμε ξανά το πόσο μόνοι είμαστε, το πόση ευθύνη έχουμε. Κι όσοι πιστεύουν πως με ένα «Ναι» θα σώζαμε κάτι, τη Λαϊκή Τράπεζα ή την Κύπρου (αλήθεια, πόσο «δική μας» μπορεί να είναι μια τράπεζα;) και μαζί τις δουλειές, ή τους κόπους μιας ζωής που τους εμπιστευτήκαμε, να μην ξεχνούν πως, όποιο κομμάτι μας έμεινε απροστάτευτο, ούτως ή άλλως, και με τα «Ναι» και με τα «Όχι», θα κατασπαραχθεί. Δυστυχώς, δεν ήταν δυνατόν να υπάρχει «plan B». Θα ήταν αδύνατον να έχει εκπονηθεί από ανθρώπους της γενιάς μου και της προηγούμενης, από ανθρώπους βουτηγμένους στην κατανάλωση, στο εφήμερο, στο συμφέρον, στο νεοπλουτισμό και στο τίποτε, μια πολιτική που να έχει βάθος και σοβαρότητα. Κι όμως, αυτοί οι άνθρωποι, χωρίς δικλίδες ασφαλείας, χωρίς λογική, είπαν ενστικτωδώς «Όχι». Έστω και για μια στιγμή. Ένα «Όχι» καταστροφικό και λυτρωτικό μαζί, που εσείς, αγαπητοί Ελλαδίτες μνημονιακοί, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, με πρόσχημα το καλό μας, δεν θα πείτε ποτέ. Θα προτιμήσετε να καταστραφούμε εξίσου, λέγοντας «Ναι». Οι Κύπριοι προσφυγοποιούμαστε ξανά στην ίδια μας την πατρίδα. Χάνουμε ξανά τη ζωή όπως τη χτίσαμε, όπως νομίζουμε πως τη διαλέξαμε, όπως νομίσαμε πως μας ανήκει. Και φοβόμαστε. Είναι ανθρώπινο. Όμως, τι πραγματικά φοβόμαστε; Ότι θα πεινάσουμε; Πεινάσαμε και παλιότερα. Ότι θα κρυώσουμε; Κρυώσαμε χρόνια. Ότι θα μείνουμε μόνοι; Πάντα μόνοι ήμασταν. Ότι θα πονέσουμε; Από πόνο άλλο τίποτε... Ότι θα μας κατακτήσουν; Πάντα κατακτημένοι υπήρξαμε. Θα τα καταφέρουμε, το ξέρουμε καλά! Γιατί, τελικά, δεν φοβόμαστε τίποτε. Γιατί, τελικά, το μόνο που φοβόμαστε, είναι το υποχρεωτικό κοίταγμα στον καθρέφτη. Το μόνο που μας φοβίζει, είναι το μόνο που πραγματικά έχουμε: το αληθινό μας πρόσωπο. Ας το ξεθάψουμε, ας το θυμηθούμε, ας το κοιτάξουμε. Ενώ όλοι, φίλοι και εχθροί, μας αγριοκοιτάζουν, ενώ η μάσκα μας πέφτει νεκρή, αυτό θα μας χαμογελάσει. Τα... σχολιανά μας ο Αλκίνοος για την επιστολή του τα "άκουσε" παραπάνω. ΄Οσο για τη Λιμπερασιόν θα όφειλε να γνωρίζει πως δεν αρκεί μόνο η μετάφραση. Χρειάζεται και σωστούς σχολιαστές η εφημερίδα ,αν θέλει να κάνει ολοκληρωμένη δουλειά. ΄Οχι πληροφόρηση στο "πόδι"
