ΑΛΛΑΞΕ ΠΡΩΤΑ "ΕΣΕΝΑ"

ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ Ο "ΚΟΣΜΟΣ"

Α΄

   Παλιος, γνωστος καθηγητης της Ιστοριας στο πανεπιστημιο Αθηνων, σε μια εκρηξη-απο τις σπανιες- ειλικρινειας, ειχε πει σε μια παραδοση του: "Καλως ο Θεος αφησε τον ανθρωπο να φτιαχνει μονος του την ιστορια του, αλλα θα επρεπε, ή να τον μαθει να την καταγραφει σωστα ή να του αφαιρεσει το προνομιο να τη συγγραφει''.

   Σημερα,στις συντεταγμενες πολιτειες και στις πολιτισμενες κοινωνιες, που οι ρολοι ειναι (ή πρεπει να ειναι) βιωματικοι και διακριτοι και δεν επιτηδευονται ουτε υποδυονται,πλην εκεινων στα θεατρικα δρωμενα, η αντιποιηση δεν ειναι μονο πραξη λοιδωρη, αλλα σε πολλες μορφες της και ποινικα κολασιμη. Το ερασιτεχνικο και το αμεθοδο δεν ειναι απλως αστεια, αλλα και επικινδυνα. Ιδιαιτερα στην Επιστημη.

   Στη συστηματοποιημενη γνωση,οι κανονες κατακτησης της ειναι αυστηρα προσδιορισμενοι και οι οροι επιτηδευσης της δεσμευτικοι για τους φορεις της. Η λαθρεπιβαση σε επαγγελματικη συντεχνια, εξειδικευμενης γνωσης, ειναι απαγορευμενη. ''Ελευθερη εισοδος επισκεπτων'' και καταληψη γνωστικου χωρου, που '' de jure et ipso jure'' ανηκει  σε αλλους , δεν επιτρεπεται. Γιατι ο κομπογιανιτισμος, ο πιθηκισμος, το δηθεν, δεν ειναι απλως κωμικες μεταμφιεσεις. Εχουν πρωτιστως και επικινδυνες παρενεργειες.

   Αυτα ειναι αυτονοητα για ολες τις αλλες επιστημες, οχι, ομως, και για την επιστημη της Ιστοριας. Καλως η κακως ο καθενας εχει το δικαιωμα να πιανει και να γραφει "ιστορια". Ειδικα στη χωρα μας. Απομαχοι, πολιτικοι, αποστρατοι στρατιωτικοι, συνταξιουχοι, δημοσιοι υπαλληλοι, αν δεν γραφουν λογοτεχνια, ασχολουνται συνηθως, με τη συγγραφη ιστορικων κειμενων. Ακομα και αυτοβιογραφικες διηγησεις, μεταπλαθονται και μεταμορφωνονται σε ιστορια. Προσωπικα περιστατικα, αναμνησεις, ονοματα, χρονολογιες, διανθισμενα με αφηγηματικο λογο, αναδεικνυονται σε "ιστορικα  γεγονοτα''.

   Η σημασια της ερευνας των αρχειακων πηγων, η αναγκη της κριτικης τους, η διαπιστωση και κατανοηση των ιστορικων γεγονοτων και η διακριση τους απο τα γεγονοτα (κορυφαιες ενασχολησεις της επιστημης της ιστοριας), για να περιοριστουμε μονο σε αυτα , που απαιτουν εξειδικευμενη γνωση και επιστημοσυνη, ειναι, οχι μονο αδιαφορα, αλλα και οροι αγνωστοι στους ''ιστορικους'' αυτου του ειδους.

   Αλλα, δεν ειναι μονο αυτο το προβλημα της Ιστοριας. Το ιδιο σοβαρο και μαλλον σοβαροτερο, ειναι εκεινο που συναρταται με την προσωπικοτητα του ιστορικου στη διασταση της επαρκειας και της ανταποκρισης του στις απαιτησεις της ιστοριας. Η "επιστημη του Θουκιδυδη", δεν απαιτει μονο γνωση και εξειδικευση, αλλα απολυτα συστοιχα και συναλληλα, ειναι και το ''ηθος'' και το "συνειδος'' του ιστορικου. Αυτα που τοσο ευκολα προϋποθετουμε, ως αρετες του ιστορικου και τερπουν στην ακοη, ως ευηχα κοσμητικα (αντικειμενικοτητα, κριτικη ικανοτητα, αμεροληψια, ανιδιοτελεια) ειμαστε, δυστυχως, υποχρεωμενοι να παραδεχτουμε, πως, κατα κανονα, λειπουν απο την ηθικη αρματωσια των ιστορικων και η απουσια τους εβλαψε ανεπανορθωτα την παλαιοτερη χρονογραφια-ιστοριογραφια, ακομα και στην απλη και κριτικη καταγραφη των γεγονοτων. Αλλα και η εξακολουθηση της απουσιας τους, εν πολλοις, στη νεοτερη ιστορικη επιστημη, ταλαιπωρει το ερευνητικο της εργο στην αναζητηση, την ερμηνεια, την κατανοηση και τη διακριση των πηγων, την επιλογη των αξιομνημονευτων προσωπων και πραξεων και την ενταξη τους στο ιστορικο γιγνεσθαι. Αναληθειες, σκοπιμοτητες, προκαταληψεις, μικροτητες περνουν μεσα απο στρεβλες γραφιδες και παραδιδοναι στις γενιες ως ''ιστορια''. Εμπαθεις, καποτε και παρανοϊκες πενες, πνιγουν στο μονοχρωμο μελανι τους συνταρακτικα  ιστορικα γεγονοτα  και αξιολογες μορφες, αμαυρωνοντας το δημιουργικο τους εργο. Πυργωνουν το "ιστορικο" τους οικοδομημα με τονους λασπη και παραμορφωμενα, αλλα ανθεκτικα υλικα. Και δεν ειναι καθολου ευκολο να γκρεμιστει ενα τετοιο χτισμα. Θαμμενα απο τους εκτελεστες τους λαμπρα ιστορικα προσωπα, με καταχωνιασμενο το ιστορικο τους εργο, περιμενουν την "ανακομιδη των λειψανων" τους. Ειναι χρεος (και ελαχιστος φορος τιμης) του συχρονου ιστορικου.

   Παλαιοτερα εχουν γινει  τετοιες προσπαθειες και μερικες αξιολογες. Οσο πληθαινουν τοσο το καλυτερο. Μπορει καποτε να γινουν ποταμι, που θα παρασυρει την ιστορικη κοπρο. Τοτε, εχει τη δυναμικη, η Ιστορια, ως ανθρωποκεντρικη επιστημη, να συμβαλλει αποφασιστικα στην προοδο και την εξελιξη του ανθρωπου. Θα μπορουσε μαλιστα να αποτελεσει τον ακρογωνιαιο λιθο στο οικοδομημα του ανθρωπινου πολιτισμου. Διαφορετικα, θα ηταν προτιμοτερο και εξυπνοτερο να εχουμε λιγοτερη εμπιστοσυνη στις σελιδες της. Και το κακο θα ηταν λιγότερο!

                                                                                B'

   Οτι η Ιστορια ,ετσι οπως μας παραδοθηκε γραπτα, δεν ειναι ουτε ολη ουτε η πραγματικη Ιστορια του παρελθοντος,δε χρειαζεται να ειναι κανεις ειδικος για να το καταλαβει.Ουτε ειναι σε θεση η Επιστημη, τουλαχιστον σημερα, να αναστησει ολη την Ιστορια ή να διαπιστωσει το μεγεθος της νοθευσης και της παραχαραξης της.

   Οι αιτιες της ανακριβειολογιας και της παραποιησης της Ιστοριας ειναι πολλες,όπως η ελλειψη και αλλων, διαφορετικων πηγων για τη συγκριση του περιεχομενου τους και την αντιπαραβολη των συναφων γεγονοτων που μνημονευονται, η ανεπαρκεια ιστορικου ηθους που διακρινει την πλειονοτητα των ιστορικων, η στρατευση τους σε εθνικα, φυλετικα, θρησκευτικα και λοιπα στρατοπεδα κ.α. (Αναφερομαστε περισσοτερο στους παλαιοτερους ιστορικους, γιατι στη νεοτερη και συγχρονη ιστορια τα πραγματα ειναι εντελως διαφορετικα).

   Τον Πελοποννησιακο πολεμο, για παραδειγμα, στο μεγαλυτερο μερος του, τον κατεγραψε ο Αθηναιος Ιστορικος Θουκυδιδης και απο το 411 π.π.χ (προ της παραδεκτης χρονολογιας) ο επισης Αθηναιος και μετεπειτα  φιλολακων Ξενοφων. Η εθνικη,επομενως, (και οχι μονο), ταυτοτητα των δυο ιστορικων ακυρωνει απο μονη της ή καθιστα υποπτη και ελαττωματικη την ιστορικη γραφη τους, αφου το ιστορικο ηθος( αντικειμενικοτητα, αμεροληψια κ.λπ) δε "νοειται οικοθεν", αλλα αποδεικνυεται στην πραξη.

  Το ιδιο ακριβως συμβαινει αργοτερα με τον Πολυβιο Μεγαλοπολιτη. Ο Ρωμαιο-τραφεις και συντηρητικος Πελοποννησιος  συγγραφεας, που τα γραπτα του καλυπτουν μια μεγαλη περιοδο, μεστη απο σημαντικα γεγονοτα,  και διατυπωνει πολλες φορες αυθαιρετες κρισεις επι προσωπων, αιτιων και αποτελεσματων, ειναι μοναδικη ιστορικη πηγη των χρονων εκεινων. Αντιγραφεται μαλιστα, σχεδον αυτολεξει, και απο αλλους  ιστορικους ,που δεν αντεχουν ουτε τολμουν να αμφισβητησουν στο ελαχιστο το κυρος του στρατευμενου ιστορικου. Ετσι, ο Λακεδαιμονιος βασιλιας Ναβης, αντιπαλος των Ρωμαιων και του  στρατηγου Λυκορτα (πατερας του ιστορικου), παραδιδεται βορα στην αδηφαγα  γραφιδα του Πολυβιου, αμαυρωνεται το εργο του, κατασυκοφαντειται ως προσωπο και παραποιειται το ιστορικο πορτραιτο των φιλων και συνεργατων του.

  Τα πραγματα γινονται ακομα χειροτερα  στους κατοπινους χρονους (Βυζαντιο, Μεσαιωνας).  Η Ιστορια των χρονων αυτων, οπως μας παραδοθηκε, ή ειναι  ενα θρησκευτικο παραληρημα εκκλησιαστικων  ανδρων (Ευσεβιος Παμφυλου) ή ειναι λιβελλος  καποιων καιροσκοπων και ιδιοτελων συγγραφεων κατα των εχθρων και αντιπαλων τους(Προκοπιος, Κεκαυμενος).

  Η αναφορα μας στους παραπανω ιστορικους, βεβαια, που συγγραφουν μαλιστα στα ελληνικα, ειναι απλως ενδεικτικη και δε σημαινει πως  μονο αυτοι "πασχουν" ιστορικα. Η συντριπτικη πλειοψηφια (ελληνογλωσσων και μη συγγραφεων) ανηκει στην ιδια  κατηγορια ιστορικων με ελαχιστες διαφορες και παντως οχι επι της ουσιας.

   Απ οσα εν συντομια αναφεραμε, γινεται αντιληπτο πως,  αυτο που  γνωριζουμε σημερα ως Ιστορια του απωτερου παρελθοντος, μπορει να εχει ελαχιστη, κοντινη ή καμια σχεση με τα πραγματικα γεγονοτα  και οι κρισεις της επι προσωπων και πραξεων να ειναι καθ ολοκληριαν ή επι μερους στρεβλες και  συκοφαντικες. Μπορει, ακομα, σοβαρα γεγονοτα που συνεβησαν καποτε να εχουν εντελως αποσιωπηθει και αξιολογα προσωπα που πρωταγωνιστησαν σε αυτα να μη διασωθηκαν στην ιστορικη μνημη ουτε ως ονοματα . Κι αυτος ειναι ο λογος που εκφραζουμε σκεπτικισμο και δυσπιστια στις σελιδες της Ιστοριας, αφου δεν καταγραφεται σε αυτες η πραγματικη  ιστορια των ανθρωπων  του παρελθοντος,αλλα ενα μερος της. Το υπολοιπο  δε θα το μαθουμε ποτε. (Εμεις, τουλαχιστον, σημερα, γιατι κανεις δεν ξερει αυριο ποιες θα ειναι οι δυνατοτητες της εξελισσομενης Επιστημης και της Τεχνολογιας).

                                                                                     Γ΄

    Για το ιδιο θεμα, ο ιστορικος Νικος Αδαμοπουλος  σε εισηγηση του σε συνεδριο στο πανεπιστημιο Σεφτσενκο του Κιεβου, το χειμώνα του 2005 (δημοσιευμενη  και στα ελληνικα) γραφει:

" Ανεβάσαμε συμβολικά τον τόνο της Ιστορίας από την παραλήγουσα στην προπαραλήγουσα (Ιστόρια) ,για να δείξουμε ότι η παραδοσιακή μορφή της ιστορίας, έτσι όπως τη διδάχτηκαν και τη γνωρίζουν οι άνθρωποι, περασμένη άκριτα τις περισσότερες φορές στο υποσυνείδητό τους, δεν είναι  η «Ιστορία». Ακριβέστερα, δεν είναι όλη η Ιστορία. Για λόγους που θα δείξουμε στη συνέχεια, η παραδοσιακή Ιστορία ή αγνόησε ή απόκρυψε (σκόπιμα ή αθέλητα) ή παραχάραξε μεγάλα κομμάτια της ανθρώπινης δραστηριότητας, του «ιστορικού γίγνεσθαι», όπως  λέμε.

 Βεβαίως, το πρόβλημα δεν είναι καινοφανές και σε καμιά περίπτωση δε θα υποστηρίζαμε ότι  εμείς αναδεικνύουμε για πρώτη φορά εδώ το θέμα. «Δεν παραβιάζουμε ανοικτάς θύρας» με αυτή την εισήγηση και όσα θα υποστηρίξουμε σε αυτή. Δεκάδες ιστορικοί, αλλά και κοινωνιολόγοι και άλλοι  ερευνητές συναφών επιστημών, εντόπισαν το πρόβλημα και η παγκόσμια βιβλιογραφία έχει ευτυχήσει να συμπεριλαμβάνει στις σελίδες της αξιόλογες μελέτες αναφορικά με το θέμα που αναπτύσσουμε σήμερα σε αυτό το επιστημονικό συνέδριο.

 Οι λεγόμενοι «υποψιασμένοι» ιστορικοί και όχι μόνο, παλιότερα και σήμερα, έχουν εντοπίσει και αναδείξει το σοβαρό πρόβλημα της κολοβωμένης και αναξιόπιστης  ιστορίας. Οι περισσότεροι από αυτούς, σε αξιόλογες μελέτες τους, έχουν καταγράψει αναλυτικά και σταθεί κριτικά στους λόγους που συμβαίνει αυτό. Κάποιοι, μάλιστα, περισσότερο «ακραίοι» (η λέξη  με την έννοια του ριζοσπαστικού  και όχι απαραίτητα του φανατικού ή άκριτα  ισοπεδωτικού ερευνητή ) αμφισβητούν εντελώς την αντικειμενικότητα της παραδοσιακής ιστορίας και τη θεωρούν στο σύνολό της σχεδόν ψευδή και «στρατευμένη» ,εν ολίγοις «χαλκευμένη». Δε συμμεριζόμαστε απόλυτα την άποψη αυτή, αλλά και δεν απέχουμε πολύ από αυτή. Για να είμαστε αντικειμενικοί και δίκαιοι με τους ιστοριογράφους ,ξεκινώντας από τις αρχαίες περιόδους ως τους νεότερους χρόνους, θα λέγαμε ότι τα «προϊόντα» της ιστορικής γραφίδας τους  είναι πάντα συναρτημένα και επομένως σφραγισμένα με το εύρος της μόρφωσής τους, της εθνικής ή ταξικής τους προέλευσης, του ιδεολογικού τους προσανατολισμού, των στενών προσωπικών-ατομικών συμφερόντων τους κ.α Όλα τα παραπάνω στοιχεία-χαρακτηριστικά, όταν προέχουν στην προσωπικότητα του ιστοριογράφου και υπερισχύουν της αντικειμενικότητάς του, ασφαλώς φορτίζουν  αρνητικά την πένα του και καθιστούν τη γραφή του αμφισβητήσιμη και την ιστορική του κρίση « προσωπική» ( η λέξη ως αντώνυμη του αντικειμενικού και ουδέτερου), κάτι που αυτόματα την καθιστά  αναξιόπιστη και επομένως επισφαλή και  κατ επέκταση και επικίνδυνη.

 Για να γίνουν περισσότερο κατανοητά το παραπάνω, θα αρκεστούμε να αναφέρουμε κάποια παραδείγματα ιστοριογράφων από τους αρχαίους ως τους νεότερους χρόνους, χωρίς να σημαίνει όμως πως η αναφορά τους, ως «παραδείγματα αποφυγής», τους καθιστά αυτόματα εντελώς αναξιόπιστους και ότι  το ιστορικό τους έργο είναι εξ ολοκλήρου για τον  «κάλαθο των αχρήστων». Τέτοια ισοπεδωτική αντίληψη, όχι μόνο θα αποτελούσε έλλειψη σεβασμού σε  ιστορικούς ,οι οποίοι ευτυχώς θα λέγαμε που υπήρξαν και κατέγραψαν, έστω και με λάθη, παραλείψεις και σκοπιμότητες, το «ιστορικό γίγνεσθαι» της εποχής τους ή παλιότερων από αυτούς χρόνων, αλλά και  θα τραυμάτιζε ανεπανόρθωτα την ιστορική μνήμη των γενεών, στέλνοντας στην αφάνεια ή την απαξίωση σπουδαία ιστορικά πρόσωπα ή γεγονότα ,επειδή ακριβώς η δραστηριότητά τους ή συντέλεσή τους καταγράφηκαν από αυτούς τους ιστορικούς, που μνημονεύουμε στη συνέχεια. Αυτή, όμως, η θέση μας, που άλλοι  θα την έκριναν αυστηρά, δεν είναι αντίληψη«χριστιανικής» ανοχής και συγχωρητικότητας, πάει να πει «άφεση αμαρτιών». ΄Εχουν την ευθύνη τους οι ιστορικοί αυτοί και δεν τους απαλλάσσει η ανεκτική μας μεταχείριση από τα σφάλματά τους ,απεκδύοντάς τους από τον κακό ιστορικό εαυτό τους. Η «ρετσινιά» του στρατευμένου,   μένει πάνω τους και θα τους συνοδεύει πάντα, όσο υπάρχουν στον κόσμο αυτό γενεές ανθρώπων, που σέβονται την αλήθεια και μάχονται για το δίκαιο.

 Τέτοια, λοιπόν παραδείγματα  ιστορικών, για να ξεκινήσουμε από την αρχαία ελληνική ιστοριογραφία, είναι ο Ξενοφώντας ο Αθηναίος και αργότερα ο Πολύβιος ο Μεγαλοπολίτης. Και οι δύο, απέχουν πολύ στη σύγκριση του ιστορικού τους «ήθους» από τον άλλο μεγάλο αρχαίο Αθηναίο συνάδελφό τους Θουκυδίδη. Ο Ξενοφώντας, ένας τύπος  σημερινού δημοσιογράφου θα λέγαμε, και μάλιστα σε κάποιες ιστορικές αναμνήσεις του με την ειδικότητα του σημερινού πολεμικού ανταποκριτή, άνθρωπος, που αν παρακολουθήσουμε τη ζωή  και την πορεία του, δεν του λείπουν ούτε ο τυχοδιωκτισμός, ούτε η εύκολη μεταπήδηση από το ένα στρατόπεδο στο άλλο, προσφέρει εύκολο και κάποτε «μπόλικο θυμίαμα»  σε όσους συμπαθεί ή εξυπηρετούν το προσωπικό του συμφέρον. Παράλληλα, αρνείται να καταγράψει σύγχρονα ιστορικά γεγονότα  μεγάλης σημασίας ή αποκρύπτει άλλα, επίσης σημαντικά και καθοριστικά για την εποχή του και τα μεταγενέστερα χρόνια. Αθηναίος στην καταγωγή, όταν οι συμπατριώτες του θα στραφούν εναντίον του, θα εγκαταλείψει την πατρίδα του και θα «πολιτογραφηθεί» Σπαρτιάτης, καταφεύγοντας στην προστατευτική ομπρέλα των Λακώνων και εκείνοι, σε αντάλλαγμα  αυτής της  προσχώρησης στο σπαρτιατικό στρατόπεδο, θα του παραχωρήσουν ένα τεράστιο κτήμα κοντά στην αρχαία Ολυμπία, όπου θα ζήσει εύπορα και  προφυλαγμένος από την  απειλή της τιμωρίας του αθηναϊκού νόμου. Και αυτός, ευγνώμων προς τους προστάτες και «κυρίους» του, θα τους ξεπληρώσει τη χάρη , προσφέροντας πλουσιοπάροχες μερίδες εύνοιας και συγκάλυψης  πολλών  αδυναμιών του πολιτεύματος και της αγωγής τους ή ακόμα και ιστορικών εγκλημάτων τους  στις ιστορικές του σελίδες .Θα αποσιωπήσει-αποκρύψει λαμπρές πράξεις των Αθηναίων, θα αμαυρώσει πρόσωπα που δε συμπαθεί και δε συμμερίζεται τις απόψεις τους Το μεγάλο δυστύχημα είναι ότι, πεθαίνοντας ο Θουκυδίδης, που θα προσπαθήσει  να παραδώσει μια αντικειμενική εξιστόρηση των γεγονότων του Πελοποννησιακού πολέμου, χωρίς κι αυτός να το καταφέρνει πάντα, τη συνέχιση της καταγραφής των γεγονότων αυτού του μεγάλου πολέμου, μετά το 411 πχ, θα αναλάβει  ο Ξενοφώντας, αποσιωπώντας, αποκρύπτοντας και διαστρεβλώνοντας πολλά από αυτά,  συκοφαντώντας  τους πρωταγωνιστές τους.

