(ΠΛΗΡΗΣ ΤΙΤΛΟΣ: ΠΕΡΙ ΤΗΣ "ΕΙΔΟΓΕΝΕΣΗΣ" ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ(ΘΕΩΡΙΑ ΕΞΕΛΙΞΗΣ ΤΩΝ ΕΙΔΩΝ)

Σύμφωνα με την θεωρία της εξέλιξης των ειδών οι ιδότητες ενός ή πολλών οργανισμών στο διάβα των αιώνων αλλάζουν, ανάμεσα σε διαφορετικές γενεές. Αν και τέτοιες μεταβολές είναι μικρές σε κάθε γενιά, σε βάθος χρόνου και αθροιστικά επιφέρουν σοβαρές διαφοροποιήσεις στις ιδιότητες των οργανισμών, σε τέτοιο σημείο που στο τέλος δημιουργούνται νέα διακριτά είδη ("ειδογένεση").

Το 1974 με την πτώση της χούντας ,όταν πια  το ΠΑΚ (ένοπλο κίνημα με αρχηγό τον Ανδρέα Παπανδρέου στη διάρκεια τη δικτατορίας) μετονομάστηκε σε ΠΑΣΟΚ, κανείς δεν πίστευε πως θα κατάφερνε να εξελιχθεί μέσα σε λίγο καιρό σε ένα πολυσυλλεκτικό κόμμα στο οποίο μπορούσαν να συνυπάρξουν (διάβαζε να "συμφύρονται") ,αν όχι σε αγαστή ,σε ειρηνική, πάντως, στην αρχή συστοίχιση, κεντρώοι, αριστεροί (κυρίως μέλη του λεγόμενου τότε ΚΚ(εσ), αλλά και αγωνιστές της εθνικής αντίστασης και του "αντάρτικου", αντιστασιακοί της χούντας, (βομβιστές και “τρομοκράτες”, πχ. Κ.Σημίτης, κατά τον προσφιλή χαρακτηρισμό της δικτατορίας), τροτσκιστές-λενιστές,μαοϊκοί κ.α. Ακόμα και ομάδες που είχαν αυτοπροσδιοριστεί ως αναρχο-αυτόνομοι (κάτι σαν τους σημερινούς αντιεξουσιαστές) πήγαν να "συστεγαστούν" ένα διάστημα στο "περίεργο" αυτό κομματικό συνονθύλευμα του Ανδρέα Παπανδρέου, την εξέλιξη του οποίου κανείς ιστορικός ή εργάτης της πολιτικής επιστήμης δε θα μπορούσε να φανταστεί ,ειδικά την εύκολη κατάκτηση της εξουσίας, ούτε στα πιο τρελά όνειρά του (πόσο μάλλον να την προβλέψει).

" Κέραμοι και λίθοι ατάκτως ερριμμένα",που θα έλεγε ο ιστορικός, ήταν όλο τούτο το "παρδαλό" πλήθος που συνέρρευσε το πρώτο καιρό στο κόμμα του Ανδρέα. Στην ουσία, βέβαια, καμιά ιδεολογική συγγένεια-ταύτιση (ούτε καν στοιχειώδη) υπήρχε μεταξύ των "ενοίκων" της πασοκικής αυτής "πολυκατοικίας". (Και τί σόι ιδεολογική συγγένεια να υπήρχε ,ας πούμε,όπως φάνηκε από την μετέπειτα πορεία τους, ανάμεσα στο Χαραλαμπίδη,τον Κωνσταντόπουλο,τον Καράγιωργα,τον Τσεκούρα, το Γιαννόπουλο, το Χαραλαμπόπουλο, τον Κουτσόγιωρα, τον Σκουλαρίκη.  "Χαμός στο ίσωμα" να λέμε).

Ο μόνος πραγματικός συνδετικός κρίκος αυτής της αδύναμης , κομματικής-ιδεολογικής  αλυσίδας ήταν η προσδοκία, πως τούτη τη φορά ο συσπειρωτικός λόγος-κάλεσμα του Ανδρέα Παπανδρέου προς όλο το αντιδεξιό μέτωπο, ανεξάρτητα από "ταμπέλες", θα μπορούσε να πετύχει το ακατόρθωτο, να ενώσει, δηλαδή, όλους τους ΄Ελληνες, που δεν ήταν Δεξιοί (τους περιφρονημένους, τους διωγμένους, που δεν είχαν για χρόνια στον "ήλιο μοίρα") σε μια παράταξη, που θα κατάφερνε ό,τι, ούτε το ΚΚΕ και η ΕΔΑ πέτυχαν, είτε με τα όπλα είτε με τις εκλογές (ήταν αυτή,ακριβώς, η ελπίδα, που αργότερα, το 1983, έκανε μια ιστορική φυσιογνωμία του "αντάρτικου", το Μάρκο Βαφειάδη,να στηρίξει τον Ανδρέα Παπανδρέου και να χρηματίσει μάλιστα και βουλευτής επικρατείας του ΠΑΣΟΚ,την ίδια στιγμή που ο μεγάλος αυτός "αντάρτης" αυτοπροσδιοριζόταν, όντας βουλευτης του ΠΑΣΟΚ, ως κομμουνιστής!).