Δεν θα πω για τους άλλους. Λίγο με ενδιαφέρει η ποιότητα και η στάση τους σε τέτοιες στιγμές. Ούτε και περίμενα καλύτερη αντιμετώπιση. Όσο και να τους βρίσω, χαϊδεύω τα αυτιά μας και τίποτα δεν αλλάζει. Θα πω για εμάς, και συγχωρήστε με: Έρχεται η μέρα που η μάσκα τραβιέται βίαια. Η μέρα που το αληθινό μας πρόσωπο φανερώνεται, θέλουμε-δεν θέλουμε, αφτιασίδωτο και τρομακτικά αληθινό. Πρέπει να το κοιτάξουμε, είναι θέμα ζωής και θανάτου. Πρέπει να το ρωτήσουμε, να μας πει ποιοι είμαστε. Γιατί μόνο αυτό γνωρίζει. Γυρνάμε απότομα, για να αντικρίσουμε μια τρύπα στον καθρέφτη. Πού απουσιάζει το πρόσωπό μας; Το ξεχάσαμε σε μικρά, ταπεινά, εγκαταλελειμμένα σπίτια, στη σκόνη χαμηλών, πλύνθινων ερειπίων, στους τάφους αγράμματων, ακατέργαστα σοφών παππούδων. Εκεί αφήσαμε θαμμένες τις αληθινές καλημέρες, τη συγκίνηση των στίχων, την αλληλεγγύη των ανθρώπων κι ότι πολύτιμο δεν μετριέται σε χρήμα. Έκτοτε, προχωρήσαμε στον «σύγχρονο κόσμο» απρόσωποι, γυμνοί, παλεύοντας να κρατήσουμε το νήμα της ύπαρξής μας άκοπο, μέσα σε εποχές δύσκολες, μέσα σε ένα τοπίο που δεν μας μοιάζει. Γίναμε αρχοντοχωριάτες, επενδύοντας στα χειρότερα χαρακτηριστικά των δύο συνθετικών της λέξης. «Έχω γάμο», λέγαμε και στεκόμασταν καλοντυμένοι σε γκαζόν ξενοδοχείων, με φακελάκια στα χέρια, χωρίς αληθινή, από καρδιάς ευχή. «Και οι γάμοι μας, τα δροσερά στεφάνια και τα δάχτυλα, γίνουνται αινίγματα ανεξήγητα για την ψυχή μας». Ούτε αινίγματα, ούτε τίποτε. Όλα απαντημένα, όλα πεζά. Μεγάλα και άδεια. Απομείναμε αναίσθητοι μπροστά στο ιερό, ζώντας ένα γυαλιστερό, αντιαισθητικό, άχαρο, ανέραστο, ανίερο, ξοδεμένο παρόν. Χωρίς μνήμη, χωρίς όνειρο, διαζευγμένοι από το είναι μας. Τα καλύτερα παιδιά μας τα πουλήσαμε. Τα αφήσαμε να σπαταλούν τη ζωή τους σε λογιστικά βιβλία, σε γραφεία εταιρειών, σε άψυχους λογαριασμούς. Τα κάναμε σκλάβους με τίτλους διευθυντικού στελέχους. Τα ταΐσαμε χρήματα, τα σπουδάσαμε χρήματα, τα μάθαμε να σκέφτονται χρήματα, να υπηρετούν χρήματα, να ονειρεύονται χρήματα, να παντρεύονται χρήματα, να γεννάνε χρήματα, να είναι χρήματα. Μιλούν άπταιστα τα χειρότερα Αγγλικά (αυτά της δουλειάς) και άθλια τα καλύτερα Ελληνικά (τα Κυπριακά). Όταν τα χρήματα λείψουν, από πού θα κρατηθούν; Αντικαταστήσαμε το γλέντι στην πλατεία του χωριού με το σκυλάδικο. Τον έρωτα με το στριπτιζάδικο. Τα αναγκαία για την επιβίωση, με ένα τζιπ γεμάτο άχρηστα ψώνια. Τον ελεύθερο χρόνο με την υπερωρία. Κάναμε το παιγνίδι των παιδιών υπερπαραγωγή, σε πάρτι γενεθλίων κατά παραγγελία. Ξεχάσαμε ποια είναι τα βασικά συστατικά της ύπαρξής μας, ως ατόμων και ως κοινωνίας, αντικαθιστώντας τα με ότι μάς γυάλισε στη βιτρίνα. Γίναμε ότι μας έπεισε ο διαφημιστής, η τηλεόραση ή το περιοδικό να γίνουμε. Καταντήσαμε