ΚΑΙ ΠΑΛΙ Η ΧΩΡΑ ΣΤΗ ΔΙΝΗ ΤΗΣ ΠΤΩΧΕΥΣΗΣ. "ΤΙΣ ΠΤΑΙΕΙ"? 

   Η πρόσφατη παγκόσμια οικονομική κρίση έχει μια και μοναδική αιτία:Το οικονομικό μοντέλο που έχουν υιοθετήσει τα κράτη. Αυτό που οι πολλοί αποκαλούν «καπιταλιστικό», αντιδιαστέλλοντάς το κυρίως από το «σοσιαλιστικό», είτε όπως εφαρμόστηκε στα πρώην κομμουνιστικά κράτη, είτε όπως το ευαγγελίστηκε ή λειτούργησε στις λεγόμενες σοσιαλδημοκρατίες . Εμείς, γι΄ αυτά τα δύο κυρίαρχα , εφαρμοσμένα και αποτυχημένα οικονομικά μοντέλα ,αλλά και για κάθε άλλο, που δε στηρίζεται στην «οικιακή» οικονομία, χρησιμοποιούμε τον όρο οικονομία της «αγοράς» (ανεξάρτητα από την έκταση του κρατικού παρεμβατισμού).Το μοντέλο αυτό της οικονομίας της «αγοράς»  βρίσκει  την εφαρμογή του με τη μέθοδο της ανταλλαγής είδους με είδος, προϊόντος με προϊόν, προϊόντος με χρήμα.

  Αυτή λοιπόν είναι η πρώτη αιτία της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Το «κραχ» του ΄29 στην Αμερική, η κατάρρευση της οικονομίας των κρατών της πρώην Σοβιετικής ΄Ενωσης που συμπαρέσυρε και όλο το πολιτικό τους εποικοδόμημα, η συντριβή του ιαπωνικού και πρόσφατα του κινεζικού οικονομικού  «θαύματος», η σημερινή παγκόσμια οικονομική κρίση, είναι τα διαυγέστερα ιστορικά παραδείγματα, που αποδεικνύουν ότι η οικονομία της «αγοράς», όσα ψιμύθια και αν υποστεί, όσες δι(α)ορθωτικές κινήσεις και αν γίνονται από τις κυβερνήσεις, το αποτέλεσμα θα είναι ΠΑΝΤΑ το ίδιο. Αν δεν αλλάξει, αυτό το μοντέλο της οικονομίας και δεν αντικατασταθεί από την εναρμονισμένη με τη φύση και την ιστορία του ανθρώπου «οικιακή» οικονομία,  θα ορθοποδεί για κάποιο διάστημα, θα δείχνει ότι ξεπερνά την κρίση (όπως αυτή του ’29 στην Αμερική) και ύστερα από κάποιο καιρό (σε βάθος χρόνου 20-50 χρόνων), θα αρκεί μια «στραβή» κίνηση, ένα απρόβλεπτο γεγονός (όπως σήμερα με τις «φούσκες» των τραπεζών), μια φυσική καταστροφή, να το ανατρέψει, να το γονατίσει και… άντε πάλι από την αρχή. Όλα τα λοιπά είναι απλά επακολουθήματα αυτής της κύριας και μοναδικής αιτίας και όχι αίτια της κρίσης.

  Την Ελλάδα, η οικονομική κρίση τη «χτύπησε» πιο σκληρά απ΄ό,τι της υπόλοιπες  χώρες της Ε.Ε (πλην Ιρλανδίας).Ενδεικτικό είναι το γεγονός πως  μέσα σε μόλις πέντε χρόνια, η χώρα μπήκε δύο φορές σε επιτήρηση από τις Βρυξέλλες  και απαιτήθηκε άμεση και αποτελεσματική εξυγίανση των οικονομικών της. Ευρωπαϊκοί πολιτικοί και οικονομικοί κύκλοι μάλιστα, ιδιαίτερα γερμανικοί, αφήνουν να εννοηθεί ότι δεν αποκλείεται η Ελλάδα να κηρύξει προσεχώς  πτώχευση, λόγω αδυναμίας της να δανειστεί από τις διεθνείς αγορές χρήματος, ακόμα και με υψηλά επιτόκια, αφού κανείς δεν πρόκειται να χορηγήσει δάνεια σε μια χώρα που προσθέτει το ένα έλλειμμα πάνω στο άλλο και το δημόσιο χρέος έχει φτάσει πια σε δυσθεώρητα ύψη.Φαίνεται πως ούτε τα «πακέτα» της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης, ούτε η σφικτή δημοσιονομική προσαρμογή και η λήψη νέων σκληρών μέτρων, που θα αναγκαστούν να εφαρμόσουν οι ελληνικές κυβερνήσεις συνεργασίας στο μέλλον, θα βγάλουν εύκολα τη χώρα από την κρίση και αν τελικά θα αποφύγει την πτώχευση.

