Πέθανε ο πολιτικός Μ. Παπακωνσταντίνου και στην "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία" (17-1-2010) διαβάζουμε γι αυτόν:

"...Σπούδασε Νομικά...Διετέλεσε διαδοχικά υπουργός Γεωργίας, Δικαιοσύνης και Εξωτερικών επί πρωθυπουργίας Κ. Μητσοτάκη στο διάστημα 1990-93.

Είχε πλούσιο συγγραφικό έργο, ενώ υπήρξε τακτικός αρθογράφος σε εφημερίδες της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, ελληνικών και ξένων περιοδικών.

Έχει συγγράψει νομικά, ιστορικά και πολιτικά βιβλία στην ελληνική και αγγλική γλώσσα.

Μεταξύ των βιβλίων που έγραψε είναι: ''Η Μακεδονία μετά τον Μακεδονικό Αγώνα'', τον Μάρτιο του 1992, ''Σύντομη Ιστορία της Κοζάνης'', ''Μία βορειοελληνική πόλη στην Τουρκοκρατία. Ιστορία της Κοζάνης (1400-1912)'' , ''Η αγροτική πολιτική'', ''Πολιτική συγκρότηση και προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ'', ''Η ταραγμένη εξαετία 1961-1967'' (δύο τόμοι), ''Το ημερολόγιο ενός πολιτικού. Η εμπλοκή των Σκοπίων'', ''Βαλκάνια: η άγνωστη γειτονιά μας''.

Στις ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ (ΕΙΣΑΓΩΓΗ) γράφουμε:

... Καλως η κακως ο καθενας εχει το δικαιωμα να πιανει και να γραφει "ιστορια". Ειδικα στη χωρα μας. Απομαχοι, πολιτικοι, αποστρατοι στρατιωτικοι, συνταξιουχοι, δημοσιοι υπαλληλοι, αν δεν γραφουν λογοτεχνια, ασχολουνται συνηθως, με τη συγγραφη ιστορικων κειμενων. Ακομα και αυτοβιογραφικες διηγησεις, μεταπλασσονται και μεταμορφωνονται σε ιστορια. Προσωπικα περιστατικα, αναμνησεις, ονοματα, χρονολογιες, διανθισμενα με αφηγηματικο λογο, αναδεικνυονται σε "ιστορικα  γεγονοτα''.

  Η σημασια της ερευνας των αρχειακων πηγων, η αναγκη της κριτικης τους, η διαπιστωση και κατανοηση των ιστορικων γεγονοτων και η διακριση τους απο τα γεγονοτα (κορυφαιες ενασχολησεις της επιστημης της ιστοριας), για να περιοριστουμε μονο σε αυτα , που απαιτουν εξειδικευμενη γνωση και επιστημοσυνη, ειναι, οχι μονο αδιαφορα, αλλα και οροι αγνωστοι στους ''ιστορικους'' αυτου του ειδους.

Το μεγάλο δράμα της Ιστορίας δεν είναι μόνο οι καθεστωτικοί "ιστορκοί",αλλά και οι ευκαιριακοί "ιστορικοί" τύπου Μ.Παπακωνσταντίνου. Νομικά σπούδασε ο άνθρωπος,στην πολιτική κατέληξε και την υπηρέτησε επί συναπτά έτη, αλλά "ιστορικός" φιλοδόξησε να πεθάνει.

Να είναι μόνο η αίγλη αυτής της επιστήμης,που νομίζουν πως υπόσχεται μεγαλύτερη υστεροφημία από τις όποιες άλλες ενασχολήσεις τέτοιων "ιστορικών"; Είναι μια προσπάθεια να κρύψουν οι ίδιοι τις πομπές τις δικές τους και του συστήματος που πιστά υπηρέτησαν, συγγράφοντας "ιστορία";

΄Ο,τι και όσα και να είναι, εξαιτίας τους καταταλαιπωρήθηκε και  ταλαιπωρείται η επιστήμη του Θουκυδίδη. Οι  "Παπακωνσταντίνοι" δε φτάνει που αφάνισαν τον τόπο με τον εγκληματικό,κομματικό τυχοδιωκτισμό τους, τις πολιτικές τους αβελτερίες και τον  αβδηριτισμό τους (δες σημερινό οικονομικό-και όχι μόνο-κατάντημά του),αλλά κατακρεουργούν και την Ιστορία,για να είναι το έργο  και ο μισθός τους άξιος,αλλά και ο εξευτελισμός τους απόλυτος!