 Ο Πολύβιος ο Μεγαλοπολίτης είναι το δεύτερό μας παράδειγμα. Φίλος των Ρωμαίων, αφού ένα μεγάλος μέρος της ζωής του έζησε στη Ρώμη, σε «χρυσή φυλακή», αριστοκρατικός στην καταγωγή, και ως εκ τούτου απόλυτα συντηρητικός, γόνος πλούσιας οικογένειας Πελοποννησίων, μισεί κάθε επαναστατική πράξη και σύμπασα τη δημοκρατική πελοποννησιακή κοινότητα,  ρίχνοντας στα τάρταρα της ιστορικής χάλκευσης, φορείς επαναστατικών πράξεων και προσωπικότητες με δημοκρατικά ιδεώδη .Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Σπαρτιάτης βασιλιάς Νάβης. Ο Νάβης, που κατέλαβε την εξουσία με επανάσταση σε μια περίοδο, που στην ιστορική πόλη επικρατεί ηθική και οικονομική εξαθλίωση, προβαίνει σε  ριζοσπαστικές πολιτικές πράξεις, που όμοιές της η ιστορία, θα επιδείξει σε χρόνια πολύ μεταγενέστερα, 2-3 αιώνες, πριν από μας σήμερα. Πραγματοποιεί  αναδασμό της γης, αφαιρώντας την από τους 100 «ελεύθερους» Σπαρτιάτες πολίτες και τη μοιράζει στους εξαθλιωμένους συμπατριώτες του. Απελευθερώνει τους δούλους (είλωτες),δίνει δικαιώματα στις γυναίκες ίδια με τους άντρες, εξάγει το επαναστατικό του πνεύμα και εκτός Σπάρτης, καλώντας τις δημοκρατικές πόλεις της Πελοποννήσου να μιμηθούν το παράδειγμά του και τους προσφέρει έμπρακτη βοήθεια. .Ορκισμένος εχθρός των Ρωμαίων και πολέμιος της ιμπεριαλιστικής του τακτικής, καθηλώνει τις Ρωμαϊκές λεγεώνες έξω από τη Σπάρτη και φέρνει τα πάνω κάτω στη ρωμαϊκή πολιτική. Αντίθετα, ο πατέρας του ιστορικού Πολύβιου, στρατηγός της Αχαϊκής συμπολιτείας, υποδέχεται και συνεργάζεται με τους κατακτητές Ρωμαίους .Ο γιος του Πολύβιος, δε θα συγχωρήσει στην ιστορία του τα «θράσος» αυτού του είλωτα Λάκωνα που θα είναι βασιλιάς και θα αναστατώσει την Πελοπόννησο με τις επαναστατικές ιδέες και πράξεις του. Από καταγωγή, ιδεολογία, φιλοσοφία και γενικότερη θεώρηση της ζωής στον αντίποδα αυτών του Νάβη, θα τον παραλάβει στην ιστορία του και θα καταστήσει το μεγάλο Σπαρτιάτη Βασιλιά, αγνώριστο. ΄Έναν πανάθλιο τύραννο, έναν αισχρό εγκληματία, βιαστή, ληστή, απάνθρωπο. ΄Ο τι αισχρό και αποτρόπαιο έχει να επιδείξει η ανθρώπινη βαρβαρότητα και διαστροφή, τα  φορτώνει ως χαρακτηριστικά του Νάβη. Κανένα έλεος γι αυτόν, ούτε η ελάχιστη συμπάθεια για το έργο του, έστω μια λέξη αντικειμενικής ιστορικής καταγραφής των πράξεων  του Σπαρτιάτη επαναστάτη, Αποσιωπά σοβαρά γεγονότα συνειδητά, κρύβει ιστορικές δρώμενα μεγάλης εμβέλειας, παραχαράσσει και λερώνει το «ιστορικό γίγνεσθαι» που αυτόβουλα ανέλαβε να καταγράψει και να κρίνει. Με αυτά τα μαύρα χρώματα, τον παρέδωσε στην ιστορία του .Αλλά, δεν έμεινε μόνο στο να αποσιωπήσει το έργο του, δε δίστασε να το διαστρεβλώσει εντελώς και να «κατακρεουργήσει» ιστορικά τον επαναστάτη είλωτα . ΄Ετσι, τον παρέλαβαν και ως τέτοιο τον μνημόνευσαν και οι μεταγενέστεροι ιστορικοί, όσοι ήταν του ίδιου ιστορικού ήθους και της ίδιας ιδεολογικής   αντίληψης με το Μεγαλοπολίτη ιστορικό. Τα μεγάλα κενά της ιστορία, η απόκρυψη των γεγονότων, η χάλκευση ,η παραχάραξή τους, η εν ψυχρώ εκτέλεση της αντικειμενικής ιστορικής αλήθειας σε όλο τους το μεγαλείο στις σελίδες της  ιστορίας του Πολύβιου σε ό,τι  αφορά το Σπαρτιάτη βασιλιά Νάβη.

 Ερχόμαστε στα κατοπινά ιστορικά χρόνια Στη λεγόμενη πρωτοβυζαντινή περίοδο. Δύο ιστορικοί, ο Ευσέβιος Καισαρείας  Παμφίλου και ο Προκόπιος είναι σύγχρονοι δύο μεγάλων ιστορικών προσωπικοτήτων. Ο πρώτος του αυτοκράτορα  «Μεγάλου» Κωνσταντίνου και ο δεύτερος του Ιουστινιανού. Ο Ευσέβιος ,κληρικός ο ίδιος, γράφει εκκλησιαστική ιστορία. Και αν, βέβαια, έμενε σε αυτή και δεν προχωρούσε, όπως δεν είχε δικαίωμα, και σε καταγραφή, ανάλυση και κρίση καθαρά πολιτικών γεγονότων, που ήταν έξω και από την αρμοδιότητα ,αλλά και από τη γνώση και την αντίληψή του, κανείς δεν θα τον κατηγορούσε. Δεν το έκανε, αντίθετα, μέσα από τον παραμορφωτικό θρησκευτικό του φακό, προσπάθησε να δει και να ερμηνεύσει γεγονότα και πρόσωπα, που με μόνη τη θρησκευτική προσέγγιση ούτε ερμηνεύονται ούτε αναλύονται. ΄Ετσι, ο Κωνσταντίνος, ένας  σφετεριστής της Ρωμαϊκής εξουσίας, διώχτης των εθνικών «Ελλήνων» και οραματιστής ενός απολυταρχικού θεοκρατικού συστήματος, με τον εαυτό του αντιπρόσωπο του Θεού επί της γης, αναδεικνύεται σε «Μέγα» στην ιστορία του Ευσέβιου. Πράξεις του εγκληματικές αποκρύπτονται εντελώς, το ανύπαρκτο χριστιανικό του ήθος μεταμορφώνεται σε βαθιά χριστιανική πίστη και αναγορεύεται σε ισαπόστολο και άγιο της εκκλησίας. Αυτός, που βαπτίστηκε ετοιμοθάνατος, χωρίς να έχει επίγνωση της τελετής και της σημασίας της βάπτισής του, εκείνος, που μέχρι το τέλος της ζωής του, υπήρξε  ο μέγας και πρώτος ιερέας της  θρησκείας των Ρωμαίων, αναγορεύεται από τη στρατευμένη και φανατική γραφίδα του Ευσέβειου σε ευσεβέστατο χριστιανό. Οι αποτρόπαιες πράξεις του εναντίον των εθνικών είναι συγχωρημένες και «θέλημα θεού» και οι νίκες του αποτέλεσμα της άμεσης επέμβασης του Χριστού, που προπορεύεται των φανατικών στρατευμάτων του αυτοκράτορα με λάβαρο το σταυρό και τη φράση « εν τούτω νίκα».

 Ο Προκόπιος είναι το τέταρτο παράδειγμα, κλασικό στο είδος του για την απόκρυψη, διαστρέβλωση γεγονότων και παροχή «λιβανωτού» σε προστάτες  της εξουσίας για ιδιοτελείς λόγους. ΄Οσο ο Ιουστινιανός τον έχει υπό την προστασία του, τον αμείβει πλουσιοπάροχα και είναι ο άνθρωπός του, ο Προκόπιος θα του  αφιερώσει ολόκληρα κατεβατά «θυμιάματος» και θα τον αναγορεύσει σε μεγάλο στρατιωτικό και πολιτικό ηγέτη, με πλήθος αρετών και ταλέντων. Όταν όμως θα πέσει στη δυσμένειά του αυτοκράτορα και θα παύσει να είναι «παρακοιμώμενος» και άνθρωπος του παλατιού, την ίδια στιγμή θα βουτήξει την ιδιοτελή του πένα  στη μελάνη της χολής, της συκοφαντίας και της λασπολογίας. Οι λίβελοι που θα εκτοξεύσει εναντίον του είναι πρωτοφανείς. Ο Ιουστινιανός, που λίγο πριν ήταν ένας περίλαμπρος αυτοκράτορας και η ευγενική, μεγαλόψυχη, ευφυέστατη και ηθική σύζυγός του Θεοδώρα, μια τέλεια σύντροφος και αυτοκράτειρα, μετατρέπονται αυτόματα σε άτομα αισχρά, ανήθικα, ευτελή, απάνθρωπα και η ατυχής Θεοδώρα πόρνη των καταγωγίων της Κωνσταντινούπολης .Οποίο θράσος, οποίος ξεπεσμός και ευτελισμός του ιστορικού και του έργο του!

 Τα παραπάνω παραδείγματα, δεν είναι φυσικά τα μοναδικά. Θα κάναμε έναν απέραντο κατάλογο με ονόματα ιστορικών αρχαίων, μέσων, νεότερων και σύγχρονων χρόνων , που ανήκουν στην κατηγορία εκείνων, που σκόπιμα τις περισσότερες φορές, αλλά και αθέλητα άλλοτε, δεν κατέγραψαν σημαντικά γεγονότα περιόδων, με τα οποία ασχολούνται στις ιστοριογραφίες τους. Αντίθετα, πολλοί τα απέκρυψαν με πρόδηλη σκοπιμότητα και κάποια άλλα τα διαστρέβλωσαν και τα παραχάραξαν. Το ίδιο και με τα ιστορικά πρόσωπα, που άλλα, αξιολογότατα και επιφανή, παραμένουν στη λήθη ή έχουν αμαυρωθεί η παραμορφωθεί εντελώς, 

 Μπαίνουμε στον πειρασμό να μνημονεύσουμε κάποια από αυτά Ποιος ήταν, πώς και γιατί δολοφονήθηκε ο αρχηγός της δημοκρατικής μερίδας της αρχαίας Αθήνας, Εφιάλτης, τον οποίο διαδέχθηκε ο Περικλής και ποια η ευθύνη του μεγάλου Αθηναίου στρατιωτικού και πολιτικού στη δολοφονία αυτή? Πότε και πώς θα συμπληρωθεί το μεγάλο αυτό κενό μιας ιστορικής περιόδου που ξεκινά με την ανάληψη της ηγεσίας των δημοκρατικών από τον Εφιάλτη και τελειώνει με τη δολοφονία του και την αναγόρευση του Περικλή σε αρχηγό? Και να προχωρήσουμε στον Αλέξανδρο τα Μακεδόνα. Πώς πέθανε και γιατί? Πέθανε ή δολοφονήθηκε και από ποιους? Που θάφτηκε και γιατί απεκρύβη ο τάφος του μέχρι σήμερα? Είναι αφελή και ύποπτα τα επιχειρήματα των ιστορικών ότι πέθανε από κόπωση, ιό, αφροδίσια, ναρκωτικά ή ποτό και πιο αφελής και ύποπτη η ερμηνεία της απόκρυψης του τάφου του.  «Ποιοι ήθελαν και γιατί να αποφύγουν μια νεκροψία του πτώματος, που θα έλυνε το μυστήριο του θανάτου του? Προχωράμε στα βυζαντινά χρόνια. Πώς τόλμησε η στρατευμένη, φανατική θρησκευτική  ψευτοϊστορική  πένα να προσθέσει δίπλα στο όνομα του μεγάλου φιλόσοφου αυτοκράτορα Ιουλιανού το απαξιωτικό παραβάτης? Γιατί αποκρύφτηκε το μεγάλο του έργο και υποτιμήθηκε? Πώς δολοφονήθηκε και από ποιους? Ας πάμε μερικά ιστορικά βήματα παρακάτω. 1453,29 Μάη. Η Κωνσταντινούπολη, η βασιλίδα των πόλεων, το προπύργιο του χριστιανισμού και του ελληνισμού, πέφτει στα χέρια του Μωάμεθ. Ποιος παρέδωσε την πόλη στους Τούρκους?  Η  άφρων πολιτική των τελευταίων αυτοκρατόρων, η διαφθορά, η οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση των πολιτών  στο συρρικνωμένο πια  Βυζάντιο, οι συγκυρίες, η ισχύς του νεοφώτιστου και η παρακμή του παλαιού? Κι αυτά. Αλλά,  γιατί έχει αποκρυβεί η συνωμοσία του  Κλήρου της Ορθόδοξης εκκλησίας και η προδοσία του τελευταίου αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου από αυτόν? Του Ιερατείου, που σε όλους τους τόνους διατυμπάνιζε «καλύτερα το τούρκικο φέσι, παρά η παπική τιάρα.» Ποιος ανώτατος ιερωμένος, τις παραμονές της πτώσης της πόλης συνάντησε το σουλτάνο και τι συμφωνήθηκε μεταξύ τους? Πώς και γιατί, αμέσως μετά την πτώση ,ο ανθενωτικός  Γεννάδιος- Σχολάριος έγινε πατριάρχης με τα πρωτοφανή προνόμια που του παραχώρησε ο Σουλτάνος και τα οποία διατήρησαν όλοι οι κατοπινοί πατριάρχες? Και στα τελευταία χρόνια, στις μέρες μας. Οι  παρανοϊκοί Ναζί, έκαψαν στα κρεματόρια και στους φούρνους εκατομμύρια συνανθρώπους μας Εβραίους ,τσιγγάνους και άλλες «κατώτερες» φυλές. που δεν ήταν ΄Αρειοι. Γιατί  κάποιοι  «ιστορικοί» ξεκίνησαν  μια βρωμερή προσπάθεια απόκρυψης αυτού του μεγάλου εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας? Γιατί πάνε να «σβήσουν»  τους φούρνους που μυρίζουν ακόμα από τις καμένες σάρκες των συνανθρώπων μας και  ασελγούν στην ιστορική μνήμη και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια ?

 Η Ιστορία όχι μόνο δε γράφει την αλήθεια σε πολλές περιπτώσεις, αλλά  «ξεχνά» να την καταγράψει πολλές φορές, την κρύβει και τη διαστρεβλώνει. Μεγάλα κομμάτια της έχουν μείνει στο σκοτάδι και άλλα έχουν καταχωνιαστεί η παραχαραχθεί. Στην  αλυσίδα της πανανθρώπινης δραστηριότητας, που καταγράφεται ως ιστορία, λείπουν πολλοί κρίκοι. ΄Αλλους τους έκρυψαν και άλλους τους παραμόρφωσαν ή τους κατάστρεψαν εντελώς. Αυτό είναι πια απόλυτα φανερό και αναμφισβήτητο. Τα αίτια εν συντομία τα προαναφέραμε. Αλλά, εντοπίζοντας το πρόβλημα πρέπει να προχωρήσουμε και στη λύση του. Να ανασυγκροτήσουμε την ιστορία. Να βρούμε και να συμπληρώσουμε τα κομμάτια του παζλ που λείπουν η τα έχουν κρύψει. Και είναι πολλά αυτά, μα πάρα πολλά. Να βρούμε όλους τους κρίκους τους χαμένους και κρυμμένους και να ισιώσουμε, να φέρουμε στην αρχική τους μορφή τους παραμορφωμένους. Να γίνει πάλι αλυσίδα, ακέραιη αυτή τη φορά . Να γραφεί μια ολοκληρωμένη ,πραγματική, αντικειμενική Ιστορία. Να ξαναγραφεί η Ιστορία. ΄Εργο επίπονο, αλλά αναγκαίο και όχι ακατόρθωτο. Και μέχρι να γίνει αυτό, εμείς, αυτή την Ιστορία που έχουμε, θα την τονίζουμε στην παραλήγουσα και εκείνη που προσμένουμε να γραφεί, θα την τονίζουμε στην  προπαραλήγουσα, θα τη λέμε Ιστόρια. ΄Όταν γραφεί, αυτήν την παραμόρφωση θα τη διορθώσουμε και θα  επαναφέρουμε τη σωστή της γραφή. Τότε, μόνο, θα την πούμε ΙΣΤΟΡίΑ με όλα τα γράμματα ΚΕΦΑΛΑΙΑ και με το Ι της κι αυτό κεφαλαίο.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1. ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΣ, Νάβις Βασιλεύς Λακεδαιμονίων, ανήρ αγαθός,  DREYFUS 1995.

2. AYMARD, Les premiers rapports de Rome et de la Conf?d?ration acha?enne (198-189 avant J.-C.), Bordeaux ? Paris, 1938.3. ΕΥΣΕΒΙΟΣ ΠΑΜΦΙΛΟΥ, Vita Constatini,  P.Migne, Patrologia Graeca, τόμος 19-24.4. HADAS, The Social Revolution in Third Century Sparta, 1932.

5. ΞΕΝΟΦΩΝ, Κύρου Ανάβασις, Ελληνικά, Λακεδαιμονίων Πολιτεία, Αγησίλαος, Κύρου Παιδεία, Eκδόσεις «ΚΑΚΤΟΣ», Αθήνα,1980.

6. ΠΑΠΑΡΡΗΓΟΠΟΥΛΟΣ Κ., Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Αθήνα, 1971-1974.

7. ΠΟΛΥΒΙΟΣ, Ιστορίαι, Εκδόσεις «ΚΑΚΤΟΣ», Αθήνα, 1980.

8. ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ, εκδ. Teubner Leipzig, 1905-1913. Παράβαλε Opera Omnia, ed. G. Wirth, Leipzig, 1962-1964 και B. Rubin, Realencyclopadie der Classischen Altertumswissenschaft, ημίτομος 45

                                                                                                  Δ΄

         Ηρθε, ομως, η ωρα να εξετασουμε τι σημαινει Ιστορια, ποια ειναι η πραγματικη Ιστορια και ποσο, αυτο που οι περισσοτεροι εχουν στο μυαλο τους γι΄αυτη, ειναι οντως η Ιστορια. Οι καθεστωτικοι ιστορικοι (συγγραφεις, δασκαλοι κ.λπ) ,βεβαια, δε θα μπορουσαν  -και να ηθελαν- να διαλεχτουν πανω σε αυτο το θεμα και να ορισουν την Ιστορια στην αληθινη της διασταση  και σημασια. Το πολυ πολυ, να  να σου τη χαρακτηρισουν, ως την  επιστημη (ή το μαθημα), που διδασκει  ο,τι εχει γινει  στο παρελθον (αρα ειναι παραθεση-αφηγηση ιστορικων γεγονοτων, π.χ μαχη του Μαραθωνα) ή ενας σημαντικος πληροφορικος αγωγος. Τιποτα περισσοτερο, τιποτα λιγοτερο. Με πολυ μεγαλη ευκολια, παρακατω, σου αραδιαζουν και τη λιστα με τα ονοματα των ιστορικων και, αν τους ρωτησεις, γιατι  ειναι ή χαρακτηριζονται ετσι, σου απαντουν, επειδη, ακριβως, οι αιωνες τους καθιερωσαν  ως τετοιους .

           Δε δειχνουν, παντως, να εχουν συναισθηση πως, αυτο που   θεωρουν ιστορια, δεν είναι, παρα ενας σπασμενος καθρεφτης της Ιστοριας. Ειτε, όμως,   γιατι,  εχουν πραγματικη συγχυση εν τω κρανιω  (για το τι ειναι ή δεν είναι Ιστορια), ειτε γιατι, λογοι σκοπιμοτητας (ιδεοληψιες,  φυλετικο, εθνικο, θρησκευτικο μπακ-γκραουντ, στρατευση κ.α) τους απαγορευουν να προχωρησουν στην καρδια και την ουσια της , το αποτελεσμα είναι το ιδιο: Η «επιστημη του Θουκυδιδη», στη  σωζομενη, την παραδοσιακη της μορφη, ευτυχησε να εχει πολλους υπακοους υπηρετες. Στην πραγματικη διασταση και ουσια ,ομως, η Ιστορια, δεν ευτυχησε  απο την αρχαιοτητα μεχρι σημερα, να συνατησει σοβαρους εκπροσωπους και να στηριχθει στις αξιες ιστορικες πενες τους. Κι αν υπηρξαν τετοιοι, εμεις σημερα δεν θα το μαθουμε ποτε.

                Αυτη είναι η τραγικη δασταση του προβληματος: Το να μη θελουν, δηλαδη, οι καθεστωτικοι ιστορικοι  να γνωριζουν τι ειναι αυτο που υπηρετουν και ποια ειναι  η πραγματικη Ιστορια. Αλλα, εχει και την κωμικη του πλευρα το θεμα: Οι περισσοτεροι, ιδιαιτερα στην εποχη μας και ειδικα οι εξαρτημενοι οικονομικα απο το κρατος  (υπαλληλοι), που διδασκουν το μαθημα  στις διαφορες σχολες και σχολεια (και οχι μονο στην Ελλαδα), ή ξεδιπλωνουν ιστορικους δεκαρικους σε συνεδρια, ημεριδες,διαλεξεις και αλλες τετοιες καθεστωτικες, αρα ελεγχομενες, εκδηλωσεις, παριστανοντας τους ειδικους (οντας μωροσοφοι ή συμφεροντολογοι), καμωνονται πως δεν εχουν λογους να κανοναρχουν καθεστωτικη και κατευθυνομενη ιστορια.Το ιδιο λενε και οσοι βαραινουν με τονους «ιστορικο» χαρτομανι τους παγκους των εκδοτικων οικων (συγγαφεις).

            Ολοι τουτοι διατεινονται  πως μπορει, μεν, να πληρωνονται γι αυτο που κανουν ή να εχουν μια συγκεκριμενη ιδεοληψια (ιδεολογια το λενε οι ιδιοι) και στρατευση, αλλα  δε σημαινει πως απεμπολουν κιολας την επιστημονικη τους ιδιοτητα,  ουτε πως συμμορφωνονται με τις επιταγες του εργοδοτη τους ή του μεντορα τους. Αλλα, αν ειναι ετσι και το εννοουν  (επειδη η γυναικα του καισαρα πρεπει και να ειναι και να φαινεται «κυρια») τοτε,  γιατι δεν παραιτουνται    απο τις θεσεις τους, οσοι αμειβονται  σε αυτές? Και οι αλλοι, γιατι δεν απεκδυονται  το ιματιο της στρατευσης και να το ριξουν στην πυρα, για να γινει παραναλωμα της? (Ας το παραδεχτουμε: Η εθελοτυφλωση και ο στρουθοκμιλισμος ειναι ενα καλο αλλοθι, ενα απαραιτητο μπαστουνι, για να προχωραει κανεις, εστω και τρεκλιζοντας ,στη ζωη. Τα αλλα είναι «προφασεις εν αμαρτιαις»).

              Αν, τωρα, για να συνεχισουμε τη φανταστικη κουβεντα μας με τον παραδοσιακο ιστορικο, του ζητησουμε μετα τον ορισμο, που εδωσε παραπανω, να προχωρησει και σε λεπτομερεστερη αναλυση του αντικειμενου της ιστοριας, θα μας επισημαινε πολυ ευκολα και θα μας  κωδικοποιουσε γρηγορα τα κριτηρια  με τα οποια  αποδεχεται (με ελαχιστες αποκλισεις) η παγκοσμια πανεπιστημιακη ιστορικη κοινοτητα   τι ειναι και τι δεν είναι ιστορικο γεγονος,  πώς το ξεδιακρινουμε απο το απλο,  πώς το παρελθον γινεται ιστορια, ποιες ειναι οι πηγες της κ.α. Απανταει,  επισης, ανετα στο περιφημο και παντα επικαιρο (αλλα τοσο απλοϊκο ) ερωτημα), αν επαναλαμβανεται ή όχι η ιστορια και, αν ειναι οπαδος της ιδεαλιστικης σχολης της ιστοριας (αντιθετη η υλιστικη), κλεινει το μαθημα  με την… επικληση στη μουσα Κλειω να ευλογησει και κραταιωσει την ιστορια για την προσφορα και τη σημασια της, ανα τους αιωνες, στην πνευματικη και πολιτιστικη αναπτυξη ατομων, λαων και εθνων. (Ναι,ετσι,ακριβως, το λεει !).

            Βεβαιως, να μην παραλειψουμε να αναφερουμε πως εχει φροντισει απο την αρχη και με εμφανη την οιηση (…ιστορικος γαρ) να τονισει πως  το ετυμον της λεξης  ιστορια, ειναι από το οιδα (ιστωρ)=γνωριζω καλα και  αρα ο ιστορικος ειναι κατι σαν παντογνωστης. Πεταει στο τελος και το πλατωνικο «ολβιος οστις της ιστοριας εσχε μαθησιν» (=μακαριος εκεινος που ξερει ιστορια) και αλλα τετοια συναφη φληναφηματα και η υλη της εισαγωγης στην ιστορια καλυπτεται κατ’ αυτο τον πανομοιοτυπο τροπο, σχεδον απο ολους τους καθεστωτικους ιστορικους.

             Να θυμισουμε και κατι αλλο  εξισου σπουδαιο: Ολα αυτα (μαθηματα, διαλεξεις, βιβλια) ειναι  διατυπωμενα σε εναν ξυλινο (αρα στρυφνο και αναριαρο) λογο, που ειναι σχεδον πανομοιοτυπος και τον αναγνωριζουν, μαλιστα, μεταξυ τους ως επιστημονικο και συντεχνιακο. Ενας λογος, δηλαδη,  με βαρυγδουπες ορολογιες, ακατανοητες ή δυσνοητες εννοιες, νεολογισμους, μεγαλες περιοδους και προτασεις, για να φαινεται η διαφορα της… συνθετης και πυκνης επιστημονικης τους σκεψης. Και  αν  προκειται για βιβλιο,  στολιζουν κοντα- κοντα ,την κάθε αραδα της σελιδας με κρεμασμενους από την κορυφη αριθμους και γραμματα ,που παραπεμπουν σε υποσημειωσεις και βιβλιογραφια. Οσο πιο γαζωμενες ειναι οι αραδες απο τετοια σημαδακια (παραπομπες), τοσο αναβαινει η…επιστημονικη  αξια του συγγραμματος στον κυκλο των ειδικών, αλλα και στα ματια των αφελων και αδαων.

