Ο μακιαβελλισμός κυρίαρχη αντίληψη εξουσίας-διοίκησης των σύγχρονων κρατών-κυβερνήσεων.

  Όλα τα  έθνη-κράτη απανταχού της γης στη συμπεριφορά τους προς «τρίτους» είναι  ανήθικα. Στην οποιαδήποτε συναλλαγή τους με εκείνους, αυτό που προέχει είναι το  εθνικό-κρατικό τους συμφέρον. Στους «τρίτους» μπορεί να συμπεριληφθεί   o,τιδήποτε ένα έθνος-κράτος δε συγκαταλέγει στην οντότητά του: Δηλαδή, «τρίτος» θα μπορούσε να είναι ένα άλλο έθνος-κράτος,  ένας πολίτης, η φύση , το περιβάλλον.

  Διαφορά μεταξύ των κρατών ως προς την ανηθικότητα*, υφίσταται μόνο στη διαβάθμισή της. Το ένα, ας πούμε, είναι απίστευτα ανήθικο, το άλλο λιγότερο... απίστευτα και ένα τρίτο απλά ανήθικο. Αυτή η διαβάθμιση,  μάλιστα, δεν έχει να κάνει με την προσήλωση-πίστη του σε κάποιους ηθικούς κανόνες. Δεν έχει να κάνει επίσης σε μεγάλο βαθμό, παρά σε ελάχιστο, και με το ποιος ασκεί την εξουσία. Αν είναι, δηλαδή, δημοκρατική, συντηρητική, δικτατορική, Η διαβάθμιση αυτή οφείλεται σε πολλούς λόγους, με βασικότερο το μέγεθος της ισχύος που διαθέτει το καθένα. «Πόσο το παίρνει», δηλαδή, να συμπεριφέρεται έτσι ή αλλιώς. Ένα αδύναμο στρατιωτικά ,και επομένως φτωχό κράτος,  αποφεύγει κατά κανόνα να επιδεικνύει ανήθικη συμπεριφορά προς ένα άλλο ισχυρότερο.

   Αλλά, επειδή, το καλό και το κακό, το ηθικό και το ανήθικο είναι έννοιες ασαφείς και απροσδιόριστες (όπως και άλλες τέτοιες παρεμφερείς), με καθόλου, μα καθόλου εξακριβωμένο-καθορισμένο περιεχόμενο,  οφείλουμε να εξηγήσουμε τι εννοούμε, εμείς τουλάχιστον, όταν χρησιμοποιούμε αυτές τις έννοιες. Στη δική μας φιλοσοφική θεώρηση, ηθικό είναι το φυσικό και ανήθικο αυτό που δεν είναι φυσικό.  ΄Ο,τι υπακούει στη φύση, στους νόμους της ,δηλαδή, είναι ηθικό. ΄Ο,τι τους αρνείται ή τους παραβαίνει, είναι ανήθικο. Να βοηθηθούμε στην κατανόηση αυτού που λέμε με κάποια ενδεικτικά παραδείγματα:

   Το να μολύνεις το φυσικό περιβάλλον με οποιοδήποτε τρόπο, δεν είναι απλά παράνομο, επειδή  το ορίζουν οι νόμοι των περισσοτέρων κρατών. Το νόμιμο δεν είναι και ηθικό ούτε και το παράνομο ανήθικο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση η ρύπανση του περιβάλλοντος είναι ανήθικη πράξη, διότι ο παραβάτης δε σέβεται και παραβαίνει φυσικό νόμο, αρχέγονα απαράβατο και απαρασάλευτο, που ορίζει ότι τα περιεχόμενα της φύσης, μόνο η ίδια η φύση μπορεί να τα αλλοιώσει.

   Αυτή την αντίληψη περί καλού και κακού, ηθικού και ανήθικου, φυσικά και δεν την έχουν τα κράτη. Ούτε θα απαιτούσαμε, βέβαια, από εκείνα  να διαθέτουν μια τέτοια υψηλής «αποτίμησης» ηθική. Δεν τα χαρακτηρίσαμε προηγουμένως ανήθικα γιατί στερούνται αυτής της συγκεκριμένης αντίληψης περί φυσικής ηθικής, αλλά γιατί παραβαίνουν την ίδια τη δική τους «ηθική» . Ούτε αυτή, με άλλα λόγια, είναι ικανά ή έχουν διάθεση να την ακολουθήσουν.

