Οι μουσουλμανικές –αραβικές χώρες ξεσηκώνονται η μια μετά την άλλη στη Βόρεια Αφρική και Μ.Ανατολή .Τυνησία, Υεμένη, Μαρόκο, Αλγερία, Ιορδανία ,Αίγυπτος μπήκαν στο χορό του «ντόμινο» των εξεγέρσεων και οι διαδηλώσεις στις πρωτεύουσες και τις μεγάλες πόλεις τους είναι σχεδόν καθημερινό φαινόμενο τον τελευταίο καιρό. Οι «ισόβειες» κυβερνήσεις των χωρών αυτών «απαντούν" δυναμικά στις προκλήσεις του πλήθους και η καταστολή των εξεγερμένων είναι το βασικό τους μέλημα. Οι νεκροί από τις σφαίρες των πραιτοριανών είναι δεκάδες .Μόνο στην Αίγυπτο έχουν σκοτωθεί μέχρι σήμερα 73 άνθρωποι.

Η φτώχεια, η διαφθορά, η αυταρχικότητα των αρχών, η ανοχή των καθεστώτων αυτών από τις  κυβερνήσεις  της Δύσης θεωρούνται οι βασικές αιτίες των αναταραχών, που πήραν μορφή χιονοστιβάδας τους τελευταίους 2 μήνες.  Βεβαίως ,οι αιτίες αυτές δεν πρέπει να αγνοηθούν, ειδικά η αποθράσυνση όλων αυτών των κυβερνήσεων  (απότοκο της ανοχής-στήριξης της Αμερικής κα των χωρών της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης,της Γαλλία πρωτίστως) που εκφράστηκε με τη χειρότερη μορφή καταπίεσης των λαών και καταπάτησης ακόμα και στοιχειωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων στις παραπάνω χώρες. Ο ορυκτός και ενεργειακός πλούτος των χωρών αυτών ήταν το δέλεαρ για τις δυτικές κυβερνήσεις και ταυτόχρονα το ισχυρότερο όπλο όλα αυτά τα χρόνια στα χέρια των δικτατόρων.  Ζίνε Αμπιντίν Μεν Αλί της Τυνησίας, Χόνι Μπουμπάρακ της Αιγύπτου, Αμπντάλα ο Β' της Ιορδανίας, Αμπντελαζίζ Μπουτεφλίκα της Αλγερίας,  Αλί Αμπντουλάχ Σαλέχ της Υεμένης και τελευταία  Μουαμαρ Καντάφι της Λιβύης δε θα μπορούσαν να σταθούν ούτε ένα μήνα χωρίς τη συμπαράσταση των δυτικών κυβερνήσεων και όχι 32 χρόνια, όπως ο Μπουμπάρακ για παράδειγμα.

΄Ομως, αν παρακολουθήσει κανείς πιο προσεκτικά τα γεγονότα, θα διαπιστώσει πως δίπλα  στον εξαθλιωμένο διαδηλωτή και τον ενθουσιώδη ακτιβιστή του Καϊρου, που αγωνίζονται για την απομάκρυνση του αυταρχικού ηγέτη τους και την καλυτέρευση των συνθηκών ζωής τους, βρίσκεται και πολεμά από τις ίδιες επάλξεις και ο φονταμενταλιστής  της παράνομης για το αιγυπτιακό καθεστώς «Μουσουλμανικής Αδελφότητας»,  η οποία έχει ισχυρά ερείσματα στις φανατικές μάζες της Αιγύπτου. Το ίδιο λίγο πολύ συμβαίνει σε όλες αυτές τις εξεγερμένες  χώρες (λιγότερο στην Τυνησία). Αξίζει ακόμα να παρατηρήσουμε πως τα περισσότερα από τα καθεστώτα  αυτά που σήμερα αντιμετωπίζουν την εξέγερση και την οργή των υπηκόων τους, είναι αυτά που  ή έχουν ουδέτερες - χλιαρές  με το Ισραήλ σχέσεις και συνήθως διάκεινται εχθρικά προς  το Ιρανικό καθεστώς ή έχουν ταχτεί φανερά κατά της οργάνωσης Αλ Κάιντα . Τι σημαίνει αυτό;

΄Οσο και αν υποστηρίζουμε οποιαδήποτε κίνηση ενάντια σε διεφθαρμένα και αυταρχικά καθεστώτα ,δύσκολα θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε αυτές τις  εξεγέρσεις, ως γνήσιες «λαϊκές επαναστάσεις»,που έχουν μοναδικό σκοπό την απαλλαγή από τα τυραννικά, ισόβια αυτά καθεστώτα και την καλυτέρευση των συνθηκών της ζωής. Παράλληλα,αναλογιζόμαστε το εξής: Αν τελικά τα καθεστώτα που δέχονται σήμερα αυτή την πίεση  καταρρεύσουν και  τα διαδεχθούν άλλα ,άγνωστης προς το παρόν «σύνθεσης» και συμπεριφοράς, οι φονταμενταλιστές μουσουλμάνοι θα διεκδικήσουν σίγουρα μεγάλο μερίδιο εξουσίας, αφού και με τη δική τους σύναρση ανατράπηκαν τα παρόντα καθεστώτα. Αυτό σημαίνει αυτόματα  πως οι νέες κυβερνήσεις ,ελεγχόμενες απόλυτα ή σε μεγάλο μέρος από φανατικούς μουσουλμάνους, θα  συνταχθούν με τους παρανοϊκούς Αγιοταλάχ του Ιράν, αλλά και με εξτρεμιστικές οργανώσεις σαν την Αλ Κάιντα. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, ο πυρηνικό κίνδυνος στη Μεσόγειο ,αλλά και η εξάπλωση της τυφλής τρομοκρατίας στον κόσμο, θα "κερδίσουν πόντους".

Βέβαια,  το "μεταξύ δύο κακών το μη χείρον βέλτιστον» μάλλον ως λογοπαίχνιο ταιριάζει περισσότερο,γι αυτό και δεν μπορει να πάρει κανείς στα σοβαρά μια τέτοια επιλογή.΄Αλλωστε, εν προκειμένω,ουδείς γνωρίζει από τώρα ποιο είναι το «χειρότερο κακό». Από την άλλη, ποιος θα υποστήριζε πως είναι  καλύτερη  η εγγύηση ασφάλειας του υπόλοιπου κόσμου  που παρέχουν τα «δοκιμασμένα» αυτά καθεστώτα, έστω και αν είναι δικτατορικά, από την αβεβαιότητα των διαδόχων τους; Η ιστορία δεν έχει τέτοια διλήμματα. Τίποτα δεν εικάζεται για το μέλλον, δίκην μαντείας και αποκάλυψης ΄Ολα  δοκιμάζονται με το χρόνο και την τριβή. Ακόμα και τα χειρότερα.