                 Το «δια ταυτα» τωρα: Η ιστορια για ολους τους παραδοσιακους ιστορικους, ανεξαρτητα απο τις επι μερους διαφωνιες τους, είναι πρωτιστως ενα μαθημα, που μας γνωριζει το ενδοξο παρελθον μας. Μας προτρεπει να σεμνυνομεθα  γι αυτο και την καταγωγη μας. Μας μαθαινει να διδασκομαστε απο τα λαθη μας και να αποφευγουμε  τα ελαττωματα μας. Μας δειχνει   το μελλον μας, αλλα μας συμβουλευει να το κοιταζουμε με το ενα ματι  και το αλλο να ειναι στραμμενο στις ριζες και το ενδοξο παρεθον.  Με αυτο το υλικο και αλλα τετοια συναφη  ηχηρα,  γεμιζουν διδακτικες ωρες σε σχολεια και αιθουσες διαλεξεων ή απαστραπτουσες σελιδες εντυπων, των οποιων η μονη χρησιμοτητα  ειναι για τις ετοιματζιδικες εκφωνησεις πανηγυρικων κατα τις εθνικες επετειους απο λυκειαρχες και δημαρχους για την αναταση του εθνικου φρονηματος.

                     Τετοια ιστορια, λοιπον, μεταδιδουν-παραδιδουν απο γενια σε γενια, για αιωνες, οι «ειδικοι» , ωστε εχει περασει και ριζωσει πια στον κοσμο   η εντυπωση   πως ιστορια ειναι εκεινο το βιβλιο, που «κανανε» στο σχολειο και ηταν, αλλοτε αντιπαθες, αλλοτε ωραιο, σαν παραμυθι, αναλογα με την ευρηματικη, μεταδοτικη ικανοτητα του διδασκοντα. Η κυριαρχη και ισοπεδωτικη αυτη αποψη περι του τι εστι ιστορια, επιβαλεται επιμελως   απο την εκαστοτε αρχη που ασκει εξουσια σε μια ομαδα, σε μια κοινοτητα, σε μια χωρα. Οι φορεις της εξουσιας ειναι παντα πολυ αυστηροι με εκεινους, που θα τολμουσαν να διαφοροποιηθουν απο την παγια και επικρατουσα στην κοινωνια τους  ιστορικη γραμμη (η οποια ,φυσικα, εξυπηρετει τα συμφεροντα τους).

               Ιδιαιτερα αυστηροι  ειναι  σε θεματα που αφορουν  φυλετικες, εθνικες και θρησκευτικες ιδιαιτεροτητες, γι αυτο και δεν ανεχονται απο τα φερεφωνα, που  αναγορευουν σε «ιστορικους», σπιθαμη αποκλισης απο τα ιστορικα καθιερωμενα και εσκαμενα  της «κοινοτητας». Αντιθετα, απαιτουν απολυτη  υπακοη και προσηλωση στην παραδοσιακη ιστορια, η οποια, όμως, μπορει και να τροποποιειται, ακομα και να αλλαξει εντελως, αν οι συγκυριες, οι εποχες και οι σκοπιμοτητες το απαιτουν.

                  Ετσι, εξηγειται,λοιπον, γιατι δε μας διασωθηκαν αλλες μορφες ιστοριας, αλλα ονοματα ιστορικων και αλλα ιστορικα συγγραμματα, παρα μονο εκεινα που ξερουμε, αυτα που το κρατος (ο ορος στην κυριολεκτικη του σημασια)  ηθελε να διασωσει και διαδωσει .Οσες «ιστοριες» δεν πληρουσαν τις προδιαγραφες, που οριζε η εκαστοτε εξουσια για το περιεχομενο της  ιστοριας,  οσοι ιστορικοι τολμουσαν να βγουν απο τη γραμμη και να διαφοροποιηθουν ιδεολογικα απο τους λοιπους υπακοους σναδελφους τους,συνηθως , συγγραμματα και συγγραφεις,  κατεληγαν στην πυρα (μεταφορικα και κυριολεκτικα,αναλογα την εποχη).

                    Εν ολιγοις, η διασωθεισα (παραδοσιακη) ιστορια, εξυπηρετουσε τις σκοπιμοτητες της εκαστοτε εξουσιες, δηλαδη, διατηρουσε συνεχως στην επικαιροτητα εκεινο που ηθελε να «ακουσει» ο λαος για το παρελθον του, ωστε να καταστει  υπερηφανος για την καταγωγη,  τους προγονους και τις αρετες τους, των οποιων εγγυητες και  θεματοφυλακες ειναι (ποιοι αλλοι?) οι αρχοντες του. Με αυτό τον τροπο, η   ομαδα, ο πληθυσμος, αργοτερα  ο λαος σε ένα γεωγραφικο χωρο, αποκτα ιστορικη μνημη  που καλλιεργει και συντηρει τη φυλετικη συνοχη και την αισθηση    μιας συνεχους  πορειας μεσα στον ιστορικο  χρονο.

                      Το τελικο ζητουμενο, επομενως, μεσα απο αυτη τη διαδικασια και με εργαλειο την  κατασκευασμενη ιστορια, ειναι να  αμβλυνονται οι εντασεις και οι διαφορες των μελων, να πλησιαζουν στην ομοιοτυπια-ομοιομορφια  τα ηθη, τα εθιμα και οι συμπεριφορες τους, για να μπορει ετσι ο λαος απερισπαστος και ενωμενος, σαν μια γροθια, να επιδιδεται στα ειρηνικα ή πολεμικα του εργα . Την συγγραφη,τη διατηρηση και τη διδασκαλια αυτης της προπαγανδιστικης  ιστοριας, οπως ειπαμε, την αναθετουν οι αρχοντες σε επιλεγμενα ατομα, που αναγορευονται σε ιστορικους και περιβαλονται με κυρος και εξουσια θεϊκη.Κατι αναλογο, δηλαδη, με τους νομοθετες ,που αναλαμβαναν να καταγραψουν το δικαιο και τους νομους με εντολη θεου. Τοσο μεγαλη σημασια, λοιπον, ειχε και εχει η ιστορια για ολες της εξουσιες και τους αρχοντες, αλλα και για τους ιδιους τους αρχομενους, των οποιων  η ακοη μονο με τετοια ιστορια  τερπεται και ετσι μονο (αντε και με το ποδοσφαιρο) ικανοποιειται-τροφοδοτειται εν αφθονια ο συλλογικος τους εγωισμος.

  πβ.ΠΟΛΥΣ ΣΥΝΩΣΤΙΣΜΟΣ...ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ.ΗΟΜΟ NATURALIS.BLOG.28-9-07

 H  ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑ ΡΕΠΟΥΣΗ,ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

  Εν αρχη ην η…ιστορικος κυρια Ρεπουση. Η εν λογω κυρια ανελαβε, ως επικεφαλης μιας ομαδας δασκαλων, να συγγραψει και παρουσιασει το εγχειριδιο ιστοριας της ΣΤ΄Δημοτικου, εναντι καλης οικονομικης αμοιβης (και ου μονον). Οπερ και εγενετο. Το βιβλιο ετοιμαστηκε, εγκριθηκε απο το παιδαγωγικο ινστιτουτο και τυπωθηκε. Αλλα, ειναι αυτο το σχολικο εγχειριδιο ιστοριας (oπως και oλα τα σχολικα βιβλια ιστοριας), ενα πραγματικο βοηθημα που διαπραγματευεται υπευθυνα και αντικειμενικα την υλη  για μαθητες, και μαλιστα Δημοτικου? Η απαντηση θα δοθει  απο τις…απαντησεις  σε αλλα δυο (2) ερωτηματα, που ευθυς αμεσως θετουμε:

   1.Ποια ειναι αυτη η κυρια, που ανελαβε τη συγγραφη του εγχειριδιου ιστοριας?  Απαντηση: Ειναι μια απο τις καθεστωτικες ιστορικους στο πανεπιστημιο, που  α. εκλεχτηκε στη σχολη με το γνωστο  πελατειακο τροπο, που εκλεγονται ολοι αυτοι οι δημοσιοι υπαλληλοι-εκπαιδευτικοι των 1650  ευρω το μηνα, ολων των βαθμιδων στις διαφορες σχολες και τα πανεπιστημιακα τμηματα. β. Η επιστημονικη της καταρτιση και το πρωτοτυπο συγγραφικο της εργο ειναι ανυπαρκτα (βεβαιωμενο απο οσους γνωριζουμε προσωπα και πραγματα) και γ. Αφου  δουλεια της ειναι να παραγει ιδεολογια για την εκαστοτε εξουσια που υπηρετει, παραχαραζοντας την ιστορια (αλλιως δεν θα την πληρωναν), μπορουμε  ευκολα να συναγουμε συμπερασματα και για το επιστημονικο της ηθος.

 2.Ποιοι την τοποθετησαν επικεφαλης αυτης της συγγραφικης ομαδας και  ποια απο τα προσοντα της κυριας μετρησαν, για να  αναλαβει αυτο το εργο? Απαντηση: Καποιοι αλλοι  δημοσιοι υπαλληλοι στο ΥΠΕΠΘ, στελεχη και ενεργουμενα της παρουσας κυβερνησης (οπως συμβαινει με καθε κυβερνηση), μετα απο ανυπαρκτο διαγωνισμο (αναθεση) και με μοναδικο προσον τουτο: Να ειναι η ομαδα υπακουη και συνεργασιμη. Αυτο σημαινει: Να γραφουν τα μελη της την καθεστωτικη ιστορια για παιδια, χωρις παρεκκλισεις απο την κοινα αποδεκτη εθνικη γραμμη, να εχουν την ευχερεια, την ασυνειδησια, δηλαδη, να παραχαρασσουν την ιστορια στο μεγαλυτερο μερος του εγχειριδιου, χωρις συνεπειες και ηθικες αναστολες. Τιποτα αλλο, ουτε χρειαζονταν ουτε διεθεταν η κυρια Ρεπουση και η ομαδα της,  για να αναλαβουν αυτο το εργο. Γι αυτο και τους το αναθεσαν.

   Με αυτα τα δεδομενα των απαντησεων μας, επομενως, ειναι ηλιου φαεινοτερο ότι η κυρια Ρεπουση ουτε ηθελε ουτε μπορουσε να συγγραψει την πραγματικη ιστορια, επειδη, ακριβως, κι αυτη και οι συνεργατες της ειναι συγκεκριμενοι δημοσιοι υπαλληλοι, που  εργαζονται στις συγκεκριμενες δημοσιες υπηρεσιες (σχολεια, πανεπιστημια) για συγκεκριμενο σκοπο (αποχαυνωση και εξαπατηση συνειδησεων και μαλιστα νεων ανθρωπων)  και πληρωνονται για να φερουν σε περας αυτο το εργο (και μονο αυτό). Αν οι εργοδοτες της κυριας Ρεπουση ειχαν, εστω και την ελαχιστη υπονοια  πως υπηρχε περιπτωση να αποστασιοποιηθει η  «ιστορικος» απο  αυτη τη γραμμη και να κανει  επιστημη ,δε θα της ανεθεταν, οχι επικεφαλης να ειναι μιας τετοιας συγγραφικης ομαδας, αλλα  ουτε καφε να σερβιρει στο κυλικειο του ΥΠΕΠΘ.

    Ακραιφνως  "εθνικη ιστορικος" και υπακουη,λοιπον, οπως είναι η κυρια Ρεπουση, της αναθετουν να γραψει το εγχειριδιο  ιστοριας της ΣΤ΄Δημοτικου. Ας αποκαλυψουμε τωρα, (οι εχοντες γνωση της διαδικασιας αναθεσης συγγραφης ενος  σχολικου εγxειριδιου και του τροπου που  το συγγραφουν οι «ημετεροι» της καθε κυβερνησης), τα μυστικα της συγγραφης του: Τα μελη της ομαδας, οπως προειπαμε, πρεπει να ειναι α.ακραιφνως εθνικοφρονα στοιχεια. β οπαδοι ή, εστω, φιλα προσκειμενοι στην εκαστοτε κυβερνηση. γ Υπακουα «παιδια», να εχουν, δηλαδη, τη διαθεση να «ριχνουν νερο στο κρασι» τους (απο πολυ, εως λιγο) και να ενεργουν συμφωνα με τις επιταγες του  καθε ΥΠΕΠΘ  και του παιδαγωγικου ινστιτουτου. Αν παρχουν αυτα τα εχεγγυα, ανατιθεται στην ομαδα  το εργο, τα μελη  μοιραζονται την υλη του εγχειριδιου ισοποσα και σε 3-4 μηνες (το πολυ), το βιβλιο ειναι ετοιμο. Ο επικεφαλης της ομαδας  ριχνει μια ματια στο συγγραμμα που το παραδιδουν, βεβαιωνεται πως  οι συγγραφεις ακολουθησαν τη γραμμη που προαποφασιστηκε μεταξυ τους, το «κοιταζει» καποιος εμπειρος φιλολογος ορθογραφικα και συντακτικα και το βιβλιο ειναι ετοιμο να παει στο παιδαγωγικο  ινστιτουτο για ελεγχο και στη συνεχεια για τυπωμα με αποφαση υπουργου. Η διαδικασια τελειωνει με την εισπραξη της παχυλης αμοιβης  απο τους συγγραφεις, οι οποιοι, οπως ειπαμε, ουτε οι καλυτεροι γι αυτη τη  συγγραφη ειναι, ουτε με δικαιες και αντικειμενικες διαδικασιες τους ανατεθηκε  Όπως, ακριβως, συμβαινει με ολα τα πραγματα στην Ελλαδα. ( π.χ διαγωνισμοι δημοσιων εργων).

 Αλλα, τι συνεβη ,ομως, ξαφνικα και ξεσηκωθηκε συμπαν το εθνος, εναντιον μιας καθως πρεπει πανεπιστημιακου και συμμορφουμενης προς τα υποδειξεις δημοσιου υπαλληλου, που, η καημενη, τιποτα περισσοτερο δεν επιδιωκε απο την αμοιβη της και τον εμπλουτισμο του βιογραφικου της? Πώς προεκυψε στο βιβλιο αυτος ο… καταραμενος  "συνωστισμος» των προσφυγων στη Σμυρνη?

  Τα πραγματα ειναι απλα, μα τοσο απλα, αν τα ξερει κανεις απο τη μεσα μερια. Εχουμε και λεμε λοιπον: Τελευταια, μετα την αναπτυξη στενων οικονομικων σχεσεων μεταξυ των χωρων των Βαλκανιων, αλλα και της Τουρκιας, εχει ξεκινησει μια  προσπαθεια προσεγγισης των λαων  σε ολα επιπεδα. Οι κυβερνησεις ειδαν πως ενας γερος μοχλος, που θα βοηθουσε αποτελεσματικα προς αυτη την κατευθυνση, ειναι η ιστορια. Αναθεσαν, ετσι, σε διαφορους «ιστορικους" απ΄ ολα τα βαλκανικα πανεπιστημια να δραστηριοποιηθουν, να μαζευονται ποτε Θεσσαλονικη, ποτε Σοφια και Βουκουρεστι (επι παχυλοτατη οικονομικη αμοιβη, βεβαια) και  να συζητουν, ταχα μου,  επιστημονικα θεματα και ειδικα τροπους για την εθνικιστικη αποφορτιση των  ιστοριων τους  . Στη συνεχεια, με την προκρουστεια αντιληψη που εχουν   οι κυβερνησεις  για την ιστορια, επιβαλλουν στους καθεστωτικους ιστορικους-υπαλληλους τους να την κοβουν και να τη ραβουν, συμφωνα με τι βουλονται και ορεγονται τα αφεντικα τους. Ετσι, οι παντα ευπειθεις καθεστωτικοι ιστορικοι, αναλαμβανουν το εργο της αποκρυψης και αποσιωπησης ιστορικων γεγονοτων ή αλλαγης ακομα και της ιστορικης τους βαρυτητας,  αν τα γεγονοτα αυτα (ή οι ιστορικοι χαρακτηρισμοι) φαινεται να δυσχεραινουν την προσεγγιση των βαλκανικων κρατων και υποδαυλιζουν το μισος μεταξυ των λαων.

   Σε αυτο το πνευμα κινηθηκε και η κυρια Ρεπουση με την ομαδουλα της. Ποια ιστορικα γεγονοτα ή αναγνωρισμενα ως τετοια, ειναι ησσονος σημασιας και σε αυτη τη φαση δεν εξυπηρετει η αναφορα τους? Τα πεταμε στον καλαθο των αχρηστων. Μνημονευομε ενα κλασικο: Το κρυφο σχολειο.Τοσα χρονια η κυρια Ρεπουση διδασκε πως υπηρχε κρυφο σχολειο και κεραυνοβολουσε εμας που λεγαμε πως δεν υπηρχε , γιατι δεν ηταν αναγκη να λειτουργουν κρυφα σχολεια στην τουρκοκρατια, αφου η εκπαιδευση, η γλωσσα και η θρησκεια των ραγιαδων ηταν ελευθερα. Οταν ηρθε το πληρωμα του χρονου, ομως, και αφου το εθνος-κρατος εργοδοτης της εγινε πιο ανεκτικο σε τετοιες ιστορικες παρεκκλισεις, ξαφνικα αλλαξε κι αυτη χαβα και ως νεοφωτιστη, αρχισε να γινεται «βασιλικοτερη του βασιλεως».

    Ρωτουσαμε εμεις παλια, επισης. Ποια  γενοκτονια των Ελληνων της Μ.Ασιας εγινε το ΄22 και πρασινα αλογα ? Ποιοι ξεσηκωσαν τους Ελληνες  εκει και τους κουβαλησαν μετα την ηττα των ελληνικων στρατευματων  προσφυγες στην Ελλαδα? Τι ηθελαν τα ελληνικα στρατευματα στη Μ.Ασια και στο Σαγγαριο?  Για ποια καταστροφη της Σμυρνης και ποια σφαγη μιλατε? Αν ηθελαν οι Τουρκοι να  «κοψουν» ολους τους Ελληνες της Σμυρνης, και μαλιστα εν μια νυκτι, δε θα το εκαναν, οπως εκαναν με τους Αρμενιους? Αυτοι (οι Τουρκοι), οπλισμενοι και νικητες, αν ηθελαν, θα αφηναν τους προσφυγες να επιβιβαστουν στα καραβια (τοσα εκατομμυρια κοσμος) και να περασουν απεναντι στο ελληνικο?  Αστεια πραγματα.

  Αλλα, θα ρωτησει κανεις. Και οι ζωντες? Αυτοι που ηταν αυτοπτες στις σφαγες και ειδαν να καιγεται η Σμυρνη? Βεβαιως, τις τραγικες εκεινες μερες, σκοτωθηκαν πολλοι Ελληνες, γυναικες βιαστηκαν, σπιτια και μαγαζια λεηλατηθηκαν και φωτιες μπηκαν. Αλλα, οι Τουρκοι ηταν οι νικητες, δεν εκαναν τιποτα περισσοτερο απο ο τι κανουν , οσοι  εχουν το πανω χερι σε αυτες τις περιπτωσεις. Αλλα, γενοκτονια, σαν αυτη των Αρμενιων και των Κουρδων, όχι,  δεν εκαναν το ΄22 οι Τουρκοι τετοιο πραμα. Ειναι  απολυτο ψευδος και ανεπιτρεπτη παραχαραξη της ιστοριας. Συνωστισμος μεγας προσφυγων, που εγκατελειπαν οπως-οπως τη Σμυρνη και ξεριζωθηκαν, εξαιτιας της εγκληματικης αφροσυνης των ελληνων κυβερνωντων, οντως παρατηρηθηκε. Γενοκτονια ,όμως, οχι!

    Οταν τα λεγαμε εμεις αυτα, σε αλλες, δυσκολες εποχες, σηκωνοταν η τριχα της κυριας  Ρεπουση. Ηταν τοτε που  μας αφοριζαν οι ομοϊδεατες της και μας απειλουσαν  να μας ριξουν,  εμας τους… ανθελληνες, στο  εθνικο πυρ το εξωτερον. Όταν ομως, η κυρια ελαβε τη διαταγη απο την προϊσταμενη της ΥΠΕΠΘ να αμβλυνει τις κακες εντυπωσεις  και να απαλειψει  απο το σχολικο βιβλιο αυτα τα κακοηχα, οπως  «η ολοσχερης σφαγη των Ελληνων της Μ.Ασιας και η καταστροφη της Σμυρνης»,που εγραφε παλιοτερα, επειδη, ακριβως, ουτε επιστημονικο ηθος ουτε «πετσα» γενικως διαθετουν  οι δημοσιοι υπαλληλοι-δασκαλοι των πανεπιστημιακων σχολων, λησμονησε τα πατριωτικα της και εσπευσε αμεσως να συμμορφωθει. Ετσι, η μεχρι τωρα πανταχοθεν στα σχολικα βιβλια ιστοριας διασαλπιζομενη γενοκτονια των Ελληνων στη Μ.Ασια, κατεληξε να ειναι «συνωστισμος Ελληνων» στο εγειριδιο της Ιστοριας της ΣΤ Δημοτικου, «δια χειρος Ρεπουση». (Τον ορο «συνωστισμος» ξεσηκωσε η συγγαρφεας από ευρωπαϊκα ιστορικα κειμενα, ιδιαιτερα γαλλικα και γερμανικα, που αναφερονται στα γεγονοτα του ΄22 ).

   Αλλα, δεν υπολογισαν ομως καλα, ολοι τουτοι (Ρεπουση και κυβερνηση). Οι υστερικες κραυγες των  εθνικιστων-(Ελληναρες) εφεραν τα πανω κατω. Με επικεφαλης τους αξιοτιμους-ες κυριους-ες Χριστοδουλο, Ανθιμο, Παπαθεμελη, Λουκα, Μικη Θεοδωρακη, Καρατζαφερη, Ψωμιαδη, Μακη Τριανταφυλλοπουλο, Ζουραρι, Κανελη, συσσωμο το ΚΚΕ και λοιπους πατριωταραδες, εβγαλαν παλι τα λαβαρα απο τα σεντουκια και απειλουσαν θεους και δαιμονες για το μεγα εθνικο ανοσιουργημα. Λαβροι ολοι αυτοι, ζητουσαν την κεφαλην της ασεβους Ρεπουση επι πινακι. Η κυβερνηση, αντιλαμβανομενη πως αυτη ιστορια με την… ιστορια της Στ΄ Δημοτικου θα μπορουσε  να καταληξει σε Βατερλω της, απεσυρε το βιβλιο και αφησε τη Ρεπουση να βγαλει τα καστανα απο τη φωτια! (Χαχα,ολοι τελικα οι προδοτες εχουν την ιδια μοιρα, κυρια Ρεπουση. Θα επερεπε, ομως να γνωριζετε, πως "τον προδοτη πολλοι εμισησαν, την προδοσια ,ομως, ουδεις". Τωρα,δε σας μενει παρα να το παιζετε και ηρωιδα ή μαγισσα  του Μεσαιωνα, οπως αυτοαποκαλειστε σε μια συνεντευξη σας. Αλλα, αφου  σας εθιξαν τοσο πολυ, οπως λετε, με την αποσυρση του βιβλιου, γιατι δεν εχετε την  παλληκαρια να παραιτηθειτε,αληθεια?).

  Αυτή ειναι ολη η αληθεια για το περιβοητο  εγχειριδιο της ιστοριας και την κυρια Ρεπουση. Τοσο η κυβερνηση με την «ιστορικο» της, οσο και το σκυλολοϊ των εθνικιστων,  σιγα –σιγα θα αρχισουν να αντιλαμβανονται πως αλλαξαν οι εποχες και θα αλλαζουν με τον καιρο ακομα περισσοτερο. Το ψεμα δεν μπορει ποτε να υπερισχυσει της αληθειας. Ειναι νομος της ιστοριας αυτο,δεν αλλαζει, δεν υποχωρει.Οι νομοι της ιστοριας ,ειναι σαν τους φυσικους νομους

                                                                   Ε΄

                                           ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ

H Ιστορία και η Δημοσιογραφία είναι συγγενείς επιστήμες και μάλιστα "εξ αίματος",όπως για παράδειγμα η Ιατρική με τη Βιολογία, τα Μαθηματικά με τη Φυσική κ.ο.κ.  Αν θέλαμε να αποσαφηνίσουμε ακόμα περισσότερο αυτή τη σχέση, θα λέγαμε πως Ιστορία και Δημοσιογραφία είναι όπως οι "διάλεκτοι" μιας γλώσσας ή ακόμα πιο περιγραφικά δύο δίδυμοι "κλάδοι" στο μεγάλο δέντρο της Επιστήμης .Ας υπενθυμίσουμε μόνο ότι οι  αρχαίοι κλασικοί ιστορικοί (Ξενοφών,Αρριανός κ.α) και σχεδόν οι περισσότεροι απο τους Βυζαντινούς, θύμιζαν μάλλον τους σημερινούς δημοσιογράφους ,ειδικά στην ιστοριογραφία (είδος που προσομοιάζει με το σημερινού ρεπορτάζ) και λιγότερο τους νεότερους ιστορικούς. Είναι, επομένως, απολύτως κατανοητό για ποιο λόγο  μια σχολή Ιστορίας στο διαδίκτυο,ένα ιστορικό site, ασχoλείται με τη δημοσιογραφία και διαθέτει μάλιστα και ειδική κατηγορία στο μενού. (ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ).

