|
(ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ " ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦIA ΤΗΣ ΕBΔΟΜΑΔΑΣ ",DROMENA" EDO KE PARAPERA-OLOS O KOSMOS MIA AVLI) 5-11-2012 ''Κοιτάζοντας στον καθρέφτη ο Έλληνας σήμερα δε βλέπει τίποτα το επιθυμητό. Δεν μας φταίνε οι ξένοι για την κατάντια μας'' λέει μεταξύ άλλων η διευθύντρια... «Δεν είχα σκοπό να απευθυνθώ μέσω του τύπου στην κοινή γνώμη. Όμως η έκταση που λαμβάνει το συγκεκριμένο περιστατικό με αναγκάζει να το κάνω. Δε θα σταθώ στη συμπεριφορά της μαθήτριας του σχολείου. Το νεαρό της ηλικίας της δικαιολογεί εν μέρει την επιθυμία της να τύχει δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητας που κατά τον Andy Warhol αντιστοιχούν σε κάθε άνθρωπο. Θέλω όμως να εκφράσω τον προβληματισμό μου για τους υπόλοιπους που μένοντας στην πρώτη εύπεπτη ανάγνωση δεν δίστασαν να εκμεταλλευτούν κομματικά ή να πουλήσουν παραπάνω φύλλα κιτρινίζοντας και εμμένοντας στο δρόμο που έφερε την Ελλάδα έως εδώ που είναι σήμερα. Κοιτάζοντας στον καθρέφτη ο Έλληνας σήμερα δε βλέπει τίποτα το επιθυμητό. Δεν μας φταίνε οι ξένοι για την κατάντια μας. Εμείς μόνοι μας κατεβήκαμε όλα τα σκαλιά και βρεθήκαμε εδώ που είμαστε. Ποιες αρετές πρεσβεύουμε; Την αλήθεια, την υπευθυνότητα, τη σοβαρότητα, τη φιλοτιμία; Μάλλον την ευκολία, το χάιδεμα των αυτιών, τον ωχαδερφισμό, την απάθεια. Ο παιδαγωγός λοιπόν που πρέπει να βρίσκεται; Ποια παραδείγματα να δίνει με τη συμπεριφορά και τη στάση του; Έχουν λοιπόν όλα τελειώσει ή υπάρχει ακόμα ελπίδα;»(MME) Στα 30 χρόνια "διακονίας" στη δημόσια εκπαίδευση, διαπίστωσα τούτο: Ο ΄Ελληνας δάσκαλος και των τριών βαθμίδων είναι δυστυχώς "μικρός" και "λίγος". Αν κάποιον κλάδο είχε περισσότερο ανάγκη η ελληνική κοινωνία, μεταπολεμικά τουλάχιστον, ήταν αυτός των εκπαιδευτικών. Δεν είχε η χώρα την τύχη, όμως, να την υπηρετήσουν οι καλύτεροι παιδαγωγοί. Κι αυτό, δεν είναι διαπίστωση μόνο, όσων ασχολούνται με την ελληνική παιδεία. Ολόκληρη η ελληνική κοινωνία το γνωρίζει.
Γι΄αυτό ,αποτελεί ευχάριστη έκπληξη το κείμενο της Ελένης Καββαδά, Δ/ντριας σε Λύκειο του Πύργου. Πάντα, βέβαια, στην ελληνική δημόσια εκπαίδευση υπήρχαν κάποιοι καταπληκτικοί άνθρωποι που σήκωναν στους ώμους τους το βάρος της ευθύνης και της αποστολής ενός εκπαιδευτικού και διέσωζαν στο "νήμα" το κύρος και την αξιοπρέπεια του ελληνικού σχολείου-παν/μίου. Ωραίοι άνθρωποι,αλλά... "μετρημένοι στα δάχτυλα"!. Μια τέτοια "δασκάλα" είναι η Ελένη Καββαδά. Τα είπε όλα στην απολύλογη δήλωσή της που πέρα από το ουσιαστικό και πολιτικό περιεχόμενό της, είναι και ως γραπτό ένα δροσερό και γλαφυρό κείμενο. Δε θα το σχολιάσουμε, για να μη χαλάσουμε τη μαγεία του.΄Αλλωστε, "λάμπει" από μόνο του σαν διαμαντάκι και δε χρειάζεται κανενός είδους υποστήριξη.
Θα παραθέσουμε μόνο ένα δικό μας σχολιασμό στο Homo-Naturalis.gr σε ανάλογη αντίδραση μαθητών στην παρέλαση για την επέτειο της απελευθέρωσης των Ιωαννίνων (21-2-2012).
