"...θέλω να υπάρξει μια πραγματική ελπίδα, ένα καλό αληθινό νέο από την κυβέρνηση για τον κόσμο που υποφέρει. Γιατί με την οικονομική κρίση ο κόσμος έχει γίνει πλέον ο κόσμος του λεξοτανίλ. Τους πήραν το γέλιο...», δήλωσε η Άννα Φόνσου σε συνέντευξή της στην εφημερίδα «Λοιπόν»

  Δε μας τα λέει καλά η  κυρία Φόνσου. "Μαυρογυαλούρικα" μιλάει, μάλλον για να φέρει  καμιά ψήφο  κι αυτή  στο ΚουΚουέ (΄Η δεν ανήκει πια εκεί, όπως παλιότερα;) . Αλλά, δεν είναι η παλαίμαχος και "εν πολλαίς  αμαρτίαις περιπεσούσα"  ηθοποιός το θέμα μας. Αφορμή πήραμε από όσα είπε , για να πούμε τα...δικά μας.

Δεν  τα λέει  καλά, λοιπόν,  διότι: Πώς γίνεται στη δεκαετία του ΄60, που εγώ μεγάλωνα σε ελληνική επαρχία, ο κόσμος να μη χρειάζεται λεξοτανίλ και λοιπά πολύχρωμα χαπάκια, για να σταθεί στα πόδια του ή να γελάσει; Ειδκά τέτοιες χρονιάρες μέρες γινόταν ο... μέγας χαμός.  ΄Ολοι ξεφάντωναν  οικογενειακά,  10 και 20 νομάτοι οι  παρέες στα σπίτια,   τα καλούδια στρωμένα στο τραπέζι, ,το μπρούσκο κρασί να ρέει άφθονο ("πλούσια τα ελέη"), τα μαγνητόφωνα και τα πικάπ  να παίζουν διαπασών τα καλαματιανά και τα τσάμικα, χοροί, γέλια,κέφι, πειράγματα  και άντε και... "καλή χρονιά και να πεθάνει ο άτιμος ο  Χάρος"!

Και να πεις πως δεν υπήρχε φτώχεια τότε; Μεγάλη,   και κάματος πολύς στην επαρχία.  Το κράτος ανύπαρκτο, αλλά ούτε σε κανέναν έλειπε, ούτε εκείνο απαιτούσε να λαμβάνει..."παρά του μη έχοντος".  Και όλοι τα βολεύανε μια χαρά εδώ κάτω στην Ανδρίτσαινα και τα χωριά της. Και μόνο όσοι ξεγελαστήκανε και φύγανε ...δια τας Αθήνας,  να φάνε με "χρυσά κουτάλια", όπως τους έταζε ο Καραμανλής, εκείνοι σιχτιρίζανε την ώρα και τη στιγή που αφήσανε τα πέτρινα ψηλοτάβανα αρχοντικά τους στα χωριά και πήγαν και θάφτηκαν θυρωροί στις υπόγες της Πατησίων και της Κυψέλης.  Καλά να πάθουν!