Αυτή η ταύτιση και η στενή συγγένεια δε σημαίνει ,όμως, πως η καθεμιά  δεν έχει  έχει τα δικά της κύρια χαρακτηριστικά γνωρίσματα, που τη διαφοροποιούν (αισθητά μάλιστα) από την άλλη. Επιγραμματικά θα πούμε  πως η Δημοσιογραφία εμπεριέχει    το σύνολο  των άλλων ειδών της Ιστορίας (ιστοριογραφία, κριτική ιστορία, ιστορική έρευνα πηγών, βιωματική ιστορία, απομνημονεύματα κ.λπ), αλλά στην απλή, την "ελαφριά" μορφή τους. Ως εκ τούτου,  είναι πιο  "πρόχειρη" στην ανάλυση των θεμάτων της (ειδικά στα ρεπορτάζ) και είναι ερευνητικά  πιο "γρήγορη" (με την έννοια του ευέλικτου), στοιχεία,όμως, που δεν είναι καθόλου υποτιμητικά ή ελλειμματικά σε μια επιστήμη .

Αλλά, αν θέλαμε να δώσουμε μια καθοριστική διευκρίνιση της διαφορετικότητας των δύο "συγγενών", θα λέγαμε πως η Δημοσιογραφία και στην έντυπη κι στην ηλεκτρονική μορφή της στοχεύει περισσότερο στο συναίσθημα, σε αντίθεση με την Ιστορία,που απευθύνεται κυρίως στο νου και κατά κανόνα ο συναισθηματισμός στο ιστορικό κείμενο  είναι περιορισμένος ή και απουσιάζει εντελώς.

Υπ΄αυτή την έννοια και γι΄αυτό το λόγο, όπως είπαμε, μια σχολή Ιστορίας και ένα ιστορικό site, εκτός των άλλων αρμοδιοτήτων τους,  έχουν και αυτονόητο δικαίωμα και καθήκον να "δημοσιογραφούν", να παρατηρούν και να κρίνουν, δηλαδή, την επικαιρότητα.Σε αυτό το σημείο συμπίπτει το έργο της Ιστορίας και της Δημοσιογραφίας. Εκείνο,όμως,που προέχει σε όλη αυτή τη διαδικασία  αναφοράς του ιστορικού στην επικαιρότητα, είναι τούτο: Η επιλογή και η χρησιμότητα των θεμάτων του "καθημερινού γίγνεσθαι" να υπηρετεί τον καθοριστικό στόχο της επιστήμη της Ιστορίας,που δεν είναι η απλή ενημέρωση, όπως της Δημοσιγραφίας, αλλά η "μόρφωση" του νου και η δια-μόρφωση της εν γένει προσωπικότητας του ατόμου. 

Ο Δημοσιογράφος, όπως είπαμε, χρησιμοποιεί το συμβάν, το γεγονός της "ημέρας",συνήθως υπό την εφήμερη μορφή του. Αν όχι αύριο, πιθανότατα μεθαύριο, θα είναι "μπαγιάτικο",αφού άλλη επικαιρότητα περιμένει στη σειρά, για να ικανοποιήσει την ακόρεστη  πείνα  του πελάτη ή του οπαδού για  συγκεκριμένη "ενημέρωση".Κι αυτή,ακριβώς, είναι που θα τον κάνει να αγοράσει αυτό και όχι το άλλο  έντυπο ή θα γυρίσει το τηλεκοντρόλ  στο τάδε και όχι στο δείνα κανάλι. Αυτή είναι κυρίως η  χρηστικότητα της δημοσιογραφικής  επικαιρότητας.

Ο Ιστορικός από την άλλη, χρησιμοποιεί κι αυτός το ίδιο υλικό της επικαιρότητας,αλλά υπό άλλους όρους και για διαφορετικά ζητούμενα. Το συμβάν, το γεγονός, το "καθημερνό γίγνεσθαι" επιλέγεται από τον ιστορικό με εντελώς αλλιώτικα κριτήρια απο εκείνα του δημοσιογράφου. Δηλαδή,αναρωτιέται: Είναι ένα γεγονός, εν δυνάμει, "ιστορικό γεγονός" (ανεξάρτητα από το μέγεθος και την ποιότητά του) του ή όχι; ΄Εχει τη δυναμική να εξελιχθεί σε τέτοιο, σύντομα ή άργότερα; Μπορούν, μεμονωμένα ή σε σύνολα, αυτά τα συμβάντα-γεγονότα να καταστούν αργότερα ιστορικό υλικό; Αυτά είναι τα βασικά ερωτήματα στην επιλογή, την καταγραφή και την κριτική ή άλλη επεξεργασία του  καθημερινού γεγονότος που απασχολούν τον Ιστορικό.

Ο Ιστορικός αναζητεί συγκεκριμένη επικαιρότητα και τη διαπραγματεύεται. Δοθέντος, μάλιστα, ότι το όποιο γεγονός δε δείχνει από την αρχή την "ουσία" και το περιεχόμενό του, αν, δηλαδή, είναι ή θα γίνει ιστορικό ή έστω ιστορικό υλικό προς χρήση τωρινή ή κατοπινή, χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή στο ζύγισμα και την ποιότητά του. ΄Ολα τα συμβάντα και τα γεγονότα δεν "κάνουν" για τον Ιστορικό, ο οποίος στην επιλογή τους, δεν μπορεί να λειτουργήσει με το άλλοθι του εντυπωσιασμού και της γνωστής δημοσιογραφικής αντίληψης  πως "είδηση δεν είναι αν ένας σκύλος δάγκωσε έναν άνθρωπο,αλλά αν ένας άνθρωπος δάγκωσε ένα... σκύλο".

Αυτές τις προδιαγραφές και τέτοια "καθαρότητα"πρέπει να έχει το υλικό της επικαιρότητας που επιλέγει να διαχειριστεί ο ιστορικός. Η ανάδειξή του, όμως, (η έκθεσή του στη δημοσιότητα, η γνωστοποίησή του), δε διαφοροποιείται από  τα μέσα και τις μεθόδους που χρησιμοποιεί και η Δημοσιογραφία για τον ίδιο σκοπό (ειδικά στο ύφος) και δεν πρέπει να διαφέρει απ΄ αυτά. Ο Ιστορικός, όταν  "γράφει" δημοσιογραφικά, δε "γράφει" ιστορικά, έστω και αν τα "scripta manet" του, μπορεί κάποια στιγμή να αποτελέσουν για τον ίδιο ή για μεταγενέστερο, υλικό Ιστορίας, ή κάποια, μη ευδιάκριτη σήμερα επικαιρότητα,  να εξελιχθεί ακόμα και σε ιστορικό γεγονός μικρής ή μεγάλης εμβέλειας.

 Υπάρχουν,ασφαλώς, και άλλες ειδοποιοί διαφορές ,ειδικά μεταξύ Ιστορικού και Δημοσιογράφου . Να επισημάνουμε τη  σπουδιαότερη: Ο Δημοσιογράφος  εξουσιάζεται στο έργο του. Ο Ιστορικός εξουσιάζει το δικό του. Κι αυτό είναι φυσικό, αφού ο πρώτος κάνει ένα επάγγελμα με σχέση εξαρτημένης εργασίας. Πληρώνεται, δηλαδή, γι΄αυτό που γράφει ή λέει. Σε αντίθεση με τον Ιστορικό, που  αυτή η ίδια η ιδιότητά του είναι απαγορευτική για τέτοιου είδους εξαρτήσεις, ειδικά οικονομικές και ιδεολογικές. Ο Δημοσιογράφος έχει "αφεντικό",που νοιάζεται για την επιχείρησή του και απαιτεί να ικανοποιεί τις αγοραστικές ανάγκες του πελάτη του, όπως κάνουν όλες οι αγορές.

Γι αυτό ακολουθεί "γραμμή", η οποία έχει χαραχτεί εκ των προτέρων από την εργοδοσία της επιχείρησης και σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να παρεκκλίνει από αυτή χωρίς συνέπειες, που είναι ανάλογες  με την έκταση και τη μορφή της  παρέκκλισης. Και ο Ιστορικός, βέβαια, ακολουθεί  "γραμμή", την οποία, όμως, δεν του την καθορίζει κάποιος εργοδότης (εκτός αν είναι καθεστωτικός "ιστορικός" στο σχολείο, στη σχολή ή στην αγορά) ,αλλά  ο ίδιος. Το είδος, η ποιότητα και τα λοιπά χαρακτηριστικά της "γραμμής" αυτής, καθορίζονται από τα αντίστοιχα (είδος-ποιότητα) του Ιστορικού.

 Αυτός είναι και ένας λόγος που ο Ιστορικός τις περισσότερες φορές ,σε αντίθεση με το Δημοσιογράφο, όχι μόνο δεν είναι ευχάριστος με όσα υποστηρίζει, αλλά κάποτε γίνεται από αντιπαθής μέχρι και μισητός, είτε γιατί αρνείται να ταυτιστεί με τα "ιδεώδη" του πλήθους-λαϊκής μάζας, είτε γιατί πιστεύουν πως κατατρύχεται από το σύνδρομο της "Κασσάνδρας" και του "αγγέλου  κακών ειδήσεων". Οι καθεστωτικοί "ιστορικοί", βέβαια, δεν αντιμετωπίζουν τέτοιου είδους πρόβλημα, γιατί, όντας ιδεολογικά εξαρτημένοι-στρατευμένοι ή μισθωτοί, δίνουν στο κοινό τους, όποια τροφή τού είναι πιο εύπεπτη. Από την άλλη,  ας μας επιτραπεί η φράση, οι ίδιοι κρύβονται πίσω από τα "φουστάνια" της Ιστορίας και  δεν τολμούν να  δουν με τα μάτια της το αύριο μέσα  από το σήμερα. Για το λόγο αυτό, περιορίζονται να ασχολούνται μόνο με την "πεθαμένη" μυθ-ιστορία ή με την ιστοριογραφία-ρεπορτάζ και σπάνια ή ποτέ με τη ζωντανή Ιστορία.

H Ιστορία, όπως πάμπολλες φορές έχουμε τονίσει εδώ ,έχει  ΝΟΜΟΥΣ, όπως ακριβώς και η ΦΥΣΗ. Νόμους αναλλοίωτους και απαρασάλευτους. Γι ΄αυτό και δεν υποδύεται ρόλους προφήτη και μελλοντολόγου. Ως εκ τούτου, και  ο Ιστορικός, ως  φορέας και εκφραστής της, δεν προβλέπει, δε μαντεύει, δεν προφητεύει, αλλά εντοπίζει και ξεδιπλώνει  τα αποτελέσματα των ιστορικών νόμων, που του είναι απολύτως ευδιάκριτα, γιατί τους μελετάει και καταγράφει τις συνέπειές τους ανά τους αιώνες.

Εύκολο έργο δεν είναι βέβαια, γιατί δεν αρκεί μόνο η μελέτη-αποστήθιση. Η Ιστορία δεν είναι "διάβασμα",είναι πρωτίστως ικανότητα διάκρισης και υπογράμμισης της ουσίας έναντι της λεπτομέρειας, του περιττού. Για να το πούμε πιό απλά, ο επαγγελματίας Ιστορικός οφείλει να γνωρίζει και να ξεχωρίζει την "ήρα από το σιτάρι". Επομένως, δεν έχει λόγους να φοβάται ή να διστάζει να κοινοποιεί τα γεγονότα, πριν εκείνα συμβούν, αφού, όπως είπαμε, με τον ιστορικό του εξοπλισμό τού είναι απολύτως ευδιάκριτα.

Να μνημονεύσουμε δύο παραδείγματα:

                                                             1.  

 Άπό το site αυτό, ξεκινήσαμε πριν πολύ καιρό, να "χτυπάμε συναγερμό" για την οικονομική κρίση που πλησίαζε. Στις 27 Οκτώβρη 2008 (και έκτοτε συνεχώς), ανεβάσαμε στις ΑΠΟΨΕΙΣ-BLOGS  ποστ με τιτλο "ΤΩΝ ΟΙΚΕΙΩΝ ΥΜΩΝ ΕΜΠΙΠΡΑΜΕΝΩΝ,ΥΜΕΙΣ ΑΔΕΤΕ", στο οποίο "προλέγαμε" την έλευση της κρίσης. Την ίδια ημέρα, στείλαμε το συγκεκριμένο άρθρο σχεδόν στο σύνολο των ΜΜΕ, τα οποία εκείνη την περίοδο είχαν σπάσει εισπρακτικά "κοντέρ" με αναλύσεις επί αναλύσεων σε πιασάρικα,λεγόμενα, σκάνδαλα ,όπως εκείνα με τους Βαβύληδες, Αναστασιάδηδες, Ζαχόπουλους, Βατοπέδια κ.λπ. Κανένα, μα ΚΑΝΕΝΑ, ηλεκτρονικό ή έντυπο μέσο δεν είχε την έλάχιστη διάθεση να εγκαταλείψει τότε την εισπρακτικότατη εκείνη  σκανδαλολογία και να ασχοληθεί με τη λαίλαπα των δεινών που ερχόταν, γιατί θα τρόμαζαν τον κόσμο και θα ανακόπτετο η εισροή  του εύκολου πακτωλού χρήματος στα ταμεία τους. (Η εξάρτηση του δημοσιογράφου, που αναφέραμε, από την εισπρακτική επικαιρότητα, την οποία επιβάλει η επιχείρηση στον εργαζόμενο υπάλληλο-δημοσιογράφο).

΄Οταν ξέσπασε η κρίση και αποδείχτηκε η εγκληματική τους περιφρόνηση στην εξυπηρέτηση της αλήθειας και της ενημέρωσης, αλλά και η παντελής επαγγελματική, δημοσιογαφική τους γύμνια-ανεπάρκεια, οι περισσότεροι δεν πτοήθηκαν. Εν μια νυκτί, σαν να μη συνέβη τίποτα, άλλαξαν "κασσέτα, μεταμορφώθηκαν πάραυτα σε ειδικούς και ξεκίνησαν τη νέα εισπρακτική τους επιχείρηση με την επιστράτευση ακόμα πιο παραληρηματικών, από τις προηγούμενες σκανδαλολογίες, εκπομπών και άρθρων ,την οποία συνεχίζουν μέχρι και σήμερα. Δυστυχώς,η "εντροπία" προς την χρυσοφόρα επικαιρότητα τείνει να καταστεί το πιο επικίνδυνο χαρακτηριστικό της Δημοσιογραφίας και είναι αυτό ακριβώς που την καθιστά στα μάτια των περισσοτέρων και αναξιόπιστη και διαπλεκόμενη.

Αλλά, υπάρχει ακόμα κάτι άλλο χειρότερο. Τα ΜΜΕ, ακολουθώντας την προσφιλή μέθοδο της αγοράς ,"ο πελάτης έχει πάντα δίκιο" και της κολακείας της εύπλαστης λαϊκής μάζας, μετέρχονται των εξής μέσων για να "καθαρίσουν" με τις ευθύνες τους και να διατηρήσουν ανέπαφη την πελατεία τους: 1. Αποποιούνται των ευθυνών τους για τον αποπροσανατολισμό του πλήθους και την ασφυκτική, προσηλυτιστική καθοδήγή του  στον αποχαυνωτικό κόσμο του γνωστού "άρτον και θεάματα", η έλλειψη του οποίου καλλιεργεί με τον καιρό στις μάζες τα απαραίτητα για νέο ντοπάρισμα, στερητικά και φοβικά  σύνδρομα   και 2. Μεταθέτουν και φορτώνουν τις ευθύνες των κρίσεων, σε άλλες πλάτες, και εν προκειμένω  στο πολιτικό σύστημα, απαλλάσοντας εντελώς όχι μόνο τος ίδιους αλλά και τη μάζα -πελάτη από την κυρίαρχη ευθύνη της.

Είμαστε, όμως, ιστορικά  υποχρεωμένοι να επισημάνουμε ότι, για την κρισημότητα της κατάστασης, στην οποία έχει περιέλθει η χώρα, αποκλειστικά υπεύθυνοι και υπόδικοι είναι:

1. Το σύνολο του δημοσιογραφικού κόσμου και όλων όσοι  ασχολούνται επαγγελματικά με την "ενημέρωση" και το "θέαμα", αλλά και εκείνοι που με άλλες ιδιότητες, πχ πανεπιστημιακές, είτε μόνιμα είτε ευκαιριακά, φιλοξενούνται σε τηλε-παράθυρα-τραπέζια ή σε έντυπα και τα "αβαντάρουν", κυρίως για να κερδίσουν δημοσιότητα.  ΄Ολοι τούτοι , με την ανήθικη (πρωτίστως), ανεύθυνη, παραπλανητική και συμφεροντολογική  τους στάση απέναντι σε αρχές και αξίες, σε πρόσωπα και "πράγματα" ,κατάφεραν να αποπροσανατολίσουν την πλειοψηφία του ελληνικού λαού και να διαμορφώσουν "σχολές", ειδικά πολιτικής και κοινωνικής  συμπεριφοράς. Ανάδειξαν ανάξια και  κυρίως επικίνδυνα πρόσωπα από όλους τους χώρους δραστηριότητας (διεφθαρμένοι πολιτικοί, "ψωνισμένοι" καλλιτέχνες , "μαστροποί" εμπορευματοποιημένου αθλητισμού,  αφασικοί τηλεαστέρες κ.α.) σε ΠΡΟΤΥΠΑ. Μπόρεσαν, έτσι, να διαπλάσσουν μιά χρήσιμη για τα συμφέοντά τους, εύπλαστη και χειραγωγούμενη λαϊκή μάζα, η οποία "ζει και ζένεται" στην αποχαύνωση, το σεξισμό  και την απραξία.  Γενικώς, κατέστησαν κυρίαρχο στην ελληνική πολιτική και την κοινωνική ζωή τον  "ΟΠΑΔΟ". Σήμερα ο ΄Ελληνας είναι μόνο οπαδός,σε όλες τις δραστηριότητές του.΄Εγινε, ακριβώς, το αντώνυμο του ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ -ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΜΕΝΟΥ ΠΟΛΙΤΗ. 

2.Τη βασική ευθύνη, όμως, όπως πολλές φορές τονίσαμε εδώ, τη φέρουν όλοι εκείνοι που δεν αντιστάθηκαν,αλλά για τους δικούς τους μικρο-προσωπικούς λόγους,αφέθηκαν να καταντήσουν "οπαδοί."  Εκείνο το 65-70 % των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους ψηφοφόρων,που με την πελατειακή αντίληψη της πολιτικής, την κομματική πειθαρχία ή την ανεύθυνη ψήφο τους, εξουσιοδότησαν τους πολιτικούς να οδηγήσουν τη χώρα στο "μη παρέκει".

Πολύ πριν την κρίση, εδώ και τρία χρόνια,ειδικά στις παραμονές των εθνικών εκλογών, επισημαίναμε την ευθύνη αυτής της κομματικής πελατομάζας και καλούσαμε τους εχέφρονες να απόσχουν από το θέατρο των εκλογών. Προτείναμε, ως πολιτική στάση, την ΑΠΟΧΗ από τις εκλογικές διαδικασίες ή έστω το ΑΚΥΡΟ-ΛΕΥΚΟ.

ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΝΑ ΚΑΤΑΓΡΑΦΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΚΡΙΝΕΙ  ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ. ΣΤΟ ΜΕΤΡΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ,ΤΑ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΣΥΜΒΟΥΝ,γράφουμε στην αρχική σελίδα αυτού του site. Είναι πεποίθηση,που εδράζεται στην αρχή πως η ιδιότητα του ΠΟΛΙΤΗ προέχει ΟΛΩΝ των άλλων. 

Υπακούοντας σε αυτή την πίστη και επειδή, όχι μόνο δεν είχαμε κανενός είδους "βήμα",αλλά προσπαθούσαν με κάθε τρόπο  να  φιμώσουν το site, όπως έχουμε επανειλημμένα καταγγείλει, αναγκαστήκαμε πολλές φορές σε παραμονές εκλογών ,αλλά και μετά, να κατέβουμε σε πικετοφορία στους δρόμους των μεγαλύτερων ελληνικών πόλεων . Με έντυπο υλικό και προφορικό λόγο, καλούσαμε τον κόσμο σε ΑΠΟΧΗ ή  καταγγέλαμε τη νοθεία των εκλογών και τον παροτρύναμε να εγκαταλείψει την ψυχολογία του κοπαδιού και να  περάσει στις γραμμές των ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ.

Η ανταπόκριση, βέβαια, δεν ήταν η αναμενόμενη. Δε χρησιμοποιήσαμε την "πεπατημένη", δεν ακολουθήσαμε τις καθιερωμένες επικοινωνιακές συνταγές. Δεν είμαστε καν επώνυμοι, δε μας έδειχαν στα κανάλια ούτε μας έγραφαν οι εφημερίδες και τα περιοδικά. ΄Αλλωστε, ας μην ξεχνάμε την...τελευταία εσοδείας,  κυνική δημοσιογραφική εφετμή: ΄Ενα γεγονός, για να γίνει γεγονός, δε φτάνει να έχει  συμβεί. Πρέπει πρώτα να το αναδείξουν, ως τέτοιο, τα ΜΜΕ. Να και η δικτατορική πλευρά της σημερινής Δημοσιογραφίας,που τη βιώνει κυρίως εκείνος που επιμένει να παραμείνει Πολίτης.  

Αυτή τη  σκοτεινή, την κατάμαυρη πλευρά της Δημοσιογραφίας, πρέπει να την αναδείξουμε επειγόντως. ΄Οταν τα ΜΜΕ επιβάλουν για λόγους, κυρίως,συμφέροντος, καθεστώς απόλυτης δικτατορίας στη σκέψη και την ενημέρωση, όπως έκαναν στη δική μας περίπτωση, τότε, αυτό που εκείνα εννοούν ως δημοκρατία και υποστηρίζουν πως την υπηρετούν,είναι μόνο ένα θνησιγενές  έμβριο σε θερμοκοιτίδα. ΄Ισως να έχει καταλήξει κιόλας.

                                                      2.  

Πριν λίγες ημέρες, μάθαμε για την αναγκαστική παραίτηση της αμερικανίδας δημοσιογράφου ΄Ελεν Τόμας από το ρεπορτάζ του Λευκού Οίκου μετά από τις δηλώσεις "σοκ", που έκανε δημόσια. Η ΄Ελεν ήταν μια από τις πιο μαχητικές δημοσιογράφους και κατά κοινή ομολογία των ανθρώπων του τύπου, ήταν μια άριστη επαγγελματίας. Ακολουθούσε για πολλά χρόνια (σήμερα είναι 89 ετών) τη λεγόμενη επιθετική δημοσιογραφία. Δεν άφησε πρόεδρο για πρόεδρο στο Λυκό Οίκο,που να μην του "μπει στο ρουθούνι", όσο έκανε ρεπορτάζ ή αρθογραφούσε.

Στις 27, όμως, Μαίου 2010, η ΄Ελεν Τόμας διέπραξε το μεγαλύτερο ολίσθημα,που θα μπορούσε να διαπράξει δημοσιογράφος τέτοιας εμβέλειας και μαχητικότητας. Είπε σε δηλώσεις της: "Οι Ισραηλινοί θα πρέπει να φύγουν από την Παλαιστίνη και να πάνε σπίτια τους στη Γερμανία, την Πολωνία, την Αμερική"!! Τι υπονούσε η ΄Ελεν Τόμας; Σίγουρα δεν εννοούσε στην κυριολεξία να σηκωθούν οι Ισραηλινοί να φύγουν και να ξαναγίνουν περιπλανώμενοι. 

Αν επιχειρούσαμε να κάνουμε   μια ευρύτερη "μετάφραση, μια αβίαστη  αποκρυπτογράφηση των σιβυλλικών αυτών δηλώσεων, θα μπορούσε εύκολα κανείς να συμπεράνει πως αυτό που ήθελε να πει η Τόμας (αλλά δε λέγεται off the record) είναι τούτο: "Τραβάτε Εβραίοι πάλι στους φούρνους να σα κάνουν σαπούνι,γιατί αυτό σας αξίζει τελικά".

