ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ ΄Η ...“ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ” ΖΗΤΗΜΑ;

                                                                            MME

1. “...O πρόεδρος της Ουκρανίας εμφανίστηκε στην τηλεόραση, όπως είχε προαναγγείλει και από το Χάρκοβο όπου βρίσκεται ,ξεκαθάρισε ότι όχι μόνο δεν παραιτείται από την προεδρία της χώρας, αλλά και δήλωσε αποφασισμένος να υπερασπιστεί την πατρίδα του από τους «επιδρομείς».

Ο Βίκτορ Γιανουκόβιτς δήλωσε ακόμα ότι «το παρόν κοινοβούλιο παίρνει παράνομες αποφάσεις που ντροπιάζουν τη χώρα».Πραξικόπημα καταγγέλλει ο Γιανουκόβιτς

Αρνείται να εγκαταλείψει την εξουσία ο πρόεδρος της Ουκρανίας, Βίκτορ Γιανουκόβιτς, όπως δήλωσε κατά τη διάρκεια του τηλεοπτικού διαγγέλματός του, χαρακτηρίζοντας μάλιστα τα γεγονότα στο Κίεβο, ως «πραξικόπημα» ενώ παρομοίασε την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα, με την άνοδο των Ναζί στη Γερμανία του Μεσοπολέμου.

Στην ηχογραφημένη συνέντευξη που μεταδόθηκε από έναν ουκρανικό σταθμό λίγο μετά τις 16.00 (τοπική ώρα) ο Γιανουκόβιτς, δήλωσε πως έπρεπε να «προστατεύσει τους ανθρώπους» και πως δε θα «καταβάλει καμία προσπάθεια για να τερματιστεί η αιματοχυσία».

2. " Τηλεφωνική επικοινωνία με τον αμερικανό ομόλογό του, Τζον Κέρι, είχε το Σάββατο ο ρώσος υπουργός Εξωτερικών, Σεργκέι Λαβρόφ, στην οποία υποστήριξε ότι η συμφωνία για την αντιμετώπιση της κρίσης στην Ουκρανία έχει «καταπέσει από την ανικανότητα ή την απροθυμία των δυνάμεων της αντιπολίτευσης» να την τηρήσουν.

«Οι παράνομες εξτρεμιστικές οργανώσεις αρνούνται να αφοπλιστούν και στην πραγματικότητα θέτουν το Κίεβο υπό τον δικό τους έλεγχο με τη συμπαιγνία των ηγετών της αντιπολίτευσης», είπε ο Λαβρόφ στον Κέρι τηλεφωνικά, σύμφωνα με την ανακοίνωση της ρωσικής διπλωματίας.

Ο Λαβρόφ «υπενθύμισε» επίσης στον Κέρι ότι ο πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντίμιρ Πούτιν είχε καλέσει τον πρόεδρο των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα σε συνομιλία που είχαν νωρίτερα οι δύο ηγέτες να «αξιοποιήσει κάθε ευκαιρία που του δίνεται για να σταματήσουν οι παράνομες ενέργειες των εξτρεμιστών και να επανέλθει η κατάσταση στη συνταγματική οδό»

Τί σχέση μπορεί να έχει το παλιό, ιστορικό ,“ανατολικό ζήτημα” ,με το “ουκρανικό” σήμερα,όπως λέμε στον τίτλο μας; Πού συναντέται το μακρινό παρελθόν με το παρόν ; Θα αναρωτηθεί κάποιος που δεν είναι ενημερωμένος ιστορικά σε βάθος. Ας δούμε ,λοιπόν, από κοντά το θέμα.

Το “Ανατολικό Ζήτημα” έχει να ακάνει με το συνεχή αγώνα των Ρώσων να προωθηθούν στα παράλια του Εύξεινου Πόντου και να αναζητήσουν διέξοδο στη Μεσόγειο .΄Οσο η Οθωμανική αυτοκρατορία ήταν ισχυρή, οι Ρώσοι δεν ανακινούσανα τέτοιο ζήτημα. ΄Οταν .όμως, ξεκίνησε να χαρακτηρίζεται η πάλαι ποτέ ισχυρή αυτή αυτοκρατορία των Σουλτάνων, ως ο “μεγάλος ασθενής” ,αφού είχε χάσει πια και πολλά εδάφη και έδειχνε αδυναμία να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις των νέων καιρών, τα πράγματα άλλαξαν άρδην.

