Διανύσαμε ήδη τα 13 πρώτα χρόνια του 21ου αιώνα.  Μ. Παρασκευή σήμερα του 2014 για τους  Ορθόδοξους και τους Καθολικούς απανταχού της γης . Η κορύφωση του “θείου δράματος”,λένε . Το μαρτύριο και η σταύρωση του Ιησού Χριστού. 

Τώρα, πότε έγινε αυτή η επώδυνη εκτέλεση ,γιατί έγινε;  Σκοτάδι μέγα, καμιά ιστορική πληροφορία, ούτε καν νύξη. Από την άλλη, ποιος ήταν αυτός ο Ιησούς Χριστός, ο “Υιός του Θεού, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου”; Και για το πρόσωπό του σιωπά η Ιστορία παντελώς.  Δεν τον έχει συναντήσει-ταυτοποιήσει πουθενά, δεν  τον αναγνωρίζει ως υπαρκτό πρόσωπο, πολλώ μάλλον ως ιστορικό.  ΄Ο,τι γνωρίζουμε γι΄αυτόν και τη ζωή του, είναι από τα Ευαγγέλια και τα άλλα “Ιερά κείμενα” του Χριστιανισμού.  Καμιά άλλη πηγή δεν αναφέρεται σ΄εκείνον, απόλυτη σιγή.

 Και να πεις πώς δεν υπήρχε έτοιμη ιστορική “πένα” τότε, που υποτίθεται πως  έζησε ο Ιησούς, για να παραδώσει στις γενιές των ανθρώπων εκείνα τα  συγκλονιστικά γεγονότα που συνδέονται με τη ζωή  αυτού του προσώπου!  Ο συμπατριώτης του  ο  Φλάβιος Ιώσηπος,πρώτος και καλύτερος.  Σύγχρονος του Ιησού, κορυφαίος ιστορικός, πολυγραφότατος , άξιος εκπρόσωπος  και   της “Ιστορικής δημοσιογραφίας”  μια και στο τεράστιο έργο του καταγράφονται  “καθημερινές” πληροφορίες ασήμαντες,  “ ήσσονος σημασίας”, σαν να λέμε σήμερα ειδήσεις στα “ψιλά” των εφημερίδων .

Τον Ιησού Χριστό όμως, "δίπλα" του, που έκανε τα φοβερά θαύματα,τα “σημεία και τέρατα” ,που σήκωνε παράλυτους, έδινες φως στους τυφλούς ,ακόμα και νεκρούς έφερνε πίσω στη ζωή από τον κάτω κόσμο,  για να αναστηθεί στο τέλος κι αυτός ο ίδιος (!), καμιά πληροφορία από τον ιστορικό. Δεν  “άκουσε” τίποτα γι΄αυτόν και για όσα  φοβερά και τρομερά  έκανε στις ημέρες τους, σαν να μην υπήρξε Ιησούς, άφαντος από το  “φτερό” της γραφής του Ιουδαίου ιστορικού. 

Σα  να λέμε σήμερα πως  ο γράφων ,ιστορικός στο επάγγελμα, που δουλειά του είναι να “βλέπει,να “ακούει” με “μάτια κι αυτιά δεκατέσσερα” ,για λογαριασμό της Ιστορίας και  να παραδίδει  στους τωρινούς και στις γενιές που έρχονται  το "βίο και την πολιτεία" των σύγχρονών του (και όχι μόνο) ιστορικών, ακόμα και μη ιστορικών, προσώπων, να... “ποιείται την νήσσαν”, να μη ...γνωρίζει το σύγχρονό του ...Ανδρέα Παπανδρέου  για παράδειγα! Και να μην υπάρχει στα γραπτά του ούτε μια αναφορά,ούτε μια νύξη για το ιστορικό, αξιόλογο, πολιτικό αυτό πρόσωπο. Και να σκεφτείς κανείς πως ο “Ανδρέας” ούτε θαύματα έκανε, ούτε τον εαυτό του (ή, έστω, τη... χώρα που κυβέρνησε)... "ανάστησε εκ νεκρών” .

Δεν είναι σκοπό μας σ΄αυτό το κείμενο να στηρίξουμε ιστορικά  την...ανυπαρξία του Ιησού Χριστού, αλλά να αναδείξουμε σήμερα μαζί με την “κορύφωση του  δράματος”, που πενθούν οι Χριστιανοί και τη “κορύφωση του ανθρώπινου δράματος”. Ο άνθρωπος που επί συναπτούς αιώνες,  μέχρι σήμερα, χαυραγή του 21ου αιώνα, συνεχίζει να βρίσκεται σε “πνευματική αναπηρία”, στην ίδια κατάσταση, όσο ο συνάνθρωπός του την εποχή του Μεσαίωνα!

Είναι ένα μεγάλο δράμα να πορεύονται γενιές γενεών ανθρώπων ερήμην της Ιστορίας, μέσα στην άγνοια και την παραπληροφόρηση. Το χειρότερο , αντί να εμπιστεύονται   την Ιστορία, να έχουν  πιστέψει-“αναστήσει”  ένα μύθο, τον οποίο  διατηρούν  ως πραγματική-ζωντανή ιστορία και δε θέλουν να ακούσουν κουβέντα πως όλο αυτό δεν είναι, παρά ένας θρύλος, ένα  παραμύθι, το οποίο (ελπίζουμε) κάποιους αιώνες αργότερα , μόνο  ως τέτοιο άκουσμα  για  μικρά παιδιά, να έχει χρησιμότητα.