οπαδοί ομάδων, φανατικοί, με μαχαίρια και μίσος. Έφηβος, προτού σιχαθώ όλες τις ομάδες εξίσου, ήμουν με την Ομόνοια. Μια μέρα που έπαιζε με το ΑΠΟΕΛ, αρρώστησε ο τυμπανιστής των αντιπάλων. Ήρθαν στην άλλη κερκίδα και μου ζήτησαν να πάω στη δική τους, για να παίξω το τύμπανο. Πήγα ευχαρίστως. Πέρασε ο καιρός, αλλάξαμε. Ξεχάσαμε. Χωριστήκαμε σε κόμματα και τα ψηφίσαμε τυφλά, διχαστήκαμε με τρόπο αταίριαστο στην ιστορία και την παράδοσή μας. Σε μια σταλιά τόπο, λέγαμε «οι άλλοι». Πήραμε τα χειρότερα χαρακτηριστικά της Ελλάδας και τα κάναμε αξιώματα. Να πάει στο καλό τέτοιος εαυτός, να μην ξανάρθει. Καθόλου μην τον κλάψουμε, καθόλου μη μας λείψει. Στον αγύριστο! Πέρασαν χρόνια. Το κορίτσι από τις Φιλιππίνες έκλαιγε κρυφά στο κρεβάτι του για το παιδί και τη μάνα που άφησε για να σερβίρει καφέ τον κύριο Πάμπο, που έγινε σερ, για να σιδερώνει τα ακριβά βρακιά της κυρίας Αντρούλλας, που έγινε μάνταμ. Η κοπέλα θα γυρίσει φτωχή στο Μπάγκιο Σίτι ή στη Μανίλα. Θα αγκαλιάσει τη μάνα της, θα φιλήσει το παιδί της. Εμείς, πού επιστρέφουμε; Τι μένει όταν ο σερ και η μάνταμ, έκπληκτοι, χάνουν το αυτοκίνητο, την υπηρέτρια, το λούσο και το σπίτι τους; Τι κρατιέται αναλλοίωτο μέσα στον χρόνο, κάτω από την επιφάνεια που βουλιάζει; Πού ακριβώς βρίσκεται ανεξίτηλα χαραγμένος ο βαθύς Χαρακτήρας, που μας επιτρέπει, όταν όλα αλλάζουν, να λέμε ακόμη «Εμείς»; Μπορούμε σήμερα να αποφασίσουμε ξανά, ο καθένας για τον εαυτό του και όλοι μαζί, ποιοι είμαστε. Τι είναι σημαντικό και τι όχι. Τι αξίζει να προσπαθήσουμε μέχρι τέλους. Ποια λόγια αξίζει να πούμε προτού φύγουμε, πώς αξίζει να σταθούμε και απέναντι σε τι, προτού πεθάνουμε. Κι αυτό, μπορούμε να το κάνουμε, ακόμη και νηστικοί, άνεργοι και άστεγοι. Ήταν όμως αδύνατον να το κάνουμε χορτάτοι και υποταγμένοι, με έναν εαυτό-καταναλωτή, εξαρτημένο και ευχαριστημένο. Μείναμε σε σκηνές, στο ύπαιθρο, για χρόνια. Χάσαμε για πάντα τα σπίτια, τα χωριά και τις ζωές μας. Περιμέναμε κάθε μέρα, για χρόνια, αγνοούμενους που δεν γύρισαν. Για δεκαετίες, ακούγαμε αεροπλάνο και στρέφαμε έντρομοι τα μάτια στον ουρανό. Χιαστί ταινίες στα παράθυρα, μη σπάσουν από τον βομβαρδισμό που μπορούσε ανά πάσα στιγμή να ξαναρχίσει. Τα παιδιά που έβγαλαν το σχολείο διαβάζοντας με το κερί στα αντίσκηνα, χειμώνες στη σειρά, βρίζονταν στην Ελλάδα από τους Ελλαδίτες, γιατί τους έτρωγαν τις θέσεις στα πανεπιστήμια. Η Μεγάλη Μαμά τίποτα δεν κατάλαβε. Κι ακόμη δεν καταλαβαίνει. Γιατί, μπορεί