* Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞ: ΟΤΑΝ ΤΟ  "ΑΠΛΟ ΓΕΓΟΝΟΣ",ΑΠΟΚΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ "ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΓΕΓΟΝΟΤΟΣ".

*ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΕΝΟΧΟΙ ΤΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΑΛΕΞ ,ΕΙΝΑΙ ΑΟΡΑΤΟΙ ΓΙΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ...ΑΟΜΜΑΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ.ΟΧΙ ,ΟΜΩΣ, ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ,ΠΟΥ ΤΑ ΕΧΕΙ ΠΑΝΤΑ... 14

  ΄Εχουμε την άποψη πως  το Μονομελές Δικαστήριο Ανηλίκων Θεσσαλονίκης με την  απόφασή του για τη δολοφονία το μικρούλη ΄Αλεξ, δε θέλησε (δεν είχε τις «αντοχές»), να αγγίξει, ούτε καν να υποδείξει,  ΟΛΟΥΣ τους  δράστες του εγκλήματος της Βέροιας. Κρίθηκαν ένοχοι ΜΟΝΟ οι πέντε συναυτουργοί (τα δυο Ελληνάκια, τα δύο Αλβανάκια και ο Ρουμανάκος). ΄Ενοχα  τα πέντε παιδιά  για τα αδικήματα «της μη σκοπούμενης θανατηφόρας σωματικής βλάβης» και «της περιύβρισης νεκρού». ΄Ετσι αποφάνθηκε το μονομελές δικαστήριο Ανηλίκων Θεσσαλονίκης και με αυτή την απόφαση έριξε την αυλαία της θεατρικής παράστασης, που  κράτησε τρία ολόκληρα χρόνια συγκλονισμένο το πανελλήνιο (και όχι μόνο).

   Και για να μην υπάρχει αμφιβολία ότι με αυτή την απόφαση επήλθε η κάθαρση του τρίχρονου δράματος των οικείων του δολοφονημένου παιδιού, ως μήνυμα και παραίνεση, ο πρόεδρος του δικαστηρίου φρόντισε, μαζί με το …αόμματο πρόσωπο της Δικαιοσύνης, να επιδείξει και το ανθρώπινό της με τη φορτισμένη συναισθηματικά φράση του (όχι απαραίτητα υποκριτική)  «η επόμενη μέρα δεν θα είναι ίδια για κανέναν. Ούτε για τη Νατέλα ούτε για τους πέντε ανήλικους και τις οικογένειες τους. Η σημερινή απόφαση βάζει τέλος στη γάγγραινα, που τρώει την ψυχή τους».

  Δεν έχουμε την πρόθεση να κρίνουμε την απόφαση στη νομική της ουσία (άλλωστε, δεν είναι αυτή η αρμοδιότητά μας), αν, δηλαδή, η δίκη ήταν δίκαιη ή άδικη, ή η ποινή σκληρή ή επιεικής. Δεν ξεχνάμε, επίσης, πόσο δύσκολο είναι και για το δικαστή να δικάσει ένα παιδί, γιατί δεν μπορεί –και δεν πρέπει -να το κρίνει με τα μέτρα και τα σταθμά που κρίνει τον ενήλικα. Ένα παιδί, είναι πάντα ένα παιδί και τίποτα δεν μπορεί να φορτίσει αρνητικά αυτή τη λέξη.

   Άλλο υποστηρίζουμε: ΄Οτι το δικαστήριο  τιμώρησε ως ενόχους, ΜΟΝΟ τους συν-αυτουργούς, τα πέντε, δηλαδή, αυτά παιδιά Όμως γνώριζε-και αλίμονο, αν το αγνοούσε- πως από το εδώλιο του κατηγορουμένου έλειπαν πολλοί ένοχοι και μάλιστα, ένοχοι «υπεράνω πάσης υποψίας». Δε μιλάμε για τους συνεργούς, που βοήθησαν με τον άλφα ή βήτα τρόπο  τους ανήλικους να «σβήσουν τα ίχνη» και να συγκαλύψουν να αποτρόπαιο έγκλημα. Αν υπήρξαν τέτοιοι και δεν εντοπίστηκαν (επομένως ούτε τιμωρήθηκαν),αυτό είναι επίσης ένα άλλο πρόβλημα των διωκτικών αρχών και της δικαιοσύνης, αλλά όμως και αυτή η διάσταση της υπόθεσης είναι πάλι «αλλουνού παπά ευαγγέλια» και πάντως όχι δικά μας.