΄Υβρις, ασέβεια, κυνικότητα θα έλεγε κανείς. Και είναι όλα αυτά.΄Οταν σε πνίγουν ακόμα και σήμερα οι οσμές από τις καμμένες σάρκες του πατέρα σου ή της γιαγιά σου στα καμίνια των Ναζί, δεν έχει το παραμικρό δικαίωμα, ό,τι και όποιος κι αν είναι, να "παίζει εν ου παικτοίς". Η Τόμας, όμως, είναι δημοσιογράφος και μάλιστα "πολεμοχαρής". Θέλει να ταϊσει χορταστικά τον πελάτη της που γι' αυτόν ακριβώς το λόγο επιλέγει αυτή να διαβάζει και όχι κάποιον άλλον.

Το Ισραήλ, προ ημερών, διέπραξε ένα έγκλημα, που είναι ασυγχώρητο: Σκότωσε 10 ανθρώπους, που πήγαιναν ανθρωπιστική βοήθεια σε πάσχοντες συνανθρώπους. Η Ιστορία καταδικάζει αυτό το έγκλημα και το χρεώνει στο Νετανιάχου και το σκληροπυρηνικό τμήμα του εβραϊκού λαού.  Εξ ού και σύμπας ο ορθά σκεφτόμενος κόσμος,καταδίκασε το έγκλημα και στράφηκε εναντίον της χώρας που το διέπραξε.  Δεν υπάρχουν ελαφρυντικά, όσο κι αν ψάχνει ο Νετανιάχου.

Το αναγνωστικό κοινό της Τόμας, συγκλονίστηκε. Αλλά, τα μηνύματα που έφταναν στη δημοσιογράφο ήταν πως δεν αρκούσαν οι κατάρες, οι έντονες διαμαρτυρίες, η κατακραυγή. Ζητούσε "αίμα στην αρένα". Και η "επαγγελματίας" δημοσιογράφος, δεν απογοητεύει τον καλό πελάτη. Θα του δώσει αυτό που ζητάει, θα τον οδηγήσει  στα συναισθηματικά άκρα. Γι αυτό πληρώνεται, γι αυτές τις στιγμές υπάρχει πια .΄Εχει εντελώς αχρηστευτεί κάθε άλλο καθαρό, δημοσιογραφικό αισθητήριο.

 Σ΄αυτόν πάνω το βωμό της φήμης και του "παρά", η ΄Ελεν Τόμας ,θυσίασε τα πάντα. Προστάζει τους Εβραίους να ξαναμπούν στους φούρνους τους. Τώρα, ικανοποιήθηκαν οι ακραίες   θυμικές ανάγκες του αναγνωστικού της κοινού. ΄Ετσι το είχε μάθει τόσα χρόνια να ζει. Η ΄Ελεν, ως "καλή" δημοσιογράφος, έκανε αυτό που ήξερε καλά να κάνει: Να οδηγεί τον αναγνώστη της στην άβυσσο των  ακραίων συναισθημάτων.Εκεί που η λογική είναι απόβλητη και άχρηστη. 

Κι εδώ, έρχεται η Ιστορία. Νηφάλια, ευπρεπής,ακριβοδίκαιη θα αποδώσει "τα του Καίσαρος τω Καίσαρι". Θα καταγράψει,θα κρίνει και θα κατακρίνει το έγκλημα του Νετανιάχου και των οπαδών του. Δεν το αποκρύπτει και δεν το συγχωρεί. Αλλά από την άλλη,δε θα έστελνε ποτέ πίσω στους "φούρνους", έναν ολόκληρο και καταταλαιπωρημένο λαό, οποιονδήποτε λαό, για οοιονδήποτε λόγο. Πολλώ μάλλον, για να δει το κυκλοφορικό της τιράζ να εκτοξεύεται στα ύψη .΄Αλλο το ένα έγκλημα και άλλο το άλλο. Δε χωρεί και δεν μπορεί να γίνει κανενός είδους συψηφισμός.

Η Ιστορία και η Δημοσιογραφία,υποστηρίξαμε πως είναι συγγενείς επιστήμες και μάλιστα εξ αίματος. Αδερφές να πούμε; Ας τις πούμε. Και οι δύο, στο θεωρητικό τους  ορισμό, εξυπηρετούν βασικούς ανθρωποκεντρικούς στόχους και αλλοίμονο, αν δεν υπήρχαν. Οι φορείς τους, όμως, στις περισσότερες των περιπτώσεων, αναιρούν τη δυναμική τους και παραμορφώνουν, τη μεν Δημοσιογραφία σε "κίτρινη"εξουσία, τη δε Ιστορία σε εθνικιστικό παραλήρημα και εργαλείο πολέμων.

Υπάρχει η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Εκεί πίσω, όμως, είναι και η φωτεινή του και ας μη φαίνεται.Ακόμα καλύτερα, εμείς ξέρουμε πως υπάρχει και Πανσέληνος. Σε αυτές τις άγριες νύχτες που μας επέβαλαν να ζούμε, εμείς την ονειρευόμαστε και την περιμένουμε. Δεν μπορεί, θα έρθει.

 (19-6-2010. Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ "ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ")

Εκεί, όμως, που η εξαρτημένη δημοσιογραφία από τα λογής συμφέροντα (οικονομικά, "ιδεολογικά" κ.α) δε γίνεται  απλώς αποκρουστική, αλλά πρωταρχικά επικίνδυνη, είναι, όταν, κατά παράβαση κάθε δεοντολογίας περί ανεξαρτησίας της γνώμης και  ελεύθερης έκφρασής της (αρετές που είναι η ουσία της Δημοσιογραφίας), δε διστάζει να λογοκρίνει στυγνά, να αποκρύψει ή να στρεβλώσει την όποια αλήθεια, να σπιλώσει υπολήψεις, να λασπολογήσει, να εξοντώσει. Παραδείγματα τέτοιου  είδους δικτατορικής συμπεριφοράς και αντίληψης του τύπου, έχουμε άπειρα. 

Στη συνέχεια θα παραθέσουμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα απόλυτα "κίτρινης" δημοσιογραφίας, σκοταδισμού και σκληρής λογοκρισίας με...δράστη την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ,που είναι από τις μεγαλύτερς σε κυκλοφορία εφημερίδες και θεωρείται γενικώς έγκυρη. Επιλέξαμε μια προσωπική επιστολή  προς επίρρωση της άποψης που διατυπώσαμε, επειδή εμπιστευόμαστε και καλλιεργούμε περισσότερο, ως πηγή, τη βιωματική Ιστορία.

 Από την ανάγνωση της επιστολής που παραθέτουμε και την οποία αποστείλαμε στις 13-10-2009 στον ιδιοκτήτη της εφημερίδας  Χρ.Λαμπράκη, συστημένη (ως ντοκουμέντο), αλλά και ηλεκτρονικά, μπορεί κάθε καλόπιστος αναγνώστης να εξάγει τα συμπεράσματά του. Η επιστολή ουδέποτε μέχρι σήμερα δημοσιεύτηκε στην εν λόγω εφημερίδα:

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ κ.ΧΡ.ΛΑΜΠΡΑΚΗ    
13.10.09 

Απευθύνω σε σας προσωπικά αυτή την επιστολή, ως το αρμοδιότερο πρόσωπο της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ (ιδρυτής και πρόεδρος του Δ.Δ),επειδή φοβάμαι πως, αν την είχα αποστείλει σε άλλους “σχετικούς και υπεύθυνους” της εφημερίδας, ουδέποτε θα λαμβάνατε γνώση του περιεχομένου της. Και ευθύς αμέσως θα αποδείξω του λόγου μου το αληθές, εκθέτοντας τα ακόλουθα:

Στις 7/07/2009, απέστειλα επιστολή (συνημμένη) στη δημοσιογράφο της εφημερίδας σας κυρία Μαίρη Αδαμοπούλου ,ως απάντηση σε όσα εξέθεσε στο Βιβλιοδρόμιο ΤΩΝ ΝΕΩΝ (4-5/7/2009 σελ.14) αναφορικά με τα γλυπτά του Παρθενώνα υπό τον πυχιαίο τίτλο “Η βέβηλη κλοπή...” Στην επιστολή-απάντησή μου, (στο τέλος της οποίας ανέγραφα το ονοματεπώνυμο,την ιδιότητα,το τηλέφωνο και την ταχυδρομική μου διεύθυνση), εξέθεσα τη διαφωνία μου σε όσα εκείνη υποστήριζε ,αναφερόμενη σε καθαρά ιστορικά ερωτήματα, όπως: Η αφαίρεση των γλυπτών του Παρθενώνα από τον ΄Ελγιν και η μεταφορά τους στην Αγγλία ήταν κλοπή ή νόμιμη ενέργεια; Μήπως ήταν καλύτερα που μεταφέρθηκαν τα μάρμαρα σε ασφαλή θέση τα δύσκολα εκείνα χρόνια που τα αρχαία μνημεία ήταν εκτεθειμένα στην αρχαιοκαπηλία, και την καταστροφή από επιδρομές, αδιαφορία, αφέλεια,αλλά και από το φανατισμό των ντόπιων; “ 'Επλεναν” οι συντηρητές του μουσείου του Λονδίνου με “χλωρίνες” και αιχμηρά αντικείμενα απόξεσης τα γλυπτά ή όλα αυτά ήταν ελληνικές “διαδόσεις”για ευνόητους λόγους;

Εκτός από τα παραπάνω, στην επιστολή εκείνη γινόταν ιδιαίτερη μνεία της σημασίας της υπεύθυνης και αντικειμενικής -επιστημονικής ενημέρωσης των αναγνωστών της εφημερίδας Πράγματι, στις απόψεις της κυρίας Αδαμοπούλου, διέκρινε κανείς την έλλειψη παράθεσης επιχειρημάτων και της άλλης πλευράς, που θα μπορούσαν να ανατρέψουν ή έστω να θέσουν υπό αμφισβήτηση τις απόψεις της δημοσιογράφου και να προκαλέσουν διάλογο. Ευδιάκριτα, επίσης, στο κείμενο εκείνο ήταν και τα στοιχεία ενός άκριτου εθνικισμού και μιας απαξιωτικής έως και προσβλητικής αναφοράς στην κουλτούρα ενός άλλου λαού, που “έσταζαν” από τη δημοσιογραφική πένα , όπως κάθε καλοπροαίρετος αναγνώστης μπορούσε να διαπιστώσει.

Στις 17/07/2009 στη στήλη “e-mail” της κυρίας Φοίβης Αθηναίου, δημοσιεύτηκε η παραπάνω επιστολή μου, αλλά “κολοβωμένη”, ειδικά στα “επίμαχα” σημεία της επί των οποίων στηρίζαμε τις διαφορετικές απόψεις μας σε σχέση με κείνα που υποστήριζε η δημοσιογράφος για το ιστορικό αυτό ζήτημα. Το αποτέλεσμα, βέβαια, αυτού του ακρωτηριασμού ήταν η επιστολή μου να καταστεί τελικά αποδεικτικά άτονη (που είναι και το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα της επιχείρησης “συρραφή κειμένου”) και σε μερικά σημεία ασαφής.

Στη συνέχεια αυτής της (λίαν επιεικώς χαρακτηριζόμενης) απρέπειας, της επιλεκτικής, δηλαδή,παράθεσης των αποσπασμάτων της επιστολής, η υπεύθυνη της στήλης κυρία Φοίβη (όπως αυτοαποκαλείται), σχολιάζοντας το περιεχόμενο της επιστολής μου, διαπράττει δημοσιογραφική αθλιότητα (και όχι απρέπεια τούτη τη φορά).Συγκεκριμένα, χαρακτηρίζει την παράθεση της ιστορικής μου άποψης όχι ως επστημονική θέση ενός ειδικού, αλλά ως “δουλικότητα προς τους ξένους”,όπως γράφει ακριβώς.

Παρακάτω, τραβώντας στα άκρα τα κακόβουλα σχόλιά της και ξεπερνώντας κάθε όριο δημοσιογραφικής δεοντολογίας, αποφαίνεται, ούτε λίγο ούτε πολύ, πως αυτή η...δουλικότητά μου προς τους ξένους (εν προκειμένω προς τους Εγγλέζους) βαπτίζεται ως “επιστημονική αλήθεια, όπως τα οικονομικά συμφέροντα βαπτίζονται “πόλεμοι για την πίστη, τη θρησκεία, την επιστήμη”. Ο συνειρμός εδώ, πως πιθανότατα να υποκρύπτονται και οικονομικά συμφέροντα πίσω από αυτή τη δουλικότητα, που τη βάπτισα “επιτημονική αλήθεια”, είναι πλέον ή εμφανής. Σε απλά και... λαϊκά ελληνικά, δηλαδή, η κυρία διατείνεται πως “τα παίρνω” κιόλας από τους Εγγλέζους. Πιθανόν να είμαι κανένας πράκτοράς τους (να, και η πανταχού παρούσα νεοελληνική αρρώστια της “πρακτολογίας”), για να τολμώ να λέω τέτοια πράγματα.

΄Ετσι, μόνο φαίνεται πως μπορεί να αντιληφθεί και να δικαιολογήσει η κυρία Φοίβη την εμμονή μου να υποστηρίζω την επιστημονική, αλλά....αντεθνική μου άποψη ότι η “κλοπή” των μαρμάρων ίσως ήταν “ένα κακό”, αλλά τελικά “ουδέν κακόν αμιγές καλού”, αφού διασώθηκαν και διατηρήθηκαν μέχρι σήμερα σε άριστη κατάσταση στο μουσείο του Λονδίνου. Τέτοια, όμως, άποψη δε χωρεί σε ”εθνικά”ζητήματα. Για την αντίληψη της υπερεθνικόφρονος δημοσιογράφου “όστις δεν είναι υπέρ΄ημών, είναι καθ΄ημών”. Και τα τσεπώνει κιόλας, μας λέει η κυρία Φοίβη!

Αλλά, δε σταματά εδώ τον κατήφορό της η δημοσιογράφος.΄Εμπλεος οργής και απέχθειας για την επιστημονική μου... κατρακύλα, με “ανακαλεί στην τάξη” και συγκεκριμένα στο επιστημονικό “ερεύνα”,που ,κατά τα τα λεγόμενά της, δε διακρίνει την ιστορική μου άποψη. Η επιστημονική μου θέση είναι...”ταρατατζούμ”, όπως, ακριβώς, χαρακτηρίζει συλλήβδην το περιεχόμενο της επιστολής-απάντησής μου. Με τέτοιο αντεθνικό έγκλημα που διέπραξα, κατά την κυρία Φοίβη,“ας μη γεννιέμαν ντιπ”, όπως έλεγε ο oρεσίβιος ενωματάρχης στον αντάρτη, που δικαζόταν ως πράκτορας των Ρώσων κομμουνιστών: “Ρε, προδότη της πατρίδας, ας μη γεννιέσαν ντιπ,εσύ,ρε”!

Κι ενώ θα περίμενε κανείς, μετά από τέτοιες ύβρεις (με τη νεοελληνική σημασία του όρου), τουλάχιστον να σταματήσει η κυρία Φοίβη τη συκοφαντική της ολισθηρότητα, την Τρίτη, 21 Ιουλίου 2009, στη στήλη της πάλι, επανέρχεται στο θέμα και παραθέτει επιστολή αναγνώστη της, (υπογράφει “Τάκης Συν”), ο οποίος παίρνει τη σκυτάλη και με τη σειρά του με “περνάει γενεές δεκατέσσερες” για όσα “αντεθνικά-αντιεπιστημονικά” παρέθεσα στην επιστολή μου. Με αποκαλεί στο γράμμα του (καμιά δεκαριά, ίσως και περισσότερες, φορές) “δόκτορα”(και δώστου “δόκτορα”),που θα έπρεπε να ντρέπομαι να υποστηρίζω, όντας ΄Ελληνας, τέτοια πράγματα και πως “ο δόκτορας τραβάει ζόρι”,όπως γράφει, γιατί υποστηρίζω πως η καταστροφική μανία των Ορθοδόξων ήταν μια από τις σοβαρότερες αιτίες της απώλειας τόσων αρχαίων μνημείων. Αυτό δεν έγινε ποτέ ,φαίνεται να πιστεύει ο επιστολογράφος,αφού “η Ακρόπολη στέκεται εκεί χιλιάδες χρόνια...”!

Λέει και τι δε λέει ο εν λόγω κύριος, πάντα σε ύφος ειρωνικό, απαξιωτικό, προσβλητικό,αλλά κάπου τελεώνει το γράμμα-ποταμός, και αναλαμβάνει να το κλείσει και να το σφραγίσει η ίδια η κυρία Φοίβη με την εξής...αοιδι(α)στική επωδό : “Να αφιερώσουμε απλώς το τραγούδι του Βασίλη Τσιτσάνη αγαπητέ Τάκη .“Ντόκτορα,ντόκτορα δεν μπορώ/ντόκτορα σώσε μια καρδιά/που ναι τώρα πληγωμένη/κι άρρωστη βαριά”. (Αυτό δείχνει να είναι και το “κλου” της επιστολής. Μια καθαρή, δηλαδή, και ...επιστημονικότατη απάντηση της κυρίας Φοίβης με την υπογραφή του αείμνηστου χασισοστιχάκια Τσιτσάνη ,δια χειρός κυρίας Φοίβης...δια-τεθειμένης).

Στις 24/07/2009, στέλνω στην κυρία Φοίβη μια επιστολή -απάντηση (συνημμένη) για τους ανεπίτρεπτους χαρακτηρισμούς και υπαινιγούς της στη στήλη της για το πρόσωπό μου και την ενημέρωνα πως όχι μόνο δεν ήμουν... πράκτορας των Εγγλέζων, επειδή εξέφρασα αυτές τις απόψεις μου για τα γλυπτά του Παρθενώνα, αλλά και πως οι ΄Αγγλοι στο παρελθόν, μου τα είχαν “μαζεμένα” και ετοίμαζαν την απέλασή μου από τη χώρα τους. Συγκεκριμένα, εξηγούσα πως, όταν υπηρετούσα, πριν χρόνια, ως αποσπασμένος εκπαιδευτικός του υπουργείου Παιδείας στο Hellenic Kollege of London (δημόσιο ελληνικό σχολείο στο Λονδίνο), όπου φοιτούσαν τα παιδιά του τέως Βασιλιά Κωνσταντίνου, έγιναν σοβαρά επεισόδια στη διάρκεια της θητείας μου εκεί.Ο “βασιλιάς” και οι εφοπλιστές, προσπαθούσαν πάση θυσία τη εποχή εκείνη να πάρουν απολυτήρια οι “βασιλόπαιδες” από το δημόσιο ελληνικό σχολείο με τους τίτλους τους “Διάδοχος” και "Πρίγκιπες”. Με δύο άλλους εκπαιδευτικούς, ξεκινήσαμε πραγματικό “πόλεμο” τότε, για να μην μπορέσει να πραγματοποιήσει η “βασιλική οικογένεια” τα σχέδιά της. Με πολλούς αγώνες και κινδύνους (μεταξύ αυτών και η απειλή των βασιλοφρόνων ΄Αγγλων πως θα με απελάσουν, γιατί δημιουργούσα προβλήματα στη χώρα τους), τελικά καταφέραμε να μην έχουν σήμερα τέτοιους τίτλους στα χέρια τους οι "βασιλόπαιδες”.

Αυτά εξηγούσα στην επιστολή μου προς την κυρία Φοίβη σε απάντηση στις κατηγορίες και τους δυσφημιστικούς της χαρακτηρισμούς περί “δουλικότητας”, πρακτορολογίας και των άλλων συναφών κατηγοριών. Όμως, η δημοσιογράφος της εφημερίδας σας, πέρα από κάθε δεοντολογία και επιβαλόμενη επανόρθωση, μέχρι σήμερα δε δημοσίευσε την επιστολή μου αυτή, αρνούμενη να με αποκαταστήσει ηθικά στους αναγνώστες σας. ΄Αφησε να αιωρείτια η “ρετσινιά” του ξενόδουλου πράκτορα, που μπορεί και να έχει “διάφορο” ,αφού εκφράζει ιστορικές απόψεις, που παρεκκλίνουν της εθνικής γραμμής.

(Παρατήρηση: Λίγες ημέρες μετά τη δημοσίευση της επιστολής μου, όταν ξέσπασε το σκάνδαλο με τις κομμένες σκηνές του φιλμ του Γαβρά από το μουσείο της Ακρόπολης για τις καταστροφές των μνημείων από τους ρασοφόρους, η κυρία Φοίβη, ξαφνικά μεταμορφώνεται σε “Ιουλιανό”, αυτοαναγορεύεται σε μέγα πολέμιο των ορθοδόξων Ελλήνων-καταστροφέων και εν ταυτώ “διαρρηγνύει τα ιμάτιά” της για το ανοσιούργημα και τη λογοκρισία, που πάει να επιβάλει η εκκλησία στο Γαβρά. Ξέχασε, βέβαια,πως λίγες ημέρες πριν, όχι μόνο άφηνε τον αγανακτισμένο της αναγνώστη να με υβρίζει πως “τραβάω ζόρι”, αφού τόλμησα και έγραψα πως οι ορθόδοξοι κατέστρεψαν τα μνημεία, ενώ αυτός πιστεύει πως δεν έγινε κάτι τέτοιο,αφού “η Ακρόπολη είναι ακόμα στη θέση της”.Η δημοσιογράφος μάλιστα,για να μη φανεί πως δεν ασπάζεται την ίδια με εκείνον άποψη, συνυπέγραψε τα λεγομενά του με το τσιτσάνειο άσμα,που παραθέσαμε παραπάνω. Αυτό, όμως, απαιτούσε η επικαιρότητα, με τις κομμένες σκηνές Γαβρά.Να μείνει εκτός η κυρία Φοίβη; Δεν πάει και ξεσπαθώνει λάβρα κατά πάντων και πασών .΄Ομως,η κυρία Φοίβη και πάλι λησμονεί ότι η λογοκρισία , είτε προέρχεται από οποιοδήποτε καθεστωτικό “ιερατείο” είτε από την ίδια, όπως την επιβάλει μέσα από τη στήλη της, έχει ένα και το αυτό όνομα:ΛΟ-ΓΟ-ΚΡΙ-ΣΙ-Α. Κατά συνέπεια, “άλλων ιατρός, αυτός έλκεσι βρύων” ( “το να κάνει το γιατρό στους άλλους, ενώ η ίδια είναι γεμάτη πληγές”, ας γνωρίζει η κυρία Φοίβη πως, αν μη τι άλλο, δεν είναι και το εξυπνότερο. Αλλιώς, η υποκρισία (και ου μόνον) “πάει σύννεφο”,για να μην πούμε τίποτα χειρότερο (αν και δκαιούμεθα να πούμε.).

κ. Λαμπράκη,

το θέμα που σας εξέθεσα, δεν έχει να κάνει τόσο με την ευκολία που μια μερίδα δημοσιογράφων προβαίνει σε βαρύτατους χαρακτηρισμούς εναντίον κάποιου, όταν εκείνος δε συμφωνεί με τις δικές τους απόψεις ή τους πιάνει στα “πράσα”. Βέβαίως, είναι σοβαρό κι αυτό το θέμα και όσον αφορά τη δική μου περίπτωση, παρακαλώ εσάς προσωπικά, να με “αποκαταστήσετε” με το να δημοσιεύσετε την επιστολή που αρνήθηκε να κάνει η κυρία Φοίβη. Δεν απαιτώ (αν και θα μπορούσα να το κάνω), να πάρει πίσω όσα δυσφημιστικά είπε και να ζητήσει συγγνώμη. Μου φτάνει η δημοσίευση της επιστολής μου, που καταχώνιασε, ως απάντηση στις προσβολές της και να τελειώνει εδώ το θέμα.