η Κύπρος να είναι Ελληνική, όμως, πόσο λίγο Κυπριακή είναι η Ελλάδα! Πόσο λίγο Ελληνική είναι η Ελλάδα! Επιτρέψαμε στους μικρούς πολιτικούς ενός αδύναμου και απροστάτευτου τόπου, να συμπεριφέρονται σαν άρχοντες αυτοκρατορίας. Να υπηρετούν κόμματα και τσέπες, σαν να μην υπάρχει απειλή, κίνδυνος και γκρεμός, σαν να είναι αδύνατον από τη μια μέρα στην άλλη να γίνουμε μπουκιά στο στόμα κροκοδείλων. Είδαμε τα τρυφερά, αγνά χαμόγελα των παιδιών του Απελευθερωτικού Αγώνα να χρησιμοποιούνται από βάρβαρους, απαίδευτους «πατριώτες» με ξυρισμένα κεφάλια, φαλακρούς «απ" έξω κι από μέσα». Ζήσαμε την αδικία, την απώλεια, την εγκατάλειψη. Τα ξέρουμε όλα, τα είδαμε όλα, τα ζήσαμε όλα. Τώρα θα φοβηθούμε; Όταν κλαίγαμε το '74, κλαίγαμε για τα σπίτια μας. Σήμερα θα κλάψουμε για τις επαύλεις μας; Τότε, κλαίγαμε για το χωριό μας. Θα κλάψουμε σήμερα για την τράπεζα; Τότε, για τους τάφους των γονιών μας. Σήμερα για τα χρέη μας; Τότε, για τις ζωές μας. Σήμερα για τις δουλειές μας; Δεν νομίζω... Η κοινωνία μας, αυτή η διαλυμένη, πιέζοντας ασταμάτητα την όποια επίσημη πολιτική ηγεσία, αλλά και πέρα απ" αυτήν, θα αναπτύξει μηχανισμούς στήριξης των ανέργων, θα φροντίσει τα παιδιά της. Όχι από ελεημοσύνη. Από αλληλεγγύη. Και με τη γνώση πως, αν ο διπλανός δε ζει καλά, κανείς δε ζει καλά. Γιατί, ότι ποτέ μας κράτησε σ" αυτόν τον τόπο, ήταν ένας ιδιόμορφος, ποιητικός, παράλογα ωραίος κοινωνικός ιστός, που αυτοπροστατεύεται και που μας προστατεύει. Αυτός είναι που ανάγκασε τους βουλευτές να πουν, για μια έστω στιγμή, «Όχι». Το «Όχι» της Κυπριακής Βουλής, είναι σημαντικότερο απ" ότι κάποιοι χαιρέκακοι μπορούν να υποψιαστούν. Κι ας επιστρέψει η Βουλή εκλιπαρώντας τους Τροϊκανούς, κι ας πέσει στα γόνατα, κι ας τους γλύψει τα πόδια, μετά. Κι ας χάσουμε περισσότερα. Γιατί, για μια στιγμή έστω, έμοιασε η Δημοκρατία να έχει νόημα, ένα νόημα ξεχασμένο εδώ και δεκαετίες. Έμοιασαν, έστω και για μια στιγμή, οι εκπρόσωποι να εκπροσωπούν πράγματι. Η στιγμή καταγράφεται και μένει, δημιουργώντας προηγούμενο, παρά την όποια κατάληξη. Και το γεγονός πως το προηγούμενο δημιουργήθηκε από μισή μερίδα τόπο, αγαπητοί λογικοί λογιστές, το κάνει ακόμη σημαντικότερο. Τίποτα «δικό σας» δεν θα μείνει ποτέ στην Ιστορία, να σηματοδοτεί, να καθορίζει, ή έστω να θυμίζει κάτι υπαρξιακά σημαντικό. Αφήστε μας να το χαρούμε. Δεν μας προσφέρονται συχνά τέτοιες χαρές. Αυτό το «Όχι», φαίνεται να είχε και χειροπιαστά αποτελέσματα: Εκτός