ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ ΚΡΑΣΙ ΣΕ ΠΑΛΙΟ ΒΑΡΕΛΙ...

  Όλα, μα όλα, όσα καταγγέλλουν οι…ηρωικοί  «τυφεκιοφόροι» του «Επαναστατικού Αγώνα», τρόφιμοι της  «ιστορικής πλατείας», τα έχουμε ακούσει και διαβάσει, ξανά και ξανά, κατά καιρούς στα περισσότερα ελληνικά ΜΜΕ. Κάποια μάλιστα απ΄ αυτά, σε υψηλότερους τόνους απ΄ εκείνους του ύφους  της προκήρυξής τους. Τι καινούριο, λοιπόν, μας είπαν σ΄ αυτήν οι νέοι -νεκραναστημένοι «αντάρτες των πόλεων»? Τι περισσότερα μάθαμε που δε γνωρίζαμε και πόσο- έστω και ελάχιστα- απ΄ όσα καταγγέλλουν και εκείνοι στο κείμενό τους θα εκλείψουν ή έστω θα βελτιωθούν και θα αλλάξουν, επειδή το σύστημα θα φοβηθεί τα ντουφέκια τους και τον καταγγελτικό λόγο των κειμένων τους?

  Η μόνη διαφορά που εντοπίζεται στα κείμενα και στο λόγο ενός καταγγέλλοντος τα κακώς έχοντα και γενόμενα δημοσιογράφου, ας πούμε, και του συντάκτη της προκήρυξης, είναι στις μεθόδους που προτείνει καθένας απ΄ αυτούς για τη θεραπεία των «δεινών», που αμφότεροι καταγγέλλουν. Ο δεύτερος προτείνει ως λύση, τον ένοπλο αγώνα  και προβλέπει πως οσονούπω οι ΄Ελληνες, απανταχού της χώρας, θα καταστούν… Ζωνιανοί και θα αφοπλίσουν εν μια νυκτί τα αποσπάσματα καταστολής ,που συντηρεί το κράτος.

 Λίγα χρόνια πριν, όμως, τα ίδια πάνω κάτω έλεγαν και κάτι άλλα… παιδιά. Μόνο, που, όταν οι εγγλεζο-αμερικανοί τα μπουζούριασαν,  είχε τόση εμβέλεια η ένοπλη δράση τους και ήταν τέτοιας έκτασης η συνειδητοποίηση του πλήθους από τα «κηρύγματα» των προκηρύξεών τους, που τις περισσότερες ημέρες στη διάρκεια της δίκης τους στον Κορυδαλλό, παρατηρήθηκε το ...αδιαχώρητο στην αίθουσα από το... επαναστατημένο πλήθος που συνέρεε  από όλες τις άκρες της χώρας, για να τους συμπαρασταθεί.

…«Λεβεντόπαιδα»,είναι γνωστό πως  οι πράξεις μας κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Και τα μέχρι τούδε αποτελέσματα της λεγόμενης «ένοπλης λαϊκής πάλης", αποδεικνύουν πως η δράση των φορέων της δεν  έχει τη δύναμη και την προοπτική να συνειδητοποιήσει- συναρπάσει- ξεσηκώσει τα πλήθη, για να αλλάξουν το σύστημα «επαναστατικώ δικαίω». ΄Οσο ουτοπική αποδείχτηκε αυτή η ιδέα-πρόθεση, άλλο τόσο ανιστόρητη και απατηλή είναι και η εμμονή των φορέων του συστήματος στη στήριξη και επιβίωσή του στις καταδικασμένες μεθόδους του παρελθόντος (αστυνομική-δικαστική βία, συσσώρευση πλούτου σε συγκεκριμένες πληθυσμιακές-ταξικές ομάδες, πελατειακό σύστημα διακυβέρνησης κ,λπ).

  Η ιστορία έχει την πολυτέλεια να ερμηνεύει το παρελθόν, να καταγράφει-κρίνει το παρόν και να «προβλέπει» το μέλλον. Αυτή είναι, λοιπόν, που μας διαβεβαιώνει πως καμιά αλλαγή δεν υπάρχει στο ιστορικό γίγνεσθαι, αν δεν ωριμάσουν οι ιστορικές συνθήκες και δεν την απαιτήσει η συντριπτική  πληθυσμιακή πλειοψηφία μιας κοινωνίας. ΄Οσο νωρίτερα αρχίσουν να διδάσκονται από την ιστορία οι «τυφεκιοφόροι» των Εξαρχείων, τόσο καλύτερα και γι αυτούς και για μας και για το κίνημα των ανένταχτων κομματικά πολιτών, που οσημέραι  θα γίνεται τσουνάμι, για να σαρώσει τη βία, το φόβο, την ανασφάλεια και την καταπίεση απ΄όπου και αν προέρχονται.

                                                    Ν.Α,ιστορικός