Εξαιτίας αυτής ακριβώς της αδυναμία της Πύλης να αντιμετωπίσει τους “Ρώς” και της διαφαινόμενης άνετης πλέον καθόδου τους στη Μεσόγεο ,οι ευρωπαϊκές δυνάμεις που καιροφυλακτούσαν να αποκομίσουν, όσο το δυνατόν περισσότερα οφέλη από τον επικείμενο θάνατο του “μεγάλου ασθενούς”, ενεπλάκησαν κι αυτές στο πρόβλημα και έκτοτε μέχρι σήμερα έγιναν και οι ίδιες μέρος του “ανατολικού ζητήματος”.

Μια από τις σπουδαιότερες και κρισιμότερες φάσεις αυτού του μεγάλου ζητήματος ήταν η κάθοδος του Ρωσικού στόλου στις αρχές του 1833 στον Κεράτιο κόλπο και η αδυναμία της Πύλης να εκδιώξει τα ξένα πολεμικά καράβια από το “υπογάστριό” της. Και μόνο, αφού απέσπασαν συμφωνία από το Σουλτάνο ΄”Συνθήκη του Χουνκιάρ Ισκελεσί “ (8 Ιουλίου 1833) οι Ρώσοι απεχώρησαν τελικά απο τον κόλπο. Αλλά, με τη συνθήκη αυτή ο Εύξεινος Πόντος όχι μόνο γινόταν στην ουσία μια ασφαλής, κλειστή θάλασσα της Ρωσίας, αλλά, το σημαντικότερο, αγνωριζόταν στη Ρωσία το δικαίωμα τα πολεμικά της σκάφη να βγαίνουν ανενόχλητα στο Αιγαίο.

Λίγα χρόνια μετά, και αφού οριστικοποιήθηκε η θέληση των ευρωπαϊκών δυνάμεων,ιδιαίτερα της Γαλλίας και της Αγγλίας για άμεση εμπλοκή τους στο πρόβλημα της εξόδου των Ρώσων στο Αιγαίο ,η Οθωμανική αυτοκρατορία δείχνει να αντιστέκεται (εκ του ασφαλούς πια) στις συνεχώς διογκούμενες απαιτήσεις των Ρώσων .΄Ετσι, το Μάιο του 1853, όταν τα ρωσικά στρατεύματα εισέρχονται στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες, αλλά χωρίς να κηρύξουν πόλεμο εναντίον της Πύλης, η εξέλιξη των γεγονότων θα είναι ραγδαία. Η ενέργεια αυτή των Ρώσων ήταν το έναυσμα της έναρξης του λεγόμενου Κριμαϊκού πολέμου . Νωρίτερα , Βρετανία και Γαλλία είχαν υπογράψει συνθήκη συμμαχίας με την Πύλη, τον Μάρτιο του 1854 και έτσι οι Ρώσοι βρέθηκαν πλέον να διεξάγουν ένα δύσκολο,αλλά αποφασιστικό πόλεμο στη χερσόνησο της Κριμαίας όχι με τους Οθωμανούς,αλλά με τις στρατιωτικές και ναυτικές δυνάμεις τω δύο αυτών ευρωπαϊκών δυνάμεων, της Γαλλίας και της Αγγλίας.

Ο πόλεμος στην Κριμαία ήταν σκληρός και για τις δύο πλευρές και έληξε με ταπεινωτική ήττα των Ρώσσων. Μετά την νίκη, για πρώτη φορά η Οθωμανική αυτοκρατορια αναγνωρίζεται από τις ευρωπαϊκές δυνάμεις ως σύμμαχος και μέλος της λέσχης των Μεγάλων δυνάμεων

Μετά τη σύντομη αυτή ιστορική αναδρομή, ας σταθούμε να αναλύσουμε την , πριν από λίγες ώρες, τραγική εξέλιξη των τελευταίων δραματικών γεγονοτων στην εξεγερμένη Ουκρανία,όπως αποτυπώνεται στη σημερινή ειδησεογραφία.

