ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ  ΠΡΟΣΦΑΤΗ (ΠΡΟΧΤΕΣΙΝΗ)  ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΤΡΙΜΕΛΟΥΣ ΕΦΕΤΕΙΟΥ ΚΑΚΟΥΡΓΗΜΑΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ, ΟΙ ΔΙΚΑΣΤΕΣ  ΤΟΥ  ΟΠΟΙΟΥ ΕΡΡΙΞΑΝ  ΣΤΑ "ΜΑΛΑΚΑ" ΤΟΥΣ ΛΕΓΟΜΕΝΟΣ "ΚΟΥΜΠΑΡΟΥΣ" ΣΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΕΚΒΙΑΣΜΟΥ ΤΗΣ ΓΑΛΑΚΤΟΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑΣ ΜΕΒΓΑΛ,ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΘΥΜΙΖΟΥΜΕ ΑΠΟ ΕΔΩ ΠΩΣ:

 Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΑΠΟ ΣΥΤΑΣΕΩΣ  ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ  ΚΡΑΤΟΥΣ  ΝΟΣΕΙ ΒΑΡΥΤΑΤΑ.

  Στην Ελλάδα οι  θεσμοί ανέκαθεν νοσούσαν βαρια.Οι εξουσίες το ίδιο και χειρότερα.Η δικαιοσύνη, ως θεσμός και εξουσία, όχι μόνο δεν ξεφεύγει από τον κανόνα αυτό,αλλά κατέχει...περίοπτη θέση στον αξιολογικό πίνακα κατρακύλας  θεσμών και εξουσιών στον  τόπο.Η διαπλοκή της με την πολιτική, είναι πλέον ή αποδεδειγμένο γεγονός από την εποχή ακόμα της καταδίκης σε θάνατο του Κολοκοτρώνη και των "υπεύθυνων" στρατιωτικών  της Μικρασιατικής καταστροφής,μέχρι τον διαβόητο πρόεδρο του Αρείου Πάγου  Κόλλια της δικτατορίας και τον επίσης  ανεκδιήγητο   πρόεδρο του παραπάνω...ευαγούς ιδρύματος Βασίλη Κόκκινο.΄Απαντες οι ανωτέρω και άλλοι πλείστοι που δεν αναφέρουμε εδώ, σε  πολιτικές δίκες, δίκασαν και εξέδωσαν  αποφάσεις  "εν διατεταγμένη υπηρεσία".

 Το πρόβλημα  της διαπλοκής δικαιοσύνης  και πολιτικής, δεν αφορά,  δυστυχώς, μόνο τα υψηλά  κλιμάκια της δικαιοσύνης. Εξίσου... ενδοτικοί  στις πιέσεις των προϊσταμένων  τους, είναι και οι "μικρότεροι" δικαστές, οι οποίοι συνήθως βγάζουν και τη "λάτζα" σε  τέτοιες   περιτπώσεις.Η υπόθεση ΜΕΒΓΑΛ είναι το πιο πρόσφατο παράδειγμα από τον εκτενή κτάλογο υποθέσεων όπου η δικαιοσύνη έρχεται να "βγάλει τα κάστανα απότη φωτιά",όταν οι εκάστοτε κυβέρνησεις στρυμώχνονται.

 Θα  ήταν, βέβααια,άδικο (αλλά είναι ταυτόχρονα  και αυτονόητο)  να μη δεχτούμε πως  και πολλές και σοβαρές  εξαιρέσεις δικαστών υπάρχουν,παλιότερα  και σήμερα, που αρνούνται να "συμμορφωθούν" .Να μνημονεύσουμε τις  πιο πρόσφατες,εκείνες  των ανακριτών Νίκου Ζαγοριανού και Απόστολου Ζαβιτσάνου και ακόμα του εισαγγελέα Πρωτοδικών Ρόδου Γιώργου Οικονόμου,που έδωσαν ένα "ηχηρό ράπισμα", όχι μόνο στους κυβερνητικούς  "νονούς", αλλά,κυρίως, σε εκείνους από τους συναδέλφους τους, που δεν  μπορούν ή δε θέλουν  να"αντισταθούν".

Το θέμα"δικαιοσύνη"στη  χώρα μας, είναι πάρα πολύ σοβαρό και μεγάλο γι  αυτό και πάλι θα  μας απασχολήσει   σύντομα σ΄ αυτό εδώ το χώρο.Σκοπός των ολίγων, που ειπώθηκαν  παραπάνω, είναι περισσότερο, για  να  επισημάνουμε αυτές  τις  τεράστιες  διαφοροποιήσεις, σε  ιδεολογία, χαρακτήρα και αίσθηση  καθήκοντος, έτσι  όπως καταγράφονται  μεταξύ  των Ελλήνων  δικαστών, ειδικά σήμερα. Και φυσικά, να συγχαρούμε τους  μεν και να παραδώσουμε στη χλεύη τους δε.

                                                            ΗΟΜΟ