Βέβαια,δε χρειάστηκε πολύς χρόνος να φανεί το απαίσιο πρόσωπο της  κομματικής αυτής τερατογέννησης. Να αποκαλυφθεί από πολύ νωρίς κιόλας το τεράστιο χάσμα ανάμεσα στο δημαγωγικό λόγο του Ανδρέα Παπανδρέου και τη " δεξιά"  πολιτική που ακολούθησε μετά τη θριαμβευτική εκλογή νίκη το 1981, ως κυβέρνηση. ΄Ηταν αυτή ακριβώς η πολιτική και οι άλλες πατερναλιστικές συμπεριφορές του Ανδρέα, που έκαναν  να "λακίσουν" από το κόμμα, σχεδόν άπαντες οι αιθεροβάμονες αριστεροί και αριστεριστές, όσοι πίστεψαν πως θα μπορούσε ποτέ ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ να αλλάξει τον ρου της Ιστορίας και να κάνει πράξη αυτό που υποστήριζε, ως τη μέρα του θανάτου του, ο "αγαθός" Μάρκος Βαφειάδης,πως, δηλαδή ,"ο σοσιαλισμός δεν είναι μια χίμαιρα".

Από τότε "κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι" και η Ιστορία κατέγραψε πως το ΠΑΣΟΚ απέτυχε παταγωδώς σχεδόν στα περισσότερα από εκείνα που καταπιάστηκε. Πως το όνειρο κατάντησε εφιάλτης με το κυνηγητό όσων αντιστέκονταν στην "αυθεντία"  του αρχηγού του κόμματος και ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, την ανάδειξη και επικράτηση του "όχλου"  των πρασινοφρουρών με τις κλαδικές, τα κομματόσκυλα, τον πασοκικό συνδικαλισμό, που επέπεσε ως ακρίδα και ροκάνισε το δημόσιο χρήμα, τους εργατοπατέρες που κατέλαβαν και μοιράστηκαν "καρέκλες" (δεν μπορούσαν όλα αυτά τα μεγαλεία ούτε καν να τα φανταστούν,όταν ξεκινούσαν νέοι από την ελληνική επαρχία για την πρωτεύουσα και ήταν τότε, που άφησαν για πρώτη φορά με την  ένταξή τους στο ΠΑΣΟΚ  το χαρακτηριστικό "μούσι" και πρωτόβαλαν το ιστορικό " ζιβάγκο".)

Αυτά,όμως, δεν ήταν τίποτα μπροστά στο μεγάλη επιδημία που ενέσκηψε από την εικοσαετή ,σχεδόν, αποκλειστική άσκηση της εξουσίας από τις πασοκικές εκείνες παθογενείς δυνάμεις και  ισοπέδωσε το "ανοσιοποιητικό σύστημα" ενός ολόκληρου  λαού (μη και των Δεξιών εξαιρουμενων). Είναι ο γνωστός  μολυσματικός, πασοκικικός ιός (η σύνθεσή του σε γενικές γραμμές: πελατειακές, κομματικές σχέσεις, αραλίκι-δημοσιοϋπαλληλίκι- τεμπελιά, ροκάνισμα δανεικού χρήματος, κλεψιά, διαπλοκή, διαφθορά), που μόλυνε όλο το σώμα της ελληνικής κοινωνίας μέχρι σήμερα και γέννησε παθογένειες και στρεβλές συμπεριφορές συντεχνιών, ομάδων, εργατοπατέρων τύπου Φωτόπουλου-Σταματόπουλου-"αρχόντων του Κάμπου",αλλά και ολόκληρου του ελληνικού λαού.

Οπότε. το τέλος ήταν νομοτελειακά προδιαγεγραμμένο για ένα τέτοιο κόμμα. Αναμενόμενη η εξευτελστική, απαξιωτική τελευτή του σημερινού ΠΑΣΟΚ, από τη μια με τη συρρίκνωσή του πάλαι ποτέ  50%  σε μονοψήφιο νούμερο με αρχηγό τον Ε.Βενιζέλο και από την άλλη με τουλάχιστον ένα από τα ιστορικά στελέχη του κόμματος και "παρακοιμώμενο" του Ανδρέα Παπανδρέουνα να βρίσκεται στη φυλακή για διαφθορά και ξέπλυμα μαύρου χρήματος. "Πού ΄σαι νιότη πού΄ δειχνες πως θα γινόμουν άλλος"!

