ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ ΤΟ "ΣΥΣΤΗΜΑ" ΣΤΗΝ Ε.Ε;

 Οι ηγέτες των χωρών-μελών της Ε.Ε στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής των 27,φαινομενικά υπέστησαν μια κατά κράτος ήττα και εξαναγκάστηκαν σε  ταπεινωτική  υποχώρηση    από την ΄Ανγκελα Μέρκελ. ΄Ετσι δείχνουν τα πράγματα σε πρώτη ματιά. Η Γερμανίδα ηγέτις κατάφερε άνετα να επιβάλει τα οικονομικά, πολιτικά,  εργασιακά (και όχι μόνο)  σχέδια που από καιρό έχει εκπονήσει το Βερολίνο και τα οποία συνοψίζονται στα εξής: 1.Καμιά χαριστική στήριξη των οικονομικά ευάλωτων οικονομιών της Ε.Ε. 2. Ασφυκτική πίεση των λαών των παραπάνω κρατών με μοχλό την οικονομία μέχρι εξουθένωσής τους (ηθικά και υλικά) για αλλαγή νοοτροπίας (ειδικά των νότιων λαών) και συμμόρφωση της φιλοσοφίας ζωής τους στο γερμανικό μοντέλο 3.Καλλιέργεια εθνικιστικού παροξυσμού μεταξύ των λαών, που εκτός των άλλων, υποβοηθάει τη μετάλλαξη των ιδιοτήτων τους σε μάζα και ταυτόχρονα  εμποδίζει και στη συνέχεια αποκλείει την παρουσία στα νέα δρώμενα του Ανθρώπου -Πολίτη .

 Κυρίαρχος στόχος των Γερμανών, αλλά και των υπολοίπων κρατών της Ε.Ε, είναι αυτός:  Η διατήρηση και συνέχιση του  υφιστάμενου (παραδοσιακού) status παγκοσμίως. Το  πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό, εργασιακό μοντέλο κυρίως, είναι απόλυτη ανάγκη, σύμφωνα με τα γερμανικά-ευρωπαϊκά σχέδια, να παραμείνει ως έχει, διαφορετικά  οι ανατροπές θα είναι ριζικές και το Σύστημα θα βρεθεί μπροστά στον κίνδυνο ολοκληρωτικής κατάρρευσης. Και όπως συμβαίνει πάντα στην Ιστορία, τις κατευθυντήριες γραμμές τις χαράζει εκείνος που οικονομικά είναι ευρωστότερος. Εν προκειμένω, στη σημερινή συγκυρία, είναι φανερό πως η Γερμανοί έχουν το πάνω χέρι, αφού είναι σχεδόν η μοναδική οικονομία, που δεν έχει πληγεί από την κρίση και μάλιστα στο νέο χρόνο προβλέπονται ρυθμοί ανάπτυξης μεγαλύτεροι του φετινού 4%.

 Γι΄αυτό και ΜΟΝΟ το λόγο η Μέρκελ μπόρεσε και στη Σύνοδο Κορυφής των 27 να επιβάλει τους όρους της και σχεδόν αμαχητί. Η διατήρηση του status εξυπηρετεί τους ΠΑΝΤΕΣ και φυσικά στους ΠΑΝΤΕΣ συμπεριλαμβάνονται και οι μάζες.  Τι θέλουν να διατηρήσουν οι ηγέτες των ευρωπαϊκών (και όλων των άλλων) χωρών-κρατών; Τη δυνατότητα μιας συγκεκριμένης «ελίτ», κυρίως πολιτικο-οικονομικής, να μπορεί να ασκεί την εξουσία  με οφέλη οικονομικά, αλλά και από λόγους  ματαιοδοξίας. Εξουσία σε ποιους; Στις λαϊκές μάζες.  Και τι ζητούν αυτές; ΄ Οσο και αν φαίνεται περίεργο, τίποτα σπουδαίο ή δύσκολο . Με «άρτον και θεάματα»  είναι ικανοποιημένες σε μεγάλο βαθμό .Μάλιστα οι ίδιες οι μάζες γνωρίζουν πως αυτά τα «αγαθά» τους τα παρέχει άνετα (και κυρίως) η εξαρτημένη εργασία (μισθός), την οποία εξασφαλίζει η διατήρηση και η ισορροπία του Συστήματος.

Ας θυμηθούμε  το πρόσφατο  παράδειγμα της χώρας μας. ΄ Όταν η Ε.Ε  υποδεχόταν το Γιώργο Παπανδρέου πρωθυπουργό της Ελλάδας, γνώριζε πολύ καλά πως  ο νέος πρωθυπουργός δεν είχε καμιά τύχη να παραμείνει πρωθυπουργός, αν τολμούσε με την ανάληψη της εξουσίας: 1.Να αποχωρήσει  από την ευρωζώνη. 2. Να επαναφέρει τη δραχμή και να την υποτιμήσει γενναία. 3.Να απαιτήσει επαναδιαπραγμάτευση του τοκογλυφικού χρέους για ηθικούς λόγους με ανυποχώρητη θέση της εξόφλησης σε βάθος χρόνου του 40%. Αν ο Γ. Παπανδρέου προχωρούσε σε αυτή την «επαναστατική» διέξοδο από την κρίση (οικονομική, πολιτική και κοινωνική), δε θα έκανε πρώτα εχθρούς ούτε τους λοιπούς ηγέτες-λαούς της Ε.Ε,  ούτε τους δανειστές μας, αλλά την ίδια την ανθρωπομάζα της χώρας, που εν μια νυκτί, θα έχανε μισθούς-συντάξεις-απολαβές και θα έβλεπε να έρχονται τα «πάνω κάτω».

