Καθεστωτική καθηγήτρια η ΄Αννα Φραγκουδάκη και συνεργάτις του "συγκροτήματος ΔΟΛ", και ως εκ τούτων φοβισμένη και εξαρτημένη, χρόνια προσπαθεί να πει τα πράγματα με το όνομά τους. Λίγες φορές τα καταφέρνει,όπως στο επόμενο κείμενό της,που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ (16-1-2010)

Μετανάστες και «καθαρότητα»

Γράφει η Άννα Φραγκουδάκη

Ένα από τα θεμέλια του ρατσισμού είναι ο φόβος της πολιτισμικής αλλοίωσης ενός λαού. Καλλιεργούν ορισμένοι αυτό τον φόβο, με αφορμή το νομοσχέδιο για την ιθαγένεια μεταναστών. Ο κίνδυνος που απειλεί, λέει, εμάς τους Έλληνες κυκλοφορεί και σε αριθμούς. Σε 40 χρόνια, κραυγάζουν, εμείς οι Έλληνες θα είμαστε «μειονότητα» στην ίδια μας τη χώρα.

Για να είναι όμως απειλή η ιθαγένεια όσων π.χ. γεννήθηκαν εδώ, αυτό σημαίνει ότι οι Έλληνες δεν είμαστε αυτό που είμαστε, αλλά είμαστε μια «φυλετικά» αμιγής οικογένεια με συγγένεια «βιολογική».

Πιστεύουνάραγε όσοι τα λένε αυτά ότι έχουν γεννηθεί από Έλληνες, που γέννησαν Έλληνες, που είχαν γεννήσει Έλληνες... έως τη Μινωική εποχή; Αν το πιστεύουν, θα πρέπει να μην ξέρουν απολύτως τίποτα για τη γενιά τους ούτε καλά καλά τον παππού και τη γιαγιά τους. Κανένας τους δεν έχει δηλαδή προγόνους Αρβανίτες ή Σλάβους και όλες τις πάρα πολλές ένα γύρω στη Μεσόγειο καταβολές από τον Καύκασο έως τα Βαλκάνια, την Ανατολή και την Αφρική;

Δεν είμαστε«φυλετικά καθαρός» λαός οι Έλληνες, γιατί τέτοιος λαός δεν υπάρχει. Η εθνική υπαγωγή είναι αποτέλεσμα της ιδεολογίας και όχι της βιολογίας. Δεν είναι «εξ αίματος» συγγένεια, είναι βούληση του ανήκειν στην πολιτική κοινότητα που είναι το ελληνικό έθνος- κράτος.

Έτσι γίναμε Έλληνες εμείς οι Έλληνες, όπως έγιναν και οι άλλοι έθνη, στη Μεσόγειο, χωνευτήρι όπου συναντήθηκαν οι αρχαιότεροι πολιτισμοί με σχεδόν όλους τους νεώτερους, και στα Βαλκάνια, όπου όλα τα κράτη όταν συγκροτήθηκαν ήταν πολυεθνοτικά. Το εθνικόπαραμύθι άλλων εποχών για την αιώνες κοιμισμένη βασιλοπούλα- πατρίδα, που «ξύπνησε» και έτσι λοιπόν γίναμε ελληνικό κράτος, σαν επιχείρημα στη διαμόρφωση πολιτικής για τους μετανάστες σήμερα, δεν είναι άγνοια όλων των παραπάνω. Είναι διεκδίκηση της «φυλετικής καθαρότητας». Αυτό όμως συνέβη 1933 με 1945. Τότε που η πολιτική υπέρ της «καθαρότητας της πατρίδας» μεταμόρφωσε τη γερμανική βασιλοπούλα σε Φρανκενστάιν. Και το τέρας πλανάται σαν σκιάχτρο ακόμα σήμερα τραυματικό ιδίως για τον γερμανικό λαό και πάντοτε τρομαχτικό για όλους.