Τί ήθελε ο άνθρωπος τότε (και τώρα), για να ζήσει; Μια φέτα ψωμί, μια σφέλα τυρί, μια ντομάτα, μια ...τσιγαρίδα. Πλούσιοι και φτωχοί ίδιο τέντζερη  βάζανε. Κυριακή ...λιγουλάκι κρέας κοτόπουλο (σπιτικό, ελεύθερης βοσκής) να φάνε τα παιδιά περισσότερο και ό,τι περισσέψει  και οι μεγάλοι.  Δευτέρα η ...εθνική  φασουλάδα με μια κούπα λάδι μέσα ,  πράσινες ελίτσες  τσακιστές, "στουμπωμένο"  κρεμύδι και καψαλισμένες φέτες  σπιτικό ψωμί αλειμμένο με λαδάκι από πέτρινο λιοτρίβι . Τρίτη μπακαλιάρος από το μαγαζί του Μέλιου, ξαλμυρισμένος, τηγανητός ή κοκκινιστός , αγορασμένος με  το δεκάρικο από το μικρό εισόδημα-  κομπόδεμα, που έμπαινε σε κάθε σπίτι από τα πουλημένα στους "Κουτσαντρέηδες" καρύδια, τα τυριά, τις μυζήθρες, αλλά και τις... ρίγανες, ό,τι ο  καθένας "δυνότανε" να  εμπορευτεί  από τη γης ή από τα ζωντανά, για να ψωνίσει, όσα ο ίδιος δεν παρήγαγε. Τετάρτη κανένα λάχανο, κουνουπίδι από τον κήπο με μπόλικη φέτα, φρεσκοβγαλμένη  από το 30κιλο ξύλινο βαρέλι με τα σιδερένια στεφάνια ζωσμένο. Πέμπτη (Πέφτη,την έλεγε η γιαγιά) χιλοπίττες με μπόλικη μυζήθρα, "σβησμένες" σε καυτό λάδι ή αυγοκομμένες με 3 και τέσσερα αυγά. Παρασκευή φακούλες (φακές) με μπόλικο  σκόρδο, ρέγγα λεμονάτη, φρέσκο κρεμύδι και  καψαλισμένο ψωμί. Σάββατο ; Πώς να βολευτεί η τελαυταία μέρα της βδομάδας; "Σιγά τα ωά", που δε θα έχαν να φτιάξουν οι νοικοκύρηδες μια τεράστια τσιγαρίδα κάτασπρη από το γουρουνίσιο λίπος (κάθε νοικοκυριό έτρεφε το γουρούνι του από 100 κιλά και πάνω!) και να τη βάλουν στο τραπέζι ωμή ή καγιανά (στραπατσάδα τον άκουγα να τον λένε στη Θράκη) ,φτιαγμένη με μπόλικη ντομάτα (πάστα) και 5-6 αυγά "χτυπητά" μέσα.

Γιορτές μεγάλες (δε λέμε μόνο Χριστούγεννα, Πάσχα και 15Αύγουστο), αλλά τις "μεσαίες" του χρόνου (Αγιαννιού, Απόκριες κ.λπ) οι πιατέλες φίσκα  με γίδα βραστή ,μπόλικο πιπέρι και  σούπα αυγοκομμένη ή κατσικάκι ψημένο σε μπακιρένιο ταψί ή γάστρα με πατάτες. Στο "σερβάν",κρυμμένα από μας τα παιδιά οι κουραμπιέδες, τα κρητικά (σκαλτσούνια), οι καρυδόπιτες. Και φυσικά, πρώτο και καλύτερο  σε κάθε τραπέζι το αφράτο, σπιτικό ψωμί, ζυμωμένο κάθε τρεις μέρες από τα άξια,δυνατά χέρια της νοικοκυράς και "πιασμένο-γινωμένο" από προζύμι του σπιτιού, χωρίς συντηρητικά και  ψεύτικη μαγιά. Τί εποχές!

Η ιστορία  εκτός από  μέγας δάσκαλος είνα και κόλαφος στους πονηρούς και τους απατεώνες.  Εν προκειμένω,ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει την "εφετμή" της πως ΜΟΝΟ η οικιακή, η πρωτογενής  οικονομία, εκείνη που στηρίζεται στη βασική  αρχή της επιβίωσης επί αιώνες  της ανθρωπότητας  "ό,τι παράγω, καταναλώνω", έχει τη δύναμη να συντηρήσει επαρκώς και αξιοπρεπώς τον άνθρωπο όλων των εποχών και των απαιτήσεων. Ο καπιταλισμός, αλλά και ο απόλυτος κρατικός παρεμβατισμός των "σοβιετικών" πολιτευμάτων (δεν τα λέω κομμουνιστικά, γιατί δεν υπήρξαν ποτέ τέτοια), στερούν τον άνθρωπο από τη χαρά της δημιουργικής,της  δικής του δουλειάς, που τον συντηρεί και τον διατηρεί ανεξάρτητο και αξιοπρεπή. Ο μισθός, το καθημερινό μεροκάματο,η σύνταξη αποδείχτηκαν την τελευταία 50ετία της ανθρώπινης ιστορίας σε όλη την υφήλιο, παγίδες, φενάκη,αποκοτιά .