Σ΄αυτό το τεράστιο πρόβλημα της διεξόδου της Ρωσίας στη Μεσόγειο,το “Ανατολικό ζήτημα” ,έχει τις ρίζες του και η σημερινή ,νέα,απρόοπτη για πολλούς , εξέλιξη της ουκρανικής εξέγερσης στην πλατεία Μεϊντάν , η οποία είχε ξεκινήσει λίγες ημέρες πριν κατά του Ουκρανού, Ρωσόφιλου προέδρου Βίκτορ Γιανουκόβιτς . ΄Ολα έδειχναν πως η κατάσταση έβαινε προς εκτόνωση, μετά την υπογραφή της συμφωνίας από τον ίδιο τον Γιανουκόβιτς, την αντιπολίτευση και τους Ευρωπαίους υπουργούς των εξωτερικών Γαλλίας, Γερμανίας και Πολωνίας . Ξαφνικά,όμως, ο ανατραπείς πρόεδρος και μόλις λίγες ώρες μετά την επίτευξη της συμφωνίας,όπως διαβάζουμε στην παραπάνω είδηση, εξαφανίστηκε από το Κίεβο,πήγε στο ρωσόφιλο Χάρκοβο και απο κεί απηύθυνε διχαστικό διάγγελμα , ανατρέποντας τους όρους τις συμφωνίας , μιλώντας για πραξικόπημα της Βουλής και διαβεβαιώνοντας τους οπαδούς του πως δεν παραιτείται. Λίγες ώρες μετά,λέγεται, πως επιχείρησε να διαφύγει με αεροπλάνο στη Ρωσία, αλλά εμποδίστηκε η αναχώρησή του.

Τί μεσολάβησε, όμως ,και ήρθαν τα “πάνω κάτω”, λίγες ώρες μετά την ιστορική, όπως φαινόταν, συμφωνία, που θα σηματοδοτούσε τη λήξη της περιπέτειας της χειμαζόμενης χώρας ,η οποία θρηνεί 80 νεκρούς και 500 τραυματίες από τους ελεύθερους σκοπευτές του Γιανουκόβιτς; Ας πάμε λίγα χρόνια πριν, για να “δέσουμε” τα γεγονότα.

Η Ουκρανία είναι μια χώρα που μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής ΄Ενωσης και την ανακήρυξή της σε ανεξάρτητη χώρα, άφησε (λίγο πιο αργά από άλλες) να φανούν και σ΄αυτή οι σοβαρές διαφορές ανάμεσα στον ίδιο τον πληθυσμό της χώρας, που δεν είχαν βγει στην επιφάνεια, όσο η κομμουνιστική Μόσχα κυβερνούσε με πυγμή . Οι διαφορές αυτές εκτείνονταν σε πολλά και διάφορα επίπεδα, αλλά, αν θέλαμε να τις συγκεκριμενοποιήσουμε για ευκολία, θα λέγαμε πως εκφράζονταν με 2 καθοριστικούς χαρακτηρισμούς : Στα ανατολικά ο ουκρανικός λάος ήταν ρωσό-φιλος και στα δυτικά ευρωπαιό-φιλος. (Ο διαχωρισμός σε Ορθόδοξους Ανατολικούς Ουκρανούς και Καθολικούς Δυτικούς ,που επιχειρούν μερικοί να κάνουν, είναι εντελώς απλουστευτικός).

Η Αμερική και η Ε.Ε από την πρώτη στιγμή της πτώσης της Σοβιετικής ΄Ενωσης και της ανεξαρτητοποίησης των εθνικών κρατών,που τη συγκροτούσαν , διέβλεψαν την τεράστια γεγωγραφική -στρατιωτικη σημασία της Ουκρανίας στη μετα-σοβιετική περίοδο και τα σοβαρά προβλήματα που θα αντιμετώπιζαν στο μέλλον από τη Ρωσία με την πληγή του “Ανατολικού ζητήματος” χαίνουσα στην ίδια ακριβώς περιοχή ,την Κριμαία (εκεί,δηλαδή, που ήταν πάντα) γι αυτό δεν έμειναν αδιάφορες. ΄Ηδη, από το 2004, προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν τη λαϊκή δυσαρέσκεια εναντίον του (και τότε) προέδρου της Ουκρανίας Γιανουκόβιτς, ενισχύοντας αποφασιστικά (οικονομικά και ψυχολογικά) την “πορτοκαλί”(Помаранчева ) επανάσταση, όπως ονομάστηκε εκείνη η εξέγερση και τους ηγέτες της Βίκτορ Γιούσενκο και Τζούλια Τιμοσένκο. Και τότε , 2004 ,στον ξεσηκωμό αυτό ,πάλι “θέατρο” των γεγονότων υπήρξε η κεντρική πλατεία του Κιέβου Μεϊντάν.