από τη δυνατότητα μη φορολόγησης των μικροκαταθετών, εκτός από το χρονικό περιθώριο που έδωσε για τη νομοθετική ρύθμιση του περιορισμού των συναλλαγών και τη δημιουργία Ταμείου Αλληλεγγύης, που μπορούν να παίξουν σημαντικά θετικό ρόλο στο μέλλον, έδωσε και τη δυνατότητα, έστω σπασμωδικά, έστω την τελευταία στιγμή, έστω με απογοητευτικό αποτέλεσμα, να μετρηθούν οι δυνάμεις και οι «φιλίες», τόσο της Κύπρου, όσο και της Ελλάδας. Βοήθησε να καθαρίσει το τοπίο, να τελειώσουμε με ψευδαισθήσεις, να καταλάβουμε ξανά το πόσο μόνοι είμαστε, το πόση ευθύνη έχουμε. Κι όσοι πιστεύουν πως με ένα «Ναι» θα σώζαμε κάτι, τη Λαϊκή Τράπεζα ή την Κύπρου (αλήθεια, πόσο «δική μας» μπορεί να είναι μια τράπεζα;) και μαζί τις δουλειές, ή τους κόπους μιας ζωής που τους εμπιστευτήκαμε, να μην ξεχνούν πως, όποιο κομμάτι μας έμεινε απροστάτευτο, ούτως ή άλλως, και με τα «Ναι» και με τα «Όχι», θα κατασπαραχθεί. Δυστυχώς, δεν ήταν δυνατόν να υπάρχει «plan B». Θα ήταν αδύνατον να έχει εκπονηθεί από ανθρώπους της γενιάς μου και της προηγούμενης, από ανθρώπους βουτηγμένους στην κατανάλωση, στο εφήμερο, στο συμφέρον, στο νεοπλουτισμό και στο τίποτε, μια πολιτική που να έχει βάθος και σοβαρότητα. Κι όμως, αυτοί οι άνθρωποι, χωρίς δικλίδες ασφαλείας, χωρίς λογική, είπαν ενστικτωδώς «Όχι». Έστω και για μια στιγμή. Ένα «Όχι» καταστροφικό και λυτρωτικό μαζί, που εσείς, αγαπητοί Ελλαδίτες μνημονιακοί, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, με πρόσχημα το καλό μας, δεν θα πείτε ποτέ. Θα προτιμήσετε να καταστραφούμε εξίσου, λέγοντας «Ναι». Οι Κύπριοι προσφυγοποιούμαστε ξανά στην ίδια μας την πατρίδα. Χάνουμε ξανά τη ζωή όπως τη χτίσαμε, όπως νομίζουμε πως τη διαλέξαμε, όπως νομίσαμε πως μας ανήκει. Και φοβόμαστε. Είναι ανθρώπινο. Όμως, τι πραγματικά φοβόμαστε; Ότι θα πεινάσουμε; Πεινάσαμε και παλιότερα. Ότι θα κρυώσουμε; Κρυώσαμε χρόνια. Ότι θα μείνουμε μόνοι; Πάντα μόνοι ήμασταν. Ότι θα πονέσουμε; Από πόνο άλλο τίποτε... Ότι θα μας κατακτήσουν; Πάντα κατακτημένοι υπήρξαμε. Θα τα καταφέρουμε, το ξέρουμε καλά! Γιατί, τελικά, δεν φοβόμαστε τίποτε. Γιατί, τελικά, το μόνο που φοβόμαστε, είναι το υποχρεωτικό κοίταγμα στον καθρέφτη. Το μόνο που μας φοβίζει, είναι το μόνο που πραγματικά έχουμε: το αληθινό μας πρόσωπο. Ας το ξεθάψουμε, ας το θυμηθούμε, ας το κοιτάξουμε. Ενώ όλοι, φίλοι και εχθροί, μας αγριοκοιτάζουν, ενώ η μάσκα μας πέφτει νεκρή, αυτό θα μας χαμογελάσει. Πηγή: Newsbomb.gr - See more at: http://www.ogdoo.gr/portal/index.php?option=ozo_content&perform=view&id=6066&Itemid=16#sthash.7aWYEvDg.dpuf Πηγή: www.ogdoo.gr Στα χνάρια του Γ. Παπανδρέου ο Ν. Αναστασιάδης | newsbomb.gr 26/3/2013
