(ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΤΑ ΝΕΑ", 31/12/2009, ΣΕΛ.6, "ΠΡΟΒΟΛΕΙΣ" ΚΑΙ ΤΟ ΥΠΟΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΙΧΑΛΗΣ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗΣ. ΜΠΡΑΒΟ!)

                    Ο αποδιοπομπαίος Σόιμπλε

ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ είχε κανείς την εντύπωση ότι η «ιδέα» ήταν του Καρατζαφέρη - του πολιτικού που έχει το χάρισμα να ανακαλύπτει ολοένα βαθύτερους πυθμένες στον τζάμπα λαϊκισμό. Είπε λοιπόν ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ, στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό, ότι η Γερμανία οφείλει να πληρώσει για τα λάθη της στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και ν΄ αποζημιώσει την Ελλάδα. Και ζήτησε από το Βερολίνο να πληρώσει ως απάντηση στον κύριο που φέρει το δυσπρόφερτο όνομα Σόιμπλε, τον υπουργό Οικονομικών που διαπίστωσε ότι «δεν μπορούμε πλέον να πληρώνουμε τα λάθη των Ελλήνων».

Όμως, ο Καρατζαφέρης δεν ήταν μόνος στο άθλημα αυτού του νέου εθνικού τσαμπουκά. Ταυτόχρονα, 66 αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης κάλεσαν τον κ. Σόιμπλε να εισηγηθεί στην κυβέρνησή του την καταβολή των αποζημιώσεων (τη δήλωση υπέγραφαν μεταξύ άλλων, ο Λ. Κύρκος, ο Μ. Γλέζος, ο Γ.-Α. Μαγκάκης).

Δεν είναι μόνο ο πρόεδρος Καρατζαφέρης, δεν είναι μόνο οι σεβάσμιοι της Αντίστασης. Εξίσου εθνικώς εύθικτοι εμφανίζονται και ένιοι παράγοντες του κυβερνώντος κόμματος, που τελευταία ανακαλούν από τα έγκατα του οπλοστασίου τους τον αντιευρωπαϊσμό του πρώιμου ΠΑΣΟΚ, κουνώντας το δάκτυλο στον Τρισέ και κατακεραυνώνοντας τους «αδίστακτους κερδοσκόπους»- τους ίδιους που σε περιόδους χρηματιστηριακής ανθοφορίας, αποκαλούσαμε «θεσμικούς επενδυτές».
Το αφήγημα που για μια ακόμη φορά παρουσιάζει την Ελλάδα ως αθώο σφάγιο στον βωμό των σκοτεινών δυνάμεων δεν έχει τυχαία απήχηση. Γοητεύει γιατί βολεύει. Γιατί αποσιωπά ότι η πολυετής ευημερία που απολαμβάνουν οι Έλληνες στηρίζεται στο αδήλωτο χρήμα. Γιατί λησμονεί ότι η υποδομή που καθιστά τη χώρα συγκρίσιμη με τη Δύση δημιουργήθηκε χάρη στα κοινοτικά «πακέτα»- όσα τέλος πάντων διασώθηκαν από τα νύχια των ενδιάμεσων.

Η επινόηση μιας κάποιας συνωμοσίας - πότε αμερικανικής, πότε φράγκικης, τώρα τευτονικής- είναι το προπατορικό αμυντικό αντανακλαστικό μας. Είναι παραμυθητική, γιατί τονώνει τον συλλογικό μας εγωισμό και μας απαλλάσσει από το βάρος των ευθυνών μας.

Δεν φταίει ο βαμβακοκαλλιεργητής που ζει από τις επιδοτήσεις και σχεδόν όλο τον χρόνο ατενίζει από το καφενείο τον... φραπέραντο κάμπο. Δεν φταίει ο παλαίμαχος του Δημοσίου που, αφού διέτρεξε μακάριος τον βίο της εγγυημένης εργασιακής ασφάλειας, γαντζώνεται από τα «ώριμα ασφαλιστικά του δικαιώματα» υπονομεύοντας τα δικαιώματα των παιδιών του.

Δεν φταίει ο εφοριακός που, χάρη στα νενομισμένα «τυχερά» του λειτουργήματός του, έχτισε ένα αυθαιρετάκι στην εξοχή.

Φταίει ο Σόιμπλε, ο απόγονος του Χίτλερ.