Ως ισχυρή επίρρωση των όσων υποστηρίζουμε, έρχεται η σημερινή πραγματικότητα στην Ελλάδα. Συντεχνίες, που αναγκαστικά με τους νέους όρους συνέχισης της δανειοδότησής της χώρας,  χάνουν ένα μέρος των αποδοχών και των προνομίων τους, τα κάνουν όλα λίμπα και η επικρατούσα «φιλοσοφία» των συνδικάτων τους είναι το  «γαία πυρί μιχθήτω» και ο «θάνατός σου, η ζωή μου». Η λεγόμενη εργατική τάξη (εδώ με την έννοια της εξαρτημένης εργασίας), διασπασμένη σε χίλια κομμάτια, τρώει τα ίδια της τα σωθικά, αφού η μια συντεχνία στρέφεται απροκάλυπτα πια εναντίον της άλλης και η ισχυρότερη τιμωρεί την ασθενέστερη, απαιτώντας για εκείνη και σε βάρος της δεύτερης να κρατήσει τη «μερίδα του λέοντος» στα κεκτημένα. Αν αυτό γίνεται σήμερα, που στην ουσία το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού δεν υπέστη, λόγω της «έξωθεν»  (με το αζημίωτο) βοήθειας,  ανεπανόρθωτο οικονομικό σοκ, φανταστείτε τι θα γινόταν, αν ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του επέλεγαν από αρχή την «επαναστατική» λύση, που περιγράψαμε, οπότε η συντριπτική πληθυσμιακή πλειοψηφία θα αντιμετώπιζε άμεσα το φάσμα της πείνας.  Την επομένη η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θα είχε καταρρεύσει. Το τι θα επακολουθούσε όλοι μπορούμε να το φανταστούμε.

Επομένως, θα λέγαμε πως ο δρόμος που ακολούθησε ο Παπανδρέου από την αρχή ήταν μονόδρομος και ήδη προχαραγμένος από τους εταίρους μας στην Ε.Ε. Υπό αυτή την έννοια, ναι. Ο Γ. Παπανδρέου  αποδείχτηκε πως δεν έχει τη στόφα του επαναστάτη ηγέτη, αλλά του ικανού διαχειριστή της εξουσίας. Αυτό το γνωρίζει το Σύστημα γι΄αυτό και Η Μέρκελ «μειδιά» από τις απειλές του ΄Ελληνα πρωθυπουργού, γιατί είναι σίγουρη πως όλα αυτά είναι ένα «θέατρο» , λεονταρισμοί της κακιάς ώρας.

Γι΄αυτό υποστηρίζουμε πως τη «λύση» στο ελληνικό πρόβλημα δεν την επέλεξε ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε προσωπικά  Γ. Παπανδρέου. Την υπαγόρευσαν οι μάζες, που με αυτή την εντολή τον έφεραν στην εξουσία. Αυτές έχουν πρωτίστως την ευθύνη. Οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι και λοιποί στυλοβάτες του Συστήματος, απλά οσμίζονται εύκολα τις επιθυμίες της ανθρωπομάζας και φροντίζουν όχι μόνο να τις ικανοποιούν, αλλά και να τις αναρριπίζουν. Η βύθιση των πληθυσμών στη χαύνη είναι η καλύτερη εγγύηση της παντοδυναμίας του Συστήματος και εχέγγυο πως το πρόγραμμα της Μέρκελ (της κάθε Μέρκελ)  θα ευοδωθεί απολύτως στο μέλλον. Αναταραχές και μάλιστα πολλές φορές ισχυρές, θα υπάρξουν. Αλλά το «καράβι» δε θα βυθιστεί, το Σύστημα ΔΕΝ θα καταρρεύσει. ΄Εχει καλούς και δυνατούς  συμμάχους:Τις απανταχού λαϊκές μάζες. Γι΄αυτό οι κάθε είδους  πολιτικάντηδες πίνουν νερό κα ομνύουν στο  όνομά «λαός» και "λαϊκές μάζες".   

΄Οσο δεν  μπορούν να συσπειρωθούν και να πάρουν στα χέρια τους την κατάσταση οι ενεργοί ΠΟΛΙΤΕΣ κάθε χώρας ,που θα στείλουν στη «χωματερή» ΟΛΟΥΣ τους στυλοβάτες του Συστήματος ,οι χρόνιες παθογένειες των κοινωνιών θα συνεχίζονται εσαεί και  ο ΄Οργουελ δε θα δικαιωθεί ποτέ. Μπορεί εν μέρει και κατά εποχές. Ολοκληρωτικά ποτέ.