"Δέκα νεκροί στη βόρεια Ευρώπη από τη σφοδρή κακοκαιρία

Οι άνεμοι έπνεαν με ταχύτητα ως και 170 χλμ/ώρα".(ΜΜΕ)

 Στοκχόλμη, σήμερα.  Περπατάω στους φθινοπωρινούς δρόμους της πόλης και..."τρίβω τα μάτια μου". Δεν μπορώ να το πιστέψω. Είναι 2 η ώρα το μεσημέρι και κάνω να πετάξω το μπουφάν από πάνω μου. Να μείνω με τη φόρμα (πάνω-κάτω). Ζεστάθηκα, ίδρωσα. ΄Ενας ήλιος λάμπει τσίτσιδος   πάνω από την ήσυχη, απλή, καθαρή πόλη και είναι τρυφερός και μαλακός ,σαν φιλί αγαπημενης γυναίκας, σαν χάδι  μάνας.

 Αυτό το σκηνικό του καιρού, "καλά κρατεί"  στη Σουηδία.  Το ζω από την ημέρα που ήρθα και δεν το πιστεύω. Λιακάδα καθημερινά, ζεστούλα ,κάποιες φορές ακόμα και 20 βαθμούς. Ούτε στην Αθήνα έτσι, ούτε στην πεντάμορφη Εύβοια μου. Διαβάζω κι αυτά , για τη σφοδρή κακοκαιρία στη Βόρεια Ευρώπη με νεκρούς και "παθαίνω".   Κι εδώ Βόρεια είμαστε (όσο δεν παίρνει βόρεια για έναν ΄Ελληνα).  Αλλά, είναι "ευλογία θεού"! ΄ Ενας παράδεισος! -"Ο καλός καιρός στη Σουηδία φέτος, ένα μήνα πριν το χειμώνα,  είναι η εξαίρεση,  μην ξεγελιέσαι", με προειδοποιούν  οι ντόποιο.  "Αύριο θα δεις".  Το πιστεύω,αυτοί ξέρουν καλύτερα.

 Αλλά, κι αν ο καιρός χαλάσει, κι αν αύριο βγω στο δρόμο με βαρύ μπουφάν και μπότες, ένα πράγμα, Συν-΄Ελληνες  , τώρα που τα λέμε μεταξύ μας, είναι σίγουρο   πως δεν πρόκειται να αλλάξει σ΄αυτήν εδώ  τη χώρα, αύριο το πρωί : Η  φυσικότητα, η απλότητα!

΄Οταν ταξιδέψεις  για πρώτη φορά στη Σουηδία ,το πρώτο  που θα σκεφτείς, ειδικά αν είσαι ΄Ελληνας, είναι πως απο δω λείπει το πομπώδες, το φανταχτερό, η βιτρίνα, το φτιαχτό.΄Ενα μεγάλο, παλιό, παραδοσιακό, όμορφο χωριό είναι η Στοκχόλμη. Τον πρώτο λόγο, τον έχει η Φύση. (Τον αφήσανε οι άνθρωποι να τον έχει). Πράσινο παντού, μικρά, μεγάλα δάση, λίμνες, λιμνούλες, δρόμοι με λουλούδια.  Εδώ ζουν ακόμα οι... "κρεμαστοί κήποι της Βαβυλώνας",που λέγανε.  Και ανάμεσά τους  και μακριά το ένα από το άλλο, κρυμμένα σπιτάκια, ξύλινα, καθαρά,  κουκλίστικα, παραμυθένια. Τώρα λες, θα ανοίξει η άσπρη πόρτα και ...νά ΄τη  η Χιονάτη και πίσω στη σειρά οι επτά της νάνοι . ΄Ενα παραμύθι ξετυλίγεται μπροστά σου και το ζεις!

Πλησιάζεις στο κέντρο, τώρα το λεωφορείο θα σταματήσει. Θα δω, σκέφτεσαι, από κοντά τους ανθρώπους, εκείνους τους αγγέλους, τους κατάξανθους Σουηδούς ("Κάτι ξεπλύματα, παιδάκι μου", που έλεγε η κυρά Παναγιώτα, η  μάνα μου ,για τους τουρίστες στην Ανδρίτσαινα). Κατεβαίνεις.