  Εμείς μιλάμε για τους ΗΘΙΚΟΥΣ ΑΥΤΟΥΡΓΟΥΣ (ο νόμος θέλει να τιμωρούνται κι αυτοί με την ποινή του αυτουργού), τους οποίους αμέσως τώρα θα  κατονομάσουμε :Είναι πρώτα-πρώτα αυτοί, που ως σύστημα και πρόσωπα-φορείς του, δίπλα στα ονόματα των παιδιών  –δραστών, θεώρησαν απαραίτητο να προσθέσουν και τα προσηγορικά  ΄Ελληνας, Αλβανός,Ρουμάνος και Ρώσο-Γεωργιανός για το θύμα. Αυτοί που πάλαι ποτέ επινόησαν τις εθνότητες, τις ιθαγένειες, τις φυλές και τις ράτσες, για να κατατάξουν αυθαίρετα και αφύσικα τα όντα του πλανήτη, που έχουν το προνόμιο από τη Φύση να προσαγορεύονται ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Κι αυτοί, που, χρόνια τόσα μετά, επιμένουν να συντηρούν, ακόμα στη χαραυγή του 21ο αιώνα, την ίδια μούχλα, την ίδια δυσωδία ενός παράλογου παρελθόντος της ανθρωπότητας. Σαν το σήμερα, να μην απέχει και πολύ από το χτες, τότε που στο πεδίο της μάχης ο δολοφονημένος από τον εχθρό στρατιώτης, ξεψυχούσε κρατώντας σφικτά το αιματοβαμμένο ύφασμα-σημαία, το σύμβολο της πατρίδας, για την υπεράσπιση της οποίας  έβαλε αμανάτι  τη ζωή του

  Σε όλα τα πλάτη και τα μήκη της γης, δυστυχώς, ευδοκιμούν και  ακόμα τώρα εκείνα τα περίεργα ζαρζαβατικά και φρούτα, που λέγονται «πατριώτες». Αντίστοιχοι των δικών μας υπερπατριωτών («Ελληνάρες»), υπάρχουν παντού, μιλιούνια κόσμος, στρατιές ολόκληρες από δαύτους. Δεν είναι υποχρεωτικό να ανήκουν σε συγκεκριμένο «χώρο». Μπορεί να κινούνται σε μια απέραντη «ιδεολογική» πλατφόρμα, από την άκρα δεξιά, ας πούμε, για να το εξειδικεύσουμε «πολιτικά», ως την άκρα αριστερά    

    Κάθε έθνος, κάθε κράτος, μικρό ή μεγάλο, πλούσιο ή φτωχό, με ή χωρίς σημαντικό ιστορικό παρελθόν, φροντίζει να πείσει τους…ιθαγενείς - υπηκόους του, πως πουθενά αλλού στη γη δεν υπάρχει έθνος άλλο με  ενδοξότερο λαό από τον δικό τους και ηρωικότερη ιστορία από εκείνη των  προγόνων τους. Οι «΄Ελληνάρες» δεν έχουν την αποκλειστικότητα  στην εθνικοφροσύνη. Κάθε άλλο. ΄Ομοιοι, κάποτε και χειρότεροι, είναι πολλοί λαοί, των οποίων εξουσίες, για να επιβιώσουν και να επιβληθούν, παράγουν και καλλιεργούν τον άκρατο εθνικισμό- πατριωτισμό, που πολύ εύκολα τον διοχετεύουν στη δεξαμενή των υπηκόων τους,  μέσω, κατ΄εξοχήν,  των καθεστωτικών (στρατευμένων) ιστορικών και των δασκάλων.         

   Το δολοφονημένο παιδί στη Βέροια είχε την ατυχία να κουβαλάει… αμαρτίες γονέων ουκ ολίγες. Πρώτα-πρώτα, ήταν ένας Ρώσο-Γεωργιανός στην Ελλάδα. Ο  ΄Ελληνας συμμαθητής και συνηλικιώτης, ακόμα και αν από χαρακτήρα και παιδεία, είχε την ευγένεια  να τον αποκαλεί μπροστά του  ΄Αλεξ, πίσω του, εντελώς ανακλαστικά, ο ΄Αλεξ «μετέπιπτε» στο υποτιμητικό «Γεωργιανός» , ο μεθερμηνευόμενο, ο «έπηλυς», ο ξένος, ο μη ΄Ελλην. Το ίδιο και ο Αλβανός και ο Ρουμάνος. Μπορεί και τούτοι να ήταν σε ξένο τόπο και φερμένοι εδώ για τον ίδιο λόγο που μετανάστευσε και η μητέρα του ΄Αλεξ. Όμως, το εθνικιστικό  DNA τους, έτσι όπως οι δικοί τους «πατριωταράδες» το είχαν διαμορφώσει-εμφυτεύσει μέσα στις τρυφερές ψυχούλες, τους εξασφάλιζε μια, μη ελεγχόμενη από τη λογική, υπεροχή απέναντι σε όλες τις άλλες εθνικότητες, ακόμα κι αυτής της χώρας που τους φιλοξενούσε. Πόσο μάλλον εκείνης του Ρωσο-Γεωργιανού, αφού έτσι κι αλλιώς, ένας Γεωργιανός ή ένας Ρώσος είναι … κατώτερος από ένα Ρουμάνο ή έναν Αλβανό και πόσο μάλλον από έναν ΄Ελληνα.