Τελικά, ο δυτικόφιλος Γιούσενκο κέρδισε τις εκλογές που πραγματοποιήθηκαν στις 26 Δεκεμβριόυ 2004 με απόφαση του ανώτατου δικαστηρίου της χώρας.΄Ομως, στην πορεία της διακυβέρνησης της χώρας και μόλις λίγα χρονια μετά, ο ίδιος ο πρόεδρος Γιούσενκο και η σύμμαχός του πρωθυπουργός Τιμοσένκο απέτυχαν να πραγματοποιήσουν το όραμα της χώρας και της “πορτοκαλί” επανάστασης για ουσιαστικές αλλαγές, κυρίως οικονομικές, στην πάμπτωχη χώρα. ΄Ετσι, ο Γιανουκόβιτς (η ιστορία επαναλαμβάνεται και ας λένε όχι), κατάφερε να εκμεταλλευτεί και πάλι τη δυσαρέσκεια του κόσμου από την ανικανότητα, αλλά και τα σκάνδαλα της “επαναστατικής κυβέρνησης” και να επιστρέψει στην προεδρία το 2010, αφού η Κεντρική Εκλογική Επιτροπή αποφάσισε ότι είχε διεξάγει δίκαια τις προεδρικές εκλογές του 2010! Ο Πούτιν, που “έριξε” πολύ χρήμα για να μπορέσει ο “καταδικός” του άνθρωπος Γιανουκόβιτς να ξαναγίνει πρόεδρος ,εύκολα κατάφερε αργότερα να του ανανεώσει ο “αχυράνθρωπός” του Πρόεδρος στο Κίεβο τη συμφωνία για την ενοικίαση της ναυτικής βάσης στην Κριμαία, όπως αναλύσαμε στο χτεσινό κείμενό μας εδώ.

Παραθέτουμε το συγκεκριμένο αυτό απόσπασμα από το θέμα, που δημοσιεύτηκε στις 22/2/2014 στις “ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ” με τίτλο  ΘΑ ΧΩΡΙΣΟΥΝ ΣΤΑ ΔΥΟ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΟΙ ΡΩΣΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΜΑΙΑ;

..............................................................................................................................................

“ Να επαναλάβουμε πως ηθικός αυτουργός των εγκλημάτων είναι ο δικτάτορας της Ρωσίας και εκτελεστής ακτιβιστών στη χώρα του. Η ναυτική βάση στην Κριμαία (Σεβαστούπολη ) είναι το "σημείο τριβής".  Την έχουν νοικιάσει οι Ρώσοι από τους Ουκρανούς και είναι η μοναδική διέξοδος των Ρώσων νότια, στις δικές μας εδώ θάλασσες. Το έτος 2017 έληγε  το συμφωνητικό ενοικίασης της ναυτικής αυτής βάσης στο λιμάνι της Κριμαίας ,αλλά ο Γιανουκόβιτς πρόφτασε και το ανανέωσε ως το 2042! Η Κριμαία, ως γνωστόν, στην παλιά Σοβιετική ΄Ενωση, ήταν το νοτιότερο και στρατηγικότερο τμήμα της. Εκεί βρίσκεται ο περίφημος ισθμός Περοκόπ και μέσα απ΄αυτόν ενώνετο με την ξηρά. Σύνορα της Κριμαίας είναι δυτικά η Μαύρη θάλασσα και ανατολικά-βόρεια η Αζοφική.

