ΝΑ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΤΟΥΝ  ΤΩΡΑ ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΙ-ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΙ,  ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ  ΦΥΛΑΚΙΣΕ ΜΕ ΣΤΗΜΕΝΕΣ   ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

  Μας έστειλαν και δημοσιεύουμε την παρακάτω επιστολή, χωρίς σχόλια, αφού τα σχόλια είναι…αυτονόητα. Μια ευχή μόνο. Καλό κουράγιο, φίλε και μη λυγίσεις λεπτό. Οι μέρες της οργής τελειώνουν. Λαμπερός ήλιος ανατέλλει.

                ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΙΣΤΗ  Η. Θ.

«Αυτές τις στιγμές η καρδιά μου χτυπά δυνατά γιατί έχω συνείδηση πως υπάρχει».

Μπερνάρντο Σοάρες

(Φερνάντο Πεσσόα)

 Η οδύσσειά μου συνεχίζεται Ήταν 18 Δεκέμβρη απόγευμα Πέμπτης, όταν εγώ με την παρέα μου κατευθυνόμαστε προς το κέντρο μέσω της οδού Ακαδημίας. Η εικόνα γύρω μας ήταν η συνηθισμένη των τελευταίων ημερών, ενός τοπίου βομβαρδισμένου, με χημικά και δακρυγόνα στην ατμόσφαιρα που πρόδιναν ότι είχαν προηγηθεί επεισόδια, συχνό φαινόμενο της περιόδου, μετά τη δολοφονία του δεκαπεντάχρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου. Καθώς προχωρούσαμε δυνάμεις των ΜΑΤ ξεπρόβαλαν μπροστά μας βάλθηκαν να κυνηγούν τον κόσμο που βρισκόταν πάνω στην οδό Ακαδημίας. Ο κόσμος έτρεχε πέρα δώθε. Κάποιος μ’ έσπρωξε δυνατά, έπεσα κάτω και τότε άρχισε ηγιορτή. Οι ΜΑΤατζήδες άρχισαν να με βρίζουν με προσβλητικούς και σεξιστικούς χαρακτηρισμούς και να με χτυπούν, κάποιος φίλος μου φώναζε.

Ύστερα με πιάσαν, στάθηκαν ολόγυρα, με βρίζαν κι άρχισαν να με ψάχνουν. Κάποιος άρπαξε το μικρό σακίδιο που είχα στην πλάτη κι άρχισε να το ψάχνει «μη φοβάσαι, μου είπε, δεν θα σου βάλουμε τίποτα μέσα».

Το σακίδιο δεν είχε παρά προσωπικά μου πράγματα. Με σπρώξαν σε ένα παγκάκι, με ξάπλωσαν μπρούμυτα και με δέσαν με χειροπέδες, ύστερα με φόρτωσαν σε μια κλούβα και με πήγαν στην Ασφάλεια.

Εκεί μου λέγαν ότι πέταγα πέτρες. Όσο περνούσε η ώρα, όμως, τα πράγματα χειροτέρευαν.

Το κατηγορητήριο αυξήθηκε και συμπληρώθηκε με διάφορα κακουργήματα και πλημμελήματα. Οι πέτρες έγιναν μολότοφ. Παρότι δεν υπήρχε τίποτε που να με συνδέει μ’ αυτά. Αλλά αυτό δεν φαινόταν να απασχολεί. Άρχισε το πήγαιν’ έλα στα δικαστήρια. Κι εκεί, μια και δεν υπήρχαν στοιχεία, φτιάχτηκαν. Οι αστυνομικοί που με συνέλαβαν, αλλάξαν τις καταθέσεις τους και κατέθεσαν ότι επί τρεις ώρες τους πετούσα μολότωφ: με το πρόσωπο γυμνό, με τα χέρια καθαρά, με τα μάτια καθαρά, χωρίς μια στάχτη πάνω μου, χωρίς μια σκια στα ρούχα μου.

Και στις 22 του μήνα μου ανακοίνωσαν ότι κρίθηκα προφυλακιστέος. Μια μέρα μετά, με μετέφεραν στις φυλακές του Κορυδαλλού. Εκεί βρίσκομαι μέχρι σήμερα, δύο μήνες μετά τη σύλληψή μου. Και τίποτε δεν κινείται. Οι μέρες περνούν και εγώ μένω εδώ να περιμένω, δέσμιος μιας παράλογης και ασφυκτικής γραφειοκρατίας ή ίσως μιας εκδικητικής αδιαφορίας. Όλο αυτό το διάστημα δεν τσάκισα. Με κράτησαν και με κρατούν οι άνθρωποι που βρέθηκαν δίπλα μου να με στηρίξουν, φίλοι, γνωστοί είτε και άγνωστοι ως χθες, με κράτησε η αλληλεγγύη των ανθρώπων γνωστών και άγνωστων.

Για χάρη τους δεν θα πέσω. Για χάρη τους θα κρατήσω. Γιατί όλη αυτή η περιπέτεια δυναμώνει τη θέλησή μου για μια κοινωνία δίκαιη, το πάθος μου για ελευθερία, το πείσμα μου να σταθώ όρθιος. Και θα σταθώ. Μπορεί να με έπιασαν τυχαία, να μη συνδέομαι με τα γεγονότα που με κατηγορούν, απέναντι όμως στο γενικευμένο ωχαδελφισμό, το να «παίρνεις θέση», να μην κλείνεσαι στο εγώ σου, να βγαίνεις από την ατομική σου περίπτωση, είναι η υπεύθυνη στάση ενός συνειδητοποιημένου πολίτη. Η δική μας θέση είναι από τη μεριά του κομματιού της κοινωνίας που θέλει να βγει από την απάθεια, που θέλει πραγματικά  να αρχίσει, μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, να αποφασίζει για τη ζωή του.