Και τώρα είναι που παθαίνεις το δεύτερο "έμφραγμα"-σοκ. "Εδώ παπάς εκεί  παπάς", πού είναι εκείνες  οι... ρούσες  και οι  ξανθές ; ("Τσολιάδες" τις λέμε στην πατρίδα). Κι αυτοί οι δίμετροι  απόγονοι των Βίκινγκς που μολογάγανε πως κυκλοφορούν εδώ; Δεν ξέρω. Εγώ τουλάχιστον δεν τους είδα. Είδα, βέβαια και τέτοιους. Μα, δεν είναι οι περισσότεροι. Αν κάνεις μια πρόχειρη στατιστική   στο "Τι Σεντρόλεν", με τα δάχτυλα να τους μετράς , στους 10, οι  4 να είναι οι  "Βίκινγκς" και οι υπόλοιποι  6, ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΥΛΕΣ ΤΗΣ ΓΗΣ!  

Και  αυτοί ,όλοι μαζί,  κι εγώ στο πλήθος μέσα ,κι από κοντά,  να σέρνω τη βαλίτσα μου.  Και έτσι όπως ,περπατώντας δίπλα τους , τους διαβάζω και τους μελετώ,  κάποια στιγμή συνειδητοποιώ πως νιώθω αμηχανία, σαν να τους ντρέπομαι.  Δεν είναι γιατί είμαι ξένος κα μάλιστα...  υπήκοος μιας χρεοκοπημένης και χιλιοσυκοφαντημένης χώρας.  Πού να το ξέρουν τούτοι; ΄Εχω ταμπέλα  στο κούτελο μήπως;  Αστεία!  Καλά-καλά,  ούτε το διαβατήριό μου δεν κοιτάξανε στο αεροδρόμιο.

΄Ολοι είμαστε ίδιοι εδώ στο κινούμενο πλήθος μέσα. Κανείς δεν ξεχωρίζει, μήτε ξανθός, μήτε μαύρος και κίτρινος ,ούτε  "βέρος"  μεσογειακός . Και  το σημαντικότερο, κανείς δε σε κοιτάζει περίεργα, δε σε σχολιάζει, ούτε δείχνει να σε βλέπει ξένο κι αλλιώτικο. Πορεύεται στο δρόμο του φυσικός, ταπεινός, απλός,  ήσυχος,συνειδητοποιημένος.

Και τότε, είναι που με πιάνει εκείνη η αμηχανία και η ντροπή,που λέγαμε. Παίρνω είδηση πως είμαι ο μόνος "ξεχωριστός"  ανάμεσά τους. Είμαι η παραφωνία σε ένα περιβάλλον που όλα μοιάζουν (και είναι) ήσυχα, φυσικά και αληθινά.  Ετούτη η βαριά βαλίτσα με τα φθαρμένα από τα ταξίδια ροδάκια,  βγάζει ένα τσιριχτό σφύριγμα, έτσι όπως τη  σέρνω και τραμπαλίζεται στο πεζοδρόμιο. Φοβάμαι πως ενοχλώ τον κόσμο αναγύρω  κι ας μην το δείχνουν οι δίπλα μου πως το προσέχουν. Αλλά , αυτό είναι που με κάνει  να ντρέπομαι ακόμα  περισσότερο. ΄Ολοι, γαμώτο, ήσυχοι ,πειθαρχημενοι και φυσιολογικοί κι εγώ ο...Ελληνας παραφωνία;

 Πρέπει να χάνω και το βήμα μου,  είναι ώρα  να φύγω από τον κεντρικό το δρόμο, να πιάσω κανανένα  στενό, να μην ενοχλώ τον κόσμο. Να κάτσω σε μιαν άκρη ( έπρεπε να το είχα κάνει από καιρό, το φελέκι μου), να την μερεμετήσω, να την φέρω στα συγκαλά  της ετούτη την κωλοβαλίτσα!

ΜΜ