Μόνο από εδώ έχει η Ρωσία έξοδο στη Μαύρη θάλασσα, τα Δαρδανέλια και τη Μεσόγειο. Στην ουσία η Ρωσία είνα μια ηπειρωτική χώρα και μόνο από το σημείο αυτό μπορεί να κινηθεί νότια. Αλλά η έξοδος αυτή πια,με την κατάρρευση της Σοβιετικής ΄Ενωσης, είναι ουκρανική, δεν είναι ρώσικη, την ενοικιάζουν από τους Ουκρανούς. (Το Καλίνινγκραντ και οι ακτές πάνω στη Σιβηρία είναι πολύ μακρια για ανεφοδιασμό). Γι΄αυτό η Μόσχα τρέμει στην ιδέα πως αν η Ουκρανία ενταχθεί στην Ε.Ε και το ΝΑΤΟ, είναι... τελειωμένη ως ναυτική δύναμη. Θα πρέπει να ψάχνει κάτω στη Μεσόγειο σε καμιά Κύπρο ή Συρία να βρει μέρος να σταθεί. “

Ας δούμε τώρα τα συμπεράσματα απ΄όσα είπαμε:

Η υπαναχώρηση ,πριν λίγες ώρες του Γιανουκόβιτς και η αποκήρυξη της συμφωνίας που υπέγραψε με την αντιπολίτευση και την Ε.Ε με το διάγγελμα που απηύθυνε από το Χάρκοβο , σηματοδοτούν μια νέα κατάσταση πραγμάτων.Ο ανατραπείς πρόεδρος είναι σίγουρο πως από την πρώτη στιγμή βρίσκεται σε απευθείας επικοινωνία με τον Πούτιν, ο οποίος και τον καθοδηγεί απολύτως. Ο αδίστακτος πρόεδρος της Ρωσίας έστειλε αντιπρόσωπό του στις διαπραγματεύσεις στο Κίεβο, χωρίς όμως να υπογράψει τη συμφωνία ,όπως έκαναν οι Ευρωπαίοι υπουργοί εξωτερικών και υπέδειξε στο Γιανουκόβιτς να προχωρήσει σε “αναδίπλωση “και να υπογράψει τη συμφωνία.΄Ετσι και έγινε. ΄Ηταν μια πολύ έξυπνη κίνηση της “αρκούδας του βορά” και να γιατί.

Η υποχώρηση του ρωσόφιλου Γιανουκόβιτς τελικά δεν ήταν πατριωτική στάση, για να εξέλθη η χώρα από την κρίση και να διασωθεί. Αντίθετα. ΄Αφησε να φανεί (αυτό επιζητούσε) πως υπέστη μια ταπεινωτική ήττα , εξαιτίας της αποπομπής του από το αξίωμα του προέδρου,όπως ψήφισε η πλειοψηφία της ουκρανικής Βουλής. Αυτή η νέα κατάσταση που διαμορφώθηκε μετά την εξευτελιστική αποπομπή και την άρον-άρον  φυγή του από το Κίεβο, αντί να ηρεμήσει τη χώρα, άνοιξε τον “ασκό του Αιόλου” . Πυροδότησε την οργή και την αγανάκτηση του ρωσόφιλου,ανατολικού πληθυσμού της Ουκρανίας ,που έπαθε σοκ στην ιδέα ότι χάσανε αυτοί και νίκησαν οι “ άλλοι” , οι “δυτικοί”, οι εχθροί της Ρωσίας ,οι φίλοι της Ε.Ε και ζητά “εδώ και τώρα εκδίκηση”. ΄Ηδη , αυτό ο θυμός και η προσβολή εκδηλώθηκαν ,σε πολλές από τις ανατολικές περιοχές της χώρας, αφού αρκετοί “άρχοντες” της τοπικής αυτοδιοίκησης ,αλλά και άλλες δημόσιες αρχές , αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν την απόφαση της Βουλής και συμφώνησαν με τον έκπτωτο πρόεδρο πως πρόκειται για πραξικόπημα.

Αυτό περίμενε ο Πούτιν. Οι επιλογές του Ρώσου προέδρου μέχρι το διάγγελμα Γιανουκόβιτς, έδειχναν να είναι δύο.

