Λίγους μήνες πριν:

1. Ξεσπούν “επαναστάσεις” σε χώρες της Μ.Ανατολής, τα καθεστώτα των οποίων όντως παραβίαζαν για χρόνια κάθε έννοια “δίκαιου κράτους” (δεν υπάρχει τέτοιο κράτος φυσικά, απλώς σημειολογικά χρησιμοποιούμε τον όρο). ΄Ομως, από την άλλη, τα καθεστώτα αυτά διατηρούσαν “καλές” σχέσεις με το Ισραήλ ή ορθότερα κρατούσαν τις ισορροπίες στην περιοχή και δεν άφηναν τους φονταμενταλιστές Μουσουλμάνους να τα κάνουν “λίμπα”.

2. Οι “εξεγερμένοι” είναι “κέραμοι και λίθοι ατάκτως ερριμένα” ,κάτι σαν τους δικούς μας...Αγανακτισμένους (άσχετο), με αισθητή την υπεροχή της "μάζας" των Μουσουλμάνων (π.χ, “Αδελφοί Μουσουλμάνοι”, Αίγυπτος).

3. Με το που φεύγει από τη μέση ο Μουμπάρακ (οσονούπω "καθαρίζει" το ΝΑΤΟ με Καντάφι, ίσως και με Συρία), βγαίνει ο Ομπάμα και “πετάει τη μπόμπα” της...πρώτης δεκαετίας του αιώνα, να γυρίσει το Ισραήλ στο εδαφικό καθεστώς, πριν το 1967!

4.Λίγες ημέρες αργότερα, ο Νετανιάχου δηλώνει στην Αμερική πως αποκλείεται το Ισραήλ να γυρίσει σε τέτοια επισφαλή σύνορα του ΄67.

                                          Τί γίνεται τώρα;

Το πιθανότερο είναι πως το Ισραήλ θα καταλάβει ότι έχουν και οι Παλαιστίνιοι δικαίωμα να ΖΗΣΟΥΝ και θα εγκαταλείψει την αδιαλλαξία. ΄Οχι, βέβαια, πως θα γυρίσει στα “παλιά” σύνορα, αλλά θα βάλει πολύ “νερό στο κρασί” του. Αν συνεχίσει να μην καταλαβαίνει, οι Αμερικανοί θα “αμολήσουν” για όσο χρειάζεται τους “Αδελφούς Μουσουλμάνους” στην περιοχή, για να συνετιστούν οι Εβραίοι.

                                          Συμπέρασμα;

Οι εξεγέρσεις που ζήσαμε στις χώρες αυτές, πρώτα στην Αίγυπτο και με το ντόμινο που ακολούθησε, είχαν ελάχιστη σχέση με αυτό που γνωρίζουμε πως είναι οι “ κοινωνικές επαναστάσεις”,όσο και αν υπήρχαν δυνάμεις “καθαρών” πολιτικών ακτιβιστών, που πολέμησαν δίπλα στους Μουσουλμάνους για την ανατροπή των παλιών καθεστώτων. ΄Ηταν, κατ΄εξοχήν, υποκινούμενες από τους Αμεριανούς και την "ουρά" τους (Γάλλοι κυρίως) με τους εξής βασικούς στόχους:

1.Να συνετίσουν το Ισραήλ με τη “δαμόκλειο σπάθη” των γειτονικών... “Αλ Κάιντα” και να εγκαταλείψει την αδιαλλαξία, για να μπει πια ένα τέλος και στο πολύχρονο δράμα των Παλαιστινίων,που αυτό ταυτόχρονα σημαίνει και σταθεροποίηση της ειρήνης στην περιοχή.

2.Να επιτευχθεί ένας νέος επαναπροσδιορισμός των σχέσεων των χωρών αυτών με τη Δύση και ειδικά μια νέα επαναδιαπραγμάτευση  στις μελλοντικές τιμές του πετρελαίου και τις ποσότητες άντλησης και εξαγωγής, υπέρ φυσικά της υπερδύναμης.

                                              Τί δε γνωρίζουμε;

 Μένει να δούμε πώς το Ιράν “εμπλέκεται” σε όλη αυτή την ιστορία και ποια η “τύχη”του στη νέα μεσογειακή πραγματικότητα. Σίγουρα, πάντως, η κατάσταση αλλάζει στη "λεκάνη" και οι Αμερικανοί έχουν δρομολογήσει νέα,μακροπρόθεσμα σχέδια γι΄αυτή. ΄Ηδη, οι πρώτοι σχεδιασμοί "επί χάρτου",μεταφέρονται στα "πεδία δράσης".Ας περιμένουμε τη συνέχεια.