  'Υστερα απ’ αυτά, ξαναπροβάλει αμείλικτο το…τρικουπικό  ερώτημα: «Τις πταίει? Ποιος-οι τίναξαν την οικονομία  της χώρας στον αέρα? Είπαμε, βέβαια,  πως η μοναδική αιτία είναι η οικονομία της «αγοράς». Ναι, αλλά γιατί οι άλλες χώρες της  Ε.Ε, με το ίδιο οικονομικό μοντέλο, δεν έφτασαν τόσο κοντά στην πτώχευση και την ολοκληρωτική οικονομική κατάρρευση? Γιατί η ειδικά Ελλάδα? Φτάνουν μόνο  εξηγήσεις σαν κι αυτές,  ότι η Ελλάδα δεν ήταν έτοιμη ακόμα να μπει στη ευρωπαϊκή νομισματική ένωση ή  ότι είναι μια φτωχή χώρα χωρίς βιομηχανική υποδομή ,χωρίς παραγωγικό πλούτο? ΄Εχουν κι αυτές οι αιτίες τη θέση τους, ψηλά ή χαμηλά ,στη κλίμακα αξιολόγησης των αιτιών της κατάρρευσης.   Αλλά,  πρώτη αιτία  σ αυτή την κλίμακα, με  «άριστα και τόνο» (από την ανάποδη),είναι άλλη: Το 70% του  ελληνικού λαού ευθύνεται γι΄αυτή την οικονομική-και όχι μόνο-κατάντια της χώρας. Οι πελάτες, δηλαδή, ΟΛΩΝ των ελληνικών κομμάτων που αυτοί πρώτοι, ίσως και μόνο αυτοί, ευθύνονται για όλη την κακοδαιμονία που επικρατεί και περισσεύει σ αυτή τη χώρα. Οι οπαδοί των Παπανδρέου, των Καραμανλήδων του Περισσού ,της Κουμουνδούρου, του Καρατζαφέρη  σήμερα. Αυτό το άθλιο μεγάλο κομμάτι των Ελλήνων (κάποτε ξεπερνούσε και το 70%),που  «κάθε τέσσερα χρόνια» προσέρχεται στις κάλπες για να επιτελέσει το… ύψιστο καθήκον της ψήφου  και να διαμορφώσει τον κοινοβουλευτικό χάρτη της χώρας.   