Η πρώτη: Να αφήσει τη χώρα ελεύθερη να διευθετήσει τις διαφορές της. Αυτό, βέβαια, στην πραγματικότητα σήμαινε πως η Ουκρανία περνούσε στην κηδεμονία της Ε.Ε . Και από μια τέτοια εξέλιξη ήξεραν,φυσικά, οι Ρώσοι πως χάνουν αργά ή γρήγορα την επιρροή τους στη χώρα ,που σήμαινε, εκτός των άλλων, και την οριστική απώλεια της περίφημης ναυτικής βάσης τους της Κριμαίας. (Με λίγα λόγια, σύμφωνα με την ιστορική αναδρομή που κάναμε παραπάνω ,διαπιστώνουμε πως με τέτοια απόφαση η Ρωσία εγκαταλείπει ΣΗΜΕΡΑ , σχέδια αιώνων , κλείνει το “Ανατολικό” “ζήτημα” για διέξοδο στη Μεσόγειο και αποδέχεται πως δεν είναι πια ,παρά μια ηπειρωτική χώρα).

Η δεύτερη: Να εξωθήσει τα πράγματα στα “άκρα”, να κάνει τον ελιγμό που έκανε με την υπογραφή τη συμφωνίας των εμπλεκομένων στο Κίεβο ,για να κερδίσει τα προσχήματα και χρόνο. Απώτερος στόχος του Πούτιν να διαμελίσει τη χώρα ,βάζοντας δικό του πρόεδρο στην Ανατολική Ουκρανία, το ρωσόφιλο τμήμα της χώρα (το Γιανουκόβιτς ή κάποιον άλλον). Αυτό σημαίνει πως οι Ρώσσοι εξασφαλίζουν πια μόνιμη βάση στη Κριμαία και με τον τρόπο αυτό εισέρχοντια σε μια νέα φάση του ανατολικού ζητήματος με ανέλπιστα ευτυχή κατάληξη για τη χώρα .

΄Ηδη, η στάση που κρατάει πλέον ο έκπτωτος πρόεδρος της Ουκρανίας και “αχυράνθρωπος” του Πούτιν, δείχνει πως ο Ρώσος πρόεδρος έχει επιλέξει το δεύτερο δρόμο. Σε καμιά περίπτωση δε θα έκανε “χαρακίρι” ο Πούτιν, δε θα απεμπολούσε ιστορικά, εθνικά συμφέροντα μετά από τόσους “αιώνες αγώνα" , αφήνοντας τη χώρα του χωρίς διέξοδο στη Μεσόγειο. Η ρώσικη, εθνική ιστορία θα του το χρέωνε αυτό ως “έγκλημα εσχάτης προδοσίας.” Αποφάσισε ,επομένως, ο Ρώσος πρόεδρος να τα “παίξει όλα για όλα.” Κρατάει τη "βόμβα" και είναι θεμα χρόνου πότε θα την απασφαλίσει και θα την εκτοξεύσει. ΘΑ ΔΙΧΟΤΟΜΗΣΕΙ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ!

Μόνο ο χρόνος που θα προχωρήσει στην εφαρμογή του σχεδίου του διαμελισμού της χώρας είναι ζητούμενο αυτή την ώρα.Θα προχωρήσει τώρα αμέσως,που τα πράγματα βρίσκονται “εν θερμώ “,που ο λαός της χώρας , ούτως ή άλλως, είναι διχασμένος; Αν προχωρήσει “σήμερα” στην πραγματοποίηση του σχεδίου “διαμελισμός” είναι σίγουρο πως θα έχει τη μισή σχεδόν Ουκρανία σύμμαχο. Προσχήματα και αφορμές έχει πάρα πολλές να πετάξει αυτή την ώρα τη “βόμβα”. Θα το τολμήσει όμως;΄Η θα αφήσει να περάσει χρόνος, να υπάρξει εκτόνωση, να περιμένει ή να “δημιουργήσει” νέες ευκαιρίες επέμβασης, φοβούμενος την ,επίσης "εν θερμώ" πλέον, αντίδραση του ΝΑΤΟ,που θα θεωρήσει ένα τέτοιο εγχείρημα, τον άμεσο, δηλαδή, διαμελισμό της Ουκρανίας ως “casus belli” και κανείς δεν ξέρει ως πού μπορεί να φτάσει η αντίδραση της νατοϊκής συμμαχίας; Δεν είναι προβλέψιμος αυτός ο χρόνος και δεν υπάρχει απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα.