΄Οσα εκτέθησαν παραπάνω, βέβαια, αφορούν ένα προσωπικό θέμα και ως τέτοιο δεν είναι δα και “πρός θάνατον”. Δράττομαι, όμως, απ' αυτό της ευκαιρίας να επισημάνω το σοβαρότατο και άκρως ενδιαφέρον ζήτημα,που έχει να κάνει με τον τρόπο που αντιλαμβάνονται τα ΜΜΕ την αντικειμενική και ισόρροπη ενημέρωση του κόσμου, ειδκά σε θέματα που διαμορφώνουν την ιστορική συνείδηση ενός λαού και μορφοποιούν τη στάση του απέναντι στους υπόλοιπους λαούς.. Αν λάβει κανείς υπόψη του,μάλιστα, πως η επιρροή των ΜΜΕ είναι καταλυτική στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης, ειδικά στα αποκαλούμενα “εθνικά” θέματα, αντιλαμβανόμαστε όλοι τη σημασία της αντικειμενικής πληροφόρησης,που πρέπει να παρέχουν σε κάθε κατεύθυνση όλοι οι φορείς των ΜΜΕ. Και σε αυτό πάνω θέλουμε να σταθούμε :

Στην πρώτη μας επιστολή προς την κυρία Αδαμοπούλου ,λοιπόν,σε ένα σημειο,το οποίο δε δημοσιεύητηκε, γράφαμε:

“Σήμερα,στις συντεταγμένες πολιτείες και στις πολιτισμένες κοινωνίες, που οι ρόλοι είναι (ή πρέπει να είναι) βιωματικοί και διακριτοί και δεν επιτηδεύονται ούτε υποδύονται,πλην εκείνων στα θεατρικά δρώμενα, η αντιποίηση δεν είναι μόνο πράξη λοίδωρη, αλλά σε πολλές μορφές της και ποινικά κολάσιμη. Το ερασιτεχνικό και το αμέθοδο,πρωτίστως το φανατικό, δεν είναι απλώς αστεία, αλλά και επικίνδυνα. Ιδιαίτερα στην Επιστήμη.

 Στη συστηματοποιημένη γνώση,οι κανόνες κατάκτησής της είναι αυστηρά προσδιορισμένοι και οι όροι επιτήδευσής της δεσμευτικοί για τους φορείς της. Η λαθρεπίβαση σε επαγγελματική συντεχνία, εξειδικευμένης γνώσης, είναι απαγορευμένη. ''Ελεύθερη είσοδος επισκεπτών'' και κατάληψη γνωστικού χώρου, που '' de jure et ipso jure'' ανήκει  σε άλλους , δεν επιτρέπεται. Γιατί, ο κομπογιανιτισμός, ο πιθηκισμός, το δήθεν, δεν είναι μόνο κωμικές μεταμφιέσεις. ΄Εχουν πρωτίστως και επικίνδυνες παρενέργειες.(Δες Ν.Αδαμόπουλος, Νάβις, βασιλεύς Λακεδαιμονίων, ανήρ αγαθός κθώς και το ιστορικό site homo-naturalis.gr ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ,

ΕΙΣΑΓΩΓΗ Α΄).

Η δημοσιογραφία, ως επιστήμη και ενασχόληση, έχει πολλές ομοιότητες με την επιστήμη της ιστορίας ,αλλά και πολλές διαφορές. ΄Ετσι, γενικόλογα, θα λέγαμε πως η ιστορία δεν είναι δημοσιογραφία και αντίστροφα. Ο δημοσιογράφος αντιλαμβάνεται τα πράγματα περισσότερο στην εφήμερη μορφή και ερμηνεία τους. Ο ιστορικός σε βάθος χρόνου. Κανένα από αυτά τα δύο δεν υστερεί έναντι του άλλου. Απλά είναι διαφορετικά.

Αυτή,όμως, δεν είναι η μόνη ειδοποιός διαφορά ενός ιστορικού και ενός δημοσιογράφου.'Οσο και αν, σε πρώτη ματιά, φαίνεται πως και οι δύο καλλιεργούν τον ίδιο αγρό ,δεν είναι πράγματι έτσι. Μπορεί οι παλιότεροι ιστορικοί να “δημοσιογραφούσαν” στην ουσία, αλλά σήμερα, με την εξέλιξη της ενημέρωσης και την καταξίωση των ΜΜΕ ,μεγάλο κομμάτι της πίτας της ιστορίας ανήκει πια και σχεδόν αποκλειστικά στη δημοσιογραφία.Και ένας λόγος που η ιστορία δεν πρέπει να δημοσιογραφεί ούτε η δημοσιογραφία να ιστορεί,είναι και ο παραπάνω.

Τα όρια,που ξεχωρίζουν την ιστορία και τη δημοσιογραφία πολλές φορές δεν είναι ευδιάκριτα όχι μόνο στους μη ειδικούς αλλά και στους ίδιους τους θεράποντες της ιστορίας και της δημοσιογραφίας .Αυτό έχει ως συνέπεια,ο ένας να “εισβάλλει στα χωράφια του άλλου” ατιμωρητί και η σύγχυση,ως προς το τι είναι ιστορική ενασχόληση και τι δημοσιογραφική, να είναι εκτεταμένη και απόλυτη. Και αν μεν, η σύγχυση αυτή περιορίζεται σε μια ακαδημαϊκή αντιπαράθεση μεταξύ των εμπλεκομένων ιστορικών και δημοσιογράφων,έχει καλώς.Αν όμως τροφοδοτεί και προκαλεί εθνικιστικούς παροξυσμούς και χαράσσει-διαμορφώνει μάλιστα και εθνικές γραμμές ,τα πράγματα αλλάζουν.Τότε ο ιστορικός ή ο δημοσιογράφος που δε θέλει να αντιληφθεί τον πραγματικό του ρόλο και να μείνει σ΄αυτόν, έχει τεράστια ευθύνη απέναντι στην επιστήμη του ,αλλά πρωτίστως απέναντι στην έννοια άνθρωπος. Σε αυτή την περίπτωση οι άλλοι,κι από τις δύο πλευρές, που αρνούνται να εμπλακούν σε τέτοια επικίνδυνα παιχνίδια (οι αστράτευτοι, για να το πούμε αλλιώς), οφείλουν να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους, να σφυροκοπήσουν,ακόμα και να τιμωρήσουν τους επιλήσμονες συναδέλφους τους.

Με αυτή την παρατήρηση,μπορούμε να αντιληφθούμε πως οι εθνικισμοί,οι ρατσισμοί,οι κάθε είδους φονταμενταλισμοί δε διαμορφώνονται μόνο από τις στρεβλές ιστορκές πένες του παρελθόντος. Αυτές έχουν τη βαρύτερη, βεβαια, ευθύνη.Γιατί,είναι σε όλους γνωστό πως πάμπολλοι παραδοσικοί στορικοί ανά τους αιώνες, εξέλαβαν την ιστορία άλλοτε ως χόμπυ και άλλοτε ως “επιστήμη” για δικιά τους “εξυπηρέτηση” και αντί να ιστορούν, μυθ-ιστορούν,παραδίδοντας στις κατοπινές τους γενιές στρεβλά,πλανημένα και χαλκευμένα ιστορικά προϊόντα. Αυτή η “ιστορία” αιώνες τώρα ,δυστυχώς, διδάσκει και διαμορφώνει σε λαούς “ήθος””,πρωτίστως εθνικό. Φαίνεται,όμως ,όπως είπαμε ,πως εκτός από αυτούς, μεγάλο μερίδιο στην καλλέργεια, της μισαλλοδοξίας και της “διεστραμμένης” ιστορικής μνήμης, έχουν και οι σύχρονοι, καθεστωτικοί ιστορικοί και δημοσιογράφοι, ειδικά, όταν τη συντηρούν και την επιβάλλουν.

Να, τι γράφει για το εν λόγω ζήτημα στην εφημερίδα σας η Αριστοτελία Πελώνη στη στήλη “ΠΡΟΒΟΛΕΙΣ” (ΤΑ ΝΕΑ.10/08/2009): “Τα ΜΜΕ και στις δύο χώρες (σ.σ Ελλάδα και Τουρκία) ,παρεμβαίνουν και συχνά διαμορφώνουν τις αποφάσεις στην εξωτερική πολιτική....Το πρόσφατο περιστατικό στη Ρω...αναδεικνύει για άλλη μια φορά πως τα μέσα των δύο χωρών εκμεταλλεύονται με βάση το συναίσθημα το παραμικρό συμβάν ανάμεσα στις δύο χώρες και το μεταφέρουν στο κοινό με συγκρουσιακή λογική”. Και παρακάτω η ίδια σημειώνει: ”Στην περίπτωση της Ελλάδας,τα σχετικά ζητήματα προβάλλονται πάντα ως ζητήματα επιβίωσης του έθνους.Οι δηλώσεις και οι κινήσεις της άλλης πλευράς μεγεθύνονται,ενώ όλες οι ενέργειες βαπτίζονται “νέες προκλήσεις”.Ο επιθετικός αυτός λόγος φέρει διαχρονικές ευθύνες για τη μη επίλυση των διαφορών,καθώς προβάλλει συχνά μια αδιάλλακτη λογική υπεράσπισης δικαίων,στην οποία δεν υπάρχει χώρος για διάλογο και συμβίωση”. Μεστά,καθαρά,σταράτα λόγια από την Αριστοτελία Πελώνη.

Σήμερα, στα μεγάλα προβλήματα της χώρας, εξέχουσα θέση,για τους νηφάλιους και τους νουν έχοντας, κατέχει η αναγωγή μιας στρεβλής ιστορίας ,σε πραγματική εθνική ιστορία, την οποία αναπαράγουν και συντηρούν σύγχρονες ιστορικές και δημοσιογραφικές πηγές. Φανατικές,στρατευμένες,άρα ανιστόρητες πένες, χάλκευσαν, παραποίησαν, παραμόρφωσαν σχεδόν το σύνολο της ελληνικής ιστορίας ,τη συνέγραψαν και την παρέδωσαν ως εθνική. Και αυτή τη μυθ-ιστορία διδάχτηκαν οι γενιές των Ελλήνων και την αποτίμησαν ως την πραγματική εθνικής τους ιστορία.Όποιος παρέκκλινε από αυτή τη γραμμή και τολμούσε να ψελλίσει πως αυτή η ιστορία του ΄Εθνους ελάχιστη σχέση έχει με την πραγματική εθνική ιστορία ,τον έρριχναν στο πυρ το εξώτερον .Ήταν ρίψασπις και προδότης.΄Ετσι ,εξηγείται γιατί σήμερα πολλοί νεοέλληνες, αδυνατούν μεν να κατανοήσουν πανεύκολες και αυταπόδεικτες αλήθειες,όπως η ισότητα και η αδερφοσύνη των ανθρώπων, γνωρίζουν, όμως ,άριστα και μάλιστα “εξ απαλών ονύχων” να σε διαβεβαιώσουν πως “ όταν εμείς χτίζαμε παρθενώνες, οι άλλοι τρώγαν ακόμα βελανίδια” ή “΄Ελληνα Μεγαλέξαντρο και ξερό ψωμί.”.΄Αξιος ο μισθός τους!

κ. Λαμπράκη,

Είπα πολλά και απάδοντα προς το σκοπό μιας επιστολής γι ΄αυτό θα σταματήσω εδώ. Προτείνω, όμως, για το συγκεκριμένο αυτό ζήτημα, να “ανοίξετε” τις σελίδες των εφημερίδων σας ,να γίνει ένας γόνιμος διάλογος μεταξύ των ειδικών, να ακουστούν όλες οι απόψεις, ειδικά οι “αιρετικές”,για να μπορέσει κάποτε αυτός ο λαός να αντιληφθεί πως με τα τσιτάτα, τις κορώνες και τις εθνικιστικές υστερίες-κραυγές δε γράφεται “εθνική” ιστορία .Γράφεται μόνο με γνώση, νηφαλιότητα,αξιοπρέπεια και προπαντός αντικειμενικότητα.

Πολλά χρόνια τώρα,ως λαός, έχουμε χάσει το τρένο σε πολλά.Η νέα εποχή, μας καλή τώρα να επιβιβαστούμε σε... αεριωθούμενο. Δεν προλαβαίνουμε. Αν συνεχίσουμε να κουβαλάμε αυτά τα σκουριασμένα βαρίδια και δε βιαστούμε να τα πετάξουμε ,θα χάσουμε πάλι το όχημα.Και θα είναι κρίμα για ένα λαό που δεν του αξίζουν τα χειρότερα.!

Νίκος Αδαμόπουλος,διδάκτορας Ιστορίας

Ταχ.Θυρίδα :...

ΤΗΛ: ...

ΣΥΝΗΜΜΕΝΟ 1

Αγαπητά"ΝΕΑ",

Η κυρία Μαίρη Αδαμοπούλου εκθέτει  στο "Βιβλιοδρόμιο" (4-5/7/09,σελ.14) τις απόψεις της για τη "βέβηλη κλοπή" των γλυπτών του Παρθενώνα από τον ΄Ελγιν, όπως λέει, σχολιάζει επικριτικότατα τον τρόπο συντήρησης-προστασίας τους από τους υπεύθυνους του Βρετανικού μουσείου και μέμφεται τη σθεναρή άρνησή του να τα επιστρέψει  στο χώρο απ' όπου τα αφαίρεσε ο λόρδος πρόγονός τους το 1801.

Επειδή,

α. στο άρθρο (;) αυτό υπάρχουν πολλές ανακρίβειες,αλλά και ευδιάκριτο σε όλο σχεδόν το κείμενο ένα εθνικιστικό παραλήρημα της αρθογράφου και εν ταυτώ μια απαξιωτική αναφορά και προσβλητική κριτική σε ένα λαό με πλούσια πολιτιστική κληρονομιά, όπως είναι οι Εγγλέζοι και

β.οι αναγνώστες σας θα πρέπει να ακούσουν και τη διαφορετική άποψη,ειδικά των  ειδημόνων,για  να μορφώσουν σωστές ιστορικές θέσεις  επί του εν λόγω θέματος και όχι εθνικιστικές,

                                 Σας παρακαλώ

να δημοσιεύσετε αυτήν την απάντηση προς την αρθρογράφο σας για την αποκατάσταση της ιστορικης αλήθειας.

Κατ΄αρχήν,οφείλω να παραδεχτώ πως δε γνωρίζω ούτε μπόρεσα να διασταυρώσω την ιδιότητα της... συνονόματής μου κυρίας, αν είναι ,δηλαδή, εκτός από δημοσιογράφος και ιστορικός , ειδικότητα που είναι και η μόνη "καθ΄ύλην αρμόδια" (να το πούμε έτσι),για να αποφαίνεται με απόλυτες κρίσεις και εφετμές για  ένα ιστορικό ζήτημα σαν αυτό της αφαίρεσης των μαρμάρων του Παρθενώνα από τον ΄Ελγιν το 1801.

Αν η κυρία Αδαμοπούλου είναι και ιστορικός, είναι βέβαιο πως, και μόνο εξ αυτής  της ιδιότητάς της, θα επισημάνει αμέσως την ορθότητα των  επιχειρημάτων που θα εκθέσουμε στη συνέχεια  και θα παραδεχτεί πως  βρίσκεται εν επιστημονικώ αδίκω για όσα γράφει. Θα δικαιολογήσει επίσης την επίκρισή μας  για τον τρόπο που διατυπώνει τις απόψεις της, σε απόλυτο,δηλαδή, λόγο, ο οποίος, αν μη τι άλλο, είναι αδόκιμος ειστημονικά,αφού δεν προσκομίζεται,πέρα από τις εθνικιστικές "κορώνες", έστω και επιστημονικοφανή επιχειρήματα, για να στηρίξει του λόγου της το αληθές.

Αν πάλι,δεν είναι ιστορικός,ακόμα χειρότερα για την ίδια, επειδή, ως δημοσιογράφος μόνο, δε δικαιούται ούτε εξουσιοδοτείται από κανέναν επιστημονικό φορέα να διατυπώνει απόψεις που δεν εδράζονται στην επιχειρηματολογία και την ιστορική δεοντολογία  και, πέραν τούτων,  "ακούγονται"και εθνικιστικές  για θέματα που χρήζουν σοβαρών χειρισμών από ειδικούς, όπως είναι αυτό της επιστροφής των μαρμάρων στη χώρα μας. Η κυρία Αδαμοπούλου,με μόνη την ιδιότητα της δημοσιογράφου, μπορεί και δικαιούται να κάνει ρεπορτάζ ή άλλη δημοσιογραφική εργασία-έρευνα,δε δικαιούται όμως να ασχολείται με την ιστορία,ως ειδικός και να διατυπώνει, μάλιστα, και ιστορικό λόγο.

 Σήμερα,στις συντεταγμένες πολιτείες και στις πολιτισμένες κοινωνίες, που οι ρόλοι είναι (ή πρέπει να είναι) βιωματικοί και διακριτοί και δεν επιτηδεύονται ούτε υποδύονται,πλην εκείνων στα θεατρικά δρώμενα, η αντιποίηση δεν είναι μόνο πράξη λοίδωρη, αλλά σε πολλές μορφές της και ποινικά κολάσιμη. Το ερασιτεχνικό και το αμέθοδο,πρωτίστως το φανατικό, δεν είναι απλώς αστεία, αλλά και επικίνδυνα. Ιδιαίτερα στην Επιστήμη.

 Στη συστηματοποιημένη γνώση,οι κανόνες κατάκτησής της είναι αυστηρά προσδιορισμένοι και οι όροι επιτήδευσής της δεσμευτικοί για τους φορείς της. Η λαθρεπίβαση σε επαγγελματική συντεχνία, εξειδικευμένης γνώσης, είναι απαγορευμένη. ''Ελεύθερη είσοδος επισκεπτών'' και κατάληψη γνωστικού χώρου, που '' de jure et ipso jure'' ανήκει  σε άλλους , δεν επιτρέπεται. Γιατί, ο κομπογιανιτισμός, ο πιθηκισμός, το δήθεν, δεν είναι μόνο κωμικές μεταμφιέσεις. ΄Εχουν πρωτίστως και επικίνδυνες παρενέργειες.(Δες και  homo-naturalis.gr, ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ,

ΕΙΣΑΓΩΓΗ Α΄).

 Εκτός,βέβαια, αν ως ΄Ελληνες, θεωρούμε όλα τα παραπάνω ως "ψιλά γράμματα",αφού, σύμφωνα με την ευφυέστατη ρήση του Γιάννη Τσαρούχη, "στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις". Μετά από αυτά τα...διδακτικά (και συγγνώμη!),ας δούμε τις ανακρίβειες του άρθρου,που αναφέραμε πιο πάνω πως υπάρχουν και είναι πολλές και ευδιάκριτες.

1.Το φιρμάνι υπογράφεται με σφραγιστόλιθο από τον Σεγκέρ Αβδουλάχ Καϊμακάμη, αναπληρωτή του Μεγάλου Βεζίρη και είναι γνήσιο, επίσημο έγγραφο της Πύλης.  Με αυτό,  ο ανώτατος κρατικός υπάλληλος και αντικαταστάτης του Σουλτάνου,όπως είπαμε, εντέλλεται στις επίσημες οθωμανικές αρχές της Αθήνας να επιτρέψουν στον πρεσβευτή ΄Ελγιν και στους εργάτες του, να κάνουν με την ενδεδειγμένη προσοχή, όποιες εργασίες θέλουν στο ναό, ακόμα και να ανασκάψουν το λόφο,αν χρειαζόταν.Τέλος, ο εκπρόσωπος της Πύλης προστάζει να δοθεί η άδεια στον Ελγιν να πάρει ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ κομμάτια από τον Παρθενώνα έκρινε εκείνος πως μπορούσαν να  αποσπαστούν.

΄Αρα, είναι ψευδέστατη η επιβληθείσα πλύση εγκεφάλου στους Νεοέλληνες (με προεξάρχουσα διδασκάλισσα τη Μελίνα Μερκούρη), πως ο ΄Ελγιν έκλεψε τα μάραμαρα και τα μετέφερε στη Βρετανία   εν αγνοία των επισήμων αρχών, στη δικαιοδοσία των οποίων υπήγοντο τότε η διαφύλαξη, η συντήρηση και η "τύχη" γενικότερα των αρχαιοελληνικών μνημείων της Αττικής. Η κυρία  Αδαμοπούλου, μάλιστα, τιτλοφορεί με μεγαλογράμματα το άρθρο της "ΑΠΟ ΤΗ ΒΕΒΗΛΗ ΚΛΟΠΗ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΒΛΗΤΙΚΗ ΠΟΛΥΓΛΩΣΣΙΑ",προφανώς για να τονίσει αυτό, ακριβώς, που εμείς

υποστηρίζουμε ότι δεν έγινε. Την ίδια στιγμή,μάλιστα η ίδια (σε πλαίσιο) μνημονεύει το έγγραφο της Πύλης που επιτρέπει την...κλοπή και παραθέτει ένα  μέρος του , το σημείο που οι αρχές της Αττικής παίρνουν εντολή να μην παρεμποδίσουν τον ΄Ελγιν  να πάρει οποιαδήποτε κομμάτια από πέτρες ή μορφές.

Ορθά,λοιπόν,και με την "άδεια της αστυνομίας" πήρε ο Έλγιν τα μάρμαρα. Δεν τα έκλεψε αλλά του τα παραχώρησε με έγγραφο η επίσημη αρχή της Πύλης. Τώρα, 200 χρόνια μετά, είναι αστείο να λέμε πως το έγραφο δεν το... υπέγραψε ο Σουλτάνος και το υπέγραψε ο αντικαταστάτης του,άρα είναι άκυρο.Λες και ο Σουλτάνος είχε λόγο να αρνηθεί να  υπογράψει το συγκεκριμένο  έγγραφο,αν του το ζητούσε ο Πρέσβης.΄Ηταν τάχα περισσότερο...φιλέλληνας ο Σουλτάνος ή φιλότεχνος και θα αρνιόταν να υπογράψει ό,τι  ο εξουσιοδοτημένος αντικαταστάτης του υπέγραψε;

΄Οπως συμβαίνει σε κάθε εξουσία και δημόσια υπηρεσία,ο "ηγεμών",ο προϊστάμενος εγχωρεί αρμοδιότητες και σε άλλα πρόσωπα-υπαλλήλους και  δικαίωμα υπογραφής, ακριβώς για να υπάρχει αποκέντρωση και καταμερισμός αρμοδιοτήτων και ευθυνών. Άλλωστε,ότι όλα έγιναν νόμιμα, όσον αφορά το ζήτημα της απόσπασης και της μεταφοράς των μαρμάρων, και σύμφωνα με την ισχύουσα τότε νομιμότητα και  σε καμιά περίπτωση ο Σουλτάνος δεν εξαπατήθηκε από τον αναπληρωτή του στο έγγραφο με το οποίο χορηγούσε απόλυτη πληρεξουσιότητα στον Εγγλεζο πρέσβη της Πύλης ακόμα και να μεταφέρει  τα μάρμαρα, αποδεικνύεται και από το εξής: Να υποθέσουμε προς στιγμήν ότι συνέβη μια τέτοια εξαπάτηση.Όταν αποκαλύφθηκε,όμως, (γιατί ένα τέτοιο μεγάλο γεγονός, η αφαίρεση,δηλαδή, των γλυπτών από τον Παρθενώνα,δε θα μπορούσε να κρατηθεί μυστικό και θα είχε φτάσει αμέσως στα αυτιά του εξαπατημένου Σουλτάνου), εκείνος θα έπρεπε: 1.Να τιμωρήσει αυστηρά και άμεσα το δράστη ανώτατο  υπάλληλο και αντικαταστάτη του 2. Να απαιτήσει δια της διπλωματικής οδού από τους Εγγλέζους  να επιστραφούν πάραυτα τα κλαπέντα μάρμαρα στην Αθήνα, αν θεωρούσε ότι πράγματι είχε εξαπατηθεί από τον Έλγιν . Τίποτα,όμως, δεν έγινε από όλα αυτά, που σημαίνει ότι  Σουλτάνος απ-εδέχθη, ως νόμιμη την πράξη του Εγγλέζου Πρέσβη,αφού την προέβλεπε το επίσημο έγγραφο της Πύλης.(Η υποστηριζόμενη από κάποιους ύπαρξη   στα αρχεία  του βρετανικού Υπουργείου Εξωτερικών τουρκικού εγγράφου - διάβήματος διαμαρτυρίας του 1805 για την αρπαγή των γλυπτών και τη μεταφορά τους στην Αγγλία, δεν τεκμηριώνεται από πουθενά,αφού ποτέ δεν έχει δημοσιευτεί επίσημα).