   Αλλά, οι…αμαρτίες του τραγικά δολοφονημένου παιδιού δε εξαντλούντο  στην «κατώτερη» ,για τους άλλους πέντε, εθνικότητά του. ο ΄Αλεξ είχε επίσης την ατυχία να είναι ένα έξυπνο, εργατικό, καλλιεργημένο και ευγενικό παιδί. Μαθητής με τέτοιο «αξιακό εξοπλισμό», όμως, δεν είναι «μάγκας», σε μια σχολική κοινότητα, που υποκρίνεται πως αυτέ τις αξίες καλλιεργεί, αλλά στην καθημερινή πρακτική, τις ακυρώνει. «Μαγκιώρος»  στην ελληνική κοινωνία, επομένως και στη αντίληψη του μαθητή, είναι εκείνος που με την «ήσσονα προσπάθεια» πετυχαίνει τα «μείζονα». ΄Η αυτός, που με  «μπάρμπα στην Κορώνη», μέσα σε ένα κομματικό- πελατειακό καθεστώς,  μπορεί για πάντα να την σκαπουλάρει. Οι «αξίες», επομένως, αλλού κατοικοεδρεύουν και πάντως όχι στις επιλογές του «Ρώσου-Γεωργιανού». Στα ποδοσφαιρικά υποδήματα, μπορεί, στα καλλίγραμμα σκέλη, οπωσδήποτε, στις μιντιακές ευκαιρίες   καριέρας  με τις παχυλές απολαβές, δεν αποκλείεται.

   Και οι υστερήσεις του ΄Αλεξ συνεχίζονται. Ένα τέτοιο παιδί, αφού είναι «φυτό» κατά τη δόκιμη σχολική ορολογία, αδυνατεί  να ενταχθεί σε ομάδα-συμμορία, να διαμορφώσει ξεχωριστούς δεσμούς με τα άλλα μέλη της και να νιώσει δυνατός και ξεχωριστός Δεν ανήκει σε  ποδοσφαιρικές «θύρες» χούλιγκανς, δε ξημεροβραδιάζεται στα «φρουτάκια» και στα ιντερνετ-καφε, δε συχνάζει στα στέκια με τους ΄Ιμο, τους Κάγκουρες και τους Τρέντυ. Μόνο σε τέτοιες «υψικάμινους» χαλκεύονται οι ακατάλυτοι δεσμοί των μελών της ομάδας- μάζας, για να καλύπτεται η ανασφάλεια και να διασκεδάζεται η καθημερινή μιζέρια που πλουσιοπάροχα φρόντισε η κοινωνία των μεγάλων να παράγει.

  Η «συμμορία» των πέντε παιδιών της Βέροιας, είχε πολλούς και δυνατούς κρίκους που  έδεναν σφικτά τα μέλη της : -ισμούς,  φτώχεια, έλλειψη σωστής παιδείας, ανύπαρκτη εκπαιδευτική ή άλλη κοινωνική καθοδήγηση, ανασφαλές, μάλλον ανύπαρκτο μέλλον, ή, στην καλύτερη περίπτωση, ίδιο με εκείνο των γονέων τους, που το μισούσαν. Αυτούς τους κρίκους δεν τους έφτιαξαν ούτε τους σφυρηλάτησαν οι ίδιοι, γιατί ακόμα ήταν παιδιά, 12 και 13 ετών. Συγκεκριμένοι ενήλικοι  είχαν φροντίσει γι αυτό. Εκείνοι τους δίδαξαν, «εξ απαλών ονύχων»,  πως   εχθρός και ο αντίπαλος δεν είναι αυτά που τους ενώνουν, ως μέλη μιας αξιοθρήνητης ομάδας, αλλά ο ΄Αλεξ, που ήταν μεν συνομήλικος, αλλά έξω από το δικό τους κόσμο ,και επομένως «διαφορετικός». Γι΄αυτό και η συνοπτική ετυμηγορία  ήταν μία: Θάνατος. Και επιβλήθηκε η ποινή στον ΄Αλεξ, χωρίς καμιά αναστολή   

   Τους  ΗΘΙΚΟΥΣ ΑΥΤΟΥΡΓΟΥΣ  της δολοφονίας του ΄Αλεξ  κανείς δεν μπορεί  ούτε  να τους συλλάβει, ούτε να τους δικάσει .Γιατί, αν ποτέ γινότανε ένα τέτοιο «θαύμα», τα πέντε παιδιά-θύματα και θύτες του ΄Αλεξ, θα έπρεπε να μοιράζονταν το εδώλιο των κατηγορουμένων  στην αίθουσα του Μονομελούς Δικαστηρίου Ανηλίκων Θεσσαλονίκης με άπειρους άλλους…αξιοσέβαστους κυρίους: Γονιούς, δασκάλους, «άρχοντες» της τοπικής κοινωνίας. Και ακόμα: Επαγγελματίες «πατριώτες», στρατευμένους «κονδυλοφόρους», επαγγελματίες της εξουσίας και του πατριωτισμού, καθρέπτες όλοι τούτοι μιας κοινωνίας, ελληνικής και παγκόσμιας,  «που ζει και ζένεται με το σκοπό της».

                                          Ν.Α,ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