΄Ομως, αυτά είναι τα σχέδια του Πούτιν. Οι Αμερικανοί και η Ε.Ε ,τί σχέδια έχουν; ΄Εχουν κι αυτοί αποφασίσει; Θα επιτρέψουν να διαμελισθεί η Ουκρανία;

Η Αμερική λίγες ώρες πριν, δείχνει να βγαίνει "μπροστά" με τον ίδιο τον πρόεδρο Ομπάμα να συνομιλεί με τον Πούτιν, αλλά και τον αμερικανό υπουργό εξωτερικών με τον παμπόνηρο ομόλογό του της Ρωσίας, ο οποίος εξέφρασε τάχα την... αγανάκτησή του για τους επαναστάτες στο Κίεβο που δε σέβονται τη συμφωνία (αυτοί δε τη σέβονται και όχι οι “Ρωσοσυνωμότες”!) ,που θέλουν να βλάψουν τα συμφέροντά της Ουκρανίας και άλλα τέτοια αφελή και κομπογιανίτικα . Και η Ε.Ε; Τί κάνει η “΄Ενωση¨ αυτή την ώρα; Για χατήρι της Ε.Ε,άλλωστε, έγινε η εξέγερηση στην Ουκρανία. Τί θα κάνει για τη χώρα;

“Κακά τα ψέματα”! Καμιά στρατιωτική δράση δε θα αναλάβει μόνη της η Ε.Ε.Ούτε μπορεί. ΄Αλλωστε, σ΄αυτές τις περιπτώσεις, όταν λέμε στρατιωτική Ε.Ε, εννοούμε το ΝΑΤΟ και όταν λέμε ΝΑΤΟ ,εννοούμε Αμερική . ΄Αρα ,να ρωτάμε επί της ουσίας.Τί θα κάνουν οι Αμερικανοί; Μετά από την πασιφανή επιλογή Πούτιν για ΡΗΞΗ , η απάντηση είναι μονόδρομος: ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΝΑΤΟ ΣΤΗ ΡΗΞΗ. ΄Αγνωστο είναι αυτή τη στιγμή με ποιο τρόπο. Αρχικά θα το παλέψουν σε πολιτικό, διπλωματικό επίπεδο. Αν ο Πούτιν επιμένει, δοθένος πως “έχει πάρει ψηλά τον αμανέ” τελευταία και οι Αμερικανοί τον εχουν στη “μπούκα”,μπορεί και να φτάσει ο Ομπάμα σε στρατιωτική δράση. Πώς,πότε,πού; Πολύ δύσκολο να το φανταστεί κανείς.

“Alea jacta est”,λοιπόν. Ο Πούτιν πέταξε προκλητικά σε Ευρώπη και Αμερική το “γάντι”. Αποφάσισε και διάλεξε να είναι εχθρός και όχι φίλος με τη Δύση. Μάλιστα στη διάρκει της πολύχρονης θητείας του ,πολλές φορές προκάλεσε το ΝΑΤΟ και ειδκά τελευταία με τη στάση του στη Συρία.