 Να τελειώνουμε,λοιπόν, με αυτό το εθνικιστικό ντελίριο της κλοπής, γιατί και ως λαός και ως συντεταγμένη πολιτεία, όχι μόνο δε μας τιμά,αλλά και μας εκθέτει ανεπανόρθωτα. Ο ΄Ελγιν δεν προέβη σε καμιά παράνομη πράξη, πολύ περισσότερο σε κλοπή. Κι  αν υποστηρίζεται, και μάλιστα με επίσημη πολιτική γραμμή στην χώρα μας,αυτή η άποψη, είναι μόνο για εθνικιστική κατανάλωση. Δεν έχει καμιά ιστορική βάση και ουδείς σοβαρός ερευνητής, ΄Ελληνας ή ξένος, δέχτηκε ποτέ ή θα μπορούσε να στηρίξει μια τέτοια θέση.

2.Τα "μάρμαρα" τα μετέφερε ο  Ελγιν στη Βρετανία, όχι για να τα πουλήσει,όπως ισχυρίζεται η δημοσιογράφος (και ιστορικός;) κυρία Αδαμοπούλου, αλλά για να στολίσει με κάποια από αυτά το αρχοντικό του  και για να τα διαφυλάξει, τόσο από την Οθωμανική αδιαφορία, όσο και από την καταστροφική μανία των Ορθοδόξων νεοελλήνων.Οι Ελλαδικοί κατά τη βυζαντινή περίοδο,αλλά και αργότερα  κατέστρεφαν με πρωτοφανή μανία τα μνημεία της αρχαιότητας, για να χτίσουν πάνω σε αυτά εκκλησιές ("ες έδαφος φέρειν"), να τα χρησιμοποιήσουν ως οικοδομικά υλικά στις στάνες για τα ζωντανά τους ή στα κονάκια τους  και μέχρι την επανάσταση του ΄21, για να πουλούν πάσης φύσεως "μάρμαρα" στους "περιηγητές" και τους "λόρδους", που λυμαίνονταν εκείνη την περίοδο  τον ελλαδικό χώρο. Ο Μακρυγιάννης,μάλιστα, είναι εξοργισμένος στα απομνημονεύματα του για αυτή τη συμπεριφορά των Ελλήνων απέναντι στα μνημεία.-Να τα σεβόσαστε,να μην τα καταστρέφετε,να μην τα πουλάτε,τους συμβουλεύει.Εμείς γι αυτά πολεμήσαμε...

3.Ο ΄Ελγιν δεν ήταν φυσικά και ο αγνότερος των Εγγλέζων.Ούτε καμιά διάθεση έχουμε να τον "αγιοποιήσουμε" ούτε να τον αναγορεύσουμε σε φιλέλληνα (φιλότεχνος,ναι,ήταν). Οπωσδήποτε, είχε τους δικούς του ιδιοτελείς λόγους για να "μετακομίσει" τα μάρμαρα στην Αγγλία. Αλλά, και αν ο πρώτος λόγος δεν ήταν αυτός που μνημονεύσαμε (η σωτηρία των γλυπτών) και ήταν η αλαζονεία και ο κομπασμός του Λόρδου να στολίσει το νεόδμητο "παλάτι" του και πάλι δε μειώνει την αξία της μεταφοράς, αφού, εξαιτίας αυτής και χάριν αυτής, τα μάρμαρα είναι σήμερα ακέραια  και μάλιστα φυλαγμένα σε ένα από τα μεγαλύτερα και καλύτερα εξοπλισμένα μουσεία του κόσμου.Αν είχαν αφεθεί στην Ακρόπολη και δεν είχαν μεταφερθεί τότε, το πιθανότερο είναι σήμερα να είχαν καταστραφεί  ή εξαφανιστεί.

4.Είναι εντελώς ανυπόστατα αυτά, που αναφέρει η αρθρογράφος για βούρτσες,χλωρίνες και πατσαβούρια, που χρησιμοποίησαν οι ΄Αγγλοι για να ασπρίσουν τα μάραμαρα! Ε,ολίγη σεμνότης δε θα έβλαπτε. Στη χώρα μας, μέχρι χτες, η συντήρηση έργων τέχνης ούτε σαν έννοια ήταν γνωστή (εμείς, για παράδειγμα, στο αρχαιολογικό τμήμα δε  διδαχτήκαμε τίποτα σχετικό), ενώ στην Αγγλία ήδη από τον 1890, υπάρχει ειδικότητα συντήρησης έργων τέχνης. Να λέμε πως οι αχαιολόγοι του Βρετανικού μουσείου έπλυναν με χλωρίνες τα γλυπτά, πέρα από το ότι είναι "χωροφυλακίστικο" και σαν αστείο , εκθέτει και όσους αγνοούν πως η συντήρηση έργων τέχνης, ως επιστήμη, θεμελιώθηκε και αναπτύχθηκε στην Αγγλία. Λίγη αιδώς και λιγότερος εθνικισμός, αν μη τι άλλο επιβάλλονται, όταν μιλάμε για έναν άλλο λαό και μάλιστα πολύ πιο προχωρημένο και στην έννοια της δημοκρατίας και στις επιστήμες απ΄όσο εμείς οι Νεοέλληνες.

Αλλά,το ζητούμενο από αυτή την απάντησή μας δεν είναι, ούτε κατά διάνοια, να ψέξουμε την αρθρογράφο, αλλά για να επισημάνουμε, κάποιες ιστορικές αλήθειες που είναι απαραίτητο να λέγονται στη χώρα μας-και μάλιστα από Έλληνες-την οποία πολλοί ξένοι τη χαρακτηρίζουν ως χώρα που περισσεύει ο εθνκισμός και ο ρατσισμός. Δεν αξίζει η Ελλάδα τέτοιων χρακτηρισμών. Συγκεκριμένα,λοιπόν:

1.Τα πάσης φύσεως μνημεία του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού,δεν έχουν εξ αίματος κληρονόμους,αλλά ανήκουν στην πανανθρώπινη κοινωνία.

2.Τα συγκεκριμένα μνημεία(γλυπτά) του Παρθενώνα, ο ΄Αγγλος 'Ελγιν το 1801 τα μετέφερε στην Αγγλία με επίσημη άδεια από τις Οθωμανικές αρχές και, επομένως, η πράξη του δεν ήταν απάδουσα προς την επικρατούσα τότε νομιμότητα.

3.Το Βρετανικό μουσείο εκμεταλλεύτηκε οκονομικά τα γλυπτά,αλλά και τα διέσωσε και τα διατήρησε σε άριστη κατάσταση,όπως ιδίοις όμμασι, διαπιστώσαμε πολλές φορές. Κανείς δε γνωρίζει αν θα υπήρχαν σήμερα τα συγκεκριμένα μνημεία, αν ο ΄Ελγιν,έστω και για ιδιοτελείς λόγους, όπως είπαμε, δεν τα διέσωζε από την αδιαφορία των Οθομανών και την καταστροφική μανία των Ορθοδόξων Νεοελλήνων.

4. Η "καμπάνια" της Μελίνας Μερκούρη πριν χρόνια, δεν εξυπηρέτησε την υπόθεση της επιστροφής των γλυπτών στη χώρα μας. Αντίθετα,έδωσε όλα τα προσχήματα στην άλλη πλευρά να την τροχοπεδήσει και να τη μεταθέσει σε ανύποπτο χρόνο. Ειδικά, ο εντελώς αντιεπιστημονικός τρόπος  που έθεσε το θέμα της επιστροφής τους η μακαρίτισα, πληθωρική ηθοποιός, καθώς και η θυμική της συμπεριφορά, εξόργισαν όχι μόνο τους ειδικούς του μουσείου,αλλά και τη συντριπτική πλειοψηφία των ειδικών στον κόσμο, που σχημάτισαν την εντύπωση πως αντιμετωπίζουμε το θέμα σε επίπεδο "τζερτζελέ" (ένα ακόμα,δηλαδή, ελληνικό πανηγυράκι από εκείνα που ξέρουμε  εμείς εδώ να στήνουμε για "ψύλλου πήδημα".Το ζήτημα αυτό έπερεπε να τεθεί σε βάση επιστημονική και νομική και όχι σε πολιτική-εθνικιστική .Να αντιμετωπιστεί ακόμα συλλογικά για την επιστροφή  όλων των ελληνικών αρχαιοτήτων (όχι μόνο του Βρατανικού μουσείου).Να υποστηριχτεί, μάλιστα,με έμφαση,πρώτα από τη χώρα μας, η ανάγκη να επιστραφούν οι αρχαιότητες  σε όλες τις χώρες από τις οποίες αφαιρέθηκαν για οποιοδήποτε λόγο.

 Δυστυχώς,οι "κραυγές" της Μελίνας ("δώστε τα μάρμαρά μου πίσω"), αφαίρεσαν μαζί με τη νηφάλια και επιστημονική αντιμετώπιση του ζητήματος της επιστροφής και τα ελληνικά επιχειρήματά  γι αυτή. Για άλλη μια φορά,όπως και με τόσα άλλα θέματα (πχ Μακεδονικό), ο ερασιτεχνισμός,ο εθνικισμός,το δήθεν,η "πατσατσουλιά" αντικατέστησαν τα επιχειρήματα, την πειθώ, την επιστημονική  συμπεριφορά γενικότερα, αλλά και τη διεθνή νομιμότητα.

5.Το θέμα των αιρχοτήτων και όχι μόνο του Βρετανικού μουσείου, όπως τονίσαμε, πρέπει να τεθεί σε νέα βάση (εξ αρχής και μηδενικής) σε μια διευρυμένη συζήτηση,στην οποία θα συμμετάσχει η παγκόσμια κοινότητα και θα διεξαχθεί αποκλειστικά μεταξύ ειδικών και όχι πολιτικών ή διπλωματών. Στην επιστήμη, η μισαλλοδοξία,οι κραυγές και οι υστερίες δεν έχουν θέση. Αλλιώς, επιστρέφουμε στην εποχή της "πυράς" και του κυνηγίου μαγισσών.

ΣΥΝΗΜΜΕΝΟ 2

ΠΡΟΣ
ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ “ΤΑ ΝΕΑ”

24-7-09

Κυρία Φοίβη,

Στις 17/7/09, δημοσιεύσατε στη στήλη σας επιστολή μου,που ήταν μια απάντηση σε όσα έγραψε στο Βιβλιοδρόμιο” (4-5/7/09) η συνονόματή μου κυρία Μαίρη Αδαμοπούλου για τη “βέβηλη κλοπή”των γλυπτών του Παρθενώνα από τον Έλγιν. Στις 21/7/09 παραθέσατε επίσης επιστολή του αναγνώστη σας κυρίου Τάκη Συν.,ο οποίος σχολίασε τις απόψεις που εξέθεσα για το ζήτημα της “κλοπής” των μαρμάρων.

Και τα δύο δημοσιεύματά σας, αγαπητή κυρία, θα αντιληφθήκατε πως υπήρξαν, από ολίγον έως πολύ, δηκτικά,απαξιωτικά και υβριστικά,όπως,για παράδειγμα αυτά που λέτε πως “πολλές φορές έχει βαπτισθεί η ΔΟΥΛΙΚΟΤΗΤΑ (τα κεφαλαία δικά μου) ως “επιστημονική αλήθεια...ίσως ως επιστήμων να υιοθετούσατε το μότο “ερεύνα” και ουχί “ΤΑΡΑΤΑΤΖΟΥΜ” και άλλα τέτοια ηχηρά και.. παραληρηματικά από το συν-σχολιαστή σας κύριο Συν-Τάκη.

Κυρία Φοίβη μου,

Επειδή,

μάλλον και εν προκειμένω, “τα έχετε πάρει κρανίο”,κατά δήλωσή σας, και μάλιστα “εξ απαλών ονύχων”,ενώ αντίθετα εγώ θα προσπαθήσω, μετά κόπου ομολογώ, να διατηρήσω την ψυχραιμία μου, επιτρέψτε μου να σας διηγηθώ, “χωρίς φόβο και πάθος”, μια μικρή ιστορία ,που δεν είναι παραμύθι κι ας έχει μέσα “βασιλιάδες και πριγκίπισσσες”:

Πριν κάμποσα χρόνια, λοιπόν, ένας νεαρός τότε καθηγητής,δίδασκε στο δημόσιο ελληνικό και αγγλικό σχολείο “HELLENIC COLLEGE OF LONDON” ή “σχολείο του βασιλιά” όπως το έλεγαν εκεί. Μαθητές του,παιδιά εφοπλιστών (το... πλείστον),καθώς και τα παιδιά το πρώην βασιλά Κωνσταντίνου (Αλεξία,Παύλος και Νικόλαος). Ο εν λόγω, είχε αποσπαστεί στο Λονδίνο από το ΥΠΕΠΘ,ένα χρόνο μετά τη νίκη του ΠΑΣΟΚ το 1981, μαζί με άλλους “δημοκρατικούς” δασκάλους και καθηγητές, για να κρατήσουν ισορροπίες στο “αμαρτωλό” εκείνο δημόσιο ελληνικό και αγγλικό σχολείο.

Ο καθηγητής της ιστορίας μας και δύο άλλοι συνάδελφοί του του,αρνήθηκαν τότε να υπογράψουν σχολικά έγγραφα με τίτλους “διάδοχος” και “πρίγκιπες” καθώς και να χρηματιστούν από τους εφοπλιστές, με αποτέλεσμα να γίνουν “κόκκινο πανί” για το βασιλικο-εφοπλιστικό κατεστημένο του Λονδίνου. “ Τρωικός πόλεμος ξέσπασε στο Hellenic College of London””,έγραφαν ενδεικτικά οι Times του Λονδίνου το 1982 και σύμπας ο δεξιός τύπος στην Ελλάδα και την παροκία ,”αντάρτες”μας ανέβαζε “κουμούνια”μας κατέβαζε.

Μια ημέρα του Νοέμβρη του 1982, θα επισκεπτόταν το Κολλέγιο για κάποια τελετή μια εγγλέζα πριγκίπισσα και μαζί της θα παρίσταντο “οι αυτών μεγαλειότητες ο βασιλεύς και η βασίλισσα της Ελλάδος”.Η τελετή θεωρήθηκε πως προσέβαλε το ελληνικό Σύνταγμα,αφού παρίσταντο Έλληνες δημόσιοι εκπαιδευτικοί και θα υποδέχονταν μάλιστα τους...βασιλείς της Ελλάδος. Μαζευτήκανε,λοιπόν, χιλιάδες Έλληνες (φοιτητές της ΚΝΕ και του ΠΑΣΟΚ οι περισσότεροι) έξω από το κτίριο του σχολείου και την ώρα που έφταναν οι “επίσημοι”, έγινε το “έλα να δεις”. Τρέχανε τα εγγλέζικα ΜΑΤ πάνω στα ...αλόγατα να προφυλάξουν την πριγκίπισσά τους και οι δικοί μας “βασιλιάδες” φυγαδεύτηκαν από άλλη είσοδο,για να γλυτώσουν τη “φωνή λαού,οργή θεού”.

Την επομένη εκείνης της τεράστιας διαδήλωσης στο κέντρο του Λονδίνου,ο νεαρός καθηγητής έλαβε ένα επίσημο “μπουγιουρντί” από την εγγλέζικη “ΓΑΔΑ”,που τον καλούσε να παρουσιαστεί επειγόντως εκεί “δι΄υπόθεσίν” του. Μόλις, λοιπόν, προσήχθη ,τον πήγαν σε ένα γραφείο που κάθονταν γύρω σε ένα μεγάλο τραπέζι καμιά 10αριά γαλονάδες και ο μεσαίος μεγαλογαλονάς, αφού χτύπησε οργισμένος το χέρι του στο τραπέζι είπε :”Κύριε,δημιουργείτε στη χώρα μου σοβαρά προβλήματα τάξης. Υποκινείτε ταραχές εναντίον της βασιλικής μας οικογένειας και θέτετε σε κίνδυνο τη ζωή της. Σας θεωρούμε επικίνδυνο για τη χώρα μας ,επειδη διακατέχεσθε από αισθήματα μίσους για το λαό μας .Είσθε ανεπιθύμητος στη χώρα μας (persona non grata) και θα θέλαμε να σας παρακαλέσουμε να την εγκαταλείψετε αυτοβόλως, για να μη μας αναγκάσετε να σας απελάσουμε εμείς”!

Το νεαρό καθηγητή,δεν πρόφτασαν τότε να τον απελάσουν οι...βασιλόφρονες Εγγλέζοι.Οι εφοπλιστές και ο “βασιλιάς”,αφού κατάλαβαν πως τα “παιδιά'”δεν επρόκειτο να πάρουν απολυτήρια και ενδεικτικά με τίτλους “διάδοχος-πρίγκιπες”, έκλεισαν “άρον-άρον” το σχολείο και το ΥΠΕΠΘ ανακάλεσε το εκπαιδευτικό του προσωπικό στην Αθήνα.΄Ετσι, “παρά τρίχα” δεν πήραν απολυτήρια οι “βασιλόπαιδες” με τίτλους “Διάδοχος-πρίγκιπες”, υπογραμμένα από Έλληνες δημόσιους εκπαιδευτικούς και με σφραγίδα της ελληνικής δημοκρατίας.

Χρόνια μετά,εν έτει 2009, ο “αντάρτης”,ο “ταραχοποιός” ο “εχθρός της Αγγλίας και του λαού της” ο “persona non grate”, που πάλεψε με “νύχια και δόντια” να μην εξευτελιστεί το Σύνταγμα της χώρας του, καθυβρίζεται ως...δούλος των ΄Αγγλων και εχθρός (ανθέλληνας) της δικής του πατρίδας, ,γιατί τόλμησε να υπερασπιστεί το δίκιο,που τούτη τη φορά πιστεύει πως είναι με το μέρος των Εγγλέζων. “O tempora o mores”!

Υ.Γ.

1.Το όνομα του νεραού τότε καθηγητή Νίκος Αδαμόπουλος.

2 .Δε θέλαμε να τα μνημονεύσουμε όλα αυτά, για να μη φανεί πως περιαυτολογούμε,αλλά “μας έπνιξε το δίκιο”.

3.Τα πλήρη γεγονότα της εποχής εκείνης είναι καταγραμμένα στον ελληνικό και αγγλικό τύπο (1982-83) και δημοσιευμένα στο εξαντλημένο πια βιβλίο-μαρτυρία “¨Οταν ήμουν δάσκαλος των παιδιών του Γλύξμπουργκ” (Ν.Αδαμόπουλος,εκδόσεις DREYFUS,1994).

4.Δεν τελειώσαμε ,κυρία Φοίβη μου,με την άποψη της επιστήμης για τα μάρμαρα.Θα επανέλθουμε σύντομα,αν μας φιλοξενήσετε στη στήλη σας.

Νίκος Αδαμόπουλος,διδάκτορας Ιστορίας.

                                                            23-2-2011

 H ΑΔΗΡΙΤΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΚΑΘΙΕΡΩΣΗΣ, ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΚΑΙ ΚΑΤΙΣΧΥΣΗΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ, ΕΝΑΝΤΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΚΛΑΔΩΝ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΙΔΩΝ ΤΗΣ  ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ.

Θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι η δικτατορία των ΜΜΕ είναι μια θλιβερή πραγματικότητα στην Ελλάδα και  αποτελεί πλέον ιστορικός γεγονός, όπως αναλύσαμε παλιότερα στις ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ.  Είδηση πλέον για ανεπίτρεπτα πολύ καιρό τώρα, είναι μόνο εκείνη που «περνάει-παίζεται» στα ΜΜΕ και ειδικά στο «γυαλί», αλλά και ό,τι ο κάθε «Χατζηνικολάου»* επιλέγει για τέτοια. Αν το γεγονός - είδηση δεν έχει τις προδιαγραφές,  για να επικυρωθεί ως έγκυρο (διάβαζε «επικερδές») από την ΤV  ή από τα «σεντόνια» των εφημερίδων, στην ουσία δεν υπάρχει και δε συνέβη.

Με αυτό τον τρόπο, ο εκάστοτε «νονός»  δημοσιογράφος, για να αναφερθούμε κυρίως στη ΤV,  που έχει επωμιστεί τα τελευταία χρόνια σχεδόν αποκλειστικά το κύριο βάρος της ενημέρωσης, βαπτίζει και ονοματίζει είδηση ό,τι  εξυπηρετεί τις τηλεθηρευτικές του  ανάγκες. ΄Ετσι, βέβαια ,όπως αντιλαμβάνεται κανείς, η είδηση από τη μια είναι τεχνητή, κατασκευασμένη και από την άλλη , υπακούουσα σε γκεμπελικούς νόμους, αφού εξυπηρετεί συγκεκριμένους στόχους και χρησιμοποιεί τις ίδιες μεθόδους  του γνωστού «μάγου» ναζιστή της προπαγάνδας. Μια τέτοια όμως είδηση, είναι πασιφανές πως αγγίζει το φασισμό, αν δεν ταυτίζεται μαζί του .

 ΄Ενα παράδειγμα  θα βοηθήσει στην κατανόηση και την απόδειξη των παραπάνω: Το Σεπτέμβριο του 2006, δολοφόνησαν στην Τασκένδη τον αποσπασμένο εκεί από το Υπουργείο Παιδείας   καθηγητή Γιώργο Τριάρχη, γιατί είχε καταγγείλει και μηνύσει μαφιόζους της ελληνικής ομογένειας, που  με τη συνεργασία στελεχών της κεντρικής υπηρεσίας στην Αθήνα ,είχαν στήσει βιομηχανία επιδοτήσεων  και κατάκλεβαν τα χρήματα του ελληνικού δημοσίου. ΄Εχουμε,δηλαδή, στην επικαιρότητα ένα τραγικό γεγονός, που στις ημέρες μας με την πρόσφατη οικονομική κρίση και την πτώχευση της χώρας, γίνεται ακόμα πιο επίκαιρο: Δημόσιος λειτουργός , που κατήγγειλε και μάλιστα ενώπιον δικαστικών αρχών πράξεις διαφθοράς και  διασπάθισης του δημοσίου χρήματος , δολοφονείται  εν ψυχρώ, λίγες ημέρες πριν τη δίκη, από τους ίδιους τους καταχραστές. ΄Ετσι, η διαφθορά βάφεται και με αίμα για να φανεί η απαίσια μορφή της  στην πιο  ακραία εκδοχή της.

Οι ΄Ελληνες  «Χατζηνικολάου» ,όμως, αποφασίζουν από τότε  αλλιώς. Για τους δικούς τους λόγους  θήρευσης εντυπωσιασμού  και τηλεθέασης ,από το 2006 μέχρι σήμερα , χιλιάδες θέματα που επιλέγουν να παρουσιάσουν στα δελτία και στις στήλες τους , αποτελούν ειδήσεις, που όχι μόνο απλώς παρουσιάζονται, αλλά και σχολιάζονται και χαρακτηρίζονται άξιες  να λάβουν ευρύτερη γνωστοποίηση. Η στυγνή και σημειολογική δολοφονία ενός δημόσιου λειτουργού για τους λόγους που αναφέραμε, είναι ήσσονος σημασίας «περιστατικό»,όμως,  για τους «Χατζηνικολάου». Μείζονος προτεραιότητας και  σπουδαιότητας ειδήσεις είναι η τρέχουσα "χρωματιστή" επικαιρότητα , κυρίως εκείνες της σκανδαλοθηρίας (κομματικής ή  ροζ )  και η διαχείρισή τους γίνεται με θεατρικά μέσα, ειδικά στα δελτία ειδήσεων, όπου με σκηνοθετική μαεστρία,  με σικέ αντιπαραθέσεις- εικονικούς καυγάδες μεταξύ της ομάδας των δημοσιογράφων-ηθοποιών, που συμμετέχουν στο δελτίο, κακοποιείται βάναυσα κάθε μορφή σοβαρότητας και αντικειμενικότητας του γεγονότος-είδησης.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, η  ιστορική δημοσιογραφία είναι σήμερα πολύ περισσότερο απαραίτητη από όσο παλιότερα, όχι μόνο γιατί, όπως είπαμε, τα ΜΜΕ φιλτράρουν «άγρια» τα γεγονότα και τις ειδήσεις, κυρίως για  οικονομικούς λόγους (αυξημένη τηλεθέαση  ενός δελτίου, ως γνωστόν, σημαίνει και αύξηση των διαφημίσεων κ.λπ), αλλά και για ένα άλλο επίσης σοβαρό λόγο: Σήμερα ο εμπορικός ανταγωνισμός επιβάλει στις περισσότερες εφημερίδες, ας πούμε, να μετριέται η αξία τους  στην αγορά από το βάρος και τις «προσφορές» τους και καθόλου ή ελάχιστα από την ποιότητα και την εγκυρότητά τους. ΄Αλλωστε, οι ίδιοι οι αναγνώστες επιβεβαιώνουν αυτό τον κανόνα, αφού συνήθως αποφαίνονται εντελώς απαξιωτικά γι΄αυτές .(γνωστή η φράση: «εφημερίδες είναι, ό,τι θέλουν γράφουν»).