Και όμως! Στην εποχή της εξερεύνησης τους διαστήματος για την ανακάλυψη  άλλων μορφών ζωής σε αστέρια, του επιταχυντή αδρονίων, των δορυφόρων,  του  “διακτινισμού”  του  ανθρώπου (ως εικόνα και ήχο), ο μύθος του Ιησού Χριστού, “Υιός του Θεού”,του  Γιαχβέ των Εβραίων ,που ήρθε πριν  2014 χρόνια(!) στη γη, για να ...σώσει τον κόσμο (τον οποίο τελικά δεν κατάφερε να σώσει), να θεωρείται τό ίδιο "ζωντανός" για ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού της γής, όσο και τότε που δημιουργήθηκε.

 Καθόλου περίεργο. Ο άνθρωπος αρέσκεται στους μύθους, ζει μ΄αυτούς. Ο έρωτας,τα “ όνειρα”, η υπέρβαση από την πραγματικότητα είναι τρόποι για να κάνει ή να νομίζει πως κάνει τη ζωή του ευκολότερη.Πολλές φορές είναι και ζήτημα επιβίωσης, “ζωής και θανάτου” να πιστεύει σ΄αυτούς.  Οι άνθρωποι όλων των εποχών έχουν ανάγκη από “σωτήρες”, ιεροφάντες και σαμάνους. Και βέβαια,  αν τα διαθρυλούμενα γι΄αυτούς τους “Μεσίες” έμεναν "ιστοριούλες" για μικρά παιδιά , δε θα  ήταν κακό.΄Ομως ,επηρεάζουν δυστυχώς και καμια φορά καταλυτικά τη ζωή πολλών και  ενήλικων ανθρώπων.

Ειδικά η διδασκαλία του Ιησού Χριστού,όπως τη διαμόρφωσε ο Παύλος και οι Πατέρες της εκκλησίας αργότερα , είναι και αφύσικη και προσβλητική για τον ΄Ανθρωπο. Δεν είναι λίγο να πιστεύεις πως αν  έχεις πίστη “ως κόκκον σινάπεως”  μπορείς να μετακινήσεις και βουνό!  Πόσο μάλλον να γιατρευτείς, αν είσαι άρρωστος από τον καλύτερο γιατρό του κόσμου , τον Ιησού Χριστό.   Κι ακόμα:  Πως αν  “μπατάρει” το καράβι και είσαι μέσα , εσύ θα  γλυτώσεις, γιατί πιστεύεις σ΄αυτόν,  όχι όμως  και τα παιδάκια δίπλα σου, γιατί είναι... αλλόθρησκα. Πως , αν κάποιος σου δίνει “σκαμπίλι” εσύ θα πρέπει να του γυρίζεις, για να σου ...περιποιηθεί, και το άλλο μάγουλο. Πως “κεφαλή της γυναικός είναι ο...ανήρ”  και η “γυνή  να φοβήται τον άνδρα”. Πως το να κάνεις σεξ πριν ή έξω από το γάμο ,είναι μέγα αμάρτημα . Πως με  το να "σηκώνεις κεφάλι"  στους αφεντάδες σου, παραβαίνεις την εντολή του θεού.

Η διδασκαλία του Χριστού είναι  αφύσικη και ως εκ τούτου  φυσικώς "ανήθικη". Μόνο η Φύση μπορεί να διδάσκει, να καθοδηγεί, να βάζει κανόνες, αρχές, όρια. Ουδείς άλλος εξουσιοδοτήθηκε ούτε παλιά, ούτε τώρα, ούτε 'αύριο”, να υποκαταστήσει με τις δικές τους “εφτμές”  τη Φύση και τους νόμους της.

΄Οποιος την προγραμμάτισε να λειτουργεί,όπως την ξέρουμε  (αν την προγραμμάτισε ή λειτουργούσε έτσι ανέκαθεν), αυτός είναι εκείνος που κάνει “κουμάντο” στα ανθρώπινα. Ουδείς άλλος. Ούτε Γιαχβέ,ούτε Αλλάχ,ούτε  Χριστός, ούτε Μωάμεθ ούτε Βούδας.  Και ποιός είναι, πώς είναι, πού είναι  αυτός ο “αρχιτέκτονας-προγραμματιστής” δε θα μάθουμε ποτέ .

΄Ολα τα άλλα, για απεσταλμένους του θεού στη γη ,για να διδάξουν ηθική και κανόνες είναι ΑΠΑΤΗ και ΑΝΗΘΙΚΟΤΗΤΑ .΄Και όποιος ,ιδιαίτερα στον αιώνα μας, συνεχίζει να πιστεύει σ΄αυτά, να “κλείνει τα μάτια” στο φως και την αλήθεια,να αφήνει τη ζωή του έρμαιο στους κανόνες τέτοιων διδασκαλιών ,ζει ένα δράμα, που κορυφώνεται περισσότερο κάθε Μ. Παρασκευή, που “σταυρώνει” αντί για το μύθο του Ιησού, το δικό του  μυαλό, την ανθρώπινη υπόστασή του.