  Τα έθνη- κράτη, με άλλα λόγια, παραβαίνουν ακόμα και τους κανόνες που εκείνα όρισαν ή αποδέχτηκαν ως ηθικούς. Τους νομικούς τους κανόνες, το γραπτό τους δίκαιο, εν ολίγοις, δε σέβονται. Και όχι μόνο σε επίπεδο εσωτερικό, αλλά και σε διεθνές. Παραβαίνουν, όταν μπορούν  και «πρέπει» , ΚΑΙ τους δικούς τους εσωτερικούς ηθικούς ή νομικούς κανονισμούς  ΚΑΙ τους διεθνείς.  Μόνη τους έγνοια , αυτές οι παραβάσεις να μην είναι ορατές, να μένουν μυστικές, στα άδυτα των, γι αυτό αποκαλουμένων έτσι, μυστικών υπηρεσιών τους. ΄Η τουλάχιστον να τηρούνται τα προσχήματα και να μην  τραυματίζεται η «έξωθεν καλή μαρτυρία».τους. Άλλο ενδοιασμό ή φόβο δεν έχουν τα κράτη για την ανήθικη-παράνομη (και με τα δύο περιεχόμενα του ηθικού-ανήθικου που δώσαμε) συμπεριφορά τους. Την αποκάλυψη  τρέμουν μόνο.

  Να φέρουμε και άλλα διευκρινιστικά παραδείγματα  γι΄αυτό που μόλις είπαμε: Το Σύνταγμα της Ελλάδας , στο μέρος που διαπραγματεύεται τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα  (άρθρα 4 έως 25) ορίζει όλοι οι ΄Ελληνες πολίτες να συνεισφέρουν στο κράτος ανάλογα με τις οικονομικές τους δυνατότητες (άρθρο 4, παρ.2 και 5).Το Σύνταγμα είναι, ως γνωστόν, ο καταστατικός χάρτης μιας χώρας, ο υπέρτατος νόμος του κράτους και ως τέτοιος υποτίθεται πως είναι απόλυτα σεβαστός. Κάθε παρέκκλιση από εκείνα που ορίζει το Σύνταγμα, κάθε παράβαση, έστω και ενός απλού άρθρου από τους φορείς τους κράτους,  είναι (πρέπει να είναι) μαχαιριά στην καρδιά της ίδιας της πολιτείας.

  Το παραπάνω άρθρο, περιττό να πούμε, βέβαια, πως στη χώρα μας καταπατείται ασύστολα και προκλητικά απ΄όλους. Πρώτα από τα ίδια τα κόμματα εξουσίας, που λειτουργούν με απόλυτη τακτική πελατειακών σχέσεων, μετά  από τους εντεταλμένους φορείς για την επιβολή και είσπραξη των φόρων και τέλος από τους ίδιους τους φορολογουμένους.΄Ολα  τα "επίπεδα της πυραμίδας" σε αγαστή ομοιομορφία παραβατικότητας: Η ίδια η κυβέρνηση,  που  φτιάχνει και ψηφίζει τους φορολογικούς νόμους. Ο τελευταίος φοροεισπράκτορας, που του αρκεί μια εντολή ανωτέρου του, για να εισπράξει το φόρο από έναν οικονομικά ασθενή ή να μην εισπράξει από άλλον οικονομικά ευρωστότερο,  γιατί αυτό προβλέπει κάποια συγκεκριμένη φορολογική απαλλαγή. Το φορολογούμενο, που όταν και όπου "τον παίρνει" δε διστάζει να παραβεί ,αν είναι δυνατόν και όλο το φορολογικό κώδικα.   Ποσώς τους ενδιαφέρει (κυβέρνηση-φοροεισπράκτορα-φορολογούμενο) η ηθική αξία ή απαξία της πράξης τους. Γι΄αυτούς το νόμιμο  είναι και ηθικό.