Σοβαρότερες αξίες από την  ελευθερία και την  αξιοπρέπεια του ατόμου δεν υπάρχουν. Και η φτώχεια, μονοκοπανιά τις θερίζει  και τις δυο.  Το κράτος (όλων των μορφών και των... επωνυμιών) στο πρώτο που στοχεύει είναι να ευνουχίσει τον άνθρωπο από  αυτές τις "εκ των ων ουκ άνευ" αξίες του. Κι αυτό το καταφέρνει με μια σειρά εύκολων και συντονισμένων κινήσεων-χειρισμών: Συγκεντρώνει τα "Μέσα Παραγωγής" στα χέρια του,στερεί από το άτομο τη δυνατότητα να   παράγει μόνο του το "αγαθό" και να το καταναλώνει, τον αναγκάζει να εξαρτηθεί για τον "επιούσιο"  αποκλειστικά από το μεροκόματο, το μισθό και τη σύνταξη, το ύψος των οποίων καθορίζει το ίδιο το κράτος. Κατασκευάζει έτσι  "μυρμηγκιές"  δούλων που με τη θελησή τους αποποιήθηκαν την ελευθερία τους και αυτο-υποδουλώθηκαν στο μεγάλο Αφέντη- Πατερούλη "Στάλιν". Απ΄αυτόν τα περιμένου ΟΛΑ, ανίκανοι οι ίδιοι να αυτοσυντηρηθούν και να επιβιώσουν.

Σ΄αυτή την περίπτωση δεν έχουμε πια ελεύθερο  και  αξιοπρεπή πολίτη, ούτε απλά ένα κλασικό δούλο  (π.χ της αρχαίας Αθήνας), αλλά ένα απόλυτα εξαρτημένο, φοβισμένο, ανελεύθερο ,με χαμένο το μπούσουλα και το ηθικό άτομο,που ζει και επιβιώνει, αν και εφ΄όσον το επιτρέπει το κράτος και οι φορείς του (κόμματα ,παρατάξεις,τραπεζίτες).

Η κρίση που βρήκε τη χώρα τα τελευταία χρόνια και τη βιώσαμε σκληρά  άπαντες (πλην των λαμόγιων και των "έχηδων")  δικαίωσε απόλυτα την ιστορική πεποίθηση πως όλες οι μορφές της οικονομίας είναι σαθρές, πλήν της πρωτογενούς, της οικονομίας που στηρίζεται στην αρχή "παράγω κι αυτό καταναλώνω". Ο ΄Ελληνας πιάστηκε στον ύπνο, κορόιδο (αν και πανέξυπνος ως λαός).  Ξεγελάστηκε. Πούλησε το χωράφι και το σπίτι του στο χωριό ή τα άφησε να ρημάξουν και αυτο-εγκλωβίστηκε  στο χάος και την ανασφάλεια της άχαρης, μεγαλούπολης που φτιάχτηκε στο "πόδι", ευκαιριακά, "καραμανλικά",με μοναδικό στόχο να εξυπηρετήσει το κεφάλαιο, τους οικονομικούς  "καρχαρίες" της χώρας από τη δεκαετία του ΄60 και μετά.

Αυτο-ευνουχίστηκε, έκανε "χαρακίρι", παράδωσε  στο κράτος τα κλειδιά της επιβίωσής του, τα μοναδικά  "όπλα" του, που ήταν το "βιος" του και ανέχτηκε να επιβιώνει ως ζήτουλας, οπαδός,  πότε του Ανδρέα, πότε του Καραμανλή και των γόνων τους.  Σήμερα, ξεγελασμένος, ταπεινωμένος,  αγριεμένος, από τη συμπεριφορά του Συστήματος,  καταριέται τους  "παλιούς" και ελπίζει σε νέους σωτήρες να τον διαφεντέψουν! Αντί να συνετιστεί,να μάθει από το πάθημά του,  να "καεί"   στο   λυτρωτικο  "καμίνι"  της αυτογνωσίας και της μεταμέλειας, συνεχίζει να είναι παραμένει ανελεύθερος, δειλός, δούλος, οπαδός.

ΕΝΑΣ ΤΕΤΟΙΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ,ΠΟΛΙΤΗΣ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΤΕ.

΄Αξιος ο μισθός του!