Και ενώ θα περίμενε κανείς, μετά από όλα αυτά, το πνέον ,εδώ και πολύ καιρό, τα λοίσθια κόμμα των Παπανδρέου, να έχει παραδοθεί ως  πτώμα  στο "ιατροδικαστικό τραπέζι" του ιστορικού, ξαφνικά και προς έκπληξη, πρωτίστως της Ιστορίας,  το θνήσκον αυτό κόμμα , εκεί κάπου προς το τέλος του Μάη του 2011, στην πλατεία ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ κι ενώ όλοι ορκίζονταν πως ο "μεγάλος ασθενής τη βγάζει δεν τη βγάζει",δείχνει προς στιγμή να συνέρχεται, να αναλαμβάνει δυνάμεις, να αναρρώνει, να θέλει να σηκωθεί. Και όντως ,ξαφνικά  πετάγεται όρθιο, δυνατό, ζωντανό,όπως τότε, παλιά, την επαύριο της μεταπολίτευσης και τις παραμονές τους 1981. Οι πάντες "τρίβουν τα μάτια" τους, "τσιμπιούνται για να ξυπνήσουν",δεν μπορούν ούτε να ερμηνεύσουν το φαινόμενο ,ούτε να το κατανοήσουν. Δεν  τολμούν καν να το ονοματίσουν με άλλο όνομα, αφού είναι "ηλίου φαεινότερο" πως αυτό το νέο “κινημα” που γεννήθηκε από το πουθενά, θυμίζει σε όλα ΠΑΣΟΚ, αλλά το ίδιο απαρνιέται το όνομά του.΄Οχι, όμως, και τα συνθήματά του, τον κομματικό του λόγο τη νοοτροπία του, τη σύνθεση της ανθρωπόμαζας (μέχρι και αναρχικοί -αντιεξουσιαστές, εθνικιστές, χρυσαυγίτες, παπάδες κινήθηκαν αδερφωμένοι σε κείνο το πλήθος). "Φωνή Ιακώβ,αλλά χείρες Ησαύ", αναφωνούν οι ειδικοί ,που στη φούρια τους να το ταυτοποιήσουν,  το είπαν κίνημα των "ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΩΝ”. Αργότερα, όταν κατακάθισε η "αλισίβα”, και φάνηκε καθαρότερο το απόνερο, πήρε και το κανονικό του όνομα.  Βαπτίστηκε "ΣΥΡΙΖΑ" (για να υπονοεί προφανώς πως   ΟΛΑ θα τα κορέψει  σύριζα.΄Οπως και με το ΠΑΣΟΚ τότε ,που ΟΛΟΙ θα πάθαιναν Σοκ! ).

“Το ΠΑΣΟΚ, είναι εδώ, ενωμένο, δυνατό” τώρα. Ελάχιστοι  μάλιστα λείπουν  από το προσκλητήριο  των παλιών "συντρόφων"-πρασινοφρουρών.(Λέγεται πως ακόμα και ο Λαλιώτης έκανε το πέρασμά του από κει,αλλά το κράτησε κρυφό).  Η σύνθεση του πλήθους-της βάσης είναι ίδια, οπως τότε. Το κόμμα πολυσυλλεκτικό ("κάθε καρυδιάς καρύδι",ακόμα και αναρχικοί και βομβιστές (σαν τους πρόσφατους στο Μόλ), συστεγάζονται στην " Κουμουνδούρου", όπως στην αρχή του 1974 οι άλλοι  στη Χαριλάου Τρικούπη. Και το σημαντικοτερο, ο αρχηγός είναι παρών (ετερόφωτος, βέβαια, και "ενεργούμενο" των κομματικών  πατρώνων ),αλλά παρών. Δημαγωγός, Μαυρογυαλούρος, αδίστακτος, θεατρίνος, όπως ο... ΜΕΓΑΛΟΣ!.

Αυτό το κόμμα δεν είναι κακέκτυπο,δεν είναι καρικατούρα, δεν είναι η μετάλλαξη του παλιού ΠΑΣΟΚ. Είναι το ίδιο το ΠΑΣΟΚ που ,όπως είπαμε στην αρχή, εξελίχθηκε σ αυτό που είναι σήμερα, με βάση τους νόμους της εξέλιξης των ειδών, την περίφημη "ειδογένεση”. Δείχνει να είναι διαφορετικό, με κάποιες έντονες διαφορές, είδος νέο και  ξεχωριστό. Ναι, είναι. Αλλά, ο γονέας του νεου, εξελιγμένου αυτού είδους είναι  ΕΝΑΣ και ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ: ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ. Και μόνο εκείνος που θέλει να γίνει πατροκτόνος θα τολμούσε να σκοτώσει το γονιό του.

Είναι  το ίδιο κόμμα που ως αντιπολίτευση παλιά έταξε να κάνει μια καινούρια Ελλάδα, αλλά ως εξουσία την “κήδεψε”. Αυτό το κόμμα σήμερα στη νέα του...ΣΥΡΙΖΙΑΝΗ εξέλιξη, θα την "ξανακηδέψει", αν το αφήσουμε.  Γι΄αυτό, ας μη του δώσουμε άλλη ευκαιρία , όσοι έχουμε συνείδηση και πείρα της καταστροφικής μανίας ΓΟΝΕΑ και αυθεντικού ΓΟΝΟΥ.  Η λαϊκή θυμοσοφία, άλλωστε, είναι απόλυτη και κατηγορηματική  σ΄αυτό: "Κατά μάνα κατά κύρη κατά γιο και θυγατέρα"!