Η ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ ΜΙΑΣ...ΜΟΥΤΖΑΣ
23.02.12
(Το θέμα ανέβηκε στην ISTORIKI DIMOSIOGRAFIA TIS EVOMDAS ("DROMENA" EDO KE PARAPERA"στις 23-2-2012)
"Τετάρτη, 22 Φεβρουαρίου 2012
Παρέλαση με μούτζες στα Γιάννενα
Στα Γιάννενα έγινε τη Δευτέρα 21 Φεβ 2012 παρέλαση για την απελευθέρωση της πόλης. Καλό είναι να σημειώσουμε πως:
1) ΔΕΝ παραβρέθηκαν βουλευτές (που παλαιότερα διψούσαν για προβολή), υπουργοί, αλλά ούτε και ο Κάρολος Παπούλιας, που πάντα πήγαινε.
2) Απέναντι από την εξέδρα των επισήμων, προφανώς για να μην εξστασιαστεί το πλήθος από τις εκδηλώσεις αγάπης προς τους εκπροσώπους της κυβέρνησης και της λαοπρόβλητης εξουσίας, δεν επετράπη η παρουσία κόσμου, παρά μόνο
το απέραντο κενό.
3) Η πλειοψηφία των μαθητών απέστρεψαν το βλέμμα τους από τους επίσημους, οι οποίοι εισέπραξαν μάλιστα και πολλές μούτζες από τους μαθητές.
4) 17 ολόκληρες διμοιρίες των ΜΑΤ είχαν επιστρατευτεί για το φόβο των παραπάνω εκδηλώσεων αγάπης του πλήθους.
Αντε, και σ' ανώτερα!! (ΜΜΕ)
30 χρόνια στην εκπαίδευση είναι αρκετά, για να μπορεί κανείς να γνωρίζει καλά την ψυχοσύνθεση , τις “πεποιθήσεις” και τις συμπεριφορές των μαθητών-εφήβων-μετεφήβων που είναι σχεδόν στερεότυπα επαναλαμβανόμενες και ...επέκεινα χρόνου (διαχρονικές!), όσο καιρό, τουλάχιστον, κάθονται στα θρανία (αναφερόμαστε περισσότερο στους μαθητές-Λυκείου και τους φοιτητές). Με αφορμή λοιπόν τις μούτζες των μαθητών στην... εξέδρα των επισήμων, να επιχειρήσουμε μια συνοπτική κατα-περι-γραφή του ψυχισμού και της “αντίληψης” των μαθητών και των τρόπων που εκφράζονται. Να θυμίσουμε πως οι μαθητές σ΄αυτή την ηλικία δεν έχουν μορφώσει σταθερή “ιδεολογία”. Είναι “οπαδοί”, ευκαιριακοί τις περισσότερες φορές, επειδή ακόμα διαπλάθονται, “μορφώνονται”, εκ-παιδεύονται. Το ανώριμο της ηλικίας, αλλά και ο καταιγισμός των ερεθισμάτων που δέχονται από οικογένεια, σχολείο, παρέες-λοιπό εξωτερικό περίγυρο, ΜΜΕ, “πλήττουν” με μεγαλύτερη ένταση τους ανθρώπους αυτών των ηλικιών. Δοθέντος,μάλιστα, πως δε διαθέτουν επαρκή "εξοπλισμό άμυνας" (λογική αντίδραση), συνήθως λειτουργούν-απαντούν σε αυτά τα ερεθίσματα με μπόλικο συναισθηματισμό και φυσικά με περίεργη-ακατανόητη για πολλούς (ειδικά τους γονιούς), ακρισία. Σ΄αυτή την ερμηνεία μέσα είναι ενταγμένες και εξηγήσιμες οι μούτζες των νεαρών στην παρέλαση για την επέτειο της απελευθέρωσης των Ιωαννίνων (21-2-2012). Η κατατρύχουσα τη χώρα οικονομική κρίση αποτελεί μείζον ερέθισμα αρνητικής συναισθηματικής έκφρασης-έξαρσης σε όλους τους ΄Ελληνες, αλλά είναι ιδιαίτερα αισθητή και μη ελέγξιμη ειδικά στις νεαρές ηλικίες. Οι επιπτώσεις που υφίστανται από αυτή την κρίση, γίνονται περισσότερο αντιληπτές από άτομα της εφηβείας και μετεφηβείας ,επειδή ακριβώς είναι άμεσα ορατές και καμιά φορά καταλυτικές για τη ζωή τους, που “ξεκινά τώρα”. Δεν είναι λίγο πράγμα να έχεις (να σου έχουν επιβάλει) μια “στρωμένη” αντίληψη για τη ζωή και ξαφνικά να σε ξεβολεύουν,να σε πετάνε πακέτο στα ...