 Στα χνάρια του πρώην πρωθυπουργού της Ελλάδας κ. Γιώργου Παπανδρέου φαίνεται πως βαδίζει ο Κύπριος πρόεδρος κ. Νίκος Αναστασιάδης. Ο κ. Αναστασιάδης εκλέχτηκε με πολλές προσδοκίες τονίζοντας προεκλογικά πως θα δώσει νέα ώθηση στην κυπριακή οικονομία. Ωστόσο, λίγες μόλις ημέρες μετά τα πανηγύρια έξω από το Προεδρικό Μέγαρο της Κύπρου, άρχισε ο κατήφορος. Σας θυμίζει κάτι; Τον Οκτώβριο του 2009 ο κ. Παπανδρέου εκλέχτηκε πρωθυπουργός της Ελλάδας και μάλιστα με διαφορά 10 μονάδων από τη ΝΔ. Στην προεκλογική του εκστρατεία μιλούσε για διάσωση της ελληνικής οικονομία, για «λεφτά υπάρχουν» και «πράσινη ανάπτυξη». Λίγο καιρό αργότερα ανακοίνωνε από το Καστελόριζο την ένταξη της χώρας στο Μνημόνιο και το ΔΝΤ. Ποιο είναι το κοινό στοιχείο μεταξύ των δύο πολιτικών; Ο κύριος Αναστασιάδης όπως και ο Γιώργος Παπανδρέου, στην προεκλογική του εκστρατεία διαφήμιζε ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που έπραξε. Αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί μία πολιτική απάτη για την οποία θα έπρεπε να διωχθούν ποινικά. Ο κ. Αναστασιάδης δήλωσε πως «όσοι οδήγησαν την χώρα σε αυτό το σημείο, θα τιμωρηθούν». Ομολογουμένως είναι συγκινητική η δήλωσή του, ωστόσο το ερώτημα είναι «αν θα αποδώσει ευθύνες και στον εαυτό του και σε στελέχη της κυβέρνησής του». Αυτό που πρέπει να οδηγήσει τον κύριο Αναστασιάδη στο εδώλιο είναι η σαφής διαβεβαίωσή του ότι «δεν θα δεχθεί ουδεμία λύση που θα περιλαμβάνει κούρεμα καταθέσεων», λίγες ημέρες πριν από το Eurogroup. Αυτό πλέον είναι σαφέστατο ποινικό αδίκημα. Η δικαιοσύνη θα πρέπει να διερευνήσει άμεσα εάν ο κύριος Αναστασιάδης ενήργησε με δόλο, γνωρίζοντας ότι δεν είχε οποιαδήποτε τέτοια πρόθεση ή εάν εκβιάσθηκε για να μην ακολουθήσει το πρόγραμμα του. Από εκεί και πέρα, η Κυπριακή δικαιοσύνη οφείλει να διερευνήσει τις ευθύνες της προηγούμενης κυβέρνησης για το χτύπημα στο Μαρί που ζημίωσε τον Κυπριακό Εθνικό κορμό, για τους Κυπρίους τραπεζίτες που αγόρασαν Ελληνικά ομόλογα από την Deutche Bank κλπ. Στην Ελλάδα όπου ορισμένοι συνεχίζουν να αντιμετωπίζονται ως «ιερές αγελάδες», μήπως ήρθε η ώρα να αποδοθούν και σε αυτούς ευθύνες; Μήπως ο κ. Παπανδρέου πρέπει να λογοδοτήσει για τα ψέματα απέναντι στον ελληνικό λαό; Ο πρώην πρωθυπουργός