    Αν, τώρα, αντιτείνεις στους κρατικιστές   πως η συγκεκριμένη παραβατικότητα,όσον αφορά την κυβέρνηση, δεν έχει να κάνει μόνο με την ηθική ,αλλά είναι θέμα παρανομίας  ,αφού παραβαίνει το συγκεκριμένο άρθρο του Συντάγματος, (άρα η παράβαση εδώ είναι ακόμα πιο βαριά) ,σου ανταπαντούν πως, αν αυτό  απαιτεί το συμφέρον του κράτους, το οποίο είναι απείρως σοβαρότερο από εκείνο των πολιτών, η παράβαση είναι επιτρεπτή και επομένως δικαιολογημένη .(Βέβαια, το κράτος εν προκειμένω είναι η ίδια η κυβέρνηση και το συμφέρον που αναφέρουν είναι το κομματικά δικό τους. Και φυσικά δε σου δίνουν καμιά, έστω λογικοφανή εξήγηση, για τα κριτήρια που επιλέγουν να φορολογήσουν σκληρότερα έναν οικονομικά ασθενή από έναν άλλον που δεν είναι ). Με αυτή τη «λογική» και την…ηθική, επομένως, η πολιτεία μπορεί να παραβεί όλους τους κανόνες που η ίδια έχει ορίσει και όλα τα άρθρα που συγκροτούν το σώμα του Συντάγματος, στο οποίο ορκίζεται η ίδια και   οι φορείς της  να… « φυλάττουν πίστη».

  Με αυτή την επισήμανση  εξηγείται και η…εμμονή των κρατών να παραβιάζουν ασταμάτητα και σε βάθος όλες τις  ευαίσθητες αυτές  διατάξεις των Συνταγμάτων τους** περί των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Ατομικές ελευθερίες ,αρχέγονα και αναφαίρετα δικαιώματα πάνε τελικά περίπατο, αφού καταπατούνται εύκολα, συστηματικά, ανενδοίαστα και εν ριπή οφθαλμού, όταν, τάχα,  αυτό απαιτεί το…συμφέρον του κράτους-κυβέρνησης. Αν σε  κάτι παραμένουν εντελώς απαράλλαχτες οι συμπεριφορές  ηγεμόνων, αυτοκρατοριών, κρατών ,συντεταγμένων πολιτειών ή όπως αλλιώς αποκαλούν διαχρονικά την εξουσία,  είναι το μεγαλείο της αντίφασης ανάμεσα στην ηθική που με πάθος προασπίζουν-επιβάλουν στους υπηκόους τους, την ίδια στιγμή που οι ίδιοι την καταπατούν  ασύστολα.

*Η ανηθικότητα και η διαφθορά ενός κράτους, όσο και αν ακούγονται στα  αυτιά κάποιων ως ταυτόσημες έννοιες «παραβατικότητας», στην ουσία δεν είναι. Μια χώρα μπορεί να είναι εντελώς ανήθικη σε όλες τις συμπεριφορές  της εσωτερικά και διεθνώς, αλλά να είναι από ελάχιστα, μέχρι λίγο διεφθαρμένη. Η διαφθορά έχει να κάνει περισσότερο με τα πρόσωπα, με την εξουσία ,με τους φορείς. Μια κυβέρνηση μπορεί να είναι διεφθαρμένη, μια άλλη όχι, ή λιγότερο. Η διαφθορά έχει να κάνει περισσότερο με χρήμα.

**Βασικά ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα στο ελληνικό Σύνταγμα (λίγο πολύ είναι ίδια σε όλα τα  Συντάγματα όλων των σύγχρονων κρατών) θεωρούνται:

-     Η απαγόρευση των βασανιστηρίων (7/2)

-         Το άσυλο της  κατοικίας (9/1)

-         Η προστασία των προσωπικών δεδομένων(9Α)

-         Η ελευθεροτυπία(14/1,2)

-         Η ελευθερία στην τέχνη, την επιστήμη, την έρευνα, τη διδασκαλία(16/1)

-         Η παροχή δωρεάν παιδείας, ως βασική αποστολή του Κράτους (16/2,4)

-         Το απόρρητο των επιστολών και γενικότερα η διασφάλιση της ελεύθερης επικοινωνίας (19/1).

-         Το δικαίωμα στην εργασία (22/1)

-         Η προστασία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος(24/1)

-         Η αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου  (25/1)

                                Ν.Α, Ιστορικός