Παράλληλα, να μην ξεχνάμε και ένα άλλο ,κορυφαίο, εσωτερικό ζήτημα της Ρωσίας: ΄Οπως έχουμε γράψει πολλές φορές, ο ρωσικός λαός, σε ένα ποσοστό 40-45% εμφορείται από εθνικιστικές ή ακροδεξιές-φασιστικές αλλά και ναζιστικές απόψεις. Είναι οι οπαδοί και οι ψηφοφόροι που τόσες φορές έδωσαν στον Πούτιν την εξουσία. Αντίθετα, μια, καθόλου ευκαταφρόνητη, πλειοψηφία του εκλογικού σώματος στη Ρωσία προτιμούσε ,όλα αυτά τα χρόνια , την ΑΠΟΧΗ, κάθε φορά που γίνονταν εκλογές. Οι εθνικιστές αυτοί και λοιποί οπαδοί του Πούτιν ονειρεύονται μια μεγάλη και ισχυρή Ρωσία. Μια Ρωσία -Σοβιετική ΄Ενωση ,αλλά όχι κομμουνιστική. Ακροδεξιά, φασιστική. Να τί έγραφε παλιότερα η βρετανική εφημερίδαGuardian για το συγκεκριμένο θέμα: “...Δεν πρέπει επομένως να ενισχυθεί η δύναμη της Ρωσίας. . Ο Πούτιν σκοπεύει μέχρι το 2024 τη δημιουργία Ρωσικής Αυτοκρατορίας που θα έχει υπό την επιρροή της τα κράτη της πρώην Σοβιετικής Ένωσης». Σύμφωνα με το ίδιο δημοσίευμα «ο Πούτιν έχει επιλέξει τη σύγκρουση με τις ΗΠΑ, ενώ συντηρεί εμμέσως και μια εθνικιστική τάση στο εσωτερικό της χώρας του». Και το άρθρο καταλήγει: «Η Ρωσία σκοπεύει να γίνει η χώρα που θα εξαρτάται από εκείνη ενεργειακά ολόκληρη η Ευρώπη, ενώ συμμετέχει σε μια τρελή κούρσα εξοπλιστικών προγραμμάτων. Τα πραγματικά προβλήματα θα ξεκινήσουν μετά την εκλογή του Πούτιν το Μάρτιο του 2012”.

Σ΄αυτή τη χώρα “εκκολάπτεται το αυγό του φιδιού” Εκεί θα “σκάσει μύτη” ο Νέο- Ναζισμός, έχοντας την ισχύ κράτους πλέον, με όπλα, με πυρηνικά ,με δύναμη. Με μαθηματική ή μάλλον με...ιστορική ακρίβεια, εκεί θα καταλήξει η Ρωσία. Το κακό είναι πως δεν υπάρχει καμιά μαζική,λαϊκή αντίδραση στο εσωτερικό της χώρας .Ο “δημοκρατικός” πληθυσμός της, που αντιδρά στα σχέδια και την πολιτική γενικά του Πούτιν, στην ουσία δεν “υπάρχει” αυτή την ώρα. Βρίσκεται σε “καταστολή”. Είτε εξαιτίας της φτώχειας, είτε της ...“βότκας”, είτε από το φόβο μετά από όσα βλέπουν να γίνονται δίπλα τους από μια μαφιόζικη -δικτατορική κυβέρνηση. Ακτιβιστές συλλαμβάνονται, βασανίζονται, φυλακίζονται, εκτελούνται. ΄Ενας απέραντος ΠΑΝΙΚΟΣ επικρατεί σήμερα στη Ρωσία. Οι μισός πληθυσμός της χώρας θα προτιμούσε να μεταναστεύσει, παρά να μείνει και να αντισταθεί στον Πούτιν.

Οπότε, ο δρόμος ,δυστυχώς, είναι μονόδρομος για τους Αμερικανούς και την Ευρώπη. Η λύση πρέπει να δοθεί ΣΗΜΕΡΑ . Η λύση στο χρονίζον “Ανατολικό ζήτημα “,αλλά, το σημαντικότερο, στη μελλοντική “ναζιστικοποίηση” της χώρας του Πούτιν. Αν τον αφήσουν έτσι αυτή την ώρα, χωρίς δυνατό και μη...αναστρέψιμο “χαστούκι” ,ο δικτάτορας θα αποθρασυνθεί. Κι αν αποθρασυνθεί, σε πολύ λίγο χρόνο ο “ελεύθερος κόσμος” θα έχει να αντιμετωπίσει 3 ισχυρές ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ δυνάμεις με πυρηνικά όπλα και πολλούς δορυφόρους τους: Τη Ρωσία, τη Β.Κορέα και το Ιράν.

Ας μην τολμήσουν Αμερική και Ε.Ευρώπη να κάνουν τέτοιο έγκλημα. “Εδώ και τώρα” ΑΜΕΣΗ και αποτελεσματική επέμβαση στην Ουκρανία. Είναι μονόδρομος. Αλλιώς θα μετανοήσει πικρά στο μέλλον η Δύση.

 ___________________________________________________________________________________________________