  Οι  ψηφοφόροι των δύο μεγάλων κομμάτων από τα οποία θα προέρθει η εκάστοτε κυβέρνηση, ευελπιστούν πως, αν  έρθουν οι δικοί τους στα πράγματα, θα βολευτεί και το δικό τους μικροσυμφέρον. Το κόμμα που θα ασκήσει την εξουσία επίσης γνωρίζει πολύ καλά πως, αν δεν «ταϊσει» τα δικά του «παιδιά»,όχι μόνο δεν μπορεί να ελπίζει σε επανεκλογή του, αλλά ούτε καν   τετραετία μπορεί να βγάλει  ως κυβέρνηση .Μια άθλια σιωπηρή συμφωνία, μια ομερτά, που θυμίζει σε πολλά μαφία, γίνεται απολύτως σεβαστή από όλους τους εμπλεκομένους, εν προκειμένω από το κόμμα εξουσίας  και τους οπαδούς-πελάτες. (Και αυτό, ακριβώς, το αλισβερίσι από μόνο του, δείχνει  το ήθος και την ποιότητα και των δύο).   Γι΄αυτό, την επομένη κιόλας των εκλογών, οι «νικητές» αλώνουν πανηγυρικά,  δίκην κατακτητή, το κράτος και σπεύδουν χωρίς προσχήματα «εδώ και τώρα» να τηρήσουν τις προεκλογικές τους υποσχέσεις.  Τη μια οι«πράσινοι» την άλλοι οι «βένετοι», ανάλογα με το ποιος έχει σειρά, τα τελευταία τουλάχιστον τριάντα χρόνια, οι μεν «παρακατιανοί» και «μεσαίοι»κομματικά, προσλαμβάνονται κατά «μιλιούνια», τρόφιμοι στο δημόσιο ή τους χαρίζονται φόροι και χρέη, οι δε «στυλοβάτες», οι χρηματοδότες του κόμματος…ασκούνται στο  «χοντρό» παιχνίδι. Σ αυτούς, για να γίνει πολλαπλάσια  απόσβεση  των καταβληθέντων ποσών στο κόμμα,  αλλά και για να καταβληθούν  οι παχυλές μίζες  στους υψηλά ιστάμενους κομματικούς, ειδικά στα «παραγωγικά" υπουργεία, δωρίζεται η… εκποίηση  των «φιλέτων» του δημοσίου (έργα, συμβάσεις, στρατιωτικοί εξοπλισμοί, οικονομικά πακέτα της Ε.Ε κ.λπ) . 

    Αλλά ,τέτοιες παροχές σε τόσους πολλούς, όπως ο καθένας καταλαβαίνει, χρειάζονται χρήματα, πακτωλός χρημάτων, που σίγουρα ο δημόσιος κορβανάς δε διαθέτει. Πώς και από πού  γεμίζει, λοιπόν, το δημόσιο ταμείο, για να ικανοποιηθούν όλες αυτές οι απαιτήσεις? ΑΠΟ ΤΑ ΔΑΝΕΙΚΑ, ΦΥΣΙΚΑ. Αυτό ,δηλαδή το ζεστό χρήμα, που εκταμίευαν με συνάψεις υψηλότοκων  δανείων,   και τώρα έγινε βρόγχος στο λαιμό μας. Αυτά τα δανεικά λεφτά χάρισαν οι πράσινες και οι γαλάζιες κυβερνήσεις  στους πελάτες-οπαδούς τους. Ο Ανδρέας Παπανδρέου από το ’81 και μετά, αλλά και οι λοιπές πασοκικές κυβερνήσεις στη συνέχεια, με τα  δανεικά και «αγύριστα»,  «τάισαν» τους πρασινοφρουρούς τους (αυτό το αποκάλεσαν λαϊκή κοινωνική πολιτική). ΄Ετσι εκτοξεύτηκαν τα ελλείμματα και το δημόσιο χρέος στα ύψη, αρχής γενομένης από τους…σοσιαλιστές του Ανδρέα. Οι κυβερνήσεις του Καραμανλή που διαδέχτηκαν τους πασόκους, συνέχισαν με ακόμα πιο ένθερμο ζήλο να  βολεύουν τους ζήτουλες οπαδούς τους πάλι με δισεκατομμύρια που προέρχονταν από τα δανεικά.  

  Τώρα, όμως, λένε, καλούμαστε  ΟΛΟΙ να  επιστρέψουμε στο πολλαπλούν αυτά που δανείστηκαν και φάγανε. Αλλά, γιατί εμείς? Δεν είμαστε ούτε ζήτουλες ούτε άτιμοι σαν κι αυτούς. Ποτέ δε θα  καταδεχόμαστε το παραμικρό να μας δώσουν από τέτοιο βρώμικο χρήμα, που το «ξέπλυναν» μέσω των δανείων.   Εσύ. μαφιόζε πρασινο-γαλαζο-φρουρέ, να τσακιστείς να τα πληρώσεις. Εσύ τα έκλεψες ,εσύ θα υποστείς τις συνέπειες. Ας μη λουφάζουν τώρα  τα σιχαμερά ερπετά,  που σεμνύνονται κιόλας  πως είναι…σοσιαλιστές ή πατριώτες . Μαφιόζοι είναι και τίποτα διαφορετικό. Εκείνοι οδήγησαν τη χώρα στην πτώχευση, αυτοί να λογοδοτήσουν και να πληρώσουν μέχρι τελευταίας δεκάρας τα χρέη τους από την προσωπική τους περιουσία. 