αζήτητα και να σου λένε πως τώρα πια δε θα πορευτείς έτσι, αλλά αλλιώς. Για παράδειγμα,επί συναπτά μεταπολεμικά χρόνια ,η δεσπόζουσα-κυρίαρχη νοοτροπία του ΄Ελληνα γονιού ήταν τούτη: “Μάθε, παιδί μου, γράμματα”. Σκίσου να μπεις σε μια σχολή, να πάρεις (“κουτσά- στραβά”) ένα χαρτί, να βολευτείς (η να σε βολέψουμε) κάπου, ή ακόμα, έτσι και βγάλεις καμιά “καλή” σχολή (ιατρική, πολυτεχνείο) να τα “κονομάς τρελά” κιόλας.Ξαφνικά, λοιπόν, ένα πρωί, αυτά τα γαλουχημένα με τέτοια αντίληψη-πεποίθηση παιδιά, ξυπνούν απότομα και μέσα στο άγουρο ξύπνημα, ακούνε μοιρολόγια, θρήνους, κοπετούς, (“θέλτε να ακούστε κλάηματα”). ΄Ενας πανικός, η... έξοδος του Μεσολογγίου. Εκεί, παθαίνει ταράκουλο το παιδί,που έχει ανάγκη σ΄αυτή την ηλκία από πολλά ,αλλά ,ειδικά, από προστασία,ασφάλεια και σταθερότητα. Με την οικονομική κρίση τα πάντα έχουν τεθεί πια σε επικίνδυνη αστάθεια, αβεβαιότητα. Η σφοδρή θυμική αντίδραση, επομένως,είναι αυτονόητη, αναμενόμενη και συναρτημένη με αυτήν ακριβώς την αίσθηση της απώλειας του "εδάφους", της ανασφάλειας, του χάους και της αβύσσου που έρχονται. Κι επειδή, όπως είπαμε, τα άτομα αυτά δεν είναι σε θέση ηλικιακά ( εδώ δεν είναι ούτε οι μεγάλοι πολλές φορές) να σταθμίσουν τα πράγματα, δεν έχουν τη λογική δυναμική να αναζητήσουν τις πραγματικές αιτίες των γεγονότων και των φαινομένων,να ασκήσουν την αρετή της αυτογνωσίας ,να αποδώσουν-καταμερίσουν ευθύνες, εύκολα ενστερνίζονται την “τρέχουσα” ΄και συνήθως απλοϊκή αντίληψη της ερμηνείας -ανάλυσης (αίτια, αφορμές, συνέπειες) των γεγονότων. ΄Ετσι, στη συγκεκριμένη συγκυρία, στη δεινή οικονομική κρίση, ο πραγματικός φταίχτης, ο αποδιοπομπαίος τράγος, είναι ο... Γερμανός, ο "πολιτικός", ο τοπικός “άρχοντας”, ο “ άλλος” γενικώς και αορίστως (στον “άλλο” δε συμπεριλαμβάνονται ασφαλώς, ο καταδικός ή ο δικός τους άνθρωπος). Εύκολα τώρα αυτή η ψευδής -επιφανειακή ερμηνεία, τροφοδοτεί τον ψυχισμό τους με σφοδρά κύματα αγανάκτησης, οργής, μίσους, περιφρόνησης, αηδίας για τους υπαίτιους, με όλα εκείνα τα αρνητικά συν-αισθήματα, που είναι επιγεννήματα τέτοιων ψυχικών φορτίσεων. Οι μούτζες των μαθητών,λοιπόν, ήταν μια εντελώς θυμική, ασυνείδητα κατευθυνόμενη, εκτονωτική ενέργεια που ούτε για “κρέμασαμα” των δραστών είναι, ούτε και για έπαινο-επιβράβευση. Ο λόγος ένας: Από τη μια, να μη μαθαίνουν οι άνθρωποι απ΄αυτή την ηλικία να αποδέχονται την εύκολη, συνήθως ελεγχόμενη ερμηνεία των γεγονότων και από την άλλη, να εθίζονται να μην εκτονώνουν τη φόρτισή τους, πάλι με “εύκολο” τρόπο και ειδικά σε στόχους που δεν είναι εκατό τοις εκατό σίγουρο πως εκείνοι ευθύνονται για τη σημερινή τους δυστυχία και μάλιστα περισσότερο από τους ...γονείς τους.
|