δεν έχει δώσει ακόμα εξηγήσεις για τα παραποιημένα στοιχεία του ελλείμματος το 2009, ενώ τα στελέχη της ΕΛΣΤΑΤ όπως ο κ. Γεωργίου μένουν στο απυρόβλητο, παρά το γεγονός ότι η Ελληνική δικαιοσύνη έχει κάνει το καθήκον της και τους παραπέμπει με κακουργηματικές διώξεις. Μένει να δούμε αν η Δικαιοσύνη της Κύπρου σε συνεργασία με την πολιτική ηγεσία θα κάνει το καθήκον της και θα αποδώσει ευθύνες στους υπαίτιους της οικονομικής καταστροφής του νησιού ή θα ακολουθήσει τις «ελληνικές πρακτικές» και θα βγάλει στον «αφρό» όσους οδήγησαν την πολύπαθη και μαρτυρική Κύπρο στον οικονομικό μαρασμό. Η ιντερνετική φυλλάδα που δημοσιεύει τα παραπάνω, είναι γνωστό πως, εκτός από το σεξισμό που καλλιεργεί ασύστολα, διακατέχεται και από ισχυρά (καραμανλικά) δεξιά -ακροδεξιά σύνδρομα και έχει αποδυθεί εδώ και πολύ καιρό σε αγώνα, να σώσει τον τέως πρωθυπουργό κα την "παρέα' του. Στηρίζει σε όλους τους τόνους τους οικονομικούς εισαγγελείς με τα "μαύρα γυαλιά", δημοσιεύει πύρινα άρθρα κατά του Γ.Παπανδρέου και ζητάει συνέχεια την "κεφαλήν του επί πίνακι".Η άθλια φυλλάδα τσιμουδιά φυσικά δε βγάζει για τις τεράστιες (μοναδικές) ευθύνες του Κώστα Καραμανλή, που διπλασίασε το χρέος και εκτίναξε το έλλειμμα στο 16%. Ο Γ. Παπανδρέου κλήθηκε να διαχειριστεί την κρίση, δεν την προκάλεσε. Εκείνος που πρέπει να λογοδοτήσει είναι ο προηγούμενος πρωθυπουργός και οι "παρακοιμώμενοί" του, που πέταξαν την "καυτή πατάτα" και την κοπάνησαν.΄Οχι ο επόμενος.
Σιγά, που η ιστορική αλήθεια θα φοβηθεί ή θα καλυφθεί από τέτοια δημοσιεύματα των αισχρών εντύπων.
|
![«Οι άνθρωποι αυτοί φώναζαν ρυθμικά το όνομά μου και ήθελα να ανοίξει η Γη να με καταπιεί, άσχετα που δεν το έδειχνα. Τραγουδούσαν, όμως, και κάτι άλλο: “ο Αντώνης θα δώσει τέλος στη φτώχεια και την πείνα μας”! Πόσο άσχημα ένιωσα Θεέ μου! Πόσο ανάγκη έχουν να πιστέψουν ότι οποιοσδήποτε Ευρωπαίος επισκέπτης θα λύσει όλα [...]](http://l3.yimg.com/bt/api/res/1.2/_lAtUXxNeeLX.KZ8cpUblA--/YXBwaWQ9eW5ld3M7Y2g9Mjk5O2NyPTE7Y3c9Mzk4O2R4PTA7ZHk9MDtmaT11bGNyb3A7aD0xNDM7cT04NTt3PTE5MA--/http://media.zenfs.com/el_GR/News/entertv.gr/kanakis6.jpg "«Οι άνθρωποι αυτοί φώναζαν ρυθμικά το όνομά μου και ήθελα να ανοίξει η Γη να με καταπιεί, άσχετα που δεν το έδειχνα. Τραγουδούσαν, όμως, και κάτι άλλο: “ο Αντώνης θα δώσει τέλος στη φτώχεια και την πείνα μας”! Πόσο άσχημα ένιωσα Θεέ μου! Πόσο ανάγκη έχουν να πιστέψουν ότι οποιοσδήποτε Ευρωπαίος επισκέπτης θα λύσει όλα [...]")