  Οι  οπαδοί-πελάτες των μικρών λεγόμενων κομμάτων του ελληνικού κοινοβουλίου τώρα,   έχουν κι αυτοί τις ίδιες ευθύνες με τους  πελάτες-οπαδούς των δύο άλλων κομμάτων εξουσίας. Κι αυτοί, ίδιοι είναι, ίσως και χειρότεροι, από τους πρώτους. Προφασίζονται τάχα μου «ιδεολογία», αλλά στην ουσία τα συμφέροντά τους εξυπηρετούν και τούτοι, αφού ψηφίζουν τη «βουλή της αντιπολίτευσης», που θα  τα υπερασπιστεί.  Από τα δανεικά  έτρωγαν και αυτοί τόσα χρόνια με μεροκάματα,  που δίνονταν από τα κλεμμένα κεφάλαια των εργοδοτών τους. Οι μισθοί, οι συντάξεις, τα δώρα και τα λογής επιδόματά τους από τα δανεικά καταβάλλονταν.

  Δεν έβλεπαν τα μικρά κόμματα της βουλής που οδηγείται η χώρα με αυτή την πολιτική του δανεισμού? Πότε τόλμησαν να βγουν και να πουν πως πριονίζουμε το κλαρί που καθόμαστε? Πότε ευθαρσώς υποστήριξαν  πως δε θα πρέπει μεροκάματα, μισθοί και συντάξεις να πληρώνονται από χρέη και να απαιτήσουν εδώ και  τώρα να σταματήσουν τα δάνεια, έστω κι αν αυτό σήμαινε τέρμα οι πληρωμές  των εργαζόμενων? Τόσα χρόνια ΟΛΟΙ αυτοί οι ανεκδιήγητοι πολιτικάντηδες, ασκούσαν (και ασκούν) κοινωνική πολιτική με «ξένα κόλλυβα». Φαντάζεται κανείς να έβγαινε η Αλέκα ας πούμε, και να ανακοίνωνε τη..νέα  απόφαση του κόμματος, που προβλέπει ανάληψη σταυροφορίας από  το κόμμα κατά της συνέχισης του δανεισμού?  Την ίδια στιγμή οι πελάτες-οπαδοί τους θα είχαν λακίσει μέχρι ενός «τήδε κακείσε» και θα είχαν προσχωρήσει ομοθυμαδόν στα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας, που, αν μη τι άλλο, τουλάχιστον θα τους πετάξουν ένα ξεροκόμματο.Αυτή είναι η «ιδεολογική» συνέπεια των τάχα μου αριστερών της Ελλάδας (και όχι αυτών μόνο,φυσικά).

  ΟΛΟΙ τούτοι, λοιπόν,μέλη της ίδιας μαφιόζικης,ληστρικής ομάδας, είναι οι ένοχοι. Ούτε ο Καραμανλής, ούτε ο Παπανδρέου, ούτε  η αρχηγική  «τριάς»  των μικρών κομμάτων της βουλής ευθύνονται για τη δεινή οικονομική κατάσταση της χώρας. Την πολιτική στην Ελλάδα δεν την ασκούν οι πολιτικοί, αλλά οι οπαδοί-πελάτες τους. Οποιοσδήποτε κομματικός τολμήσει να αποστασιοποιηθεί από αυτή την αρχή, είναι καμένο χαρτί για το κόμμα, το όποιο κόμμα. Οι πολιτικοί, εν ολίγοις, είναι οι τελευταίοι τροχοί της αμάξης  και πρώτοι οι  πελάτες-οπαδοί.

'Ετσι, για να γνωρίζουν οι γενιές που έρχονται ποιοι είναι οι κομματικοί «Γερμανοτσολιάδες» ,οι πραγματικοί κουκουλοφόροι της ελληνικής κοινωνίας, που τους υποθήκευσαν το μέλλον.