 Πέρα από το δέλεαρ των προσφορών , όμως (κυρίως σε CD και βιβλία) , παίζει ρόλο και η ποικιλία των θεμάτων του εντύπου που αγοράζουν. Πολιτική και γενικότερη σκανδαλολογία, ποδόσφαιρο,  ειδήσεις «αίματος και σπέρματος», «ξεκατινιάσματα», έξαρση των αρετών της φυλής  και τα συναφή, που παρουσιάζονται  μάλιστα με πηχυαίους τίτλους, πολύχρωμα γράμματα και πολλά σημεία στίξης, επισκιάζουν τα πραγματικά γεγονότα και τις ειδήσεις. ΄Ο,τι  θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αντικειμενικά ως υλικό ποιότητας , για μια εφημερίδα -περιοδικό, για ένα δελτίο ειδήσεων ,για μια τηλεοπτική εκπομπή  είναι  κατά κανόνα   αποσυνάγωγο, εξοβελιστέο και  ανύπαρκτο.

Γίνεται ,επομένως, απολύτως ορατή η αναγκαιότητα ύπαρξης και  καλλιέργειας της  ιστορικής δημοσιογραφίας, που  έρχεται να καλύψει αυτό ακριβώς το κενό. Συγκεκριμένα: Ο ιστορικός που ασχολείται με αυτό τον κλάδο της Ιστορίας,όπως αναπτύξαμε και στα προηγούμενα μαθήματα, πρέπει πρώτα να εντοπίσει και να ξεδιαλέξει το υλικό «ποιότητας» των ειδήσεων και των γεγονότων, τα οποία δεν είναι απαραίτητο να αποτελούν πάντα υλικό της ιστορίας, αλλά εμπεριέχουν τη δυναμική, είτε μόνα είτε σε συνδυασμό με άλλα, να καταστούν και υλικό της  Ιστορίας. Μια άλλη, το ίδιο υπεύθυνη (γι αυτό και δύσκολη δουλειά) για την ιστορική δημοσιογραφία είναι να σχολιάσει με το αρμόζον «ήθος» και την επιβεβλημένη δεοντολογία το υλικό αυτό που επιλέγει για να αποτελέσει αντικείμενο παρουσίασης και κριτικής**. Υπ΄αυτές  τις συνθήκες , εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς, γιατί η συμβολή της ιστορικής δημοσιογραφίας είναι  κεφαλαιώδους σημασίας και στην ποιοτική ενημέρωση του αναγνώστη  αλλά και στην ίδια την επιστήμη της Ιστορίας, η οποία μέσα από το υλικό της ιστορικής δημοσιογραφίας ,θα «γράψει» τις σελίδες της.  

Εν τούτοις, αποκλειστικά έντυπα, πολύ περισσότερο τηλεοπτικά κανάλια, ιστορικής δημοσιογραφίας δεν υπάρχουν, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά στον κόσμο γενικότερα. Η έλλειψη αυτή δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε πως είναι αποτέλεσμα μόνο της οικονομικής αδηφαγίας» και της προπαγανδιστικής σκοπιμότητας  των ιδιοκτητών των ΜΜΕ και των διαφόρων εξουσιών, αλλά  απότοκο και των χαμηλών ποιοτικών απαιτήσεων του κοινού τους από την είδηση και το σχολιασμό της.

΄Ετσι, το κύριο βάρος σήμερα της επιβίωσης (προς το παρόν) και της προώθησης και επικράτησης (εν καιρώ) της ιστορικής δημοσιογραφίας, σηκώνουν, στη χώρα μας τουλάχιστον, ελάχιστοι διαδικτυακοί  τόποι (sites, bloggs) και κάποιοι απ΄αυτούς  ασκούν όντως τη λειτουργία της  με συνέπεια και καθόλου ερασιτεχνικά.

Τα σύγχρονα, όμως, αυτά  μέσα ενημέρωσης, έχουν να αντιμετωπίσουν πολύπλοκες αντιξοότητες  και είναι από «χαρακτήρα» και ιδιότητα πολυσυλλεκτικά   σοβαρών προβλημάτων.  Πρώτα-πρώτα, έχουν να αντιμετωπίσουν τη γνωστή παθογένεια  που είπαμε πως επικρατεί στο περιβάλλον των ΜΜΕ. Τηλεόραση, ραδιόφωνο,  εφημερίδα και λοιπά έντυπα αντιμετωπίζουν ανταγωνιστικά τη σύγχρονη αντίληψη της ενημέρωσης και της δημοσιογραφίας γενικότερα και ασκούν πολεμική εναντίον της, που πολλές φορές αγγίζει τα όρια του φανατισμού. Από την άλλη, το ίδιο το κράτος και οι θεσμοί του, επειδή συνήθως δέχονται τις περισσότερες κριτικές  πιέσεις από την ιστορική δημοσιογραφία, συμμαχούν ασμένως με τα ΜΜΕ και συναγωνίζονται ποιο πρώτο και καλύτερα θα καταφέρει το ισχυρότερο πλήγματα στο νέο θεσμό της σοβαρής διαδικτυαακής δημοσιογραφίας***.

 ΄Ετσι εξηγείται και το γεγονός  πως ούτε καν στοιχειώδες νομικό πλαίσιο υπάρχει στη χώρα μας, που να  προστατεύει και να  παρέχει τον απαραίτητο νομικό «μπούσουλα»-εξοπλισμό σε όλους τους μπλόγκερ και όχι μόνο της ιστορικής δημοσιογραφίας , για να λειτουργούν χωρίς τον κίνδυνο να βρεθούν αντιμέτωποι με την καθεστωτική νομοθεσία. Στα παραπάνω, αν προστεθούν και τα άλλα δεινά, όπως η   έλλειψη οικονομικών πόρων των φορέων της  , που αυτό σημαίνει αυτόματα αδυναμία χρήσης-εκμετάλλευσης  του διαφημιστικού μονόδρομου που έχουν επιβάλει τα ΜΜΕ, αντιλαμβάνεται κανείς πόσο δύσκολο είναι σήμερα  με τέτοιος άνισους όρους, να λειτουργήσουν με συνέπεια και επαγγελματισμό τα  μέσα της ιστορικής δημοσιογραφίας .  

Παρ’ όλα αυτά, όσο και αν σήμερα οι συνθήκες είναι τόσο αντίξοες  και το «κλίμα», όπως το διαμορφώνουν κράτος και παραδοσιακά-καθεστωτικά ΜΜΕ, εντελώς εχθρικό, η επανάσταση στην πληροφορία, την είδηση και την αντικειμενική ενημέρωση δεν πρόκειται να υποστείλει  τη σημαία. Ο  ζευγολάτης που έπιασε το αλέτρι , δεν πρόκειται να σταματήσει, αν δε δει να τελειώνει και η τελευταία αυλακιά στο χωράφι του. «Το ποτάμι δε γυρίζει πίσω». ΄Οσο νωρίτερα το αντιληφθούν αυτό οι παρωχημένοι φορείς των ΜΜΕ, τόσο το καλύτερο για τους ίδιους και για τη δημοσιογραφία.  Ο «Χατζηνικολάου» θα πρέπει να το πάρει απόφαση  πως είναι πια ο τελευταίος πρωταγωνιστής στα απλοϊκά και παρακαιρισμένα σελιλόιντ αυτής της ανήθικης και εγκληματικής δημοσιογραφίας- μύθου που υπηρετεί.

* 

* Χρησιμοποιούμε (συμβολικά ) το συγκεκριμένο δημοσιογράφο, τηλεοπτικό αστέρα –θεσμό των ελληνικών δελτίων ειδήσεων, ως τον αντιπροσωπευτικότερο  φορέα  της παθογένειας της ελληνικής,εμπορικής  δημοσιογραφίας.

 **Προς πληρέστερη κατανόηση της διαφοράς Δημοσιογραφίας και Ιστορικής Δημοσιογραφίας,παραθέτουμε ένα χαρακτηριστικό κείμενο που δημοσιεύτηκε στο Homo-naturalis.gr στις 16-9-2010 (ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ ΚΑΙ ΑΡΧΕΙΟ).

"Με αφορμή τις (κιτς)επετειακές εκδηλώσεις του δήμου Μαραθώνα για τα 2.500 χρόνια από την ομώνυμη μάχη και τα πολυάριθμα αφιερώματα σ΄αυτή των ΜΜΕ, θα σχολιάσουμε ένα κείμενο στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ (12 Σεπτεμβρίου 2010), στη σελίδα 48-49 (ολόκληρο σαλόνι) του ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΔΙΑΜΑΝΤΗ με τίτλο “ Όταν το μέλλον της Ευρώπης κρινόταν στο Μαραθώνα”. Ας δούμε στο συγκεκριμένο θέμα πώς το διαπραγματεύεται η δημοσογραφική ιστορία και πώς η ιστορική δημοσιογραφία.

Κατ΄αρχήν, ο συντάκτης δεν αναφέρει την ιδιότητά του. Είναι ιστορικός ή δημοσιογράφος;Αν είναι μόνο το δεύτερο,ακόμα χειρότερα, γιατί δεν είναι ειδικός ,δεν έχει τον κατάλληλο επιστημονικό εξοπλισμό ,για να διαπραγματευθεί ένα ιστορικό θέμα. Αλλά και αν είναι επαγγελματίας ιστορικός ( δίπλωμα Ιστορίας ,διδακτορικό κ.λπ) και πάλι με τον τρόπο που προσεγγίζει το ζήτημα,δείχνει πως είναι ένας καθεστωτικός ιστορικός και μάλιστα “κλασικός” στο είδος του. Με όποια ιδιότητα και αν διαπραγματεύεται πάντως το θέμα,το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.Πάμε τώρα σε επιμέρους επισημάνσεις.

Ο κειμενογράφος, κατ΄αρχήν στηρίζει ΟΛΗ τη διήγηση και την κριτική του στις γνωστές ιστορικές πηγές (Ηρόδοτος, Παπαρρηγόπουλος). Αντιγράφει και συρράφει τα γεγονότα και την κριτική,όπως τα γράφουν εκείνοι.Το αποτέλεσμα είναι ο κ.Διαμαντής να μας δώσει 2 σελίδες,που θα μπορούσαν, μια και είναι γλαφυρός ο λόγος,να μπουν και στο εγχειρίδιο σχολικής Ιστορίας.

Συγκεκριμένα ,ως μαθητές Γυμνασίου,εμπεδώνουμε για πολλοστή φορά πως η αρχαία Ελλάδα έχει ανώτερο πολιτισμό από τη χώρα των Περσών και των Μήδων (και όχι μόνο).Κι αυτό το συμπέρασμα οι προειρηθέντες ιστορικοί (όσο και ο αντιγραφέας τους δημοσιογράφος) το συνάγουν από την παράθεση των παρακάτω ατεκμηρείωτων απόψεων :Το κράτος των Περσών δεν ήταν παρά “..ένα ενιαίο μόρφωμα τόσο από πολιτικής όσο και από διοικητικής απόψεως”. Και στη λεζάντα της φωτογραφίας διαβάζουμε πως “Ο Δαρείος ηγείτο ενός πολυεθνικού κράτους...”. ΄Ομως, “από την άλλη ,η ελληνική Μεσόγειος συγκροτείται από ένα πυκνό δίκτυο πόλεων ...Στο κέντρο αυτού του δικτύου βρισκόταν η Σπάρτη και η Αθήνα...ΔΕΔΟΜΕΝΗΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗΣ ΥΠΕΡΟΧΗΣ ΚΑΙ ΣΥΝΟΧΗΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ" (τα κεφαλαία δικά μας). Αυτά τα χιλιοειπωμένα επαναλαμβάνει κι εδώ ο δημοσιογράφος.

Εν ολίγοις: Το απέραντο κράτος των Περσών ήταν ένα...μπάχαλο (μόρφωμα!) με δυνάστη βασιλιά και πολιτισμό μάλλον ανύπαρκτο (δεν το αναφέρει ,αλλά το υπονοεί),ενώ η ελληνική Μεσόγειος είναι “τεφαρίκι πράμα σε όλα: Πυκνό δίκτυο πόλεων (όχι “ μπάτε χίλιοι αλέστε”),και τεράστιος πολιτισμός. Από τη μια μεριά πολεμούν ΠΟΛΙΤΕΣ και από την άλλη ΟΧΛΟΣ και λοιπά και λοιπά,που τα είδαμε και τα ...χειροκροτήσαμε στη γνωστή κινηματογραφική υπερπαραγωγή THIS IS SPARTA.

Περιγράφει επίσης τη μάχη,όπως ακριβώς την περιγράφουν ο  Ηρόδοτος και ο  Παπαρρηγόπουλος  ,όπου από τη μια μεριά πολεμούν οι χιλιάδες Πέρσες (μπορεί και 500.000 αναφέρουν κάποιοι !) και από την άλλη, κάτι σκόρπιοι,μετρημένοι στα δάχτυλα ΑΘΗΝΑΙΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ,ανδρείοι και ελαυνόμενοι από υψηλά ιδανικά . Αυτοί οι δύο διαφορετικοί κόσμοι, οι...Βάρβαροι από δω και οι... ΄Ελληνες απο κει, συμπλέκονται   και φυσικά οι ...πρόγονοί μας τους "κάνουν  με τα κρεμμυδάκια".΄Ετσι σώθηκε ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ απ΄την επικράτηση της ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑΣ και μπόρεσε ο κόσμος να πάει μπροστά,γιατί, αν επικρατούσαν οι Πέρσες,όπως έλεγε κάποιος αστείος σε τηλεοπτική εκμπομπή,σήμερα εδώ θα είχαμε...Ισλάμ.Μάλιστα.

Βέβαια,ο δημοσιογράφος δε σκοτίζει την πένα του με τα δύσκολα (πού να τα βρει γραμμένα κιόλας να τα συρράψει).Δηλαδή :

1.Δεν έχουμε ΚΑΜΙΑ σοβαρή ιστορική πηγή,που θα μπορούσαμε να την εμπιστευτούμε για την ατικειμενική εξιστόρηση των γεγονότων και των στοιχείων που παραθέτει. Ο ΗΡΟΔΟΤΟΣ,πόρρω απέχει από το να θεωρείται σοβαρή πηγή. Ο "πατέρας της Ιστορίας"γράφει μυθ-ιστόρημα περισσότερο, παρά Ιστορία.Να επισημάνουμε κάποια... μυθιστορηματικά στοιχεία: Σε καμιά περίπτωση με τα δεδομένα της εποχής, δεν μπορούσαν να συγκεντρωθούν και να μεταφερθούν από το περσικό βασίλειο στην πεδιάδα του Μαραθώνα τόσες χιλάδες στρατού. Θα χωρούσαν ΟΛΟΙ αυτοί σε 600 πλοία,που αναφέρει ο ΗΡΟΔΟΤΟΣ; ΄Αντε ,να ήταν, αν δεχτούμε τα 600 πλοία, καμιά 20αριά χιλιάδες στρατός.Το σχέδιο “τανάλια” του Μιλτιάδη, σε συνδυασμό με τον αιφνιδιασμό, όντως λειτούργησαν αποτελεσματικά και σε αυτά πάνω πρέπει να παίχτηκε το αποτέλεσμα της μάχης και όχι τόσο στην ανδρεία των μεν και την αναδρία των δε.Ας μη ξεχνάμε πως οι Πέρσες ήταν πολεμικότατοι και φοβερά εξοπλισμένοι.

2.Οι ΠΟΛΙΤΕΣ της Αθήνας,δεν είναι καθόλου πολίτες,όπως τους ξέρουμε μερικά χρόναι αργότερα.Είναι χωρισμένοι σε τάξεις-φατρίες,οι αριστοκράτες καταπιέζουν αφόρητα τους πολυπληθείς ακτήμονες και αυτό που λένε ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ακόμα δεν έχει πάρει τη μορφή του πολιτεύματος του Περικλή.Αντίθετα,οι Πέρσες μπορεί να είχαν βασιλιά,αλλά υπήρχε οργανωμένο πολίτευμα-κράτος από βάθος χρόνου και ως τέτοιο θα πρέπει να διέθετε έναν καλά οργανωμένο και πειθαρχημένο στρατό,όπως δείχνουν οι κατακτήσεις τους.

3.Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΠΕΡΣΩΝ ΗΤΑΝ ΕΦΑΜΙΛΛΟΣ,ΑΝ ΟΧΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ.Η “πανσπερμία” των λαών ,που ζούσε στο ίδο οργανωμένο βασίλειο-πατρίδα, με τις κουλτούρες και τον πολιτισμικό πλούτο ενός εκάστου (πολυπολιτισμικότητα) αποτελούσε δεξαμενή και την καλύτερη εγγύση ειρηνικής συνύπαρξης πολιτισμών, που αλληλοεπηρεάζονταν και εξελίσσονταν με νέα μορφή και ποιότητα. Στην Ελλάδα αυτή η πολυτέλεια δεν υπήρχε,ούτε στον πολιτισμό ούτε στα πολιτεύματα.Αρκεί να θυμηθεί κανείς το Θουκυδίδη να κομπάζει πως “(Ημείς) χρώμεθα πολιτεία ου ζηλούση τους των πέλας νόμους".Αν μιλάμε στην αρχαία Ελλάδα για πολιτισμό και Δημοκρατία, αναφερόμαστε στην Αθήνα και αυτό,βέβαια, είναι και λάθος και ιστορικά ανυπόστατο.Το πολίτευμα της Αθήνας,έστω και αν φαινομενικά ήταν άμεση Δημοκρατία, στην ουσία δεν είχε και μεγάλη σχέση με αυτή. Στην εκκλησία του Δήμου εκείνοι που αποφάσιζαν ήταν οι “δημαγωγοί” και ο λαός-όχλος απλά επικύρωνε τις προειλημμένες αποφάσεις,έχοντας την ψευδαίσθηση πως αποφασίζει εκείνος.

Και το σημαντικότερο:Ο πολιτισμός των Αθηναίων ήταν κυρίως θρησκευτικός σε όλους τους τομείς και τις περισσότερες φορές αντέφασκε προς την έννοια πολιτισμός, διότι και μόνο τα παρακάτω...ανδραγαθήματα του αθηναϊκού πολιτισμού, τον στέλνουν κατευθείαν στα τάρταρα: Η  ανέγερση του Παρθενώνα και των άλλων μνημείων, πραγματοπιήθηκαν με τα λεφτά -"αίμα" των συμμάχων και με την εργασία δούλων-αντικειμένων για χρήση. Η φιλοσοφία, ειδικά η πλατωνική, εμπεριέχε τα σπέρματα του κατοπινού ναζισμού. Η ποίηση  εν πολλοίς ήταν κατευθυνόμενη από την εξουσία και το ιερατείο και εξαγοραζόμενη, για να αναδεικνύει συγκεκριμένες αξίες του αθηναϊκού πολιτειακού και πολιτισμικού μοντέλου  (και να μείνουμε μόνο σε αυτά).Τέλος,οι φυσικές επιστήμες ελάχιστα καλλιεργήθηκαν στην Αθήνα.Οι ξένες πόλεις,ειδικά η Ιωνία (υπό περσική επικυριαρχία) είχαν τα σκήπτρα.

Αυτό το μοντέλο του αθηναϊκού πολιτισμού, λίγα χρόνια αργότερα, γέννησε το χριστιανισμό του ελληνομαθούς Παύλου και της ελληνογραμμένης Κ.Διαθήκης.΄Ενας χριστιανισμός που κράτησε από την ιδεολογία και το πολιτισμό της Αθήνας, όσα εξυπηρετούσαν τη νέα θρησκεία και πολέμησε με λύσσα, όσα την αντιμάχονταν.Και ας μην ξεχνάμε πως ο χριστιανισμός των μοναστηρίων ήταν εκείνος που διέσωσε επιλεκτικά τα αρχαία συγγράμματα (ιστορία,φιλοσοφία,ποίηση) των “χριστιανιζόντων” συγγραφέων και κατεύκασε τα λοιπά (“αιρετικών" ιστορικών,ποιητών,σοφιστών).

4.Οι Πέρσες,όπως και όλοι οι Ανατολικοί λαοί (Σουμέριοι, Βαβυλώνιοι, Αιγύπτιοι, Φοίνικές κ.α), θεράπευσαν επιτυχώς ΟΛΕΣ τις μορφές του πολιτισμού,έστω και αν έχουν απολεστεί οι πληροφορίες, για να σχηματίσουμε σαφή αντίληψη για το σύνολό του. Εκεί ,όμως, που υπερτερούσαν καταλυτικά έναντι των Ελλήνων, είναι το γεγονός πως ο πολιτισμός των Περσών δεν ήταν ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ-ΘΕΟΚΡΑΤΙΚΟΣ.Στην ουσία οι Πέρσες ήταν άθρησκοι (ΖΩΡΟΑΣΤΡΕΣ). Εύκολα ύστερα απ΄αυτό,μπορεί κανείς να καταλάβει πόσο υψηπετής μπορεί να αναδειχτεί ένας πολιτισμός χωρίς θρησκευτικά βαρύδια,όπως ήταν ο ελληνικός.

Περαίνοντας: Αν επικρατούσανοι Πέρσες σε εκείνη την “ιστορική” μάχη του Μαραθώνα (δεν ήταν πάντως αυτή η μάχη η ιστορικότερη.Πολύ πιο σημαντική,αλλά για άλλους λόγους, υπήρξε αργότερα η μάχη στις Πλαταιές των ενωμένων Ελλήνων),αν μη τι άλλο,η Ευρώπη και ο κόσμος ολόκληρος ίσως θα είχαν απαλλαγεί από τον Εβραιοχριστιανισμό,που οδήγησε την Ευρώπη στο Μεσαίωνα και μέχρι σήμερα καθοδηγεί μεγάλη πληθυσμιακή μερίδα στο σκοταδσμό και τη συντήρηση.

Βέβαια,η Ιστορία πορεύεται  με νόμους γι αυτό δύσκολα και παρακεκινδυνευμένα μπορεί να απαντήσει  κανείς στο  ερώτημα "αν δε γινόταν αυτό,τι άλλο θα μπορούσε να γίνει;". Η απάντηση (όποιας μορφής) θα είναι πρόβλεψη,εικασία,προφητεία,όχι Ιστορία.

***Χαρακτηριστικά για την πολεμική που έχει εξαπολύσει το κράτος εναντίον των μπλόγκερ του ελληνικού διαδικτύου  είναι και τα αλλεπάλληλα δημοσιεύματα  ξένων  μέσων ενημέρωσης, όπως το ακόλουθο:

"...Emulating the disgusting paradigm of infamous Graecokleptocrats, who persecute and jail dissident bloggers, many governments terrorize dissident bloggers. Blogging in Greece, the most corrupt country of Fourth Reich(EU), is considered an extreme-risk avocation. Freakish kleptocrats accuse dissident bloggers of treason, confiscate their computers, and lock them is jail! Freak galore! These prisoners of conscience follow the long tradition of Socrates, who was killed by the Athenian democracy. (Μιμούμενοι (σ.μ άλλες χώρες) το αηδιαστικό παράδειγμα του κακόφημου, διεφθαρμένου  ελληνικού κράτους, το οποίο καταδιώκει και στέλνει στη φυλακή αντιφρονούντος bloggers. Το να είσαι μπλόγκερ (το « Blogging») στην Ελλάδα, την πιο διεφθαρμένη χώρα του τέταρτου Ράιχ (ΕΕ), θεωρείται ως μια ακραία κινδύνου ενασχόληση. Αλλόκοτοι κρατικοί κλέφτες κατηγορούν αντιφρονούντος bloggers για προδοσία, κατάσχουν τους υπολογιστές τους, και τους πάνε φυλακή!  Φρίκη εν αφθονία! Αυτοί οι κρατούμενοι συνείδησης ακολουθούν τη μακρά παράδοση του Σωκράτη, ο οποίος σκοτώθηκε από την αθηναϊκή δημοκρατία".

 (clearcutmemo ).

                       P A R A R T I M A

        MATHIMATA ELLINO-LATINIKIS GRAFIS

     1.          TO ELLINO-LATINIKO  ALFAVITO

Α=a,β=v γ=g,δ=d,ε=e, ζ=z, η=i, θ=th, ι=i, κ=k, λ=l, μ=m, ν=n,ξ=x, ο=o, π=p, ρ=r, σ=s, τ=t, υ=i, φ=f, χ=h, ψ=ps, ω=o